Page 290
ਸੋ ਕਿਉ ਬਿਸਰੈ ਜਿਨਿ ਸਭੁ ਕਿਛੁ ਦੀਆ ॥
त्या परमेश्वराला का विसरावे, ज्याने आपल्याला सर्वस्व दिले आहे.
ਸੋ ਕਿਉ ਬਿਸਰੈ ਜਿ ਜੀਵਨ ਜੀਆ ॥
त्या परमेश्वराला का विसरावे, ज्याने सर्व प्राण्यांना(जीवांना) आधार दिला आहे.
ਸੋ ਕਿਉ ਬਿਸਰੈ ਜਿ ਅਗਨਿ ਮਹਿ ਰਾਖੈ ॥
गर्भाच्या अग्नीत आपले रक्षण करणाऱ्या अकालपुरुषाला आपण का विसरावे.
ਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ਕੋ ਬਿਰਲਾ ਲਾਖੈ ॥
गुरूच्या कृपेने हे जाणणारे दुर्लभ व्यक्ती आहे,
ਸੋ ਕਿਉ ਬਿਸਰੈ ਜਿ ਬਿਖੁ ਤੇ ਕਾਢੈ ॥
त्या परमेश्वराला का विसरावे, जो मनुष्याला पापापासून वाचवतो
ਜਨਮ ਜਨਮ ਕਾ ਟੂਟਾ ਗਾਢੈ ॥
आणि अनेक जन्मापासून स्वतःपासून विभक्त झालेल्याला तो स्वतःशीच जोडतो.
ਗੁਰਿ ਪੂਰੈ ਤਤੁ ਇਹੈ ਬੁਝਾਇਆ ॥
हे वास्तव गुरूंनी मला (भक्ताला) समजावून सांगितले आहे.
ਪ੍ਰਭੁ ਅਪਨਾ ਨਾਨਕ ਜਨ ਧਿਆਇਆ ॥੪॥
हे नानक! त्याने फक्त आपल्या परमेश्वराचेच ध्यान केले आहे. ॥४॥
ਸਾਜਨ ਸੰਤ ਕਰਹੁ ਇਹੁ ਕਾਮੁ ॥
हे सज्जन, संतजनहो! हे कार्य करा.
ਆਨ ਤਿਆਗਿ ਜਪਹੁ ਹਰਿ ਨਾਮੁ
इतर सर्व सोडून परमेश्वराचे नामस्मरण करा.
ਸਿਮਰਿ ਸਿਮਰਿ ਸਿਮਰਿ ਸੁਖ ਪਾਵਹੁ ॥
परमेश्वराचे नामस्मरण करून आनंद मिळवा.
ਆਪਿ ਜਪਹੁ ਅਵਰਹ ਨਾਮੁ ਜਪਾਵਹੁ ॥
तुम्हीही नामस्मरण करा आणि इतरांनाही नामस्मरण करायला लावा.
ਭਗਤਿ ਭਾਇ ਤਰੀਐ ਸੰਸਾਰੁ ॥
परमेश्वराच्या भक्तीने हा संसारसागर पार करता येतो.
ਬਿਨੁ ਭਗਤੀ ਤਨੁ ਹੋਸੀ ਛਾਰੁ ॥
परमेश्वराच्या भक्तीशिवाय हे शरीर नष्ट होईल.
ਸਰਬ ਕਲਿਆਣ ਸੂਖ ਨਿਧਿ ਨਾਮੁ ॥
परमेश्वराचे नाम हे सर्व कल्याण आणि सुखाचे भांडार आहे,
ਬੂਡਤ ਜਾਤ ਪਾਏ ਬਿਸ੍ਰਾਮੁ ॥
बुडणाऱ्या प्राण्यालाही त्यात आनंद मिळतो.
ਸਗਲ ਦੂਖ ਕਾ ਹੋਵਤ ਨਾਸੁ ॥
परमेश्वराचे नामस्मरण करून सर्व दुःखांचा नाश होतो.
ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਜਪਹੁ ਗੁਨਤਾਸੁ ॥੫॥
हे नानक! सद्गुणांच्या भांडाराचे (परमेश्वराचे) नामस्मरण करत राहा. ॥५॥
ਉਪਜੀ ਪ੍ਰੀਤਿ ਪ੍ਰੇਮ ਰਸੁ ਚਾਉ ॥
परमेश्वराच्या प्रेमाची, आपुलकीची उत्कटता निर्माण झाली आहे.
ਮਨ ਤਨ ਅੰਤਰਿ ਇਹੀ ਸੁਆਉ ॥
परमेश्वराच्या भेटीसाठी माझे मन आणि शरीरआतुरलेले आहे.
ਨੇਤ੍ਰਹੁ ਪੇਖਿ ਦਰਸੁ ਸੁਖੁ ਹੋਇ ॥
माझ्या डोळ्यांनी परमेश्वराचे दर्शन करून मला आनंद मिळतो.
ਮਨੁ ਬਿਗਸੈ ਸਾਧ ਚਰਨ ਧੋਇ ॥
गुरूंच्या शिकवणींचे प्रामाणिकपणे पालन करून त्याचे मन आनंदित होते.
ਭਗਤ ਜਨਾ ਕੈ ਮਨਿ ਤਨਿ ਰੰਗੁ ॥
परमेश्वराचे प्रेम भक्तांच्या आत्म्यात आणि शरीरात असते.
ਬਿਰਲਾ ਕੋਊ ਪਾਵੈ ਸੰਗੁ ॥
परमेश्वराचा सहवास दुर्लभ व्यक्तीलाच लाभतो.
ਏਕ ਬਸਤੁ ਦੀਜੈ ਕਰਿ ਮਇਆ ॥
हे परमेश्वरा! कृपया आम्हाला एक नाव-वस्तू द्या (जेणेकरून)
ਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ਨਾਮੁ ਜਪਿ ਲਇਆ ॥
गुरूंच्या कृपेने आम्ही तुमचे नामस्मरण करू शकतो.
ਤਾ ਕੀ ਉਪਮਾ ਕਹੀ ਨ ਜਾਇ ॥
त्याच्या महानतेचे वर्णन केले जाऊ शकत नाही;
ਨਾਨਕ ਰਹਿਆ ਸਰਬ ਸਮਾਇ ॥੬॥
हे नानक! परमेश्वर तर सर्वव्यापी आहे. ॥ ६॥
ਪ੍ਰਭ ਬਖਸੰਦ ਦੀਨ ਦਇਆਲ ॥
परमेश्वर तर क्षमाशील आणि दयाळू आहे.
ਭਗਤਿ ਵਛਲ ਸਦਾ ਕਿਰਪਾਲ ॥
तो भक्तांवर कृपा करणारा आणि दयाळू आहे.
ਅਨਾਥ ਨਾਥ ਗੋਬਿੰਦ ਗੁਪਾਲ ॥
तो गोविंद आणि गोपाल अनाथांचा नाथ आहे.
ਸਰਬ ਘਟਾ ਕਰਤ ਪ੍ਰਤਿਪਾਲ ॥
तो सर्व प्राणिमात्रांचे पोषण करणारा आहे.
ਆਦਿ ਪੁਰਖ ਕਾਰਣ ਕਰਤਾਰ ॥
तो आदिपुरुष आणि विश्वाचा निर्माता आहे.
ਭਗਤ ਜਨਾ ਕੇ ਪ੍ਰਾਨ ਅਧਾਰ ॥
तो भक्तांच्या जीवनाचा आधार आहे.
ਜੋ ਜੋ ਜਪੈ ਸੁ ਹੋਇ ਪੁਨੀਤ ॥
जो कोणी त्याच्या नामाचा जप करतो, तो पवित्र होतो.
ਭਗਤਿ ਭਾਇ ਲਾਵੈ ਮਨ ਹੀਤ ॥
तो त्याच्या मनातील प्रेम परमेश्वराच्या भक्तीवर केंद्रित करतो.
ਹਮ ਨਿਰਗੁਨੀਆਰ ਨੀਚ ਅਜਾਨ ॥
आम्ही गुणहीन, तुच्छ आणि मूर्ख आहोत.
ਨਾਨਕ ਤੁਮਰੀ ਸਰਨਿ ਪੁਰਖ ਭਗਵਾਨ ॥੭॥
नानक म्हणतात की हे सर्वशक्तिमान परमेश्वरा! आम्ही तुझ्या आश्रयाला आले आहेत. ॥ ७॥
ਸਰਬ ਬੈਕੁੰਠ ਮੁਕਤਿ ਮੋਖ ਪਾਏ ॥
त्याने स्वर्ग आणि मोक्ष प्राप्त केला आहे.
ਏਕ ਨਿਮਖ ਹਰਿ ਕੇ ਗੁਨ ਗਾਏ ॥
ज्या जीवाने (व्यक्तीने) क्षणभरही परमेश्वराचा गौरव व स्तुती केली आहे.
ਅਨਿਕ ਰਾਜ ਭੋਗ ਬਡਿਆਈ ॥
त्याला अनेक राज्ये, सुख आणि सिद्धी प्राप्त होतात.
ਹਰਿ ਕੇ ਨਾਮ ਕੀ ਕਥਾ ਮਨਿ ਭਾਈ ॥
ज्याच्या मनाला हरी नामाची कथा चांगली वाटते,
ਬਹੁ ਭੋਜਨ ਕਾਪਰ ਸੰਗੀਤ ॥
तो विविध प्रकारचे व्यंजन, कपडे आणि संगीताचा आनंद घेतो.
ਰਸਨਾ ਜਪਤੀ ਹਰਿ ਹਰਿ ਨੀਤ ॥
ज्याची वाणी सदैव हरी-परमेश्वराचे नामस्मरण करत राहते,
ਭਲੀ ਸੁ ਕਰਨੀ ਸੋਭਾ ਧਨਵੰਤ ॥
त्याची कर्मे शुभ असतात, त्याला गुरूची शिकवण प्राप्त होते आणि तोच धनवान आहे.
ਹਿਰਦੈ ਬਸੇ ਪੂਰਨ ਗੁਰ ਮੰਤ ॥
ज्याच्या अंत:करणात गुरूची शिकवण राहते.
ਸਾਧਸੰਗਿ ਪ੍ਰਭ ਦੇਹੁ ਨਿਵਾਸ ॥
हे परमेश्वरा ! आपल्या संतांच्या सहवासात आम्हाला स्थान द्या.
ਸਰਬ ਸੂਖ ਨਾਨਕ ਪਰਗਾਸ ॥੮॥੨੦॥
हे नानक! चांगल्या संगतीत राहून सर्व सुख प्राप्त होते. ॥८॥२०॥
ਸਲੋਕੁ ॥
श्लोक ॥
ਸਰਗੁਨ ਨਿਰਗੁਨ ਨਿਰੰਕਾਰ ਸੁੰਨ ਸਮਾਧੀ ਆਪਿ ॥
निरंकार प्रभू हे स्वतः सगुण आणि निर्गुण आहेत. ते स्वतः शून्य समाधीत राहतात.
ਆਪਨ ਕੀਆ ਨਾਨਕਾ ਆਪੇ ਹੀ ਫਿਰਿ ਜਾਪਿ ॥੧॥
हे नानक! निरंकार प्रभूंनी स्वतः विश्वाची निर्मिती केली आहे आणि नंतर ते स्वतःच (जीवांच्या माध्यमातून) नामस्मरण करतात.॥ १
ਅਸਟਪਦੀ ॥
अष्टपदी॥
ਜਬ ਅਕਾਰੁ ਇਹੁ ਕਛੁ ਨ ਦ੍ਰਿਸਟੇਤਾ ॥
जेव्हा या सृष्टीचे अद्याप कोणत्याही दृश्यमान स्वरूपात दिसले नव्हते,
ਪਾਪ ਪੁੰਨ ਤਬ ਕਹ ਤੇ ਹੋਤਾ ॥
तेव्हा पाप आणि पुण्य कोणत्या (प्राण्याशी) होऊ शकत होते?
ਜਬ ਧਾਰੀ ਆਪਨ ਸੁੰਨ ਸਮਾਧਿ ॥
जेव्हा परमेश्वर स्वतः शुन्य समाधीत होते,
ਤਬ ਬੈਰ ਬਿਰੋਧ ਕਿਸੁ ਸੰਗਿ ਕਮਾਤਿ ॥
त्यावेळी कोणाचे कोणाशी वैर नव्हते.
ਜਬ ਇਸ ਕਾ ਬਰਨੁ ਚਿਹਨੁ ਨ ਜਾਪਤ ॥
जेव्हा या जगाचा कोणताही रंग किंवा आकार दिसत नव्हता,
ਤਬ ਹਰਖ ਸੋਗ ਕਹੁ ਕਿਸਹਿ ਬਿਆਪਤ ॥
सांगा, मग सुख-दु:ख कोणाला स्पर्श करू शकत होते?
ਜਬ ਆਪਨ ਆਪ ਆਪਿ ਪਾਰਬ੍ਰਹਮ ॥
जेव्हा परब्रह्म स्वतःच सर्वस्व होता,
ਤਬ ਮੋਹ ਕਹਾ ਕਿਸੁ ਹੋਵਤ ਭਰਮ ॥
मग भावनिक जोड कुठे होती, आणि कोणाली शंका होती?