Page 471
ਨੰਗਾ ਦੋਜਕਿ ਚਾਲਿਆ ਤਾ ਦਿਸੈ ਖਰਾ ਡਰਾਵਣਾ ॥
ନଙ୍ଗା ଦୋଜକୀ ଚାଲିଆ ତା ଦିଶୟ ଖରା ଡରାବଣା ॥
ଯେବେ ସେ ନଗ୍ନ ହୋଇ ନର୍କକୁ ଯାଇଥାଏ, ସେତେବେଳେ ସେ ବାସ୍ତବରେ ବଡ ଭୟାନକ ଲାଗିଥାଏ।
ਕਰਿ ਅਉਗਣ ਪਛੋਤਾਵਣਾ ॥੧੪॥
କରି ଅଉଗନ ପଛୋତାବଣା ॥14॥
ସେ ନିଜେ କରିଥିବା ଅବଗୁଣ ପାଇଁ ପଶ୍ଚାତାପ କରିଥାଏ ॥14॥
ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੧ ॥
ସଲୋକୁ ମଃ 1 ॥
ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 1 ॥
ਦਇਆ ਕਪਾਹ ਸੰਤੋਖੁ ਸੂਤੁ ਜਤੁ ਗੰਢੀ ਸਤੁ ਵਟੁ ॥
ଦଇଆ କପାହ ସନ୍ତୋଖୁ ସୁତୁ ଜତୁ ଗଣ୍ଢି ସତୁ ବଟୁ ॥
ହେ ପଣ୍ଡିତ! ଦୟାର ତୁଳା ହେଉ, ସନ୍ତୋଷର ସୂତା ହେଉ, ସତୀତ୍ଵ ଗଣ୍ଠି ଅଟେ ଆଉ ସତ୍ୟ ଦ୍ଵାରା ବଳ ଦିଆଯାଉ,
ਏਹੁ ਜਨੇਊ ਜੀਅ ਕਾ ਹਈ ਤ ਪਾਡੇ ਘਤੁ ॥
ଏହୁ ଜନେଉ ଜୀଅ କା ହଇ ତ ପାଡେ ଧତୁ ॥
ଏହା ହିଁ ଆତ୍ମାର ପଇତା ଅଟେ, ହେ ପଣ୍ଡିତ! ଯଦି ତୋ’ ପାଖରେ ଏପରି ପଇତା ଅଛି, ତାହାହେଲେ ମୋତେ ପିନ୍ଧିବାକୁ ଦିଅ।
ਨਾ ਏਹੁ ਤੁਟੈ ਨ ਮਲੁ ਲਗੈ ਨਾ ਏਹੁ ਜਲੈ ਨ ਜਾਇ ॥
ନା ଏହୁ ତୁଟଇ ନ ମଲୁ ଲଗଇ ନା ଏହୁ ଜଳୟ ନ ଜାଇ ॥
ଏପରି ଆତ୍ମାର ପଇତା ନା ଛିଣ୍ଡି ଥାଏ, ନା ଏଥିରେ ମଇଳା ଲାଗିଥାଏ, ନା ହିଁ ଏହା ଜଳିଥାଏ ଆଉ ନା ହିଁ ଏହା ହଜିଥାଏ।
ਧੰਨੁ ਸੁ ਮਾਣਸ ਨਾਨਕਾ ਜੋ ਗਲਿ ਚਲੇ ਪਾਇ ॥
ଧନୁ ସୁ ମାଣସ ନାନକା ଜୋ ଗଲି ଚଲେ ପାଇ ॥
ହେ ନାନକ! ସେହି ମନୁଷ୍ୟ ଧନ୍ୟ ଅଟେ, ଯିଏ ଏପରି ପଇତା ନିଜ ଗଳାରେ ପିନ୍ଧିଥାଏ
ਚਉਕੜਿ ਮੁਲਿ ਅਣਾਇਆ ਬਹਿ ਚਉਕੈ ਪਾਇਆ ॥
ଚଉକଡି ମୁଲି ଅଣାଇସା ବହି ଚୌକଇ ପାଇଆ ॥
ହେ ପଣ୍ଡିତ! ଏହି ପଇତା ତୁମେ ଚାରି କଉଡି ମୂଲ୍ୟ ଦେଇ ମଗାଇଛ ଆଉ ବିଶିଷ୍ଟ ଅନୁଷ୍ଠାନ ଉପରେ ନିଜ ଯଜମାନର ଚଉକିରେ ବସି ତାହାଙ୍କ ଗଳାରେ ପିନ୍ଧାଇଛ,
ਸਿਖਾ ਕੰਨਿ ਚੜਾਈਆ ਗੁਰੁ ਬ੍ਰਾਹਮਣੁ ਥਿਆ ॥
ସିଖା କନି ଚଡାଇଆ ଗୁରୁ ବ୍ରାହମଣୁ ଥିଆ ॥
ପୁଣି ତୁମେ ତାହାକୁ କାନରେ ଉପଦେଶ ଦିଅ ଯେ ତୋର ଗୁରୁ ବ୍ରାହ୍ମଣ ହୋଇଛନ୍ତି,
ਓਹੁ ਮੁਆ ਓਹੁ ਝੜਿ ਪਇਆ ਵੇਤਗਾ ਗਇਆ ॥੧॥
ଓହୁ ମୁଆ ଓହୁ ଝଡି ପଇଆ ବେତଗା ଗଇଆ ॥1॥
ପରନ୍ତୁ, କିଛି ସମୟ ପରେ ସେହି ଯଜମାନ ଯେବେ ପ୍ରାଣ ତ୍ୟାଗ କରିଥାଏ, ସେତେବେଳେ ସେହି ପଇତା ତାହାର ପାର୍ଥିବ ଶରୀର ସହିତ ଜାଲିଯାଏ ଆଉ ଆତ୍ମା ପଇତା ବିନା ହିଁ ଦୁନିଆରୁ ଚାଲିଯାଏ॥1॥
ਮਃ ੧ ॥
ମଃ 1 ॥
ମହଲା 1 ॥
ਲਖ ਚੋਰੀਆ ਲਖ ਜਾਰੀਆ ਲਖ ਕੂੜੀਆ ਲਖ ਗਾਲਿ ॥
ଲଖ ଚୋରିଆ ଲଖ ଜାରିଆ ଲଖ କୁଡିଆ ଲଖ ଗାଲି ॥
ମନୁଷ୍ୟ ଲକ୍ଷେ ଚୋରୀ, ଲକ୍ଷେ ବ୍ୟଭିଚାର କରିଥାଏ ଆଉ ଲକ୍ଷେ ହିଁ ମିଥ୍ୟା ଏବଂ ଲକ୍ଷେ ହିଁ ମନ୍ଦ ବଚନ ବୋଲିଥାଏ,
ਲਖ ਠਗੀਆ ਪਹਿਨਾਮੀਆ ਰਾਤਿ ਦਿਨਸੁ ਜੀਅ ਨਾਲਿ ॥
ଲଖ ଠଗିଆ ପହିନାମିଆ ରାତି ଦିନସୁ ଜୀଅ ନାଲି ॥
ସେ ଦିନ ରାତି ଲକ୍ଷେ ଠକାମି ଏବଂ ଲକ୍ଷେ ପାପ ପ୍ରାଣ ସାଥିରେ ରଖିଥାଏ।
ਤਗੁ ਕਪਾਹਹੁ ਕਤੀਐ ਬਾਮ੍ਹ੍ਹਣੁ ਵਟੇ ਆਇ ॥
ତଗୁ କପାହହୁ କତୀଏ ବାମ୍ହଣୁ ବଟେ ଆଇ ॥
ତୁଳା ଭିଣି ସୂତା ବନାଯାଏ ଆଉ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଆସି ଏଥିରେ ବଳ ଦେଇ ପିନ୍ଧାଇ ଥାଏ,
ਕੁਹਿ ਬਕਰਾ ਰਿੰਨ੍ਹ੍ਹਿ ਖਾਇਆ ਸਭੁ ਕੋ ਆਖੈ ਪਾਇ ॥
କୁହି ବକରା ରିହ୍ନି ଖାଇଆ ସଭୁ କୋ ଆଖୟ ପାଇ ॥
ଘରକୁ ଆସିଥିବା ଅତିଥିକୁ ଛେଳି ମାରି ଖାଇବାକୁ ଦିଆଯାଏ, ସମସ୍ତେ କହନ୍ତି ପଇତା ପିନ୍ଧାଅ।
ਹੋਇ ਪੁਰਾਣਾ ਸੁਟੀਐ ਭੀ ਫਿਰਿ ਪਾਈਐ ਹੋਰੁ ॥
ହୋଇ ପୁରାଣା ସୁଟୀଏ ଭି ଫିରି ପାଇଏ ହୋରୁ ॥
ଯେବେ ପଇତା ପୁରୁଣା ହୋଇଯାଏ, ସେତେବେଳେ ଏହାକୁ ଫିଙ୍ଗି ନୂଆ ପଇତା ପିନ୍ଧାଇ ଦିଆଯାଏ।
ਨਾਨਕ ਤਗੁ ਨ ਤੁਟਈ ਜੇ ਤਗਿ ਹੋਵੈ ਜੋਰੁ ॥੨॥
ନାନକ ତଗୁ ନ ତୁଟଇ ଯେ ତଗି ହୋବୈ ଜୋରୁ ॥2॥
ହେ ନାନକ! ଯଦି ସୂତାରେ ଦୟା, ସନ୍ତୋଷ ଏବଂ ସତ୍ୟର ବଳ ରହିଥାଏ, ତାହାହେଲେ ଆତ୍ମାର ଏହି ସୂତା କେବେ ଛିଣ୍ଡେ ନାହିଁ ॥2॥
ਮਃ ੧ ॥
ମଃ 1॥
ମହଲା 1 ॥
ਨਾਇ ਮੰਨਿਐ ਪਤਿ ਊਪਜੈ ਸਾਲਾਹੀ ਸਚੁ ਸੂਤੁ ॥
ନାଇ ମନିଏ ପତି ଉପଜୟ ସାଲାହି ସଚୁ ସୁତୁ ॥
ଯଦି ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ସ୍ମରଣ କରାଯାଏ, ତାହାହେଲେ ହିଁ ସମ୍ମାନ ମିଳିଥାଏ।
ਦਰਗਹ ਅੰਦਰਿ ਪਾਈਐ ਤਗੁ ਨ ਤੂਟਸਿ ਪੂਤ ॥੩॥
ଦରଗହ ଅନ୍ଦରି ପାଇଏ ତଗୁ ନ ତୁଟସି ପୁତ ॥3॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଗୁଣସ୍ତୁତି ହିଁ ସଚ୍ଚା ପଇତା ଅଟେ, ଏପରି ପବିତ୍ର ସୂତା ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦରବାରରେ ପିନ୍ଧାଯାଏ ଆଉ ଏହା କେବେ ଛିଣ୍ଡେ ନାହିଁ॥3॥
ਮਃ ੧ ॥
ମଃ 1 ॥
ମହଲା 1 ॥
ਤਗੁ ਨ ਇੰਦ੍ਰੀ ਤਗੁ ਨ ਨਾਰੀ ॥
ତଗୁ ନ ଇନ୍ଦ୍ରି ତଗୁ ନ ନାରୀ ॥
ମନୁଷ୍ୟର ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ପାଇଁ କୌଣସି ସୂତା ନାହିଁ ଆଉ ନାରୀ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ସୂତା ନାହିଁ, ଅର୍ଥାତ ସ୍ତ୍ରୀ ପୁରୁଷଙ୍କ ଭୋଗ-ବିଳାସର ଅଙ୍ଗ ଉପରେ କୌଣସି ବନ୍ଧନ ନାହିଁ।
ਭਲਕੇ ਥੁਕ ਪਵੈ ਨਿਤ ਦਾੜੀ ॥
ଭଲକେ ଥୁକ ପବଇ ନିତ ଦାଡି ॥
ଏହି କାରଣରୁ ମନୁଷ୍ୟର ଦାଢି(ମୁହଁ) ଉପରେ ନିତ୍ୟ ଅପମାନ ଦିଆଯାଏ, ଅର୍ଥାତ ଭୋଗ-ବିଳାସ କାରଣରୁ ବେଇଜ୍ଜତ ହୋଇଥାଏ।
ਤਗੁ ਨ ਪੈਰੀ ਤਗੁ ਨ ਹਥੀ ॥
ତଗୁ ନ ପେଇରି ତଗୁ ନ ହଥି ॥
ପାଦ ପାଇଁ କିଛି ସୂତା ନାହିଁ ଯାହା ମନ୍ଦ ସ୍ଥାନକୁ ଯାଇଥାଏ ଆଉ ନା ହିଁ କିଛି ହାତ ପାଇଁ ସୂତା ଅଛି ଯାହା ମନ୍ଦ କର୍ମ କରିଥାଏ।
ਤਗੁ ਨ ਜਿਹਵਾ ਤਗੁ ਨ ਅਖੀ ॥
ତଗୁ ନ ଜିହୱା ତଗୁ ନ ଅଖି ॥
ସୂତା ଜିଭ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ନାହିଁ ଯାହା ପରର ନିନ୍ଦା କରିଥାଏ ଆଉ ନା ହିଁ ନେତ୍ର ପାଇଁ କିଛି ସୂତା ଅଛି ଯାହା ପରର ରୂପ ଦେଖିଥାଏ।
ਵੇਤਗਾ ਆਪੇ ਵਤੈ ॥ਵਟਿ ਧਾਗੇ ਅਵਰਾ ਘਤੈ ॥
ବେତଗା ଆପେ ବତଇ ॥ ବଟି ଧାଗେ ଅବରା ଧତୟ ॥
ସତ୍ୟତାର ସୂତା ବିନା ବ୍ରାହ୍ମଣ ସ୍ଵୟଂ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ରହିଥାଏ, ଅନ୍ୟକୁ ସୂତା ସେ ବାଣ୍ଟି ବାଣ୍ଟି ପିନ୍ଧିଥାଏ।
ਲੈ ਭਾੜਿ ਕਰੇ ਵੀਆਹੁ ॥
ଲୟ ଭାଡି କରେ ବିଆହୁ ॥
ବିବାହ କରିବା ପାଇଁ ସେ ମୂଲ୍ୟ ନେଇଥାଏ ଆଉ
ਕਢਿ ਕਾਗਲੁ ਦਸੇ ਰਾਹੁ ॥
କଢି କାଗଲୁ ଦସେ ରାହୁ ॥
ଆଉ ପତ୍ରି ବାହାର କରି ସେ ମାର୍ଗ ଦେଖାଇ ଥାଏ।
ਸੁਣਿ ਵੇਖਹੁ ਲੋਕਾ ਏਹੁ ਵਿਡਾਣੁ ॥
ଶୁଣି ବେଖହୁ ଲୋକା ଏହୁ ବିଦାଣୁ ॥
ହେ ଲୋକମାନେ! ଶୁଣ ଆଉ ଦେଖ, ଏହା କେତେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଚକିତ କଥା ଯେ
ਮਨਿ ਅੰਧਾ ਨਾਉ ਸੁਜਾਣੁ ॥੪॥
ମନି ଅନ୍ଧା ନାଉ ସୁଜାଣୁ ॥4॥
ଆତ୍ମିକ ଭାବରେ ସେ ଅନ୍ଧ ହୋଇ ମଧ୍ୟ ପଣ୍ଡିତ ନିଜ ନାମ ବୁଦ୍ଧିମାନ କହିଥାଏ॥4॥
ਪਉੜੀ ॥
ପଉଡୀ ॥
ପଉଡି ॥
ਸਾਹਿਬੁ ਹੋਇ ਦਇਆਲੁ ਕਿਰਪਾ ਕਰੇ ਤਾ ਸਾਈ ਕਾਰ ਕਰਾਇਸੀ ॥
ସାହିବୁ ହୋଇ ଦଇଆଲୁ କିରପା କରେ ତା ସାଇ କାର କରାଇସି ॥
ଯେବେ ପ୍ରଭୁ ଦୟାଳୁ ହୋଇଥାନ୍ତି, ସେତେବେଳେ କୃପା କରି ସେ ଜୀବଙ୍କ ଦ୍ଵାରା କର୍ମ କରାଇ ଥାଆନ୍ତି।
ਸੋ ਸੇਵਕੁ ਸੇਵਾ ਕਰੇ ਜਿਸ ਨੋ ਹੁਕਮੁ ਮਨਾਇਸੀ ॥
ସୋ ସେବକୁ ସେବା କରେ ଜିସ ନୋ ହୁକମୁ ମନାଇସି ॥
ସେହି ସେବକ ତାହାର ସେବା ଭକ୍ତି କରିଥାଏ, ଯାହାକୁ ସେ ହୁକୁମର ଭେଦ ବତାଇ ମନାଇ ଥାଏ।
ਹੁਕਮਿ ਮੰਨਿਐ ਹੋਵੈ ਪਰਵਾਣੁ ਤਾ ਖਸਮੈ ਕਾ ਮਹਲੁ ਪਾਇਸੀ ॥
ହୁକମି ମନିଏ ହୋବୈ ପରବାଣୁ ତା ଖସମୟ କା ମହଲୁ ପାଇସି ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ହୁକୁମ ମାନିବା ଦ୍ଵାରା ମନୁଷ୍ୟ ସ୍ଵୀକୃତ ହୋଇଯାଏ ଆଉ ସେତେବେଳେ ସେ ସତ୍ୟର ମହଲକୁ ପାଇନିଏ।
ਖਸਮੈ ਭਾਵੈ ਸੋ ਕਰੇ ਮਨਹੁ ਚਿੰਦਿਆ ਸੋ ਫਲੁ ਪਾਇਸੀ ॥
ଖସମୟ ଭାବୈ ସୋ କରେ ମନହୁ ଚିନ୍ଦିଆ ସୋ ଫଲୁ ପାଇସି ॥
ଯାହା କିଛି ପତି ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ, ତାହା ସେ ପାଳନ କରିଥାଏ, ଯେବେ ତାହାର ସେବା ସଫଳ ହୋଇଯାଏ, ସେତେବେଳେ ତାହାକୁ ମନୋବାଞ୍ଛିତ ଫଳ ମିଳିଯାଏ।
ਤਾ ਦਰਗਹ ਪੈਧਾ ਜਾਇਸੀ ॥੧੫॥
ତା ଦରଗହ ପଇଧା ଜାଇସି ॥15॥
ସେ ସେତେବେଳେ ମାନ-ସମ୍ମାନ ସହିତ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦରବାରକୁ ଯାଇଥାଏ॥15॥
ਸਲੋਕ ਮਃ ੧ ॥
ସଲୋକ ମଃ 1 ॥
ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 1 ॥
ਗਊ ਬਿਰਾਹਮਣ ਕਉ ਕਰੁ ਲਾਵਹੁ ਗੋਬਰਿ ਤਰਣੁ ਨ ਜਾਈ ॥
ଗଊ ବିରାହମନ କଉ କରୁ ଲାବହୁ ଗୋବରୀ ତରଣୁ ନ ଯାଇ ॥
ହେ ଭାଇ! ଗାଈ ଏବଂ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଉପରେ ତୁମେ କର ଲଗାଇଛ, ଗାଈର ଗୋବର ତୋତେ ମୋକ୍ଷ ପ୍ରଦାନ କରେ ନାହିଁ।
ਧੋਤੀ ਟਿਕਾ ਤੈ ਜਪਮਾਲੀ ਧਾਨੁ ਮਲੇਛਾਂ ਖਾਈ ॥
ଧୋତି ଟୀକା ତୈ ଜପମାଳି ଧାନୁ ମଲେଛା ଖାଇ ॥
ଧୋତି, ତିଳକ ଏବଂ ମାଳା ଧାରଣ କରିଛ, କିନ୍ତୁ ମୁସଲମାନଙ୍କ ଠାରୁ ଧନ, ଧ୍ୟାନ ଖାଉଛ, ଯାହାକୁ ମ୍ଳେଚ୍ଛ କହୁଛ।
ਅੰਤਰਿ ਪੂਜਾ ਪੜਹਿ ਕਤੇਬਾ ਸੰਜਮੁ ਤੁਰਕਾ ਭਾਈ ॥
ଅନ୍ତରୀ ପୂଜା ପଡହି କତେବା ସଞ୍ଜମୁ ତୁରକା ଭାଇ ॥
ହେ ଭାଇ! ନିଜ ଘର ଭିତରେ ତୁମେ ପୂଜା ଅର୍ଚ୍ଚନା କରୁଛ, କିନ୍ତୁ ବାହାରେ ମୁସଲମାନଙ୍କୁ ଡରି ପ୍ରବଞ୍ଚନା କରି କୋରାନ ପଢୁଛ ଓ ମୁସଲମାନ ଭଳି ଆଚରଣ କରୁଛ।
ਛੋਡੀਲੇ ਪਾਖੰਡਾ ॥
ଛୋଡିଲେ ପାଖଣ୍ଡା ॥
ହେ ଭାଇ! ଏହି ପ୍ରବଞ୍ଚନା ତ୍ୟାଗ କର।
ਨਾਮਿ ਲਇਐ ਜਾਹਿ ਤਰੰਦਾ ॥੧॥
ନାମୀ ଲଇଏ ଯାହି ତରନ୍ଦା ॥1॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ସ୍ମରଣ କରିବା ଦ୍ଵାରା ତୋତେ ମୋକ୍ଷ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ॥1॥
ਮਃ ੧ ॥
ମଃ 1 ॥
ମହଲା 1 ॥
ਮਾਣਸ ਖਾਣੇ ਕਰਹਿ ਨਿਵਾਜ ॥
ମାଣସ ଖାଣେ କରହି ନିବାଜ ॥
ମାନବ-ଭକ୍ଷୀ ମୁସଲମାନ ପାଞ୍ଚ ଥର ନମାଜ ପଢିଥାଏ।
ਛੁਰੀ ਵਗਾਇਨਿ ਤਿਨ ਗਲਿ ਤਾਗ ॥
ଛୁରି ବଗାଇନି ତିନ ଗଲି ତାଗ ॥
ଅନ୍ୟ ପକ୍ଷରେ, ଅତ୍ୟାଚାରର ଛୁରୀ ଚଳାଇ ଥାଏ, ତାହାର ଗଳାରେ ସୂତା ଥାଏ।
ਤਿਨ ਘਰਿ ਬ੍ਰਹਮਣ ਪੂਰਹਿ ਨਾਦ ॥
ତିନ ଧରି ବ୍ରହମଣ ପୁରହି ନାଦ ॥
ତାହାର ଘରେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଶଙ୍ଖ ବଜାଇ ଥାଏ।
ਉਨ੍ਹ੍ਹਾ ਭਿ ਆਵਹਿ ਓਈ ਸਾਦ ॥
ଅହ୍ନି ଭି ଆବହି ଓଇ ସାଦ ॥
ତାହାକୁ ମଧ୍ୟ ସେହି ସ୍ଵାଦ ଆସିଥାଏ।
ਕੂੜੀ ਰਾਸਿ ਕੂੜਾ ਵਾਪਾਰੁ ॥
କୁଡି ରାସୀ କୁଡା ବାପାରୁ ॥
ତାହାର ପୁଞ୍ଜି ମିଥ୍ୟା ଅଟେ ଆଉ ତାହାର ବ୍ୟାପାର ମିଥ୍ୟା ଅଟେ।
ਕੂੜੁ ਬੋਲਿ ਕਰਹਿ ਆਹਾਰੁ ॥
କୁଡୁ ବୋଲି କରହି ଆହାରୁ ॥
ମିଥ୍ୟା ବୋଲି ହିଁ ସେ ଭୋଜନ କରିଥାଏ।
ਸਰਮ ਧਰਮ ਕਾ ਡੇਰਾ ਦੂਰਿ ॥
ସରମ ଧରମ କା ଡେରା ଦୂରି ॥
ଲଜ୍ଜା ଏବଂ ଧର୍ମ ତାହା ଠାରୁ ବହୁ ଦୂରରେ ଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਕੂੜੁ ਰਹਿਆ ਭਰਪੂਰਿ ॥
ନାନକ କୁଡୁ ରହିଆ ଭରପୁରୀ ॥
ହେ ନାନକ! ମିଥ୍ୟା ସେମାନଙ୍କୁ ଭରପୁର କରି ରଖିଛି।
ਮਥੈ ਟਿਕਾ ਤੇੜਿ ਧੋਤੀ ਕਖਾਈ ॥
ମଥୟ ଟୀକା ତୋଡି ଧୋତି କଖାଇ ॥
ସେ କପାଳରେ ତିଳକ ଲଗାଇ ଥାଏ ଆଉ ଧୋତି ପିନ୍ଧିଥାଏ।
ਹਥਿ ਛੁਰੀ ਜਗਤ ਕਾਸਾਈ ॥
ହଥି ଛୁରି ଜଗତ କାସାଇ ॥
ତାହାର ହାତରେ ଛୁରୀ ଆଉ ଜଗତ ଉପରେ କଂସେଇ ଭଳି ଅତ୍ୟାଚାର କରିଥାଏ।