Page 385
ਅੰਤਰਿ ਬਾਹਰਿ ਏਕੁ ਦਿਖਾਇਆ ॥੪॥੩॥੫੪॥
ଭିତରେ ଏବଂ ବାହାରେ ମୋତେ ଏକ ଇଶ୍ଵର ହି ଦେଖାଦିଅନ୍ତି॥4॥3॥54॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5॥
ਪਾਵਤੁ ਰਲੀਆ ਜੋਬਨਿ ਬਲੀਆ ॥
ଯୌବନର ଯୋଶରେ ମନୁଷ୍ୟ ବହୁତ ଆନନ୍ଦ ଭୋଗ କରିଥାଏ।
ਨਾਮ ਬਿਨਾ ਮਾਟੀ ਸੰਗਿ ਰਲੀਆ ॥੧॥
ପରନ୍ତୁ, ପ୍ରଭୁ ନାମ ବିନା ଶେଷରେ ମାଟିରେ ମିଶିଯାଏ॥1॥
ਕਾਨ ਕੁੰਡਲੀਆ ਬਸਤ੍ਰ ਓਢਲੀਆ ॥
ହେ ଭାଇ! ମନୁଷ୍ୟ କାନରେ କୁଣ୍ଡଳ ଏବଂ ସୁନ୍ଦର ବସ୍ତ୍ର ପିନ୍ଧିଥାଏ।
ਸੇਜ ਸੁਖਲੀਆ ਮਨਿ ਗਰਬਲੀਆ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
କୋମଳ ସୁଖଦାୟକ ବିଛଣାରେ ଶୋଇଥାଏ, ପରନ୍ତୁ ସେ ନିଜ ଚିତ୍ତରେ ଏହି ସୁଖ ସାଧନକୁ ଅଭିମାନ କରିଥାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਤਲੈ ਕੁੰਚਰੀਆ ਸਿਰਿ ਕਨਿਕ ਛਤਰੀਆ ॥
ମନୁଷ୍ୟ ପାଖରେ ସବାରି ପାଇଁ ହାତୀ ଏବଂ ମସ୍ତକ ଉପରେ ସୁନାର ଛତ୍ର ଝୁଲି ରହିଥାଏ, ପରନ୍ତୁ
ਹਰਿ ਭਗਤਿ ਬਿਨਾ ਲੇ ਧਰਨਿ ਗਡਲੀਆ ॥੨॥
ଭଗବାନଙ୍କ ଭକ୍ତି ବିନା ସେ ମାଟିରେ ମିଶିଯାଏ॥2॥
ਰੂਪ ਸੁੰਦਰੀਆ ਅਨਿਕ ਇਸਤਰੀਆ ॥
ମନୁଷ୍ୟ ରୂପବତୀ ସୁନ୍ଦରୀ ଏବଂ ଅନେକ ସ୍ତ୍ରୀ ସହିତ ଭୋଗ ବିଳାସ କରିଥାଉ,
ਹਰਿ ਰਸ ਬਿਨੁ ਸਭਿ ਸੁਆਦ ਫਿਕਰੀਆ ॥੩॥
ପରନ୍ତୁ ହରି ରସ ବିନା ଏହି ସବୁ ଆସ୍ଵାଦନ ଫିକା ଅଟେ॥3॥
ਮਾਇਆ ਛਲੀਆ ਬਿਕਾਰ ਬਿਖਲੀਆ ॥
ଏହି ମାୟା ପ୍ରବଞ୍ଚକ ଅଟେ ଆଉ କାମ, କ୍ରୋଧ, ଲୋଭ, ମୋହ ଏବଂ ଅହଂକାର ଇତ୍ୟାଦି ବିଷ ସଦୃଶ ଅଟେ।
ਸਰਣਿ ਨਾਨਕ ਪ੍ਰਭ ਪੁਰਖ ਦਇਅਲੀਆ ॥੪॥੪॥੫੫॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ହେ ଦୟାର ସାଗର, ହେ ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ ପ୍ରଭୁ! ମୁଁ ତୋର ହିଁ ଶରଣରେ ଅଛି ॥4॥4॥55॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5॥
ਏਕੁ ਬਗੀਚਾ ਪੇਡ ਘਨ ਕਰਿਆ ॥
ଏହି ଦୁନିଆ ଏକ ବଗିଚା ଅଟେ, ଯେଉଁଠି ବହୁତ ଗଛ ଲାଗିଛି।
ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਨਾਮੁ ਤਹਾ ਮਹਿ ਫਲਿਆ ॥੧॥
ଗଛରେ ନାମାମୃତ ରୂପୀ ଫଳ ଲାଗିଛି॥1॥
ਐਸਾ ਕਰਹੁ ਬੀਚਾਰੁ ਗਿਆਨੀ ॥
ହେ ଜ୍ଞାନୀ! ଏପରି କିଛି ବିଚାର କର,
ਜਾ ਤੇ ਪਾਈਐ ਪਦੁ ਨਿਰਬਾਨੀ ॥
ଯାହା ଦ୍ଵାରା ତୋତେ ନିର୍ବାଣ ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ ହେବ।
ਆਸਿ ਪਾਸਿ ਬਿਖੂਆ ਕੇ ਕੁੰਟਾ ਬੀਚਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਹੈ ਭਾਈ ਰੇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ହେ ଭାଇ! ବଗିଚା ପାଖରେ ବିଷ କୁଣ୍ଡ ଅଛି ଆଉ ଏହା ମଝିରେ ଅମୃତ ମଧ୍ୟ ଅଛି ॥1॥ରୁହ॥
ਸਿੰਚਨਹਾਰੇ ਏਕੈ ਮਾਲੀ ॥
ଏହାକୁ ପାଣି ଦେବା ପାଇଁ ଗୁରୁ-ପରମାତ୍ମା ରୂପୀ ଅବତାର ଅଟନ୍ତି।
ਖਬਰਿ ਕਰਤੁ ਹੈ ਪਾਤ ਪਤ ਡਾਲੀ ॥੨॥
ସେ ସବୁ ପତ୍ର ଏବଂ ଡାଳର ରକ୍ଷା କରନ୍ତି॥2॥
ਸਗਲ ਬਨਸਪਤਿ ਆਣਿ ਜੜਾਈ ॥
ସେ ସବୁ ଗଛ ପତ୍ର ଏଠାକୁ ଆଣି ଲଗାଇଛନ୍ତି।
ਸਗਲੀ ਫੂਲੀ ਨਿਫਲ ਨ ਕਾਈ ॥੩॥
ସବୁଥିରେ ଫଳ ଆସିଥାଏ, କୌଣସି ଟି ମଧ୍ୟ ଫଳ ବିନା ରହେ ନାହିଁ॥3॥
ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਫਲੁ ਨਾਮੁ ਜਿਨਿ ਗੁਰ ਤੇ ਪਾਇਆ ॥
ହେ ଦାସ ନାନକ! ଯିଏ ଗୁରୁଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ନାମାମୃତର ଫଳ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଛି,
ਨਾਨਕ ਦਾਸ ਤਰੀ ਤਿਨਿ ਮਾਇਆ ॥੪॥੫॥੫੬॥
ସେ ମାୟା ରୂପୀ ଭବସାଗରରୁ ପାର ହୋଇଯାଇଛି ॥4॥5॥56॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5॥
ਰਾਜ ਲੀਲਾ ਤੇਰੈ ਨਾਮਿ ਬਨਾਈ ॥
ହେ ସତ୍ୟର ପୁଞ୍ଜି! ତୋର ନାମ ହିଁ ମୋତେ ରାଜ ସୁଖ ପ୍ରଦାନ କରିଛି।
ਜੋਗੁ ਬਨਿਆ ਤੇਰਾ ਕੀਰਤਨੁ ਗਾਈ ॥੧॥
ତୋର କୀର୍ତ୍ତି ଗାନ କରି ମୋତେ ଯୋଗ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଯାଇଛି ॥1॥
ਸਰਬ ਸੁਖਾ ਬਨੇ ਤੇਰੈ ਓਲ੍ਹ੍ਹੈ ॥ ਭ੍ਰਮ ਕੇ ਪਰਦੇ ਸਤਿਗੁਰ ਖੋਲ੍ਹ੍ਹੇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ତୋର ଶରଣରେ ମୋତେ ସର୍ବ ସୁଖ ହାସିଲ ହୋଇଥାଏ, ସଦଗୁରୁ ଭ୍ରମର ପର୍ଦ୍ଦା ଖୋଲି ଦେଇଛିନ୍ତି ॥1॥ରୁହ॥
ਹੁਕਮੁ ਬੂਝਿ ਰੰਗ ਰਸ ਮਾਣੇ ॥
ହେ ପରମେଶ୍ଵର! ତୋର ଇଚ୍ଛାକୁ ବୁଝି ମୁଁ ଆତ୍ମିକ ଆନନ୍ଦ ଭୋଗ କରିଥାଏ।
ਸਤਿਗੁਰ ਸੇਵਾ ਮਹਾ ਨਿਰਬਾਣੇ ॥੨॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସେବା କରିବା ଦ୍ଵାରା ମୋତେ ମହା ନିର୍ବାଣ ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଯାଇଛି ॥2॥
ਜਿਨਿ ਤੂੰ ਜਾਤਾ ਸੋ ਗਿਰਸਤ ਉਦਾਸੀ ਪਰਵਾਣੁ ॥
ଯିଏ ତୋତେ ବୁଝିଥାଏ, ସେ ଗୃହସ୍ଥି ହେଉ ଅଥବା ତ୍ୟାଗୀ ହେଉ, ତୋର ଦ୍ଵାରରେ ସ୍ଵୀକୃତ ହୋଇଥାଏ।
ਨਾਮਿ ਰਤਾ ਸੋਈ ਨਿਰਬਾਣੁ ॥੩॥
ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ହରିନାମରେ ଅନୁରକ୍ତ ଥାଏ, ସେ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ଅଟେ॥3॥
ਜਾ ਕਉ ਮਿਲਿਓ ਨਾਮੁ ਨਿਧਾਨਾ ॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ହେ ମୋର ମାଲିକ! ଯାହାକୁ ତୋର ନାମ-ଭଣ୍ଡାର ମିଳିଯାଇଛି,
ਭਨਤਿ ਨਾਨਕ ਤਾ ਕਾ ਪੂਰ ਖਜਾਨਾ ॥੪॥੬॥੫੭॥
ତାହାର ଭଣ୍ଡାର ସର୍ବଦା ଭରି ରହିଥାଏ ॥4॥6॥57॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5॥
ਤੀਰਥਿ ਜਾਉ ਤ ਹਉ ਹਉ ਕਰਤੇ ॥
ହେ ସଜ୍ଜନ! ଯଦି ମୁଁ କୌଣସି ତୀର୍ଥ ଯାଏ, ତାହାହେଲେ ସେଠାରେ ମୋତେ ‘ମୁଁ’ ‘ମୁଁ’ କହି ଅହଂକାର କରୁଥିବା ବହୁତ ଲୋକ ମିଳିଥାନ୍ତି।
ਪੰਡਿਤ ਪੂਛਉ ਤ ਮਾਇਆ ਰਾਤੇ ॥੧॥
ଯଦି ମୁଁ ପଣ୍ଡିତଙ୍କୁ କିଛି ପଚାରିଥାଏ, ତାହାହେଲେ ସେ ମଧ୍ୟ ମାୟାରେ ଲୀନ ଥିବା ଜଣାପଡେ ॥1॥
ਸੋ ਅਸਥਾਨੁ ਬਤਾਵਹੁ ਮੀਤਾ ॥
ହେ ମିତ୍ର! ମୋତେ ସେହି ପବିତ୍ର ସ୍ଥାନ ବତାଅ
ਜਾ ਕੈ ਹਰਿ ਹਰਿ ਕੀਰਤਨੁ ਨੀਤਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯେଉଁଠି ନିତ୍ୟ ଭଗବାନଙ୍କ ଭଜନ କୀର୍ତ୍ତନ ହୋଇଥାଏ ॥1॥ରୁହ॥
ਸਾਸਤ੍ਰ ਬੇਦ ਪਾਪ ਪੁੰਨ ਵੀਚਾਰ ॥
ଶାସ୍ତ୍ର ଏବଂ ବେଦ ପାପ-ପୂଣ୍ୟର ବିଚାର ବର୍ଣ୍ଣନା କରିଥାନ୍ତି ଆଉ କହିଥାନ୍ତି ଯେ
ਨਰਕਿ ਸੁਰਗਿ ਫਿਰਿ ਫਿਰਿ ਅਉਤਾਰ ॥੨॥
ମନୁଷ୍ୟ ପାପ-ପୂଣ୍ୟ କର୍ମ କରିବା ଦ୍ଵାରା ହିଁ ବାରମ୍ବାର ନର୍କ ସ୍ବର୍ଗରେ ଜନ୍ମ ନେଇଥାନ୍ତି॥2॥
ਗਿਰਸਤ ਮਹਿ ਚਿੰਤ ਉਦਾਸ ਅਹੰਕਾਰ ॥
ଗୃହସ୍ଥ ଜୀବନରେ ଚିନ୍ତା ଥାଏ ଆଉ ବିରକ୍ତରେ ଅହଂକାର ଥାଏ।
ਕਰਮ ਕਰਤ ਜੀਅ ਕਉ ਜੰਜਾਰ ॥੩॥
କର୍ମକାଣ୍ଡର ସଂସ୍କାର କରିବା ହିଁ ଜୀବ ପାଇଁ ଏକ ଜଞ୍ଜାଳ ଅଟେ ॥3॥
ਪ੍ਰਭ ਕਿਰਪਾ ਤੇ ਮਨੁ ਵਸਿ ਆਇਆ ॥
ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟର ମନ ପ୍ରଭୁଙ୍କ କୃପାରୁ ବଶରେ ଆସିଥାଏ,
ਨਾਨਕ ਗੁਰਮੁਖਿ ਤਰੀ ਤਿਨਿ ਮਾਇਆ ॥੪॥
ହେ ନାନକ! ସେ ଗୁରୁମୁଖ ବନି ମାୟାର ସାଗରରୁ ପାର ହୋଇଯାଏ ॥4॥
ਸਾਧਸੰਗਿ ਹਰਿ ਕੀਰਤਨੁ ਗਾਈਐ ॥
ସୁସଙ୍ଗତିରେ ହରିଙ୍କ କୀର୍ତ୍ତି ଗାଁ କରିବା ଉଚିତ ଆଉ
ਇਹੁ ਅਸਥਾਨੁ ਗੁਰੂ ਤੇ ਪਾਈਐ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ਦੂਜਾ ॥੭॥੫੮॥
ଏହି ସ୍ଥାନ ଗୁରୁ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ମିଳିଥାଏ ॥1॥ରୁହ ଦ୍ଵିତୀୟ॥7॥58॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5॥
ਘਰ ਮਹਿ ਸੂਖ ਬਾਹਰਿ ਫੁਨਿ ਸੂਖਾ ॥
ମୋର ହୃଦୟ ଘରେ ସୁଖ ହିଁ ସୁଖ ଆଉ ଘର ବାହାରେ ମଧ୍ୟ ସୁଖ ହିଁ ସୁଖ ଅଛି।
ਹਰਿ ਸਿਮਰਤ ਸਗਲ ਬਿਨਾਸੇ ਦੂਖਾ ॥੧॥
ହରିଙ୍କ ସ୍ମରଣ କରିବା ଦ୍ଵାରା ସବୁ ଦୁଃଖ କ୍ଲେଶ ନାଶ ହୋଇଯାଇଛି ॥1॥
ਸਗਲ ਸੂਖ ਜਾਂ ਤੂੰ ਚਿਤਿ ਆਂਵੈਂ ॥
ହେ ହରି! ଯେତେବେଳେ ତୁ ମୋ’ ମନରେ ସ୍ମରଣ ଆସୁ, ସେତେବେଳେ ମୋତେ ସବୁ ସବୁ ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ।