Page 919
ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਜਿਨੀ ਆਪੁ ਤਜਿਆ ਹਰਿ ਵਾਸਨਾ ਸਮਾਣੀ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ଯିଏ ଅହଂଭାବ ତ୍ୟାଗ କରିଛି, ତାହାର ଆକାଂକ୍ଷା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଠାରେ ରହିଛି।
ਕਹੈ ਨਾਨਕੁ ਚਾਲ ਭਗਤਾ ਜੁਗਹੁ ਜੁਗੁ ਨਿਰਾਲੀ ॥੧੪॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ଭକ୍ତର ଜୀବନ-ଆଚରଣ ଯୁଗ-ଯୁଗାନ୍ତରରୁ ଦୁନିଆର ଲୋକଙ୍କ ଠାରୁ ନିରାଳ ଅଟେ||14||
ਜਿਉ ਤੂ ਚਲਾਇਹਿ ਤਿਵ ਚਲਹ ਸੁਆਮੀ ਹੋਰੁ ਕਿਆ ਜਾਣਾ ਗੁਣ ਤੇਰੇ ॥
ହେ ସ୍ଵାମୀ! ତୁ ଯେପରି ଚାଲି ଥାଉ, ଆମେ ସେପରି ହିଁ ଚାଲୁ। ମୁଁ ତୋର ଗୁଣକୁ ଜାଣେ ନାହିଁ।
ਜਿਵ ਤੂ ਚਲਾਇਹਿ ਤਿਵੈ ਚਲਹ ਜਿਨਾ ਮਾਰਗਿ ਪਾਵਹੇ ॥
ଯେପରି ତୁ ଚଲାଉ, ସେପରି ହିଁ ଚାଲୁ।
ਕਰਿ ਕਿਰਪਾ ਜਿਨ ਨਾਮਿ ਲਾਇਹਿ ਸਿ ਹਰਿ ਹਰਿ ਸਦਾ ਧਿਆਵਹੇ ॥
ନିଜ କୃପା କରି ଯାହାକୁ ତୁ ନାମ-ସ୍ମରଣରେ ଲଗାଇ ଥାଉ, ସେ ସଦା ତୋର ଧ୍ୟାନ କରିଥାଏ।
ਜਿਸ ਨੋ ਕਥਾ ਸੁਣਾਇਹਿ ਆਪਣੀ ਸਿ ਗੁਰਦੁਆਰੈ ਸੁਖੁ ਪਾਵਹੇ ॥
ଯାହାକୁ ତୁ ନିଜ କଥା ଶୁଣାଉ, ସେ ଗୁରୁଙ୍କ ଦ୍ଵାରରେ ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ।
ਕਹੈ ਨਾਨਕੁ ਸਚੇ ਸਾਹਿਬ ਜਿਉ ਭਾਵੈ ਤਿਵੈ ਚਲਾਵਹੇ ॥੧੫॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ହେ ସଚ୍ଚା ମାଲିକ! ତୋତେ ଯେପରି ମଞ୍ଜୁର ହୋଇଥାଏ, ସେପରି ହିଁ ଜୀବକୁ ଚଲାଇ ଥାଉ||15||
ਏਹੁ ਸੋਹਿਲਾ ਸਬਦੁ ਸੁਹਾਵਾ ॥
ଏହି ସୁନ୍ଦର ଶବ୍ଦ ହିଁ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ କୀର୍ତ୍ତିଗାନ ଅଟେ।
ਸਬਦੋ ਸੁਹਾਵਾ ਸਦਾ ਸੋਹਿਲਾ ਸਤਿਗੁਰੂ ਸੁਣਾਇਆ ॥
ସଦଗୁରୁ ସଦା ସୁନ୍ଦର ଶବ୍ଦର କୀର୍ତ୍ତିଗାନ ଶୁଣାଇ ଥାଆନ୍ତି।
ਏਹੁ ਤਿਨ ਕੈ ਮੰਨਿ ਵਸਿਆ ਜਿਨ ਧੁਰਹੁ ਲਿਖਿਆ ਆਇਆ ॥
ଏହା ତାହାର ମନରେ ହିଁ ବାସ କରିଥାଏ, ଯାହାର ଭାଗ୍ୟରେ ଆଦିରୁ hin ଏହା ଲେଖା ହୋଇଥାଏ।
ਇਕਿ ਫਿਰਹਿ ਘਨੇਰੇ ਕਰਹਿ ਗਲਾ ਗਲੀ ਕਿਨੈ ਨ ਪਾਇਆ ॥
କିଛି ଯିବ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ରହିଥାନ୍ତି ଆଉ ବହୁତ କଥା କହିଥାନ୍ତି, କିନ୍ତୁ କଥାରେ କେହି ମଧ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିନାହିଁ।
ਕਹੈ ਨਾਨਕੁ ਸਬਦੁ ਸੋਹਿਲਾ ਸਤਿਗੁਰੂ ਸੁਣਾਇਆ ॥੧੬॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ସଦଗୁରୁ ଶବ୍ଦର ହିଁ କୀର୍ତ୍ତିଗାନ ଶୁଣାଇଛନ୍ତି||16||
ਪਵਿਤੁ ਹੋਏ ਸੇ ਜਨਾ ਜਿਨੀ ਹਰਿ ਧਿਆਇਆ ॥
ଯିଏ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଧ୍ୟାନ କରିଛି, ସେ ପବିତ୍ର ହୋଇ ଯାଇଛି।
ਹਰਿ ਧਿਆਇਆ ਪਵਿਤੁ ਹੋਏ ਗੁਰਮੁਖਿ ਜਿਨੀ ਧਿਆਇਆ ॥
ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଧ୍ୟାନ କରି ସେ ପବିତ୍ର ହୋଇ ଯାଇଛି, ଯିଏ ଗୁରୁମୁଖୀ ବନି ଧ୍ୟାନ-ମନନ କରିଛି।
ਪਵਿਤੁ ਮਾਤਾ ਪਿਤਾ ਕੁਟੰਬ ਸਹਿਤ ਸਿਉ ਪਵਿਤੁ ਸੰਗਤਿ ਸਬਾਈਆ ॥
ସେ ନିଜ ମାତା-ପିତା ଏବଂ ପରିବାର ସହିତ ପବିତ୍ର ହୋଇ ଯାଇଛି ଆଉ ତାହାଙ୍କ ସଂଗତି କରିବା ବାଲା ମଧ୍ୟ ପବିତ୍ର ହୋଇ ଯାଇଛି।
ਕਹਦੇ ਪਵਿਤੁ ਸੁਣਦੇ ਪਵਿਤੁ ਸੇ ਪਵਿਤੁ ਜਿਨੀ ਮੰਨਿ ਵਸਾਇਆ ॥
ହରିନାମକୁ ମୁଖରେ ଜପିବା ବାଲା ଓ କାନରେ ଶୁଣିବା ବାଲା ମଧ୍ୟ ପବିତ୍ର ହୋଇ ଯାଇଛି ଆଉ ଯିଏ ମନରେ ସ୍ଥାପନ କରିଛି, ସେ ମଧ୍ୟ ପବିତ୍ର ହୋଇ ଯାଇଛି।
ਕਹੈ ਨਾਨਕੁ ਸੇ ਪਵਿਤੁ ਜਿਨੀ ਗੁਰਮੁਖਿ ਹਰਿ ਹਰਿ ਧਿਆਇਆ ॥੧੭॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ଯିଏ ଗୁରୁମୁଖୀ ବନି ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଧ୍ୟାନ କରିଛି, ସେ ପବିତ୍ର ହୋଇ ଯାଇଛି||17||
ਕਰਮੀ ਸਹਜੁ ਨ ਊਪਜੈ ਵਿਣੁ ਸਹਜੈ ਸਹਸਾ ਨ ਜਾਇ ॥
ଧର୍ମ-କର୍ମ କରିବା ଦ୍ଵାରା ମନରେ ସ୍ଵାଭାବିକ ଜ୍ଞାନ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୁଏନାହିଁ ଆଉ ସ୍ଵାଭାବିକ ଜ୍ଞାନ ବିନା ମନର ଚିନ୍ତା ଦୂର ହୁଏନାହିଁ।
ਨਹ ਜਾਇ ਸਹਸਾ ਕਿਤੈ ਸੰਜਮਿ ਰਹੇ ਕਰਮ ਕਮਾਏ ॥
ଏହି ଚିନ୍ତା କୌନ ସି ସାଧନା ଦ୍ଵାରା ମନରୁ ଦୂର ହୁଏନାହିଁ ଆଉ ଅନେକ ଲୋକ କର୍ମ-କାଣ୍ଡ କରି କରି ଥକି ଯାଇଛନ୍ତି।
ਸਹਸੈ ਜੀਉ ਮਲੀਣੁ ਹੈ ਕਿਤੁ ਸੰਜਮਿ ਧੋਤਾ ਜਾਏ ॥
ଏହି ଅନ୍ତର୍ମନ ସଂଶୟ ଚିନ୍ତାରେ ମଳିନ ହୋଇ ଯାଇଛି, ଏହାକୁ କେଉଁ ସାଧନ ଦ୍ଵାରା ଶୁଦ୍ଧ କରାଯିବ?
ਮੰਨੁ ਧੋਵਹੁ ਸਬਦਿ ਲਾਗਹੁ ਹਰਿ ਸਿਉ ਰਹਹੁ ਚਿਤੁ ਲਾਇ ॥
ମନକୁ ଶୁଦ୍ଧ କରିବା ପାଇଁ ଶବ୍ଦରେ ଲଗ୍ନ ଲଗାଅ ଆଉ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସାଥିରେ ଚିତ୍ତ ମଗ୍ନ କର।
ਕਹੈ ਨਾਨਕੁ ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਸਹਜੁ ਉਪਜੈ ਇਹੁ ਸਹਸਾ ਇਵ ਜਾਇ ॥੧੮॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ସ୍ଵାଭାବିକ ଜ୍ଞାନ ଜାତ ହୋଇଯାଏ ଆଉ ଏହି ପ୍ରକାର ସଂଶୟ ଚିନ୍ତା ମନରୁ ଦୂର ହୋଇଯାଏ||18||
ਜੀਅਹੁ ਮੈਲੇ ਬਾਹਰਹੁ ਨਿਰਮਲ ॥
କେହି ମନରେ ମଇଳା ହୋଇଥାଏ, କିନ୍ତୁ ବାହାରେ ନିର୍ମଳ ଦେଖାଇ ଥାଏ।
ਬਾਹਰਹੁ ਨਿਰਮਲ ਜੀਅਹੁ ਤ ਮੈਲੇ ਤਿਨੀ ਜਨਮੁ ਜੂਐ ਹਾਰਿਆ ॥
ଯିଏ ବାହାରୁ ନିର୍ମଳ ହେବା ଦେଖାଇଥାଏ ଆଉ ମନରେ ମଇଳା ହୋଇଥାଏ, ସେ ନିଜ ଜୀବନ ଜୁଆରେ ହାରିଥାଏ।
ਏਹ ਤਿਸਨਾ ਵਡਾ ਰੋਗੁ ਲਗਾ ਮਰਣੁ ਮਨਹੁ ਵਿਸਾਰਿਆ ॥
ତାହାକୁ ତୃଷ୍ଣାର ବହୁତ ବଡ ରୋଗ ଲାଗିଥାଏ ଆଉ ସେ ମୃତ୍ୟୁକୁ ନିଜ ମନରୁ ଭୁଲି ଯାଇଥାଏ।
ਵੇਦਾ ਮਹਿ ਨਾਮੁ ਉਤਮੁ ਸੋ ਸੁਣਹਿ ਨਾਹੀ ਫਿਰਹਿ ਜਿਉ ਬੇਤਾਲਿਆ ॥
ବେଦରେ ନାମକୁ ସର୍ବୋତ୍ତମ ବତା ଯାଇଛି, ପରନ୍ତୁ ଏହି ଲୋକମାନେ ତାହାକୁ ଶୁଣନ୍ତି ନାହିଁ ଆଉ ପ୍ରେତ ଭଳି ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ରହିଥାନ୍ତି।
ਕਹੈ ਨਾਨਕੁ ਜਿਨ ਸਚੁ ਤਜਿਆ ਕੂੜੇ ਲਾਗੇ ਤਿਨੀ ਜਨਮੁ ਜੂਐ ਹਾਰਿਆ ॥੧੯॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ଯିଏ ସତ୍ୟ ତ୍ୟାଗ କରି ମିଥ୍ୟା ସହିତ ମୋହ ଲଗାଇ ଥାଏ, ସେ ନିଜ ଅମୂଲ୍ୟ ଜୀବନ-ଜୁଆରେ ହାରି ଯାଇଥାଏ||19||
ਜੀਅਹੁ ਨਿਰਮਲ ਬਾਹਰਹੁ ਨਿਰਮਲ ॥
କିଛି ବ୍ୟକ୍ତି ହୃଦୟରେ ନିର୍ମଳ ହୋଇଥାନ୍ତି ଆଉ ବାହାରୁ ମଧ୍ୟ ନିର୍ମଳ ହୋଇଥାନ୍ତି।
ਬਾਹਰਹੁ ਤ ਨਿਰਮਲ ਜੀਅਹੁ ਨਿਰਮਲ ਸਤਿਗੁਰ ਤੇ ਕਰਣੀ ਕਮਾਣੀ ॥
ଏପରି ଅନ୍ତରରୁ ଓ ବାହାରୁ ନିର୍ମଳ ବ୍ୟକ୍ତି ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଠାରୁ ଶୁଭ କର୍ମ ଅର୍ଜନ କରିଥାନ୍ତି।
ਕੂੜ ਕੀ ਸੋਇ ਪਹੁਚੈ ਨਾਹੀ ਮਨਸਾ ਸਚਿ ਸਮਾਣੀ ॥
ତାହାକୁ ମିଥ୍ୟା ସ୍ପର୍ଶ କରେ ନାହିଁ ଆଉ ତାହାର ମନ ସତ୍ୟରେ ବିଲୀନ ରହିଥାଏ।
ਜਨਮੁ ਰਤਨੁ ਜਿਨੀ ਖਟਿਆ ਭਲੇ ਸੇ ਵਣਜਾਰੇ ॥
ସେହି ବ୍ୟାପାରୀ ଉତ୍ତମ ଅଟେ, ଯିଏ ରତ୍ନ ଭଳି ଅମୂଲ୍ୟ ଜନ୍ମର ଲାଭ ହାସଲ କରିଥାଏ।
ਕਹੈ ਨਾਨਕੁ ਜਿਨ ਮੰਨੁ ਨਿਰਮਲੁ ਸਦਾ ਰਹਹਿ ਗੁਰ ਨਾਲੇ ॥੨੦॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ଯାହାର ମନ ନିର୍ମଳ ଅଟେ, ସେ ସଦା ଗୁରୁଙ୍କ ସାଥିରେ ରହିଥାଏ||20||
ਜੇ ਕੋ ਸਿਖੁ ਗੁਰੂ ਸੇਤੀ ਸਨਮੁਖੁ ਹੋਵੈ ॥
ଯଦି କେହି ଶିଷ୍ୟ ଗୁରୁଙ୍କ ବିଶ୍ଵସ୍ତ ହୋଇଯାଏ,
ਹੋਵੈ ਤ ਸਨਮੁਖੁ ਸਿਖੁ ਕੋਈ ਜੀਅਹੁ ਰਹੈ ਗੁਰ ਨਾਲੇ ॥
ଯଦି କେହି ଶିଷ୍ୟ ଗୁରୁଙ୍କ ବିଶ୍ଵସ୍ତ ରହିଥାଏ, ସେ ସଦା ଗୁରୁଙ୍କ ସାଥିରେ ରହିଥାଏ।
ਗੁਰ ਕੇ ਚਰਨ ਹਿਰਦੈ ਧਿਆਏ ਅੰਤਰ ਆਤਮੈ ਸਮਾਲੇ ॥
ସେ ହୃଦୟରେ ଗୁରୁଙ୍କ ଚରଣର ଧ୍ୟାନ କରିଥାଏ ଆଉ ଅନ୍ତରାତ୍ମାରେ ମଧ୍ୟ ତାହାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ।
ਆਪੁ ਛਡਿ ਸਦਾ ਰਹੈ ਪਰਣੈ ਗੁਰ ਬਿਨੁ ਅਵਰੁ ਨ ਜਾਣੈ ਕੋਏ ॥
ସେ ନିଜ ଅହଂଭାବ ତ୍ୟାଗ କରି ଗୁରୁଙ୍କ ସାହାରାରେ ରହିଥାଏ ଆଉ ଗୁରୁଙ୍କ ବିନା ଅନ୍ୟ କାହାକୁ ଜାଣେ ନାହିଁ।