Page 1257
ਨਿਤ ਨਿਤ ਲੇਹੁ ਨ ਛੀਜੈ ਦੇਹ ॥
ପ୍ରତିଦିନ ଏପରି ଔଷଧ ନିଅ, ତୋର ଶରୀର ନଷ୍ଟ ହେବ ନାହିଁ,
ਅੰਤ ਕਾਲਿ ਜਮੁ ਮਾਰੈ ਠੇਹ ॥੧॥
ଅନ୍ୟଥା ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ଯମ ତୋତେ ମାରିଦେବେ||1||
ਐਸਾ ਦਾਰੂ ਖਾਹਿ ਗਵਾਰ ॥
ହେ ମୂର୍ଖ! ଏପରି ଔଷଧ ସେବନ କର,
ਜਿਤੁ ਖਾਧੈ ਤੇਰੇ ਜਾਹਿ ਵਿਕਾਰ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯାହା ସେବନ କରିବା ଦ୍ଵାରା ତୋର ବିକାର ଦୂର ହୋଇଯିବ॥1॥ରୁହ॥
ਰਾਜੁ ਮਾਲੁ ਜੋਬਨੁ ਸਭੁ ਛਾਂਵ ॥
ରାଜ୍ୟ, ସମ୍ପତ୍ତି ଏବଂ ଯୌବନ ସବୁ ଛାୟା ଭଳି ଅଟେ ଏବଂ
ਰਥਿ ਫਿਰੰਦੈ ਦੀਸਹਿ ਥਾਵ ॥
ସୂର୍ଯ୍ୟର ଚକ୍ର ଘୂରିବା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦେଖା ଯାଇଥାଏ।
ਦੇਹ ਨ ਨਾਉ ਨ ਹੋਵੈ ਜਾਤਿ ॥
ଏହି ଶରୀର, ନାମ ଏବଂ ଜାତି କିଛି ମଧ୍ୟ ସାଥିରେ ଯାଏ ନାହିଁ।
ਓਥੈ ਦਿਹੁ ਐਥੈ ਸਭ ਰਾਤਿ ॥੨॥
ସେଠାରେ ପରଲୋକରେ ଦିନ ଆଉ ଏଠାରେ ଇହଲୋକରେ ରାତି ହେବ||2||
ਸਾਦ ਕਰਿ ਸਮਧਾਂ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਘਿਉ ਤੇਲੁ ॥
ସ୍ଵାଦକୁ କାଠ ଏବଂ ତୃଷ୍ଣାକୁ ଘିଅ,
ਕਾਮੁ ਕ੍ਰੋਧੁ ਅਗਨੀ ਸਿਉ ਮੇਲੁ ॥
କାମ କ୍ରୋଧକୁ ତେଲ ବନାଇ ଅଗ୍ନିରେ ମିଳାଇ ଦିଅ।
ਹੋਮ ਜਗ ਅਰੁ ਪਾਠ ਪੁਰਾਣ ॥ ਜੋ ਤਿਸੁ ਭਾਵੈ ਸੋ ਪਰਵਾਣ ॥੩॥
ଏହି ଆହୁତି ଯଜ୍ଞରେ ଏବଂ ପୁରାଣ ପାଠ ମଧ୍ୟ କର୍ମ ଅଟେ, ଏଥିରେ ଯାହା ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଉପଯୁକ୍ତ ଲାଗିଥାଏ, ତାହା ସ୍ଵୀକୃତ ହୋଇଥାଏ॥3॥
ਤਪੁ ਕਾਗਦੁ ਤੇਰਾ ਨਾਮੁ ਨੀਸਾਨੁ ॥
ତପସ୍ୟା ରୂପୀ କାଗଜରେ ତୋର ନାମ-ସ୍ମରଣ ହିଁ ସ୍ଵୀକୃତ ଅଟେ,
ਜਿਨ ਕਉ ਲਿਖਿਆ ਏਹੁ ਨਿਧਾਨੁ ॥
ଯାହାର ଭାଗ୍ୟରେ ଲେଖା ହୋଇଥାଏ, ସେ ନାମ ରୂପୀ ଭଣ୍ଡାର ପାଇଥାଏ।
ਸੇ ਧਨਵੰਤ ਦਿਸਹਿ ਘਰਿ ਜਾਇ ॥
ଏପରି ଧନବାନ ସଚ୍ଚା ଘରକୁ ଯାଇଥିବା ଦେଖା ଦେଇଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਜਨਨੀ ਧੰਨੀ ਮਾਇ ॥੪॥੩॥੮॥
ହେ ନାନକ! ତାହାକୁ ଜନ୍ମ ଦେଇଥିବା ମାତା ଧନ୍ୟ ଅଟେ||4||3||8||
ਮਲਾਰ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ମଲାର ମହଲା 1॥
ਬਾਗੇ ਕਾਪੜ ਬੋਲੈ ਬੈਣ ॥
ତୋର କପଡା ଧଳା ଅଟେ, କଥା ତୋର ମିଠା ଅଟେ,
ਲੰਮਾ ਨਕੁ ਕਾਲੇ ਤੇਰੇ ਨੈਣ ॥
ନାକ ଲମ୍ବା ଏବଂ ଆଖି ତୋର କଳା ଅଟେ।
ਕਬਹੂੰ ਸਾਹਿਬੁ ਦੇਖਿਆ ਭੈਣ ॥੧॥
ହେ ଭଉଣୀ! କେବେ ମାଲିକଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଦେଖ||1||
ਊਡਾਂ ਊਡਿ ਚੜਾਂ ਅਸਮਾਨਿ ॥ ਸਾਹਿਬ ਸੰਮ੍ਰਿਥ ਤੇਰੈ ਤਾਣਿ ॥
ମୁଁ ଉଡି ଉଡି ଆକାଶକୁ ଚାଲି ଯିବି, ହେ ସମର୍ଥ ମାଲିକ! ସବୁ ତୋର ଶକ୍ତି ଦ୍ଵାରା ହୋଇଥାଏ।
ਜਲਿ ਥਲਿ ਡੂੰਗਰਿ ਦੇਖਾਂ ਤੀਰ ॥ ਥਾਨ ਥਨੰਤਰਿ ਸਾਹਿਬੁ ਬੀਰ ॥੨॥
ପାଣି, ଭୂମି, ପାହାଡ ଏବଂ ନଦୀ ତଟ ଯେଉଁଠି ଦେଖିଥାଏ, ମାଲିକ ହିଁ ବିଦ୍ୟମାନ ଅଛନ୍ତି||2||
ਜਿਨਿ ਤਨੁ ਸਾਜਿ ਦੀਏ ਨਾਲਿ ਖੰਭ ॥
ଯିଏ ଶରୀର ବନାଇ ସାଥିରେ ଶ୍ଵାସ ରୂପୀ ପଙ୍ଖା ଦେଇଛନ୍ତି,
ਅਤਿ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਉਡਣੈ ਕੀ ਡੰਝ ॥
ଅତ୍ୟନ୍ତ ତୃଷ୍ଣା କାରଣରୁ ଉଡିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହୋଇଥାଏ।
ਨਦਰਿ ਕਰੇ ਤਾਂ ਬੰਧਾਂ ਧੀਰ ॥
ଯଦି ଈଶ୍ଵର କୃପା କରିଥାନ୍ତି, ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଆସିଥାଏ।
ਜਿਉ ਵੇਖਾਲੇ ਤਿਉ ਵੇਖਾਂ ਬੀਰ ॥੩॥
ହେ ଭାଇ! ଯାହା ସଦଗୁରୁ ଦେଖାଇ ଥାଆନ୍ତି, ତାହା ଦେଖିଥାଏ||3||
ਨ ਇਹੁ ਤਨੁ ਜਾਇਗਾ ਨ ਜਾਹਿਗੇ ਖੰਭ ॥
ନା ଏହି ଶରୀର ସାଥିରେ ଯାଇଥାଏ, ଆଉ ନା ଶ୍ଵାସ ଯାଇଥାଏ।
ਪਉਣੈ ਪਾਣੀ ਅਗਨੀ ਕਾ ਸਨਬੰਧ ॥
ଏହା କେବଳ ପବନ, ପାଣି ଓ ଅଗ୍ନି ସହିତ ଯାଇଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਕਰਮੁ ਹੋਵੈ ਜਪੀਐ ਕਰਿ ਗੁਰੁ ਪੀਰੁ ॥
ହେ ନାନକ! ଉତ୍ତମ କର୍ମ ଥିଲେ ଗୁରୁ ଆପଣାଇ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ନାମର ଜପ କରିଥାଏ ଏବଂ
ਸਚਿ ਸਮਾਵੈ ਏਹੁ ਸਰੀਰੁ ॥੪॥੪॥੯॥
ଏହି ଶରୀର ସତ୍ୟରେ ବିଲୀନ ହୋଇଯାଏ||4||4||9||
ਮਲਾਰ ਮਹਲਾ ੩ ਚਉਪਦੇ ਘਰੁ ੧
ମଲାର ମହଲା 3 ଚଉପଦୀ ଘର 1
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଈଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ।
ਨਿਰੰਕਾਰੁ ਆਕਾਰੁ ਹੈ ਆਪੇ ਆਪੇ ਭਰਮਿ ਭੁਲਾਏ ॥
ନିରଙ୍କାର ସଂସାର ବନାଇ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଲୋକଙ୍କୁ ଭ୍ରମରେ ରଖିଛନ୍ତି।
ਕਰਿ ਕਰਿ ਕਰਤਾ ਆਪੇ ਵੇਖੈ ਜਿਤੁ ਭਾਵੈ ਤਿਤੁ ਲਾਏ ॥
ସେହି ସୃଷ୍ଟି-କର୍ତ୍ତା ଜାତ କରି ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ପୋଷଣ କରିଥାନ୍ତି, ଯେପରି ଚାହିଁ ଥାଆନ୍ତି, ସେପରି ହିଁ ଲଗାଇ ଥାଆନ୍ତି।
ਸੇਵਕ ਕਉ ਏਹਾ ਵਡਿਆਈ ਜਾ ਕਉ ਹੁਕਮੁ ਮਨਾਏ ॥੧॥
ତାହାଙ୍କ ହୁକୁମକୁ ମାନିବା ହିଁ ସେବକର ବଡିମା ଅଟନ୍ତି||1||
ਆਪਣਾ ਭਾਣਾ ਆਪੇ ਜਾਣੈ ਗੁਰ ਕਿਰਪਾ ਤੇ ਲਹੀਐ ॥
ନିଜ ଇଚ୍ଛାକୁ ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଜାଣିଥାନ୍ତି ଏବଂ ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ହିଁ ବୁଝା ପଡିଥାଏ।
ਏਹਾ ਸਕਤਿ ਸਿਵੈ ਘਰਿ ਆਵੈ ਜੀਵਦਿਆ ਮਰਿ ਰਹੀਐ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଏହି ମାୟା-ଶକ୍ତି ଠାରୁ ଓଲଟି ରହି ସଚ୍ଚା ଘରକୁ ଆସିଲେ ବିକାର ରହିତ ମାନାଯାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਵੇਦ ਪੜੈ ਪੜਿ ਵਾਦੁ ਵਖਾਣੈ ਬ੍ਰਹਮਾ ਬਿਸਨੁ ਮਹੇਸਾ ॥
ବେଦ ପାଠ କରି ପଣ୍ଡିତ ଜନ ତ୍ରିଦେବଙ୍କ ବିଷୟରେ ବାଦ-ବିବାଦ କରିଥାନ୍ତି
ਏਹ ਤ੍ਰਿਗੁਣ ਮਾਇਆ ਜਿਨਿ ਜਗਤੁ ਭੁਲਾਇਆ ਜਨਮ ਮਰਣ ਕਾ ਸਹਸਾ ॥
ଏହି ମାୟା ତ୍ରିଗୁଣାତ୍ମକ ଅଟେ, ଯାହା ପୁରା ଜଗତକୁ ଭ୍ରମରେ ରଖିଥାଏ, ଯେଉଁ କାରଣରୁ ଜନ୍ମ-ମରଣର ସଂଶୟ ବନି ରହିଥାଏ।
ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਏਕੋ ਜਾਣੈ ਚੂਕੈ ਮਨਹੁ ਅੰਦੇਸਾ ॥੨॥
ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ଯେତେବେଳେ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ବୋଧ ହୋଇଥାଏ, ମନରୁ ଶଙ୍କା ଦୂର ହୋଇଯାଏ||2||
ਹਮ ਦੀਨ ਮੂਰਖ ਅਵੀਚਾਰੀ ਤੁਮ ਚਿੰਤਾ ਕਰਹੁ ਹਮਾਰੀ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ଆମେ ଦୀନ, ମୂର୍ଖ ଏବଂ ଅବୁଝା ଅଟୁ, ତୁମେ ହିଁ ଆମର ଚିନ୍ତା କରୁଅଛ।
ਹੋਹੁ ਦਇਆਲ ਕਰਿ ਦਾਸੁ ਦਾਸਾ ਕਾ ਸੇਵਾ ਕਰੀ ਤੁਮਾਰੀ ॥
ଦୟାଳୁ ହୋଇ ନିଜ ଦାସର ଦାସ ବନାଇ ରଖ, ଯେପରି ତୋର ସେବାରେ ଲୀନ ରହିବି।
ਏਕੁ ਨਿਧਾਨੁ ਦੇਹਿ ਤੂ ਅਪਣਾ ਅਹਿਨਿਸਿ ਨਾਮੁ ਵਖਾਣੀ ॥੩॥
ତୁମେ ନାମ ରୂପୀ ନିଧାନ ପ୍ରଦାନ କର, ଯେପରି ଦିନ-ରାତି ତୋର ନାମ ଚିନ୍ତନରେ ନିମଗ୍ନ ରହିବି||3||
ਕਹਤ ਨਾਨਕੁ ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਬੂਝਹੁ ਕੋਈ ਐਸਾ ਕਰੇ ਵੀਚਾਰਾ ॥
ଗୁରୁ ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ଏହି ରହସ୍ୟକୁ ବୁଝି କେହି ମନନ କରି ପାରିବ।
ਜਿਉ ਜਲ ਊਪਰਿ ਫੇਨੁ ਬੁਦਬੁਦਾ ਤੈਸਾ ਇਹੁ ਸੰਸਾਰਾ ॥
ଯେପରି ଜଳରେ ଫୋଟକା ହୋଇଥାଏ, ସେପରି ହିଁ ଏହି ସଂସାର ଅଟେ।