Page 408
ਪ੍ਰਭ ਸੰਗਿ ਮਿਲੀਜੈ ਇਹੁ ਮਨੁ ਦੀਜੈ ॥
ନିଜର ଏହି ମନ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ଅର୍ପଣ କରିବା ଦ୍ଵାରା ହିଁ ସେ ମିଳିପାରନ୍ତି।
ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਮਿਲੈ ਅਪਨੀ ਦਇਆ ਕਰਹੁ ॥੨॥੧॥੧੫੦॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ହେ ପ୍ରଭୁ! କୃପା କର ଯେପରି ମୋତେ ନାମ ମିଳିଯାଏ ॥2॥1॥150॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5 ॥
ਮਿਲੁ ਰਾਮ ਪਿਆਰੇ ਤੁਮ ਬਿਨੁ ਧੀਰਜੁ ਕੋ ਨ ਕਰੈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ହେ ମୋର ପ୍ରିୟ ରାମ! ମୋତେ ମିଳ, ତୁମ ବିନା ମୋତେ ଆଉ କେହି ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଦେଇ ପାରିବେ ନାହିଁ ॥1॥ରୁହ॥
ਸਿੰਮ੍ਰਿਤਿ ਸਾਸਤ੍ਰ ਬਹੁ ਕਰਮ ਕਮਾਏ ਪ੍ਰਭ ਤੁਮਰੇ ਦਰਸ ਬਿਨੁ ਸੁਖੁ ਨਾਹੀ ॥੧॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ଯେଉଁ ଲୋକ ସ୍ମୃତି ଏବଂ ଶାସ୍ତ୍ର ପଢିଛନ୍ତି ଆଉ ବହୁତ ଧର୍ମ କର୍ମ କରିଛନ୍ତି, ତାହାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ତୁମ ଦର୍ଶନ ବିନା କୌଣସି ସୁଖ ମିଳେନାହିଁ ॥1॥
ਵਰਤ ਨੇਮ ਸੰਜਮ ਕਰਿ ਥਾਕੇ ਨਾਨਕ ਸਾਧ ਸਰਨਿ ਪ੍ਰਭ ਸੰਗਿ ਵਸੈ ॥੨॥੨॥੧੫੧॥
ମନୁଷ୍ୟ ବ୍ରତ, ସଂକଲ୍ପ, ସଂଯମ କରି ଥକି ଯାଇଛି, ହେ ନାନକ! ସାଧୁଙ୍କ ଶରଣରେ ଗଲେ ହିଁ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ପାଇଥାଏ ॥2॥2॥151॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ਘਰੁ ੧੫ ਪੜਤਾਲ
ଆଶା ମହଲା 5 ଘର 15 ପଡତାଳ
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଇଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପାଇ ହୁଏ।
ਬਿਕਾਰ ਮਾਇਆ ਮਾਦਿ ਸੋਇਓ ਸੂਝ ਬੂਝ ਨ ਆਵੈ ॥
ମନୁଷ୍ୟ ବିକାର ଏବଂ ମାୟାର ନିଶାରେ ଶଇଛି ଆଉ ତାହାର କିଛି ଜ୍ଞାନ ଆସି ନାହିଁ।
ਪਕਰਿ ਕੇਸ ਜਮਿ ਉਠਾਰਿਓ ਤਦ ਹੀ ਘਰਿ ਜਾਵੈ ॥੧॥
ଯେତେବେଳେ ଯମଦୂତ ତାହାର ଚୁଟି ଧରି ଉଠାଏ, ସେତେବେଳେ ମଧ୍ୟ ତାହାକୁ ଅସଲ ଘରର ଜ୍ଞାନ ଆସିଥାଏ ॥1॥
ਲੋਭ ਬਿਖਿਆ ਬਿਖੈ ਲਾਗੇ ਹਿਰਿ ਵਿਤ ਚਿਤ ਦੁਖਾਹੀ ॥
ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ଲୋଭ ଏବଂ ବିକାର ବିଷରେ ଲାଗିଥାଏ, ସେ ପରର ଧନ ଚୋରୀ କରି ଅନ୍ୟକୁ ଦୁଃଖ ଦେଇଥାଏ।
ਖਿਨ ਭੰਗੁਨਾ ਕੈ ਮਾਨਿ ਮਾਤੇ ਅਸੁਰ ਜਾਣਹਿ ਨਾਹੀ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଏକ କ୍ଷଣରେ ନାଶ ହେଉଥିବା ମାୟାର ନିଶାରେ ଅସୁର ମସ୍ତ ହେଉଛି, ପରନ୍ତୁ, ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଜାଣି ନଥାଏ ॥1॥ରୁହ॥
ਬੇਦ ਸਾਸਤ੍ਰ ਜਨ ਪੁਕਾਰਹਿ ਸੁਨੈ ਨਾਹੀ ਡੋਰਾ ॥
ବେଦ, ଶାସ୍ତ୍ର ଏବଂ ସନ୍ଥଜନ ଚିତ୍କାର କରି କରି ଉପଦେଶ ଦେଇଥାନ୍ତି, ପରନ୍ତୁ ମାୟାର ନିଶା କାରଣରୁ ବଧିର ମନୁଷ୍ୟ ଶୁଣିପାରେ ନାହିଁ।
ਨਿਪਟਿ ਬਾਜੀ ਹਾਰਿ ਮੂਕਾ ਪਛੁਤਾਇਓ ਮਨਿ ਭੋਰਾ ॥੨॥
ଯେବେ ଜୀବନର ବାଜି ଶେଷ ହୋଇଯାଏ ଆଉ ସେଥିରେ ହାରି ସେ ମରିଯାଏ, ସେତେବେଳେ ମୂର୍ଖ ମନୁଷ୍ୟ ନିଜ ମନରେ ପଶ୍ଚାତାପ କରିଥାଏ ॥2॥
ਡਾਨੁ ਸਗਲ ਗੈਰ ਵਜਹਿ ਭਰਿਆ ਦੀਵਾਨ ਲੇਖੈ ਨ ਪਰਿਆ ॥
ସାରା ଦଣ୍ଡ ସେ ବିନା କାରଣରେ ପାଇଥାଏ, ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦରବାରରେ ଏହା ସ୍ଵୀକୃତ ହୁଏନାହିଁ।
ਜੇਂਹ ਕਾਰਜਿ ਰਹੈ ਓਲ੍ਹ੍ਹਾ ਸੋਇ ਕਾਮੁ ਨ ਕਰਿਆ ॥੩॥
ଯେଉଁ କର୍ମ ତାହାର ପାପରେ ପରଦା ପକାଇ ଥାଆନ୍ତା, ସେହି କର୍ମ ସେ କରି ନାହିଁ ॥3॥
ਐਸੋ ਜਗੁ ਮੋਹਿ ਗੁਰਿ ਦਿਖਾਇਓ ਤਉ ਏਕ ਕੀਰਤਿ ਗਾਇਆ ॥
ଯେବେ ଗୁରୁ ମୋତେ ଏଭଳି ଜଗତ ଦେଖାଇଛନ୍ତି, ସେତେବେଳେ ମୁଁ ଏକ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ହିଁ ଭଜନ କୀର୍ତ୍ତନ କରିଥାଏ।
ਮਾਨੁ ਤਾਨੁ ਤਜਿ ਸਿਆਨਪ ਸਰਣਿ ਨਾਨਕੁ ਆਇਆ ॥੪॥੧॥੧੫੨॥
ନିଜର ଗର୍ବ ଏବଂ ବଳର ଅଭିମାନ ତ୍ୟାଗ କରି ନାନକ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଶରଣ ନେଇଛନ୍ତି ॥4॥1॥152॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5 ॥
ਬਾਪਾਰਿ ਗੋਵਿੰਦ ਨਾਏ ॥
ମୁଁ ଗୋବିନ୍ଦଙ୍କ ନାମର ବ୍ୟାପାର କରିଥାଏ।
ਸਾਧ ਸੰਤ ਮਨਾਏ ਪ੍ਰਿਅ ਪਾਏ ਗੁਨ ਗਾਏ ਪੰਚ ਨਾਦ ਤੂਰ ਬਜਾਏ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ମୁଁ ସାଧୁ ସନ୍ଥଙ୍କୁ ମନାଇଛି, ଅର୍ଥାତ, ପ୍ରସନ୍ନ କରି ନେଇଛି ଆଉ ନିଜ ପ୍ରିୟ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ପାଇ ନେଇଛି, ମୁଁ ଭଗବାନଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କରିଥାଏ ଆଉ ମୋର ମନରେ ପାଞ୍ଚ ପ୍ରକାର ନାଦ ଗୁଞ୍ଜନ କରିଥାଏ ॥1॥ରୁହ॥
ਕਿਰਪਾ ਪਾਏ ਸਹਜਾਏ ਦਰਸਾਏ ਅਬ ਰਾਤਿਆ ਗੋਵਿੰਦ ਸਿਉ ॥
ଯେବେ ମୋ’ ଉପରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ କୃପା ହୋଇଥାଏ, ସେତେବେଳେ ମୋତେ ସ୍ଵାଭାବିକ ଦର୍ଶନ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ ଆଉ ମୁଁ ଗୋବିନ୍ଦଙ୍କ ପ୍ରେମରେ ରଙ୍ଗୀନ ହୋଇଥାଏ।
ਸੰਤ ਸੇਵਿ ਪ੍ਰੀਤਿ ਨਾਥ ਰੰਗੁ ਲਾਲਨ ਲਾਏ ॥੧॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ସେବା କରି ମୋତେ ମୋର ନାଥର ପ୍ରୀତି ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଯାଇଛି ॥1॥
ਗੁਰ ਗਿਆਨੁ ਮਨਿ ਦ੍ਰਿੜਾਏ ਰਹਸਾਏ ਨਹੀ ਆਏ ਸਹਜਾਏ ਮਨਿ ਨਿਧਾਨੁ ਪਾਏ ॥
ମୁଁ ଗୁରୁଙ୍କ ଜ୍ଞାନକୁ ନିଜ ମନରେ ସ୍ଥାପନ କରିଛି ଆଉ ମୁଁ ପ୍ରସନ୍ନ ଯେ ମୁଁ ଜନ୍ମ ମରଣର ଚକ୍ରରେ ଆସିବି ନାହିଁ, ମୁଁ ସ୍ଵାଭାବିକ ନାମର ଭଣ୍ଡାର ନିଜ ମନରେ ପାଇଛି।
ਸਭ ਤਜੀ ਮਨੈ ਕੀ ਕਾਮ ਕਰਾ ॥
ମୁଁ ନିଜ ମନର ସବୁ କାମନା ତ୍ୟାଗ କରି ଦେଇଛି।
ਚਿਰੁ ਚਿਰੁ ਚਿਰੁ ਚਿਰੁ ਭਇਆ ਮਨਿ ਬਹੁਤੁ ਪਿਆਸ ਲਾਗੀ ॥
ବହୁତ ବିଳମ୍ବ ହୋଇଯାଇଛି, ଯେବେ ଠାରୁ ମୋର ମନରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦର୍ଶନର ତୃଷ୍ଣା ଲାଗିଅଛି।
ਹਰਿ ਦਰਸਨੋ ਦਿਖਾਵਹੁ ਮੋਹਿ ਤੁਮ ਬਤਾਵਹੁ ॥
ହେ ହରି! ମୋତେ ନିଜର ଦର୍ଶନ ଦିଅ, ତୁମେ ସ୍ଵୟଂ ମୋର ମାର୍ଗ ଦର୍ଶନ କର।
ਨਾਨਕ ਦੀਨ ਸਰਣਿ ਆਏ ਗਲਿ ਲਾਏ ॥੨॥੨॥੧੫੩॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ଆମେ ଦୀନ ତୋର ଶରଣରେ ଆସିଛୁ, ଆମକୁ ନିଜ ଗଳାରେ ଲଗାଅ ॥2॥2॥153॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5 ॥
ਕੋਊ ਬਿਖਮ ਗਾਰ ਤੋਰੈ ॥
କେହି ବିରଳ ପୁରୁଷ ହିଁ ମୋହ ମାୟାର ବିଷମ ଦୁର୍ଗକୁ ଧ୍ଵସ୍ତ କରିଥାଏ
ਆਸ ਪਿਆਸ ਧੋਹ ਮੋਹ ਭਰਮ ਹੀ ਤੇ ਹੋਰੈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଆଉ ନିଜ ମନକୁ ଆଶା, ତୃଷ୍ଣା, ଛଳ, ମୋହ ଏବଂ ଭ୍ରମ ଠାରୁ ରୋକିଥାଏ ॥1॥ରୁହ॥
ਕਾਮ ਕ੍ਰੋਧ ਲੋਭ ਮਾਨ ਇਹ ਬਿਆਧਿ ਛੋਰੈ ॥੧॥
କାମ, କ୍ରୋଧ, ଲୋଭ, ଅଭିମାନର ଏହି ଏହି ରୋଗକୁ କେହି ବିରଳ ହିଁ ଦୂର କରିପାରେ ॥1॥
ਸੰਤਸੰਗਿ ਨਾਮ ਰੰਗਿ ਗੁਨ ਗੋਵਿੰਦ ਗਾਵਉ ॥
ମୁଁ ସନ୍ଥଙ୍କ ସଙ୍ଗତିରେ ମିଶି ନାମ ରଙ୍ଗରେ ଲୀନ ହୋଇ ଗୋବିନ୍ଦଙ୍କ ଗୁଣ ଗାନ କରିଥାଏ।
ਅਨਦਿਨੋ ਪ੍ਰਭ ਧਿਆਵਉ ॥
ମୁଁ ପ୍ରତିଦିନ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଧ୍ୟାନ କରିଥାଏ, ଯେପରି
ਭ੍ਰਮ ਭੀਤਿ ਜੀਤਿ ਮਿਟਾਵਉ ॥
ଭ୍ରମର ପ୍ରାଚୀର ଦୂର କରି ଦେବି।
ਨਿਧਿ ਨਾਮੁ ਨਾਨਕ ਮੋਰੈ ॥੨॥੩॥੧੫੪॥
ହେ ନାନକ! ଏହି ଭ୍ରମର ପ୍ରାଚୀରକୁ ଭାଙ୍ଗିବା ପରେ ନାମ ନିଧି ମୋର ହୋଇଯିବ ॥2॥3॥154॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5 ॥
ਕਾਮੁ ਕ੍ਰੋਧੁ ਲੋਭੁ ਤਿਆਗੁ ॥
(ହେ ଭାଇ!) କାମବାସନା, କ୍ରୋଧ ଏବଂ ଲାଳସା ତ୍ୟାଗ କରି
ਮਨਿ ਸਿਮਰਿ ਗੋਬਿੰਦ ਨਾਮ ॥
ନିଜ ମନରେ ଗୋବିନ୍ଦଙ୍କ ନାମ ସ୍ମରଣ କର।
ਹਰਿ ਭਜਨ ਸਫਲ ਕਾਮ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ହରିଙ୍କ ଭଜନ କରିବା ଦ୍ଵାରା ସାରା କାର୍ଯ୍ୟ ସଫଳ ହୋଇଯାଏ ॥1॥ରୁହ॥