Page 1420
ਚਾਰੇ ਕੁੰਡਾ ਝੋਕਿ ਵਰਸਦਾ ਬੂੰਦ ਪਵੈ ਸਹਜਿ ਸੁਭਾਇ ॥
ଚାରିଆଡୁ କୃପାର ବର୍ଷା ହୋଇଯାଏ ଆଉ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ନାମ ବୁନ୍ଦା ମୁଖରେ ପଡିଥାଏ।
ਜਲ ਹੀ ਤੇ ਸਭ ਊਪਜੈ ਬਿਨੁ ਜਲ ਪਿਆਸ ਨ ਜਾਇ ॥
ଜଳ ଠାରୁ ହିଁ ସବୁ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଥାଏ ଆଉ ଜଳ ବିନା ତୃଷ୍ଣା ଦୂର ହୁଏନାହିଁ।
ਨਾਨਕ ਹਰਿ ਜਲੁ ਜਿਨਿ ਪੀਆ ਤਿਸੁ ਭੂਖ ਨ ਲਾਗੈ ਆਇ ॥੫੫॥
ହେ ନାନକ! ଯିଏ ହରିନାମ ରୂପୀ ଜଳ ପାନ କରିଥାଏ, ତାହାକୁ ଆଦୌ କ୍ଷୁଧା ଲାଗେ ନାହିଁ||55||
ਬਾਬੀਹਾ ਤੂੰ ਸਹਜਿ ਬੋਲਿ ਸਚੈ ਸਬਦਿ ਸੁਭਾਇ ॥
ହେ ଜିଜ୍ଞାସୁ ଚାତକ! ତୁ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ସଚ୍ଚା ଉପଦେଶ ଉଚ୍ଚାରଣ କର।
ਸਭੁ ਕਿਛੁ ਤੇਰੈ ਨਾਲਿ ਹੈ ਸਤਿਗੁਰਿ ਦੀਆ ਦਿਖਾਇ ॥
ସଦଗୁରୁ ଦେଖାଇ ଦେଇଛନ୍ତି ଯେ ସବୁ କିଛି ତୋର ଅନ୍ତରରେ ହିଁ ଅଛି।
ਆਪੁ ਪਛਾਣਹਿ ਪ੍ਰੀਤਮੁ ਮਿਲੈ ਵੁਠਾ ਛਹਬਰ ਲਾਇ ॥
ଯଦି ଆତ୍ମ ଜ୍ଞାନର ପରିଚୟ ମିଳିଯାଏ, ପ୍ରିୟତମ ମିଳି ଯାଇଥାନ୍ତି ଆଉ କୃପାର ବର୍ଷା ହେବାକୁ ଲାଗିଥାଏ।
ਝਿਮਿ ਝਿਮਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਵਰਸਦਾ ਤਿਸਨਾ ਭੁਖ ਸਭ ਜਾਇ ॥
ନାମ-ଅମୃତର ରିମଝିମ ବର୍ଷା ହୋଇଥାଏ, ଯାହାଦ୍ୱାରା ତୃଷ୍ଣା ଏବଂ କ୍ଷୁଧା ନିବୃତ୍ତ ହୋଇଯାଏ।
ਕੂਕ ਪੁਕਾਰ ਨ ਹੋਵਈ ਜੋਤੀ ਜੋਤਿ ਮਿਲਾਇ ॥
ଆତ୍ମ-ଜ୍ୟୋତି ପରମ-ଜ୍ୟୋତିରେ ବିଲୀନ ହୋଇଯାଏ ଆଉ କିଛି ରୋଦନ ହୁଏନାହିଁ।
ਨਾਨਕ ਸੁਖਿ ਸਵਨ੍ਹ੍ਹਿ ਸੋਹਾਗਣੀ ਸਚੈ ਨਾਮਿ ਸਮਾਇ ॥੫੬॥
ହେ ନାନକ! ସଚ୍ଚା ନାମରେ ଲୀନ ରହିବା ବାଲା ସୁହାଗିନୀ ସଦା ସୁଖପୂର୍ବକ ରହିଥାଏ||56||
ਧੁਰਹੁ ਖਸਮਿ ਭੇਜਿਆ ਸਚੈ ਹੁਕਮਿ ਪਠਾਇ ॥
ମାଲିକ ହୁକୁମ କରି ପଠାଇଛନ୍ତି,
ਇੰਦੁ ਵਰਸੈ ਦਇਆ ਕਰਿ ਗੂੜ੍ਹ੍ਹੀ ਛਹਬਰ ਲਾਇ ॥
(ଗୁରୁ ରୂପୀ) ବାଦଲ ଦୟା କରି ପ୍ରେମର ବର୍ଷା କରିଛନ୍ତି।
ਬਾਬੀਹੇ ਤਨਿ ਮਨਿ ਸੁਖੁ ਹੋਇ ਜਾਂ ਤਤੁ ਬੂੰਦ ਮੁਹਿ ਪਾਇ ॥
ଚାତକର ତନ-ମନ ସେତେବେଳେ ସୁଖୀ ହୋଇଥାଏ, ଯେତେବେଳେ ତାହାର ମୁଖରେ ବର୍ଷା-ବିନ୍ଦୁ ପଡିଥାଏ।
ਅਨੁ ਧਨੁ ਬਹੁਤਾ ਉਪਜੈ ਧਰਤੀ ਸੋਭਾ ਪਾਇ ॥
ଅନ୍ନ-ଧନ ବହୁତ ଅଧିକ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଥାଏ ଆଉ ଧରିତ୍ରୀ ମଧ୍ୟ ଶୋଭା ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ।
ਅਨਦਿਨੁ ਲੋਕੁ ਭਗਤਿ ਕਰੇ ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਸਮਾਇ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଉପଦେଶରେ ଲୀନ ହୋଇ ଯେଉଁ ଲୋକ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ଭକ୍ତି କରିଥାଏ,
ਆਪੇ ਸਚਾ ਬਖਸਿ ਲਏ ਕਰਿ ਕਿਰਪਾ ਕਰੈ ਰਜਾਇ ॥
ପରମେଶ୍ଵର ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ନିଜ ଇଚ୍ଛାରେ କୃପା କରି ତାହାକୁ ଆଶୀର୍ବାଦ ଦେଇଥାନ୍ତି।
ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਵਹੁ ਕਾਮਣੀ ਸਚੈ ਸਬਦਿ ਸਮਾਇ ॥
ଜୀବ ରୂପୀ କାମିନୀ ସଚ୍ଚା ଶବ୍ଦରେ ଲୀନ ହୋଇ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଭଜନ ଗାନ କରିଥାଏ।
ਭੈ ਕਾ ਸਹਜੁ ਸੀਗਾਰੁ ਕਰਿਹੁ ਸਚਿ ਰਹਹੁ ਲਿਵ ਲਾਇ ॥
ସେ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ଶ୍ରଦ୍ଧା-ଭୟର ଶୃଙ୍ଗାର କରିଥାଏ ଆଉ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଧ୍ୟାନରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਨਾਮੋ ਮਨਿ ਵਸੈ ਹਰਿ ਦਰਗਹ ਲਏ ਛਡਾਇ ॥੫੭॥
ହେ ନାନକ! ଯଦି ହରିନାମ ମନରେ ବାସ କରିଥାଏ, ପ୍ରଭୁ-ଦରବାରରେ ମୁକ୍ତି ମିଳିଯାଏ||57||
ਬਾਬੀਹਾ ਸਗਲੀ ਧਰਤੀ ਜੇ ਫਿਰਹਿ ਊਡਿ ਚੜਹਿ ਆਕਾਸਿ ॥
ଜିଜ୍ଞାସୁ ଚାତକ ସମଗ୍ର ଧରିତ୍ରୀରେ ଭ୍ରମଣ କରିଥାଏ, ଆକାଶରେ ଉଡିଥାଏ।
ਸਤਿਗੁਰਿ ਮਿਲਿਐ ਜਲੁ ਪਾਈਐ ਚੂਕੈ ਭੂਖ ਪਿਆਸ ॥
ଯେତେବେଳେ ଗୁରୁ ମିଳିଯାନ୍ତି, ତାହାକୁ ନାମ-ଜଳ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ ଆଉ କ୍ଷୁଧା-ତୃଷ୍ଣା ଦୂର ହୋଇଯାଏ।
ਜੀਉ ਪਿੰਡੁ ਸਭੁ ਤਿਸ ਕਾ ਸਭੁ ਕਿਛੁ ਤਿਸ ਕੈ ਪਾਸਿ ॥
ସେହି ପ୍ରାଣ-ଶରୀର ସର୍ବସ୍ଵ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଦାନ ଅଟେ, ସବୁ କିଛି ତାହାଙ୍କ ପାଖରେ ଅଛି।
ਵਿਣੁ ਬੋਲਿਆ ਸਭੁ ਕਿਛੁ ਜਾਣਦਾ ਕਿਸੁ ਆਗੈ ਕੀਚੈ ਅਰਦਾਸਿ ॥
ସେ ବୋଲିବା ବିନା ସୁଖ-ଦୁଃଖ ସବୁ ଜାଣିଥାନ୍ତି, ତାହାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ପ୍ରାର୍ଥନା କର।
ਨਾਨਕ ਘਟਿ ਘਟਿ ਏਕੋ ਵਰਤਦਾ ਸਬਦਿ ਕਰੇ ਪਰਗਾਸ ॥੫੮॥
ହେ ନାନକ! ସବୁଙ୍କ ଠାରେ ଏକ ଈଶ୍ଵର ହିଁ ବ୍ୟାପ୍ତ ରହିଥାନ୍ତି, ଶବ୍ଦ-ଗୁରୁ ଦ୍ଵାରା ତାହାର ଅନ୍ତର୍ମନରେ ପ୍ରକାଶ ହୋଇଥାଏ||58||
ਨਾਨਕ ਤਿਸੈ ਬਸੰਤੁ ਹੈ ਜਿ ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵਿ ਸਮਾਇ ॥
ଗୁରୁ ନାନକ କହନ୍ତି- ଯିଏ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସେବାରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ, ତାହାକୁ ବସନ୍ତର ଆନନ୍ଦ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਹਰਿ ਵੁਠਾ ਮਨੁ ਤਨੁ ਸਭੁ ਪਰਫੜੈ ਸਭੁ ਜਗੁ ਹਰੀਆਵਲੁ ਹੋਇ ॥੫੯॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପ୍ରସନ୍ନତା ଦ୍ଵାରା ମନ-ତନ ଖୁସି ହୋଇଯାଏ ଆଉ ସମଗ୍ର ଜଗତ ସବୁଜିମାରେ ଭରି ଉଠେ||59||
ਸਬਦੇ ਸਦਾ ਬਸੰਤੁ ਹੈ ਜਿਤੁ ਤਨੁ ਮਨੁ ਹਰਿਆ ਹੋਇ ॥
ପ୍ରଭୁ-ଶବ୍ଦରେ ସର୍ବଦା ଖୁସି ହିଁ ଖୁସି ମିଳେ, ଯାହାଦ୍ୱାରା ତନ-ମନ ଆନନ୍ଦିତ ହୋଇଯାଏ।
ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਨ ਵੀਸਰੈ ਜਿਨਿ ਸਿਰਿਆ ਸਭੁ ਕੋਇ ॥੬੦॥
ଗୁରୁ ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ଯେଉଁ ବିଧାତା ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ସୃଷ୍ଟି ସହିତ ଆମ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବନାଇଛନ୍ତି, ସେହି ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ନାମ ଆମେ କେବେ ହେଲେ ଭୁଲିବୁ ନାହିଁ||60||
ਨਾਨਕ ਤਿਨਾ ਬਸੰਤੁ ਹੈ ਜਿਨਾ ਗੁਰਮੁਖਿ ਵਸਿਆ ਮਨਿ ਸੋਇ ॥
ହେ ନାନକ! ଯେଉଁ ଗୁରୁମୁଖୀର ମନରେ ପରମାତ୍ମା ବାସ କରିଥାନ୍ତି, ସେ ହିଁ ବସନ୍ତର ଆନନ୍ଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ।
ਹਰਿ ਵੁਠੈ ਮਨੁ ਤਨੁ ਪਰਫੜੈ ਸਭੁ ਜਗੁ ਹਰਿਆ ਹੋਇ ॥੬੧॥
ଈଶ୍ଵରଙ୍କ କୃପାରୁ ମନ-ତନ ଆନନ୍ଦିତ ହୋଇଥାଏ ଆଉ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଜଗତ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଥାଏ||61||
ਵਡੜੈ ਝਾਲਿ ਝਲੁੰਭਲੈ ਨਾਵੜਾ ਲਈਐ ਕਿਸੁ ॥
(ପ୍ରଶ୍ନ) ପ୍ରଭାତ କାଳରେ ଉଠି କାହାର ନାମ ଜପିବା ଉଚିତ?
ਨਾਉ ਲਈਐ ਪਰਮੇਸਰੈ ਭੰਨਣ ਘੜਣ ਸਮਰਥੁ ॥੬੨॥
(ଉତ୍ତର) ସେହି ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ନାମ ଜପିବା ଉଚିତ, ଯିଏ ବିନାଶ-ସୃଷ୍ଟି କରିବାରେ ସମର୍ଥ ଅଟନ୍ତି||62||
ਹਰਹਟ ਭੀ ਤੂੰ ਤੂੰ ਕਰਹਿ ਬੋਲਹਿ ਭਲੀ ਬਾਣਿ ॥
ଆରେ ରହଟ! ତୁ ମଧ୍ୟ ତୁ-ତୁ କରିଥାଉ, ବଡ ମଧୁର ଧ୍ୱନି କରିଥାଉ।
ਸਾਹਿਬੁ ਸਦਾ ਹਦੂਰਿ ਹੈ ਕਿਆ ਉਚੀ ਕਰਹਿ ਪੁਕਾਰ ॥
ମାଲିକ ସର୍ବଦା ସମ୍ମୁଖରେ ଅଛନ୍ତି, କାହିଁକି ଜୋରରେ ଚିତ୍କାର କରୁଅଛୁ।
ਜਿਨਿ ਜਗਤੁ ਉਪਾਇ ਹਰਿ ਰੰਗੁ ਕੀਆ ਤਿਸੈ ਵਿਟਹੁ ਕੁਰਬਾਣੁ ॥
ଯେଉଁ ଈଶ୍ଵର ଜଗତ ଉତ୍ପନ୍ନ କରି ଲୀଳା କରିଛନ୍ତି, ତାହାଙ୍କ ଉପରେ ସର୍ବଦା ସମର୍ପିତ ଯାଇଥାଏ।
ਆਪੁ ਛੋਡਹਿ ਤਾਂ ਸਹੁ ਮਿਲੈ ਸਚਾ ਏਹੁ ਵੀਚਾਰੁ ॥
କେବଳ ଏହା ସଚ୍ଚା କଥା ଯେ ଅହଂ ଭାବକୁ ତ୍ୟାଗ କରିଲେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ମିଳନ ହୋଇଯାଏ।
ਹਉਮੈ ਫਿਕਾ ਬੋਲਣਾ ਬੁਝਿ ਨ ਸਕਾ ਕਾਰ ॥
ଅହଂ ଭାବ ସହିତ କଡା କଥା ବୋଲିବା ଦ୍ଵାରା ଭଲ-ମନ୍ଦର ବିଚାର କରି ହୁଏନାହିଁ।
ਵਣੁ ਤ੍ਰਿਣੁ ਤ੍ਰਿਭਵਣੁ ਤੁਝੈ ਧਿਆਇਦਾ ਅਨਦਿਨੁ ਸਦਾ ਵਿਹਾਣ ॥
ତିନି ଲୋକ, ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରକୃତି ହେ ପ୍ରଭୁ! ତୋ'ର ହିଁ ଭଜନ କରିଥାଏ କାଉ ସର୍ବଦା ତୋ'ର ସ୍ମୃତିରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ।
ਬਿਨੁ ਸਤਿਗੁਰ ਕਿਨੈ ਨ ਪਾਇਆ ਕਰਿ ਕਰਿ ਥਕੇ ਵੀਚਾਰ ॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ବିନା କେହି ମଧ୍ୟ ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରି ପାରନ୍ତି ନାହିଁ, କଥା କହି କହି ସବୁ ଥକି ଯାଇଛନ୍ତି।