Page 12
ਤੂ ਆਪੇ ਕਰਤਾ ਤੇਰਾ ਕੀਆ ਸਭੁ ਹੋਇ ॥
ତୁ ଆପେ କରତା ତେରା କିଆ ସଭୁ ହୋଇ॥
ତୁମେ ସ୍ଵୟଂ ରଚୟିତା ଅଟ, ତୁମର ଆଦେଶରୁ ହିଁ ସବୁ କିଛି ହୁଏ।
ਤੁਧੁ ਬਿਨੁ ਦੂਜਾ ਅਵਰੁ ਨ ਕੋਇ ॥
ତୁଧୁ ବିନୁ ଦୂଜା ଅବରୁ ନ କୋଇ॥
ତୁମ ଅତିରିକ୍ତ ଅନ୍ୟ କେହି ନାହିଁ।
ਤੂ ਕਰਿ ਕਰਿ ਵੇਖਹਿ ਜਾਣਹਿ ਸੋਇ ॥
ତୁ କରି କରି ବେଖହି ଜାଣହି ସୋଇ॥
ତୁମେ ହିଁ ରଚନା କରି ଜୀବଙ୍କ କୌତୁକ ଦେଖୁଅଛ ଆଉ ତାଙ୍କ ବିଷୟରେ ସବୁ କିଛି ଜାଣୁଛ।
ਜਨ ਨਾਨਕ ਗੁਰਮੁਖਿ ਪਰਗਟੁ ਹੋਇ ॥੪॥੨॥
ଜନ ନାନକ ଗୁରମୁଖୀ ପରଗତୁ ହୋଇ॥4॥2॥
ହେ ନାନକ! ଏହି ଭେଦ ଗୁରୁ ଉନ୍ମୁଖ ହେଉଥିବା ବ୍ୟକ୍ତି ପାଖରେ ପ୍ରକାଶମାନ ହୋଇଥାଏ। ॥4॥2॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ଆସା ମହଲା 1॥
ଆଶା ମହଲା 1 ।।
ਤਿਤੁ ਸਰਵਰੜੈ ਭਈਲੇ ਨਿਵਾਸਾ ਪਾਣੀ ਪਾਵਕੁ ਤਿਨਹਿ ਕੀਆ ॥
ତିତୁ ସରବରଡୈ ଭଇଲେ ନିବାସା ପାଣି ପାବକୁ ତିନହି କିଆ॥
ହେ ମନ! ତୋର ଏପରି ସଂସାର-ସାଗରରେ ବାସ ହୋଇଛି ଯେଉଁଠି ଶବ୍ଦ-ସ୍ପର୍ଶ ରୂପୀ ରସ-ଗନ୍ଧ ଜଳ ଓ ତୃଷ୍ଣାଗ୍ନି ଅଛି।
ਪੰਕਜੁ ਮੋਹ ਪਗੁ ਨਹੀ ਚਾਲੈ ਹਮ ਦੇਖਾ ਤਹ ਡੂਬੀਅਲੇ ॥੧॥
ପଙ୍କଜୁ ମୋହ ପଗୁ ନହି ଚାଲଇ ହମ ଦେଖା ତହ ଡୁବିଅଲେ॥1॥
ସେଠାରେ ମୋହ-ରୂପୀ କାଦରେ ଫସି ତୋର ବୁଦ୍ଧି-ରୂପୀ ଚରଣ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଭକ୍ତି ଆଡକୁ ଚାଲି ପାରିବ ନାହିଁ, ସେହି ସାଗରେ ଆମେ ସ୍ଵେଚ୍ଛାଚାରୀ ଜୀବ ଡୁବିବାର ଦେଖିଛୁ॥1॥
ਮਨ ਏਕੁ ਨ ਚੇਤਸਿ ਮੂੜ ਮਨਾ ॥
ମନ ଏକୁ ନ ଚେତସୀ ମୁଡ ମନା॥
ହେ ବିମୁଢ ମନ! ଯଦି ତୁମେ ଏକାଗ୍ରଚିତ୍ତ ହୋଇ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସ୍ମରଣ କରିବ ନାହିଁ
ਹਰਿ ਬਿਸਰਤ ਤੇਰੇ ਗੁਣ ਗਲਿਆ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ହରି ବିସରତ ତେରେ ଗୁଣ ଗଲିଆ ॥1॥ ରହାଉ॥
ତାହାହେଲେ ହଋ-ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ବିସ୍ମୃତ ହେବାରୁ ତୋର ସବୁ ଗୁଣ ନଷ୍ଟ ହୋଇଯିବ, ଅଥବା ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ବିସ୍ମୃତ କରି ଦେଲେ ତୋର ଗଳାରେ ଫାଶ ପଡିଯିବ।
ਨਾ ਹਉ ਜਤੀ ਸਤੀ ਨਹੀ ਪੜਿਆ ਮੂਰਖ ਮੁਗਧਾ ਜਨਮੁ ਭਇਆ ॥
ନା ହଉ ଯତୀ ସତୀ ନହି ପଡିଆ ମୂରଖ ମୁଗଧା ଜନମୁ ଭଇଆ॥
ଏଣୁ ହେ ମନ! ତୁ ଅକାଳ-ପୁରୁଷଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ବିନତି କର ଯେ ମୁଁ ଯତୀ, ସତୀ, ଓ ଜ୍ଞାନୀ ନୁହେଁ, ମୋର ଜୀବନ ମହାମୂର୍ଖ ଭଳି ନିଷ୍ଫଳ ହୋଇଯାଇଛି।
ਪ੍ਰਣਵਤਿ ਨਾਨਕ ਤਿਨ ਕੀ ਸਰਣਾ ਜਿਨ ਤੂ ਨਾਹੀ ਵੀਸਰਿਆ ॥੨॥੩॥
ପ୍ରଣବତୀ ନାନକ ତିନ କୀ ଶରଣା ଜିନ ତୁ ନାହି ବୀସରିଆ॥2॥3॥
ହେ ନାନକ! ଯାହାକୁ ତୁ ବିସ୍ମୃତ ହେଉ ନାହୁଁ, ମୁଁ ସେହି ସନ୍ଥଙ୍କ ଶରଣ ପଡୁଛି ତଥା ତାହାଙ୍କୁ ପ୍ରଣାମ କରୁଛି।
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆସା ମହଲା 5 ॥
ଆଶା ମହଲା 5॥
ਭਈ ਪਰਾਪਤਿ ਮਾਨੁਖ ਦੇਹੁਰੀਆ ॥
ଭଇ ପରାପତି ମାନୁଖ ଦେହୁରିଆ॥
ହେ ମାନବ! ତୋତେ ଯେଉଁ ମାନବ ଜୀବନ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଛି।
ਗੋਬਿੰਦ ਮਿਲਣ ਕੀ ਇਹ ਤੇਰੀ ਬਰੀਆ ॥
ଗୋବିନ୍ଦ ମିଳନ କୀ ଇହ ତେରୀ ବରୀଆ॥
ଏହା ତୁମର ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ମିଳନ ହେବା ପାଇଁ ଶୁଭ ଅବସର ଅଟେ, ଅର୍ଥାତ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ସ୍ମରଣ କରିବା ପାଇଁ ଏହି ମାନବ ଜନ୍ମ ତୋତେ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଛି।
ਅਵਰਿ ਕਾਜ ਤੇਰੈ ਕਿਤੈ ਨ ਕਾਮ ॥
ଅବରି କାଜ ତେରଇ କିତଇ ନ କାମ॥
ଏହା ବ୍ୟତୀତ, ଅନ୍ୟ କୌଣସି ସାଂସାରିକ କାର୍ଯ୍ୟ ତୁମର କୌଣସି କାର୍ଯ୍ୟରେ ନାହିଁ।
ਮਿਲੁ ਸਾਧਸੰਗਤਿ ਭਜੁ ਕੇਵਲ ਨਾਮ ॥੧॥
ମିଲୁ ସାଧସଂଗତି ଭଜୁ କେବଲ ନାମ ॥1॥
ତୁମେ କେବଳ ସାଧୁ-ସନ୍ଥଙ୍କ ସଙ୍ଗତି କରି ସେହି ଅକାଳ-ପୁରୁଷଙ୍କ ଚିନ୍ତନ କର। ॥1॥
ਸਰੰਜਾਮਿ ਲਾਗੁ ਭਵਜਲ ਤਰਨ ਕੈ ॥
ସରଞ୍ଜାମି ଲାଗୁ ଭବଜଳ ତରନ କୈ॥
ଏଥିପାଇଁ ଏହି ସଂସାର-ସାଗର ପାର ହେବା ପ୍ରୟାସ କର।
ਜਨਮੁ ਬ੍ਰਿਥਾ ਜਾਤ ਰੰਗਿ ਮਾਇਆ ਕੈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଜନମୁ ବ୍ରିଥା ଜାତ ରଙ୍ଗୀ ମାଇଆ କୈ॥1॥ରହାଉ॥
ଅନ୍ୟଥା ମାୟାର ପ୍ରେମରେ ମଗ୍ନ ତୁମର ଏହି ଜୀବନ ବ୍ୟର୍ଥ ହୋଇଯିବ ॥1॥ରୁହ॥
ਜਪੁ ਤਪੁ ਸੰਜਮੁ ਧਰਮੁ ਨ ਕਮਾਇਆ ॥
ଜପୁ ତପୁ ସଞ୍ଜମୁ ଧରମୁ ନ କମାଇଆ॥
ହେ ମାନବ! ତୁମେ ଜପ, ତପ ଓ ସଂଯମତା କରି ନାହଁ ଆଉ ନା ହିଁ ତୁମେ କିଛି ପୂଣ୍ୟ କାର୍ଯ୍ୟ କରି ଧର୍ମ ଅର୍ଜନ କରିଛ।
ਸੇਵਾ ਸਾਧ ਨ ਜਾਨਿਆ ਹਰਿ ਰਾਇਆ ॥
ସେବା ସାଧ ନ ଜାତିନିଆ ହରି ରାଇଆ॥
ସାଧୁ-ସନ୍ଥଙ୍କ ସେବା କରିନାହିଁ କିମ୍ବା ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ନାମ ସ୍ମରଣ କରିନାହିଁ।
ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਹਮ ਨੀਚ ਕਰੰਮਾ ॥
କହୁ ନାନକ ହମ ନୀଚ କରମା॥
ହେ ନାନକ! ଆମେ ମନ୍ଦକର୍ମୀ ଜୀବ ଅଟୁ।
ਸਰਣਿ ਪਰੇ ਕੀ ਰਾਖਹੁ ਸਰਮਾ ॥੨॥੪॥
ସରଣି ପରେ କୀ ରାଖହୁ ସରମା॥2॥4॥
ମୋତେ ଶରଣ ରଖ , ମୋର ସମ୍ମାନ ରଖ। ॥2॥4॥
ਸੋਹਿਲਾ ਰਾਗੁ ਗਉੜੀ ਦੀਪਕੀ ਮਹਲਾ ੧
ସୋହିଲା ରାଗୁ ଗଉଡୀ ଦୀପକୀ ମହଲା 1
ସୋହିଲା ରାଗ ଗଉଡି ଦୀପକି ମହଲା 1
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ੴ ସତିଗୁର ପ୍ରସାଦି॥
ଇଶ୍ଵର ଏକ ଅଟେ, ଯାହାକୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପାଇ ହୁଏ।
ਜੈ ਘਰਿ ਕੀਰਤਿ ਆਖੀਐ ਕਰਤੇ ਕਾ ਹੋਇ ਬੀਚਾਰੋ ॥
ଜୈ ଧରି କୀରତି ଆଖିଅଇ କରତେ କା ହୋଇ ବୀଚାରେ॥
ଯେଉଁ ସତସଙ୍ଗତିରେ ନିରଙ୍କାରଙ୍କ କୀର୍ତିର ଗାନ ଥାଏ ତଥା କର୍ତ୍ତାର ଗୁଣର ବିଚାର କରାଯାଏ।
ਤਿਤੁ ਘਰਿ ਗਾਵਹੁ ਸੋਹਿਲਾ ਸਿਵਰਿਹੁ ਸਿਰਜਣਹਾਰੋ ॥੧॥
ତିତୁ ଧରି ଗାବହୁ ସୋହିଲା ଶିବରିହୁ ଶିରଜଣହାରୋ॥1॥
ସେହି ସତସଙ୍ଗତି ରୂପୀ ଘରକୁ ଯାଇ ସୃଷ୍ଟି ରଚୟିତାଙ୍କ ଯଶ ଗାନ କର ଆଉ ତାଙ୍କରି ସ୍ମରଣ କର। ॥1॥
ਤੁਮ ਗਾਵਹੁ ਮੇਰੇ ਨਿਰਭਉ ਕਾ ਸੋਹਿਲਾ ॥
ତୁମ ଗାବହୁ ମୀରେ ନିରଭଉ କା ସୋହେଲା॥
ହେ ମାନବ! ତୁମେ ସେହି ଭୟ ରହିତ ମୋର ୱାହିଗୁରୁଙ୍କ ପ୍ରଶଂସାର ଗୀତ ଗାଅ।
ਹਉ ਵਾਰੀ ਜਿਤੁ ਸੋਹਿਲੈ ਸਦਾ ਸੁਖੁ ਹੋਇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ହାଉ ୱାରୀ ଜିତୁ ସୋହିଳୈ ସଦା ସୁଖୁ ହୋଇ॥1॥ରହାଉ॥
ଏହା କୁହ ଯେ ମୁଁ ସେହି ସଦଗୁରୁ ନିକଟରେ ସମର୍ପିତ, ଯାହାର ସ୍ମରଣ କରିଲେ ସର୍ବଦା ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତି ହୋଇଥାଏ। ॥1॥ରୁହ॥
ਨਿਤ ਨਿਤ ਜੀਅੜੇ ਸਮਾਲੀਅਨਿ ਦੇਖੈਗਾ ਦੇਵਣਹਾਰੁ ॥
ନିତ ନିତ ଜୀଅଡେ ସମାଳୀଅନି ଦେଖୈଗା ଦେବଣହାରୁ॥
ହେ ମାନବ ଜୀବ! ଯେଉଁ ପାଳନ କର୍ତ୍ତା ଇଶ୍ଵର ପ୍ରତିଦିନ ଅନେକ ଅନେକ ଜୀବଙ୍କୁ ପୋଷଣ କରୁଛନ୍ତି, ସେ ତୁମ ଉପରେ ମଧ୍ୟ ନିଜର କୃପା ଦୃଷ୍ଟି କରିବେ।
ਤੇਰੇ ਦਾਨੈ ਕੀਮਤਿ ਨਾ ਪਵੈ ਤਿਸੁ ਦਾਤੇ ਕਵਣੁ ਸੁਮਾਰੁ ॥੨॥
ତେରେ ଦାନୈ କିମତି ନା ପବଇ ତିସୁ ଦାତେ କବଣୁ ସୁମାରୁ॥2॥
ସେହି ଇଶ୍ଵର ଦ୍ଵାରା ପ୍ରଦତ୍ତ ପଦାର୍ଥର କୌଣସି ମୂଲ୍ୟ ନାହିଁ, କାରଣ ସେ ତ ଅନନ୍ତ ଅଟନ୍ତି। ॥2॥
ਸੰਬਤਿ ਸਾਹਾ ਲਿਖਿਆ ਮਿਲਿ ਕਰਿ ਪਾਵਹੁ ਤੇਲੁ ॥
ସ୍ମବତୀ ସାହା ଲିଖିଆ ମିଳି କରି ପାବହୁ ତେଲୁ॥
ଏହି ଲୋକରୁ ଯିବା ପାଇଁ ନିୟତି ଦିନ ଆଦି ଲେଖି ରଖିଛି, ଏଥିପାଇଁ ୱାହିଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ମିଳନ ପାଇଁ ଅନ୍ୟ ସତସଙ୍ଗ ସହିତ ମିଶି ମୃତ୍ୟୁ ପୂର୍ବରୁ ଶୁଭ କର୍ମ କର।
ਦੇਹੁ ਸਜਣ ਅਸੀਸੜੀਆ ਜਿਉ ਹੋਵੈ ਸਾਹਿਬ ਸਿਉ ਮੇਲੁ ॥੩॥
ଦେହୁ ସଜଣ ଅଶୀଶଡୀଆ ଜିଉ ହୋବୈ ସାହିବ ସିଉ ମେଳୁ॥3॥
ହେ ମିତ୍ର! ବର୍ତ୍ତମାନ ଶୁଭାଶିଷ ଦିଅ ଯେ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ମିଳନ ହୋଇଯାଏ। ॥3॥
ਘਰਿ ਘਰਿ ਏਹੋ ਪਾਹੁਚਾ ਸਦੜੇ ਨਿਤ ਪਵੰਨਿ ॥
ଧରି ଧରି ଏହୋ ପାହୁଚା ସଦଡେ ନିତ ପବନ୍ତି॥
ପ୍ରତ୍ୟେକ ଘରକୁ ଏହି ସନ୍ଦେଶ ପଠା ଯାଉଛି, ନିତ୍ୟ ଏହି ସନ୍ଦେଶ କାହାରି ନା କାହାରି ଘରକୁ ପହଞ୍ଚାଯାଉଛି। (ନିତ୍ୟ କେହି ନା କେହି ମୃତ୍ୟୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରେ। )
ਸਦਣਹਾਰਾ ਸਿਮਰੀਐ ਨਾਨਕ ਸੇ ਦਿਹ ਆਵੰਨਿ ॥੪॥੧॥
ସଦଣହାରା ସିମରିଏ ନାନକ ସେ ଦିହ ଆବନି॥4॥1॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ହେ ଜୀବ! ମୃତ୍ୟୁର ନିମନ୍ତ୍ରଣ ପଠାଇବା ବାଲାର ସ୍ମରଣ କର, କାରଣ ସେହି ଦିନ ନିକଟ ଆସୁଛି। ॥4॥1॥
ਰਾਗੁ ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ରାଗୁ ଆସା ମହଲା 1 ॥
ରାଗ ଆଶା ମହଲା 1 ॥
ਛਿਅ ਘਰ ਛਿਅ ਗੁਰ ਛਿਅ ਉਪਦੇਸ ॥
ଛିଅ ଘର ଛିଅ ଗୁର ଛିଅ ଉପଦେଶ॥
ସୃଷ୍ଟିର ରଚନାରେ ଛଅ ଶାସ୍ତ୍ର ଅଛି, ଏହି ଛଅ ହିଁ ରଚୟିତା ତଥା ଉପଦେଶ ମଧ୍ୟ ଛଅଟି ଅଟେ।
ਗੁਰੁ ਗੁਰੁ ਏਕੋ ਵੇਸ ਅਨੇਕ ॥੧॥
ଗୁର ଗୁର ଏକୋ ବେସ ଅନେକ॥1॥
କିନ୍ତୁ ତାହାର ମୂଳ ମନ୍ତ୍ର ଏକ ହିଁ କେବଳ ପରମାତ୍ମା ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କ ବେଶ ଅନନ୍ତ ଅଟେ।
ਬਾਬਾ ਜੈ ਘਰਿ ਕਰਤੇ ਕੀਰਤਿ ਹੋਇ ॥
ବାବା ଜୈ ଧରି କରତେ କୀରତି ହୋଇ॥
ହେ ମନୁଷ୍ୟ! ଯେଉଁ ଶାସ୍ତ୍ର ରୂପୀ ଘରେ ନିରଙ୍କାରଙ୍କ ଘରେ ପ୍ରଶଂସା ହୁଏ, ତାଙ୍କରି ଗୁଣ ଗାନ ହୁଏ,
ਸੋ ਘਰੁ ਰਾਖੁ ਵਡਾਈ ਤੋਇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସୋ ଧରୁ ରାଖୁ ବଡାଇ ତୋଇ॥1॥ରହାଉ॥
ସେହି ଶାସ୍ତ୍ର ଧାରଣ କର, ଏହା ଦ୍ଵାରା ତୋର ଇହଲୋକ ଓ ପର ଲୋକ ଦୁଇଟିରେ ଶୋଭା ହେବ ॥1॥ରୁହ॥
ਵਿਸੁਏ ਚਸਿਆ ਘੜੀਆ ਪਹਰਾ ਥਿਤੀ ਵਾਰੀ ਮਾਹੁ ਹੋਆ ॥
ବିସୁଏ ଚସିଆ ଘଡିଆ ପହରା ଥିତି ବାରୀ ମାହୁ ହୋଆ॥
ଯେପରି ସେକଣ୍ଡ, ମିନଟ, ପହର, ଘଣ୍ଟା, ତିଥି ଓ ବାର ମିଶି ଏକ ମାସ ହୁଏ,
ਸੂਰਜੁ ਏਕੋ ਰੁਤਿ ਅਨੇਕ ॥
ସୂରଜୁ ଏକୋ ରୁତି ଅନେକ॥
ସେହିପରି ଋତୁ ଅନେକ ହେଲେ ମଧ୍ୟ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଏକ ଅଟେ। ( ଏହା ସେହି ସୂର୍ଯ୍ୟର ଅଲଗା ଅଲଗା ଅଂଶ ଅଟେ)
ਨਾਨਕ ਕਰਤੇ ਕੇ ਕੇਤੇ ਵੇਸ ॥੨॥੨॥
ନାନକ କରତେ କେ କେତେ ବେସ॥2॥2॥
ସେପରି ହିଁ ହେ ନାନକ! ଉପରି ଉକ୍ତ ସବୁ ସ୍ୱରୂପ କର୍ତ୍ତା-ପୁରୁଷଙ୍କ ଠାରେ ଦେଖାଯାଏ॥2॥2॥