Page 308
ਮਃ ੪ ॥
mehlaa 4.
M.4
ਜਿਨ ਕਉ ਆਪਿ ਦੇਇ ਵਡਿਆਈ ਜਗਤੁ ਭੀ ਆਪੇ ਆਣਿ ਤਿਨ ਕਉ ਪੈਰੀ ਪਾਏ ॥
jin ka-o aap day-ay vadi-aa-ee jagat bhee aapay aan tin ka-o pairee paa-ay.
Wem der Herr selbst den Ruhm gewährt, wirft sich jeder (mann) vor seine Lotus-Füße nieder.
ਡਰੀਐ ਤਾਂ ਜੇ ਕਿਛੁ ਆਪ ਦੂ ਕੀਚੈ ਸਭੁ ਕਰਤਾ ਆਪਣੀ ਕਲਾ ਵਧਾਏ ॥
daree-ai taaN jay kichh aap doo keechai sabh kartaa aapnee kalaa vaDhaa-ay.
Warum soll man für Bekanntheit sorgen? Dies ist nur ein Geschenk von dem Herrn.
ਦੇਖਹੁ ਭਾਈ ਏਹੁ ਅਖਾੜਾ ਹਰਿ ਪ੍ਰੀਤਮ ਸਚੇ ਕਾ ਜਿਨਿ ਆਪਣੈ ਜੋਰਿ ਸਭਿ ਆਣਿ ਨਿਵਾਏ ॥
daykhhu bhaa-ee ayhu akhaarhaa har pareetam sachay kaa jin aapnai jor sabh aan nivaa-ay.
Auf diese Weise macht der Herr seine eigene Herrlichkeit, seine Macht, sichtbar.
ਆਪਣਿਆ ਭਗਤਾ ਕੀ ਰਖ ਕਰੇ ਹਰਿ ਸੁਆਮੀ ਨਿੰਦਕਾ ਦੁਸਟਾ ਕੇ ਮੁਹ ਕਾਲੇ ਕਰਾਏ ॥
aapni-aa bhagtaa kee rakh karay har su-aamee nindkaa dustaa kay muh kaalay karaa-ay.
Nimm wahr, O Bruder! Die Welt ist ein Kriegsschauplatz von dem wahren Herrn.
ਸਤਿਗੁਰ ਕੀ ਵਡਿਆਈ ਨਿਤ ਚੜੈ ਸਵਾਈ ਹਰਿ ਕੀਰਤਿ ਭਗਤਿ ਨਿਤ ਆਪਿ ਕਰਾਏ ॥
satgur kee vadi-aa-ee nit charhai savaa-ee har keerat bhagat nit aap karaa-ay.
Wegen Seiner Macht lässt Er die ganze Welt dem Satguru nachgeben.Der Herr bewahrt seine Heiligen.
ਅਨਦਿਨੁ ਨਾਮੁ ਜਪਹੁ ਗੁਰਸਿਖਹੁ ਹਰਿ ਕਰਤਾ ਸਤਿਗੁਰੁ ਘਰੀ ਵਸਾਏ ॥
an-din naam japahu gursikhahu har kartaa satgur gharee vasaa-ay.
Den Verleumdern dagegen macht Er schwarz die Stirn.Tag für Tag wächst der Ruhm des Gurus.
ਸਤਿਗੁਰ ਕੀ ਬਾਣੀ ਸਤਿ ਸਤਿ ਕਰਿ ਜਾਣਹੁ ਗੁਰਸਿਖਹੁ ਹਰਿ ਕਰਤਾ ਆਪਿ ਮੁਹਹੁ ਕਢਾਏ ॥
satgur kee banee sat sat kar jaanhu gursikhahu har kartaa aap muhhu kadhaa-ay.
Weil der Herr selbst den Guru leitet, um Seine eigene Berühmtheit zu preisen.O Jünger des Gurus, rezitiert immer den Namen!Damit der Herr euren Geist zur Wohnung des Gurus macht.
ਗੁਰਸਿਖਾ ਕੇ ਮੁਹ ਉਜਲੇ ਕਰੇ ਹਰਿ ਪਿਆਰਾ ਗੁਰ ਕਾ ਜੈਕਾਰੁ ਸੰਸਾਰਿ ਸਭਤੁ ਕਰਾਏ ॥
gursikhaa kay muh ujlay karay har pi-aaraa gur kaa jaikaar sansaar sabhat karaa-ay.
Es ist der Herr selbst, wer den Guru anleitet, von dem Wort zu reden.Und er erledigt es: die ganze Welt erweist dem Guru die Ehrerbietung.
ਜਨੁ ਨਾਨਕੁ ਹਰਿ ਕਾ ਦਾਸੁ ਹੈ ਹਰਿ ਦਾਸਨ ਕੀ ਹਰਿ ਪੈਜ ਰਖਾਏ ॥੨॥
jan naanak har kaa daas hai har daasan kee har paij rakhaa-ay. ||2||
Nanak ist Sklave von des Herrn, der bewahrt die Ehre seiner Diener. (2)
ਪਉੜੀ ॥
pa-orhee.
Pauri
ਤੂ ਸਚਾ ਸਾਹਿਬੁ ਆਪਿ ਹੈ ਸਚੁ ਸਾਹ ਹਮਾਰੇ ॥
too sachaa saahib aap hai sach saah hamaaray.
Du bist mein wahrer König, der Gebieter.
ਸਚੁ ਪੂਜੀ ਨਾਮੁ ਦ੍ਰਿੜਾਇ ਪ੍ਰਭ ਵਣਜਾਰੇ ਥਾਰੇ ॥
sach poojee naam drirh-aa-ay parabh vanjaaray thaaray.
Ich bin nur dein Hausierer; segne mich mit dem Kapital von Deinem Namen! Ich bediene dich, o wahrer Herr, ich handele mit Deinem wahren Namen,
ਸਚੁ ਸੇਵਹਿ ਸਚੁ ਵਣੰਜਿ ਲੈਹਿ ਗੁਣ ਕਥਹ ਨਿਰਾਰੇ ॥
sach sayveh sach vananj laihi gun kathah niraaray.
Ich preise Deine wahren Werte.Wenn man von dem Wort des Gurus erfüllt den Guru bedient,
ਸੇਵਕ ਭਾਇ ਸੇ ਜਨ ਮਿਲੇ ਗੁਰ ਸਬਦਿ ਸਵਾਰੇ ॥
sayvak bhaa-ay say jan milay gur sabad savaaray.
begegnet man dann dem Herrn.O Herr, du bist unergründlich und mysteriös.
ਤੂ ਸਚਾ ਸਾਹਿਬੁ ਅਲਖੁ ਹੈ ਗੁਰ ਸਬਦਿ ਲਖਾਰੇ ॥੧੪॥
too sachaa saahib alakh hai gur sabad lakhaaray. ||14||
Man erkennt Dich nur durch das Wort des Gurus. (14)
ਸਲੋਕ ਮਃ ੪ ॥
salok mehlaa 4.
Shaloka M. 4
ਜਿਸੁ ਅੰਦਰਿ ਤਾਤਿ ਪਰਾਈ ਹੋਵੈ ਤਿਸ ਦਾ ਕਦੇ ਨ ਹੋਵੀ ਭਲਾ ॥
jis andar taat paraa-ee hovai tis daa kaday na hovee bhalaa.
Wer in seinem Herzen Neid hat, der weint nichts.
ਓਸ ਦੈ ਆਖਿਐ ਕੋਈ ਨ ਲਗੈ ਨਿਤ ਓਜਾੜੀ ਪੂਕਾਰੇ ਖਲਾ ॥
os dai aakhi-ai ko-ee na lagai nit ojaarhee pookaaray khalaa.
Niemand hat Vertrauen zu ihm, als würde er in der Wüste schreien.
ਜਿਸੁ ਅੰਦਰਿ ਚੁਗਲੀ ਚੁਗਲੋ ਵਜੈ ਕੀਤਾ ਕਰਤਿਆ ਓਸ ਦਾ ਸਭੁ ਗਇਆ ॥
jis andar chuglee chuglo vajai keetaa karti-aa os daa sabh ga-i-aa.
Wer über andere lästert, ist ein Verleumder; alle seine Bemühungen sind nutzlos.Er verleumdet andere, ohne Grund; er erwirbt die Schande; er kann mit anderen nicht verkehren.
ਨਿਤ ਚੁਗਲੀ ਕਰੇ ਅਣਹੋਦੀ ਪਰਾਈ ਮੁਹੁ ਕਢਿ ਨ ਸਕੈ ਓਸ ਦਾ ਕਾਲਾ ਭਇਆ ॥
nit chuglee karay anhodee paraa-ee muhu kadh na sakai os daa kaalaa bha-i-aa.
Der Menschenkörper ist das Gebiet für Taten, man erntet nur, was man sät.
ਕਰਮ ਧਰਤੀ ਸਰੀਰੁ ਕਲਿਜੁਗ ਵਿਚਿ ਜੇਹਾ ਕੋ ਬੀਜੇ ਤੇਹਾ ਕੋ ਖਾਏ ॥
karam Dhartee sareer kalijug vich jayhaa ko beejay tayhaa ko khaa-ay.
Die bloße Rede bringt keinen Gewinn; zweifellos kommt man um, wenn man das Gift benutzt.
ਗਲਾ ਉਪਰਿ ਤਪਾਵਸੁ ਨ ਹੋਈ ਵਿਸੁ ਖਾਧੀ ਤਤਕਾਲ ਮਰਿ ਜਾਏ ॥
galaa upar tapaavas na ho-ee vis khaaDhee tatkaal mar jaa-ay.
O Bruder, bemerke die Gerechtigkeit des Schöpfers! Man gewinnt seinen Taten entsprechend.
ਭਾਈ ਵੇਖਹੁ ਨਿਆਉ ਸਚੁ ਕਰਤੇ ਕਾ ਜੇਹਾ ਕੋਈ ਕਰੇ ਤੇਹਾ ਕੋਈ ਪਾਏ ॥
bhaa-ee vaykhhu ni-aa-o sach kartay kaa jayhaa ko-ee karay tayhaa ko-ee paa-ay.
Der Herr hat zu Nanak die Wahrheit offenbar gemacht,
ਜਨ ਨਾਨਕ ਕਉ ਸਭ ਸੋਝੀ ਪਾਈ ਹਰਿ ਦਰ ਕੀਆ ਬਾਤਾ ਆਖਿ ਸੁਣਾਏ ॥੧॥
jan naanak ka-o sabh sojhee paa-ee har dar kee-aa baataa aakh sunaa-ay. ||1||
Und nun redet er von den Geheimnissen des göttlichen Hofes. (1)
ਮਃ ੪ ॥
mehlaa 4.
M. 4
ਹੋਦੈ ਪਰਤਖਿ ਗੁਰੂ ਜੋ ਵਿਛੁੜੇ ਤਿਨ ਕਉ ਦਰਿ ਢੋਈ ਨਾਹੀ ॥
hodai partakh guroo jo vichhurhay tin ka-o dar dho-ee naahee.
Diejenigen, die die Gegenwart des Gurus nicht erkennen, und doch getrennt bleiben,Finden die Zuflucht am göttlichen Hofe nicht.
ਕੋਈ ਜਾਇ ਮਿਲੈ ਤਿਨ ਨਿੰਦਕਾ ਮੁਹ ਫਿਕੇ ਥੁਕ ਥੁਕ ਮੁਹਿ ਪਾਹੀ ॥
ko-ee jaa-ay milai tin nindkaa muh fikay thuk thuk muhi paahee.
Wenn jemand vorhat, sie zu treffen, wird er auch von Leuten verdammt.
ਜੋ ਸਤਿਗੁਰਿ ਫਿਟਕੇ ਸੇ ਸਭ ਜਗਤਿ ਫਿਟਕੇ ਨਿਤ ਭੰਭਲ ਭੂਸੇ ਖਾਹੀ ॥
jo satgur fitkay say sabh jagat fitkay nit bhambal bhoosay khaahee.
Diejenigen, die von dem wahren Guru getrennt werden, werden immer in der Welt verflucht.
ਜਿਨ ਗੁਰੁ ਗੋਪਿਆ ਆਪਣਾ ਸੇ ਲੈਦੇ ਢਹਾ ਫਿਰਾਹੀ ॥
jin gur gopi-aa aapnaa say laiday dhahaa firaa-ee.
Sie finden sich verwirrt und schreien stetig.Diejenigen, die ihren Guru vergessen (nicht erkennen), schreien ständig und weinen.
ਤਿਨ ਕੀ ਭੁਖ ਕਦੇ ਨ ਉਤਰੈ ਨਿਤ ਭੁਖਾ ਭੁਖ ਕੂਕਾਹੀ ॥
tin kee bhukh kaday na utrai nit bhukhaa bhukh kookaahee.
Sie werden niemals besänftigt; immer hungrig schreien sie ohne Hoffnung.
ਓਨਾ ਦਾ ਆਖਿਆ ਕੋ ਨਾ ਸੁਣੈ ਨਿਤ ਹਉਲੇ ਹਉਲਿ ਮਰਾਹੀ ॥
onaa daa aakhi-aa ko naa sunai nit ha-ulay ha-ul maraahee.
Niemand hört zu, was sie sagen, sie leben und sterben in Furcht.
ਸਤਿਗੁਰ ਕੀ ਵਡਿਆਈ ਵੇਖਿ ਨ ਸਕਨੀ ਓਨਾ ਅਗੈ ਪਿਛੈ ਥਾਉ ਨਾਹੀ ॥
satgur kee vadi-aa-ee vaykh na saknee onaa agai pichhai thaa-o naahee.
Sie sind eifersüchtig auf den Ruhm des Gurus.Sie finden keine Zuflucht; weder hier noch drüben.
ਜੋ ਸਤਿਗੁਰਿ ਮਾਰੇ ਤਿਨ ਜਾਇ ਮਿਲਹਿ ਰਹਦੀ ਖੁਹਦੀ ਸਭ ਪਤਿ ਗਵਾਹੀ ॥
jo satgur maaray tin jaa-ay mileh rahdee khuhdee sabh pat gavaahee.
Sie werden von dem Guru verflucht.Wenn jemand vorhat, sie zu treffen, der verliert auch die Ehre.