Page 631
ਅਪਨੇ ਗੁਰ ਊਪਰਿ ਕੁਰਬਾਨੁ ॥
ମୁଁ ନିଜ ଗୁରୁଙ୍କ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଅଟେ।
ਭਏ ਕਿਰਪਾਲ ਪੂਰਨ ਪ੍ਰਭ ਦਾਤੇ ਜੀਅ ਹੋਏ ਮਿਹਰਵਾਨ ॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯେବେ ଠାରୁ ପୂର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରଭୁ ମୋ’ ଉପରେ କୃପାଳୁ ହୋଇଛନ୍ତି, ସେବେ ଠାରୁ ଲୋକମାନେ ମଧ୍ୟ ମୋ’ ଉପରେ କୃପାଳୁ ହୋଇ ଯାଇଛନ୍ତି॥ରୁହ॥
ਨਾਨਕ ਜਨ ਸਰਨਾਈ ॥
ହେ ନାନକ! ମୁଁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଶରଣରେ ଅଛି,
ਜਿਨਿ ਪੂਰਨ ਪੈਜ ਰਖਾਈ ॥
ଯିଏ ତାହାର ପୂର୍ଣ୍ଣ ମାନ-ପ୍ରତିଷ୍ଠା ରକ୍ଷା କରିଥାଏ।
ਸਗਲੇ ਦੂਖ ਮਿਟਾਈ ॥
ସେ ସବୁ ଦୁଃଖ ଦୂର କରି ଦେଇଛନ୍ତି,
ਸੁਖੁ ਭੁੰਚਹੁ ਮੇਰੇ ਭਾਈ ॥੨॥੨੮॥੯੨॥
ଏଣୁ, ହେ ମୋର ଭାଇ! ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଶରଣରେ ସୁଖ ଭୋଗ କର ||2||28||92||
ਸੋਰਠਿ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ସୋରଠି ମହଲା 5 ॥
ਸੁਨਹੁ ਬਿਨੰਤੀ ਠਾਕੁਰ ਮੇਰੇ ਜੀਅ ਜੰਤ ਤੇਰੇ ਧਾਰੇ ॥
ହେ ମୋର ଠାକୁର! ମୋର ବିନମ୍ର ପ୍ରାର୍ଥନା ଶୁଣ, ଯେତେ ଜୀବ-ଜନ୍ତୁ ତୁ ଉତ୍ପନ୍ନ କରିଛୁ, ସେ ତୋର ହିଁ ସାହାରାରେ ଅଛନ୍ତି।
ਰਾਖੁ ਪੈਜ ਨਾਮ ਅਪੁਨੇ ਕੀ ਕਰਨ ਕਰਾਵਨਹਾਰੇ ॥੧॥
ହେ ପ୍ରଭୁ ଯିଏ କରନ୍ତି ଏବଂ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ କରନ୍ତି! ତୁମର ନାମର ଲଜ୍ଜା ରଖ | 1।
ਪ੍ਰਭ ਜੀਉ ਖਸਮਾਨਾ ਕਰਿ ਪਿਆਰੇ ॥
ହେ ପ୍ରିୟ ପ୍ରଭୁ! ଆମକୁ ନିଜର ବନାଇ ନିଜ ସ୍ଵାମୀ ହେବାର ଦାୟିତ୍ଵ ନିଅ,
ਬੁਰੇ ਭਲੇ ਹਮ ਥਾਰੇ ॥ ਰਹਾਉ ॥
କାରଣ ଆମର ଭଲ ଓ ମନ୍ଦ, ସବୁ ତୁମର ହିଁ ଅଟେ ॥ରୁହ॥
ਸੁਣੀ ਪੁਕਾਰ ਸਮਰਥ ਸੁਆਮੀ ਬੰਧਨ ਕਾਟਿ ਸਵਾਰੇ ॥
ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ ମାଲିକ ଆମର ପ୍ରାର୍ଥନା ଶୁଣିଛନ୍ତି ଆଉ ବନ୍ଧନକୁ କାଟି ଶୋଭାବାନ କରି ଦେଇଛନ୍ତି।
ਪਹਿਰਿ ਸਿਰਪਾਉ ਸੇਵਕ ਜਨ ਮੇਲੇ ਨਾਨਕ ਪ੍ਰਗਟ ਪਹਾਰੇ ॥੨॥੨੯॥੯੩॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ସେହି ପ୍ରଭୁ ଶୋଭାର ବସ୍ତ୍ର ପିନ୍ଧାଇ ନିଜ ସେବକକୁ ନିଜ ସାଥିରେ ବିଲୀନ କରି ନେଇଛନ୍ତି ଆଉ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଜଗତରେ ଲୋକପ୍ରିୟ କରି ଦେଇଛନ୍ତି ||2||29||93||
ਸੋਰਠਿ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ସୋରଠି ମହଲା 5 ॥
ਜੀਅ ਜੰਤ ਸਭਿ ਵਸਿ ਕਰਿ ਦੀਨੇ ਸੇਵਕ ਸਭਿ ਦਰਬਾਰੇ ॥
ସବୁ ସେବକ ଭକ୍ତିର ଫଳସ୍ଵରୂପ ଭଗବାନଙ୍କ ଦରବାରରେ ବଡ ଶୋଭାରେ ରହିଥାନ୍ତି ଆଉ ସବୁ ଜୀବ-ଜନ୍ତୁ ତାହାଙ୍କ ବଶରେ ଅଛନ୍ତି।
ਅੰਗੀਕਾਰੁ ਕੀਓ ਪ੍ਰਭ ਅਪੁਨੇ ਭਵ ਨਿਧਿ ਪਾਰਿ ਉਤਾਰੇ ॥੧॥
ଭଗବାନ ସର୍ବଦା ନିଜ ସେବକର ସାଥିରେ ରହିଛନ୍ତି ଆଉ ତାହାକୁ ଭବସାଗରରୁ ପାର କରି ଦେଇଛନ୍ତି॥1॥
ਸੰਤਨ ਕੇ ਕਾਰਜ ਸਗਲ ਸਵਾਰੇ ॥
ସେ ନିଜ ସନ୍ଥଙ୍କ ସବୁ କାର୍ଯ୍ୟ ସଫଳ କରିଛନ୍ତି,
ਦੀਨ ਦਇਆਲ ਕ੍ਰਿਪਾਲ ਕ੍ਰਿਪਾ ਨਿਧਿ ਪੂਰਨ ਖਸਮ ਹਮਾਰੇ ॥ ਰਹਾਉ ॥
ଆମର ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ମାଲିକ ବଡ ଦୀନଦୟାଳୁ, କୃପାଳୁ ଏବଂ କୃପାର ଭଣ୍ଡାର ଭଣ୍ଡାର ଅଟନ୍ତି॥ରୁହ॥
ਆਉ ਬੈਠੁ ਆਦਰੁ ਸਭ ਥਾਈ ਊਨ ਨ ਕਤਹੂੰ ਬਾਤਾ ॥
ସବୁ ଜାଗାରେ ଆମର ଆଦର-ସତ୍କାର ଏବଂ ଅଭିନନ୍ଦନ ହୋଇଥାଏ ଆଉ ଆମକୁ କିଛି ଅଭାବ ରହେ ନାହିଁ।
ਭਗਤਿ ਸਿਰਪਾਉ ਦੀਓ ਜਨ ਅਪੁਨੇ ਪ੍ਰਤਾਪੁ ਨਾਨਕ ਪ੍ਰਭ ਜਾਤਾ ॥੨॥੩੦॥੯੪॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ଭଗବାନ ନିଜ ଭକ୍ତକୁ ଭକ୍ତିର ଶୋଭାଯୁକ୍ତ ବସ୍ତ୍ର ପ୍ରଦାନ କରିଥାନ୍ତି ଆଉ ଏପରି ଭଗବାନଙ୍କ ତେଜ-ପ୍ରତାପ ଦୁନିଆ ଜାଣିଛି||2||30||94||
ਸੋਰਠਿ ਮਹਲਾ ੯
ସୋରଠି ମହଲା 9 ॥
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଇଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ।
ਰੇ ਮਨ ਰਾਮ ਸਿਉ ਕਰਿ ਪ੍ਰੀਤਿ ॥
ହେ ମନ! ରାମ ସହିତ ପ୍ରେମ କର।
ਸ੍ਰਵਨ ਗੋਬਿੰਦ ਗੁਨੁ ਸੁਨਉ ਅਰੁ ਗਾਉ ਰਸਨਾ ਗੀਤਿ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ନିଜ କାନରେ ଗୋବିନ୍ଦଙ୍କ ଗୁଣ ଶୁଣ ଏବଂ ଜିହ୍ଵାରେ ତାହାଙ୍କ ସ୍ତୁତି କର॥1॥ରୁହ॥
ਕਰਿ ਸਾਧਸੰਗਤਿ ਸਿਮਰੁ ਮਾਧੋ ਹੋਹਿ ਪਤਿਤ ਪੁਨੀਤ ॥
ସତସଙ୍ଗତିରେ ସମ୍ମିଳିତ ହୋଇ ଭଗବାନଙ୍କ ସ୍ମରଣ କର, ସ୍ମରଣ ଦ୍ଵାରା ପତିତ ମଧ୍ୟ ପବିତ୍ର ହୋଇଯାଏ।
ਕਾਲੁ ਬਿਆਲੁ ਜਿਉ ਪਰਿਓ ਡੋਲੈ ਮੁਖੁ ਪਸਾਰੇ ਮੀਤ ॥੧॥
ହେ ସଜ୍ଜନ! କାଳ(ମୃତ୍ୟୁ) ସର୍ପ ଭଳି ମୁହଁ ଖୋଲି ଚାରିଆଡେ ଭ୍ରମଣ କରୁଛି॥1॥
ਆਜੁ ਕਾਲਿ ਫੁਨਿ ਤੋਹਿ ਗ੍ਰਸਿ ਹੈ ਸਮਝਿ ਰਾਖਉ ਚੀਤਿ ॥
ଏହି କଥାକୁ ବୁଝି ନିଜ ମନରେ ସ୍ମରଣ କର ଯେ ଆଜି ଅଥବା କାଲି ଗ୍ରାସ କରିବ।
ਕਹੈ ਨਾਨਕੁ ਰਾਮੁ ਭਜਿ ਲੈ ਜਾਤੁ ਅਉਸਰੁ ਬੀਤ ॥੨॥੧॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ଭଗବାନଙ୍କ ଭଜନ କର, କାରଣ ଏହି ସୁନେଲି ଅବସର ଚାଲି ଯାଉଛି||2||1||
ਸੋਰਠਿ ਮਹਲਾ ੯ ॥
ସୋରଠି ମହଲା 9 ॥
ਮਨ ਕੀ ਮਨ ਹੀ ਮਾਹਿ ਰਹੀ ॥
ମନୁଷ୍ୟର ମନର ଅଭିଳାଷ ମନ ଭିତରେ ହିଁ ଅଧା ହୋଇ ରହି ଯାଇଛି,
ਨਾ ਹਰਿ ਭਜੇ ਨ ਤੀਰਥ ਸੇਵੇ ਚੋਟੀ ਕਾਲਿ ਗਹੀ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
କାରଣ ନା ସେ ଭଗବାନଙ୍କ ଭଜନ କରିଛି, ନା ତୀର୍ଥ-ସ୍ଥାନ ଯାଇ ସେବା କରିଛି, ଯାହା ଫଳରେ କାଳ(ମୃତ୍ୟୁ) ତାହାକୁ ଗ୍ରାସ କରିଛି॥1॥ରୁହ॥
ਦਾਰਾ ਮੀਤ ਪੂਤ ਰਥ ਸੰਪਤਿ ਧਨ ਪੂਰਨ ਸਭ ਮਹੀ ॥
ପତ୍ନୀ, ସାଥି, ପୁତ୍ର, ରଥ, ସମ୍ପତ୍ତି ଆଦି ବିଶ୍ଵ
ਅਵਰ ਸਗਲ ਮਿਥਿਆ ਏ ਜਾਨਉ ਭਜਨੁ ਰਾਮੁ ਕੋ ਸਹੀ ॥੧॥
ସମ୍ମୁଖରେ ନାଶବାନ ଅଟେ ଆଉ ଭଗବାନଙ୍କ ଭଜନ ହିଁ ସତ୍ୟ ଅଟେ॥1॥
ਫਿਰਤ ਫਿਰਤ ਬਹੁਤੇ ਜੁਗ ਹਾਰਿਓ ਮਾਨਸ ਦੇਹ ਲਹੀ ॥
ଅନେକ ଯୁଗରୁ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇ ଶେଷରେ ଜୀବକୁ ଦୁର୍ଲଭ ମାନବ ଶରୀର ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଛି।
ਨਾਨਕ ਕਹਤ ਮਿਲਨ ਕੀ ਬਰੀਆ ਸਿਮਰਤ ਕਹਾ ਨਹੀ ॥੨॥੨॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ହେ ମାନବ! ଭଗବାନଙ୍କ ସହିତ ମିଳନର ଏହା ସୁନେଲି ସୁଯୋଗ, ତୁ କାହିଁକି ତାହାଙ୍କ ସ୍ମରଣ କରୁ ନାହୁଁ?||2||2||
ਸੋਰਠਿ ਮਹਲਾ ੯ ॥
ସୋରଠି ମହଲା 9 ॥
ਮਨ ਰੇ ਕਉਨੁ ਕੁਮਤਿ ਤੈ ਲੀਨੀ ॥
ହେ ମନ! ତୁ କିପରି କୁମତି ଧାରଣ କରିଛୁ?
ਪਰ ਦਾਰਾ ਨਿੰਦਿਆ ਰਸ ਰਚਿਓ ਰਾਮ ਭਗਤਿ ਨਹਿ ਕੀਨੀ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ତୁ ରାମଙ୍କ ଭକ୍ତି କରି ନାହୁଁ ଆଉ ପର ନାରୀ ଓ ନିନ୍ଦାର ସ୍ଵାଦରେ ମଗ୍ନ ରହିଛୁ॥1॥ରୁହ॥
ਮੁਕਤਿ ਪੰਥੁ ਜਾਨਿਓ ਤੈ ਨਾਹਨਿ ਧਨ ਜੋਰਨ ਕਉ ਧਾਇਆ ॥
ତୁ ମୁକ୍ତିର ମାର୍ଗକୁ ଜାଣି ନାହୁଁ, କିନ୍ତୁ ଧନ-ଦୌଲତ ସଞ୍ଚଯ କରିବା ପାଇଁ ଦଉଡୁ ଅଛୁ।