Page 1383
ਗੋਰਾਂ ਸੇ ਨਿਮਾਣੀਆ ਬਹਸਨਿ ਰੂਹਾਂ ਮਲਿ ॥
ଏହି ବିଚରା କବର ଉପରେ ପିଶାଚ ବସି ଯାଇଛି।
ਆਖੀਂ ਸੇਖਾ ਬੰਦਗੀ ਚਲਣੁ ਅਜੁ ਕਿ ਕਲਿ ॥੯੭॥
ହେ ଶେଖ ଫରିଦ! ପ୍ରଭୁଙ୍କ ବନ୍ଦନା କରି ନିଅ, କାରଣ ଆଜି ବା କାଲି ଚାଲି ଯିବାକୁ ହେବ||97||
ਫਰੀਦਾ ਮਉਤੈ ਦਾ ਬੰਨਾ ਏਵੈ ਦਿਸੈ ਜਿਉ ਦਰੀਆਵੈ ਢਾਹਾ ॥
ବାବା ଫରିଦ କହନ୍ତି, ମୃତ୍ୟୁର ବନ୍ଧନ ମଧ୍ୟ ଏପରି ଦେଖା ଦେଉଅଛି, ଯେପରି କେବେ ଦରିଆର କୂଳ ଭାଙ୍ଗିଯାଏ।
ਅਗੈ ਦੋਜਕੁ ਤਪਿਆ ਸੁਣੀਐ ਹੂਲ ਪਵੈ ਕਾਹਾਹਾ ॥
ପରେ ଉତ୍ତପ୍ତ ଅଗ୍ନିର ନରକ ଶୁଣା ଯାଇଥାଏ, ଯେଉଁଠି ଦୁଷ୍ଟ ପାପୀର ଚିତ୍କାର ଚାଲିଥାଏ।
ਇਕਨਾ ਨੋ ਸਭ ਸੋਝੀ ਆਈ ਇਕਿ ਫਿਰਦੇ ਵੇਪਰਵਾਹਾ ॥
କାହାକୁ ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ହୋଇ ଯାଇଛି ଆଉ କେହି ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ହୋଇ ବସିଅଛି।
ਅਮਲ ਜਿ ਕੀਤਿਆ ਦੁਨੀ ਵਿਚਿ ਸੇ ਦਰਗਹ ਓਗਾਹਾ ॥੯੮॥
ଯେଉଁ ଭଲ-ମନ୍ଦ କର୍ମ ଦୁନିଆରେ ହୋଇଥାଏ, ସେ ହିଁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦରବାରରେ ସାକ୍ଷୀ ବନିଥାଏ||98||
ਫਰੀਦਾ ਦਰੀਆਵੈ ਕੰਨ੍ਹ੍ਹੈ ਬਗੁਲਾ ਬੈਠਾ ਕੇਲ ਕਰੇ ॥
ହେ ଫରିଦ! ଦରିଆ କୂଳରେ ବସିଥିବା ଜୀବ ରୂପୀ ବଗ ମଉଜ କରିଥାଏ,
ਕੇਲ ਕਰੇਦੇ ਹੰਝ ਨੋ ਅਚਿੰਤੇ ਬਾਜ ਪਏ ॥
ମଉଜ ମସ୍ତି କରି କରିବା ସମୟରେ ତାହାକୁ ଅଚାନକ ବାଜ ନେଇ ଯାଇଥାଏ।
ਬਾਜ ਪਏ ਤਿਸੁ ਰਬ ਦੇ ਕੇਲਾਂ ਵਿਸਰੀਆਂ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଇଚ୍ଛାରେ ମୃତ୍ୟୁ ରୂପୀ ବାଜ ନେଇଯାଏ ଏବଂ ସବୁ ଖେଳ ତମାସା ଭୁଲିଯାଏ।
ਜੋ ਮਨਿ ਚਿਤਿ ਨ ਚੇਤੇ ਸਨਿ ਸੋ ਗਾਲੀ ਰਬ ਕੀਆਂ ॥੯੯॥
ଏହିପରି ମନରେ ଯାହା ସ୍ମରଣ ମଧ୍ୟ ହୁଏନାହିଁ, ପ୍ରଭୁ ତାହା କରି ଦେଇଥାନ୍ତି||99||
ਸਾਢੇ ਤ੍ਰੈ ਮਣ ਦੇਹੁਰੀ ਚਲੈ ਪਾਣੀ ਅੰਨਿ ॥
ସାଢେ ତିନି ମାଣର ଶରୀର ଭୋଜନ-ପାଣିର ସାହାଯ୍ୟରେ ଚାଲିଥାଏ।
ਆਇਓ ਬੰਦਾ ਦੁਨੀ ਵਿਚਿ ਵਤਿ ਆਸੂਣੀ ਬੰਨ੍ਹ੍ਹਿ ॥
ଦୁନିଆକୁ ବ୍ୟକ୍ତି ବହୁତ ଆଶା ନେଇ ଆସିଥାଏ।
ਮਲਕਲ ਮਉਤ ਜਾਂ ਆਵਸੀ ਸਭ ਦਰਵਾਜੇ ਭੰਨਿ ॥
ମୃତ୍ୟୁର ଦୂତ ଶରୀରର ସବୁ କବାଟ ଭାଙ୍ଗି ଆସି ଯାଇଥାଏ।
ਤਿਨ੍ਹ੍ਹਾ ਪਿਆਰਿਆ ਭਾਈਆਂ ਅਗੈ ਦਿਤਾ ਬੰਨ੍ਹ੍ਹਿ ॥
ମରଣ ପରେ ବ୍ୟକ୍ତିର ପ୍ରିୟ ଭାଇ, ସମ୍ପର୍କୀୟ ଦାହ-ସଂସ୍କାର କରିବା ପାଇ ବାନ୍ଧି ଦେଇଥାନ୍ତି।
ਵੇਖਹੁ ਬੰਦਾ ਚਲਿਆ ਚਹੁ ਜਣਿਆ ਦੈ ਕੰਨ੍ਹ੍ਹਿ ॥
ବ୍ୟକ୍ତିର ଭାଗ୍ୟ ଚାରି ସଜ୍ଜନଙ୍କ କାନ୍ଧ ଉପରେ ଚାଲି ଯାଇଥାଏ।
ਫਰੀਦਾ ਅਮਲ ਜਿ ਕੀਤੇ ਦੁਨੀ ਵਿਚਿ ਦਰਗਹ ਆਏ ਕੰਮਿ ॥੧੦੦॥
ହେ ଫରିଦ! ଦୁନିଆରେ ଯାହା ଭଲ-ମନ୍ଦ କର୍ମ ହୋଇଥାଏ, ତାହା ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦରବାରରେ କାମରେ ଆସିଥାଏ। ||100||
ਫਰੀਦਾ ਹਉ ਬਲਿਹਾਰੀ ਤਿਨ੍ਹ੍ਹ ਪੰਖੀਆ ਜੰਗਲਿ ਜਿੰਨ੍ਹ੍ਹਾ ਵਾਸੁ ॥
ଫରିଦ ଜୀ କହନ୍ତି ଯେ ସେ ପକ୍ଷୀଙ୍କ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଅଟନ୍ତି, ଯିଏ ଜଙ୍ଗଲରେ ରହିଥାଏ।
ਕਕਰੁ ਚੁਗਨਿ ਥਲਿ ਵਸਨਿ ਰਬ ਨ ਛੋਡਨਿ ਪਾਸੁ ॥੧੦੧॥
ସେ ଅଖାଦ୍ୟ ଖାଇଥାଏ, କିନ୍ତୁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସ୍ମରଣ ଛାଡେ ନାହିଁ||101||
ਫਰੀਦਾ ਰੁਤਿ ਫਿਰੀ ਵਣੁ ਕੰਬਿਆ ਪਤ ਝੜੇ ਝੜਿ ਪਾਹਿ ॥
ବାବା ଫରିଦ କହନ୍ତି, ଜଳବାୟୁ ବଦଳି ଯାଇଛି (ଯୌବନ ପରେ ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ ଆସି ଯାଇଛି) ବୃକ୍ଷ (ଶରୀର) କମ୍ପନ କରୁଛି, ପତ୍ର ଝଡି ଯାଉଛି।
ਚਾਰੇ ਕੁੰਡਾ ਢੂੰਢੀਆਂ ਰਹਣੁ ਕਿਥਾਊ ਨਾਹਿ ॥੧੦੨॥
ମୁଁ ଚାରି ଦିଗରେ ସନ୍ଧାନ କରି ଦେଖିଛି, ପରନ୍ତୁ କେଉଁଠି ମଧ୍ୟ ସ୍ଥିରତା ନାହିଁ||102||
ਫਰੀਦਾ ਪਾੜਿ ਪਟੋਲਾ ਧਜ ਕਰੀ ਕੰਬਲੜੀ ਪਹਿਰੇਉ ॥
ହେ ଫରିଦ! ମୁଁ ରେଶମୀ କପଡାକୁ ଚିରି ଖଣ୍ଡ-ଖଣ୍ଡ କରି ଦେଇଛି ଆଉ ସାଧାରଣ କମ୍ବଳ ପିନ୍ଧିଛି।
ਜਿਨ੍ਹ੍ਹੀ ਵੇਸੀ ਸਹੁ ਮਿਲੈ ਸੇਈ ਵੇਸ ਕਰੇਉ ॥੧੦੩॥
ଯେଉଁ ବେଶରେ ମୋର ମାଲିକ ମିଳିଥାନ୍ତି, ମୁଁ ସେହି ବେଶ ଧାରଣ କରିବାକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଅଛି||103||
ਮਃ ੩ ॥
ମହଲା 3 ॥
ਕਾਇ ਪਟੋਲਾ ਪਾੜਤੀ ਕੰਬਲੜੀ ਪਹਿਰੇਇ ॥
ଗୁରୁ ଆମର ଦାସ ଉତ୍ତର ଦେଇ କହନ୍ତି; ହେ ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀ! ରେଶମ ବସ୍ତ୍ରକୁ କାହିଁକି ଚିରୁ ଅଛୁ, ସାଧାରଣ କମ୍ବଳ ମଧ୍ୟ କାହା ପାଇଁ ପିନ୍ଧୁଛୁ?
ਨਾਨਕ ਘਰ ਹੀ ਬੈਠਿਆ ਸਹੁ ਮਿਲੈ ਜੇ ਨੀਅਤਿ ਰਾਸਿ ਕਰੇਇ ॥੧੦੪॥
ଗୁରୁ ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ଯଦି ହୃଦୟ ସଫା କରାଯାଏ, ତାହାହେଲେ ପରମାତ୍ମା ଘରେ ବସି ହିଁ ମିଳିଯାନ୍ତି||104||
ਮਃ ੫ ॥
ମହଲା 5॥
ਫਰੀਦਾ ਗਰਬੁ ਜਿਨ੍ਹ੍ਹਾ ਵਡਿਆਈਆ ਧਨਿ ਜੋਬਨਿ ਆਗਾਹ ॥
ପଞ୍ଚମ ଗୁରୁ କହନ୍ତି, ହେ ଫରିଦ! ଯେଉଁ ଲୋକକୁ ଧନ-ଦୌଲତ ଓ ଯୌବନର ଅହଂକାର ହୋଇଥାଏ,
ਖਾਲੀ ਚਲੇ ਧਣੀ ਸਿਉ ਟਿਬੇ ਜਿਉ ਮੀਹਾਹੁ ॥੧੦੫॥
ସେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମ ଠାରୁ ଦୂରେଇ ଯାଏ, ଯେପରି ବର୍ଷା ହେଲେ ମଧ୍ୟ ବାଲିର ପାହାଡ ଶୁଖିଲା ରହିଥାଏ||105||
ਫਰੀਦਾ ਤਿਨਾ ਮੁਖ ਡਰਾਵਣੇ ਜਿਨਾ ਵਿਸਾਰਿਓਨੁ ਨਾਉ ॥
ହେ ଫରିଦ! ତାହାର କୁଖ ବହୁତ ଭୟାନକ ଅଟେ, ଯିଏ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମ ଭୁଲି ଯାଏ।
ਐਥੈ ਦੁਖ ਘਣੇਰਿਆ ਅਗੈ ਠਉਰ ਨ ਠਾਉ ॥੧੦੬॥
ଏପରି ବ୍ୟକ୍ତି ସଂସାରରେ ଅନେକ ଦୁଃଖ ଭୋଗ କରିଥାଏ, ପରଲୋକରେ ମଧ୍ୟ ତାହାକୁ କୌଣସି ସ୍ଥାନ ମିଳେନାହିଁ||106||
ਫਰੀਦਾ ਪਿਛਲ ਰਾਤਿ ਨ ਜਾਗਿਓਹਿ ਜੀਵਦੜੋ ਮੁਇਓਹਿ ॥
ଫରିଦ କହନ୍ତି, ହେ ମନୁଷ୍ୟ! ଯଦି ଭୋର ସମୟରେ ଜାଗ୍ରତ ହୁଅନାହିଁ, ଜୀବିତ ଥାଇ ମୃତ ସହିତ ସମାନ ।
ਜੇ ਤੈ ਰਬੁ ਵਿਸਾਰਿਆ ਤ ਰਬਿ ਨ ਵਿਸਰਿਓਹਿ ॥੧੦੭॥
ଯଦି ତୁ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଭୁଲି ଯାଇଛୁ, ପ୍ରଭୁ ତୋତେ ଭୁଲି ନାହାନ୍ତି, ସେ ତୋର ସବୁ କାମ ଦେଖୁଛନ୍ତି||107||
ਮਃ ੫ ॥
ମହଲା 5॥
ਫਰੀਦਾ ਕੰਤੁ ਰੰਗਾਵਲਾ ਵਡਾ ਵੇਮੁਹਤਾਜੁ ॥
ଗୁରୁ ଅର୍ଜୁନ ଦେବ କହନ୍ତି, ହେ ଫରିଦ! ମାଲିକ ବଡ ରଙ୍ଗିଲିଆ ଅଟନ୍ତି, ସ୍ଵାଧୀନ ଅଟନ୍ତି।
ਅਲਹ ਸੇਤੀ ਰਤਿਆ ਏਹੁ ਸਚਾਵਾਂ ਸਾਜੁ ॥੧੦੮॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ବନ୍ଦନାରେ ଲୀନ ରହିବା ହିଁ ସଚ୍ଚା ଶୃଙ୍ଗାର ଅଟେ||108||
ਮਃ ੫ ॥
ମହଲା 5॥
ਫਰੀਦਾ ਦੁਖੁ ਸੁਖੁ ਇਕੁ ਕਰਿ ਦਿਲ ਤੇ ਲਾਹਿ ਵਿਕਾਰੁ ॥
ହେ ଫରିଦ! ଦୁଃଖ-ସୁଖକୁ ଏକା ଭଳି ଭାବ ଆଉ ହୃଦୟରୁ ମନ୍ଦ ଚିନ୍ତା ତ୍ୟାଗ କର।
ਅਲਹ ਭਾਵੈ ਸੋ ਭਲਾ ਤਾਂ ਲਭੀ ਦਰਬਾਰੁ ॥੧੦੯॥
ଯାହା ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ମଞ୍ଜୁର ହୋଇଥାଏ, ତାହାକୁ ହିଁ ଉଚିତ ଭାବ, ଦରବାରରେ ଇଜ୍ଜତ ମିଳିବ||109||
ਮਃ ੫ ॥
ମହଲା 5॥
ਫਰੀਦਾ ਦੁਨੀ ਵਜਾਈ ਵਜਦੀ ਤੂੰ ਭੀ ਵਜਹਿ ਨਾਲਿ ॥
ଗୁରୁ ଅର୍ଜୁନ ଦେବ କହନ୍ତି, ହେ ଫରିଦ! ଦୁନିଆରେ ଲୋକମାନେ ମାୟା ସହିତ ସକ୍ରିୟ ରହିଥାନ୍ତି ଆଉ ତୁ ମଧ୍ୟ ତାହା ସହିତ ନାଚ କରୁଅଛୁ।
ਸੋਈ ਜੀਉ ਨ ਵਜਦਾ ਜਿਸੁ ਅਲਹੁ ਕਰਦਾ ਸਾਰ ॥੧੧੦॥
ପରନ୍ତୁ ଯାହାକୁ ପ୍ରଭୁ ସମ୍ଭାଳି ଥାଆନ୍ତି, ସେ ନିର୍ଲିପ୍ତ ରହିଥାଏ||110||
ਮਃ ੫ ॥
ମହଲା 5 ॥
ਫਰੀਦਾ ਦਿਲੁ ਰਤਾ ਇਸੁ ਦੁਨੀ ਸਿਉ ਦੁਨੀ ਨ ਕਿਤੈ ਕੰਮਿ ॥
ହେ ଫରିଦ! ହୃଦୟ ଏହି ଦୁନିଆରେ ଲୀନ ରହିଛି, ପରନ୍ତୁ ଦୁନିଆ କୌଣସି କାମରେ ଆସେ ନାହିଁ।