Page 917
ਰਾਮਕਲੀ ਮਹਲਾ ੩ ਅਨੰਦੁ
ରାମକଲି ମହଲା 3 ଅନଦୁ
ରାମକଲୀ ମହଲା 3 ଆନନ୍ଦ
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ੴ ସତିଗୁର ପ୍ରସାଦି ॥
ଈଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ।
ਅਨੰਦੁ ਭਇਆ ਮੇਰੀ ਮਾਏ ਸਤਿਗੁਰੂ ਮੈ ਪਾਇਆ ॥
ଅନନ୍ଦୁ ଭଇଆ ମେରୀ ମାଏ ସତିଗୁରୁ ମୈ ପାଇଆ ॥
ହେ ମୋର ମା’! ମନରେ ଆନନ୍ଦ ହିଁ ଆନନ୍ଦ ହୋଇ ଯାଇଛି, କାରଣ ମୁଁ ସଦଗୁରୁଙ୍କୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଛି।
ਸਤਿਗੁਰੁ ਤ ਪਾਇਆ ਸਹਜ ਸੇਤੀ ਮਨਿ ਵਜੀਆ ਵਾਧਾਈਆ ॥
ସତିଗୁରୁ ତ ପାଇଆ ସହଜ ସେତୀ ମନି ବଜୀଆ ବାଧାଇଆ ॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଠାରୁ ସ୍ଵାଭାବିକ ସ୍ଵଭାବ ହିଁ ପ୍ରାପ୍ତ କରି ନେଇଛି, ଯାହାଦ୍ୱାରା ମନରେ ଖୁସି ଜାତ ହୋଇ ଯାଇଛି।
ਰਾਗ ਰਤਨ ਪਰਵਾਰ ਪਰੀਆ ਸਬਦ ਗਾਵਣ ਆਈਆ ॥
ରାଗ ରତନ ପରବାର ପରୀଆ ସବଦ ଗାବଣ ଆଇଆ ॥
ଏହା ପ୍ରତୀତ ହେଉଛି ଯେପରି ଅମୂଲ୍ୟ ରାଗ-ରାଗିଣୀ ଏବଂ ପରୀ ପରିବାର ସହିତ ଶବ୍ଦଗାନ କରିବାକୁ ଆସିଛନ୍ତି।
ਸਬਦੋ ਤ ਗਾਵਹੁ ਹਰੀ ਕੇਰਾ ਮਨਿ ਜਿਨੀ ਵਸਾਇਆ ॥
ସବଦୋ ତ ଗାବହୁ ହରି କେରା ମନି ଜିନି ବସାଇଆ ॥
ଯିଏ ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ମନରେ ସ୍ଥାପିତ କରି ନେଇଛି, ତାହାର ସ୍ତୁତି କରିବା ଉଚିତ।
ਕਹੈ ਨਾਨਕੁ ਅਨੰਦੁ ਹੋਆ ਸਤਿਗੁਰੂ ਮੈ ਪਾਇਆ ॥੧॥
କହୟ ନାନକୁ ଅନନ୍ଦୁ ହୋଆ ସତିଗୁରୁ ମୈ ପାଇଆ ॥1॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ସଦଗୁରୁଙ୍କୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରି ମନରେ ପରମାନନ୍ଦ ଜାତ ହୋଇ ଯାଇଛି ||1||
ਏ ਮਨ ਮੇਰਿਆ ਤੂ ਸਦਾ ਰਹੁ ਹਰਿ ਨਾਲੇ ॥
ଏ ମନ ମେରିଆ ତୁ ସଦା ରହୁ ହରି ନାଲେ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ତୁମେ ସଦା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସାଥିରେ ଲୀନ ରୁହ,
ਹਰਿ ਨਾਲਿ ਰਹੁ ਤੂ ਮੰਨ ਮੇਰੇ ਦੂਖ ਸਭਿ ਵਿਸਾਰਣਾ ॥
ହରି ନାଲି ରହୁ ତୁ ମନ ମେରେ ଦୁଖ ସଭି ବିଶାରଣା ॥
ହେ ମନ! ଯଦି ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସହିତ ଲୀନ ରହିବ, ତାହାହେଲେ ସବୁ ଦୁଃଖ ଭୁଲିଯିବ।
ਅੰਗੀਕਾਰੁ ਓਹੁ ਕਰੇ ਤੇਰਾ ਕਾਰਜ ਸਭਿ ਸਵਾਰਣਾ ॥
ଅଙ୍ଗୀକାରୁ ଓହୁ କରେ ତେରା କାରଜ ସଭି ସବାରଣା ॥
ସେ ତୋର ହିଁ ସାଥି ଦେବେ ଆଉ ସବୁ କାର୍ଯ୍ୟ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ କରିବା ବାଲା ଅଟନ୍ତି।
ਸਭਨਾ ਗਲਾ ਸਮਰਥੁ ਸੁਆਮੀ ਸੋ ਕਿਉ ਮਨਹੁ ਵਿਸਾਰੇ ॥
ସଭନା ଗଲା ସମରଥୁ ସୁଆମୀ ସୋ କିଉ ମନହୁ ବିସାରେ ॥
ଯେଉଁ ସ୍ଵାମୀ ସବୁ କଥା ପୁରା କରିବାରେ ସମର୍ଥ ଅଟନ୍ତି, ତାହାଙ୍କୁ ମନରୁ କାହିଁକି ଭୁଲିଅଛ?
ਕਹੈ ਨਾਨਕੁ ਮੰਨ ਮੇਰੇ ਸਦਾ ਰਹੁ ਹਰਿ ਨਾਲੇ ॥੨॥
କହୟ ନାନକୁ ମନ ମେରେ ସଦା ରହୁ ହରି ନାଲେ ॥2॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ହେ ମୋର ମନ! ସଦା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଉପରେ ଆସ୍ଥା ରଖ||2||
ਸਾਚੇ ਸਾਹਿਬਾ ਕਿਆ ਨਾਹੀ ਘਰਿ ਤੇਰੈ ॥
ସାଚେ ସାହିବା କିଆ ନାହି ଧରି ତେରଇ ॥
ହେ ସଚ୍ଚା ମାଲିକ! ତୋର ଘରେ କଣ ନାହିଁ?
ਘਰਿ ਤ ਤੇਰੈ ਸਭੁ ਕਿਛੁ ਹੈ ਜਿਸੁ ਦੇਹਿ ਸੁ ਪਾਵਏ ॥
ଧରି ତ ତେରଇ ସଭୁ କିଛୁ ହୈ ଯୀଶୁ ଦେହି ସୁ ପାବଏ ॥
ତୋ’ ଘରେ ସବୁକିଛି ଅଛି, ପରନ୍ତୁ ଯାହାକୁ ତୁ ଦେଉ ସେ ପ୍ରାପ୍ତ କରେ।
ਸਦਾ ਸਿਫਤਿ ਸਲਾਹ ਤੇਰੀ ਨਾਮੁ ਮਨਿ ਵਸਾਵਏ ॥
ସଦା ସିଫତି ସଲାହ ତେରୀ ନାମୁ ମନି ବସାବଏ ॥
ଯିଏ ସଦା ତୋର ମହିମାଗାନ କରିଥାଏ, ତାହାର ମନରେ ନାମର ନିବାସ ହୋଇଯାଏ।
ਨਾਮੁ ਜਿਨ ਕੈ ਮਨਿ ਵਸਿਆ ਵਾਜੇ ਸਬਦ ਘਨੇਰੇ ॥
ନାମୁ ଜିନ କୈ ମନି ବସିଆ ବାଜେ ସବଦ ଧନେରେ ॥
ଯାହାର ମନରେ ନାମ ବାସ କରିଥାଏ, ତାହାର ହୃଦୟରେ ଅନାହତ ଶବ୍ଦ ବାଜିଥାଏ।
ਕਹੈ ਨਾਨਕੁ ਸਚੇ ਸਾਹਿਬ ਕਿਆ ਨਾਹੀ ਘਰਿ ਤੇਰੈ ॥੩॥
କହୟ ନାନକୁ ସଚେ ସାହିବ କିଆ ନାହି ଧରି ତେରଇ ॥3॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ହେ ସଚ୍ଚା ମାଲିକ! ତୋର ଘରେ କଣ ନାହିଁ?||3||
ਸਾਚਾ ਨਾਮੁ ਮੇਰਾ ਆਧਾਰੋ ॥
ସାଚା ନାମୁ ମେରା ଆଧାରୋ ॥
ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ସଚ୍ଚା ନାମ ହିଁ ମୋର ଆଧାର ଅଟେ।
ਸਾਚੁ ਨਾਮੁ ਅਧਾਰੁ ਮੇਰਾ ਜਿਨਿ ਭੁਖਾ ਸਭਿ ਗਵਾਈਆ ॥
ସାଚୁ ନାମୁ ଅଧାରୁ ମେରା ଜିନି ଭୁଖା ସଭି ଗବାଇଆ ॥
ତାହାଙ୍କ ସଚ୍ଚା ନାମ ହିଁ ମୋର ଆଧାର ଅଟେ, ଯିଏ ସବୁ ପ୍ରକାର କ୍ଷୁଧା ଦୂର କରି ଦେଇଛନ୍ତି।
ਕਰਿ ਸਾਂਤਿ ਸੁਖ ਮਨਿ ਆਇ ਵਸਿਆ ਜਿਨਿ ਇਛਾ ਸਭਿ ਪੁਜਾਈਆ ॥
କରି ଶାନ୍ତି ସୁଖ ମନି ଆଇ ବସିଆ ଜିନି ଇଚ୍ଛା ସଭି ପୂଜାଇଆ ॥
ଯେଉଁ ନାମ ମୋର ସବୁ କାମନା ପୁରା କରି ଦେଇଛନ୍ତି, ସେ ମୋର ମନରେ ସୁଖ-ଶାନ୍ତି ଆଣି ବାସ କରିଛି।
ਸਦਾ ਕੁਰਬਾਣੁ ਕੀਤਾ ਗੁਰੂ ਵਿਟਹੁ ਜਿਸ ਦੀਆ ਏਹਿ ਵਡਿਆਈਆ ॥
ସଦା କୁରବାଣୁ କୀତା ଗୁରୁ ବିଟହୁ ଜିସ ଦିଆ ଏହି ବଡିଆଇଆ ॥
ମୁଁ ସେହି ଗୁରୁଙ୍କ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଅଟେ, ଯିଏ ଏହି ବଡିମା ପ୍ରଦାନ କରିଛନ୍ତି।
ਕਹੈ ਨਾਨਕੁ ਸੁਣਹੁ ਸੰਤਹੁ ਸਬਦਿ ਧਰਹੁ ਪਿਆਰੋ ॥
କହୟ ନାନକୁ ଶୁଣହୁ ସନ୍ତହୁ ସବଦୀ ଧରହୁ ପିଆରୋ ॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ହେ ସନ୍ଥଜନ! ଧ୍ୟାନପୂର୍ବକ ଶୁଣ; ଗୁରୁ-ଶବ୍ଦ ସହିତ ପ୍ରେମ କର।
ਸਾਚਾ ਨਾਮੁ ਮੇਰਾ ਆਧਾਰੋ ॥੪॥
ସାଚା ନାମୁ ମେରା ଆଧାରୋ ॥4॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସଚ୍ଚା ନାମ ହିଁ ମୋର ଜୀବନାଧାର ଅଟେ||4||
ਵਾਜੇ ਪੰਚ ਸਬਦ ਤਿਤੁ ਘਰਿ ਸਭਾਗੈ ॥
ବାଜେ ପଞ୍ଚ ଶବଦ ତିତୁ ଧରି ସଭାଗଇ ॥
ସେହି ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ହୃଦୟ-ଘରେ ପାଞ୍ଚ ପ୍ରକାରର ଅନାହତ ଧ୍ୱନି ବାଜିଥାଏ।
ਘਰਿ ਸਭਾਗੈ ਸਬਦ ਵਾਜੇ ਕਲਾ ਜਿਤੁ ਘਰਿ ਧਾਰੀਆ ॥
ଧରି ସଭାଗଇ ଶବଦ ବାଜେ କଲା ଜିତୁ ଧରି ଧାରିଆ ॥
ସେହି ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ହୃଦୟ-ଘରେ ପାଞ୍ଚ ପ୍ରକାରର ଅନାହତ ଧ୍ୱନି ବାଜିଥାଏ, ଯେଉଁ ଘରେ ପରମାତ୍ମା ନିଜର ଶକ୍ତି ରଖିଥାନ୍ତି।
ਪੰਚ ਦੂਤ ਤੁਧੁ ਵਸਿ ਕੀਤੇ ਕਾਲੁ ਕੰਟਕੁ ਮਾਰਿਆ ॥
ପଞ୍ଚ ଦୂତ ତୁଧୁ ବସି କୀତେ କାଲୁ କଣ୍ଟକୁ ମାରିଆ ॥
ହେ ପରମେଶ୍ଵର! ତୁ ବିକାରର ପାଞ୍ଚ ଦୂତକୁ ବଶୀଭୂତ କରି ଭୟାନକ କାଳକୁ ମଧ୍ୟ ମାରି ଦେଇଛୁ।
ਧੁਰਿ ਕਰਮਿ ਪਾਇਆ ਤੁਧੁ ਜਿਨ ਕਉ ਸਿ ਨਾਮਿ ਹਰਿ ਕੈ ਲਾਗੇ ॥
ଧୁରି କରମି ପାଇଆ ତୁଧୁ ଜିନ କଉ ସି ନାମୀ ହରି କୈ ଲାଗେ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମରେ ସେହି ଜୀବ ହିଁ ଲାଗିଥାଏ, ଯାହାର ଭାଗ୍ୟରେ ପ୍ରାରମ୍ଭରୁ ହିଁ ଏହା ଲେଖା ହୋଇଥାଏ। -**
ਕਹੈ ਨਾਨਕੁ ਤਹ ਸੁਖੁ ਹੋਆ ਤਿਤੁ ਘਰਿ ਅਨਹਦ ਵਾਜੇ ॥੫॥
କହୟ ନାନକୁ ତହ ସୁଖୁ ହୋଆ ତିତୁ ଧରି ଅନହଦ ବାଜେ ॥5॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ହୃଦୟ-ଘରେ ଅନାହତ ଶବ୍ଦ ବାଜୁଅଛି, ସେଠାରେ ସୁଖ ଉପଲବ୍ଧ ହୋଇ ଯାଇଛି||5||
ਸਾਚੀ ਲਿਵੈ ਬਿਨੁ ਦੇਹ ਨਿਮਾਣੀ ॥
ସାଚି ଲିବଇ ବିନୁ ଦେହ ନିମାଣି ॥
ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ସଚ୍ଚା ଲାଗିବା ବିନା ଏହି ଦେହ ତୁଚ୍ଛ ଅଟେ।
ਦੇਹ ਨਿਮਾਣੀ ਲਿਵੈ ਬਾਝਹੁ ਕਿਆ ਕਰੇ ਵੇਚਾਰੀਆ ॥
ଦେହ ନିମାଣି ଲିବଇ ବାଝହୁ କିଆ କରେ ବେଚାରିଆ ॥
ସଚ୍ଚା ଲାଗିବା ବିନା ବିଚରା ତୁଚ୍ଛ ଦେହ କଣ କରି ପାରିବ?
ਤੁਧੁ ਬਾਝੁ ਸਮਰਥ ਕੋਇ ਨਾਹੀ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰਿ ਬਨਵਾਰੀਆ ॥
ତୁଧୁ ବାଝୁ ସମରଥ କୋଇ ନାହି କ୍ରିପା କରି ବନବାରିଆ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ତୋ’ ବିନା ଆଉ କେହି ସମର୍ଥ ନୁହନ୍ତି, ନିଜ କୃପା କର।
ਏਸ ਨਉ ਹੋਰੁ ਥਾਉ ਨਾਹੀ ਸਬਦਿ ਲਾਗਿ ਸਵਾਰੀਆ ॥
ଏସ ନଉ ହୋରୁ ଥାଉ ନାହି ସବଦୀ ଲାଗି ସବାରିଆ ॥
ଏହି ଦେହ ପାଇଁ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ସ୍ଥାନ ନାହିଁ, ଶବ୍ଦରେ ଲୀନ ରହି ହିଁ ଏହାର ସୁଧାର ହୋଇ ପାରିବ।
ਕਹੈ ਨਾਨਕੁ ਲਿਵੈ ਬਾਝਹੁ ਕਿਆ ਕਰੇ ਵੇਚਾਰੀਆ ॥੬॥
କହୟ ନାନକୁ ଲିବଇ ବାଝହୁ କିଆ କରେ ବେଚାରିଆ ॥6॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ସହିତ ସଚ୍ଚା ଲାଗିବା ବିନା ବିଚରା ତୁଚ୍ଛ ଦେହ କଣ କରି ପାରିବ? ||6||
ਆਨੰਦੁ ਆਨੰਦੁ ਸਭੁ ਕੋ ਕਹੈ ਆਨੰਦੁ ਗੁਰੂ ਤੇ ਜਾਣਿਆ ॥
ଆନନ୍ଦୁ ଆନନ୍ଦୁ ସଭୁ କୋ କହୟ ଆନନ୍ଦୁ ଗୁରୁ ତେ ଜାଣିଆ ॥
ସମସ୍ତେ ଆନନ୍ଦର କଥା କହିଥାନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ସଚ୍ଚା ଆନନ୍ଦ ଗୁରୁ ହିଁ ଜାଣିଥାନ୍ତି।
ਜਾਣਿਆ ਆਨੰਦੁ ਸਦਾ ਗੁਰ ਤੇ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰੇ ਪਿਆਰਿਆ ॥
ଜାଣିଆ ଆନନ୍ଦୁ ସଦା ଗୁର ତେ କ୍ରିପା କରେ ପିଆରିଆ ॥
ସଚ୍ଚା ଆନନ୍ଦ ଗୁରୁ ହିଁ ଜାଣିଥାନ୍ତି, ଯିଏ ସଦା ନିଜ ପ୍ରିୟ ସେବକ ଉପରେ କୃପା କରିଥାନ୍ତି।
ਕਰਿ ਕਿਰਪਾ ਕਿਲਵਿਖ ਕਟੇ ਗਿਆਨ ਅੰਜਨੁ ਸਾਰਿਆ ॥
କରି କିରପା କିଲବିଖ କଟେ ଗିଆନ ଅଞ୍ଜନୁ ସାରିଆ ॥
ଗୁରୁ କୃପା କରି ସାରା ପାପ ନଷ୍ଟ କରି ଦେଇଥାନ୍ତି ଆଉ ଆଖିରେ ଜ୍ଞାନର ସୁରମା ଢାଳି ଥାଆନ୍ତି।
ਅੰਦਰਹੁ ਜਿਨ ਕਾ ਮੋਹੁ ਤੁਟਾ ਤਿਨ ਕਾ ਸਬਦੁ ਸਚੈ ਸਵਾਰਿਆ ॥
ଅନ୍ଦରହୁ ଜିନ କା ମୋହୁ ତୁଟା ତିନ କା ସବଦୁ ସଚୟ ସବାରିଆ ॥
ଯାହାର ଅନ୍ତର୍ମନରୁ ମୋହ ଦୂର ହୋଇ ଯାଇଛି, ସଚ୍ଚା ପ୍ରଭୁ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ତାହାର ଜୀବନ ସୁନ୍ଦର ବନାଇ ଥାଆନ୍ତି।
ਕਹੈ ਨਾਨਕੁ ਏਹੁ ਅਨੰਦੁ ਹੈ ਆਨੰਦੁ ਗੁਰ ਤੇ ਜਾਣਿਆ ॥੭॥
କହୟ ନାନକୁ ଏହୁ ଅନନ୍ଦୁ ହୈ ଆନନ୍ଦୁ ଗୁର ତେ ଜାଣିଆ ॥7॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ଏହା ସଚ୍ଚା ଆନନ୍ଦ ଅଟେ, ଯାହାର ଜ୍ଞାନ ଗୁରୁଙ୍କ ଠାରୁ ହାସଲ କରାଯାଏ||7||