Page 1065
ਹਰਿ ਚੇਤਹਿ ਤਿਨ ਬਲਿਹਾਰੈ ਜਾਉ ॥
ମୁଁ ତାହାଙ୍କ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଯାଇଥାଏ, ଯିଏ ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରିଥାଏ।
ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਤਿਨ ਮੇਲਿ ਮਿਲਾਉ ॥
ଶବ୍ଦ-ଗୁରୁ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ତାହାଙ୍କ ମିଳନ ହୋଇଥାଏ।
ਤਿਨ ਕੀ ਧੂਰਿ ਲਾਈ ਮੁਖਿ ਮਸਤਕਿ ਸਤਸੰਗਤਿ ਬਹਿ ਗੁਣ ਗਾਇਦਾ ॥੨॥
ମୁଁ ତାହାଙ୍କ ଚରଣ-ଧୂଳି ନିଜ ମୁଖ ଏବଂ ମଥାରେ ଲଗାଇଛି ଏବଂ ସତସଙ୍ଗତିରେ ବସି ଭଗବାନଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କରିଥାଏ||2||
ਹਰਿ ਕੇ ਗੁਣ ਗਾਵਾ ਜੇ ਹਰਿ ਪ੍ਰਭ ਭਾਵਾ ॥
ମୁଁ ଭଗବାନଙ୍କ ଗୁଣ ସେତେବେଳେ ଗାନ କରିଥାଏ, ଯଦି ଏହା ମୋର ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ମଞ୍ଜୁର ହୋଇଥାଏ।
ਅੰਤਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਸਬਦਿ ਸੁਹਾਵਾ ॥
ଅନ୍ତର୍ମନରେ ହରିଙ୍କ ନାମ ବାସ କରିଛି ଆଉ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ଜୀବନ ସୁନ୍ଦର ବନି ଯାଇଛି।
ਗੁਰਬਾਣੀ ਚਹੁ ਕੁੰਡੀ ਸੁਣੀਐ ਸਾਚੈ ਨਾਮਿ ਸਮਾਇਦਾ ॥੩॥
ଚାରି ଦିଗରେ ଗୁରୁବାଣୀର କୀର୍ତ୍ତି ଶୁଣା ଯାଉଛି ଆଉ ସତ୍ୟ ନାମରେ ହିଁ ରହିଛି||3||
ਸੋ ਜਨੁ ਸਾਚਾ ਜਿ ਅੰਤਰੁ ਭਾਲੇ ॥
ସେହି ମନୁଷ୍ୟ ସଚ୍ଚା ଅଟେ, ଯିଏ ଅନ୍ତର୍ମନରେ ସତ୍ୟର ସନ୍ଧାନ କରିଥାଏ।
ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਹਰਿ ਨਦਰਿ ਨਿਹਾਲੇ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦକୁ ପଢିବା, ଶୁଣିବା, ଗାନ କରିବା ବାଲାଙ୍କୁ ପରମାତ୍ମା ନିଜ କୃପା-ଦୃଷ୍ଟିରେ ଆନନ୍ଦିତ କରିଥାନ୍ତି।
ਗਿਆਨ ਅੰਜਨੁ ਪਾਏ ਗੁਰ ਸਬਦੀ ਨਦਰੀ ਨਦਰਿ ਮਿਲਾਇਦਾ ॥੪॥
ଯିଏ ଶବ୍ଦ ଗୁରୁ ଦ୍ଵାରା ଜ୍ଞାନର ସୁରମା ନେତ୍ରରେ ଢାଳିଥାଏ, କୃପାନିଧି କୃପା କରି ତାହାକୁ ସାଥିରେ ମିଳାଇ ଥାଆନ୍ତି||4||
ਵਡੈ ਭਾਗਿ ਇਹੁ ਸਰੀਰੁ ਪਾਇਆ ॥
ଅହୋଭାଗ୍ୟରୁ ଏହି ମାନବ ଶରୀର ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଛି ଏବଂ
ਮਾਣਸ ਜਨਮਿ ਸਬਦਿ ਚਿਤੁ ਲਾਇਆ ॥
ଏହି ମାନବ-ଜନ୍ମରେ ଶବ୍ଦ ସହିତ ହିଁ ଚିତ୍ତ ଲଗାଇଛି।
ਬਿਨੁ ਸਬਦੈ ਸਭੁ ਅੰਧ ਅੰਧੇਰਾ ਗੁਰਮੁਖਿ ਕਿਸਹਿ ਬੁਝਾਇਦਾ ॥੫॥
ଶବ୍ଦ ବିନା ସବୁ ଦିଗରେ ଅନ୍ଧକାର ହିଁ ଅନ୍ଧକାର ହୋଇଥାଏ ଏବଂ କେହି ଗୁରୁମୁଖୀକୁ ହିଁ ପ୍ରଭୁ ଏହି ରହସ୍ୟ ବତାଇଛନ୍ତି||5||
ਇਕਿ ਕਿਤੁ ਆਏ ਜਨਮੁ ਗਵਾਏ ॥
କିଛି ଜୀବ ନିଜ ଜନ୍ମ ବ୍ୟର୍ଥରେ ହରାଇ ଥାଆନ୍ତି, ଜଗତକୁ କେଉଁ କାମ ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି?
ਮਨਮੁਖ ਲਾਗੇ ਦੂਜੈ ਭਾਏ ॥
ମନମୁଖୀ ଦୈତ୍ୟଭାବରେ ହିଁ ଲୀନ ରହିଥାଏ।
ਏਹ ਵੇਲਾ ਫਿਰਿ ਹਾਥਿ ਨ ਆਵੈ ਪਗਿ ਖਿਸਿਐ ਪਛੁਤਾਇਦਾ ॥੬॥
ତାହାପରେ ଏହି ସୁନେଲି ପୁନଃ ହାତରେ ଆସେ ନାହିଁ, ପାଦ ଖସିଗଲେ ମନୁଷ୍ୟ ପଶ୍ଚାତାପ ||6||
ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਪਵਿਤ੍ਰੁ ਸਰੀਰਾ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ଯାହାର ଶରୀର ପବିତ୍ର ହୋଇଯାଏ,
ਤਿਸੁ ਵਿਚਿ ਵਸੈ ਸਚੁ ਗੁਣੀ ਗਹੀਰਾ ॥
ସେଥିରେ ହିଁ ଗୁଣର ଗଭୀର ସାଗର ପରମେଶ୍ଵର ବାସ କରିଥାନ୍ତି।
ਸਚੋ ਸਚੁ ਵੇਖੈ ਸਭ ਥਾਈ ਸਚੁ ਸੁਣਿ ਮੰਨਿ ਵਸਾਇਦਾ ॥੭॥
ସେ ସର୍ବତ୍ର ପରମ-ସତ୍ୟକୁ ହିଁ ଦେଖିଥାନ୍ତି ଏବଂ ସତ୍ୟର ମହିମା ଶୁଣି ତାହାକୁ ନିଜ ମନରେ ବାସ କରିଥାନ୍ତି||7||
ਹਉਮੈ ਗਣਤ ਗੁਰ ਸਬਦਿ ਨਿਵਾਰੇ ॥
ସେ ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ଅହଂ ଓ କର୍ମର ଗଣନାକୁ ଦୂର କରି ଦେଇଥାଏ।
ਹਰਿ ਜੀਉ ਹਿਰਦੈ ਰਖਹੁ ਉਰ ਧਾਰੇ ॥
ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ନିଜ ହୃଦୟରେ ସ୍ଥାପନ କର,
ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਸਦਾ ਸਾਲਾਹੇ ਮਿਲਿ ਸਾਚੇ ਸੁਖੁ ਪਾਇਦਾ ॥੮॥
ଯିଏ ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ସଦା ସ୍ତୁତି ଗାନ କରିଥାଏ, ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ମିଳନ କରି ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ||8||
ਸੋ ਚੇਤੇ ਜਿਸੁ ਆਪਿ ਚੇਤਾਏ ॥
ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ସେ ହି ସ୍ମରଣ କରିଥାଏ, ଯାହାକୁ ସେ ସ୍ଵୟଂ ସ୍ମରଣ କରାଇ ଥାଆନ୍ତି ଏବଂ
ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਵਸੈ ਮਨਿ ਆਏ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ସେ ମନରେ ସେ ମନରେ ବାସ କରିଥାନ୍ତି।
ਆਪੇ ਵੇਖੈ ਆਪੇ ਬੂਝੈ ਆਪੈ ਆਪੁ ਸਮਾਇਦਾ ॥੯॥
ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସବୁ ଦେଖିଥାନ୍ତି, ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ବୁଝିଥାନ୍ତି ଏବଂ ନିଜ ଠାରେ ନିଜେ ରହିଥାନ୍ତି||9||
ਜਿਨਿ ਮਨ ਵਿਚਿ ਵਥੁ ਪਾਈ ਸੋਈ ਜਾਣੈ ॥
ଯିଏ ମନରେ ନାମ ରୂପୀ ବସ୍ତୁ ଢାଳିଥାଏ, ସେ ହିଁ ତାହାର ଭେଦ ଜାଣିଥାଏ।
ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦੇ ਆਪੁ ਪਛਾਣੈ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ମନୁଷ୍ୟ ନିଜକୁ ନିଜେ ଜାଣି ନେଇଥାଏ।
ਆਪੁ ਪਛਾਣੈ ਸੋਈ ਜਨੁ ਨਿਰਮਲੁ ਬਾਣੀ ਸਬਦੁ ਸੁਣਾਇਦਾ ॥੧੦॥
ଯିଏ ନିଜକୁ ନିଜେ ଜାଣି ନେଇଥାଏ, ସେହି ବ୍ୟକ୍ତି ନିର୍ମଳ ଅଟେ ଆଉ ଅନ୍ୟକୁ ଗୁରୁଙ୍କ ବାଣୀ ଏବଂ ଶବ୍ଦ ହିଁ ଶୁଣାଇ ଥାଏ||10||
ਏਹ ਕਾਇਆ ਪਵਿਤੁ ਹੈ ਸਰੀਰੁ ॥
ଏହି ଶରୀର ପବିତ୍ର ଅଟେ,
ਗੁਰ ਸਬਦੀ ਚੇਤੈ ਗੁਣੀ ਗਹੀਰੁ ॥
ଯଦି ଶବ୍ଦ ଗୁରୁ ଦ୍ଵାରା ଗୁଣର ଗହନ ସାଗର ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସ୍ମରଣ କରିଥାଏ,
ਅਨਦਿਨੁ ਗੁਣ ਗਾਵੈ ਰੰਗਿ ਰਾਤਾ ਗੁਣ ਕਹਿ ਗੁਣੀ ਸਮਾਇਦਾ ॥੧੧॥
ସେ ପ୍ରତିଦିନ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଗୁଣଗାନରେ ହିଁ ଲୀନ ରହିଥାଏ ଆଉ ଗୁଣର କଥନ କରି ଗୁଣାନିଧାନଙ୍କ ଠାରେ ହିଁ ରହିଥାଏ||11||
ਏਹੁ ਸਰੀਰੁ ਸਭ ਮੂਲੁ ਹੈ ਮਾਇਆ ॥
ଏହି ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଶରୀରର ମୂଳ ମାୟା ରଜ, ତମ ଏବଂ ସତ୍ତ୍ଵ ଗୁଣରେ ବନିଛି ଏବଂ
ਦੂਜੈ ਭਾਇ ਭਰਮਿ ਭੁਲਾਇਆ ॥
ଦୈତ୍ୟଭାବ କାରଣରୁ ଭ୍ରମରେ ରହିଅଛି।
ਹਰਿ ਨ ਚੇਤੈ ਸਦਾ ਦੁਖੁ ਪਾਏ ਬਿਨੁ ਹਰਿ ਚੇਤੇ ਦੁਖੁ ਪਾਇਦਾ ॥੧੨॥
ସେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରେ ନାହିଁ, ଏଣୁ ସଦା ଦୁଃଖ ପାଇଥାଏ। ଏଣୁ ବାସ୍ତବରେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସ୍ମରଣ କରିବା ବିନା ଭାଗ୍ୟରେ ଦୁଃଖ ହିଁ ଥାଏ||12||
ਜਿ ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵੇ ਸੋ ਪਰਵਾਣੁ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସେବା କରିଥାଏ, ସେ ହିଁ ସ୍ଵୀକୃତ ଅଟେ।
ਕਾਇਆ ਹੰਸੁ ਨਿਰਮਲੁ ਦਰਿ ਸਚੈ ਜਾਣੁ ॥
ତାହାର ଶରୀର ଓ ଆତ୍ମା ନିର୍ମଳ ହୋଇ ସଚ୍ଚା ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦ୍ଵାରରେ ପରିଚିତ ହୋଇଯାଏ।
ਹਰਿ ਸੇਵੇ ਹਰਿ ਮੰਨਿ ਵਸਾਏ ਸੋਹੈ ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਇਦਾ ॥੧੩॥
ସେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଉପାସନା କରିଥାଏ, ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ମନରେ ସ୍ଥାପନ କରିଥାଏ, ଆଉ ତାହାଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କରି ସୁନ୍ଦର ଲାଗିଥାଏ||13||
ਬਿਨੁ ਭਾਗਾ ਗੁਰੁ ਸੇਵਿਆ ਨ ਜਾਇ ॥
ଭାଗ୍ୟ ବିନା ଗୁରୁଙ୍କ ସେବା କରାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ ଏବଂ
ਮਨਮੁਖ ਭੂਲੇ ਮੁਏ ਬਿਲਲਾਇ ॥
ଭୁଲିଥିବା ମନମୁଖୀ ଜୀବ ରୋଦନ କରି ପ୍ରାଣ ତ୍ୟାଗ କରିଥାଏ।
ਜਿਨ ਕਉ ਨਦਰਿ ਹੋਵੈ ਗੁਰ ਕੇਰੀ ਹਰਿ ਜੀਉ ਆਪਿ ਮਿਲਾਇਦਾ ॥੧੪॥
ଯାହା ଉପରେ ଗୁରୁଙ୍କ କୃପା-ଦୃଷ୍ଟି ହୋଇଯାଏ, ତାହାକୁ ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ମିଳାଇ ନିଅନ୍ତି||14||
ਕਾਇਆ ਕੋਟੁ ਪਕੇ ਹਟਨਾਲੇ ॥
ଏହି ମାନବ ଶରୀର ଏକ ଦୁର୍ଗ ଅଟେ, ଯେଉଁଠି ପକ୍କା ବଜାର ଥାଏ,
ਗੁਰਮੁਖਿ ਲੇਵੈ ਵਸਤੁ ਸਮਾਲੇ ॥
ଯେଉଁ ଠାରୁ ଗୁରୁମୁଖୀ ନାମ ରୂପୀ ବସ୍ତୁ କ୍ରୟ କରିଥାଏ ଆଉ ନାମ ସ୍ମରଣ କରିଥାଏ।
ਹਰਿ ਕਾ ਨਾਮੁ ਧਿਆਇ ਦਿਨੁ ਰਾਤੀ ਊਤਮ ਪਦਵੀ ਪਾਇਦਾ ॥੧੫॥
ସେ ଦିନ-ରାତି ହରିନାମର ଭଜନ କରି ଉତ୍ତମ ପଦବୀ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ||15||
ਆਪੇ ਸਚਾ ਹੈ ਸੁਖਦਾਤਾ ॥
ସଚ୍ଚା ପରମେଶ୍ଵର ହିଁ ସୁଖଦାତା ଅଟନ୍ତି ଏବଂ
ਪੂਰੇ ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਪਛਾਤਾ ॥
ତାହାର ପରିଚୟ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ହୋଇଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਸਲਾਹੇ ਸਾਚਾ ਪੂਰੈ ਭਾਗਿ ਕੋ ਪਾਇਦਾ ॥੧੬॥੭॥੨੧॥
ହେ ନାନକ! ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମର ସ୍ତୁତି ଗାନ କରି ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାଗ୍ୟବାନ ହିଁ ତାହାଙ୍କୁ ଇଥାଏ||16||7||21||