Page 447
ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਜਪਿਆ ਆਰਾਧਿਆ ਮੁਖਿ ਮਸਤਕਿ ਭਾਗੁ ਸਭਾਗਾ ॥
ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟର ମୁଖ ଏବଂ ମସ୍ତକ ଉପରେ ସୌଭାଗ୍ୟ ଲେଖା ହୋଇଛି, ସେ ହରି-ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ନାମ ଜପିଥାଏ ଏବଂ ଆରାଧନା କରିଥାଏ।
ਜਨ ਨਾਨਕ ਹਰਿ ਕਿਰਪਾ ਧਾਰੀ ਮਨਿ ਹਰਿ ਹਰਿ ਮੀਠਾ ਲਾਇ ਜੀਉ ॥
ଇଶ୍ଵର ନାନକ ଉପରେ କୃପା ଧାରଣ କରିଛନ୍ତି ଆଉ ତାହାଙ୍କ ମନକୁ ହରିପ୍ରଭୁଙ୍କ ମିଠା ଲାଗି ଯାଇଛି।
ਹਰਿ ਦਇਆ ਪ੍ਰਭ ਧਾਰਹੁ ਪਾਖਣ ਹਮ ਤਾਰਹੁ ਕਢਿ ਲੇਵਹੁ ਸਬਦਿ ਸੁਭਾਇ ਜੀਉ ॥੪॥੫॥੧੨॥
ହେ ହରି-ପ୍ରଭୁ! ଦୟା କର, ପଥରକୁ(ଆମକୁ) ପାର କର ଆଉ ନିଜ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ସ୍ଵାଭାବିକତା ସହିତ ଆମକୁ ଦୁନିଆର ମୋହରୁ ବାହାର କର ॥4॥5॥12॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੪ ॥
ଆଶା ମହଲା 4 ॥
ਮਨਿ ਨਾਮੁ ਜਪਾਨਾ ਹਰਿ ਹਰਿ ਮਨਿ ਭਾਨਾ ਹਰਿ ਭਗਤ ਜਨਾ ਮਨਿ ਚਾਉ ਜੀਉ ॥
ଭକ୍ତଜନ ନିଜ ମନରେ ଭଗବାନଙ୍କ ନାମ ଜପିଥାନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କୁ ଭଗବାନଙ୍କ ହରି-ନାମ ମନରେ ବହୁତ ପ୍ରିୟ ଲାଗିଥାଏ।
ਜੋ ਜਨ ਮਰਿ ਜੀਵੇ ਤਿਨ੍ਹ੍ਹ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਪੀਵੇ ਮਨਿ ਲਾਗਾ ਗੁਰਮਤਿ ਭਾਉ ਜੀਉ ॥
ଯେଉଁ ଲୋକ ଅହଂ ଦୂର କରି ଜୀବନ ଜିତିଥାଏ, ସେ ଅମୃତ ପାନ କରିଥାଏ, ଗୁରୁମତି ଦ୍ଵାରା ତାହାର ମନରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ଅନୁରାଗ ହୋଇଯାଏ।
ਮਨਿ ਹਰਿ ਹਰਿ ਭਾਉ ਗੁਰੁ ਕਰੇ ਪਸਾਉ ਜੀਵਨ ਮੁਕਤੁ ਸੁਖੁ ਹੋਈ ॥
ଯେବେ ଗୁରୁ ନିଜ କୃପା କରିଥାନ୍ତି, ସେତେବେଳେ ତାହାଙ୍କ ମନରେ ନାମ ସହିତ ପ୍ରେମ ହୋଇଯାଏ, ସେ ମୁକ୍ତ ହୋଇଯାଏ ଆଉ ତାହାକୁ ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ।
ਜੀਵਣਿ ਮਰਣਿ ਹਰਿ ਨਾਮਿ ਸੁਹੇਲੇ ਮਨਿ ਹਰਿ ਹਰਿ ਹਿਰਦੈ ਸੋਈ ॥
ହରିଙ୍କ ନାମ ଦ୍ଵାରା ତାହାଙ୍କ ଜୀବନ ମରଣ ସୁଖୀ ବନିଯାଏ ଆଉ ତାହାର ମନ ଏବଂ ହୃଦୟରେ ପରମାତ୍ମା ହିଁ ନିବାସ କରିଥାନ୍ତି।
ਮਨਿ ਹਰਿ ਹਰਿ ਵਸਿਆ ਗੁਰਮਤਿ ਹਰਿ ਰਸਿਆ ਹਰਿ ਹਰਿ ਰਸ ਗਟਾਕ ਪੀਆਉ ਜੀਉ ॥
ତାହାର ହୃଦୟରେ ହରି-ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ନାମ ବାସ କରିଥାଏ, ଗୁରୁଙ୍କ ଶିକ୍ଷା ଦ୍ଵାରା ସେ ହରିଙ୍କ ରସ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ।
ਮਨਿ ਨਾਮੁ ਜਪਾਨਾ ਹਰਿ ਹਰਿ ਮਨਿ ਭਾਨਾ ਹਰਿ ਭਗਤ ਜਨਾ ਮਨਿ ਚਾਉ ਜੀਉ ॥੧॥
ଭକ୍ତ ନିଜ ମନରେ ଭଗବାନଙ୍କ ନାମ ହିଁ ଜପିଥାଏ, ତାହାର ମନରେ ଭଗବାନଙ୍କ ହରି-ନାମ ବହୁତ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ, ହରିଙ୍କ ଭକ୍ତ ଠାରେ ହରି-ନାମ ଜପିବାର ତୀବ୍ର ଲାଳସା ରହିଥାଏ॥1॥
ਜਗਿ ਮਰਣੁ ਨ ਭਾਇਆ ਨਿਤ ਆਪੁ ਲੁਕਾਇਆ ਮਤ ਜਮੁ ਪਕਰੈ ਲੈ ਜਾਇ ਜੀਉ ॥
ଜଗତର କୌଣସି ପ୍ରାଣୀକୁ ମଧ୍ୟ ମୃତ୍ୟୁ ଭଲ ଲାଗେ ନାହିଁ, ସେ ନିଜକୁ ନିଜେ ଲୁଚାଇ ରଖିଥାଏ ଯେ ଯେପରି ଯମରାଜ ତାହାକୁ ଧରି ନ ନିଏ।
ਹਰਿ ਅੰਤਰਿ ਬਾਹਰਿ ਹਰਿ ਪ੍ਰਭੁ ਏਕੋ ਇਹੁ ਜੀਅੜਾ ਰਖਿਆ ਨ ਜਾਇ ਜੀਉ ॥
ଏକ ହରି-ପ୍ରଭୁ ଜୀବର ଅନ୍ତରରେ ଏବଂ ବାହାରେ ସବୁ ସ୍ଥାନରେ ବାସ କରିଥାନ୍ତି, ଏହି ପ୍ରାଣକୁ ସେହି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଠାରୁ ଲୁଚାଇ ରଖାଯାଇ ପାରେ ନାହିଁ।
ਕਿਉ ਜੀਉ ਰਖੀਜੈ ਹਰਿ ਵਸਤੁ ਲੋੜੀਜੈ ਜਿਸ ਕੀ ਵਸਤੁ ਸੋ ਲੈ ਜਾਇ ਜੀਉ ॥
ମନୁଷ୍ୟ ନିଜ ପ୍ରାଣକୁ କିପରି ଲୁଚାଇ ରଖିପାରିବ, ଯେତେବେଳେ ଏହି ବସ୍ତୁକୁ ନେବାକୁ ଚାହାନ୍ତି? ଯାହା ଭଗବାନଙ୍କ ବସ୍ତୁ ହୋଇଥାଏ, ତାହା ସେ ନେଇଯାନ୍ତି।
ਮਨਮੁਖ ਕਰਣ ਪਲਾਵ ਕਰਿ ਭਰਮੇ ਸਭਿ ਅਉਖਧ ਦਾਰੂ ਲਾਇ ਜੀਉ ॥
ମନମୁଖୀ ମନୁଷ୍ୟ ପୀଡିତ ହୋଇ ଚିତ୍କାର କରି ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ହୁଏ ଏବଂ ସବୁ ପ୍ରକାର ଔଷଧ ବ୍ୟବହାର କରିଥାଏ।
ਜਿਸ ਕੀ ਵਸਤੁ ਪ੍ਰਭੁ ਲਏ ਸੁਆਮੀ ਜਨ ਉਬਰੇ ਸਬਦੁ ਕਮਾਇ ਜੀਉ ॥
ଏହି ପ୍ରାଣ ଯେଉଁ ଭଗବାନଙ୍କ ବସ୍ତୁ ଅଟେ, ସେ ନେଇଯାନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ଭକ୍ତ ଶବ୍ଦର ଅର୍ଜ୍ଜନ ଦ୍ଵାରା ସଂସାର ସାଗରରୁ ପାର ହୋଇଯାଏ।
ਜਗਿ ਮਰਣੁ ਨ ਭਾਇਆ ਨਿਤ ਆਪੁ ਲੁਕਾਇਆ ਮਤ ਜਮੁ ਪਕਰੈ ਲੈ ਜਾਇ ਜੀਉ ॥੨॥
ଜଗତର କୌଣସି ପ୍ରାଣୀକୁ ମଧ୍ୟ ମୃତ୍ୟୁ ଭଲ ଲାଗେ ନାହିଁ, ସେ ନିଜକୁ ନିଜେ ଲୁଚାଇ ରଖିଥାଏ ଯେ ଯେପରି ଯମରାଜ ତାହାକୁ ଧରି ନ ନିଏ।॥2॥
ਧੁਰਿ ਮਰਣੁ ਲਿਖਾਇਆ ਗੁਰਮੁਖਿ ਸੋਹਾਇਆ ਜਨ ਉਬਰੇ ਹਰਿ ਹਰਿ ਧਿਆਨਿ ਜੀਉ ॥
ଗୁରୁମୁଖୀକୁ ପ୍ରାରମ୍ଭରୁ ଲେଖା ହୋଇଥିବା ମୃତ୍ୟୁ ମଧ୍ୟ ସୁନ୍ଦର ଲାଗିଥାଏ, ଭକ୍ତ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଧ୍ୟାନ କରି ଭବସାଗରରେ ବୁଡିବାରୁ ବଞ୍ଚିଯାଏ।
ਹਰਿ ਸੋਭਾ ਪਾਈ ਹਰਿ ਨਾਮਿ ਵਡਿਆਈ ਹਰਿ ਦਰਗਹ ਪੈਧੇ ਜਾਨਿ ਜੀਉ ॥
ସେ ହରିନାମ ଦ୍ଵାରା ହରିଙ୍କ ଦ୍ଵାରରେ ଶୋଭା ଏବଂ ବଡିମା ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ, ସେ ହରିଙ୍କ ଦରବାରକୁ ଯାଇ ନିଜ ଜନ୍ମ ସଫଳ କରିନିଏ।
ਹਰਿ ਦਰਗਹ ਪੈਧੇ ਹਰਿ ਨਾਮੈ ਸੀਧੇ ਹਰਿ ਨਾਮੈ ਤੇ ਸੁਖੁ ਪਾਇਆ ॥
ହରିନାମ ଦ୍ଵାରା ସେ ସୁଖ ପାଇଥାଏ।
ਜਨਮ ਮਰਣ ਦੋਵੈ ਦੁਖ ਮੇਟੇ ਹਰਿ ਰਾਮੈ ਨਾਮਿ ਸਮਾਇਆ ॥
ତାହାର ଜନ୍ମ ମରଣ ଦୁଃଖ ଦୂର ହୋଇଯାଏ ଆଉ ସେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମରେ ହିଁ ରହିଥାଏ।
ਹਰਿ ਜਨ ਪ੍ਰਭੁ ਰਲਿ ਏਕੋ ਹੋਏ ਹਰਿ ਜਨ ਪ੍ਰਭੁ ਏਕ ਸਮਾਨਿ ਜੀਉ ॥
ଭକ୍ତ ଏବଂ ପ୍ରଭୁ ମିଶି ଏକ ରୂପ ହୋଇଛନ୍ତି, ଏଣୁ, ଭକ୍ତ ଏବଂ ପ୍ରଭୁ ଏକ ସମାନ ହିଁ ଅଟନ୍ତି।
ਧੁਰਿ ਮਰਣੁ ਲਿਖਾਇਆ ਗੁਰਮੁਖਿ ਸੋਹਾਇਆ ਜਨ ਉਬਰੇ ਹਰਿ ਹਰਿ ਧਿਆਨਿ ਜੀਉ ॥੩॥
ଗୁରୁମୁଖୀକୁ ପ୍ରାରମ୍ଭରୁ ଲେଖା ହୋଇଥିବା ମୃତ୍ୟୁ ମଧ୍ୟ ସୁନ୍ଦର ଲାଗିଥାଏ, ଭକ୍ତ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଧ୍ୟାନ କରି ଭବସାଗରରେ ବୁଡିବାରୁ ବଞ୍ଚିଯାଏ।
ਜਗੁ ਉਪਜੈ ਬਿਨਸੈ ਬਿਨਸਿ ਬਿਨਾਸੈ ਲਗਿ ਗੁਰਮੁਖਿ ਅਸਥਿਰੁ ਹੋਇ ਜੀਉ ॥
ଦୁନିଆ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଥାଏ ଆଉ ନାଶ ହୋଇଯାଏ ଆଉ ସର୍ବଦା ହିଁ ଦୁନିଆର ବିନାଶ ହେଉଥାଏ, କିନ୍ତୁ ଗୁରୁ ଦ୍ଵାରା ମନୁଷ୍ୟ ସ୍ଥିର ହୋଇଯାଏ।
ਗੁਰੁ ਮੰਤ੍ਰੁ ਦ੍ਰਿੜਾਏ ਹਰਿ ਰਸਕਿ ਰਸਾਏ ਹਰਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਹਰਿ ਮੁਖਿ ਚੋਇ ਜੀਉ ॥
ଗୁରୁ ନାମ-ମନ୍ତ୍ର ମନୁଷ୍ୟର ମନରେ ଦୃଢ କରିଥାନ୍ତି ଆଉ ତାହାର ମୁଖରେ ହରିନାମାମୃତ ଦେଇଥାନ୍ତି, ସେ ସେହି ହରିନାମାମୃତକୁ ପାନ କରିଥାଏ।
ਹਰਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਰਸੁ ਪਾਇਆ ਮੁਆ ਜੀਵਾਇਆ ਫਿਰਿ ਬਾਹੁੜਿ ਮਰਣੁ ਨ ਹੋਈ ॥
ଅମର କରୁଥିବା ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଅମୃତ ରସ ପାଇ ମରୁତ ପ୍ରାଣୀ ଜୀବିତ ହୋଇଯାଏ ଆଉ ସେ ପୁନର୍ବାର ମରେ ନାହିଁ।
ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਅਮਰ ਪਦੁ ਪਾਇਆ ਹਰਿ ਨਾਮਿ ਸਮਾਵੈ ਸੋਈ ॥
ହରି-ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ନାମ ଦ୍ଵାରା ମନୁଷ୍ୟ ଆମର ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିନିଏ ଆଉ ହରିଙ୍କ ନାମରେ ହିଁ ରହିଥାଏ।
ਜਨ ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਅਧਾਰੁ ਟੇਕ ਹੈ ਬਿਨੁ ਨਾਵੈ ਅਵਰੁ ਨ ਕੋਇ ਜੀਉ ॥
ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମ ହିଁ ନାନକଙ୍କ ଜୀବନଧାରା ଅଟେ ଆଉ ନାମ ବିନା ତାହାଙ୍କ କିଛି ସାହାରା ନାହିଁ।
ਜਗੁ ਉਪਜੈ ਬਿਨਸੈ ਬਿਨਸਿ ਬਿਨਾਸੈ ਲਗਿ ਗੁਰਮੁਖਿ ਅਸਥਿਰੁ ਹੋਇ ਜੀਉ ॥੪॥੬॥੧੩॥
ଦୁନିଆ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଥାଏ ଆଉ ନାଶ ହୋଇଯାଏ ଆଉ ସର୍ବଦା ହିଁ ଦୁନିଆର ବିନାଶ ହେଉଥାଏ, କିନ୍ତୁ ଗୁରୁ ଦ୍ଵାରା ମନୁଷ୍ୟ ସ୍ଥିର ହୋଇଯାଏ। ॥4॥6॥13॥