Page 412
ਜੋ ਤਿਸੁ ਭਾਵੈ ਸੋ ਫੁਨਿ ਹੋਇ ॥
ତାହାଙ୍କୁ ଯାହା କିଛି ଭଲ ଲାଗିଥାଏ, ସଂସାରରେ ତାହା ହୋଇଥାଏ।
ਸੁਣਿ ਭਰਥਰਿ ਨਾਨਕੁ ਕਹੈ ਬੀਚਾਰੁ ॥
ହେ ଭର୍ତ୍ତୃହରି ଯୋଗୀ! ଶୁଣ, ନାନକ ତୁମକୁ ବିଚାରର କଥା କହନ୍ତି,
ਨਿਰਮਲ ਨਾਮੁ ਮੇਰਾ ਆਧਾਰੁ ॥੮॥੧॥
ସେହି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନିର୍ମଳ ନାମ ମୋର ଜୀବନର ସାହାରା ଅଟେ ॥8॥1॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ଆଶା ମହଲା 1 ॥
ਸਭਿ ਜਪ ਸਭਿ ਤਪ ਸਭ ਚਤੁਰਾਈ ॥
ମନୁଷ୍ୟ ଅଧିକତର ଜପ-ତପ ଏବଂ ସମସ୍ତ ଚତୁରତା ସତ୍ତ୍ୱେ
ਊਝੜਿ ਭਰਮੈ ਰਾਹਿ ਨ ਪਾਈ ॥
ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ରହିଥାଏ ଆଉ ତାହାକୁ ପ୍ରଭୁ-ପ୍ରାପ୍ତିର ମାର୍ଗ ମିଳେନାହିଁ।
ਬਿਨੁ ਬੂਝੇ ਕੋ ਥਾਇ ਨ ਪਾਈ ॥
ସତ୍ୟର ବୋଧ ବିନା କେହି ମଧ୍ୟ ସ୍ଵୀକୃତ ହୁଏନାହିଁ।
ਨਾਮ ਬਿਹੂਣੈ ਮਾਥੇ ਛਾਈ ॥੧॥
ନାମବିହୀନ ମନୁଷ୍ୟର ମସ୍ତକରେ ଧୂଳି ହିଁ ପଡିଥାଏ॥1॥
ਸਾਚ ਧਣੀ ਜਗੁ ਆਇ ਬਿਨਾਸਾ ॥
ସଂସାର ଜନ୍ମ ହୋଇ ମରିଥାଏ, କିନ୍ତୁ ସୃଷ୍ଟିର ସ୍ଵାମୀ ସତ୍ୟସ୍ଵରୂପ ଅଟନ୍ତି।
ਛੂਟਸਿ ਪ੍ਰਾਣੀ ਗੁਰਮੁਖਿ ਦਾਸਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ଗୁରୁଙ୍କ ଶରଣାଗତ ହୋଇ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସେବକ ବନିଥାଏ, ସେ ଜନ୍ମ ମରଣରୁ ବର୍ତ୍ତି ଯାଇଥାଏ ॥1॥ରୁହ॥
ਜਗੁ ਮੋਹਿ ਬਾਧਾ ਬਹੁਤੀ ਆਸਾ ॥
ଏହି ଜଗତ ସାଂସାରିକ ମୋହ ଏବଂ ତାହାର ଆଶାରେ ବାନ୍ଧି ହୋଇ ରହିଛି।
ਗੁਰਮਤੀ ਇਕਿ ਭਏ ਉਦਾਸਾ ॥
କିନ୍ତୁ କିଛି ମନୁଷ୍ୟ ଗୁରୁମତି ମାଧ୍ୟମରୁ ମୋହ ଠାରୁ ନିର୍ଲିପ୍ତ ରହିଥାନ୍ତି।
ਅੰਤਰਿ ਨਾਮੁ ਕਮਲੁ ਪਰਗਾਸਾ ॥
ତାହାର ଅନ୍ତର୍ମନରେ ନାମ ବିଦ୍ୟମାନ ଥାଏ ଆଉ ତାହାର ହୃଦୟ କମଳ ହସି ଉଠେ,
ਤਿਨ੍ਹ੍ਹ ਕਉ ਨਾਹੀ ਜਮ ਕੀ ਤ੍ਰਾਸਾ ॥੨॥
ତାହାକୁ ମୃତ୍ୟୁର କୌଣସି ଡର ନଥାଏ ॥2॥
ਜਗੁ ਤ੍ਰਿਅ ਜਿਤੁ ਕਾਮਣਿ ਹਿਤਕਾਰੀ ॥
ସ୍ତ୍ରୀର ମୋହ ସାରା ଜଗତକୁ ଜିତି ଯାଇଛି ଆଉ ସେ ଜଗତର ନାରୀ ସହିତ ମୋହ କରିଥାଏ।
ਪੁਤ੍ਰ ਕਲਤ੍ਰ ਲਗਿ ਨਾਮੁ ਵਿਸਾਰੀ ॥
ପୁତ୍ରଏବଂପତ୍ନୀରମୋହରେଫସିମନୁଷ୍ୟପ୍ରଭୁଙ୍କନାମକୁଭୁଲିଯାଇଛି।
ਬਿਰਥਾ ਜਨਮੁ ਗਵਾਇਆ ਬਾਜੀ ਹਾਰੀ ॥
ଏହି ପ୍ରକାରେ ମନୁଷ୍ୟ ଜୀବନ ନିରର୍ଥକ ଭାବରେ ହରାଇ ଦିଏ ଆଉ ଜୀବନର ବାଜିରେ ହାରିଯାଏ।
ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵੇ ਕਰਣੀ ਸਾਰੀ ॥੩॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସେବା ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ କାର୍ଯ୍ୟ ଅଟେ ॥3॥
ਬਾਹਰਹੁ ਹਉਮੈ ਕਹੈ ਕਹਾਏ ॥
ଯିଏ ଖୋଲାଖୋଲି ଭାବରେ ଅହଂତ୍ବର ବଚନ ବୋଲିଥାଏ,
ਅੰਦਰਹੁ ਮੁਕਤੁ ਲੇਪੁ ਕਦੇ ਨ ਲਾਏ ॥
ତାହାର ହୃଦୟରେ ମୋକ୍ଷର ଲେପ କଦାଚିତ ହୁଏନାହିଁ।
ਮਾਇਆ ਮੋਹੁ ਗੁਰ ਸਬਦਿ ਜਲਾਏ ॥
ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦରେ ଲୀନ ହୋଇ ମାୟାର ମୋହ ଜଳାଇ ଦେଇଥାଏ,
ਨਿਰਮਲ ਨਾਮੁ ਸਦ ਹਿਰਦੈ ਧਿਆਏ ॥੪॥
ସେ ନିର୍ମଳ ନାମକୁ ସର୍ବଦା ହୃଦୟରେ ସ୍ମରଣ କରିଥାଏ ॥4॥
ਧਾਵਤੁ ਰਾਖੈ ਠਾਕਿ ਰਹਾਏ ॥
ସେ ନିଜର ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ମନରେ ଅଙ୍କୁଶ ଲଗାଇ ଥାଏ ଆଉ ଏହାକୁ ବାନ୍ଧି ରଖିଥାଏ।
ਸਿਖ ਸੰਗਤਿ ਕਰਮਿ ਮਿਲਾਏ ॥
ଏପରି ଶିଷ୍ୟର ସଙ୍ଗତି ପ୍ରଭୁଙ୍କ କୃପାରୁ ହିଁ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਗੁਰ ਬਿਨੁ ਭੂਲੋ ਆਵੈ ਜਾਏ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ବିନା ମନୁଷ୍ୟ କୁମାର୍ଗଗାମୀ ହୋଇଯାଏ ଆଉ ଜନ୍ମ ମରଣ ଚକ୍ରରେ ଫସି ଯାଇଥାଏ।
ਨਦਰਿ ਕਰੇ ਸੰਜੋਗਿ ਮਿਲਾਏ ॥੫॥
ଯଦି ପ୍ରଭୁ କୃପା ଦୃଷ୍ଟି କରନ୍ତି, ତାହାହେଲେ ମନୁଷ୍ୟକୁ ନିଜ ସଂଯୋଗରେ ମିଳିଯାଏ ॥5॥
ਰੂੜੋ ਕਹਉ ਨ ਕਹਿਆ ਜਾਈ ॥
ହେ ଭଗବାନ! ତୁ ଅତି ସୁନ୍ଦର ଅଟୁ, କିନ୍ତୁ ମୁଁ ପ୍ରୟାସ କରି ମଧ୍ୟ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିପାରୁ ନାହିଁ।
ਅਕਥ ਕਥਉ ਨਹ ਕੀਮਤਿ ਪਾਈ ॥
ଯଦି ମୁଁ ଅବର୍ଣ୍ଣନୀୟ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ବର୍ଣ୍ଣନା କରେ, ତାହାହେଲେ ମୁଁ ତାହାଙ୍କ ମୂଲ୍ୟାଙ୍କନ କରି ପାରିବି ନାହିଁ।
ਸਭ ਦੁਖ ਤੇਰੇ ਸੂਖ ਰਜਾਈ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ସବୁ ଦୁଃଖ ଏବଂ ସୁଖ ତୋର ଇଚ୍ଛା ଅନୁସାରେ ହିଁ ମିଳିଥାଏ।
ਸਭਿ ਦੁਖ ਮੇਟੇ ਸਾਚੈ ਨਾਈ ॥੬॥
ସତ୍ୟନାମରେ ସବୁ ଦୁଃଖ ଦୂର ହୋଇଯାଏ ॥6॥
ਕਰ ਬਿਨੁ ਵਾਜਾ ਪਗ ਬਿਨੁ ਤਾਲਾ ॥
ଯେବେ ଶବ୍ଦର ଜ୍ଞାନ ହୋଇଥାଏ, ସେତେବେଳେ ପ୍ରାଣୀ ବିନା ହାତରେ ହିଁ ବାଜା ବଜାଇ ଥାଏ ଆଉ ବିନା ପାଦରେ ନୃତ୍ୟ କରିଥାଏ।
ਜੇ ਸਬਦੁ ਬੁਝੈ ਤਾ ਸਚੁ ਨਿਹਾਲਾ ॥
ଯଦି ସେ ଶବ୍ଦର ଭେଦକୁ ବୁଝିନିଏ, ତାହାହେଲେ ସତ୍ୟ ଦେଖିଥାଏ।
ਅੰਤਰਿ ਸਾਚੁ ਸਭੇ ਸੁਖ ਨਾਲਾ ॥
ଯେବେ ସଚ୍ଚା ପରମାତ୍ମା ଅନ୍ତର୍ମନରେ ବିଦ୍ୟମାନ ଥାଆନ୍ତି, ସେତେବେଳେ ସବୁ ସୁଖ ମନୁଷ୍ୟ ସାଥିରେ ରହିଥାଏ।
ਨਦਰਿ ਕਰੇ ਰਾਖੈ ਰਖਵਾਲਾ ॥੭॥
ନିଜର ଦୟା କରି ସବୁଙ୍କ ରଖୁଆଳ ପ୍ରଭୁ ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ରକ୍ଷା କରିଥାଏ ॥7॥
ਤ੍ਰਿਭਵਣ ਸੂਝੈ ਆਪੁ ਗਵਾਵੈ ॥
ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ନିଜ ଅହଂ ଦୂର କରି ଦେଇଥାଏ, ତାହାକୁ ତିନି ଲୋକର ଜ୍ଞାନ ହୋଇଯାଏ।
ਬਾਣੀ ਬੂਝੈ ਸਚਿ ਸਮਾਵੈ ॥
ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ବାଣୀକୁ ବୁଝିଥାଏ, ସେ ସତ୍ୟରେ ରହିଥାଏ।
ਸਬਦੁ ਵੀਚਾਰੇ ਏਕ ਲਿਵ ਤਾਰਾ ॥
ହେ ପ୍ରାଣୀ! ନିରନ୍ତର ପ୍ରୀତି ସାଥିରେ ଏକ ଶବ୍ଦର ଧ୍ୟାନ କର।
ਨਾਨਕ ਧੰਨੁ ਸਵਾਰਣਹਾਰਾ ॥੮॥੨॥
ହେ ନାନକ! ନିଜ ଭକ୍ତର ଜୀବନ ସଫଳ କରିବା ବାଲା ପ୍ରଭୁ ଧନ୍ୟ ଅଟନ୍ତି ॥8॥2॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ଆଶା ମହଲା 1॥
ਲੇਖ ਅਸੰਖ ਲਿਖਿ ਲਿਖਿ ਮਾਨੁ ॥
ଅନେକ ବ୍ୟକ୍ତି ଭଗବାନଙ୍କ ସ୍ୱରୂପ ବିଷୟରେ ଅସଂଖ୍ୟ ଲେଖା ଲେଖିଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ତାହାଙ୍କ ସ୍ଵରୂପର ବର୍ଣ୍ଣନା କରି ପାରି ନାହାନ୍ତି, ସେମାନେ ଲେଖା ଲେଖି କରି ନିଜର ବିଦ୍ଵାନପଣକୁ ମିଥ୍ୟା ହିଁ ପାଇଛନ୍ତି।
ਮਨਿ ਮਾਨਿਐ ਸਚੁ ਸੁਰਤਿ ਵਖਾਨੁ ॥
ଯେବେ ମନୁଷ୍ୟର ମନ ସଚ୍ଚାରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇଯାଏ, ସେତେବେଳେ ହିଁ ସେ ସୁରତି ଦ୍ଵାରା ବର୍ଣ୍ଣନା କରିଥାଏ।
ਕਥਨੀ ਬਦਨੀ ਪੜਿ ਪੜਿ ਭਾਰੁ ॥
କେବଳ ମୁଖର କଥା ଏବଂ ବାରମ୍ବାର ପଢିବା ଏକ ବ୍ୟର୍ଥ ଭାର ଅଟେ।
ਲੇਖ ਅਸੰਖ ਅਲੇਖੁ ਅਪਾਰੁ ॥੧॥
ଅସଂଖ୍ୟ ଧାର୍ମିକ ଗ୍ରନ୍ଥ ଅଛି, ପରନ୍ତୁ ଅପାର ପ୍ରଭୁ ଅବର୍ଣ୍ଣନୀୟ ହିଁ ରହିଥାନ୍ତି ॥1॥
ਐਸਾ ਸਾਚਾ ਤੂੰ ਏਕੋ ਜਾਣੁ ॥
ହେ ପ୍ରାଣୀ! ତୁମେ ବୁଝିନିଅ ଯେ ଏକ ସତ୍ୟସ୍ଵରୂପ ପରମାତ୍ମା ହିଁ ଏପରି ଅଟନ୍ତି।
ਜੰਮਣੁ ਮਰਣਾ ਹੁਕਮੁ ਪਛਾਣੁ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଏହି ଜନ୍ମ ମରଣ ମଧ୍ୟ ସେହି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଇଚ୍ଛାରେ ହିଁ ଭାବ ॥1॥ରୁହ॥
ਮਾਇਆ ਮੋਹਿ ਜਗੁ ਬਾਧਾ ਜਮਕਾਲਿ ॥
ଏହି ଦୁନିଆକୁ ମୃତ୍ୟୁ ମାୟାର ମୋହରେ ଫସାଇ ବାନ୍ଧି ରଖିଛି।
ਬਾਂਧਾ ਛੂਟੈ ਨਾਮੁ ਸਮ੍ਹ੍ਹਾਲਿ ॥
ନାମ ସ୍ମରଣ କରିବା ଦ୍ଵାରା ବନ୍ଧନରେ ଫସିଥିବା ମନୁଷ୍ୟ ମୋହ ମାୟା ଠାରୁ ବର୍ତ୍ତି ଯାଏ।
ਗੁਰੁ ਸੁਖਦਾਤਾ ਅਵਰੁ ਨ ਭਾਲਿ ॥
ଗୁରୁ ହିଁ ସୁଖର ଦାତା ଅଟନି, ଏଥିପାଇଁ ଅନ୍ୟ କାହାର ସନ୍ଧାନ କର ନାହିଁ।
ਹਲਤਿ ਪਲਤਿ ਨਿਬਹੀ ਤੁਧੁ ਨਾਲਿ ॥੨॥
ଏହି ଲୋକ ଏବଂ ପରଲୋକରେ ସେ ତୋର ସାଥି ଦେବେ॥2॥
ਸਬਦਿ ਮਰੈ ਤਾਂ ਏਕ ਲਿਵ ਲਾਏ ॥
ଯଦି ମନୁଷ୍ୟ ଶବ୍ଦ-ଗୁରୁ ଦ୍ଵାରା ମୋହ-ମାୟା ଠାରୁ ନିର୍ଲିପ୍ତ ହୋଇଯାଏ, ତାହାହେଲେ ତାହାର ଲଗ୍ନ ଏକ ଈଶ୍ବରଙ୍କ ସହିତ ଲାଗିଯାଏ।
ਅਚਰੁ ਚਰੈ ਤਾਂ ਭਰਮੁ ਚੁਕਾਏ ॥
ଯଦି ସେ କାମ ଉଦ୍ଦୀପକକୁ ବିନିଷ୍ଟ କରିଦିଏ, ତାହାହେଲେ ତାହାର ଦ୍ଵିଧା ନିବୃତ୍ତ ହୋଇଯାଏ।
ਜੀਵਨ ਮੁਕਤੁ ਮਨਿ ਨਾਮੁ ਵਸਾਏ ॥
ନାମକୁ ହୃଦୟରେ ସ୍ଥାପନ କରିବା ଦ୍ଵାରା ମନୁଷ୍ୟ ଜୀବନ ମୁକ୍ତ ହୋଇଯାଏ।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਹੋਇ ਤ ਸਚਿ ਸਮਾਏ ॥੩॥
ଯଦି ମନୁଷ୍ୟ ଗୁରୁମୁଖୀ ବନିଯାଏ, ତାହାହେଲେ ସତ୍ୟରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ ॥3॥
ਜਿਨਿ ਧਰ ਸਾਜੀ ਗਗਨੁ ਅਕਾਸੁ ॥
ଯେଉଁ ପ୍ରଭୁ ଧରିତ୍ରୀ, ଗଗନ, ଆକାଶର ସୃଜନା କରିଛନ୍ତି ଆଉ
ਜਿਨਿ ਸਭ ਥਾਪੀ ਥਾਪਿ ਉਥਾਪਿ ॥
ଯିଏ ସାରା ଦୁନିଆ ବନାଇଛନ୍ତି, ଯିଏ ନିର୍ମାଣ କରି ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ନାଶ କରିଥାନ୍ତି,
ਸਰਬ ਨਿਰੰਤਰਿ ਆਪੇ ਆਪਿ ॥
ସେହି ରଚୟିତା ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସବୁଙ୍କ ଭିତରେ ବ୍ୟାପକ ଥାଆନ୍ତି।
ਕਿਸੈ ਨ ਪੂਛੇ ਬਖਸੇ ਆਪਿ ॥੪॥
ସେ କାହା ଠାରୁ ପରାମର୍ଶ କରନ୍ତି ନାହିଁ ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ କ୍ଷମା କରି ଦିଅନ୍ତି ॥4॥
ਤੂ ਪੁਰੁ ਸਾਗਰੁ ਮਾਣਕ ਹੀਰੁ ॥
ହେ ଜଗତର ରଚୟିତା! ତୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଭରପୁର ସାଗର ଅଟୁ, ତୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ମାଣିକ୍ୟ-ହୀରା ଅଟନ୍ତି।
ਤੂ ਨਿਰਮਲੁ ਸਚੁ ਗੁਣੀ ਗਹੀਰੁ ॥
ତୁ ବଡ ନିର୍ମଳ, ସର୍ବଦା ସତ୍ୟ ଏବଂ ଗୁଣର ଭଣ୍ଡାର ଅଟୁ।