Page 372
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5॥
ਪਰਦੇਸੁ ਝਾਗਿ ਸਉਦੇ ਕਉ ਆਇਆ ॥
ମୁଁ ପରଦେଶରେ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ହେବା ପରେ ବଡ କଷ୍ଟରେ ତୋର ଦ୍ଵାରରେ ନାମ ରୂପୀ ସଉଦା ନେବା ପାଇଁ ଆସିଛି।
ਵਸਤੁ ਅਨੂਪ ਸੁਣੀ ਲਾਭਾਇਆ ॥
ମୁଁ ଶୁଣିଛି ଯେ ତୋର ପାଖରେ ନାମ ଏକ ଅନୂପ ଏବଂ ଲାଭଦାୟକ ବସ୍ତୁ ଅଟେ।
ਗੁਣ ਰਾਸਿ ਬੰਨ੍ਹ੍ਹਿ ਪਲੈ ਆਨੀ ॥
ହେ ଗୁରୁଦେବ! ଗୁଣର ପୁଞ୍ଜି ବାନ୍ଧି ନିଜ ସାଥିରେ ଆଣିଛି।
ਦੇਖਿ ਰਤਨੁ ਇਹੁ ਮਨੁ ਲਪਟਾਨੀ ॥੧॥
ନାମ-ରତ୍ନକୁ ଦେଖି ମୋର ଏହି ମନ ମୁଗ୍ଧ ହୋଇଯାଇଛି ॥1॥
ਸਾਹ ਵਾਪਾਰੀ ਦੁਆਰੈ ਆਏ ॥
ହେ ଶାହ! ତୋର ଦ୍ଵାରକୁ ଜୀବ ବ୍ୟାପାରୀ ଆସିଛି।
ਵਖਰੁ ਕਾਢਹੁ ਸਉਦਾ ਕਰਾਏ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ତୁମେ ନିଜ ଭଣ୍ଡାରରେ ନାମର ସଉଦା ଦେଖାଇ ଏହି ସବୁର ସଉଦା କର ॥1॥ରୁହ॥
ਸਾਹਿ ਪਠਾਇਆ ਸਾਹੈ ਪਾਸਿ ॥
ଶାହ-ପରମେଶ୍ଵର ମୋତେ ଗୁରୁ ସାହୁକାରଙ୍କ ପାଖକୁ ପଠାଇଛନ୍ତି।
ਅਮੋਲ ਰਤਨ ਅਮੋਲਾ ਰਾਸਿ ॥
ନାମ-ରତ୍ନ ଅମୂଲ୍ୟ ଅଟେ ଆଉ ଗୁଣର ପୁଞ୍ଜି ଅମୂଲ୍ୟ ଅଟେ।
ਵਿਸਟੁ ਸੁਭਾਈ ਪਾਇਆ ਮੀਤ ॥
ମୋତେ ଉତ୍ତମ ଗୁରୁ ମିଲିଯାଇଛନ୍ତି, ଯିଏ ମୋର ସୁଶୀଲ ଭାଇ ଏବଂ ମିତ୍ର ଅଟନ୍ତି।
ਸਉਦਾ ਮਿਲਿਆ ਨਿਹਚਲ ਚੀਤ ॥੨॥
ତାହାଙ୍କ ଠାରୁ ମୋତେ ପ୍ରଭୁ ନାମର ସଉଦା ମିଳିଯାଇଛି ଆଉ ମନ ଲୌକିକ ପଦାର୍ଥ ଠାରୁ ଦୂରେଇ ଯାଇଛି ॥2॥
ਭਉ ਨਹੀ ਤਸਕਰ ਪਉਣ ਨ ਪਾਨੀ ॥
ଏହି ନାମ-ରତ୍ନକୁ ଚୋରର ଭୟ ନଥାଏ, ପବନ କିମ୍ବା ପାଣିର ମଧ୍ୟ ଡର ନଥାଏ।
ਸਹਜਿ ਵਿਹਾਝੀ ਸਹਜਿ ਲੈ ਜਾਨੀ ॥
ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ମୁଁ ନାମର ସଉଦା କ୍ରୟ କରିଛି ଆଉ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ଏହି ସଉଦା ନିଜ ସାଥିରେ ନେଇଯିବି।
ਸਤ ਕੈ ਖਟਿਐ ਦੁਖੁ ਨਹੀ ਪਾਇਆ ॥
ମୁଁ ସତ୍ୟନାମ ଅର୍ଜ୍ଜନ କରିଛି ଆଉ ଏଥିପାଇଁ ମୋତେ ଦୁଃଖ ସହିବାକୁ ପଡେ ନାହିଁ।
ਸਹੀ ਸਲਾਮਤਿ ਘਰਿ ਲੈ ਆਇਆ ॥੩॥
ଏହି ନାମ ସଉଦା କୁଶଳତା ପୂର୍ବକ ନିଜ ହୃଦୟରେ ରଖିଛି ॥3॥
ਮਿਲਿਆ ਲਾਹਾ ਭਏ ਅਨੰਦ ॥
ହେ ଗୁରୁ ଶାହ! ତୁ ଧନ୍ୟ ଅଟୁ, ତୁ କୃପାର ଘର ଅଟୁ,
ਧੰਨੁ ਸਾਹ ਪੂਰੇ ਬਖਸਿੰਦ ॥
ତୋର ଅନୁକମ୍ପାରୁ ମୋତେ ନାମର ଲାଭ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଛି ଆଉ ମୋର ଅନ୍ତରାତ୍ମାରେ ଆନନ୍ଦ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଛି।
ਇਹੁ ਸਉਦਾ ਗੁਰਮੁਖਿ ਕਿਨੈ ਵਿਰਲੈ ਪਾਇਆ ॥
ହେ ବନ୍ଧୁ! କେହି ବିରଳ ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ହିଁ ଗୁରୁମୁଖୀ ବନି ଏହି ନାମ ସଉଦା ପ୍ରାପ୍ତ କରିଛି।
ਸਹਲੀ ਖੇਪ ਨਾਨਕੁ ਲੈ ਆਇਆ ॥੪॥੬॥
ନାନକ ଏହି ଲାଭଦାୟକ ନାମ-ସଉଦା ଘରକୁ ଆଣିଛନ୍ତି ॥4॥6॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5॥
ਗੁਨੁ ਅਵਗਨੁ ਮੇਰੋ ਕਛੁ ਨ ਬੀਚਾਰੋ ॥
ମୋର ମାଲିକ-ପ୍ରଭୁ ମୋର ଗୁଣ ଅବଗୁଣର କୌଣସି ବିଚାର କରିନାହାନ୍ତି।
ਨਹ ਦੇਖਿਓ ਰੂਪ ਰੰਗ ਸੀਗਾਰੋ ॥
ନା ସେ ମୋର ରୂପ, ରଙ୍ଗ ଏବଂ ଶୃଙ୍ଗାରକୁ ଦେଖିଛନ୍ତି।
ਚਜ ਅਚਾਰ ਕਿਛੁ ਬਿਧਿ ਨਹੀ ਜਾਨੀ ॥
ମୁଁ ଶୁଭଗୁଣ ଏବଂ ସଦାଚରଣର କୌଣସି ଯୁକ୍ତି ମଧ୍ୟ ଜାଣେ ନାହିଁ।
ਬਾਹ ਪਕਰਿ ਪ੍ਰਿਅ ਸੇਜੈ ਆਨੀ ॥੧॥
ପୁଣି, ମୋର ବାହୁ ଧରି ପ୍ରିୟତମ-ପ୍ରଭୁ ନିଜ ଶେଜକୁ ନେଇଛନ୍ତି ॥1॥
ਸੁਨਿਬੋ ਸਖੀ ਕੰਤਿ ਹਮਾਰੋ ਕੀਅਲੋ ਖਸਮਾਨਾ ॥
ହେ ମୋର ସଖୀ! ଶୁଣ, ମୋର ପତି-ପରମେଶ୍ଵର ମୋତେ ନିଜର କରି ନିଜର ପତ୍ନୀ ବନାଇଛନ୍ତି।
ਕਰੁ ਮਸਤਕਿ ਧਾਰਿ ਰਾਖਿਓ ਕਰਿ ਅਪੁਨਾ ਕਿਆ ਜਾਨੈ ਇਹੁ ਲੋਕੁ ਅਜਾਨਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ମୋର ମସ୍ତକ ଉପରେ ନିଜର ହାତ ରଖି ମୋତେ ନିଜର ଭାବି ବଞ୍ଚାଇଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ, ଏହି ମୂର୍ଖ ସଂସାର ଏହି ଭେଦକୁ କେମିତି ବୁଝିବ?॥1॥ରୁହ॥
ਸੁਹਾਗੁ ਹਮਾਰੋ ਅਬ ਹੁਣਿ ਸੋਹਿਓ ॥
ଏବେ ମୋର ସୁହାଗ ସୁନ୍ଦର ଲାଗୁଅଛି।
ਕੰਤੁ ਮਿਲਿਓ ਮੇਰੋ ਸਭੁ ਦੁਖੁ ਜੋਹਿਓ ॥
ମୋର କାନ୍ତ-ପ୍ରଭୁ ମୋତେ ମିଲିଯାଇଛନ୍ତି ଆଉ ମୋର ସବୁ ଦୁଃଖ ରୋଗ ସୂକ୍ଷ୍ମତା ସହିତ ଦେଖିଛନ୍ତି।
ਆਂਗਨਿ ਮੇਰੈ ਸੋਭਾ ਚੰਦ ॥
ମୋର ହୃଦୟ ଅଗଣାରେ ମୁଁ ଚନ୍ଦ୍ର ଭଳି ଶୋଭା ପାଉଛି।
ਨਿਸਿ ਬਾਸੁਰ ਪ੍ਰਿਅ ਸੰਗਿ ਅਨੰਦ ॥੨॥
ରାତି ଦିନ ମୁଁ ନିଜ ପ୍ରିୟତମ-ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ଆନନ୍ଦ ପୂର୍ବକ ରମଣ କରିଥାଏ ॥2॥
ਬਸਤ੍ਰ ਹਮਾਰੇ ਰੰਗਿ ਚਲੂਲ ॥
ମୋର ବସ୍ତ୍ର ମଧ୍ୟ ଲାଲ ବର୍ଣ୍ଣର ପ୍ରେମ-ବସ୍ତ୍ର ହୋଇଯାଇଛି।
ਸਗਲ ਆਭਰਣ ਸੋਭਾ ਕੰਠਿ ਫੂਲ ॥
ସବୁ ଆଭୁଷଣ ଆଉ ମୋର କଣ୍ଠର ଫୁଲର ହାର ମୋତେ ଶୋଭା ଦେଉଛି।
ਪ੍ਰਿਅ ਪੇਖੀ ਦ੍ਰਿਸਟਿ ਪਾਏ ਸਗਲ ਨਿਧਾਨ ॥
ଯେବେ ମୋର ପ୍ରିୟତମ ପ୍ରଭୁ ମୋତେ ପ୍ରେମର ନଜରରେ ଦେଖିଛନ୍ତି, ସେତେବେଳେ ମୋତେ ସବୁ ନିଧାନ ମିଳିଯାଇଛି।
ਦੁਸਟ ਦੂਤ ਕੀ ਚੂਕੀ ਕਾਨਿ ॥੩॥
ଏବେ କାମ ଆଦି ଏବଂ ଦୁଷ୍ଟ ଯମଦୂତର ଚିନ୍ତାର ମଧ୍ୟ ନାଶ ହୋଇଯାଇଛି ॥3॥
ਸਦ ਖੁਸੀਆ ਸਦਾ ਰੰਗ ਮਾਣੇ ॥
ମୋତେ ସର୍ବଦା ପ୍ରସନ୍ନତା ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଛି ଆଉ ସଦା ଆନନ୍ଦରେ ରହିଥାଏ।
ਨਉ ਨਿਧਿ ਨਾਮੁ ਗ੍ਰਿਹ ਮਹਿ ਤ੍ਰਿਪਤਾਨੇ ॥
ନବ ନିଧି ସମାନ ଈଶ୍ବରଙ୍କ ନାମ ମୋର ହୃଦୟ ଘରକୁ ଆସିଛି ଓ ମୁଁ ତୃପ୍ତ ହୋଇଛି।
ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਜਉ ਪਿਰਹਿ ਸੀਗਾਰੀ ॥
ହେ ନାନକ! ଯେବେ ପ୍ରିୟତମ ମୋର ଶୁଭଗୁଣର ଶୃଙ୍ଗାର କରିଛନ୍ତି, ସେତେବେଳେ ମୁଁ ସୁହାଗିନୀ ବନିଯାଇଛି।
ਥਿਰੁ ਸੋਹਾਗਨਿ ਸੰਗਿ ਭਤਾਰੀ ॥੪॥੭॥
ଏବେମୁନ ସ୍ଥିର ଚିତ୍ତ ହୋଇ ନିଜ ପତି-ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସାଥିରେ ରହିଅଛି ॥4॥7॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5॥
ਦਾਨੁ ਦੇਇ ਕਰਿ ਪੂਜਾ ਕਰਨਾ ॥
ଲୋକେ ବ୍ରାହ୍ମଣକୁ ଦାନ ଦେଇ ତାହାର ପୂଜା ଅର୍ଚ୍ଚନା କରିଥାନ୍ତି, ପରନ୍ତୁ,
ਲੈਤ ਦੇਤ ਉਨ੍ਹ੍ਹ ਮੂਕਰਿ ਪਰਨਾ ॥
ବ୍ରାହ୍ମଣ ସବୁ କିଛି ନେବାକୁ ନିଜ ଅଧିକାର ଭାବିଥାଏ ଆଉ ଧନ୍ୟବାଦ ମଧ୍ୟ ଦିଏ ନାହିଁ।
ਜਿਤੁ ਦਰਿ ਤੁਮ੍ਹ੍ਹ ਹੈ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਜਾਣਾ ॥
ହେ ବ୍ରାହ୍ମଣ! ଯେଉଁ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଦ୍ଵାରକୁ ତୁ ଯିବୁ,
ਤਿਤੁ ਦਰਿ ਤੂੰਹੀ ਹੈ ਪਛੁਤਾਣਾ ॥੧॥
ସେଠାରେ ମଧ୍ୟ ତୁ ପଶ୍ଚାତାପ କରିବୁ ॥1॥
ਐਸੇ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਡੂਬੇ ਭਾਈ ॥
ହେ ଭାଇ! ଏପରି ବ୍ରାହ୍ମଣ ବୁଡିଥିବା ଭାବ,
ਨਿਰਾਪਰਾਧ ਚਿਤਵਹਿ ਬੁਰਿਆਈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯିଏ ନିର୍ଦ୍ଦୋଷ ଲୋକର ମନ୍ଦ ଭାବିଥାଏ ॥1॥ରୁହ॥
ਅੰਤਰਿ ਲੋਭੁ ਫਿਰਹਿ ਹਲਕਾਏ ॥
ତାହାର ଅନ୍ତରାତ୍ମାରେ ଲୋଭ ବିଦ୍ୟମାନ ଅଛି ଆଉ ସେ ପାଗଳ ହୋଇ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ରହିଥାଏ।
ਨਿੰਦਾ ਕਰਹਿ ਸਿਰਿ ਭਾਰੁ ਉਠਾਏ ॥
ସେ ଅନ୍ୟର ନିନ୍ଦା କରିଥାଏ ଆଉ ନିଜ ମସ୍ତକ ଉପରେ ପାପର ବୋଝ ଲଦିଥାଏ।
ਮਾਇਆ ਮੂਠਾ ਚੇਤੈ ਨਾਹੀ ॥
ଧନ ଦଉଲତରେ ମସ୍ତ ହୋଇଥିବା ବ୍ରାହ୍ମଣ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସ୍ମରଣ କରେ ନାହିଁ।
ਭਰਮੇ ਭੂਲਾ ਬਹੁਤੀ ਰਾਹੀ ॥੨॥
ସେ ଭ୍ରମର କାରଣରୁ ତାହାର ମାର୍ଗରୁ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇ କଷ୍ଟ ସହ୍ୟ କରିବାକୁ ପଡିଥାଏ ॥2॥
ਬਾਹਰਿ ਭੇਖ ਕਰਹਿ ਘਨੇਰੇ ॥
ଲୋକଙ୍କୁ ଦେଖାଇବା ପାଇଁ ସେ ବହୁତ ସାରା ଧାର୍ମିକ ବେଶ ଧାରଣ କରିଥାଏ।
ਅੰਤਰਿ ਬਿਖਿਆ ਉਤਰੀ ਘੇਰੇ ॥
ପରନ୍ତୁ ତାହାର ଅନ୍ତରାତ୍ମା ବିକାର ଦ୍ଵାରା ଘେରି ରହିଛି।
ਅਵਰ ਉਪਦੇਸੈ ਆਪਿ ਨ ਬੂਝੈ ॥
ସେ ଅନ୍ୟକୁ ଉପଦେଶ ପ୍ରଦାନ କରିଥାଏ, ପରନ୍ତୁ ନିଜକୁ ସୁମତି ଦିଏ ନାହିଁ।
ਐਸਾ ਬ੍ਰਾਹਮਣੁ ਕਹੀ ਨ ਸੀਝੈ ॥੩॥
ଏପରି ବ୍ରାହ୍ମଣ କୌଣସି ପ୍ରକାରେ ମୁକ୍ତ ହୁଏନାହିଁ ॥3॥
ਮੂਰਖ ਬਾਮਣ ਪ੍ਰਭੂ ਸਮਾਲਿ ॥
ହେ ମୂର୍ଖ ବ୍ରାହ୍ମଣ! ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଧ୍ୟାନ କର।
ਦੇਖਤ ਸੁਨਤ ਤੇਰੈ ਹੈ ਨਾਲਿ ॥
ସେ ତୋର ସବୁ କାର୍ଯ୍ୟ ଦେଖିଥାନ୍ତି, ତୋର କଥା ଶୁଣିଥାନ୍ତି ଆଉ ତୋର ସାଥିରେ ରହିଥାନ୍ତି।
ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਜੇ ਹੋਵੀ ਭਾਗੁ ॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ଯଦି ତୋର ଅହୋଭାଗ୍ୟ ଅଛି, ତାହାହେଲେ
ਮਾਨੁ ਛੋਡਿ ਗੁਰ ਚਰਣੀ ਲਾਗੁ ॥੪॥੮॥
ନିଜ ଅହଂକାର ଛାଡି ଗୁରୁଙ୍କ ଚରଣରେ ଲାଗ ॥4॥8॥