Page 222
ਤਨਿ ਮਨਿ ਸੂਚੈ ਸਾਚੁ ਸੁ ਚੀਤਿ ॥
ସେହି ସତ୍ୟନାମକୁ ହୃଦୟରେ ବସାଇବା ଦ୍ଵାରା ତାହାର ତନ-ମନ ପବିତ୍ର ହୋଇଯାଏ।
ਨਾਨਕ ਹਰਿ ਭਜੁ ਨੀਤਾ ਨੀਤਿ ॥੮॥੨॥
ହେ ନାନକ! ତୁ ନିତ୍ୟ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ଭଜନ କର ॥8॥2॥
ਗਉੜੀ ਗੁਆਰੇਰੀ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ଗଉଡି ଗୁଆରେରୀ ମହଲା 1 ॥
ਨਾ ਮਨੁ ਮਰੈ ਨ ਕਾਰਜੁ ਹੋਇ ॥
କାମ ଉଦ୍ଦୀପକ ବିକାରର ବଶରେ ଥିବା କାରଣରୁ ମନୁଷ୍ୟର ମନ ମରିନଥାଏ, ଏଥିପାଇଁ ଜୀବନର ମନୋରଥ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ହୁଏନାହିଁ।
ਮਨੁ ਵਸਿ ਦੂਤਾ ਦੁਰਮਤਿ ਦੋਇ ॥
ମନ ଦୁଷ୍କର୍ମ, ମନ୍ଦବୁଦ୍ଧି ଏବଂ ଦୈତ୍ୟ ଭାବର ବଶରେ ଥାଏ।
ਮਨੁ ਮਾਨੈ ਗੁਰ ਤੇ ਇਕੁ ਹੋਇ ॥੧॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଠାରୁ ଜ୍ଞାନ ପ୍ରାପ୍ତ କରି ମନ ତୃପ୍ତ ହୋଇଯାଏ ଆଉ ଈଶ୍ବରଙ୍କ ସହିତ ଏକ ରୂପ ହୋଇଯାଏ ॥1॥
ਨਿਰਗੁਣ ਰਾਮੁ ਗੁਣਹ ਵਸਿ ਹੋਇ ॥
ନିର୍ଗୁଣ ରାମ ଗୁଣର ବଶରେ ଅଛନ୍ତି,
ਆਪੁ ਨਿਵਾਰਿ ਬੀਚਾਰੇ ਸੋਇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ନିଜ ଅହଂକାରକୁ ଦୂରେଇଥାଏ, ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଚିନ୍ତନ କରିଥାଏ ॥1॥ରୁହ॥
ਮਨੁ ਭੂਲੋ ਬਹੁ ਚਿਤੈ ਵਿਕਾਰੁ ॥
ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ମନ ବିକାରରେ ଅଧିକ ଧ୍ୟାନ ଦେଇଥାଏ।
ਮਨੁ ਭੂਲੋ ਸਿਰਿ ਆਵੈ ਭਾਰੁ ॥
ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମନ କୁମାର୍ଗରେ ଚାଲିଥାଏ, ସେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପାପର ବୋଝ ତାହାର ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ପଡିଥାଏ।
ਮਨੁ ਮਾਨੈ ਹਰਿ ਏਕੰਕਾਰੁ ॥੨॥
ଯେବେ ମନର ସନ୍ତୁଷ୍ଟି ହୋଇଯାଏ, ସେତେବେଳେ ସେ କେବଳ ଏକ ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁ ଅନୁଭବ କରିଥାଏ ॥2॥
ਮਨੁ ਭੂਲੋ ਮਾਇਆ ਘਰਿ ਜਾਇ ॥
ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ମନ ପାପର ଗୃହରେ ପ୍ରବେଶ କରିଥାଏ।
ਕਾਮਿ ਬਿਰੂਧਉ ਰਹੈ ਨ ਠਾਇ ॥
କାମଗ୍ରସ୍ତ ମନ ଉଚିତ ସ୍ଥାନରେ ରହେ ନାହିଁ।
ਹਰਿ ਭਜੁ ਪ੍ਰਾਣੀ ਰਸਨ ਰਸਾਇ ॥੩॥
ହେ ନଶ୍ଵର ପ୍ରାଣୀ! ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମକୁ ନିଜ ଜିହ୍ଵାରେ ପ୍ରେମପୂର୍ବକ ଭଜନ କର ॥3॥
ਗੈਵਰ ਹੈਵਰ ਕੰਚਨ ਸੁਤ ਨਾਰੀ ॥
ହାତୀ, ଘୋଡା, ସୁନା, ପୁତ୍ର ଏବଂ ପତ୍ନୀ
ਬਹੁ ਚਿੰਤਾ ਪਿੜ ਚਾਲੈ ਹਾਰੀ ॥
ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାକୁ ଅଧିକ ଚିନ୍ତାରେ ପ୍ରାଣୀ (ଜୀବନ) ଖେଳ ହାରିଯାଏ ଆଉ କୁଦିକରି ଯାଇଥାଏ।
ਜੂਐ ਖੇਲਣੁ ਕਾਚੀ ਸਾਰੀ ॥੪॥
ସତରଞ୍ଜ ଖେଳରେ ତାହାର ମୋହରା ଚଳେ ନାହିଁ ॥4॥
ਸੰਪਉ ਸੰਚੀ ਭਏ ਵਿਕਾਰ ॥
ଯେପରି ଯେପରି ମନୁଷ୍ୟ ଧନ ସଂଗ୍ରହ କରିଥାଏ, ତାହା ଠାରେ ସେପରି ବିକାର ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଥାଏ
ਹਰਖ ਸੋਕ ਉਭੇ ਦਰਵਾਰਿ ॥
ଆଉ ହର୍ଷ ଓ ଶୋକ ତାହାର ଦ୍ଵାରରେ ଥାଆନ୍ତି।
ਸੁਖੁ ਸਹਜੇ ਜਪਿ ਰਿਦੈ ਮੁਰਾਰਿ ॥੫॥
ହୃଦୟରେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ଜପ କରିଲେ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ ॥5॥
ਨਦਰਿ ਕਰੇ ਤਾ ਮੇਲਿ ਮਿਲਾਏ ॥
ଯେତେବେଳେ ପ୍ରଭୁ ଦୟାର ଘରକୁ ଆସନ୍ତି, ସେତେବେଳେ ସେ ମନୁଷ୍ୟକୁ ଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ମିଶାଇ ନିଜ ସାଥିରେ ମିଳନ କରାନ୍ତି।
ਗੁਣ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਅਉਗਣ ਸਬਦਿ ਜਲਾਏ ॥
ଏପରି ମନୁଷ୍ୟ ଗୁରୁଙ୍କ ଶରଣରେ ରହି ଗୁଣ ସଂଗ୍ରହ କରିଥାଏ ଆଉ ଗୁରୁଙ୍କ ଉପଦେଶ ଦ୍ଵାରା ନିଜର ଅବଗୁଣକୁ ଜଳାଇ ଦେଇଥାଏ
ਗੁਰਮੁਖਿ ਨਾਮੁ ਪਦਾਰਥੁ ਪਾਏ ॥੬॥
ଆଉ ଗୁରୁଙ୍କ ସମ୍ମୁଖ ହୋଇ ନାମ-ଧନ ପ୍ରାପ୍ତ କରିନିଏ ॥6॥
ਬਿਨੁ ਨਾਵੈ ਸਭ ਦੂਖ ਨਿਵਾਸੁ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ବିନା ସମସ୍ତେ ଦୁଃଖରେ ନିବାସ କରିଥାନ୍ତି।
ਮਨਮੁਖ ਮੂੜ ਮਾਇਆ ਚਿਤ ਵਾਸੁ ॥
ମୂର୍ଖ ସ୍ଵେଚ୍ଛାଚାରୀ ବ୍ୟକ୍ତିର ମନର ନିବାସ ମାୟା ଠାରେ ହିଁ ଥାଏ
ਗੁਰਮੁਖਿ ਗਿਆਨੁ ਧੁਰਿ ਕਰਮਿ ਲਿਖਿਆਸੁ ॥੭॥
ପୂର୍ବ ଜନ୍ମର ଶୁଭ କର୍ମର କାରଣରୁ ଭାଗ୍ୟ ଯୋଗୁଁ ମନୁଷ୍ୟ ଗୁରୁଙ୍କ ଠାରୁ ଜ୍ଞାନ ପ୍ରାପ୍ତ କରିନିଏ ॥7॥
ਮਨੁ ਚੰਚਲੁ ਧਾਵਤੁ ਫੁਨਿ ਧਾਵੈ ॥
ଚଞ୍ଚଳ ମନ ଅସ୍ଥିର ପଦାର୍ଥର ପଛରେ ବାରମ୍ବାର ଦଉଡୁଥାଏ,
ਸਾਚੇ ਸੂਚੇ ਮੈਲੁ ਨ ਭਾਵੈ ॥
ସତ୍ୟସ୍ଵରୂପ ଏବଂ ପବିତ୍ର ପ୍ରଭୁ ମଳିନତାକୁ ପସନ୍ଦ କରନ୍ତି ନାହିଁ।
ਨਾਨਕ ਗੁਰਮੁਖਿ ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਵੈ ॥੮॥੩॥
ହେ ନାନକ! ଗୁରୁମୁଖୀ ଈଶ୍ବରଙ୍କ ମହିମାକୁ ଗାନ କରିଥାଏ ॥8॥3॥
ਗਉੜੀ ਗੁਆਰੇਰੀ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ଗଉଡି ଗୁଆରେରୀ ମହଲା 1 ॥
ਹਉਮੈ ਕਰਤਿਆ ਨਹ ਸੁਖੁ ਹੋਇ ॥
ଅହଂକାର କଲେ ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ ହୁଏନାହିଁ।
ਮਨਮਤਿ ਝੂਠੀ ਸਚਾ ਸੋਇ ॥
ମନର ବୁଦ୍ଧି ମିଥ୍ୟା ଅଟେ, କିନ୍ତୁ, ସେହି ପ୍ରଭୁ ହିଁ ସତ୍ୟ ଅଟନ୍ତି।
ਸਗਲ ਬਿਗੂਤੇ ਭਾਵੈ ਦੋਇ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ଦୈତ୍ୟ ଭାବରେ ପ୍ରେମ କରିଥାଏ, ସେ ବରବାଦ ହୋଇଯାଏ।
ਸੋ ਕਮਾਵੈ ਧੁਰਿ ਲਿਖਿਆ ਹੋਇ ॥੧॥
ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ଭାଗ୍ୟରେ ବିଧାତା ଦ୍ଵାରା ଯାହା ଲେଖା ହୋଇଥାଏ, ତାହା ଅନୁସାରେ ସେ କର୍ମ କରୁଥାଏ ॥1॥
ਐਸਾ ਜਗੁ ਦੇਖਿਆ ਜੂਆਰੀ ॥
ମୁଁ ସଂସାରକୁ ଜୁଆର ଖେଳ ଖେଳିବା ଦେଖିଅଛି
ਸਭਿ ਸੁਖ ਮਾਗੈ ਨਾਮੁ ਬਿਸਾਰੀ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯିଏ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମକୁ ବିସ୍ମୃତ କରି ସର୍ବସୁଖର ଯାଚନା କରିଥାଏ ॥1॥ରୁହ॥
ਅਦਿਸਟੁ ਦਿਸੈ ਤਾ ਕਹਿਆ ਜਾਇ ॥
ଯଦି ଅଦୃଶ୍ୟ ପ୍ରଭୁ ଦେଖାଯାନ୍ତି କେବଳ ସେତେବେଳେ ତାହାଙ୍କୁ ବର୍ଣ୍ଣନା କରାଯାଇପାରେ।
ਬਿਨੁ ਦੇਖੇ ਕਹਣਾ ਬਿਰਥਾ ਜਾਇ ॥
ତାହାଙ୍କୁ ଦେଖିବା ବିନା ବର୍ଣ୍ଣନା କରିବା ନିରର୍ଥକ ଅଟେ।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਦੀਸੈ ਸਹਜਿ ਸੁਭਾਇ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ରହିଥିବା ଜୀବଙ୍କୁ ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ଦେଖା ଦିଅନ୍ତି।
ਸੇਵਾ ਸੁਰਤਿ ਏਕ ਲਿਵ ਲਾਇ ॥੨॥
ହେ ପ୍ରାଣୀ! ନିଜ ବୃତ୍ତି ଏକ ଈଶ୍ବରଙ୍କ ସେବା ଓ ପ୍ରେମରେ ଲାଗାଇ ଦିଅ ॥2॥
ਸੁਖੁ ਮਾਂਗਤ ਦੁਖੁ ਆਗਲ ਹੋਇ ॥
ସୁଖ ମାଗିଲେ ମନୁଷ୍ୟର ଦୁଃଖ ବଢିଥାଏ।
ਸਗਲ ਵਿਕਾਰੀ ਹਾਰੁ ਪਰੋਇ ॥
କାରଣ ମନୁଷ୍ୟ ନିଜ ଗଳାରେ ବିକାରର ମାଳା ପିନ୍ଧିଥାଏ।
ਏਕ ਬਿਨਾ ਝੂਠੇ ਮੁਕਤਿ ਨ ਹੋਇ ॥
ମିଥ୍ୟା ମୋହରେ ଗ୍ରସ୍ତ ହୋଇଥିବା ମନୁଷ୍ୟକୁ ଏକ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ନାମ ବିନା ମୁକ୍ତି ମିଳେ ନାହିଁ।
ਕਰਿ ਕਰਿ ਕਰਤਾ ਦੇਖੈ ਸੋਇ ॥੩॥
ପରମାତ୍ମା ନିଜେ ହିଁ ସୃଷ୍ଟି-ରଚନା କରି ଏହି ଖେଳକୁ ଦେଖିଥାନ୍ତି ॥3॥
ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਅਗਨਿ ਸਬਦਿ ਬੁਝਾਏ ॥
ଈଶ୍ବରଙ୍କ ନାମ ତୃଷ୍ଣାଗ୍ନିକୁ ଲିଭାଇ ଦେଇଥାଏ।
ਦੂਜਾ ਭਰਮੁ ਸਹਜਿ ਸੁਭਾਏ ॥
ସେତେବେଳେ ଦୈତ୍ୟ ଭାବ ଏବଂ ସନ୍ଦେହ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ଦୂର ହୋଇଯାଏ।
ਗੁਰਮਤੀ ਨਾਮੁ ਰਿਦੈ ਵਸਾਏ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଉପଦେଶ ଦ୍ଵାରା ନାମ ହୃଦୟରେ ବାସ କରିଥାଏ।
ਸਾਚੀ ਬਾਣੀ ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਏ ॥੪॥
ସଚ୍ଚା ବାଣୀ ଦ୍ଵାରା ମନୁଷ୍ୟ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଯଶୋଗାନ କରିଥାଏ ॥4॥
ਤਨ ਮਹਿ ਸਾਚੋ ਗੁਰਮੁਖਿ ਭਾਉ ॥
ସତ୍ୟସ୍ଵରୂପ ପ୍ରଭୁ ତାହାଙ୍କ ମନରେ ନିବାସ କରିଥାନ୍ତି, ଯିଏ ଗୁରୁଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ରହି ତାହାଙ୍କ ପାଇଁ ପ୍ରେମ ଧାରଣ କରିଥାଏ।
ਨਾਮ ਬਿਨਾ ਨਾਹੀ ਨਿਜ ਠਾਉ ॥
ନାମ ବିନା ମନୁଷ୍ୟ ନିଜ ଆତ୍ମସ୍ଵରୂପକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିନଥାଏ।
ਪ੍ਰੇਮ ਪਰਾਇਣ ਪ੍ਰੀਤਮ ਰਾਉ ॥
ପ୍ରିୟତମ ପ୍ରଭୁ ପ୍ରେମ ପରାୟଣ ହୋଇଥାନ୍ତି,
ਨਦਰਿ ਕਰੇ ਤਾ ਬੂਝੈ ਨਾਉ ॥੫॥
ଯଦି ପ୍ରଭୁ ଦୟା କରନ୍ତି ତାହାହେଲେ ତାହାଙ୍କ ନାମକୁ ବୁଝିହୁଏ ॥5॥
ਮਾਇਆ ਮੋਹੁ ਸਰਬ ਜੰਜਾਲਾ ॥
ମାୟାର ମୋହ ସବୁ ବନ୍ଧନ ହିଁ ଅଟେ।
ਮਨਮੁਖ ਕੁਚੀਲ ਕੁਛਿਤ ਬਿਕਰਾਲਾ ॥
ସ୍ଵେଚ୍ଛାଚାରୀ ଜୀବ ମଳିନ, କୁତ୍ସିତ ଏବଂ ଭୟାନକ ଅଟେ।
ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵੇ ਚੂਕੈ ਜੰਜਾਲਾ ॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସେବା ଦ୍ଵାରା ବିପଦ ଦୂର ହୋଇଯାଏ।
ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਨਾਮੁ ਸਦਾ ਸੁਖੁ ਨਾਲਾ ॥੬॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମାମୃତ ଦ୍ଵାରା ମନୁଷ୍ୟ ସର୍ବଦା ସୁଖରେ ହିଁ ରହିଥାଏ॥6॥
ਗੁਰਮੁਖਿ ਬੂਝੈ ਏਕ ਲਿਵ ਲਾਏ ॥
ଗୁରୁମୁଖ ବ୍ୟକ୍ତି ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ବୁଝିଥାଏ, ସେ ନିଜର ବୃତ୍ତି ଏକ ଈଶ୍ବରଙ୍କ ଠାରେ ହିଁ ଲଗାଇଥାଏ।
ਨਿਜ ਘਰਿ ਵਾਸੈ ਸਾਚਿ ਸਮਾਏ ॥
ସେ ସର୍ବଦା ହିଁ ନିଜ ଆତ୍ମସ୍ଵରୂପରେ ରହିଥାଏ ଆଉ ସତ୍ୟରେ ହିଁ ରହିଥାଏ।
ਜੰਮਣੁ ਮਰਣਾ ਠਾਕਿ ਰਹਾਏ ॥
ତାହାର ଜନ୍ମ ମରଣ ଚକ୍ର ଦୂର ହୋଇଯାଏ।
ਪੂਰੇ ਗੁਰ ਤੇ ਇਹ ਮਤਿ ਪਾਏ ॥੭॥
କିନ୍ତୁ ଏହି ଜ୍ଞାନ ତାହାକୁ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁଙ୍କ ଠାରେ ହିଁ ମିଳନ କରାଏ ॥7॥
ਕਥਨੀ ਕਥਉ ਨ ਆਵੈ ਓਰੁ ॥
ଯେଉଁ ଭଗବାନଙ୍କ ମହିମାର ବର୍ଣ୍ଣନା କରାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ, ମୁଁ ତାହାରି ହିଁ ମହିମା କରୁଅଛି।