Page 486
ਰਾਮ ਰਸਾਇਨ ਪੀਓ ਰੇ ਦਗਰਾ ॥੩॥੪॥
ହେ ଧୋକାବାଜ! ରାମ-ନାମ ରୂପୀ ଅମୃତ ପାନ କର॥3॥4॥
ਆਸਾ ॥
ଆଶା ॥
ਪਾਰਬ੍ਰਹਮੁ ਜਿ ਚੀਨ੍ਹ੍ਹਸੀ ਆਸਾ ਤੇ ਨ ਭਾਵਸੀ ॥
ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ପରଂବ୍ରହ୍ମଙ୍କୁ ଜାଣିନିଏ, ତାହାକୁ ଅନ୍ୟ ଆଶା ଭଲ ଲାଗେ ନାହିଁ।
ਰਾਮਾ ਭਗਤਹ ਚੇਤੀਅਲੇ ਅਚਿੰਤ ਮਨੁ ਰਾਖਸੀ ॥੧॥
ଯେଉଁ ଭକ୍ତ ରାମଙ୍କ ଭକ୍ତିକୁ ମନରେ ସ୍ମରଣ କରିଥାଏ, ରାମ ତାହାକୁ ଚିନ୍ତାରୁ ରକ୍ଷା କରିଥାନ୍ତି॥1॥
ਕੈਸੇ ਮਨ ਤਰਹਿਗਾ ਰੇ ਸੰਸਾਰੁ ਸਾਗਰੁ ਬਿਖੈ ਕੋ ਬਨਾ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ତୁମେ ବିକାରର ଜଳରେ ଭରି ରହିଥିବା ସଂସାର ସାଗରକୁ କିପରି ପାର କରିବ?
ਝੂਠੀ ਮਾਇਆ ਦੇਖਿ ਕੈ ਭੂਲਾ ਰੇ ਮਨਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ମିଥ୍ୟା ସାଂସାରିକ ପଦାର୍ଥକୁ ଦେଖି ତୁମେ କୁମାର୍ଗଗାମୀ ହୋଇଯାଇଛ॥1॥ରୁହ॥
ਛੀਪੇ ਕੇ ਘਰਿ ਜਨਮੁ ਦੈਲਾ ਗੁਰ ਉਪਦੇਸੁ ਭੈਲਾ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ତୁମେ ମୋତେ ଲୁଚାଇ ଘରେ ଜନ୍ମ କରିଥାଇ ପାର, ପରନ୍ତୁ ଗୁରୁଙ୍କ ଉପଦେଶ ମୋତେ ମିଳିଯାଇଛି।
ਸੰਤਹ ਕੈ ਪਰਸਾਦਿ ਨਾਮਾ ਹਰਿ ਭੇਟੁਲਾ ॥੨॥੫॥
ସନ୍ଥଜନଙ୍କ କୃପାରୁ ନାମଦେବଙ୍କୁ ହରି ମିଲିଯାଇଛନ୍ତି॥2॥5॥
ਆਸਾ ਬਾਣੀ ਸ੍ਰੀ ਰਵਿਦਾਸ ਜੀਉ ਕੀ
ଆଶା ବାଣୀ ଶ୍ରୀ ରବି ଦାସ ଜୀ
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଇଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରା ଯାଇପାରେ।
ਮ੍ਰਿਗ ਮੀਨ ਭ੍ਰਿੰਗ ਪਤੰਗ ਕੁੰਚਰ ਏਕ ਦੋਖ ਬਿਨਾਸ ॥
ମୃଗ, ମାଛ, ଭଅଁର, ପତଙ୍ଗ ଏବଂ ହାତୀ ସବୁ ଏକ ଦୋଷ ଯୋଗୁଁ ବିନାଶ ହୋଇଛନ୍ତି।
ਪੰਚ ਦੋਖ ਅਸਾਧ ਜਾ ਮਹਿ ਤਾ ਕੀ ਕੇਤਕ ਆਸ ॥੧॥
ଜେଣ ବ୍ୟକ୍ତି ମଧ୍ୟରେ ପାଞ୍ଚ ଅସାଧ୍ୟ ଦୋଷ ବିଦ୍ୟମାନ ଅଛି, ତାହା ଠାରୁ କଣ ଆଶା କରାଯାଇ ପାରିବ?॥1॥
ਮਾਧੋ ਅਬਿਦਿਆ ਹਿਤ ਕੀਨ ॥
ହେ ମାଧବ! ମନୁଷ୍ୟର ପ୍ରେମ ଅବିଦ୍ୟା ସହିତ ଅଟେ।
ਬਿਬੇਕ ਦੀਪ ਮਲੀਨ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ତାହାର ବିବେକର ଦୀପକ ମଇଳା ହୋଇଯାଇଛି॥1॥ରୁହ॥
ਤ੍ਰਿਗਦ ਜੋਨਿ ਅਚੇਤ ਸੰਭਵ ਪੁੰਨ ਪਾਪ ਅਸੋਚ ॥
ପୂଣ୍ୟ ଏବଂ ପାପ ମଧ୍ୟରେ ଚିନ୍ତା କରିବା ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ ସମ୍ଭବ ନୁହେଁ।
ਮਾਨੁਖਾ ਅਵਤਾਰ ਦੁਲਭ ਤਿਹੀ ਸੰਗਤਿ ਪੋਚ ॥੨॥
ମାନବ ଜନ୍ମ ବହୁତ ଦୁର୍ଲଭ ଅଟେ, ପରନ୍ତୁ ତାହାର ସଂଗତି ମଧ୍ୟ ନୀଚ ଅଟେ, ଅର୍ଥାତ ସେ ବିକାର ସହିତ ସଂଲଗ୍ନ ରହିଥାଏ॥2॥
ਜੀਅ ਜੰਤ ਜਹਾ ਜਹਾ ਲਗੁ ਕਰਮ ਕੇ ਬਸਿ ਜਾਇ ॥
ଜୀବ-ଜନ୍ତୁ ଯେଉଁଠି ରହିଲେ ମଧ୍ୟ ସେମାନେ ପୂର୍ବ ଜନ୍ମର କର୍ମ ଅନୁସାରେ ଜନ୍ମ ନେଇଥାନ୍ତି।
ਕਾਲ ਫਾਸ ਅਬਧ ਲਾਗੇ ਕਛੁ ਨ ਚਲੈ ਉਪਾਇ ॥੩॥
କାଳର ଫାଶୀ ଅତୁଟ ଅଟେ, ତାହା ଠାରୁ ବଞ୍ଚିବାର କିଛି ଉପାୟ ନାହିଁ॥3॥
ਰਵਿਦਾਸ ਦਾਸ ਉਦਾਸ ਤਜੁ ਭ੍ਰਮੁ ਤਪਨ ਤਪੁ ਗੁਰ ਗਿਆਨ ॥
ହେ ଦାସ ରବିଦାସ! ତୁ ବିରକ୍ତ ହୋଇ ନିଜ ଭ୍ରମ ତ୍ୟାଗ କର ଆଉ ଗୁରୁଙ୍କ ଜ୍ୟାନର ତପସ୍ୟା କର।
ਭਗਤ ਜਨ ਭੈ ਹਰਨ ਪਰਮਾਨੰਦ ਕਰਹੁ ਨਿਦਾਨ ॥੪॥੧॥
ହେ ଭକ୍ତଙ୍କ ଭୟ ନାଶ କରିବା ପରମାନନ୍ଦ ପ୍ରଭୁ! ତୁମେ ହିଁ କିଛି ନିଦାନ କର॥4॥1॥
ਆਸਾ ॥
ଆଶା ॥
ਸੰਤ ਤੁਝੀ ਤਨੁ ਸੰਗਤਿ ਪ੍ਰਾਨ ॥
ହେ ଦେବାଧିଦେବ!ସନ୍ଥ ତୋର ତନ ଅଟନ୍ତି ଆଉ ତାହାଙ୍କ ସଂଗତି ପ୍ରାଣ ଅଟେ।
ਸਤਿਗੁਰ ਗਿਆਨ ਜਾਨੈ ਸੰਤ ਦੇਵਾ ਦੇਵ ॥੧॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଜ୍ଞାନ ଦ୍ଵାରା ମୁଁ ସେହି ସନ୍ଥଙ୍କୁ ଜାଣି ଦେଇଛି॥1॥
ਸੰਤ ਚੀ ਸੰਗਤਿ ਸੰਤ ਕਥਾ ਰਸੁ ॥ ਸੰਤ ਪ੍ਰੇਮ ਮਾਝੈ ਦੀਜੈ ਦੇਵਾ ਦੇਵ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସନଥଙ୍କ ସଙ୍ଗତି, ସନ୍ଥଙ୍କ କଥାର ରସ ଏବଂ ସନ୍ଥଙ୍କ ପ୍ରେମ ପ୍ରଦାନ କରନ୍ତୁ, ହେ ଦେବଙ୍କ ଦେବ! ॥1॥ରୁହ॥
ਸੰਤ ਆਚਰਣ ਸੰਤ ਚੋ ਮਾਰਗੁ ਸੰਤ ਚ ਓਲ੍ਹਗ ਓਲ੍ਹਗਣੀ ॥੨॥
ହେ ଦେବାଧିଦେବ!ସନ୍ଥଙ୍କ ଆଚରଣ, ସନ୍ଥଙ୍କ ମାର୍ଗ ଏବଂ ସନ୍ଥଙ୍କ ସେବକଙ୍କ ସେବା ମୋତେ ପ୍ରଦାନ କର॥2॥
ਅਉਰ ਇਕ ਮਾਗਉ ਭਗਤਿ ਚਿੰਤਾਮਣਿ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ମୁଁ ତୋତେ ଏକ ଅନ୍ୟ ଦାନ ମାଗୁଅଛି, ଦୟାକରି ମୋତେ ଭକ୍ତିର ଚିନ୍ତାମଣି ପ୍ରଦାନ କର।
ਜਣੀ ਲਖਾਵਹੁ ਅਸੰਤ ਪਾਪੀ ਸਣਿ ॥੩॥
ମୋତେ ଦୁଷ୍ଟ ଏବଂ ପାପୀ ଲୋକଙ୍କ ଦର୍ଶନ କରାଅ ନାହିଁ॥3॥
ਰਵਿਦਾਸੁ ਭਣੈ ਜੋ ਜਾਣੈ ਸੋ ਜਾਣੁ ॥
ରବିଦାସ କହନ୍ତି ଯେ ବାସ୍ତବରେ ବୁଦ୍ଧିମାନ-ଜ୍ଞାନୀ ସେ ଅଟେ ଯିଏ ଜାଣିଥାଏ ଯେ
ਸੰਤ ਅਨੰਤਹਿ ਅੰਤਰੁ ਨਾਹੀ ॥੪॥੨॥
ସନ୍ଥ ଏବଂ ଭଗବାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ କିଛି ଅନ୍ତର ନାହିଁ॥4॥2॥
ਆਸਾ ॥
ଆଶା ॥
ਤੁਮ ਚੰਦਨ ਹਮ ਇਰੰਡ ਬਾਪੁਰੇ ਸੰਗਿ ਤੁਮਾਰੇ ਬਾਸਾ ॥
ହେ ପରମାତ୍ମା! ତୁମେ ଚନ୍ଦନ ଅଟ ଆଉ ମୁଁ ଏକ ଜଡା ଗଛ ଅଟେ, ପରନ୍ତୁ ତୁମର ସଙ୍ଗତିରେ ରହିଥାଏ,
ਨੀਚ ਰੂਖ ਤੇ ਊਚ ਭਏ ਹੈ ਗੰਧ ਸੁਗੰਧ ਨਿਵਾਸਾ ॥੧॥
ଯାହା ଦ୍ଵାରା ଏକ ନୀଚ ଗଛ ଉଚ୍ଚ(ଶ୍ରେଷ୍ଠ) ହୋଇ ଯାଇଛି, ତୋର ମିଠା ସୁଗନ୍ଧ ମୋ’ ଭିତରେ ନିବାସ କରିଥାଏ॥1॥
ਮਾਧਉ ਸਤਸੰਗਤਿ ਸਰਨਿ ਤੁਮ੍ਹ੍ਹਾਰੀ ॥
ହେ ମାଧବ! ମୁଁ ତୋର ସତସଙ୍ଗତିର ଶରଣ ନେଇଛି।
ਹਮ ਅਉਗਨ ਤੁਮ੍ਹ੍ਹ ਉਪਕਾਰੀ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ମୁଁ ଅବଗୁଣୀ ଅଟେ ଆଉ ତୁମେ ଉପକାରୀ ଅଟ॥1॥ରୁହ॥
ਤੁਮ ਮਖਤੂਲ ਸੁਪੇਦ ਸਪੀਅਲ ਹਮ ਬਪੁਰੇ ਜਸ ਕੀਰਾ ॥
ତୁମେ ଧବଳ ହଳଦିଆ ରଙ୍ଗର ସୂତା ଅଟ ଆଉ ମୁଁ ବିଚରା କୀଡା ଅଟେ।
ਸਤਸੰਗਤਿ ਮਿਲਿ ਰਹੀਐ ਮਾਧਉ ਜੈਸੇ ਮਧੁਪ ਮਖੀਰਾ ॥੨॥
ହେ ମାଧବ! ମୁଁ ସତସଙ୍ଗତିରେ ଏପରି ମିଶି ରହିଛି, ଯେପରି ମହୁମାଛି ମହୁ ଫେଣା ସହିତ ରହିଥାଏ॥2॥
ਜਾਤੀ ਓਛਾ ਪਾਤੀ ਓਛਾ ਓਛਾ ਜਨਮੁ ਹਮਾਰਾ ॥
ମୋର ଜାତି ନୀଚ ଅଟେ ଆଉ ଜନ୍ମ ମଧ୍ୟ ନୀଚ ଅଟେ।
ਰਾਜਾ ਰਾਮ ਕੀ ਸੇਵ ਨ ਕੀਨੀ ਕਹਿ ਰਵਿਦਾਸ ਚਮਾਰਾ ॥੩॥੩॥
ରବିଦାସ ଚମାର କହେ ଯେ ସବୁ କିଛି ନୀଚ ହେବା ସହିତ ମୁଁ ରାଜା ରାମଙ୍କ ସେବା ଭକ୍ତି କରି ନାହିଁ॥3॥3॥
ਆਸਾ ॥
ଆଶା ॥
ਕਹਾ ਭਇਓ ਜਉ ਤਨੁ ਭਇਓ ਛਿਨੁ ਛਿਨੁ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! କଣ ହେଲା? ମୋର ତନ ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ହୋଇଯାଏ, ତଥାପି ମୋତେ କିଛି ଭୟ ନାହିଁ।
ਪ੍ਰੇਮੁ ਜਾਇ ਤਉ ਡਰਪੈ ਤੇਰੋ ਜਨੁ ॥੧॥
ତୋର ସେବକକୁ ଏହି ଭୟ ଯେ କାହିଁ ତୋର ପ୍ରେମ ଦୂର ନ ହେଉ॥1॥
ਤੁਝਹਿ ਚਰਨ ਅਰਬਿੰਦ ਭਵਨ ਮਨੁ ॥
ତୋର ଚରଣ- କମଳ ହିଁ ମୋର ମନର ଭବନ ଅଟେ।
ਪਾਨ ਕਰਤ ਪਾਇਓ ਪਾਇਓ ਰਾਮਈਆ ਧਨੁ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ତୋର ନାମାମୃତ ପାନ କରି ମୋତେ ରାମ-ଧନ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଯାଇଛି॥1॥ରୁହ॥
ਸੰਪਤਿ ਬਿਪਤਿ ਪਟਲ ਮਾਇਆ ਧਨੁ ॥
ସମ୍ପତ୍ତି, ବିପତ୍ତି, ମାୟା ଏବଂ ଧନ ଇତ୍ୟାଦି ସବୁ ଛଳ କପଟ ଅଟେ।