Page 390
ਨਾਨਕ ਪਾਇਆ ਨਾਮ ਖਜਾਨਾ ॥੪॥੨੭॥੭੮॥
ନାନକଙ୍କୁ ଭଗବାନଙ୍କ ନାମର ଖଜଣା ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇ ଯାଇଛି ॥4॥27॥78॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5 ॥
ਠਾਕੁਰ ਸਿਉ ਜਾ ਕੀ ਬਨਿ ਆਈ ॥
ଯେଉଁ ଲୋକର ଠାକୁରଙ୍କ ସହିତ ପ୍ରୀତି ବନିଯାଇଛି,
ਭੋਜਨ ਪੂਰਨ ਰਹੇ ਅਘਾਈ ॥੧॥
ସେ ନାମ ରୂପୀ ଅକ୍ଷୟ ଭୋଜନ ଖାଇ ତୃପ୍ତ ରହିଥାଏ ॥1॥
ਕਛੂ ਨ ਥੋਰਾ ਹਰਿ ਭਗਤਨ ਕਉ ॥
ହରିଙ୍କ ଭକ୍ତକୁ କୌଣସି ପଦାର୍ଥର ଅଭାବ ରହେ ନାହିଁ।
ਖਾਤ ਖਰਚਤ ਬਿਲਛਤ ਦੇਵਨ ਕਉ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ତାହାଙ୍କ ପାଖରେ ବ୍ୟବହାର କରିବା, ଖର୍ଚ୍ଚ କରିବା ଓ ଉପଭୋଗ କରିବାକୁ ବହୁତ କିଛି ଅଛି ॥1॥ରୁହ॥
ਜਾ ਕਾ ਧਨੀ ਅਗਮ ਗੁਸਾਈ ॥
ଯାହାର ମାଲିକ ଅଗମ୍ୟ ଗୋସାଇଁ ଅଟନ୍ତି,
ਮਾਨੁਖ ਕੀ ਕਹੁ ਕੇਤ ਚਲਾਈ ॥੨॥!
କୁହ, କଣ ସେହି ମନୁଷ୍ୟର କେହି କିଛି ବିଗାଡି ପାରିବ? ॥2॥
ਜਾ ਕੀ ਸੇਵਾ ਦਸ ਅਸਟ ਸਿਧਾਈ ॥ ਪਲਕ ਦਿਸਟਿ ਤਾ ਕੀ ਲਾਗਹੁ ਪਾਈ ॥੩॥!
ଯାହାଙ୍କ ସେବା ଅଠର ସିଦ୍ଧି କରିଥାନ୍ତି, ତାହାଙ୍କ ଚରଣରେ ଲାଗିବା ପାଇଁ ଏକ କ୍ଷଣ ମଧ୍ୟ ବିଳମ୍ବ କର ନାହିଁ ॥3॥
ਜਾ ਕਉ ਦਇਆ ਕਰਹੁ ਮੇਰੇ ਸੁਆਮੀ ॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ହେ ମୋର ସ୍ଵାମୀ! ଯାହା ଉପରେ ତୁମେ ଦୟା କର,
ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਨਾਹੀ ਤਿਨ ਕਾਮੀ ॥੪॥੨੮॥੭੯॥!
ତାହାକୁ କୌଣସି ପଦାର୍ଥର ଅଭାବ ରହେ ନାହିଁ ॥4॥28॥76॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5 ॥
ਜਉ ਮੈ ਅਪੁਨਾ ਸਤਿਗੁਰੁ ਧਿਆਇਆ ॥
ଯେବେ ଠାରୁ ନିଜ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଧ୍ୟାନ କରିଛି,
ਤਬ ਮੇਰੈ ਮਨਿ ਮਹਾ ਸੁਖੁ ਪਾਇਆ ॥੧॥
ସେବେ ଠାରୁ ମନକୁ ମହା ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଯାଇଛି ॥1॥
ਮਿਟਿ ਗਈ ਗਣਤ ਬਿਨਾਸਿਉ ਸੰਸਾ ॥ ਨਾਮਿ ਰਤੇ ਜਨ ਭਏ ਭਗਵੰਤਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ମୋର କର୍ମର ଲେଖା ଦୂର ହୋଇଯାଇଛି ତଥା ମୋର ଦ୍ଵିଧା ଦୂର ହୋଇ ଯାଇଛି, ପ୍ରଭୁନାମରେ ଲୀନ ରହିଥିବା ଭକ୍ତ ଭାଗ୍ୟବାନ ହୋଇଯାଇଛି ॥1॥ରୁହ॥
ਜਉ ਮੈ ਅਪੁਨਾ ਸਾਹਿਬੁ ਚੀਤਿ ॥
ଯେବେ ମୁଁ ନିଜ ମାଲିକଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରିଛି, ସେତେବେଳେ
ਤਉ ਭਉ ਮਿਟਿਓ ਮੇਰੇ ਮੀਤ ॥੨॥
ହେ ମୋର ମିତ୍ର! ମୋର ଭୟ ଦୂର ହୋଇଯାଇଛି ॥2॥
ਜਉ ਮੈ ਓਟ ਗਹੀ ਪ੍ਰਭ ਤੇਰੀ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ଯେବେ ଠାରୁ ମୁଁ ତୋର ଶରଣ ନେଇଛି,
ਤਾਂ ਪੂਰਨ ਹੋਈ ਮਨਸਾ ਮੇਰੀ ॥੩॥
ମୋର ଅଭିଳାଷ ପୁରା ହୋଇଯାଇଛି ॥3॥
ਦੇਖਿ ਚਲਿਤ ਮਨਿ ਭਏ ਦਿਲਾਸਾ ॥
ହେ ଭଗବାନ! ମୋର ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଖେଳ ଦେଖି ମୋର ମନ ଧୈର୍ଯ୍ୟବାନ ହୋଇ ଯାଇଛି।
ਨਾਨਕ ਦਾਸ ਤੇਰਾ ਭਰਵਾਸਾ ॥੪॥੨੯॥੮੦॥
ଦାସ ନାନକ ତୋର ହିଁ ଭରସାରେ ଅଛି ॥4॥26॥80॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5 ॥
ਅਨਦਿਨੁ ਮੂਸਾ ਲਾਜੁ ਟੁਕਾਈ ॥
ଯମରୂପୀ ମୂଷା ରାତି ଦିନ ଜୀବନ ରୂପୀ ରସିକୁ କାଟୁଛି।
ਗਿਰਤ ਕੂਪ ਮਹਿ ਖਾਹਿ ਮਿਠਾਈ ॥੧॥
ମାୟା ରୂପୀ କୂଅରେ ପଡି ପ୍ରାଣୀ ବିକାରର ମିଠା ଖାଉଅଛି ॥1॥
ਸੋਚਤ ਸਾਚਤ ਰੈਨਿ ਬਿਹਾਨੀ ॥
ଚିନ୍ତା କରି କରି ଜୀବନ ରୂପୀ ରାତ୍ରି ବିତୁଅଛି ।
ਅਨਿਕ ਰੰਗ ਮਾਇਆ ਕੇ ਚਿਤਵਤ ਕਬਹੂ ਨ ਸਿਮਰੈ ਸਾਰਿੰਗਪਾਨੀ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ମନୁଷ୍ୟ ମାୟାର ଅନେକ ରଙ୍ଗ ତମାସା ଚିନ୍ତା କରିଥାଏ, ପରନ୍ତୁ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ କେବେ ସ୍ମରଣ କରେ ନାହିଁ ॥1॥ରୁହ॥
ਦ੍ਰੁਮ ਕੀ ਛਾਇਆ ਨਿਹਚਲ ਗ੍ਰਿਹੁ ਬਾਂਧਿਆ ॥
ଗଛର ଛାୟାକୁ ଅଟଳ ଭାବି ମନୁଷ୍ୟ ତଳେ ନିଜ ଘର ବସାଇ ଥାଏ।
ਕਾਲ ਕੈ ਫਾਂਸਿ ਸਕਤ ਸਰੁ ਸਾਂਧਿਆ ॥੨॥
କାଳ ମୃତ୍ୟୁର ଫାଶୀ ତାହାର ବେକରେ ଅଛି ଆଉ ମାୟା ମୋହ ରୂପୀ ତୀର ଚଳାଇଛି ॥2॥
ਬਾਲੂ ਕਨਾਰਾ ਤਰੰਗ ਮੁਖਿ ਆਇਆ ॥
ବାଲିର କିନାରା ଲହର ମୁଖକୁ ଆସିଅଛି।
ਸੋ ਥਾਨੁ ਮੂੜਿ ਨਿਹਚਲੁ ਕਰਿ ਪਾਇਆ ॥੩॥
କିନ୍ତୁ, ସେହି ସ୍ଥାନକୁ ମୂର୍ଖ ମନୁଷ୍ୟ ଅଟଳ ଭାବିଥାଏ ॥3॥
ਸਾਧਸੰਗਿ ਜਪਿਓ ਹਰਿ ਰਾਇ ॥
ସାଧୁଙ୍କ ସଙ୍ଗତିରେ ମୁଁ ଜଗତର ବାଦଶାହ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରିଛି।
ਨਾਨਕ ਜੀਵੈ ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਇ ॥੪॥੩੦॥੮੧॥
ହେ ନାନକ! ହରିଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କରି ଜୀବିତ ରହିଅଛି ॥4॥30॥81॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ਦੁਤੁਕੇ ੯ ॥
ଆଶା ମହଲା 5 ଦୂ ତୁକେ 9 ॥
ਉਨ ਕੈ ਸੰਗਿ ਤੂ ਕਰਤੀ ਕੇਲ ॥
ହେ ମୋର କାୟା ! ସେହି ଆତ୍ମା ସାଥିରେ ମିଶି ତୁ ଅଦ୍ଭୁତ ଖେଳ ଖେଳୁଅଛୁ।
ਉਨ ਕੈ ਸੰਗਿ ਹਮ ਤੁਮ ਸੰਗਿ ਮੇਲ ॥
ତାହା ସାଥିରେ ହିଁ ତୋର ସବୁ ମେଲାପ ବନିଅଛି।
ਉਨ੍ਹ੍ਹ ਕੈ ਸੰਗਿ ਤੁਮ ਸਭੁ ਕੋਊ ਲੋਰੈ ॥
ତାହାର ସଙ୍ଗତିରେ ସମସ୍ତେ ତୋତେ ଚାହାନ୍ତି।
ਓਸੁ ਬਿਨਾ ਕੋਊ ਮੁਖੁ ਨਹੀ ਜੋਰੈ ॥੧॥
ତାହା ବିନା କେହି ମଧ୍ୟ ତୋତେ ଦେଖିବାକୁ ଚାହେଁ ନାହିଁ । ॥1॥
ਤੇ ਬੈਰਾਗੀ ਕਹਾ ਸਮਾਏ ॥
ହେ ମୋର କାୟା! ସେହି ବୈରାଗୀ ଆତ୍ମା କେଉଁଠି ଅଛି?
ਤਿਸੁ ਬਿਨੁ ਤੁਹੀ ਦੁਹੇਰੀ ਰੀ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ତାହା ବିନା ତୁ ଦୟନୀୟ ଅବସ୍ଥାରେ ଅଛୁ ॥1॥ରୁହ॥
ਉਨ੍ਹ੍ਹ ਕੈ ਸੰਗਿ ਤੂ ਗ੍ਰਿਹ ਮਹਿ ਮਾਹਰਿ ॥
ତାହା ସାଥିରେ ତୁ ଘରେ ମହାରାଣୀ ଥିଲୁ।
ਉਨ੍ਹ੍ਹ ਕੈ ਸੰਗਿ ਤੂ ਹੋਈ ਹੈ ਜਾਹਰਿ ॥
ତାହା ସାଥିରେ ହିଁ ଜଗତରେ ତୁ ପ୍ରକଟ ହୋଇଥିଲୁ।
ਉਨ੍ਹ੍ਹ ਕੈ ਸੰਗਿ ਤੂ ਰਖੀ ਪਪੋਲਿ ॥
ତାହା ସାଥିରେ ହିଁ ତୋତେ ପାଳି ପୋଷି ରଖା ଯାଉଥିଲା।
ਓਸੁ ਬਿਨਾ ਤੂੰ ਛੁਟਕੀ ਰੋਲਿ ॥੨॥
ଯେବେ ଆତ୍ମା ଛାଡି ଚାଲିଯାଏ, ସେତେବେଳେ ତୁମେ ମାଟିରେ ମିଶି ଯାଅ ॥2॥
ਉਨ੍ਹ੍ਹ ਕੈ ਸੰਗਿ ਤੇਰਾ ਮਾਨੁ ਮਹਤੁ ॥
(ହେ କାୟା!) ତାହାର ସାଥିରେ ହିଁ ମାନ-ସମ୍ମାନ ଅଛି।
ਉਨ੍ਹ੍ਹ ਕੈ ਸੰਗਿ ਤੁਮ ਸਾਕੁ ਜਗਤੁ ॥
ତାହା ସାଥିରେ ହିଁ ଜଗତ ସହିତ ତୋର ସମ୍ପର୍କ ଅଛି।
ਉਨ੍ਹ੍ਹ ਕੈ ਸੰਗਿ ਤੇਰੀ ਸਭ ਬਿਧਿ ਥਾਟੀ ॥
ତାହାଙ୍କ ସଙ୍ଗତିରେ ତୋତେ ସମସ୍ତ ବିଧି ଦ୍ଵାରା ଶୃଙ୍ଗାର ହେଉଥିଲା।
ਓਸੁ ਬਿਨਾ ਤੂੰ ਹੋਈ ਹੈ ਮਾਟੀ ॥੩॥
ତାହା ବିନା ତୁମେ ମାଟି ହୋଇ ଯାଇଛ ॥3॥
ਓਹੁ ਬੈਰਾਗੀ ਮਰੈ ਨ ਜਾਇ ॥
ସେହି ନିର୍ଲିପ୍ତ ଆତ୍ମା କେବେ ମରେ ନାହିଁ ଆଉ ନା ଜନ୍ମ ନେଇଥାଏ।
ਹੁਕਮੇ ਬਾਧਾ ਕਾਰ ਕਮਾਇ ॥
ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ହୁକୁମରେ କାର୍ଯ୍ୟ କରିଥାଏ।
ਜੋੜਿ ਵਿਛੋੜੇ ਨਾਨਕ ਥਾਪਿ ॥
ହେ ନାନକ! ଶରୀରର ରଚନା କରି ପ୍ରଭୁ ଆତ୍ମାକୁ ଏଥିରେ ମିଳାନ୍ତି ଆଉ ପୁଣି ଏଥିରୁ ଅଲଗା କରି ଦିଅନ୍ତି।
ਅਪਨੀ ਕੁਦਰਤਿ ਜਾਣੈ ਆਪਿ ॥੪॥੩੧॥੮੨॥
ପରମାତ୍ମା ନିଜ ପ୍ରକୃତିକୁ ନିଜେ ହିଁ ଜାଣିଥାନ୍ତି ॥4॥31॥82॥