Page 406
ਦਇਆ ਕਰਹੁ ਕਿਰਮ ਅਪੁਨੇ ਕਉ ਇਹੈ ਮਨੋਰਥੁ ਸੁਆਉ ॥੨॥
ନିଜର ତୁଚ୍ଛ କୀଡା ଉପରେ ଦୟା କର, କେବଳ ଏହା ମୋର ମନୋରଥ ଏବଂ ପ୍ରୟୋଜନ ଅଟେ ॥2॥
ਤਨੁ ਧਨੁ ਤੇਰਾ ਤੂੰ ਪ੍ਰਭੁ ਮੇਰਾ ਹਮਰੈ ਵਸਿ ਕਿਛੁ ਨਾਹਿ ॥
ହେ ମୋର ପ୍ରଭୁ! ତୁ ମୋର ମାଲିକ ଅଟୁ ଆଉ ମୋର ତନ ଏବଂ ଧନ ସବୁ ତୋ’ ପ୍ରଦତ୍ତ ଅଟେ, ମୋର ବଶରେ କିଛି ମଧ୍ୟ ନାହିଁ।
ਜਿਉ ਜਿਉ ਰਾਖਹਿ ਤਿਉ ਤਿਉ ਰਹਣਾ ਤੇਰਾ ਦੀਆ ਖਾਹਿ ॥੩॥
ତୁମେ ଯେପରି ରାଖୀ ଥାଅ, ମୁଁ ସେପରି ହିଁ ରହିଥାଏ, ତୁମେ ଯାହା ଦେଇଥାଅ, ମୁଁ ତାହା ହିଁ ଖାଇ ଥାଏ ॥3॥
ਜਨਮ ਜਨਮ ਕੇ ਕਿਲਵਿਖ ਕਾਟੈ ਮਜਨੁ ਹਰਿ ਜਨ ਧੂਰਿ ॥
ହରିଙ୍କ ଭକ୍ତଙ୍କ ଚରଣ ଧୂଳିରେ କରିଥିବା ସ୍ନାନ ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତରର ପାପ ଦୂର କରି ଦେଇଥାଏ।
ਭਾਇ ਭਗਤਿ ਭਰਮ ਭਉ ਨਾਸੈ ਹਰਿ ਨਾਨਕ ਸਦਾ ਹਜੂਰਿ ॥੪॥੪॥੧੩੯॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପ୍ରେମ ଭକ୍ତି କାରଣରୁ ଦ୍ଵିଧା ଏବଂ ଭୟ ନଷ୍ଟ ହୋଇଯାଏ, ହେ ନାନକ! ଇଶ୍ଵର ସର୍ବଦା ଜୀବଙ୍କ ସାଥିରେ ରହିଥାନ୍ତି ॥4॥4॥136॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5 ॥
ਅਗਮ ਅਗੋਚਰੁ ਦਰਸੁ ਤੇਰਾ ਸੋ ਪਾਏ ਜਿਸੁ ਮਸਤਕਿ ਭਾਗੁ ॥
ହେ ପରମପିତା, ତୋର ତୋର ଦର୍ଶନ ଅଗମ୍ୟ ଏବଂ ଅଗୋଚର ଅଟେ, ଏଥିପାଇଁ, ତୋର ଦର୍ଶନ ସେ ହିଁ କରିଥାଏ, ଯାହାର କପାଳରେ ଭାଗ୍ୟ ଉଦୟ ହୋଇଥାଏ।
ਆਪਿ ਕ੍ਰਿਪਾਲਿ ਕ੍ਰਿਪਾ ਪ੍ਰਭਿ ਧਾਰੀ ਸਤਿਗੁਰਿ ਬਖਸਿਆ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ॥੧॥
କୃପାଳୁ ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵୟଂ ମୋ’ ଉପରେ କୃପା କରିଛନ୍ତି, ଏଥିପାଇଁ, ସଦଗୁରୁ ମୋତେ ହରିଙ୍କ ନାମ ପ୍ରଦାନ କରିଛନ୍ତି ॥1॥
ਕਲਿਜੁਗੁ ਉਧਾਰਿਆ ਗੁਰਦੇਵ ॥
ଗୁରୁଦେବ କଳିଯୁଗର ମଧ୍ୟ ଉଦ୍ଧାର କରିଛନ୍ତି।
ਮਲ ਮੂਤ ਮੂੜ ਜਿ ਮੁਘਦ ਹੋਤੇ ਸਭਿ ਲਗੇ ਤੇਰੀ ਸੇਵ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ମୂର୍ଖ ଏବଂ ବୋକା ଯିଏ ମଳ ମୁତ୍ର ଭଳି ଦୂଷିତ ଥିଲା, ସମସ୍ତେ ତୋର ସେବାରେ ଲାଗିଛନ୍ତି ॥1॥ରୁହ॥
ਤੂ ਆਪਿ ਕਰਤਾ ਸਭ ਸ੍ਰਿਸਟਿ ਧਰਤਾ ਸਭ ਮਹਿ ਰਹਿਆ ਸਮਾਇ ॥
ତୁ ଜଗତର ରଚୟିତା ଅଟୁ, ସାରା ସୃଷ୍ଟିକୁ ସ୍ଥାପିତ କରିଛୁ ଆଉ ସବୁଙ୍କ ଠାରେ ରହିଛୁ।
ਧਰਮ ਰਾਜਾ ਬਿਸਮਾਦੁ ਹੋਆ ਸਭ ਪਈ ਪੈਰੀ ਆਇ ॥੨॥
ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଜଗତ ତୋର ଚରଣ ସେବାରେ ଲାଗିଛି ଆଉ ଏହା ଦେଖି ଧର୍ମରାଜ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଛନ୍ତି ॥2॥
ਸਤਜੁਗੁ ਤ੍ਰੇਤਾ ਦੁਆਪਰੁ ਭਣੀਐ ਕਲਿਜੁਗੁ ਊਤਮੋ ਜੁਗਾ ਮਾਹਿ ॥
ସତ୍ୟ, ତ୍ରେତୟା ଓ ଦ୍ଵାପରକୁ ଭଲ ଯୁଗ କୁହାଯାଏ, ପରନ୍ତୁ, କଳିଯୁଗ ସବୁ ଯୁଗରୁ ଉତ୍ତମ ଅଟେ।
ਅਹਿ ਕਰੁ ਕਰੇ ਸੁ ਅਹਿ ਕਰੁ ਪਾਏ ਕੋਈ ਨ ਪਕੜੀਐ ਕਿਸੈ ਥਾਇ ॥੩॥
କାରଣ, ଏହି ଯୁଗରେ ମନୁଷ୍ୟ ଏହି ହାତରେ ଯେପରି କର୍ମ କରିଥାଏ, ତାହାକୁ ସେହି ହାତରେ ସେପରି ହିଁ ଫଳ ମିଳିଥାଏ, କେହି ବି ନିର୍ଦ୍ଦୋଷ ବ୍ୟକ୍ତି ଅନ୍ୟର ପାପ ପାଇଁ ଦଣ୍ଡ ପାଏ ନାହିଁ॥3॥
ਹਰਿ ਜੀਉ ਸੋਈ ਕਰਹਿ ਜਿ ਭਗਤ ਤੇਰੇ ਜਾਚਹਿ ਏਹੁ ਤੇਰਾ ਬਿਰਦੁ ॥
ହେ ପୂଜନୀୟ ହରି! ତୁମେ ତାହା କର ଯାହା ତୁମ ଭକ୍ତ ତୁମକୁ ମାଗିଥାଏ, ଏହା ତୁମ ଅଭ୍ୟାସ ଅଟେ।
ਕਰ ਜੋੜਿ ਨਾਨਕ ਦਾਨੁ ਮਾਗੈ ਅਪਣਿਆ ਸੰਤਾ ਦੇਹਿ ਹਰਿ ਦਰਸੁ ॥੪॥੫॥੧੪੦॥
ହେ ହରି! ନାନକ ହାତ ଯୋଡି ତୁମକୁ ଏକ ଦାନ ମଗନ୍ତି ଯେ ତାହାଙ୍କୁ ନିଜ ସନ୍ଥଙ୍କ ଦର୍ଶନ ପ୍ରଦାନ କର ॥4॥5॥140॥
ਰਾਗੁ ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ਘਰੁ ੧੩
ରାଗ ଆଶା ମହଲା 5 ଘର 13 ॥
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଇଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପାଇ ହୁଏ।
ਸਤਿਗੁਰ ਬਚਨ ਤੁਮ੍ਹ੍ਹਾਰੇ ॥ ਨਿਰਗੁਣ ਨਿਸਤਾਰੇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ହେ ସଦଗୁରୁ! ତୋର ବଚନ ନିର୍ଗୁଣ ଜୀବଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଭବସାଗରରୁ ପାର କରାଇ ଦିଏ ॥1॥ରୁହ॥
ਮਹਾ ਬਿਖਾਦੀ ਦੁਸਟ ਅਪਵਾਦੀ ਤੇ ਪੁਨੀਤ ਸੰਗਾਰੇ ॥੧॥
ତୋର ସଙ୍ଗତିରେ ମହା କ୍ରୂର, ଦୁଷ୍ଟ ଏବଂ ଅପବାଦୀ ମଧ୍ୟ ପବିତ୍ର ବନିଯାଏ ॥1॥
ਜਨਮ ਭਵੰਤੇ ਨਰਕਿ ਪੜੰਤੇ ਤਿਨ੍ਹ੍ਹ ਕੇ ਕੁਲ ਉਧਾਰੇ ॥੨॥
ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ଯୋନିରେ ବୁଲୁଥାଏ, ତାହାକୁ ନରକରେ ପକାଯାଏ, ତାହାର ବଂଶକୁ ମଧ୍ୟ ତୁ ଉଦ୍ଧାର କରି ଦେଇଛୁ ॥2॥
ਕੋਇ ਨ ਜਾਨੈ ਕੋਇ ਨ ਮਾਨੈ ਸੇ ਪਰਗਟੁ ਹਰਿ ਦੁਆਰੇ ॥੩॥
ଯାହାକୁ କେହି ଜାଣି ନଥିଲେ ଆଉ ଯାହାକୁ କେହି ସମ୍ମାନ କରୁନଥିଲେ , ସେ ହରିଙ୍କ ଦ୍ଵାରରେ ଲୋକପ୍ରିୟ ହୋଇଯାଇଛି ॥3॥
ਕਵਨ ਉਪਮਾ ਦੇਉ ਕਵਨ ਵਡਾਈ ਨਾਨਕ ਖਿਨੁ ਖਿਨੁ ਵਾਰੇ ॥੪॥੧॥੧੪੧॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ହେ ମୋର ସଦଗୁରୁ! ମୁଁ ତୋ’ ପାଖରେ କେଉଁ ଉପମା ଏବଂ କେଉଁ ବଡିମା ପ୍ରୟୋଗ କରିବି, ମୁଁ ପ୍ରତି କ୍ଷଣରେ ତୋ’ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଅଟେ ॥4॥1॥141॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5 ॥
ਬਾਵਰ ਸੋਇ ਰਹੇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ବାଉଳା ମନୁଷ୍ୟ ମାୟା ମୋହର ନିଦ୍ରାରେ ଶୋଇ ରହିଛି ॥1॥ରୁହ॥
ਮੋਹ ਕੁਟੰਬ ਬਿਖੈ ਰਸ ਮਾਤੇ ਮਿਥਿਆ ਗਹਨ ਗਹੇ ॥੧॥
ସେ କୁଟୁମ୍ବର ମୋହ ଏବଂ ବିକାରର ରସରେ ମସ୍ତ ହୋଇଛି ଆଉ ମିଥ୍ୟା ଉପଲବ୍ଧି ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ ॥1॥
ਮਿਥਨ ਮਨੋਰਥ ਸੁਪਨ ਆਨੰਦ ਉਲਾਸ ਮਨਿ ਮੁਖਿ ਸਤਿ ਕਹੇ ॥੨॥
ମିଥ୍ୟା ମନୋରଥ ଏବଂ ସ୍ଵପ୍ନର ଆନନ୍ଦ ଏବଂ ଉଲ୍ଲାସକୁ ମନମୁଖୀ ମନୁଷ୍ୟ ସତ୍ୟ କହିଥାଏ ॥2॥
ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਨਾਮੁ ਪਦਾਰਥੁ ਸੰਗੇ ਤਿਲੁ ਮਰਮੁ ਨ ਲਹੇ ॥੩॥
ଅମୃତ ରୂପୀ ହରି ନାମ ହିଁ ସର୍ବଦା ସାଥି ଦେଇଥାଏ, କିନ୍ତୁ, ମନମୁଖୀ ମନୁଷ୍ୟ ହରିନାମର ଭେଦ ତିଳେ ମାତ୍ର ବୁଝେ ନାହିଁ ॥3॥
ਕਰਿ ਕਿਰਪਾ ਰਾਖੇ ਸਤਸੰਗੇ ਨਾਨਕ ਸਰਣਿ ਆਹੇ ॥੪॥੨॥੧੪੨॥
ହେ ନାନକ! ପରମାତ୍ମା ନିଜେ କୃପା କରି ଯେଉଁ ଲୋକକୁ ସତସଙ୍ଗତିରେ ରଖିଛନ୍ତି, ସେ ହିଁ ତାହାଙ୍କ ଶରଣରେ ଆସିଛି॥4॥2॥142॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ਤਿਪਦੇ ॥
ଆଶା ମହଲା 5 ତିପାଦି ॥
ਓਹਾ ਪ੍ਰੇਮ ਪਿਰੀ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ମୋତେ ସେହି ପ୍ରିୟ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପ୍ରେମ ଆବଶ୍ୟକ ॥1ରୁହ॥
ਕਨਿਕ ਮਾਣਿਕ ਗਜ ਮੋਤੀਅਨ ਲਾਲਨ ਨਹ ਨਾਹ ਨਹੀ ॥੧॥
ସୁନା, ମାଣିକ, ମୋତି ମୋତେ ଆବଶ୍ୟକ ନାହିଁ ॥1॥
ਰਾਜ ਨ ਭਾਗ ਨ ਹੁਕਮ ਨ ਸਾਦਨ ॥
ନା ରାଜ୍ୟ, ନା ଧନ-ଦୌଲତ, ନା ପ୍ରଭୁସତ୍ତା ଆଉ ନାହିଁ ସ୍ଵାଦ