Page 681
ਧੰਨਿ ਸੁ ਥਾਨੁ ਧੰਨਿ ਓਇ ਭਵਨਾ ਜਾ ਮਹਿ ਸੰਤ ਬਸਾਰੇ ॥
ସେହି ସ୍ଥାନ ବଡ ଧନ୍ୟ ଅଟେ ଆଉ ସେହି ଭବନ ମଧ୍ୟ ସୁଖୀ ଅଟେ ଯେଉଁଠି ସନ୍ଥ ରହିଥାନ୍ତି।
ਜਨ ਨਾਨਕ ਕੀ ਸਰਧਾ ਪੂਰਹੁ ਠਾਕੁਰ ਭਗਤ ਤੇਰੇ ਨਮਸਕਾਰੇ ॥੨॥੯॥੪੦॥
ହେ ମୋର ଠାକୁର! ନାନକଙ୍କ ଏହି ଆକାଂକ୍ଷା ପୁରା କର, ଯାହା ଫଳରେ ସେ ତୋର ଭକ୍ତକୁ ନମନ କରିବେ||2||9||40||
ਧਨਾਸਰੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଧନାସରୀ ମହଲା 5 ॥
ਛਡਾਇ ਲੀਓ ਮਹਾ ਬਲੀ ਤੇ ਅਪਨੇ ਚਰਨ ਪਰਾਤਿ ॥
ଗୁରୁ ନିଜ ଚରଣରେ ଲଗାଇ ମୋତେ ମହାବଳୀ ମାୟା ଠାରୁ ରକ୍ଷା କରିଛନ୍ତି।
ਏਕੁ ਨਾਮੁ ਦੀਓ ਮਨ ਮੰਤਾ ਬਿਨਸਿ ਨ ਕਤਹੂ ਜਾਤਿ ॥੧॥
ସ୍ମରଣ କରିବା ପାଇଁ ସେ ମୋର ମନକୁ ଏକ ନାମ ରୂପୀ ମନ୍ତ୍ର ପ୍ରଦାନ କରିଛନ୍ତି, ଯାହା କେବେ ନାଶ ହୁଏନାହିଁ ଆଉ ନା କେଉଁ ଆଡେ ଯାଇଥାଏ॥1॥
ਸਤਿਗੁਰਿ ਪੂਰੈ ਕੀਨੀ ਦਾਤਿ ॥
ପୂର୍ଣ୍ଣ ସଦଗୁରୁ ମୋତେ ନାମର ଦାନ ପ୍ରଦାନ କରିଛନ୍ତି ଆଉ
ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਦੀਓ ਕੀਰਤਨ ਕਉ ਭਈ ਹਮਾਰੀ ਗਾਤਿ ॥ ਰਹਾਉ ॥
କୀର୍ତ୍ତନ କରିବା ପାଇଁ ମୋତେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମ ପ୍ରଦାନ କରିଛନ୍ତି ଆଉ କୀର୍ତ୍ତନ କରିବା ଦ୍ଵାରା ମୁଁ ବନ୍ଧନରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇ ଯାଇଛି॥ରୁହ॥
ਅੰਗੀਕਾਰੁ ਕੀਓ ਪ੍ਰਭਿ ਅਪੁਨੈ ਭਗਤਨ ਕੀ ਰਾਖੀ ਪਾਤਿ ॥
ପ୍ରଭୁ ସର୍ବଦା ନିଜ ଭକ୍ତର ପକ୍ଷ ନେଇଛନ୍ତି ଆଉ ତାହାଙ୍କ ସମ୍ମାନ ରକ୍ଷା କରିଛନ୍ତି।
ਨਾਨਕ ਚਰਨ ਗਹੇ ਪ੍ਰਭ ਅਪਨੇ ਸੁਖੁ ਪਾਇਓ ਦਿਨ ਰਾਤਿ ॥੨॥੧੦॥੪੧॥
ହେ ନାନକ! ମୁଁ ନିଜ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଚରଣ ଧରିଛି ଆଉ ବର୍ତ୍ତମାନ ଦିନ ରାତି ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଅଛି ||2||10||41||
ਧਨਾਸਰੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଧନାସରୀ ମହଲା 5 ॥
ਪਰ ਹਰਨਾ ਲੋਭੁ ਝੂਠ ਨਿੰਦ ਇਵ ਹੀ ਕਰਤ ਗੁਦਾਰੀ ॥
ପର ଧନ ଚୋରୀ କରିବା, ଲୋଭ କରିବା, ମିଥ୍ୟା ବୋଲିବା ଏବଂ ନିନ୍ଦା କରିବା ଦ୍ଵାରା ଶାକ୍ତ ମନୁଷ୍ୟ ନିଜ ଜୀବନ ଅତିବାହିତ କରିଥାଏ।
ਮ੍ਰਿਗ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਆਸ ਮਿਥਿਆ ਮੀਠੀ ਇਹ ਟੇਕ ਮਨਹਿ ਸਾਧਾਰੀ ॥੧॥
ଯେପରି ତୃଷାର୍ତ୍ତ ମୃଗକୁ ମୃଗତୃଷ୍ଣା ଭଲ ଲାଗିଥାଏ, ସେପରି ହିଁ ଶାକ୍ତ ମିଥ୍ୟା ଆଶାକୁ ବଡ ମିଠା ଭାବିଥାଏ ତାହାର ସାହାରା ନେଇଥାଏ॥1॥
ਸਾਕਤ ਕੀ ਆਵਰਦਾ ਜਾਇ ਬ੍ਰਿਥਾਰੀ ॥
ଶାକ୍ତ ବ୍ୟକ୍ତିର ଜୀବନ ବ୍ୟର୍ଥରେ ଚାଲିଯାଏ,
ਜੈਸੇ ਕਾਗਦ ਕੇ ਭਾਰ ਮੂਸਾ ਟੂਕਿ ਗਵਾਵਤ ਕਾਮਿ ਨਹੀ ਗਾਵਾਰੀ ॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯେପରି କାଗଜକୁ ମୂଷା କାଟି ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ କରିଦିଏ, କିନ୍ତୁ କାଗଜ ଟୁକୁଡା ତାହାର କିଛି କାମରେ ଆସେ ନାହିଁ॥ରୁହ॥
ਕਰਿ ਕਿਰਪਾ ਪਾਰਬ੍ਰਹਮ ਸੁਆਮੀ ਇਹ ਬੰਧਨ ਛੁਟਕਾਰੀ ॥
ହେ ମୋର ସ୍ଵାମୀ ପରଂବ୍ରହ୍ମ! ନିଜ କୃପା କରି ମୋତେ ମାୟାର ଏହି ବନ୍ଧନରୁ ମୁକ୍ତ କର।
ਬੂਡਤ ਅੰਧ ਨਾਨਕ ਪ੍ਰਭ ਕਾਢਤ ਸਾਧ ਜਨਾ ਸੰਗਾਰੀ ॥੨॥੧੧॥੪੨॥
ହେ ନାନକ! ପ୍ରଭୁ ବୁଡି ଯାଉଥିବା ଜ୍ଞାନହୀନ ମନୁଷ୍ୟକୁ ସାଧୁଜନଙ୍କ ସଙ୍ଗତିରେ ମିଶାଇ ଭବସାଗରରୁ ବାହାରକୁ କାଢି ଦେଇଛନ୍ତି||2||11||42||
ਧਨਾਸਰੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଧନାସରୀ ମହଲା 5 ॥
ਸਿਮਰਿ ਸਿਮਰਿ ਸੁਆਮੀ ਪ੍ਰਭੁ ਅਪਨਾ ਸੀਤਲ ਤਨੁ ਮਨੁ ਛਾਤੀ ॥
ନିଜ ସ୍ଵାମୀ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସ୍ମରଣ କରିବା ଦ୍ଵାରା ମୋର ତନ, ମନ ଶୀତଳ ହୋଇ ଯାଇଛି।
ਰੂਪ ਰੰਗ ਸੂਖ ਧਨੁ ਜੀਅ ਕਾ ਪਾਰਬ੍ਰਹਮ ਮੋਰੈ ਜਾਤੀ ॥੧॥
ମୋର ପ୍ରାଣର ସ୍ଵାମୀ ପରଂବ୍ରହ୍ମ ହିଁ ମୋର ଜାତି, ରୂପ, ରଙ୍ଗ, ସୁଖ ଓ ଧନ ଅଟନ୍ତି॥1॥
ਰਸਨਾ ਰਾਮ ਰਸਾਇਨਿ ਮਾਤੀ ॥
ମୋର ଜିହ୍ଵା ରସର ଘର ରାମ ନାମରେ ମସ୍ତ ରହିଥାଏ ଆଉ
ਰੰਗ ਰੰਗੀ ਰਾਮ ਅਪਨੇ ਕੈ ਚਰਨ ਕਮਲ ਨਿਧਿ ਥਾਤੀ ॥ ਰਹਾਉ ॥
ରାମଙ୍କ ପ୍ରେମ ରଙ୍ଗରେ ରଙ୍ଗୀନ ହୋଇଛି, ଭଗବାନଙ୍କ ସୁନ୍ଦର ଚରଣ-କମଳ ନବନିଧିର ଭଣ୍ଡାର ଅଟନ୍ତି ॥ରୁହ॥
ਜਿਸ ਕਾ ਸਾ ਤਿਨ ਹੀ ਰਖਿ ਲੀਆ ਪੂਰਨ ਪ੍ਰਭ ਕੀ ਭਾਤੀ ॥
ମୁଁ ଯାହାଙ୍କ ସେବକ ଥିଲି, ସେ ମୋତେ ଭବ ସାଗରରୁ ବୁଡିବାରୁ ରକ୍ଷା କରିଛନ୍ତି, ନିଜ ସେବକକୁ ରକ୍ଷା କରିବା ପାଇଁ ପୂର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଢଙ୍ଗ ନିରଳା ଅଟେ।
ਮੇਲਿ ਲੀਓ ਆਪੇ ਸੁਖਦਾਤੈ ਨਾਨਕ ਹਰਿ ਰਾਖੀ ਪਾਤੀ ॥੨॥੧੨॥੪੩॥
ସୁଖର ଦାତା ମୋତେ ସ୍ଵୟଂ ନିଜ ସାଥିରେ ମିଳାଇଛନ୍ତି, ହେ ନାନକ! ଭଗବାନ ମୋର ସମ୍ମାନ-ପ୍ରତିଷ୍ଠା ରକ୍ଷା କରିଛନ୍ତି||2||12||43||
ਧਨਾਸਰੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଧନାସରୀ ମହଲା 5 ॥
ਦੂਤ ਦੁਸਮਨ ਸਭਿ ਤੁਝ ਤੇ ਨਿਵਰਹਿ ਪ੍ਰਗਟ ਪ੍ਰਤਾਪੁ ਤੁਮਾਰਾ ॥
ହେ ଇଶ୍ଵର! ତୋର ତେଜ-ପ୍ରତାପ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଜଗତରେ ପ୍ରକଟ ହୋଇଛି; ପାଞ୍ଚ ବିକାର ଶତ୍ରୁ ତୋର କୃପାରୁ ହିଁ ଦୂର ହୋଇଥାଏ।
ਜੋ ਜੋ ਤੇਰੇ ਭਗਤ ਦੁਖਾਏ ਓਹੁ ਤਤਕਾਲ ਤੁਮ ਮਾਰਾ ॥੧॥
ତୋର ଭକ୍ତକୁ ଯିଏ ଦୁଃଖୀ କରୁଥିଲା, ତାହାକୁ ତୁ ତୁରନ୍ତ ବଧ କରି ଦେଇଛୁ॥1॥
ਨਿਰਖਉ ਤੁਮਰੀ ਓਰਿ ਹਰਿ ਨੀਤ ॥
ହେ ହରି! ମୁଁ ନିତ୍ୟ ତୋତେ ସାହାଯ୍ୟ ଭିକ୍ଷା କରୁଅଛି।
ਮੁਰਾਰਿ ਸਹਾਇ ਹੋਹੁ ਦਾਸ ਕਉ ਕਰੁ ਗਹਿ ਉਧਰਹੁ ਮੀਤ ॥ ਰਹਾਉ ॥
ହେ ମୁରାରୀ! ନିଜ ଦାସର ସହାୟକ ବନିଯାଅ, ହେ ମୋର ମିତ୍ର ପ୍ରଭୁ! ମୋର ହାତ ଧରି ମୋର ଉଦ୍ଧାର କର॥ରୁହ॥
ਸੁਣੀ ਬੇਨਤੀ ਠਾਕੁਰਿ ਮੇਰੈ ਖਸਮਾਨਾ ਕਰਿ ਆਪਿ ॥
ମୋର ଠାକୁର ମୋର ପ୍ରାର୍ଥନା ଶୁଣିଛନ୍ତି ଆଉ ମୋତେ ସେ ନିଜର ସେବକ ବନାଇ ମାଲିକ ବାଲା କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ପୁରା କରିଛନ୍ତି।
ਨਾਨਕ ਅਨਦ ਭਏ ਦੁਖ ਭਾਗੇ ਸਦਾ ਸਦਾ ਹਰਿ ਜਾਪਿ ॥੨॥੧੩॥੪੪॥
ହେ ନାନକ! ସର୍ବଦା ହରିଙ୍କ ଜପ କରିବା ଦ୍ଵାରା ଆନନ୍ଦ ବନି ରହିଥାଏ ଆଉ ମୋର ସମସ୍ତ ଦୁଃଖ ହୋଇଯାଏ||2||13||44||
ਧਨਾਸਰੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଧନାସରୀ ମହଲା 5 ॥
ਚਤੁਰ ਦਿਸਾ ਕੀਨੋ ਬਲੁ ਅਪਨਾ ਸਿਰ ਊਪਰਿ ਕਰੁ ਧਾਰਿਓ ॥
ଯେଉଁ ପରମାତ୍ମା ଚାରି ଦିଗରେ ନିଜ ବଳର ପ୍ରସାର କରିଛନ୍ତି, ସେ ମୋର ମସ୍ତକ ଉପରେ ନିଜର ହାତ ରଖିଛନ୍ତି।
ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਟਾਖ੍ਯ੍ਯ ਅਵਲੋਕਨੁ ਕੀਨੋ ਦਾਸ ਕਾ ਦੂਖੁ ਬਿਦਾਰਿਓ ॥੧॥
ସେ ନିଜ କୃପା-ଦ୍ରୁଷ୍ଟି ଦ୍ଵାରା ଦେଖିଛନ୍ତି ଆଉ ନିଜ ଦାସର ଦୁଃଖ ନାଶ କରିଛନ୍ତି॥1॥
ਹਰਿ ਜਨ ਰਾਖੇ ਗੁਰ ਗੋਵਿੰਦ ॥
ଗୋବିନ୍ଦ ଗୁରୁ ସଂସାର-ସାଗରରୁ ବୁଡିବାରୁ ଦାସଙ୍କୁ ରକ୍ଷା କରିଛନ୍ତି।
ਕੰਠਿ ਲਾਇ ਅਵਗੁਣ ਸਭਿ ਮੇਟੇ ਦਇਆਲ ਪੁਰਖ ਬਖਸੰਦ ॥ ਰਹਾਉ ॥
କ୍ଷମାଶୀଳ ଏବଂ ଦୟାଳୁ ପରମପୁରୁଷ ନିଜ ଗଳାରେ ଲଗାଇଛନ୍ତି ଆଉ ସବୁ ଅବଗୁଣ ଦୂର କରିଛନ୍ତି॥ରୁହ॥
ਜੋ ਮਾਗਹਿ ਠਾਕੁਰ ਅਪੁਨੇ ਤੇ ਸੋਈ ਸੋਈ ਦੇਵੈ ॥
ସେ ଠାକୁରଙ୍କୁ ଯାହା ମାଗିଥାନ୍ତି, ଠାକୁର ତାହା ଦିଅନ୍ତି।
ਨਾਨਕ ਦਾਸੁ ਮੁਖ ਤੇ ਜੋ ਬੋਲੈ ਈਹਾ ਊਹਾ ਸਚੁ ਹੋਵੈ ॥੨॥੧੪॥੪੫॥
ହେ ନାନକ! ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଦାସ ଯାହା କିଛି ମୁଖରେ ବୋଳିଥାନ୍ତି, ସେ ଲୋକ ଓ ପରଲୋକରେ ସତ୍ୟ ହୋଇଯାଏ ||2||14||45||