Page 411
ਸਭ ਕਉ ਤਜਿ ਗਏ ਹਾਂ ॥
ତାହାକୁ ସବୁ ଲୋକ ଏଠାରେ ଛାଡି ଚାଲି ଯାଇଛନ୍ତି।
ਸੁਪਨਾ ਜਿਉ ਭਏ ਹਾਂ ॥
ଏହି ବସ୍ତୁ ତାହାକୁ ସ୍ଵପ୍ନ ଭଳି ଲାଗିଥାଏ
ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਜਿਨ੍ਹ੍ਹਿ ਲਏ ॥੧॥
ଯିଏ ହରିଙ୍କ ନାମ ସ୍ମରଣ କରିଥାଏ ॥1॥
ਹਰਿ ਤਜਿ ਅਨ ਲਗੇ ਹਾਂ ॥
ହରିଙ୍କୁ ଛାଡି ଯିଏ ବିକାରରେ ଫସି ରହିଛି,
ਜਨਮਹਿ ਮਰਿ ਭਗੇ ਹਾਂ ॥
ସେ ଜନ୍ମ ମରଣ ଆଡକୁ ଚାଲିଯାଏ।
ਹਰਿ ਹਰਿ ਜਨਿ ਲਹੇ ਹਾਂ ॥
ଯେଉଁ ଭକ୍ତ ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ,
ਜੀਵਤ ਸੇ ਰਹੇ ਹਾਂ ॥
ସେ ଆତ୍ମିକ ଭାବରେ ଜୀବିତ ରହିଥାଏ।
ਜਿਸਹਿ ਕ੍ਰਿਪਾਲੁ ਹੋਇ ਹਾਂ ॥ ਨਾਨਕ ਭਗਤੁ ਸੋਇ ॥੨॥੭॥੧੬੩॥੨੩੨॥
ହେ ନାନକ! ଯାହା ଉପରେ ଭଗବାନ କୃପାଳୁ ହୋଇଯାନ୍ତି, ସେ ତାହାଙ୍କ ଭକ୍ତ ଅଟେ ॥2॥7॥163॥232॥
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଇଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପାଇ ହୁଏ।
ਰਾਗੁ ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੯ ॥
ରାଗ ଆଶା ମହଲା 9॥
ਬਿਰਥਾ ਕਹਉ ਕਉਨ ਸਿਉ ਮਨ ਕੀ ॥
(ହେ ଭାଇ!) ମୁଁ ମନର ଅବସ୍ଥା କିପରି ବର୍ଣ୍ଣନା କରିବି?
ਲੋਭਿ ਗ੍ਰਸਿਓ ਦਸ ਹੂ ਦਿਸ ਧਾਵਤ ਆਸਾ ਲਾਗਿਓ ਧਨ ਕੀ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସେ ଲୋଭରେ ଗ୍ରସ୍ତ ଅଟେ ଆଉ ଧନର ଆଶା କରି ଦଶ ଦିଗରେ ଦଉଡୁଥାଏ ॥1॥ରୁହ॥
ਸੁਖ ਕੈ ਹੇਤਿ ਬਹੁਤੁ ਦੁਖੁ ਪਾਵਤ ਸੇਵ ਕਰਤ ਜਨ ਜਨ ਕੀ ॥
ସୁଖ ପାଇବା ପାଇଁ ସେ ବହୁତ ଦୁଃଖ ସହ୍ୟ କରିଥାଏ ଆଉ ଜନଙ୍କ ସେବା ଓ ଖୋସାମଦ କରିଥାଏ।
ਦੁਆਰਹਿ ਦੁਆਰਿ ਸੁਆਨ ਜਿਉ ਡੋਲਤ ਨਹ ਸੁਧ ਰਾਮ ਭਜਨ ਕੀ ॥੧॥
ସେ କୁକୁର ଭଳି ଦ୍ଵାର ଦ୍ଵାର ବୁଲୁଥାଏ ଆଉ ରାମଙ୍କ ଭଜନର ଜ୍ଞାନ ପାଇ ନଥାଏ ॥1॥
ਮਾਨਸ ਜਨਮ ਅਕਾਰਥ ਖੋਵਤ ਲਾਜ ਨ ਲੋਕ ਹਸਨ ਕੀ ॥
ସେ ନିଜର ମୂଲ୍ୟବାନ ମନୁଷ୍ୟ ଜନ୍ମ ବୃଥାରେ ହରାଇ ଦିଏ ଆଉ ଲୋକଙ୍କ ଥଟା ତମସା ପ୍ରତି ତାହାକୁ ଲଜ୍ଜା ଲାଗେ ନାହିଁ।
ਨਾਨਕ ਹਰਿ ਜਸੁ ਕਿਉ ਨਹੀ ਗਾਵਤ ਕੁਮਤਿ ਬਿਨਾਸੈ ਤਨ ਕੀ ॥੨॥੧॥੨੩੩॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ହେ ଜୀବ! ତୁମେ କାହିଁକି ହରିଙ୍କ ଯଶ ଗାନ କରୁ ନାହଁ, ଏଠି ଦ୍ଵାରା ତୋର ମନର ଖରାପ ବୁଦ୍ଧି ଚାଲିଯିବ ॥2॥1॥233॥
ਰਾਗੁ ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੧ ਅਸਟਪਦੀਆ ਘਰੁ ੨
ରାଗ ଆଶା ମହଲା 1 ଅଷ୍ଟପଦୀ ଘର 2
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଇଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପାଇ ହୁଏ
ਉਤਰਿ ਅਵਘਟਿ ਸਰਵਰਿ ਨ੍ਹ੍ਹਾਵੈ ॥
ମନୁଷ୍ୟ ପାପର ଘାଟରୁ ବାହାରି ସତସଙ୍ଗ ରୂପୀ ଗୁଣର ସରୋବରରେ ସ୍ନାନ କରିବା ଉଚିତ।
ਬਕੈ ਨ ਬੋਲੈ ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਵੈ ॥
ତାହାକୁ ବ୍ୟର୍ଥ ଭାବିବା ଉଚିତ ନୁହେଁ ଆଉ ଭଗବାନଙ୍କ ଗୁଣ ଗାନ କରିବା ଉଚିତ।
ਜਲੁ ਆਕਾਸੀ ਸੁੰਨਿ ਸਮਾਵੈ ॥
ବାୟୁ ମଣ୍ଡଳରେ ଜଳ ରହିଥିବା ଭଳି ତାହାକୁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଠାରେ ଲୀନ ରହିବା ଉଚିତ।
ਰਸੁ ਸਤੁ ਝੋਲਿ ਮਹਾ ਰਸੁ ਪਾਵੈ ॥੧॥
ସତ୍ୟର ପ୍ରସନ୍ନତାର ମନ୍ଥନ କରି ତାହାକୁ ମହାରସ ଅମୃତର ପାନ କରିବା ଉଚିତ॥1॥
ਐਸਾ ਗਿਆਨੁ ਸੁਨਹੁ ਅਭ ਮੋਰੇ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ଏପରି ଜ୍ଞାନ ଶୁଣ।
ਭਰਿਪੁਰਿ ਧਾਰਿ ਰਹਿਆ ਸਭ ਠਉਰੇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ପ୍ରଭୁ ସର୍ବତ୍ର ବ୍ୟାପକ ଅଛନ୍ତି ଆଉ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସାହାରା ମଧ୍ୟ ଦେଉଛନ୍ତି ॥1॥ରୁହ॥
ਸਚੁ ਬ੍ਰਤੁ ਨੇਮੁ ਨ ਕਾਲੁ ਸੰਤਾਵੈ ॥
ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ସତ୍ୟକୁ ନିଜ ବ୍ରତ ଏବଂ ନିୟମ ବନାଇ ଥାଏ, କାଳ ତାହାକୁ ଦୁଃଖୀ କରେ ନାହିଁ ଆଉ
ਸਤਿਗੁਰ ਸਬਦਿ ਕਰੋਧੁ ਜਲਾਵੈ ॥
ସଚ୍ଚା ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ସେ ନିଜ କ୍ରୋଧକୁ ଜଳାଇ ଦେଇଥାଏ।
ਗਗਨਿ ਨਿਵਾਸਿ ਸਮਾਧਿ ਲਗਾਵੈ ॥
ସେ ଦଶମ ଦ୍ଵାରରେ ନିବାସ କରିଥାଏ ଆଉ ସମାଧି ଅବସ୍ଥା ଧାରଣ କରିଥାଏ।
ਪਾਰਸੁ ਪਰਸਿ ਪਰਮ ਪਦੁ ਪਾਵੈ ॥੨॥
ସେ ଗୁରୁ ରୂପୀ ପାରସକୁ ସ୍ପର୍ଶ କରି ପରମ ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରି ନିଏ ॥2॥
ਸਚੁ ਮਨ ਕਾਰਣਿ ਤਤੁ ਬਿਲੋਵੈ ॥
ପ୍ରାଣୀକୁ ନିଜ ମନ ପାଇଁ ସତ୍ୟର ତତ୍ତ୍ଵର ମନ୍ଥନ କରିବା ଉଚିତ ଆଉ
ਸੁਭਰ ਸਰਵਰਿ ਮੈਲੁ ਨ ਧੋਵੈ ॥
ନିଜ ମଳିନତାକୁ ଢୋଇବା ପାଇଁ ନାମାମୃତ ସରୋବରରେ ସ୍ନାନ କରିବା ଉଚିତ।
ਜੈ ਸਿਉ ਰਾਤਾ ਤੈਸੋ ਹੋਵੈ ॥
ଯାହା ସାଥିରେ ସେ ଥାଏ, ମନୁଷ୍ୟ ତାହା ଭଳି ହୋଇଯାଏ।
ਆਪੇ ਕਰਤਾ ਕਰੇ ਸੁ ਹੋਵੈ ॥੩॥
କର୍ତ୍ତା ପ୍ରଭୁ ଯାହା କିଛି ସ୍ଵୟଂ କରିଥାନ୍ତି, ତାହା ହିଁ ହୋଇଥାଏ ॥3॥
ਗੁਰ ਹਿਵ ਸੀਤਲੁ ਅਗਨਿ ਬੁਝਾਵੈ ॥
ବରଫ ଭଳି ଶୀତଳ ହୃଦୟ ବାଲା ଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ମିଶି ମନୁଷ୍ୟ ନିଜର ତୃଷ୍ଣାଗ୍ନିକୁ ମେଣ୍ଟାଇ ଥାଏ।
ਸੇਵਾ ਸੁਰਤਿ ਬਿਭੂਤ ਚੜਾਵੈ ॥
ଯିଏ ଗୁରୁଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ପ୍ରବର୍ତ୍ତିତ ହୋଇ ସେବାରେ ନିଜର ସୁରତି ଲଗାଇ ଥାଏ, ସେ ଏହି ବିଭୁତି, ଭାବ, ନିଜ ଶରୀର ଉପରେ ବୋଲିଥାଏ।
ਦਰਸਨੁ ਆਪਿ ਸਹਜ ਘਰਿ ਆਵੈ ॥
ସ୍ଵାଭାବିକ ଘରେ ବାସ କରିବା ତାହାର ଧାର୍ମିକ ବେଶ ହୁଏ ଆଉ
ਨਿਰਮਲ ਬਾਣੀ ਨਾਦੁ ਵਜਾਵੈ ॥੪॥
ନିର୍ମଳ ବାଣୀ ତାହାର ନାଦ ବଜାଇବା ହୁଏ ॥4॥
ਅੰਤਰਿ ਗਿਆਨੁ ਮਹਾ ਰਸੁ ਸਾਰਾ ॥
ଅନ୍ତର୍ମନର ଜ୍ଞାନ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ମହାରସ ଅଟେ।
ਤੀਰਥ ਮਜਨੁ ਗੁਰ ਵੀਚਾਰਾ ॥
ଗୁରୁବାଣୀର ବିଚାର ତୀର୍ଥ-ସ୍ଥଳର ସ୍ନାନ ଅଟେ।
ਅੰਤਰਿ ਪੂਜਾ ਥਾਨੁ ਮੁਰਾਰਾ ॥
ଅନ୍ତର୍ମନରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନିବାସ ହିଁ ପୂଜା ଅଟେ।
ਜੋਤੀ ਜੋਤਿ ਮਿਲਾਵਣਹਾਰਾ ॥੫॥
ସେହି ମନୁଷ୍ୟ ଜ୍ୟୋତିକୁ ଈଶ୍ଵରୀୟ ଜ୍ୟୋତି ସହିତ ମିଳାଇ ଥାଏ ॥5॥
ਰਸਿ ਰਸਿਆ ਮਤਿ ਏਕੈ ਭਾਇ ॥
ଯାହାର ମନ ନାମ ରସରେ ଭିଜି ରହିଥାଏ, ଯାହାର ମତି ଏକ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପ୍ରେମରେ ଲାଗି ରହିଥାଏ,
ਤਖਤ ਨਿਵਾਸੀ ਪੰਚ ਸਮਾਇ ॥
ଏପରି ବ୍ୟକ୍ତି ରାଜ ସିଂହାସନ ଉପରେ ବିରାଜମାନ ଥିବା ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଠାରେ ସମାହିତ ହୋଇଥାଏ।
ਕਾਰ ਕਮਾਈ ਖਸਮ ਰਜਾਇ ॥
ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଇଚ୍ଛାରେ ଚାଲିବା ହିଁ ତାହାର ପ୍ରତିଦିନ ଦିନଚର୍ଯ୍ୟା ଏବଂ ଦୈନିକ ଅର୍ଜ୍ଜନ ହୋଇଯାଏ।
ਅਵਿਗਤ ਨਾਥੁ ਨ ਲਖਿਆ ਜਾਇ ॥੬॥
ଅବିଗତ ପ୍ରଭୁ ବର୍ଣ୍ଣିତ ହୋଇ ପାରିବେ ନାହିଁ॥6॥
ਜਲ ਮਹਿ ਉਪਜੈ ਜਲ ਤੇ ਦੂਰਿ ॥
ଯେପରି କମଳ ଜଳରେ ହିଁ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଥାଏ ଆଉ ଜଳରୁ ଦୂରରେ ରହିଥାଏ,
ਜਲ ਮਹਿ ਜੋਤਿ ਰਹਿਆ ਭਰਪੂਰਿ ॥
ଏହିପରି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଜ୍ୟୋତି ସମସ୍ତ ଜୀବଙ୍କ ଠାରେ ସର୍ବବ୍ୟାପକ ଅଛନ୍ତି।
ਕਿਸੁ ਨੇੜੈ ਕਿਸੁ ਆਖਾ ਦੂਰਿ ॥
ମୁଁ କିପରି ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ନିକଟ ଏବଂ ଦୂର କହିବି?
ਨਿਧਿ ਗੁਣ ਗਾਵਾ ਦੇਖਿ ਹਦੂਰਿ ॥੭॥
ସେହି ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ସର୍ବବ୍ୟାପକ ଦେଖି ମୁଁ ଗୁଣର ଭଣ୍ଡାରଙ୍କ ଯଶୋଗାନ କରିଥାଏ॥7॥
ਅੰਤਰਿ ਬਾਹਰਿ ਅਵਰੁ ਨ ਕੋਇ ॥
ଭିତରେ ଏବଂ ବାହାରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଅତିରିକ୍ତ ଆଉ କେହି ନାହାନ୍ତି ।