Page 427
ਏ ਮਨ ਰੂੜ੍ਹ੍ਹੇ ਰੰਗੁਲੇ ਤੂੰ ਸਚਾ ਰੰਗੁ ਚੜਾਇ ॥
ହେ ମୋର ସୁନ୍ଦର ରଙ୍ଗିଲା ମନ! ତୁ ନିଜ ଉପରେ ସଚ୍ଚା ରଙ୍ଗ ଦିଅ।
ਰੂੜੀ ਬਾਣੀ ਜੇ ਰਪੈ ਨਾ ਇਹੁ ਰੰਗੁ ਲਹੈ ਨ ਜਾਇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯଦି ତୁମେ ସୁନ୍ଦର ଗୁରୁବାଣୀ ସହିତ ରଙ୍ଗୀନ ହୁଅ, ତାହାହେଲେ ଏହି ରଙ୍ଗ କେବେ ଛାଡିବ ନାହିଁ॥1॥ରୁହ॥
ਹਮ ਨੀਚ ਮੈਲੇ ਅਤਿ ਅਭਿਮਾਨੀ ਦੂਜੈ ਭਾਇ ਵਿਕਾਰ ॥
ଆମେ ଜୀବ ନୀଚ, ମଇଳା ଏବଂ ଅତି ଅଭିମାନୀ ଅଟୁ ଆଉ ଦୈତ୍ୟଭାବ କାରଣରୁ ବିକାରରେ ଫସି ରହିଛୁ।
ਗੁਰਿ ਪਾਰਸਿ ਮਿਲਿਐ ਕੰਚਨੁ ਹੋਏ ਨਿਰਮਲ ਜੋਤਿ ਅਪਾਰ ॥੨॥
ଗୁରୁ ପାରସ ସହିତ ମିଶି ଆମେ ସୁନା ବନିଯାଉ ଆଉ ଆମର ଭିତରେ ଅପାର ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନିର୍ମଳ ଜ୍ୟୋତି ଉଦୟ ହୋଇଯାଏ॥2॥
ਬਿਨੁ ਗੁਰ ਕੋਇ ਨ ਰੰਗੀਐ ਗੁਰਿ ਮਿਲਿਐ ਰੰਗੁ ਚੜਾਉ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ବିନା କେହି ମଧ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପ୍ରେମରେ ରଙ୍ଗୀନ ହୁଏନାହିଁ, ଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ମିଶି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ରଙ୍ଗ ଲାଗିଯାଏ।
ਗੁਰ ਕੈ ਭੈ ਭਾਇ ਜੋ ਰਤੇ ਸਿਫਤੀ ਸਚਿ ਸਮਾਉ ॥੩॥
ଜେଣ ମନୁଷ୍ୟ ଗୁରୁଙ୍କ ଭୟ ଏବଂ ସ୍ନେହରେ ଅନୁରକ୍ତ ଥାଏ, ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ କୀର୍ତ୍ତି ଦ୍ଵାରା ସତ୍ୟରେ ରହିଥାଏ॥3॥
ਭੈ ਬਿਨੁ ਲਾਗਿ ਨ ਲਗਈ ਨਾ ਮਨੁ ਨਿਰਮਲੁ ਹੋਇ ॥
ପ୍ରଭୁ ଭୟ ବିନା ପ୍ରେମ ଜାତ ହୁଏନାହିଁ ଆଉ ନା ହିଁ ମନ ନିର୍ମଳ ହୋଇଥାଏ।
ਬਿਨੁ ਭੈ ਕਰਮ ਕਮਾਵਣੇ ਝੂਠੇ ਠਾਉ ਨ ਕੋਇ ॥੪॥
ଭୟ ବିନା କର୍ମ କାଣ୍ଡ କରିବା ମିଥ୍ୟା ଅଟେ ଆଉ ପ୍ରାଣୀକୁ କୌଣସି ସୁଖର ସ୍ଥାନ ମିଳି ନଥାଏ॥4॥
ਜਿਸ ਨੋ ਆਪੇ ਰੰਗੇ ਸੁ ਰਪਸੀ ਸਤਸੰਗਤਿ ਮਿਲਾਇ ॥
ଯେଉଁ ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵୟଂ ରଙ୍ଗ ଦେଇଥାନ୍ତି, ସେ ବାସ୍ତବରେ ରଙ୍ଗୀନ ହୋଇଯାଏ ଆଉ ସେ ସତସଙ୍ଗତିରେ ମିଶିଯାଏ।
ਪੂਰੇ ਗੁਰ ਤੇ ਸਤਸੰਗਤਿ ਊਪਜੈ ਸਹਜੇ ਸਚਿ ਸੁਭਾਇ ॥੫॥
ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ସତସଙ୍ଗତି ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ ଆଉ ମନୁଷ୍ୟ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ସତ୍ୟ ସହିତ ମିଶିଯାଏ॥5॥
ਬਿਨੁ ਸੰਗਤੀ ਸਭਿ ਐਸੇ ਰਹਹਿ ਜੈਸੇ ਪਸੁ ਢੋਰ ॥
ସତସଙ୍ଗତି ବିନା ମନୁଷ୍ୟ ଏପରି ଅଟେ ଯେପରି ପଶୁ ପକ୍ଷୀ ରହିଥାନ୍ତି।
ਜਿਨ੍ਹ੍ਹਿ ਕੀਤੇ ਤਿਸੈ ਨ ਜਾਣਨ੍ਹ੍ਹੀ ਬਿਨੁ ਨਾਵੈ ਸਭਿ ਚੋਰ ॥੬॥
ଯେଉଁ ପରମାତ୍ମା ତାହାକୁ ଉତ୍ପନ୍ନ କରିଛନ୍ତି, ସେ ତାହାଙ୍କୁ ଜାଣେ ନାହିଁ, ନାମ ବିନା ସମସ୍ତେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଚୋର ଅଟନ୍ତି॥6॥
ਇਕਿ ਗੁਣ ਵਿਹਾਝਹਿ ਅਉਗਣ ਵਿਕਣਹਿ ਗੁਰ ਕੈ ਸਹਜਿ ਸੁਭਾਇ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ପ୍ରଦତ୍ତ ସ୍ଵାଭାବିକ ସ୍ଵଭାବ ଦ୍ଵାରା ହିଁ କେହି ଗୁଣର କ୍ରୟ ଏବଂ ଅବଗୁଣର ବିକ୍ରୟ କରିଥାଏ।
ਗੁਰ ਸੇਵਾ ਤੇ ਨਾਉ ਪਾਇਆ ਵੁਠਾ ਅੰਦਰਿ ਆਇ ॥੭॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଶ୍ରଦ୍ଧା ପୂର୍ବକ ସେବା କରିବା ଦ୍ଵାରା ହିଁ ନାମ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ ଆଉ ପ୍ରଭୁ ଆସି ହୃଦୟରେ ବାସ କରିଥାନ୍ତି॥7॥
ਸਭਨਾ ਕਾ ਦਾਤਾ ਏਕੁ ਹੈ ਸਿਰਿ ਧੰਧੈ ਲਾਇ ॥
ଏକ ଇଶ୍ଵର ହିଁ ସାରା ସୃଷ୍ଟିର ଦାତା ଅଟନ୍ତି, ସେ ସବୁ ଜୀବଙ୍କୁ କାମରେ ଲଗାଇ ଥାଆନ୍ତି।
ਨਾਨਕ ਨਾਮੇ ਲਾਇ ਸਵਾਰਿਅਨੁ ਸਬਦੇ ਲਏ ਮਿਲਾਇ ॥੮॥੯॥੩੧॥
ହେ ନାନକ! ପ୍ରଭୁ ନିଜ ନାମର ସାଥିରେ ଲଗାଇ ମନୁଷ୍ୟର ଜୀବନ ସଫଳ କରିଥାନ୍ତି ଆଉ ଗୁରୁବାଣୀ ଦ୍ଵାରା ତାହାକୁ ନିଜ ସାଥିରେ ମିଶାଇଥାନ୍ତି॥8॥9॥31॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ଆଶା ମହଲା 3 ॥
ਸਭ ਨਾਵੈ ਨੋ ਲੋਚਦੀ ਜਿਸੁ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰੇ ਸੋ ਪਾਏ ॥
ସାରା ଦୁନିଆ ନାମର ଅଭିଳାଷ କରିଥାଏ, ପରନ୍ତୁ ଯାହା ଉପରେ ଭଗବାନ କୃପା କରିଥାନ୍ତି ତାହାକୁ ହିଁ ନାମ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਬਿਨੁ ਨਾਵੈ ਸਭੁ ਦੁਖੁ ਹੈ ਸੁਖੁ ਤਿਸੁ ਜਿਸੁ ਮੰਨਿ ਵਸਾਏ ॥੧॥
ପ୍ରଭୁ-ନାମ ବିନା ସବୁ ଦୁଖୀ ଅଟନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ସୁଖୀ ସେ ଅଟେ, ଯାହାର ମନରେ ପ୍ରଭୁ ନିଜ ନାମ ସ୍ଥାପିତ କରିଛନ୍ତି॥1॥
ਤੂੰ ਬੇਅੰਤੁ ਦਇਆਲੁ ਹੈ ਤੇਰੀ ਸਰਣਾਈ ॥
ହେ ଇଶ୍ଵର! ତୁ ଅନନ୍ତ ଏବଂ ଦୟାଳୁ ଅଟୁ, ମୁଁ ତୋର ଶରଣରେ ଆସିଛି।
ਗੁਰ ਪੂਰੇ ਤੇ ਪਾਈਐ ਨਾਮੇ ਵਡਿਆਈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁଙ୍କ ମାଧ୍ୟମରୁ ହିଁ ପ୍ରଭୁ-ନାମର ଶୋଭା ମିଳିଥାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਅੰਤਰਿ ਬਾਹਰਿ ਏਕੁ ਹੈ ਬਹੁ ਬਿਧਿ ਸ੍ਰਿਸਟਿ ਉਪਾਈ ॥
ସବୁ ଜୀବଙ୍କ ବାହାରେ ଏବଂ ଭିତରେ ଏକ ଇଶ୍ଵର ହିଁ ବିଦ୍ୟମାନ ଅଟନ୍ତି, ଯିଏ ଅନେକ ବିଧିର ସୃଷ୍ଟି ଉତ୍ପନ୍ନ କରିଛନ୍ତି।
ਹੁਕਮੇ ਕਾਰ ਕਰਾਇਦਾ ਦੂਜਾ ਕਿਸੁ ਕਹੀਐ ਭਾਈ ॥੨॥
ହେ ଭାଇ! ନିଜ ହୁକୁମ ଅନୁସାରେ ସେ ମନୁଷ୍ୟ ଦ୍ଵାରା କାର୍ଯ୍ୟ କରାଇ ଥାଆନ୍ତି, ଅନ୍ୟ କିଏ ଅଛି ଯାହାର ବର୍ଣ୍ଣନା କରାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ?
ਬੁਝਣਾ ਅਬੁਝਣਾ ਤੁਧੁ ਕੀਆ ਇਹ ਤੇਰੀ ਸਿਰਿ ਕਾਰ ॥
ହେ ଭଗବାନ! ଜ୍ଞାନ ଏବଂ ଅଜ୍ଞାନ ତୋର ରଚନା ଅଟେ, ଏହା ତୋର ହିଁ କାମ ଅଟେ।
ਇਕਨ੍ਹ੍ਹਾ ਬਖਸਿਹਿ ਮੇਲਿ ਲੈਹਿ ਇਕਿ ਦਰਗਹ ਮਾਰਿ ਕਢੇ ਕੂੜਿਆਰ ॥੩॥
ହେ ଇଶ୍ଵର! କେତେ ଜଣଙ୍କୁ ତୁ କ୍ଷମା କରି ନିଜ ସାଥିରେ ଲୀନ କରିଛୁ ଆଉ କିଛି ମିଥ୍ୟାବାଦୀଙ୍କୁ ତୁମେ ମାଡ ମାରି ନିଜ ଦରବାରରୁ ବାହାର କରି ଦେଇଛୁ॥3॥
ਇਕਿ ਧੁਰਿ ਪਵਿਤ ਪਾਵਨ ਹਹਿ ਤੁਧੁ ਨਾਮੇ ਲਾਏ ॥
କିଛି ଆଦିରୁ ହିଁ ପବିତ୍ର ଏବଂ ପାବନ ଅଟନ୍ତି, ତାହାଙ୍କୁ ତୁମେ ନିଜ ନାମ ସ୍ମରଣରେ ଲଗାଇଛୁ।
ਗੁਰ ਸੇਵਾ ਤੇ ਸੁਖੁ ਊਪਜੈ ਸਚੈ ਸਬਦਿ ਬੁਝਾਏ ॥੪॥
ଗୁରୁଙ୍କ ସେବା କାରିବା ଦ୍ଵାରା ହିଁ ସୁଖ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଥାଏ ଆଉ ସତ୍ୟ ନାମ ଦ୍ଵାରା ମନୁଷ୍ୟ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ବୁଝିଥାଏ॥4॥
ਇਕਿ ਕੁਚਲ ਕੁਚੀਲ ਵਿਖਲੀ ਪਤੇ ਨਾਵਹੁ ਆਪਿ ਖੁਆਏ ॥
କିଛି କୁଟିଳ ଚାଲବାଜି, ମଳିନ ଏବଂ ଚରିତ୍ରହୀନ ଜୀବ ଅଛନ୍ତି, ତାହାଙ୍କୁ ଭଗବାନ ସ୍ଵୟଂ ନିଜ ନାମ ଠାରୁ ବିହୀନ କରିଛନ୍ତି।
ਨਾ ਓਨ ਸਿਧਿ ਨ ਬੁਧਿ ਹੈ ਨ ਸੰਜਮੀ ਫਿਰਹਿ ਉਤਵਤਾਏ ॥੫॥
ତାହାଙ୍କ ପାଖରେ ନା ସିଦ୍ଧି ଅଛି, ନା ସୁବୁଦ୍ଧି ଅଛି, ନା ହିଁ ସେ ସଂଯମୀ ଅଟେ, ସେ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇ ବୁଲୁଥାଏ॥5॥
ਨਦਰਿ ਕਰੇ ਜਿਸੁ ਆਪਣੀ ਤਿਸ ਨੋ ਭਾਵਨੀ ਲਾਏ ॥
ଯାହା ଉପରେ ଇଶ୍ଵର ନିଜର କୃପା ଦୃଷ୍ଟି କରିଥାନ୍ତି, ତାହା ଭିତରେ ନାମର ଶ୍ରଦ୍ଧା ଏବଂ ଆସ୍ଥା ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଯାଏ।
ਸਤੁ ਸੰਤੋਖੁ ਇਹ ਸੰਜਮੀ ਮਨੁ ਨਿਰਮਲੁ ਸਬਦੁ ਸੁਣਾਏ ॥੬॥
ଏପରି ମନୁଷ୍ୟ ନିର୍ମଳ ବାଣୀକୁ ଶୁଣି ସତ୍ୟବାଦୀ, ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ଏବଂ ସଂଯମୀ ବନିଯାଇଥାଏ॥6॥
ਲੇਖਾ ਪੜਿ ਨ ਪਹੂਚੀਐ ਕਥਿ ਕਹਣੈ ਅੰਤੁ ਨ ਪਾਇ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଲେଖା ପଢିବା ଦ୍ଵାରା ମନୁଷ୍ୟ ତାହାଙ୍କ ନିଷ୍କର୍ଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପହଞ୍ଚି ପାରେ ନାହିଁ, କହିବା ଏବଂ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିବା ଦ୍ଵାରା ତାହାଙ୍କ ଅନ୍ତ ମିଳେନାହିଁ।
ਗੁਰ ਤੇ ਕੀਮਤਿ ਪਾਈਐ ਸਚਿ ਸਬਦਿ ਸੋਝੀ ਪਾਇ ॥੭॥
ଗୁରୁଙ୍କ ମାଧ୍ୟମରୁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ମୂଲ୍ୟ ଜାଣିହୁଏ ଆଉ ସଚ୍ଚା ବାଣୀ ଦ୍ଵାରା ତାହାଙ୍କ ଜ୍ଞାନ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ॥7॥
ਇਹੁ ਮਨੁ ਦੇਹੀ ਸੋਧਿ ਤੂੰ ਗੁਰ ਸਬਦਿ ਵੀਚਾਰਿ ॥
ହେ ଭାଇ! ଗୁରୁଙ୍କ ବାଣୀ ଦ୍ଵାରା ତୁ ନିଜର ଏହି ମନ ଏବଂ ଶରୀରର ଶୋଧନ କରିଛୁ।
ਨਾਨਕ ਇਸੁ ਦੇਹੀ ਵਿਚਿ ਨਾਮੁ ਨਿਧਾਨੁ ਹੈ ਪਾਈਐ ਗੁਰ ਕੈ ਹੇਤਿ ਅਪਾਰਿ ॥੮॥੧੦॥੩੨॥
ହେ ନାନକ! ଏହି ଶରୀରର ଭିତରେ ନାମର ଖଜଣା ବିଦ୍ୟମାନ ଅଟେ, ଯାହା ଗୁରୁଙ୍କ ଅପାର କୃପା ଦ୍ଵାରା ହିଁ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ॥8॥10॥32॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ଆଶା ମହଲା 3 ॥
ਸਚਿ ਰਤੀਆ ਸੋਹਾਗਣੀ ਜਿਨਾ ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਸੀਗਾਰਿ ॥
ଯେଉଁ ସୁହାଗିନୀ ଗୁରୁଙ୍କ ବାଣୀ ଦ୍ଵାରା ନିଜ ଜୀବନକୁ ଶୃଙ୍ଗାର କରିଛି, ସେ ସତ୍ୟରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ।