Page 413
ਸੁਖੁ ਮਾਨੈ ਭੇਟੈ ਗੁਰ ਪੀਰੁ ॥
ଯାହାକୁ ଗୁରୁ ମିଳିଯାନ୍ତି, ସେ ସଦା ସୁଖ ଭୋଗ କରିଥାଏ।
ਏਕੋ ਸਾਹਿਬੁ ਏਕੁ ਵਜੀਰੁ ॥੫॥
ଏକ ପରମାତ୍ମା ହିଁ ଦୁନିଆର ବାଦଶାହ ଅଟନ୍ତି ଆଉ ନିଜେ ହିଁ ନିଜର ଏକ ୱଜିର ଅଟନ୍ତି॥5॥
ਜਗੁ ਬੰਦੀ ਮੁਕਤੇ ਹਉ ਮਾਰੀ ॥
ଏହି ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଜଗତ ମୋହ ମାୟାରେ ବନ୍ଦୀ ହୋଇଛି, ଯିଏ ନିଜ ଅଭିମାନ ଦୂର କରିଦିଏ, ସେ ମୁକ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ।
ਜਗਿ ਗਿਆਨੀ ਵਿਰਲਾ ਆਚਾਰੀ ॥
ଜଗତରେ କେହି ବିରଳ ହିଁ ଜ୍ଞାନୀ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାର ଆଚରଣ ସେହି ଜ୍ଞାନ ଅନୁସାରେ ହୋଇଥାଏ।
ਜਗਿ ਪੰਡਿਤੁ ਵਿਰਲਾ ਵੀਚਾਰੀ ॥
ଜଗତରେ ପଣ୍ଡିତ ମଧ୍ୟ କେହି ବିରଳ ଅଟେ, ଯିଏ ଠିକ ବିଚାରକ ଅଟେ।
ਬਿਨੁ ਸਤਿਗੁਰੁ ਭੇਟੇ ਸਭ ਫਿਰੈ ਅਹੰਕਾਰੀ ॥੬॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କୁ ମିଶିବା ବିନା ସମସ୍ତେ ଅହଂକାରରେ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇଥାନ୍ତି॥6॥
ਜਗੁ ਦੁਖੀਆ ਸੁਖੀਆ ਜਨੁ ਕੋਇ ॥
ଜଗତ ଦୁଃଖୀ ଅଟେ, ପରନ୍ତୁ କେହି ବିରଳ ବ୍ୟକ୍ତି ହିଁ ସୁଖୀ ଅଟେ।
ਜਗੁ ਰੋਗੀ ਭੋਗੀ ਗੁਣ ਰੋਇ ॥
ଜଗତ ଭୋଗୀ ହେବା କାରଣରୁ ରୋଗୀ ହୋଇଥାଏ ଆଉ ନିଜ ଗୁଣକୁ ହରାଇ କ୍ରନ୍ଦନ କରିଥାଏ।
ਜਗੁ ਉਪਜੈ ਬਿਨਸੈ ਪਤਿ ਖੋਇ ॥
ଜଗତ ଜନ୍ମ ହୋଇଥାଏ ଆଉ ନିଜ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ହରାଇ ସେ ମରିଯାଏ।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਹੋਵੈ ਬੂਝੈ ਸੋਇ ॥੭॥
ଯିଏ ଗୁରୁମୁଖୀ ବନିଯାଏ, ସେ ଏହି ତଥ୍ୟକୁ ବୁଝିନିଏ॥7॥
ਮਹਘੋ ਮੋਲਿ ਭਾਰਿ ਅਫਾਰੁ ॥
ପ୍ରଭୁ ମୂଲ୍ୟରେ ମହଙ୍ଗା ଏବଂ ଭାରରେ ଅନନ୍ତ ଅଟନ୍ତି।
ਅਟਲ ਅਛਲੁ ਗੁਰਮਤੀ ਧਾਰੁ ॥
ହେ ପ୍ରାଣୀ!ଗୁରୁଙ୍କ ମତି ଦ୍ଵାରା ଅଟଳ ଏବଂ ଅଛଳ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ନିଜ ହୃଦୟରେ ଧାରଣ କର।
ਭਾਇ ਮਿਲੈ ਭਾਵੈ ਭਇਕਾਰੁ ॥
ପ୍ରେମ ସହିତ ମନୁଷ୍ୟ ତାହାଙ୍କ ସହିତ ମିଶିଯାଏ, ଯିଏ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଭୟରେ କାର୍ଯ୍ୟ କରିଥାଏ, ସେ ତାହାଙ୍କୁ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ।
ਨਾਨਕੁ ਨੀਚੁ ਕਹੈ ਬੀਚਾਰੁ ॥੮॥੩॥
ନାନକ ଏହି ବିଚାରଣୀୟ କଥା କହିଥାନ୍ତି ॥8॥3॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ଆଶା ମହଲା 1 ॥
ਏਕੁ ਮਰੈ ਪੰਚੇ ਮਿਲਿ ਰੋਵਹਿ ॥
ଯେତେବେଳେ ଜଣେ ମରିଥାଏ, ସେତେବେଳେ ପାଞ୍ଚ ଜଣ ମିଶି କ୍ରନ୍ଦନ କରିଥାନ୍ତି।
ਹਉਮੈ ਜਾਇ ਸਬਦਿ ਮਲੁ ਧੋਵਹਿ ॥
ଏହି ଅହଂର ମଇଳା ସେତେବେଳେ ଦୂର ହୋଇଥାଏ, ଯେତେବେଳେ ମନୁଷ୍ୟ ଏହି ମଇଳାକୁ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ଶୁଦ୍ଧ କରିଥାଏ।
ਸਮਝਿ ਸੂਝਿ ਸਹਜ ਘਰਿ ਹੋਵਹਿ ॥
ଯିଏ ଏହି ତଥ୍ୟକୁ ବୁଝିଥାଏ, ସେ ସେ ସ୍ଵାଭାବିକ ଘରେ ପ୍ରବେଶ କରିଥାଏ।
ਬਿਨੁ ਬੂਝੇ ਸਗਲੀ ਪਤਿ ਖੋਵਹਿ ॥੧॥
ଜ୍ଞାନ ବିନା ମନୁଷ୍ୟ ସାରା ପ୍ରତିଷ୍ଠା ହରାଇ ଥାଏ ॥1॥
ਕਉਣੁ ਮਰੈ ਕਉਣੁ ਰੋਵੈ ਓਹੀ ॥
କିଏ ମରିଥାଏ ଆଉ କିଏ ତାହା ପାଇଁ କ୍ରନ୍ଦନ କରିଥାଏ?
ਕਰਣ ਕਾਰਣ ਸਭਸੈ ਸਿਰਿ ਤੋਹੀ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ଏକ ତୁ ହିଁ ଜଗତର ରଚୟିତା ଅଟୁ, ତୋର ହୁକୁମ ସବୁଙ୍କ ମସ୍ତକ ଉପରେ ଅଛି ॥1॥ରୁହ॥
ਮੂਏ ਕਉ ਰੋਵੈ ਦੁਖੁ ਕੋਇ ॥
ଯଦି କେହି ମୃତକ ପାଇଁ କ୍ରନ୍ଦନ କରିଥାଏ, ସେ ବାସ୍ତବରେ ଦୁଃଖ ବ୍ୟକ୍ତ କରିଥାଏ।
ਸੋ ਰੋਵੈ ਜਿਸੁ ਬੇਦਨ ਹੋਇ ॥
କେବଳ ସିଏ ହିଁ କ୍ରନ୍ଦନ କରିଥାଏ ଯାହା ଉପରେ ବିପଦ ଆସିଥାଏ।
ਜਿਸੁ ਬੀਤੀ ਜਾਣੈ ਪ੍ਰਭ ਸੋਇ ॥
ଯାହା ସହିତ ଅତିବାହିତ କରିଥାଏ, ତାହାର ଦଶା ସେହି ପ୍ରଭୁ ହିଁ ଜାଣିଥାନ୍ତି।
ਆਪੇ ਕਰਤਾ ਕਰੇ ਸੁ ਹੋਇ ॥੨॥
ଯାହା କିଛି କର୍ତ୍ତା ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵୟଂ କରିଥାନ୍ତି, ତାହା ହିଁ ହୋଇଥାଏ॥2॥
ਜੀਵਤ ਮਰਣਾ ਤਾਰੇ ਤਰਣਾ ॥
ଅହଂକାରକୁ ମାରି ବଞ୍ଚିବା ହିଁ ଭବସାଗରରୁ ପାର କରିବା ପାଇଁ ଏକ ନଉକାର କାମ କରିଥାଏ।
ਜੈ ਜਗਦੀਸ ਪਰਮ ਗਤਿ ਸਰਣਾ ॥
ସେହି ଜଗଦୀଶକୁ ଜୟ କର, ଯାହାଙ୍କ ଶରଣ ନେଲେ ପରମ ଗତି ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਹਉ ਬਲਿਹਾਰੀ ਸਤਿਗੁਰ ਚਰਣਾ ॥
ମୁଁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଚରଣ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଅଟେ।
ਗੁਰੁ ਬੋਹਿਥੁ ਸਬਦਿ ਭੈ ਤਰਣਾ ॥੩॥
ଗୁରୁ ଜାହାଜ ଅଟନ୍ତି ଆଉ ତାହାଙ୍କ ବାଣୀ ଦ୍ଵାରା ଭୟାନଙ୍କ ସଂସାର ସାଗରରୁ ପାର କରା ଯାଇପାରେ। ॥3॥
ਨਿਰਭਉ ਆਪਿ ਨਿਰੰਤਰਿ ਜੋਤਿ ॥
ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵୟଂ ନିର୍ଭୀକ ଅଟନ୍ତି ଆଉ ତାହାଙ୍କ ଜ୍ୟୋତି ସବୁଙ୍କ ଠାରେ ରହିଥାଏ।
ਬਿਨੁ ਨਾਵੈ ਸੂਤਕੁ ਜਗਿ ਛੋਤਿ ॥
ନାମ ବିନା ସଂସାରରେ କେଉଁଠି ଛୁତ୍ରିକା ଏବଂ କେଉଁଠି ଅଶୌଚ ହୋଇଥାଏ।
ਦੁਰਮਤਿ ਬਿਨਸੈ ਕਿਆ ਕਹਿ ਰੋਤਿ ॥
ଦୁର୍ବୁଦ୍ଧି ଦ୍ଵାରା ମନୁଷ୍ୟ ନଷ୍ଟ ହୋଇଯାଇଛି, ଏଥିପାଇଁ ସେ କାହିଁକି ଚିତ୍କାର କରି କ୍ରନ୍ଦନ କରିଥାଏ?
ਜਨਮਿ ਮੂਏ ਬਿਨੁ ਭਗਤਿ ਸਰੋਤਿ ॥੪॥
ପ୍ରଭୁ-ଭକ୍ତି ଏବଂ ଭଜନ ଶୁଣିବା ବିନା ମନୁଷ୍ୟ ଜନ୍ମ ମରଣ ଚକ୍ରରେ ଫସି ଥାଏ ॥4॥
ਮੂਏ ਕਉ ਸਚੁ ਰੋਵਹਿ ਮੀਤ ॥ ਤ੍ਰੈ ਗੁਣ ਰੋਵਹਿ ਨੀਤਾ ਨੀਤ ॥
ମୃତକ ପାଇଁ ଅସଲରେ ମିତ୍ର ହିଁ କ୍ରନ୍ଦନ କରିଥାଏ, ତିନି ଗୁଣ (ରଜଃ, ସତ୍ତ୍ଵ ଓ ତମ) ବାଲା ମନୁଷ୍ୟ ସର୍ବଦା କ୍ରନ୍ଦନ କରିଥାଏ।
ਦੁਖੁ ਸੁਖੁ ਪਰਹਰਿ ਸਹਜਿ ਸੁਚੀਤ ॥
ଦୁଃଖ-ସୁଖକୁ ତ୍ୟାଗ କରି ନିଜ ହୃଦୟରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଧାରଣ କର।
ਤਨੁ ਮਨੁ ਸਉਪਉ ਕ੍ਰਿਸਨ ਪਰੀਤਿ ॥੫॥
ନିଜ ମନ ତନ ଭଗବାନଙ୍କ ପ୍ରେମରେ ସମର୍ପିତ କର ॥5॥
ਭੀਤਰਿ ਏਕੁ ਅਨੇਕ ਅਸੰਖ ॥
ଅନେକ ପ୍ରକାର ଅସଂଖ୍ୟ ଜୀବଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଏକ ପରମାତ୍ମା ହିଁ ବାସ କରିଥାନ୍ତି।
ਕਰਮ ਧਰਮ ਬਹੁ ਸੰਖ ਅਸੰਖ ॥
ବହୁତ କର୍ମ ଧର୍ମ ଅଛି, ଯାହାର ସଂଖ୍ୟା ଅସଂଖ୍ୟ ଅଟେ,
ਬਿਨੁ ਭੈ ਭਗਤੀ ਜਨਮੁ ਬਿਰੰਥ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଭୟ ଏବଂ ଭକ୍ତି ବିନା ମନୁଷ୍ୟ ଜନ୍ମ ନିରର୍ଥକ ଅଟେ।
ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਵਹਿ ਮਿਲਿ ਪਰਮਾਰੰਥ ॥੬॥
ହରିଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କରିଲେ ପରମାର୍ଥ ମିଳିଯାନ୍ତି॥6॥
ਆਪਿ ਮਰੈ ਮਾਰੇ ਭੀ ਆਪਿ ॥
କୌଣସି ପ୍ରାଣୀର ମୃତ୍ୟୁ ହେଲେ, ଭାବ, ତାହାକୁ ପ୍ରଭୁ ହିଁ ମାରିଥାନ୍ତି।
ਆਪਿ ਉਪਾਏ ਥਾਪਿ ਉਥਾਪਿ ॥
ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵୟଂ ଜାତ କରନ୍ତି ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ନାଶ କରନ୍ତି।
ਸ੍ਰਿਸਟਿ ਉਪਾਈ ਜੋਤੀ ਤੂ ਜਾਤਿ ॥
ହେ ଜ୍ୟୋତି ସ୍ୱରୂପ ଭଗବାନ! ତୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସୃଷ୍ଟିର ରଚନା କରିଛୁ ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ନିଜର ଜ୍ୟୋତି ସ୍ଥାପିତ କରିଛୁ।
ਸਬਦੁ ਵੀਚਾਰਿ ਮਿਲਣੁ ਨਹੀ ਭ੍ਰਾਤਿ ॥੭॥
ଯିଏ ବାଣୀର ଚିନ୍ତନ କରିଥାଏ, ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ମିଳିଯାଏ, ଏଥିରେ କୌଣସି ଭ୍ରାନ୍ତି ନାହିଁ॥7॥
ਸੂਤਕੁ ਅਗਨਿ ਭਖੈ ਜਗੁ ਖਾਇ ॥
ଅଗ୍ନିରେ ମଧ୍ୟ ଛୁତ୍ରିକା ଅଛି, ଯେତେବେଳେ ଅଗ୍ନି ବିସ୍ଫୋରିତ ହୁଏ ତାହା ଜଗତକୁ ଭସ୍ମ କରିଦିଏ।
ਸੂਤਕੁ ਜਲਿ ਥਲਿ ਸਭ ਹੀ ਥਾਇ ॥
ଜଳ, ଧରିତ୍ରୀ, ସବୁଠାରେ ଛୁତ୍ରିକା ବିଦ୍ୟମାନ ଅଛି।
ਨਾਨਕ ਸੂਤਕਿ ਜਨਮਿ ਮਰੀਜੈ ॥
ହେ ନାନକ! ଛୁତ୍ରିକାରେ ପ୍ରାଣୀ ଜନ୍ମ ହୋଇ ମରିଥାଏ,
ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਹਰਿ ਰਸੁ ਪੀਜੈ ॥੮॥੪॥
ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ହରି ରସର ପାନ କରିବା ଉଚିତ ॥8॥4॥
ਰਾਗੁ ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ରାଗ ଆଶା ମହଲା 1 ॥
ਆਪੁ ਵੀਚਾਰੈ ਸੁ ਪਰਖੇ ਹੀਰਾ ॥
ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ନିଜକୁ ବିଶ୍ଳେଷଣ କରିଥାଏ, ସେ ନାମ ରୂପୀ ହୀରାର ପରୀକ୍ଷା କରିନିଏ।
ਏਕ ਦ੍ਰਿਸਟਿ ਤਾਰੇ ਗੁਰ ਪੂਰਾ ॥
ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁ ନିଜର ଏକ କୃପା ଦୃଷ୍ଟିରେ ହିଁ ମନୁଷ୍ୟକୁ ଉଦ୍ଧାର କରିଥାନ୍ତି।
ਗੁਰੁ ਮਾਨੈ ਮਨ ਤੇ ਮਨੁ ਧੀਰਾ ॥੧॥
ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ସଚ୍ଚା ହୃଦୟରେ ଗୁରୁଙ୍କ ପ୍ରତି ଶ୍ରଦ୍ଧା ଧାରଣ କରିଥାଏ, ତାହାର ମନ ଚଞ୍ଚଳ ହୁଏନାହିଁ ॥1॥
ਐਸਾ ਸਾਹੁ ਸਰਾਫੀ ਕਰੈ ॥
ଗୁରୁ ଏପରି ସାହୁକାର ଅଟନ୍ତି ଯିଏ ନିଜ ଶିଷ୍ୟକୁ ପରୀକ୍ଷା କରିଥାନ୍ତି।
ਸਾਚੀ ਨਦਰਿ ਏਕ ਲਿਵ ਤਰੈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ତାହାଙ୍କ ଅକାଟ୍ୟ କୃପାଦୃଷ୍ଟି ଦ୍ଵାରା ମନୁଷ୍ୟକୁ ପ୍ରଭୁ ପ୍ରେମର ଦାନ ମିଳିଯାଏ ଆଉ ତାହାର ଉଦ୍ଧାର ହୋଇଯାଏ ॥1॥ରୁହ॥
ਪੂੰਜੀ ਨਾਮੁ ਨਿਰੰਜਨ ਸਾਰੁ ॥
ନିରଞ୍ଜନ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମର ରାଶି-ପୁଞ୍ଜି ସର୍ବୋତ୍ତମ ଅଟେ।
ਨਿਰਮਲੁ ਸਾਚਿ ਰਤਾ ਪੈਕਾਰੁ ॥
ଯିଏ ସତ୍ୟ ସହିତ ରଙ୍ଗୀନ ହୋଇଥାଏ, ସେ ସେହି ମହାପୁରୁଷ ପବିତ୍ର ହୋଇଯାଏ।
ਸਿਫਤਿ ਸਹਜ ਘਰਿ ਗੁਰੁ ਕਰਤਾਰੁ ॥੨॥
ତାହାଙ୍କ ପ୍ରଶଂସା ଗାନ କରି ସେ ଗୁରୁ-କର୍ତ୍ତାଙ୍କୁ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ହିଁ ନିଜ ହୃଦୟ ଘରେ ସ୍ଥାପନ କରିଥାନ୍ତି॥2॥
ਆਸਾ ਮਨਸਾ ਸਬਦਿ ਜਲਾਏ ॥
ଯିଏ ନିଜ ଆଶା ଏବଂ ତୃଷ୍ଣାକୁ ବାଣୀ ଦ୍ଵାରା ଜଳାଇ ଦେଇଥାଏ,
ਰਾਮ ਨਰਾਇਣੁ ਕਹੈ ਕਹਾਏ ॥
ସେ ସ୍ଵୟଂ ରାମ-ନାରାୟଣ ନାମର ଭଜନ କରିଥାଏ ଆଉ ଅନ୍ୟ ଦ୍ଵାରା ମଧ୍ୟ କରାଇ ଥାଏ।
ਗੁਰ ਤੇ ਵਾਟ ਮਹਲੁ ਘਰੁ ਪਾਏ ॥੩॥
ସେ ଗୁରୁଙ୍କ ମାଧ୍ୟମରୁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ମହଲ ଏବଂ ଘରର ମାର୍ଗ ଖୋଜିନିଏ॥3॥