Page 212
ਗਉੜੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଗଉଡି ମହଲା 5 ॥
ਜਾ ਕਉ ਬਿਸਰੈ ਰਾਮ ਨਾਮ ਤਾਹੂ ਕਉ ਪੀਰ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ରାମ ନାମକୁ ଭୁଲିଯାଏ, ଏପରି ବ୍ୟକ୍ତିକୁ ହିଁ ଦୁଃଖ-କ୍ଲେଶର ପୀଡା ଥାଏ।
ਸਾਧਸੰਗਤਿ ਮਿਲਿ ਹਰਿ ਰਵਹਿ ਸੇ ਗੁਣੀ ਗਹੀਰ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ସନ୍ଥଙ୍କ ସଙ୍ଗତିରେ ମିଶି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଚିନ୍ତନ କରିଥାଏ, ସେ ହିଁ ଗୁଣବାନ ଓ ଉଦାରଚିତ୍ତ ଅଟେ ॥1॥ରୁହ॥
ਜਾ ਕਉ ਗੁਰਮੁਖਿ ਰਿਦੈ ਬੁਧਿ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ପ୍ରେରଣାରୁ ଯାହାର ହୃଦୟରେ ବ୍ରହ୍ମ-ଜ୍ଞାନ ଥାଏ,
ਤਾ ਕੈ ਕਰ ਤਲ ਨਵ ਨਿਧਿ ਸਿਧਿ ॥੧॥
ତାର ହାତରେ ନବନିଧି ଏବଂ ସବୁ ସିଦ୍ଧି ଥାଏ ॥1॥
ਜੋ ਜਾਨਹਿ ਹਰਿ ਪ੍ਰਭ ਧਨੀ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ଗୁଣର ସ୍ଵାମୀ ହରି-ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଜାଣିଥାଏ,
ਕਿਛੁ ਨਾਹੀ ਤਾ ਕੈ ਕਮੀ ॥੨॥
ତାହାର ଘରେ କୌଣସି ପଦାର୍ଥର ଅଭାବ ରହେ ନାହିଁ ॥2॥
ਕਰਣੈਹਾਰੁ ਪਛਾਨਿਆ ॥
ଯିଏ ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତା ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କୁ ଜାଣିନିଏ,
ਸਰਬ ਸੂਖ ਰੰਗ ਮਾਣਿਆ ॥੩॥
ସେ ସର୍ବସୁଖ ଏବଂ ଆନନ୍ଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ ॥3॥
ਹਰਿ ਧਨੁ ਜਾ ਕੈ ਗ੍ਰਿਹਿ ਵਸੈ ॥ ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਤਿਨ ਸੰਗਿ ਦੁਖੁ ਨਸੈ ॥੪॥੯॥੧੪੭॥
ହେ ନାନକ! ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତିର ହୃଦୟ-ଘରେ ହରି-ନାମ ରୂପୀ ଧନ ବାସ କରିଥାଏ, ତାହାଙ୍କ ସଙ୍ଗତିରେ ରହିଲେ ଦୁଃଖ ନାଶ ହୋଇଯାଏ ॥4॥9॥147॥
ਗਉੜੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଗଉଡି ମହଲା 5 ॥
ਗਰਬੁ ਬਡੋ ਮੂਲੁ ਇਤਨੋ ॥
ହେ ପ୍ରାଣୀ! ତୋର ଅହଂକାର ବହୁତ ବଡ ଅଟେ, କିନ୍ତୁ, ତାହାର ମୂଲ୍ୟ ତୁଛ ହୋଇଥାଏ ।
ਰਹਨੁ ਨਹੀ ਗਹੁ ਕਿਤਨੋ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯେତେ ପାର ମାୟା ପ୍ରତି ଆକର୍ଷିତ ରହିଲେ ମଧ୍ୟ ଏହି ଦୁନିଆରେ ତୋର ନିବାସ ଅସ୍ଥାୟୀ ଅଟେ ॥1॥ରୁହ॥
ਬੇਬਰਜਤ ਬੇਦ ਸੰਤਨਾ ਉਆਹੂ ਸਿਉ ਰੇ ਹਿਤਨੋ ॥
“ଯେଉଁ ମାୟା ପ୍ରତି) ବେଦ ଏବଂ ସନ୍ଥ ବର୍ଜନ କରିଛନ୍ତି, ତାହା ଠାରେ ତୋର ଆକର୍ଷଣ ଅଧିକ ଅଛି।
ਹਾਰ ਜੂਆਰ ਜੂਆ ਬਿਧੇ ਇੰਦ੍ਰੀ ਵਸਿ ਲੈ ਜਿਤਨੋ ॥੧॥
ଯେପରି ଜୁଆର ବାଜି ପରାଜିତ ଜୁଆଡିକୁ ନିଜ ସାଥିରେ ସମ୍ମିଳିତ କରି ରଖିଥାଏ, ସେପରି ହିଁ, ଭୋଗ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ତୋ’ ଉପରେ ବିଜଯ ପ୍ରାପ୍ତ କରି ନିଜ ବଶରେ ରଖିଥାଏ ॥1॥
ਹਰਨ ਭਰਨ ਸੰਪੂਰਨਾ ਚਰਨ ਕਮਲ ਰੰਗਿ ਰਿਤਨੋ ॥
ହେ ପ୍ରାଣୀ! ତୁ ସଂହାରକ ତଥା ପାଳନ କର୍ତ୍ତା ଈଶ୍ବରଙ୍କ ସୁନ୍ଦର ଚରଣର ପ୍ରେମ ରହିତ ଅଟୁ।
ਨਾਨਕ ਉਧਰੇ ਸਾਧਸੰਗਿ ਕਿਰਪਾ ਨਿਧਿ ਮੈ ਦਿਤਨੋ ॥੨॥੧੦॥੧੪੮॥
ହେ ନାନକ! କୃପାର ଭଣ୍ଡାର ପ୍ରଭୁ ମୁଁ, ନାନକଙ୍କୁ ସନ୍ଥଙ୍କ ସଙ୍ଗତି ପ୍ରଦାନ କରିଛନ୍ତି, ଯାହା ଦ୍ଵାରା ମୁଁ ଭବସାଗରରୁ ପର ହୋଇଯାଇଛି ॥2॥10॥148॥
ਗਉੜੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଗଉଡି ମହଲା 5 ॥
ਮੋਹਿ ਦਾਸਰੋ ਠਾਕੁਰ ਕੋ ॥
ମୁଁ ନିଜ ଠାକୁରଙ୍କ ତୁଚ୍ଛ ମାତ୍ର ଦାସ ଅଟେ।
ਧਾਨੁ ਪ੍ਰਭ ਕਾ ਖਾਨਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ପରମାତ୍ମା ଯାହା କିଛି ମଧ୍ୟ (ଭୋଜନ) ଦେଇଥାନ୍ତି, ମୁଁ ସେହି ଭୋଜନ ଖାଇଥାଏ ॥1॥ରୁହ॥
ਐਸੋ ਹੈ ਰੇ ਖਸਮੁ ਹਮਾਰਾ ॥
ହେ ସଜ୍ଜନ! ଆମର ମାଲିକ-ପ୍ରଭୁ ଏପରି ଅଟନ୍ତି,
ਖਿਨ ਮਹਿ ਸਾਜਿ ਸਵਾਰਣਹਾਰਾ ॥੧॥
ଯିଏ କ୍ଷଣିକରେ ହିଁ ସୃଷ୍ଟି –ରଚନା କରି ତାହାକୁ ଶୋଭା ଦେଇଥାନ୍ତି ॥1॥
ਕਾਮੁ ਕਰੀ ਜੇ ਠਾਕੁਰ ਭਾਵਾ ॥
ମୁଁ ସେହି କାର୍ଯ୍ୟ କରିଥାଏ ଯାହା ମୋର ଠାକୁରଙ୍କୁ ଲୋଭାୟିତ କରିଥାଏ।
ਗੀਤ ਚਰਿਤ ਪ੍ਰਭ ਕੇ ਗੁਨ ਗਾਵਾ ॥੨॥
ମୁଁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଗୁଣସ୍ତୁତି ଏବଂ ଅଦ୍ଭୁତ କୌତୁକ ଗୀତ ଗାନ କରିଥାଏ ॥2॥
ਸਰਣਿ ਪਰਿਓ ਠਾਕੁਰ ਵਜੀਰਾ ॥
ମୁଁ ଠାକୁରଜୀଙ୍କ ମନ୍ତ୍ରୀ (ଗୁରୁଜୀ)ଙ୍କ ଶରଣ ନେଇଛି,
ਤਿਨਾ ਦੇਖਿ ਮੇਰਾ ਮਨੁ ਧੀਰਾ ॥੩॥
ତାହାକୁ ଦେଖି ମୋର ହୃଦୟ ଧୈର୍ଯ୍ୟବାନ ହୋଇଯାଇଛି ॥3॥
ਏਕ ਟੇਕ ਏਕੋ ਆਧਾਰਾ ॥
ହେ ନାନକ! (ପ୍ରଭୁଙ୍କ ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ଆଶ୍ରୟ ନେଇ), ମୁଁ ଏକ ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁ ହିଁ ଆଧାର ଏବଂ ସାହାରା ବନାଇଛି
ਜਨ ਨਾਨਕ ਹਰਿ ਕੀ ਲਾਗਾ ਕਾਰਾ ॥੪॥੧੧॥੧੪੯॥
ଆଉ ଈଶ୍ବରଙ୍କ ସେବା (ଗୁଣସ୍ତୁତି)ରେ ଲାଗିଅଛି ॥4॥11॥149॥
ਗਉੜੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଗଉଡି ମହଲା 5 ॥
ਹੈ ਕੋਈ ਐਸਾ ਹਉਮੈ ਤੋਰੈ ॥
ହେ ସଜ୍ଜନ! କଣ କେହି ଏପରି ବ୍ୟକ୍ତି ଅଛି ଯିଏ ମୋର ଅହଂତ୍ଵକୁ ଚୁରମାର କରିଦେବ ଆଉ
ਇਸੁ ਮੀਠੀ ਤੇ ਇਹੁ ਮਨੁ ਹੋਰੈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଏହି ମିଠା ମାୟା ଠାରୁ ନିଜ ମନକୁ ବର୍ଜନ କର ॥1॥ରୁହ॥
ਅਗਿਆਨੀ ਮਾਨੁਖੁ ਭਇਆ ਜੋ ਨਾਹੀ ਸੋ ਲੋਰੈ ॥
ଅଜ୍ଞାନ ମନୁଷ୍ୟ ବୁଦ୍ଧି ହରାଇ ଥାଏ, କାରଣ ଯାହା ନଥାଏ, ତାହାର ସନ୍ଧାନ କରିଥାଏ।
ਰੈਣਿ ਅੰਧਾਰੀ ਕਾਰੀਆ ਕਵਨ ਜੁਗਤਿ ਜਿਤੁ ਭੋਰੈ ॥੧॥
ମନୁଷ୍ୟର ହୃଦୟରେ ମୋହ-ମାୟାର କଳା ଅନ୍ଧହାର ରାତ୍ରି ଥାଏ, ତାହା କେଉଁ ବିଧି ହୋଇପାରିବ, ଯାହା ଦ୍ଵାରା ଏହା ଭିତରେ ଜ୍ଞାନର ଦିନ ଉଦୟ ହୋଇପାରିବ? ॥1॥
ਭ੍ਰਮਤੋ ਭ੍ਰਮਤੋ ਹਾਰਿਆ ਅਨਿਕ ਬਿਧੀ ਕਰਿ ਟੋਰੈ ॥
ମୁଁ ଅନେକ ବିଧି ଦ୍ଵାରା ସନ୍ଧାନ କରି କରି ବୁଲୁଥାଏ ଏବଂ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇ ଥକି ଯାଇଛି।
ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਕਿਰਪਾ ਭਈ ਸਾਧਸੰਗਤਿ ਨਿਧਿ ਮੋਰੈ ॥੨॥੧੨॥੧੫੦॥
ହେ ନାନକ! ଇଶ୍ଵର ମୋ’ ଉପରେ କୃପା କରିଛନ୍ତି ଆଉ ମୋତେ ସନ୍ଥଙ୍କ ସଙ୍ଗତିର ଭଣ୍ଡାର ମିଳିଯାଇଛି ॥2॥12॥150॥
ਗਉੜੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଗଉଡି ମହଲା 5 ॥
ਚਿੰਤਾਮਣਿ ਕਰੁਣਾ ਮਏ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ହେ କରୁଣାମୟ ପରମେଶ୍ଵର! ତୁ ହିଁ ଚିନ୍ତାମଣି ଅଟୁ ଯିଏ ସବୁ ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ମନୋକାମନା ପୂର୍ଣ୍ଣ କରିଥାଏ ॥1॥
ਦੀਨ ਦਇਆਲਾ ਪਾਰਬ੍ਰਹਮ ॥
ହେ ପରଂବ୍ରହ୍ମ! ତୁ ହିଁ ସେହି ଦିନଦୟାଳୁ ଅଟୁ,
ਜਾ ਕੈ ਸਿਮਰਣਿ ਸੁਖ ਭਏ ॥੧॥
ଯାହାର ସ୍ମରଣ କରିଲେ ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ ॥1॥
ਅਕਾਲ ਪੁਰਖ ਅਗਾਧਿ ਬੋਧ ॥
ହେ ଅକାଳପୁରୁଷ! ତୋର ସ୍ଵରୂପର ବୋଧ ଅଗାଧ ଅଟେ।
ਸੁਨਤ ਜਸੋ ਕੋਟਿ ਅਘ ਖਏ ॥੨॥
ତୋର ମହିମା ଶୁଣିଲେ କୋଟି କୋଟି ପାପ ଦୂର ହୋଇଯାଏ ॥2॥
ਕਿਰਪਾ ਨਿਧਿ ਪ੍ਰਭ ਮਇਆ ਧਾਰਿ ॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ହେ କୃପାନିଧି ପ୍ରଭୁ! ମୋ’ ଉପରେ ଏପରି କୃପା କର ଯେ
ਨਾਨਕ ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮ ਲਏ ॥੩॥੧੩॥੧੫੧॥
ମୁଁ ତୋର ହରି-ପରମେଶ୍ଵର ନାମର ସ୍ମରଣ କରୁ ॥3॥13॥151॥
ਗਉੜੀ ਪੂਰਬੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଗଉଡି ମହଲା 5 ॥
ਮੇਰੇ ਮਨ ਸਰਣਿ ਪ੍ਰਭੂ ਸੁਖ ਪਾਏ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ଈଶ୍ବରଙ୍କ ଶରଣରେ ଆସିଥାଏ, ତାହାକୁ ହିଁ ସୁଖ ଉପଲବ୍ଧ ହୋଇଥାଏ।
ਜਾ ਦਿਨਿ ਬਿਸਰੈ ਪ੍ਰਾਨ ਸੁਖਦਾਤਾ ਸੋ ਦਿਨੁ ਜਾਤ ਅਜਾਏ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯେଉଁ ଦିନ ପ୍ରାଣପତି, ସୁଖଦାତା ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଭୁଲିଯାଇଥାଏ, ସେହି ଦିନ ବ୍ୟର୍ଥରେ ବିତିଯାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਏਕ ਰੈਣ ਕੇ ਪਾਹੁਨ ਤੁਮ ਆਏ ਬਹੁ ਜੁਗ ਆਸ ਬਧਾਏ ॥
ହେ ଜୀବ! ତୁମେ ଏକ ରାତିର ଅତିଥି ଭଳି ଦୁନିଆକୁ ଆସିଛ , ପରନ୍ତୁ, ତୁମେ ଅନେକ ଯୁଗ ରହିବା ଆଶା ରଖିଛ।
ਗ੍ਰਿਹ ਮੰਦਰ ਸੰਪੈ ਜੋ ਦੀਸੈ ਜਿਉ ਤਰਵਰ ਕੀ ਛਾਏ ॥੧॥
ଘର, ମନ୍ଦିର ଏବଂ ଧନ ଦୌଲତ ଯାହା କିଛି ଦେଖାଯାଉଛି, ତାହା ଏକ ଗଛର ଛାଇ ଭଳି ॥1॥
ਤਨੁ ਮੇਰਾ ਸੰਪੈ ਸਭ ਮੇਰੀ ਬਾਗ ਮਿਲਖ ਸਭ ਜਾਏ ॥
ମନୁଷ୍ୟ କହିଥାଏ ଯେ ଏହି ମନ ତୋର ଅଟେ, ଏହି ଧନ ଦୌଲତ, ସମ୍ପତ୍ତି ସବୁ କିଛି ତୋର ଅଟେ, କିନ୍ତୁ, ଅନ୍ତତଃ ସବୁ କିଛି ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ।
ਦੇਵਨਹਾਰਾ ਬਿਸਰਿਓ ਠਾਕੁਰੁ ਖਿਨ ਮਹਿ ਹੋਤ ਪਰਾਏ ॥੨॥
ହେ ମାନବ! ତୁ ଦାତା ଠାକୁର ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଭୁଲିଯାଇଛୁ, ଏକ କ୍ଷଣରେ ସବୁ କିଛି ପର ହୋଇଯାଇଥାଏ ॥2॥