Page 1255
ਪਰ ਧਨ ਪਰ ਨਾਰੀ ਰਤੁ ਨਿੰਦਾ ਬਿਖੁ ਖਾਈ ਦੁਖੁ ਪਾਇਆ ॥
ସେ ପର ଧନ, ପର ନାରୀରେ ଲୀନ ରହି ନିନ୍ଦାର ଜହର ଖାଇ ଦୁଃଖ ହିଁ ପାଇଥାଏ।
ਸਬਦੁ ਚੀਨਿ ਭੈ ਕਪਟ ਨ ਛੂਟੇ ਮਨਿ ਮੁਖਿ ਮਾਇਆ ਮਾਇਆ ॥
ଶବ୍ଦକୁ ଜାଣି ତାହାର ଭୟ ଏବଂ କପଟ ଦୂର ହୁଏନାହିଁ ଏବଂ ମନ ଏବଂ ମୁଖରେ ଧନ-ଦୌଲତର ଲାଳସା କରିଥାଏ।
ਅਜਗਰਿ ਭਾਰਿ ਲਦੇ ਅਤਿ ਭਾਰੀ ਮਰਿ ਜਨਮੇ ਜਨਮੁ ਗਵਾਇਆ ॥੧॥
ଏପରି ସ୍ଵେଚ୍ଛାଚାରୀ ପାପର ଭାରି ବୋଝ ଲଦି କଷ୍ଟ ଭୋଗ କରିଥାଏ ଏବଂ ଜନ୍ମ-ମରଣରେ ଜୀବନ ବ୍ୟର୍ଥରେ ହରାଇ ଦେଇଥାଏ||1||
ਮਨਿ ਭਾਵੈ ਸਬਦੁ ਸੁਹਾਇਆ ॥
ଯାହାର ମନକୁ ଶବ୍ଦ ଗୁରୁ ଭଲ ଲାଗିଥାନ୍ତି, ସେ ହିଁ ସୁନ୍ଦର ଅଟେ।
ਭ੍ਰਮਿ ਭ੍ਰਮਿ ਜੋਨਿ ਭੇਖ ਬਹੁ ਕੀਨ੍ਹ੍ਹੇ ਗੁਰਿ ਰਾਖੇ ਸਚੁ ਪਾਇਆ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
କେହି ବୁଲି ବୁଲି ଯୋନି ଚକ୍ରରେ ବହୁତ ବେଶ ଧାରଣ କରିଥାଏ, କିନ୍ତୁ ଯାହାକୁ ଗୁରୁ ରକ୍ଷା କରିଥାନ୍ତି, ସେ ହିଁ ସତ୍ୟକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਤੀਰਥਿ ਤੇਜੁ ਨਿਵਾਰਿ ਨ ਨ੍ਹ੍ਹਾਤੇ ਹਰਿ ਕਾ ਨਾਮੁ ਨ ਭਾਇਆ ॥
ମନମୁଖୀ ଜୀବ ତୀର୍ଥରେ ମଧ୍ୟ କ୍ରୋଧ ନିବାରଣ କରି ସ୍ନାନ କରେନାହିଁ ଏବଂ ନା ତାହାକୁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ।
ਰਤਨ ਪਦਾਰਥੁ ਪਰਹਰਿ ਤਿਆਗਿਆ ਜਤ ਕੋ ਤਤ ਹੀ ਆਇਆ ॥
ସେ ନାମ ରୂପୀ ରତ୍ନକୁ ତ୍ୟାଗ କରି ଯେପରି ଖାଲି ହାତରେ ଆସିଥିଲା, ସେପରି ହିଁ ଚାଲି ଯାଇଥାଏ।
ਬਿਸਟਾ ਕੀਟ ਭਏ ਉਤ ਹੀ ਤੇ ਉਤ ਹੀ ਮਾਹਿ ਸਮਾਇਆ ॥
ଏହି କାରଣରୁ ବିଷ୍ଠାର କୀଡା ବିଷ୍ଠାରେ ହିଁ ଲୀନ ରହିଥାଏ।
ਅਧਿਕ ਸੁਆਦ ਰੋਗ ਅਧਿਕਾਈ ਬਿਨੁ ਗੁਰ ਸਹਜੁ ਨ ਪਾਇਆ ॥੨॥
ଜୀବନର ଅଧିକ ସ୍ଵାଦ ପାଇବା କାରଣରୁ ଅଧିକ ରୋଗ ଲାଗିଯାଏ ଏବଂ ଗୁରୁଙ୍କ ବିନା ଶାନ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ ହୁଏନାହିଁ||2||
ਸੇਵਾ ਸੁਰਤਿ ਰਹਸਿ ਗੁਣ ਗਾਵਾ ਗੁਰਮੁਖਿ ਗਿਆਨੁ ਬੀਚਾਰਾ ॥
କେହି ସେବାରେ ଲୀନ ହୋଇ ପ୍ରେମ ଦ୍ଵାରା ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କରିଥାଏ ଏବଂ ଗୁରୁଙ୍କ ଠାରୁ ଜ୍ଞାନ ପାଇ ସତ୍ୟର ଚିନ୍ତନ କରିଥାଏ।
ਖੋਜੀ ਉਪਜੈ ਬਾਦੀ ਬਿਨਸੈ ਹਉ ਬਲਿ ਬਲਿ ਗੁਰ ਕਰਤਾਰਾ ॥
ସତ୍ୟର ସନ୍ଧାନ କରିବା ବାଲା ସଂସାରରେ ଯଶ ପାଇଥାଏ ଏବଂ ଶତ୍ରୁ ଦୁଃଖରେ ନଷ୍ଟ ହୋଇଯାଏ। ମୁଁ ନିଜ ଗୁରୁ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଯାଇଥାଏ।
ਹਮ ਨੀਚ ਹੋੁਤੇ ਹੀਣਮਤਿ ਝੂਠੇ ਤੂ ਸਬਦਿ ਸਵਾਰਣਹਾਰਾ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ!ଆମେ ନୀଚ, ତୁଚ୍ଛ, ମନ୍ଦ ବୁଦ୍ଧି ବାଲା ଏବଂ ମିଥ୍ୟା ଅଟୁ ଏବଂ ତୁ ଉପଦେଶ ଦେଇ ଜୀବନ ସଫଳ କରାଉ।
ਆਤਮ ਚੀਨਿ ਤਹਾ ਤੂ ਤਾਰਣ ਸਚੁ ਤਾਰੇ ਤਾਰਣਹਾਰਾ ॥੩॥
ଯେଉଁଠି ଆତ୍ମ-ଜ୍ଞାନ ରହିଥାଏ, ସେଠାରେ ତୁ ରହିଥାଉ, ତୁ ଉଦ୍ଧାର କରିବା ବାଲା, ମୁକ୍ତିଦାତା ଅଟୁ||3||
ਬੈਸਿ ਸੁਥਾਨਿ ਕਹਾਂ ਗੁਣ ਤੇਰੇ ਕਿਆ ਕਿਆ ਕਥਉ ਅਪਾਰਾ ॥
ମୁଁ ସନ୍ଥଙ୍କ ପବିତ୍ର ସ୍ଥାନରେ ବସି ହିଁ ଗୁଣଗାନ କରିବି, ପରନ୍ତୁ ତୋର କେଉଁ କେଉଁ ଗୁଣ ଗାନ କରିବି, ତୁ ଅପରାମ୍ପର ଅଟୁ।
ਅਲਖੁ ਨ ਲਖੀਐ ਅਗਮੁ ਅਜੋਨੀ ਤੂੰ ਨਾਥਾਂ ਨਾਥਣਹਾਰਾ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ତୁ ଅଦୃଷ୍ଟ ଅଟୁ, ତୋର ଦର୍ଶନ କରାଯାଇ ପାରେ ନାହିଁ, ତୁ ଅଗମ୍ୟ ଅଟୁ, ଜନ୍ମ-ମରଣ ରହିତ ଅଟୁ, ତୁ ସବୁଙ୍କ ମାଲିକ ଅଟୁ, ସବୁ ଜୀବ ତୋର ବଶରେ ରହିଥାନ୍ତି।
ਕਿਸੁ ਪਹਿ ਦੇਖਿ ਕਹਉ ਤੂ ਕੈਸਾ ਸਭਿ ਜਾਚਕ ਤੂ ਦਾਤਾਰਾ ॥
ମୁଁ ଦର୍ଶନ କରି କାହାକୁ କହିବି, ତୁ କିପରି ଅଟୁ, ଆମେ ସମସ୍ତେ ମାଗିବା ବାଲା ଓ ତୁ ଦେବା ବାଲା ଅଟୁ।
ਭਗਤਿਹੀਣੁ ਨਾਨਕੁ ਦਰਿ ਦੇਖਹੁ ਇਕੁ ਨਾਮੁ ਮਿਲੈ ਉਰਿ ਧਾਰਾ ॥੪॥੩॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ମୁଁ ଭକ୍ତି ବିହୀନ ତୋର ଦ୍ଵାର ଦେଖୁଅଛି, ତୋର ନାମ ମିଳିଗଲେ ମୁଁ ହୃଦୟରେ ଧାରଣ କରିବି||4||3||
ਮਲਾਰ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ମଲାର ମହଲା 1॥
ਜਿਨਿ ਧਨ ਪਿਰ ਕਾ ਸਾਦੁ ਨ ਜਾਨਿਆ ਸਾ ਬਿਲਖ ਬਦਨ ਕੁਮਲਾਨੀ ॥
ଯେଉଁ ସ୍ତ୍ରୀ ନିଜ ପତି-ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପ୍ରେମର ସ୍ଵାଦ ନେଇ ନାହିଁ, ଦୁଃଖରେ ରୋଦନ କରି ତାହାର ବଦନ ଝାଉଁଳି ଯାଏ।
ਭਈ ਨਿਰਾਸੀ ਕਰਮ ਕੀ ਫਾਸੀ ਬਿਨੁ ਗੁਰ ਭਰਮਿ ਭੁਲਾਨੀ ॥੧॥
କର୍ମର ବନ୍ଧନରେ ଫସି ସେ ନିରାଶ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ଗୁରୁଙ୍କ ବିନା ଭ୍ରମରେ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇଥାଏ||1||
ਬਰਸੁ ਘਨਾ ਮੇਰਾ ਪਿਰੁ ਘਰਿ ਆਇਆ ॥
ହେ ବାଦଲ! ବର୍ଷା ହେଉ, ମୋର ପତି ପ୍ରଭୁ ଘରକୁ ଆସିଛନ୍ତି।
ਬਲਿ ਜਾਵਾਂ ਗੁਰ ਅਪਨੇ ਪ੍ਰੀਤਮ ਜਿਨਿ ਹਰਿ ਪ੍ਰਭੁ ਆਣਿ ਮਿਲਾਇਆ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ମୁଁ ନିଜ ପ୍ରିୟତମ ଗୁରୁଙ୍କ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଯାଇଥାଏ, ଯିଏ ମୋତେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ମିଳାଇ ଦେଇଛନ୍ତି॥1॥ରୁହ॥
ਨਉਤਨ ਪ੍ਰੀਤਿ ਸਦਾ ਠਾਕੁਰ ਸਿਉ ਅਨਦਿਨੁ ਭਗਤਿ ਸੁਹਾਵੀ ॥
ଯାହାର ନିତ୍ୟ ନବୀନ ପ୍ରୀତି ସଦା ଠାକୁରଙ୍କ ସହିତ ଥାଏ, ତାହାର ଭକ୍ତି ଭଲ ଲାଗିଥାଏ।
ਮੁਕਤਿ ਭਏ ਗੁਰਿ ਦਰਸੁ ਦਿਖਾਇਆ ਜੁਗਿ ਜੁਗਿ ਭਗਤਿ ਸੁਭਾਵੀ ॥੨॥
ଗୁରୁ ଭଗବାନଙ୍କ ଦର୍ଶନ କରାଇଲେ, ତାହାର ବନ୍ଧନରୁ ମୁକ୍ତି ହୋଇଯାଏ, ଏଣୁ ଯୁଗ-ଯୁଗ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଭକ୍ତି ହିଁ ଶୋଭାବାନ ଅଟେ||2||
ਹਮ ਥਾਰੇ ਤ੍ਰਿਭਵਣ ਜਗੁ ਤੁਮਰਾ ਤੂ ਮੇਰਾ ਹਉ ਤੇਰਾ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ଆମେ ତୋର ଅଟୁ, ତିନି ଲୋକ ଏବଂ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଜଗତ ତୋର ଅଟେ, ତୁ ମୋର ମାଲିକ ଏବଂ ମୁଁ ତୋର ସେବକ ଅଟେ।
ਸਤਿਗੁਰਿ ਮਿਲਿਐ ਨਿਰੰਜਨੁ ਪਾਇਆ ਬਹੁਰਿ ਨ ਭਵਜਲਿ ਫੇਰਾ ॥੩॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ମିଶି ପରମାତ୍ମା ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଛନ୍ତି ଏବଂ ପୁନଃ ସଂସାର-ସାଗରର ଚକ୍ରରେ ଆସେ ନାହିଁ||3||.
ਅਪੁਨੇ ਪਿਰ ਹਰਿ ਦੇਖਿ ਵਿਗਾਸੀ ਤਉ ਧਨ ਸਾਚੁ ਸੀਗਾਰੋ ॥
ନିଜ ପତି-ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଦେଖି ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀ ଆନନ୍ଦିତ ହୋଇଯାଏ, ତାହାର ଶୃଙ୍ଗାର ସଚ୍ଚା ହୋଇଥାଏ।
ਅਕੁਲ ਨਿਰੰਜਨ ਸਿਉ ਸਚਿ ਸਾਚੀ ਗੁਰਮਤਿ ਨਾਮੁ ਅਧਾਰੋ ॥੪॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ମିଶି ସେ ସତ୍ୟଶୀଳ ହୋଇଯାଏ ଏବଂ ଗୁରୁଙ୍କ ଶିକ୍ଷା ଦ୍ଵାରା ହରିନାମ ହିଁ ତାହାର ଆଶ୍ରା ବନିଯାଏ||4||
ਮੁਕਤਿ ਭਈ ਬੰਧਨ ਗੁਰਿ ਖੋਲ੍ਹ੍ਹੇ ਸਬਦਿ ਸੁਰਤਿ ਪਤਿ ਪਾਈ ॥
ଗୁରୁ ବନ୍ଧନ ଖୋଲି ଦେଇଛନ୍ତି, ମୁକ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇ ଯାଇଛି ଏବଂ ଶବ୍ଦ-ଗୁରୁ ଦ୍ଵାରା ପ୍ରତିଷ୍ଠା ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଛି।
ਨਾਨਕ ਰਾਮ ਨਾਮੁ ਰਿਦ ਅੰਤਰਿ ਗੁਰਮੁਖਿ ਮੇਲਿ ਮਿਲਾਈ ॥੫॥੪॥
ହେ ନାନକ! ରାମନମ ହୃଦୟରେ ଧାରଣ କରିଛି, ଗୁରୁ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ସହିତ ମିଳାଇ ଦେଇଛନ୍ତି||5||4||
ਮਹਲਾ ੧ ਮਲਾਰ ॥
ମହଲା 1 ମଲାର॥
ਪਰ ਦਾਰਾ ਪਰ ਧਨੁ ਪਰ ਲੋਭਾ ਹਉਮੈ ਬਿਖੈ ਬਿਕਾਰ ॥
ହେ ମନୁଷ୍ୟ! ପର ନାରୀ, ପର ଧନ, ଲୋଭ, ଅହଂକାର ଇତ୍ୟାଦି ବିକାରକୁ ତ୍ୟାଗ କର।
ਦੁਸਟ ਭਾਉ ਤਜਿ ਨਿੰਦ ਪਰਾਈ ਕਾਮੁ ਕ੍ਰੋਧੁ ਚੰਡਾਰ ॥੧॥
ଦୁଷ୍ଟ ସ୍ଵଭାବ, ପର ନିନ୍ଦା, କାମ, କ୍ରୋଧ ଭଳି ଚାଣ୍ଡାଳକୁ ତ୍ୟାଗ କର||1||
ਮਹਲ ਮਹਿ ਬੈਠੇ ਅਗਮ ਅਪਾਰ ॥
ଶରୀର ରୂପୀ ମହଲରେ ଈଶ୍ଵର ବ୍ୟାପ୍ତ ରହିଥାନ୍ତି,
ਭੀਤਰਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਸੋਈ ਜਨੁ ਪਾਵੈ ਜਿਸੁ ਗੁਰ ਕਾ ਸਬਦੁ ਰਤਨੁ ਆਚਾਰ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
କିନ୍ତୁ ସେ ହିଁ ଅମୃତ ପାଇଥାଏ, ଯିଏ ଗୁରୁଙ୍କ ଉପଦେଶ ରୂପୀ ରତ୍ନକୁ ଜୀବନ-ଆଚରଣ ବନାଇ ଥାଏ॥1॥ରୁହ॥