Page 419
ਜੋਗੀ ਭੋਗੀ ਕਾਪੜੀ ਕਿਆ ਭਵਹਿ ਦਿਸੰਤਰ ॥
ଯୋଗୀ, ଭୋଗ୍ୟ ଏବଂ ଫଟା-ପୁରୁଣା ବସ୍ତ୍ର ପିନ୍ଧୁଥିବା ଫକୀର ବ୍ୟର୍ଥରେ ହିଁ ପରଦେଶରେ ବୁଲୁଥାନ୍ତି।
ਗੁਰ ਕਾ ਸਬਦੁ ਨ ਚੀਨ੍ਹ੍ਹਹੀ ਤਤੁ ਸਾਰੁ ਨਿਰੰਤਰ ॥੩॥
ସେ ଗୁରୁଙ୍କ ବାଣୀ ଏବଂ ନିରନ୍ତର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସତ୍ୟକୁ ଖୋଜି ନଥାଏ ॥3॥
ਪੰਡਿਤ ਪਾਧੇ ਜੋਇਸੀ ਨਿਤ ਪੜ੍ਹਹਿ ਪੁਰਾਣਾ ॥
ପଣ୍ଡିତ, ପ୍ରଚାରକ ଏବଂ ଜ୍ୟୋତିଷ ସର୍ବଦା ପୁରାଣ ଇତ୍ୟାଦି ଗ୍ରନ୍ଥକୁ ପଢିଥାନ୍ତି।
ਅੰਤਰਿ ਵਸਤੁ ਨ ਜਾਣਨ੍ਹ੍ਹੀ ਘਟਿ ਬ੍ਰਹਮੁ ਲੁਕਾਣਾ ॥੪॥
କିନ୍ତୁ, ସେ ଅନ୍ତରରେ ନାମ ବସ୍ତୁକୁ ଜାଣି ନଥାଏ, ପରଂବ୍ରହ୍ମ ହୃଦୟରେ ଲୁଚି ରହିଥାନ୍ତି ॥4॥
ਇਕਿ ਤਪਸੀ ਬਨ ਮਹਿ ਤਪੁ ਕਰਹਿ ਨਿਤ ਤੀਰਥ ਵਾਸਾ ॥
କେହି ତପସ୍ଵୀ ବନରେ ତପସ୍ୟା କରିଥାଏ ଆଉ କେହି ନିତ୍ୟ ହିଁ ତୀର୍ଥରେ ନିବାସ କରିଥାଏ।
ਆਪੁ ਨ ਚੀਨਹਿ ਤਾਮਸੀ ਕਾਹੇ ਭਏ ਉਦਾਸਾ ॥੫॥
ସେହି ତାମସିକ ପୁରୁଷ ନିଜ ଆତ୍ମସ୍ଵରୂପକୁ ବୁଝି ନଥାଏ, ସେ କାହା ପ୍ରତି ବିରକ୍ତ ହେଉଛି?॥5॥
ਇਕਿ ਬਿੰਦੁ ਜਤਨ ਕਰਿ ਰਾਖਦੇ ਸੇ ਜਤੀ ਕਹਾਵਹਿ ॥
କେତେ ପ୍ରୟାସ କରି ବୀର୍ଯ୍ୟକୁ ସଂଯମ କରିଥାଏ, ଏହି ପ୍ରକାରେ ସେ ନିଜକୁ ବ୍ରହ୍ମଚାରୀ କହିଥାଏ।
ਬਿਨੁ ਗੁਰ ਸਬਦ ਨ ਛੂਟਹੀ ਭ੍ਰਮਿ ਆਵਹਿ ਜਾਵਹਿ ॥੬॥
କିନ୍ତୁ, ତଥାପି ଗୁରୁଙ୍କ ବାଣୀ ବିନା ତାହାର ମୁକ୍ତି ହୋଇନଥାଏ ଆଉ ଭ୍ରମରେ ପଡି ଜନ୍ମ ମରଣ ଚକ୍ରରେ ପଡି ରହିଥାଏ ॥6॥
ਇਕਿ ਗਿਰਹੀ ਸੇਵਕ ਸਾਧਿਕਾ ਗੁਰਮਤੀ ਲਾਗੇ ॥
କେତେ ଗୃହସ୍ଥି, ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସେବକ, ସାଧକ ଅଛନ୍ତି ଆଉ ସେମାନେ ଗୁରୁଙ୍କ ମତି ଅନୁସାରେ ଚାଲି ଥାଆନ୍ତି।
ਨਾਮੁ ਦਾਨੁ ਇਸਨਾਨੁ ਦ੍ਰਿੜੁ ਹਰਿ ਭਗਤਿ ਸੁ ਜਾਗੇ ॥੭॥
ସେହି ନାମ, ଦାନ, ସ୍ନାନକୁ ସୁଦୃଢ କରିଥାଏ ଆଉ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଭକ୍ତିରେ ସଚେତ ରହିଥାଏ ॥7॥
ਗੁਰ ਤੇ ਦਰੁ ਘਰੁ ਜਾਣੀਐ ਸੋ ਜਾਇ ਸਿਞਾਣੈ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ମାଧ୍ୟମରୁ ହିଁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଘର ଦ୍ଵାର ଜଣା ପଡିଥାଏ ଆଉ ମନୁଷ୍ୟ ସେହି ସ୍ଥାନକୁ ଚିହ୍ନି ପାରେ।
ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਨ ਵੀਸਰੈ ਸਾਚੇ ਮਨੁ ਮਾਨੈ ॥੮॥੧੪॥
ହେ ନାନକ! ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ କେବେ ମଧ୍ୟ ଭୁଲେ ନାହିଁ, ତାହାର ମନ ସତ୍ୟର ସ୍ମୃତିରେ ଲାଗିଯାଇଛି॥8॥14॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ଆଶା ମହଲା 1 ॥
ਮਨਸਾ ਮਨਹਿ ਸਮਾਇਲੇ ਭਉਜਲੁ ਸਚਿ ਤਰਣਾ ॥
ନିଜ ଇଚ୍ଛାକୁ ମନରେ ହିଁ ନିୟନ୍ତ୍ରିତ କରି ସତ୍ୟ ଦ୍ଵାରା ଭବସାଗରରୁ ପାର କରାଯାଇ ପାରେ।
ਆਦਿ ਜੁਗਾਦਿ ਦਇਆਲੁ ਤੂ ਠਾਕੁਰ ਤੇਰੀ ਸਰਣਾ ॥੧॥
ହେ ଠାକୁର! ତୁ ଜଗତର ଆଦି ଯୁଗ-ଯୁଗାନ୍ତରରୁ ହିଁ ସବୁଙ୍କ ଉପରେ ଦୟାଳୁ ଅଛୁ ଆଉ ମୁଁ ତୋର ହିଁ ଶରଣରେ ଆସିଛି ॥1॥
ਤੂ ਦਾਤੌ ਹਮ ਜਾਚਿਕਾ ਹਰਿ ਦਰਸਨੁ ਦੀਜੈ ॥
ତୁ ଦାତା ଅଟୁ ଆଉ ମୁଁ ତୋର ଦ୍ଵାରର ଭିକାରୀ ଅଟେ, ହେ ହରି! ମୋତେ ଦର୍ଶନ ଦେଇ କୃତାର୍ଥ କର।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਨਾਮੁ ਧਿਆਈਐ ਮਨ ਮੰਦਰੁ ਭੀਜੈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ମାଧ୍ୟମରୁ ନାମର ଧ୍ୟାନ କରିଲେ ମନ-ମନ୍ଦିର ହରିନାମ ଦ୍ଵାରା ଭିଜି ଯାଏ ॥1॥ରୁହ॥
ਕੂੜਾ ਲਾਲਚੁ ਛੋਡੀਐ ਤਉ ਸਾਚੁ ਪਛਾਣੈ ॥
ଯେବେ ମନୁଷ୍ୟ ମିଥ୍ୟା ଲାଳସା ତ୍ୟାଗ କରିଥାଏ, ତାହାହେଲେ ସେ ସତ୍ୟକୁ ଚିହ୍ନି ଦିଏ।
ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਸਮਾਈਐ ਪਰਮਾਰਥੁ ਜਾਣੈ ॥੨॥
ଗୁରୁଙ୍କ ବାଣୀରେ ଥିବା ବ୍ୟକ୍ତି ଜୀବନର ପରମାର୍ଥକୁ ବୁଝି ନିଏ ॥2॥
ਇਹੁ ਮਨੁ ਰਾਜਾ ਲੋਭੀਆ ਲੁਭਤਉ ਲੋਭਾਈ ॥
ଏହି ଲୋଭୀ ମନ ଶରୀର ରୂପୀ ନଗରର ବାଦଶାହ ଅଟେ ଯିଏ ସର୍ବଦା ଲୋଭରେ ଆକର୍ଷିତ ହୋଇ ଲୋଭ କରିଥାଏ।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਲੋਭੁ ਨਿਵਾਰੀਐ ਹਰਿ ਸਿਉ ਬਣਿ ਆਈ ॥੩॥
ଗୁରୁଙ୍କ ମାଧ୍ୟମରୁ ଲୋଭ ଦୂର ହୋଇଯାଏ ଆଉ ମନୁଷ୍ୟର ପ୍ରେମ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ବନିଯାଏ॥3॥
ਕਲਰਿ ਖੇਤੀ ਬੀਜੀਐ ਕਿਉ ਲਾਹਾ ਪਾਵੈ ॥
ପଡିଆ ଜମିରେ ଫସଲ କରି ମନୁଷ୍ୟ କିପରି ଲାଭ ପ୍ରାପ୍ତ କରି ପାରିବ?
ਮਨਮੁਖੁ ਸਚਿ ਨ ਭੀਜਈ ਕੂੜੁ ਕੂੜਿ ਗਡਾਵੈ ॥੪॥
ମନମୁଖୀ ସତ୍ୟ ସହିତ ଖୁସି ହୋଇନଥାଏ, ଏପରି ମିଥ୍ୟା ମନୁଷ୍ୟ ମିଥ୍ୟାରେ ଫସି ରହିଥାଏ ॥4॥
ਲਾਲਚੁ ਛੋਡਹੁ ਅੰਧਿਹੋ ਲਾਲਚਿ ਦੁਖੁ ਭਾਰੀ ॥
ହେ ଅନ୍ଧ ଜୀବ! ମୋହିନୀର ଲାଳସା ତ୍ୟାଗ କର, ଅନ୍ୟଥା ବହୁତ ଦୁଃଖ ସହିବାକୁ ପଡିବ।
ਸਾਚੌ ਸਾਹਿਬੁ ਮਨਿ ਵਸੈ ਹਉਮੈ ਬਿਖੁ ਮਾਰੀ ॥੫॥
ଯଦି ସତ୍ୟସ୍ଵରୂପ ଶାହିବ ମନରେ ବାସ କରନ୍ତି, ତାହାହେଲେ ଅହଙ୍କାରର ବିଷ ନିବୃତ୍ତ ହୋଇଯାଏ॥5॥
ਦੁਬਿਧਾ ਛੋਡਿ ਕੁਵਾਟੜੀ ਮੂਸਹੁਗੇ ਭਾਈ ॥
ହେ ମୋର ଭାଇ! ଦ୍ଵିଧାର କୁମାର୍ଗକୁ ତ୍ୟାଗ କର ଅନ୍ୟଥା ଲୁଟି ହୋଇଯିବ।
ਅਹਿਨਿਸਿ ਨਾਮੁ ਸਲਾਹੀਐ ਸਤਿਗੁਰ ਸਰਣਾਈ ॥੬॥
ଦିନ ରାତି ଗୁରୁଙ୍କ ଶରଣରେ ନାମର ସ୍ତୁତି ଗାନ କର ॥6॥
ਮਨਮੁਖ ਪਥਰੁ ਸੈਲੁ ਹੈ ਧ੍ਰਿਗੁ ਜੀਵਣੁ ਫੀਕਾ ॥
ମନମୁଖୀର ହୃଦୟ ଏକ ପଥର ଏବଂ ଚଟାଣ ଅଟେ ଆଉ ତାହାର ଜୀବନ ଧିକ୍କାର ଯୋଗ୍ୟ ଏବଂ ନୀରସ ଅଟେ।
ਜਲ ਮਹਿ ਕੇਤਾ ਰਾਖੀਐ ਅਭ ਅੰਤਰਿ ਸੂਕਾ ॥੭॥
ପଥରକୁ କେତେ ସମୟ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପାଣିରେ ରଖାଗଲେ ମଧ୍ୟ ଭିତରେ ଶୁଖିଲା ହିଁ ରହିଥାଏ ॥7॥
ਹਰਿ ਕਾ ਨਾਮੁ ਨਿਧਾਨੁ ਹੈ ਪੂਰੈ ਗੁਰਿ ਦੀਆ ॥
ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁ ମୋତେ ହରିଙ୍କ ନାମ ପ୍ରଦାନ କରିଛନ୍ତି, ଯିଏ ଗୁଣର ଭଣ୍ଡାର ଅଟନ୍ତି।
ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਨ ਵੀਸਰੈ ਮਥਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਪੀਆ ॥੮॥੧੫॥
ହେ ନାନକ! ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ନାମ ରୂପୀ ଅମୃତକୁ ମନ୍ଥନ କରି ପାନ କରିଛି, ସେ ନାମକୁ କେବେ ଭୁଲେ ନାହିଁ ॥8॥15॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ଆଶା ମହଲା 1 ॥
ਚਲੇ ਚਲਣਹਾਰ ਵਾਟ ਵਟਾਇਆ ॥
ଜୀବ ରୂପୀ ପଥିକ ସତମାର୍ଗରୁ ବିଚଳିତ ହୋଇ କୁମାର୍ଗରେ ଚାଲୁଅଛି।
ਧੰਧੁ ਪਿਟੇ ਸੰਸਾਰੁ ਸਚੁ ਨ ਭਾਇਆ ॥੧॥
ସେହି ନଶ୍ଵର ସାଂସାରିକ ଧନ୍ଧାରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ ଆଉ ସତ୍ୟ ସହିତ ସ୍ନେହ କରେ ନାହିଁ ॥1॥
ਕਿਆ ਭਵੀਐ ਕਿਆ ਢੂਢੀਐ ਗੁਰ ਸਬਦਿ ਦਿਖਾਇਆ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତିକୁ ଗୁରବାଣୀ ସତ୍ୟ (ପରମାତ୍ମା) ଦେଖାଇଛି, ପୁଣି ସେ ଏପଟେ ସେପଟେ କାହିଁକି ସନ୍ଧାନ କରିବ?
ਮਮਤਾ ਮੋਹੁ ਵਿਸਰਜਿਆ ਅਪਨੈ ਘਰਿ ਆਇਆ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଏବେ ସେ ମମତା ଏବଂ ମୋହକୁ ତ୍ୟାଗ କରି ନିଜ ଘର ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପାଖକୁ ଆସିଛି ॥1॥
ਸਚਿ ਮਿਲੈ ਸਚਿਆਰੁ ਕੂੜਿ ਨ ਪਾਈਐ ॥
ସତ୍ୟବାଦୀକୁ ହିଁ ସତ୍ୟ(ପ୍ରଭୁ) ମିଳିଥାନ୍ତି, ମିଥ୍ୟା ଦ୍ଵାରା ଏହା ପାଇ ହୁଏନାହିଁ।
ਸਚੇ ਸਿਉ ਚਿਤੁ ਲਾਇ ਬਹੁੜਿ ਨ ਆਈਐ ॥੨॥
ସତ୍ୟ ସାଥିରେ ଚିତ୍ତ ଲଗାଇବା ଦ୍ଵାରା ମନୁଷ୍ୟ ପୁଣି ଜଗତକୁ ଆସେ ନାହିଁ ॥2॥
ਮੋਇਆ ਕਉ ਕਿਆ ਰੋਵਹੁ ਰੋਇ ਨ ਜਾਣਹੂ ॥
ହେ ବନ୍ଧୁ! ତୁମେ ମୃତକ ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ ପାଇଁ କାହିଁକି କ୍ରନ୍ଦନ କରୁଛ? ଠିକ ଭାବରେ କ୍ରନ୍ଦନ କରିବା ତୁମକୁ ଆସୁ ନାହିଁ।
ਰੋਵਹੁ ਸਚੁ ਸਲਾਹਿ ਹੁਕਮੁ ਪਛਾਣਹੂ ॥੩॥
ସତ୍ୟସ୍ଵରୂପ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସ୍ତୁତି ଗାନ କରି ପ୍ରେମରେ ବିଳାପ କର ଆଉ ତାହାଙ୍କ ହୁକୁମକୁ ଜାଣ ॥3॥
ਹੁਕਮੀ ਵਜਹੁ ਲਿਖਾਇ ਆਇਆ ਜਾਣੀਐ ॥
ଯାହାର ଭାଗ୍ୟରେ ଭଗବାନ ନାମ ନିର୍ବାହର ପ୍ରାପ୍ତି ଲେଖିଛନ୍ତି, ତାହାର ଆଗମନ ସଫଳ ଅଟେ।
ਲਾਹਾ ਪਲੈ ਪਾਇ ਹੁਕਮੁ ਸਿਞਾਣੀਐ ॥੪॥
ତାହାଙ୍କ ହ୍ରୁଦୟକୁ ଅନୁଭବ କରି ପ୍ରାଣୀ ଲାଭ ପ୍ରାପ୍ତ କରି ନିଏ ॥4॥