Page 400
ਗੁਰ ਸੇਵਾ ਮਹਲੁ ਪਾਈਐ ਜਗੁ ਦੁਤਰੁ ਤਰੀਐ ॥੨॥
ଗୁରୁଙ୍କ ସେବା କରିବା ଦ୍ଵାରା ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଚରଣରେ ନିବାସ ମିଳିଯାଏ ଆଉ ଏହି ବିଷମ ଜଗତର ସମୁଦ୍ରରୁ ପାର ହୋଇ ହୁଏ ॥2॥
ਦ੍ਰਿਸਟਿ ਤੇਰੀ ਸੁਖੁ ਪਾਈਐ ਮਨ ਮਾਹਿ ਨਿਧਾਨਾ ॥
ହେ ଭଗବାନ! ତୋର ଦୟା ଦୃଷ୍ଟିରୁ ଆତ୍ମିକ ସୁଖ ଉପଲବ୍ଧ ହୋଇଥାଏ ଆଉ ନାମର ଭଣ୍ଡାର ହୃଦୟରେ ସ୍ଥାପିତ ହୋଇଥାଏ।
ਜਾ ਕਉ ਤੁਮ ਕਿਰਪਾਲ ਭਏ ਸੇਵਕ ਸੇ ਪਰਵਾਨਾ ॥੩॥
ଯାହା ଉପରେ ତୁ କୃପାଳୁ ହେଉ ସେହି ସେବକ ସ୍ଵୀକୃତ ହୋଇଥାଏ ॥3॥
ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਰਸੁ ਹਰਿ ਕੀਰਤਨੋ ਕੋ ਵਿਰਲਾ ਪੀਵੈ ॥
ହରିଙ୍କ କୀର୍ତ୍ତନ ଅମୃତ ରସ ଅଟେ, କିନ୍ତୁ କେହି ବିରଳ ହିଁ ଏହି ରସ ପିଇ ଥାଏ।
ਵਜਹੁ ਨਾਨਕ ਮਿਲੈ ਏਕੁ ਨਾਮੁ ਰਿਦ ਜਪਿ ਜਪਿ ਜੀਵੈ ॥੪॥੧੪॥੧੧੬॥
ହେ ନାନକ! ଯଦୁ ମୁଁ ଗୋବିନ୍ଦଙ୍କ ଚାକରକୁ ବେତନ ଋଏ ତାହାଙ୍କ ଏକ ନାମ ମିଳିଯାଏ, ତାହାହେଲେ ମୁଁ ନିଜ ହୃଦୟରେ ନାମ ଜପ କରି ଜୀବିତ ରହିବି ॥4॥14॥116॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5 ॥
ਜਾ ਪ੍ਰਭ ਕੀ ਹਉ ਚੇਰੁਲੀ ਸੋ ਸਭ ਤੇ ਊਚਾ ॥
ହେ ସଖୀ! ମୁଁ ଯେଉଁ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସେବିକା ଅଟେ, ସେ ସବୁଠାରୁ ଉଚ୍ଚ ଅଟନ୍ତି।
ਸਭੁ ਕਿਛੁ ਤਾ ਕਾ ਕਾਂਢੀਐ ਥੋਰਾ ਅਰੁ ਮੂਚਾ ॥੧॥
ମୋ’ ପାଖରେ ଯାହା କିଛି ମଧ୍ୟ ଅଛି, ତାହାଙ୍କ ପ୍ରଦତ୍ତ କୁହାଯାଏ ॥1॥
ਜੀਅ ਪ੍ਰਾਨ ਮੇਰਾ ਧਨੋ ਸਾਹਿਬ ਕੀ ਮਨੀਆ ॥
ହେ ସଖୀ! ଏହି ଶରୀର, ପ୍ରାଣ ଏବଂ ଧନ ଇତ୍ୟାଦି ମାଲିକ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପ୍ରଦତ୍ତ।
ਨਾਮਿ ਜਿਸੈ ਕੈ ਊਜਲੀ ਤਿਸੁ ਦਾਸੀ ਗਨੀਆ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯାହାଙ୍କ ନାମ ଦ୍ଵାରା ମୁଁ ଉଜ୍ଜ୍ଵଳ ହୋଇଛି, ମୁଁ ନିଜକୁ ତାହାଙ୍କ ସେବିକା ଗଣିଥାଏ ॥1॥ରୁହ॥
ਵੇਪਰਵਾਹੁ ਅਨੰਦ ਮੈ ਨਾਉ ਮਾਣਕ ਹੀਰਾ ॥
ହେ ସ୍ଵାମୀ! ତୁ ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ଏବଂ ଆନନ୍ଦମୟ ଅଟୁ, ତୋର ନାମ ମୋ’ ପାଇଁ ମାଣିକ ଏବଂ ହୀରା ଅଟେ।
ਰਜੀ ਧਾਈ ਸਦਾ ਸੁਖੁ ਜਾ ਕਾ ਤੂੰ ਮੀਰਾ ॥੨॥
ଯେଉଁ ଜୀବ ସ୍ତ୍ରୀର ମାଲିକ ତୁ ଅଟୁ, ସେ ସର୍ବଦା ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ରହିଥାଏ ଆଉ ସଦା ସୁଖ ମାନିଥାଏ ॥2॥
ਸਖੀ ਸਹੇਰੀ ਸੰਗ ਕੀ ਸੁਮਤਿ ਦ੍ਰਿੜਾਵਉ ॥
ହେ ମୋର ସଖୀ! ମୁଁ ଆପଣଙ୍କୁ ଏକ ସ୍ତୁତି ବୁଝାଉଛି।
ਸੇਵਹੁ ਸਾਧੂ ਭਾਉ ਕਰਿ ਤਉ ਨਿਧਿ ਹਰਿ ਪਾਵਉ ॥੩॥
ଆପଣ ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ସାଧୁଙ୍କ ସେବା କର ଓ ନାମ ରୂପୀ ନିଧି ହରିଙ୍କୁ ପାଅ ॥3॥
ਸਗਲੀ ਦਾਸੀ ਠਾਕੁਰੈ ਸਭ ਕਹਤੀ ਮੇਰਾ ॥
ସବୁ ଜୀବ ସ୍ତ୍ରୀ ଠାକୁରଙ୍କ ଦାସୀ ଅଟନ୍ତି ଆଉ ସବୁ ତାହାଙ୍କୁ ମୋର ମାଲିକ କହନ୍ତି।
ਜਿਸਹਿ ਸੀਗਾਰੇ ਨਾਨਕਾ ਤਿਸੁ ਸੁਖਹਿ ਬਸੇਰਾ ॥੪॥੧੫॥੧੧੭॥
ହେ ନାନକ! ପରମାତ୍ମା ଯେଉଁ ଜୀବାତ୍ମାଙ୍କ ଜୀବନ ସୁନ୍ଦର ବନାଇଛନ୍ତି, ତାହାର ଜୀବନ ସର୍ବଦା ସୁଖଦାୟକ ଅଟେ ॥4॥15॥117॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5 ॥
ਸੰਤਾ ਕੀ ਹੋਇ ਦਾਸਰੀ ਏਹੁ ਅਚਾਰਾ ਸਿਖੁ ਰੀ ॥
ହେ ସୁନ୍ଦର ଆତ୍ମା! ତୁ ଏହି ଆଚରଣ ଶିଖ ଯେ ତୁ ସନ୍ଥଜନଙ୍କ ଦାସୀ ବନି ରହ।
ਸਗਲ ਗੁਣਾ ਗੁਣ ਊਤਮੋ ਭਰਤਾ ਦੂਰਿ ਨ ਪਿਖੁ ਰੀ ॥੧॥
ସମସ୍ତ ଗୁଣରେ ସର୍ବୋତ୍ତମ ଗୁଣ ଏହା ଯେ ତୁ ନିଜ ପ୍ରାଣନାଥଙ୍କୁ ଦୂର ଭାବ ନାହିଁ ॥1॥
ਇਹੁ ਮਨੁ ਸੁੰਦਰਿ ਆਪਣਾ ਹਰਿ ਨਾਮਿ ਮਜੀਠੈ ਰੰਗਿ ਰੀ ॥
ହେ ସୁନ୍ଦରୀ! ତୁ ନିଜର ସୁନ୍ଦର ମନକୁ ପକ୍କା କରି ହରିନାମର ରଙ୍ଗରେ ରଙ୍ଗୀନ କର ।
ਤਿਆਗਿ ਸਿਆਣਪ ਚਾਤੁਰੀ ਤੂੰ ਜਾਣੁ ਗੁਪਾਲਹਿ ਸੰਗਿ ਰੀ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ନିଜ ଅନ୍ତର୍ମନରେ ବୁଦ୍ଧିମତ୍ତା ଏବଂ ଚତୁରତା ତ୍ୟାଗ କରି ଜଗତର ପାଲକ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସାଥି ଭାବ ॥1॥
ਭਰਤਾ ਕਹੈ ਸੁ ਮਾਨੀਐ ਏਹੁ ਸੀਗਾਰੁ ਬਣਾਇ ਰੀ ॥
ହେ ଆତ୍ମା! ପ୍ରାଣନାଥ ପ୍ରଭୁ ଯାହା ହୁକୁମ କରନ୍ତି, ତାହାଙ୍କୁ ମାନିବା ଉଚିତ, ତାହାକୁ ହିଁ ନିଜର ଶୃଙ୍ଗାର ବନାଅ।
ਦੂਜਾ ਭਾਉ ਵਿਸਾਰੀਐ ਏਹੁ ਤੰਬੋਲਾ ਖਾਇ ਰੀ ॥੨॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଅତିରିକ୍ତ ଅନ୍ୟ ପ୍ରେମ ଭୁଲି ଯାଅ, ତୁ ଏହା ପାନ କର ॥2॥
ਗੁਰ ਕਾ ਸਬਦੁ ਕਰਿ ਦੀਪਕੋ ਇਹ ਸਤ ਕੀ ਸੇਜ ਬਿਛਾਇ ਰੀ ॥
ହେ ଆତ୍ମା! ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦକୁ ନିଜର ଦୀପକ ବନାଅ, ଏହି ସତ୍ୟର ଶେଯ ବିଛାଅ।
ਆਠ ਪਹਰ ਕਰ ਜੋੜਿ ਰਹੁ ਤਉ ਭੇਟੈ ਹਰਿ ਰਾਇ ਰੀ ॥੩॥
ଯେଉଁ ଜୀବ ସ୍ତ୍ରୀ ହାତ ଯୋଡି ଆଠ ପହର ତାହାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ଦଣ୍ଡାୟମାନ ରହିଥାଏ, ତାହାକୁ ଜଗତର ବାଦଶାହ ହରି ମିଳିଯାନ୍ତି ॥3॥
ਤਿਸ ਹੀ ਚਜੁ ਸੀਗਾਰੁ ਸਭੁ ਸਾਈ ਰੂਪਿ ਅਪਾਰਿ ਰੀ ॥
କେବଳ ତାହାଙ୍କ ପାଖରେ ହିଁ ଶୁଭ ଆଚରଣ ଏବଂ ସବୁ ଶୃଙ୍ଗାର ଥାଏ ଆଉ ସେ ଅପାର ରୂପବାନ ଅଟନ୍ତି।
ਸਾਈ ਸੋੁਹਾਗਣਿ ਨਾਨਕਾ ਜੋ ਭਾਣੀ ਕਰਤਾਰਿ ਰੀ ॥੪॥੧੬॥੧੧੮॥
ହେ ନାନକ! ସେହି ଜୀବାତ୍ମା ସୁହାଗିନୀ ଅଟନ୍ତି, ଯିଏ କର୍ତ୍ତାଙ୍କୁ ପ୍ରିୟ ଲାଗିଥାଏ ॥4॥16॥118॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5 ॥
ਡੀਗਨ ਡੋਲਾ ਤਊ ਲਉ ਜਉ ਮਨ ਕੇ ਭਰਮਾ ॥
ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମୋ’ ମନରେ ଭ୍ରମ ଥିଲା, ସେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମୁଁ ବିକାର ଦ୍ଵାରା ପଡିଥିଲି ଆଉ ମୋହରେ ଫସି ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ହେଉଥିଲି।
ਭ੍ਰਮ ਕਾਟੇ ਗੁਰਿ ਆਪਣੈ ਪਾਏ ਬਿਸਰਾਮਾ ॥੧॥
ଯେବେ ଗୁରୁ ମୋର ଭ୍ରମ ନିବୃତ୍ତ କରିଛନ୍ତି, ସେତେବେଳେ ମୋତେ ସୁଖ ଉପଲବ୍ଧ ହୋଇଯାଇଛି ॥1॥
ਓਇ ਬਿਖਾਦੀ ਦੋਖੀਆ ਤੇ ਗੁਰ ਤੇ ਹੂਟੇ ॥
ସେହି ବିବାଦସ୍ପଦ କାମ ଉଦ୍ଦୀପକ ଶତ୍ରୁ, ସବୁ ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ମୋ’ ଠାରୁ ଦୂର ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି।
ਹਮ ਛੂਟੇ ਅਬ ਉਨ੍ਹ੍ਹਾ ਤੇ ਓਇ ਹਮ ਤੇ ਛੂਟੇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ମୁଁ ଏବେ ତାହା ଠାରୁ ମୁକ୍ତି ପାଇ ଯାଇଛି, ସେମାନେ ଆମ ପିଛା ଛାଡି ଦେଇଛନ୍ତି ॥1॥ରୁହ॥
ਮੇਰਾ ਤੇਰਾ ਜਾਨਤਾ ਤਬ ਹੀ ਤੇ ਬੰਧਾ ॥
ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମୁଁ ଭେଦଭାବ ବୃତ୍ତି ନିଜର କରିଛି, ବିକାର ବନ୍ଧନରେ ଫସି ରହିଛି।
ਗੁਰਿ ਕਾਟੀ ਅਗਿਆਨਤਾ ਤਬ ਛੁਟਕੇ ਫੰਧਾ ॥੨॥
କିନ୍ତୁ, ଯେବେ ଗୁରୁ ଅଜ୍ଞାନତା ଦୂର କରିଛନ୍ତି, ସେତେବେଳେ ମୋହିନୀର ବନ୍ଧନରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇ ଯାଇଛି ॥2॥
ਜਬ ਲਗੁ ਹੁਕਮੁ ਨ ਬੂਝਤਾ ਤਬ ਹੀ ਲਉ ਦੁਖੀਆ ॥
ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମୁଁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ହୁକୁମକୁ ବୁଝି ନଥିଲି, ସେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବହୁତ ଦୁଃଖୀ ଥିଲି।
ਗੁਰ ਮਿਲਿ ਹੁਕਮੁ ਪਛਾਣਿਆ ਤਬ ਹੀ ਤੇ ਸੁਖੀਆ ॥੩॥
ଯେବେ ଠାରୁ ଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ମିଶି ତାହାଙ୍କ ହୁକୁମ ଜାଣି ଦେଇଛି, ସେବେ ଠାରୁ ମୁଁ ସୁଖୀ ଅଛି ॥3॥
ਨਾ ਕੋ ਦੁਸਮਨੁ ਦੋਖੀਆ ਨਾਹੀ ਕੋ ਮੰਦਾ ॥
ମୋର କେହି ଶତ୍ରୁ ଅଥବା ମନ୍ଦ ଚାହିଁବା ବାଲା ନାହାନ୍ତି।
ਗੁਰ ਕੀ ਸੇਵਾ ਸੇਵਕੋ ਨਾਨਕ ਖਸਮੈ ਬੰਦਾ ॥੪॥੧੭॥੧੧੯॥
ହେ ନାନକ! ଯେଉଁ ସେବକ ଗୁରୁଙ୍କ ଶ୍ରଦ୍ଧା ସହିତ ସେବା କରିଥାଏ, ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପ୍ରିୟ ଅଟେ ॥4॥17॥116॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5 ॥
ਸੂਖ ਸਹਜ ਆਨਦੁ ਘਣਾ ਹਰਿ ਕੀਰਤਨੁ ਗਾਉ ॥
ମୁଁ ହରିଙ୍କ ଭଜନ କୀର୍ତ୍ତନ ଗାନ କରିଥାଏ, ଯାହା ଦ୍ଵାରା ମୋର ମନରେ ସ୍ଵାଭାବିକ ସୁଖ ଏବଂ ଆନନ୍ଦ ବନି ରହିଥାଏ।
ਗਰਹ ਨਿਵਾਰੇ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੇ ਅਪਣਾ ਨਾਉ ॥੧॥
ଗୁରୁ ନିଜ ନାମ ଦେଇ ନବ ଗ୍ରହର ସଙ୍କଟକୁ ଦୂର କରିଛନ୍ତି ॥1॥
ਬਲਿਹਾਰੀ ਗੁਰ ਆਪਣੇ ਸਦ ਸਦ ਬਲਿ ਜਾਉ ॥
ମୁଁ ନିଜ ଗୁରୁଙ୍କ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଅଟେ, ସର୍ବଦା ସମର୍ପିତ ଅଟେ।