Page 1054
ਪੂਰੈ ਸਤਿਗੁਰਿ ਸੋਝੀ ਪਾਈ ॥
ପୂର୍ଣ୍ଣ ସଦଗୁରୁ ଏହି ଜ୍ଞାନ ପ୍ରଦାନ କରିଛନ୍ତି ଯେ
ਏਕੋ ਨਾਮੁ ਮੰਨਿ ਵਸਾਈ ॥
ଏକ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମ ମନରେ ସ୍ଥାପନ କର,
ਨਾਮੁ ਜਪੀ ਤੈ ਨਾਮੁ ਧਿਆਈ ਮਹਲੁ ਪਾਇ ਗੁਣ ਗਾਹਾ ਹੇ ॥੧੧॥
ନାମ ଜପ କର, ନାମର ଧ୍ୟାନ କର ଏବଂ ଗୁଣଗାନ କରି ଲକ୍ଷ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତ କର||11||
ਸੇਵਕ ਸੇਵਹਿ ਮੰਨਿ ਹੁਕਮੁ ਅਪਾਰਾ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଅପାର ହୁକୁମ ମାନି ସେବକ ତାହାର ସେବା କରିଥାଏ।
ਮਨਮੁਖ ਹੁਕਮੁ ਨ ਜਾਣਹਿ ਸਾਰਾ ॥
କିନ୍ତୁ ମନମୁଖୀ ଜୀବ ହୁକୁମର ମହତ୍ତ୍ଵକୁ ଜାଣେ ନାହିଁ।
ਹੁਕਮੇ ਮੰਨੇ ਹੁਕਮੇ ਵਡਿਆਈ ਹੁਕਮੇ ਵੇਪਰਵਾਹਾ ਹੇ ॥੧੨॥
ଯିଏ ତାହାଙ୍କ ହୁକୁମକୁ ମାନିଥାଏ, ସେ ହୁକୁମ ଠାରୁ ହିଁ ବଡିମା ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ ଏବଂ ତାହାଙ୍କ ହୁକୁମରୁ ନିଶ୍ଚିନ୍ତତା ମିଳିଥାଏ||12||
ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਹੁਕਮੁ ਪਛਾਣੈ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ଯିଏ ହୁକୁମକୁ ଜାଣି ନେଇଥାଏ,
ਧਾਵਤੁ ਰਾਖੈ ਇਕਤੁ ਘਰਿ ਆਣੈ ॥
ସେ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ମନକୁ ଏକାଗ୍ରଚିତ୍ତ କରି ନେଇଥାଏ।
ਨਾਮੇ ਰਾਤਾ ਸਦਾ ਬੈਰਾਗੀ ਨਾਮੁ ਰਤਨੁ ਮਨਿ ਤਾਹਾ ਹੇ ॥੧੩॥
ନାମରେ ଲୀନ ରହିବା ବାଲା ବୈରାଗୀ ବନି ରହିଥାଏ ଏବଂ ନାମ ରତ୍ନ ତାହାର ମନରେ ସ୍ଥିତ ହୋଇଯାଏ||13||
ਸਭ ਜਗ ਮਹਿ ਵਰਤੈ ਏਕੋ ਸੋਈ ॥
ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଜଗତରେ ଏକ ଇଶ୍ଵର ହିଁ ବ୍ୟାପ୍ତ ଅଛନ୍ତି ଏବଂ
ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਪਰਗਟੁ ਹੋਈ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ହିଁ ସେ ପ୍ରକଟ ହୋଇଥାନ୍ତି।
ਸਬਦੁ ਸਲਾਹਹਿ ਸੇ ਜਨ ਨਿਰਮਲ ਨਿਜ ਘਰਿ ਵਾਸਾ ਤਾਹਾ ਹੇ ॥੧੪॥
ଯିଏ ବ୍ରହ୍ମ-ଶବ୍ଦର ପ୍ରଶଂସା କରିଥାଏ, ସେହି ଭକ୍ତ ନିର୍ମଳ ଅଟେ ଏବଂ ତାହାର ଆତ୍ମ-ସ୍ଵରୁପରେ ନିବାସ ହୋଇଯାଏ||14||
ਸਦਾ ਭਗਤ ਤੇਰੀ ਸਰਣਾਈ ॥
ହେ ପରମେଶ୍ଵର! ଭକ୍ତ ସର୍ବଦା ତୋର ଶରଣରେ ରହିଥାଏ,
ਅਗਮ ਅਗੋਚਰ ਕੀਮਤਿ ਨਹੀ ਪਾਈ ॥
ତୁ ଅଗମ୍ୟ, ମନ-ବାଣୀରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵରେ, ତୋର ମୂଲ୍ୟାଙ୍କନ କରାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ।
ਜਿਉ ਤੁਧੁ ਭਾਵਹਿ ਤਿਉ ਤੂ ਰਾਖਹਿ ਗੁਰਮੁਖਿ ਨਾਮੁ ਧਿਆਹਾ ਹੇ ॥੧੫॥
ଯେପରି ତୁ ଚାହୁଁ, ସେପରି ହିଁ ଜୀବକୁ ରଖୁ ଏବଂ ଗୁରୁଙ୍କ ମାଧ୍ୟମରୁ ତୋର ନାମର ଧ୍ୟାନ ହୋଇଥାଏ||15||
ਸਦਾ ਸਦਾ ਤੇਰੇ ਗੁਣ ਗਾਵਾ ॥ ਸਚੇ ਸਾਹਿਬ ਤੇਰੈ ਮਨਿ ਭਾਵਾ ॥
ହେ ସଚ୍ଚା ମାଲିକ! ମୁଁ ସଦା ତୋର ଗୁଣଗାନ କରିଥାଏ, ଯେପରି ତୋର ମନକୁ ଭଲ ଲାଗିବି।
ਨਾਨਕੁ ਸਾਚੁ ਕਹੈ ਬੇਨੰਤੀ ਸਚੁ ਦੇਵਹੁ ਸਚਿ ਸਮਾਹਾ ਹੇ ॥੧੬॥੧॥੧੦॥
ନାନକ ସଚ୍ଚା ବିନତି କରନ୍ତି ଯେ ମୋତେ ସତ୍ୟ ନାମ ପ୍ରଦାନ କର, ଯେପରି ମୁଁ ସତ୍ୟରେ ବିଲୀନ ହୋଇଯିବି||16||1||10||
ਮਾਰੂ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ମାରୁ ମହଲା 3 ॥
ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵਨਿ ਸੇ ਵਡਭਾਗੀ ॥
ଯିଏ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସେବା କରିଥାଏ, ସେ ହିଁ ଭାଗ୍ୟବାନ ଅଟେ ଏବଂ
ਅਨਦਿਨੁ ਸਾਚਿ ਨਾਮਿ ਲਿਵ ਲਾਗੀ ॥
ରାତି-ଦିନ ତାହାର ସଚ୍ଚା ନାମରେ ଲଗ୍ନ ଲଗାଇ ରଖିଥାଏ।
ਸਦਾ ਸੁਖਦਾਤਾ ਰਵਿਆ ਘਟ ਅੰਤਰਿ ਸਬਦਿ ਸਚੈ ਓਮਾਹਾ ਹੇ ॥੧॥
ସୁଖ ଦେବା ବାଲା ପରମାତ୍ମା ସର୍ବଦା ତାହାର ହୃଦୟରେ ରମଣ କରିଥାଏ ଏବଂ ତାହାର ମନରେ ସଚ୍ଚା ଶବ୍ଦର ଉତ୍ସାହ ବନି ରହିଥାଏ||1||
ਨਦਰਿ ਕਰੇ ਤਾ ਗੁਰੂ ਮਿਲਾਏ ॥
ଯଦି କୃପା କରନ୍ତି, ସେ ଜୀବକୁ ଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ମିଳାଇ ନିଅନ୍ତି ଏବଂ
ਹਰਿ ਕਾ ਨਾਮੁ ਮੰਨਿ ਵਸਾਏ ॥
ଗୁରୁ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମ ମନରେ ବାସ କରାଇ ଦିଅନ୍ତି।
ਹਰਿ ਮਨਿ ਵਸਿਆ ਸਦਾ ਸੁਖਦਾਤਾ ਸਬਦੇ ਮਨਿ ਓਮਾਹਾ ਹੇ ॥੨॥
ଯେତେବେଳେ ସଦା ସୁଖ ଦେବା ବାଲା ପରମେଶ୍ଵର ମନରେ ବାସ କରିଥାନ୍ତି, ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ତାହାର ମନରେ ଭକ୍ତି ପାଇଁ ଉତ୍ସାହ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଥାଏ||2||
ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰੇ ਤਾ ਮੇਲਿ ਮਿਲਾਏ ॥
ଯଦି କୃପା ଦୃଷ୍ଟି କରନ୍ତି, ଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ମିଳାଇ ସ୍ଵୟଂ ଠାରେ ମିଳାଇ ନିଅନ୍ତି।
ਹਉਮੈ ਮਮਤਾ ਸਬਦਿ ਜਲਾਏ ॥
ଜୀବ ଶବ୍ଦ ଗୁରୁ ଦ୍ଵାରା ଅହଂ ଏବଂ ମମତାକୁ ଜଳାଇ ଦେଇଥାଏ।
ਸਦਾ ਮੁਕਤੁ ਰਹੈ ਇਕ ਰੰਗੀ ਨਾਹੀ ਕਿਸੈ ਨਾਲਿ ਕਾਹਾ ਹੇ ॥੩॥
ଏକ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପ୍ରେମରେ ଲୀନ ରହି ସେ ସର୍ବଦା ମୋହ-ମାୟା ଠାରୁ ମୁକ୍ତ ରହିଥାଏ ଏବଂ ତାହାର କୌଣସି ଶତ୍ରୁ ନଥାନ୍ତି||3||
ਬਿਨੁ ਸਤਿਗੁਰ ਸੇਵੇ ਘੋਰ ਅੰਧਾਰਾ ॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସେବା ବିନା ଅଜ୍ଞାନତାର ଘୋର ଅନ୍ଧକାର ବନି ରହିଥାଏ ଏବଂ
ਬਿਨੁ ਸਬਦੈ ਕੋਇ ਨ ਪਾਵੈ ਪਾਰਾ ॥
ଶବ୍ଦ ବିନା କେହି ସଂସାର ସାଗରରୁ ପାର ହୋଇ ପାରନ୍ତି ନାହିଁ।
ਜੋ ਸਬਦਿ ਰਾਤੇ ਮਹਾ ਬੈਰਾਗੀ ਸੋ ਸਚੁ ਸਬਦੇ ਲਾਹਾ ਹੇ ॥੪॥
ଯିଏ ଶବ୍ଦରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ, ସେ ହିଁ ମହା ବୈରାଗୀ ଅଟେ ଆଉ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ବ୍ଳାଭ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ||4||
ਦੁਖੁ ਸੁਖੁ ਕਰਤੈ ਧੁਰਿ ਲਿਖਿ ਪਾਇਆ ॥
ଜନ୍ମ ପୂର୍ବରୁ ହିଁ ପରମାତ୍ମା ଭାଗ୍ୟରେ ଦୁଃଖ-ସୁଖ ଲେଖି ଦେଇଛନ୍ତି ଆଉ
ਦੂਜਾ ਭਾਉ ਆਪਿ ਵਰਤਾਇਆ ॥
ସେ ହିଁ ଦୈତ୍ୟଭାବର ପ୍ରସାର କରିଛନ୍ତି।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਹੋਵੈ ਸੁ ਅਲਿਪਤੋ ਵਰਤੈ ਮਨਮੁਖ ਕਾ ਕਿਆ ਵੇਸਾਹਾ ਹੇ ॥੫॥
ଯିଏ ଗୁରୁମୁଖୀ ବନିଯାଏ, ସେ ମୋହ-ମାୟା ଠାରୁ ନିର୍ଲିପ୍ତ ରହିଥାଏ, କିନ୍ତୁ ମନମୁଖୀ ଜୀବକୁ କିଛି ମଧ୍ୟ ବିଶ୍ଵାସ କରାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ||5||
ਸੇ ਮਨਮੁਖ ਜੋ ਸਬਦੁ ਨ ਪਛਾਣਹਿ ॥
ମନମୁଖୀ ସେ ହିଁ ଅଟେ ଯିଏ ଶବ୍ଦର ଭେଦକୁ ଜାଣି ପାରେ ନାହିଁ ଆଉ
ਗੁਰ ਕੇ ਭੈ ਕੀ ਸਾਰ ਨ ਜਾਣਹਿ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଭୟର ମହତ୍ତ୍ଵ ଜାଣେ ନାହିଁ।
ਭੈ ਬਿਨੁ ਕਿਉ ਨਿਰਭਉ ਸਚੁ ਪਾਈਐ ਜਮੁ ਕਾਢਿ ਲਏਗਾ ਸਾਹਾ ਹੇ ॥੬॥
ଭୟ ବିନା ନିର୍ଭୀ ସତ୍ୟକୁ କିପରି ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରିବ? ଜାମ ମନମୁଖୀର ଜୀବନ-ଶ୍ଵାସ କାଢି ଦେଇଥାଏ||6||
ਅਫਰਿਓ ਜਮੁ ਮਾਰਿਆ ਨ ਜਾਈ ॥
ଭୟଙ୍କର ଯମକୁ ମରା ଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ, କିନ୍ତୁ
ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦੇ ਨੇੜਿ ਨ ਆਈ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ସେ ଜୀବର ନିକଟକୁ ଆସେ ନାହିଁ।
ਸਬਦੁ ਸੁਣੇ ਤਾ ਦੂਰਹੁ ਭਾਗੈ ਮਤੁ ਮਾਰੇ ਹਰਿ ਜੀਉ ਵੇਪਰਵਾਹਾ ਹੇ ॥੭॥
ଯେତେବେଳେ ଶବ୍ଦ ଶୁଣାଇ ଥାଆନ୍ତି, ଦୂରରୁ ହିଁ ଦୌଡି ଚାଲିଯାଏ ||7||
ਹਰਿ ਜੀਉ ਕੀ ਹੈ ਸਭ ਸਿਰਕਾਰਾ ॥
ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ବିଶ୍ଵରେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ହିଁ ଶାସନ ଅଛି, ତାହାଙ୍କ ହୁକୁମ ସବୁଙ୍କ ଉପରେ ଚାଲିଥାଏ,
ਏਹੁ ਜਮੁ ਕਿਆ ਕਰੇ ਵਿਚਾਰਾ ॥
ଏହି ଯମ ବିଚରା କଣ କରି ପାରିବ?
ਹੁਕਮੀ ਬੰਦਾ ਹੁਕਮੁ ਕਮਾਵੈ ਹੁਕਮੇ ਕਢਦਾ ਸਾਹਾ ਹੇ ॥੮॥
ସେ ତାହାଙ୍କ ହୁକୁମ ମାନିବା ବାଲା ସେବକ ଅଟେ, ହୁକୁମର ପାଳନ କରିଥାଏ ଏବଂ ହୁକୁମ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ଜୀବର ଜୀବନ-ଶ୍ଵାସ ବାହାର କରିଥାଏ||8||
ਗੁਰਮੁਖਿ ਸਾਚੈ ਕੀਆ ਅਕਾਰਾ ॥
ଗୁରୁମୁଖୀକୁ ଜ୍ଞାନ ଥାଏ ଯେ ସଚ୍ଚା ପରମେଶ୍ଵର ହିଁ ସୃଷ୍ଟି ରଚନା କରିଛନ୍ତି ଏବଂ
ਗੁਰਮੁਖਿ ਪਸਰਿਆ ਸਭੁ ਪਾਸਾਰਾ ॥
ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଜଗତ ପ୍ରସାର ତାହାଙ୍କ ହିଁ ଅଟେ।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਹੋਵੈ ਸੋ ਸਚੁ ਬੂਝੈ ਸਬਦਿ ਸਚੈ ਸੁਖੁ ਤਾਹਾ ਹੇ ॥੯॥
ଯିଏ ଗୁରୁମୁଖୀ ହୋଇଥାଏ, ସେ ସତ୍ୟକୁ ବୁଝି ନିଏ ଏବଂ ସଚ୍ଚା ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ତାହାକୁ ସୁଖ ଉପଲବ୍ଧ ହୋଇଥାଏ||9||
ਗੁਰਮੁਖਿ ਜਾਤਾ ਕਰਮਿ ਬਿਧਾਤਾ ॥
ଗୁରୁମୁଖୀ ବୁଝି ନିଏ ଯେ ବିଧାତା କର୍ମ ଅନୁସାରେ ଫଳ ପ୍ରଦାନ କରିଥାନ୍ତି ଏବଂ