Page 350
ਜੇ ਸਉ ਵਰ੍ਹਿਆ ਜੀਵਣ ਖਾਣੁ ॥
ଯଦି ମନୁଷ୍ୟ ସହସ୍ର ବର୍ଷ ଜୀବନ ରହିବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଖାଉ ଥାଏ ତାହାହେଲେ
ਖਸਮ ਪਛਾਣੈ ਸੋ ਦਿਨੁ ਪਰਵਾਣੁ ॥੨॥
କେବଳ ସେହି ଦିନ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦରବାରରେ ସ୍ଵୀକୃତ ହେବ, ଯେତେବେଳେ ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପରିଚୟ ପାଇବ ॥2॥
ਦਰਸਨਿ ਦੇਖਿਐ ਦਇਆ ਨ ਹੋਇ ॥
ନିବେଦନ କରୁଥିବା ମନୁଷ୍ୟର ଚେହେରା ଦେଖି ଲାଞ୍ଚୁଆ ଅଧିକାରୀକୁ ତାହା ଉପରେ ଦୟା ଆସେ ନାହିଁ।
ਲਏ ਦਿਤੇ ਵਿਣੁ ਰਹੈ ਨ ਕੋਇ ॥
କେହି ମଧ୍ୟ ଏପରି ହାକିମ ନାହାନ୍ତି ଯିଏ ଲାଞ୍ଚ ନିଏ ନାହି ଅଥବା ଦିଏ ନାହିଁ।
ਰਾਜਾ ਨਿਆਉ ਕਰੇ ਹਥਿ ਹੋਇ ॥
ରାଜା ସେତେବେଳେ ନ୍ୟାୟ କରିଥାଏ, ଯେତେବେଳେ ତାହାର ହାତରେ କିଛି ରଖି ଦିଆଯାଏ
ਕਹੈ ਖੁਦਾਇ ਨ ਮਾਨੈ ਕੋਇ ॥੩॥
ଆଉ ଭଗବାନଙ୍କ ନାମକୁ ସେ ମାନି ନଥାଏ ॥3॥
ਮਾਣਸ ਮੂਰਤਿ ਨਾਨਕੁ ਨਾਮੁ ॥
ହେ ନାନକ! ମନୁଷ୍ୟ କେବଳ ଆକାର ଓ ନାମରେ ହିଁ ମନୁଷ୍ୟ ଅଟେ।
ਕਰਣੀ ਕੁਤਾ ਦਰਿ ਫੁਰਮਾਨੁ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦରବାରର ଏହା ଆଦେଶ ଯେ ମନୁଷ୍ୟ ନିଜ ଆଚରଣ କାରଣରୁ କୁକୁର ହୋଇଥାଏ।
ਗੁਰ ਪਰਸਾਦਿ ਜਾਣੈ ਮਿਹਮਾਨੁ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଦୟାରୁ ଯଦି ମନୁଷ୍ୟ ଏହି ସଂସାରରେ ନିଜକୁ ନିଜେ ଅତିଥି ଭାବି ନିଏ ତାହାହେଲେ
ਤਾ ਕਿਛੁ ਦਰਗਹ ਪਾਵੈ ਮਾਨੁ ॥੪॥੪॥
ସେହି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦରବାରରେ କିଛି ପ୍ରତିଷ୍ଠା ପ୍ରାପ୍ତ କରି ନିଏ ॥4॥4॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ଆଶା ମହଲା 1॥
ਜੇਤਾ ਸਬਦੁ ਸੁਰਤਿ ਧੁਨਿ ਤੇਤੀ ਜੇਤਾ ਰੂਪੁ ਕਾਇਆ ਤੇਰੀ ॥
ହେ ପରମେଶ୍ଵର! ସୁରତି ଦ୍ଵାରା ଶୁଭୁଥିବା ଯେତେ ଅନାହତ ଶବ୍ଦ ଅଛି, ତାହା ସବୁ ତୁମ ଦ୍ଵାରା ଜାତ ହୋଇଥିବା ଧ୍ୱନି ଅଟେ।
ਤੂੰ ਆਪੇ ਰਸਨਾ ਆਪੇ ਬਸਨਾ ਅਵਰੁ ਨ ਦੂਜਾ ਕਹਉ ਮਾਈ ॥੧॥
ଦୁନିଆର ଯାହାମଧ୍ୟ ଦେଖା ଯାଉଛି, ତାହା ସବୁ ତୋର ହିଁ କାର୍ଯ୍ୟ ଅଟେ। ॥1॥
ਸਾਹਿਬੁ ਮੇਰਾ ਏਕੋ ਹੈ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ତୁମେ ସ୍ଵୟଂ ଜିହ୍ଵା ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ନାକ ଅଟ, ହେ ମୋର ମାତା! ଆଉ କାହାର କଥା କୁହ ନାହିଁ ॥1॥
ਏਕੋ ਹੈ ਭਾਈ ਏਕੋ ਹੈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ହେ ଭାଇ! ମୋର ମାଲିକ କେବଳ ଏକ ହିଁ ଅଟେ ଆଉ ସେହି ଏକ ମୋର ସ୍ଵାମୀ ଅଟନ୍ତି ॥1॥ରୁହ॥
ਆਪੇ ਮਾਰੇ ਆਪੇ ਛੋਡੈ ਆਪੇ ਲੇਵੈ ਦੇਇ ॥
ସେ ସ୍ଵୟଂ ଜୀବଙ୍କୁ ନାଶ କରିଥାନ୍ତି ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ମୁକ୍ତ କରିଥାନ୍ତି। ସେ ସ୍ଵୟଂ ଜୀବନ ନିଅନ୍ତି ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ପ୍ରାଣ ଦେଇଥାନ୍ତି।
ਆਪੇ ਵੇਖੈ ਆਪੇ ਵਿਗਸੈ ਆਪੇ ਨਦਰਿ ਕਰੇਇ ॥੨॥
ସେ ସ୍ଵୟଂ ଦେଖିଥାନ୍ତି ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଖୁସି ହୋଇଥାନ୍ତି ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଜୀବ ଉପରେ ନିଜ ଦୟା ଦୃଷ୍ଟି ଧାରଣ କରିଥାନ୍ତି ॥2॥
ਜੋ ਕਿਛੁ ਕਰਣਾ ਸੋ ਕਰਿ ਰਹਿਆ ਅਵਰੁ ਨ ਕਰਣਾ ਜਾਈ ॥
ତାହାଙ୍କୁ ଯାହା କିଛି କରିବାକୁ ହୁଏ, ସେ ତାହା କରନ୍ତି। ଆଉ କେହି ମଧ୍ୟ କିଛି କରିପାରିବ ନାହିଁ।
ਜੈਸਾ ਵਰਤੈ ਤੈਸੋ ਕਹੀਐ ਸਭ ਤੇਰੀ ਵਡਿਆਈ ॥੩॥
ସେହି ପ୍ରଭୁ ଯେପରି କରିଥାନ୍ତି, ସେପରି ହିଁ ତାହାଙ୍କ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିଥାଏ। ହେ ପ୍ରଭୁ! ସବୁ ତୋର ହିଁ ବଡିମା ଅଟେ ॥3॥
ਕਲਿ ਕਲਵਾਲੀ ਮਾਇਆ ਮਦੁ ਮੀਠਾ ਮਨੁ ਮਤਵਾਲਾ ਪੀਵਤੁ ਰਹੈ ॥
କଳିଯୁଗ ମଦ ହାଣ୍ଡି ଅଟେ। ମାୟା ମିଠା ମଦିରା ଅଟେ ଆଉ ମତୁଆଲା ମନ ତାହାକୁ ପାନ କରିଥାଏ।
ਆਪੇ ਰੂਪ ਕਰੇ ਬਹੁ ਭਾਂਤੀਂ ਨਾਨਕੁ ਬਪੁੜਾ ਏਵ ਕਹੈ ॥੪॥੫॥
(ବିଚାରା) ନାନକ ଏହା କହନ୍ତି ଯେ ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵୟଂ ଅନେକ ପ୍ରକାର ରୂପ ଧାରଣ କରିଥାନ୍ତି ॥4॥5॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ଆଶା ମହଲା 1॥
ਵਾਜਾ ਮਤਿ ਪਖਾਵਜੁ ਭਾਉ ॥
(ହେ ପ୍ରାଣୀ!)ବୁଦ୍ଧିକୁ ନିଜ ବାଜା ଆଉ ପ୍ରୀତିକୁ ନିଜ ବାଦ୍ୟ ବନାଅ।
ਹੋਇ ਅਨੰਦੁ ਸਦਾ ਮਨਿ ਚਾਉ ॥
ଏଥିଦ୍ଵାରା ମନରେ ଆନନ୍ଦ ଏବଂ ସର୍ବଦା ଉତ୍ସାହ ଜାତ ହୋଇଥାଏ।
ਏਹਾ ਭਗਤਿ ਏਹੋ ਤਪ ਤਾਉ ॥
ଏହା ପ୍ରଭୁ ଭକ୍ତି ଏବଂ ଏହା ତପସ୍ୟାର ସାଧନା ଅଟେ।
ਇਤੁ ਰੰਗਿ ਨਾਚਹੁ ਰਖਿ ਰਖਿ ਪਾਉ ॥੧॥
ଏହି ପ୍ରେମରେ ତୁ ନିଜ ଚରଣ ସହିତ ତାଳ ଦେଇ ନୃତ୍ୟ କରେ ॥1॥
ਪੂਰੇ ਤਾਲ ਜਾਣੈ ਸਾਲਾਹ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପ୍ରଶଂସାଙ୍କୁ ନିଜ ତାଳ-ସ୍ଵର ଭାବ;
ਹੋਰੁ ਨਚਣਾ ਖੁਸੀਆ ਮਨ ਮਾਹ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଅନ୍ୟର ନୃତ୍ୟ ହୃଦୟରେ ଭୋଗ ବିଳାସ ଜାତ କରିଥାଏ ॥1॥ରୁହ॥
ਸਤੁ ਸੰਤੋਖੁ ਵਜਹਿ ਦੁਇ ਤਾਲ ॥
ସତ୍ୟ ଏବଂ ସନ୍ତୋଷକୁ ନିଜର ଦୁଇଟି ତାଳ ବନାଅ ଆଉ ଏହାର ଅର୍ଜ୍ଜନ କର।
ਪੈਰੀ ਵਾਜਾ ਸਦਾ ਨਿਹਾਲ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସର୍ବଦା ଦର୍ଶନକୁ ନିଜ ପାଦର ଘୁଙ୍ଗୁର ବନାଅ।
ਰਾਗੁ ਨਾਦੁ ਨਹੀ ਦੂਜਾ ਭਾਉ ॥
ଦୈତ୍ୟ ଭାବ ନାଶକୁ ନିଜ ରାଗ ଏବଂ ଗୀତ ଭାବ।
ਇਤੁ ਰੰਗਿ ਨਾਚਹੁ ਰਖਿ ਰਖਿ ਪਾਉ ॥੨॥
ଏପରି ପ୍ରେମରେ ନିଜ ପାଦ ସହିତ ତାଳ ବନାଇ ତୁ ନୃତ୍ୟ କର ॥2॥
ਭਉ ਫੇਰੀ ਹੋਵੈ ਮਨ ਚੀਤਿ ॥
ନିଜ ମନ ଏବଂ ହୃଦୟରେ ସର୍ବଦା ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଭୟକୁ ନିଜ ନୃତ୍ୟରେ ଚକ୍ର ବନାଅ।
ਬਹਦਿਆ ਉਠਦਿਆ ਨੀਤਾ ਨੀਤਿ ॥
ବସିବା- ଉଠିବା ପ୍ରତି ସମୟରେ ଏହା କର।
ਲੇਟਣਿ ਲੇਟਿ ਜਾਣੈ ਤਨੁ ਸੁਆਹੁ ॥
ଶରୀରକୁ ଭସ୍ମ ଜାଇବାକୁ ପଡିବ, ମାଟିରେ ମିଶିବାକୁ ପଡିବ।
ਇਤੁ ਰੰਗਿ ਨਾਚਹੁ ਰਖਿ ਰਖਿ ਪਾਉ ॥੩॥
ଏପରି ପ୍ରେମରେ ନିଜ ପାଦ ସହିତ ତାଳ ବନାଇ ତୁ ନୃତ୍ୟ କର॥3॥
ਸਿਖ ਸਭਾ ਦੀਖਿਆ ਕਾ ਭਾਉ ॥
ଦୀକ୍ଷା (ଉପଦେଶ)କୁ ପ୍ରେମ କରିବା ବାଲା ଶିଷ୍ୟ ତୋର ମଣ୍ଡଳୀ ହେବେ।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਸੁਣਣਾ ਸਾਚਾ ਨਾਉ ॥
ଗୁରୁମୁଖୀ ବନି ଭଗବାନଙ୍କ ସତ୍ୟ ନାମକୁ ଶୁଣ।
ਨਾਨਕ ਆਖਣੁ ਵੇਰਾ ਵੇਰ ॥
ହେ ନାନକ! ବାରମ୍ବାର ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ଜପ କର।
ਇਤੁ ਰੰਗਿ ਨਾਚਹੁ ਰਖਿ ਰਖਿ ਪੈਰ ॥੪॥੬॥
ଏପରି ପ୍ରେମରେ ନିଜ ପାଦ ସହିତ ତାଳ ବନାଇ ତୁ ନୃତ୍ୟ କର॥4॥6॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ଆଶା ମହଲା 1॥
ਪਉਣੁ ਉਪਾਇ ਧਰੀ ਸਭ ਧਰਤੀ ਜਲ ਅਗਨੀ ਕਾ ਬੰਧੁ ਕੀਆ ॥
ଭଗବାନ ପବନକୁ ଉତ୍ପନ୍ନ କରି ସାରା ଧରିତ୍ରିକୁ ସ୍ଥାପିତ କରିଛନ୍ତି ଆଉ ଜଳ ଏବଂ ଅଗ୍ନିକୁ ନିୟମବଦ୍ଧ କରିଛନ୍ତି।
ਅੰਧੁਲੈ ਦਹਸਿਰਿ ਮੂੰਡੁ ਕਟਾਇਆ ਰਾਵਣੁ ਮਾਰਿ ਕਿਆ ਵਡਾ ਭਇਆ ॥੧॥
ଦଶ ମସ୍ତକ ବାଲା ଅନ୍ଧ ତଥା ମୂର୍ଖ ରାବଣ ନିଜ ମସ୍ତକ କାଟି ଦେଲା ପରନ୍ତୁ ତାହାକୁ ମାରିବା ପାଇଁ କେଉଁ ପ୍ରଶଂସା ପାଇଲା?॥1॥
ਕਿਆ ਉਪਮਾ ਤੇਰੀ ਆਖੀ ਜਾਇ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ତୁମର କେଉଁ କେଉଁ ଉପମା କୁହାଯାଇ ପାରିବ?
ਤੂੰ ਸਰਬੇ ਪੂਰਿ ਰਹਿਆ ਲਿਵ ਲਾਇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ତୁମେ ସର୍ବବ୍ୟାପକ ଅଟ ଆଉ ସବୁଙ୍କ ଠାରେ ଅଛ ତଥା ସବୁ ଜୀବ ତୁମ ଠାରେ ହିଁ ବୃତ୍ତି ଲଗାଇଛନ୍ତି ॥1॥ରୁହ॥
ਜੀਅ ਉਪਾਇ ਜੁਗਤਿ ਹਥਿ ਕੀਨੀ ਕਾਲੀ ਨਥਿ ਕਿਆ ਵਡਾ ਭਇਆ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ଜୀବଙ୍କୁ ଜାତ କରି ତୁମେ ତାହାଙ୍କ ଜୀବନ-ଯୁକ୍ତି ନିଜ ହାତରେ ଧରି ଅଛ ପୁଣି କାଳିଆ ନାଗର ନାକରେ ରଖି କେଉଁ ମହାନତା ପ୍ରାପ୍ତ କରିଛ?
ਕਿਸੁ ਤੂੰ ਪੁਰਖੁ ਜੋਰੂ ਕਉਣ ਕਹੀਐ ਸਰਬ ਨਿਰੰਤਰਿ ਰਵਿ ਰਹਿਆ ॥੨॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ତୁମେ କାହାର ପତି ଅଟ? କାହାକୁ ତୁମ ପତ୍ନୀ କୁହାଯାଇ ପାରିବ? ଯେଉଁ ସ୍ଥଳେ ତୁମେ ସବୁ ଜୀବଙ୍କ ଠାରେ ନିରନ୍ତର ରହିଛ ॥2॥
ਨਾਲਿ ਕੁਟੰਬੁ ਸਾਥਿ ਵਰਦਾਤਾ ਬ੍ਰਹਮਾ ਭਾਲਣ ਸ੍ਰਿਸਟਿ ਗਇਆ ॥
ବରଦାତା ବ୍ରହ୍ମା ନିଜ କୁଟୁମ୍ବ ସହିତ ସୃଷ୍ଟିର ବିସ୍ତାର ଜାଣିବା ପାଇଁ ପଦ୍ମ ନାଡ ଭିତରକୁ ଯାଇଛନ୍ତି।
ਆਗੈ ਅੰਤੁ ਨ ਪਾਇਓ ਤਾ ਕਾ ਕੰਸੁ ਛੇਦਿ ਕਿਆ ਵਡਾ ਭਇਆ ॥੩॥
କିନ୍ତୁ ଆଗକୁ ଯାଇ ତାଙ୍କୁ ତାହାର ଅନ୍ତର ସ୍ଥାନ ମିଳିଲା ନାହିଁ , ହେ ପ୍ରଭୁ! ତୁମେ କଂସର ବଧ କରି କେଉଁ ମହାନତା ପ୍ରାପ୍ତ କରିଅଛ? ॥3॥
ਰਤਨ ਉਪਾਇ ਧਰੇ ਖੀਰੁ ਮਥਿਆ ਹੋਰਿ ਭਖਲਾਏ ਜਿ ਅਸੀ ਕੀਆ ॥
ଦେବତା ତଥା ଦୈତ୍ୟ ଦ୍ଵାରା କ୍ଷୀର ସାଗରର ମନ୍ଥନ କରିଛନ୍ତି ଆଉ ଅମୂଲ୍ୟ ରତ୍ନ ପଦାର୍ଥ ଉତ୍ପନ୍ନ କରି ବାହାରକୁ ଆଣିଛନ୍ତି, (ଏଥିରେ) ଦେବତା ଏବଂ ଦୈତ୍ୟ କ୍ରୋଧରେ ଚିତ୍କାର କଲେ ଯେ ଆମେ ଏହା କରିଛୁ।
ਕਹੈ ਨਾਨਕੁ ਛਪੈ ਕਿਉ ਛਪਿਆ ਏਕੀ ਏਕੀ ਵੰਡਿ ਦੀਆ ॥੪॥੭॥
ହେ ନାନକ! ଲୁଚାଇଲେ କିଭଳି ଲୁଚିପାରିବ, ଏକ ଏକ କରି ସେମାନେ ସବୁ ରତ୍ନ ପଦାର୍ଥ ବାଣ୍ଟି ଥିଲେ ॥4॥7॥