Page 609
ਵਡਭਾਗੀ ਗੁਰੁ ਪਾਇਆ ਭਾਈ ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਧਿਆਇ ॥੩॥
ହେ ଭାଇ! ଅହୋଭଗ୍ୟରୁ ମୋତେ ଗୁରୁ ମିଳି ଯାଇଛନ୍ତି ଆଉ ଏବେ ମୁଁ ହରିନାମର ହିଁ ଧ୍ୟାନ କରିଥାଏ॥3॥
ਸਚੁ ਸਦਾ ਹੈ ਨਿਰਮਲਾ ਭਾਈ ਨਿਰਮਲ ਸਾਚੇ ਸੋਇ ॥
ହେ ଭାଇ! ପରମ-ସତ୍ୟ ପ୍ରଭୁ ସର୍ବଦା ପବିତ୍ର ଅଟନ୍ତି ଆଉ ତାହା ହି ପବିତ୍ର ଅଟେ ଯାହା ସଚ୍ଚା ଅଟେ।
ਨਦਰਿ ਕਰੇ ਜਿਸੁ ਆਪਣੀ ਭਾਈ ਤਿਸੁ ਪਰਾਪਤਿ ਹੋਇ ॥
ହେ ଭାଇ! ଯାହା ଉପରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ କରୁଣା ଦୃଷ୍ଟି ହୋଇଥାଏ, ତାହାକୁ ଏହା ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਕੋਟਿ ਮਧੇ ਜਨੁ ਪਾਈਐ ਭਾਈ ਵਿਰਲਾ ਕੋਈ ਕੋਇ ॥
କୋଟି କୋଟି ମଧ୍ୟରେ କେହି ବିରଳ ବ୍ୟକ୍ତିକୁ ହିଁ ପ୍ରଭୁ-ଭକ୍ତ ମିଳିଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਰਤਾ ਸਚਿ ਨਾਮਿ ਭਾਈ ਸੁਣਿ ਮਨੁ ਤਨੁ ਨਿਰਮਲੁ ਹੋਇ ॥੪॥੨॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ହେ ଭାଇ! ଭକ୍ତ ସତ୍ୟନାମରେ ହିଁ ମଗ୍ନ ରହିଥାଏ ଆଉ ଯାହାକୁ ଶୁଣି ମନ ଓ ତନ ପବିତ୍ର ହୋଇଯାଏ॥4॥2॥
ਸੋਰਠਿ ਮਹਲਾ ੫ ਦੁਤੁਕੇ ॥
ସୋରଠି ମହଲା 5 ଦୁତୁକେ॥
ਜਉ ਲਉ ਭਾਉ ਅਭਾਉ ਇਹੁ ਮਾਨੈ ਤਉ ਲਉ ਮਿਲਣੁ ਦੂਰਾਈ ॥
ଏହି ମନ ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କାହା ଠାରୁ ସ୍ନେହ ଏବଂ ଶତ୍ରୁତା ମାନିଥାଏ, ସେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତାହା ପାଇଁ ଭଗବାନଙ୍କ ମିଳନ ଅସମ୍ଭବ ଅଟେ।
ਆਨ ਆਪਨਾ ਕਰਤ ਬੀਚਾਰਾ ਤਉ ਲਉ ਬੀਚੁ ਬਿਖਾਈ ॥੧॥
ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମନୁଷ୍ୟ ନିଜ-ପର ବିଚାର କରିଥାଏ, ସେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଭଗବାନ ଓ ତାହା ମଧ୍ୟରେ ବିଚ୍ଛେଦର ପ୍ରାଚୀର ଥାଏ॥1॥
ਮਾਧਵੇ ਐਸੀ ਦੇਹੁ ਬੁਝਾਈ ॥
ହେ ଭଗବାନ! ମୋତେ ଏପରି ସୁମତି ଦିଅ ଯେ
ਸੇਵਉ ਸਾਧ ਗਹਉ ਓਟ ਚਰਨਾ ਨਹ ਬਿਸਰੈ ਮੁਹਤੁ ਚਸਾਈ ॥ ਰਹਾਉ ॥
ମୁଁ ସନ୍ଥଙ୍କ ସେବାରେ ହିଁ ଲୀନ ରହିବି, ତାହାର ଚରଣର ଆଶ୍ରୟ ନେବି ଆଉ ଏକ କ୍ଷଣ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ତୁମେ ବିସ୍ମୃତ ନ ହୁଅ॥ରୁହ॥
ਰੇ ਮਨ ਮੁਗਧ ਅਚੇਤ ਚੰਚਲ ਚਿਤ ਤੁਮ ਐਸੀ ਰਿਦੈ ਨ ਆਈ ॥
ହେ ମୋର ମୂର୍ଖ, ଅଚେତ ଓ ଚଞ୍ଚଳ ମନ! ତୋର ଏହି ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ ଯେ
ਪ੍ਰਾਨਪਤਿ ਤਿਆਗਿ ਆਨ ਤੂ ਰਚਿਆ ਉਰਝਿਓ ਸੰਗਿ ਬੈਰਾਈ ॥੨॥
ପ୍ରାଣପତି ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ତ୍ୟାଗ କରି ତୁ ଦୈତ୍ୟଭାବରେ ମଗ୍ନ ଅଛୁ ଆଉ ତୁ ନିଜ ଶତ୍ରୁ, କାମବାସନା, ଅହଂକାର, ଲୋଭ, କ୍ରୋଧ, ମୋହ ସାଥିରେ ପ୍ରେମ ଲଗାଇଛୁ॥2॥
ਸੋਗੁ ਨ ਬਿਆਪੈ ਆਪੁ ਨ ਥਾਪੈ ਸਾਧਸੰਗਤਿ ਬੁਧਿ ਪਾਈ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ପବିତ୍ର ସଙ୍ଗତିରେ ମୋତେ ଏହି ବୁଦ୍ଧି ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଛି ଯେ ଆତ୍ମାଭିମାନ ସ୍ଥାପନ ନ କରିଲେ କୌଣସି ଶୋକ ବ୍ୟାପ୍ତ ହୁଏନାହିଁ।
ਸਾਕਤ ਕਾ ਬਕਨਾ ਇਉ ਜਾਨਉ ਜੈਸੇ ਪਵਨੁ ਝੁਲਾਈ ॥੩॥
ଭଗବାନଙ୍କ ଠାରୁ ବିମୁଖ ମନୁଷ୍ୟର ବାର୍ତ୍ତାକୁ ପବନରେ ଉଡିଯିବା ଭଳି ହୋଇଥାଏ॥3॥
ਕੋਟਿ ਪਰਾਧ ਅਛਾਦਿਓ ਇਹੁ ਮਨੁ ਕਹਣਾ ਕਛੂ ਨ ਜਾਈ ॥
ଏହି ଚଞ୍ଚଳ ମନ କୋଟି କୋଟି ଅପରାଧ ଦ୍ଵାରା ଢାଙ୍କି ହୋଇ ରହିଛି, ଏହାର ଦୁର୍ଦ୍ଦଶା ବିଷୟରେ କିଛି କୁହାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ।
ਜਨ ਨਾਨਕ ਦੀਨ ਸਰਨਿ ਆਇਓ ਪ੍ਰਭ ਸਭੁ ਲੇਖਾ ਰਖਹੁ ਉਠਾਈ ॥੪॥੩॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ନାନକ ଦୀନ ହୋଇ ତୋର ଶରଣରେ ଆସିଛି, ତୁ ତାହାଙ୍କ କର୍ମର ପ୍ରତ୍ୟେକ ଲେଖା ସମାପ୍ତ କରି ଦିଅ॥4॥3॥
ਸੋਰਠਿ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ସୋରଠି ମହଲା 5 ॥
ਪੁਤ੍ਰ ਕਲਤ੍ਰ ਲੋਕ ਗ੍ਰਿਹ ਬਨਿਤਾ ਮਾਇਆ ਸਨਬੰਧੇਹੀ ॥
ପୁତ୍ର, ପତ୍ନୀ, ଘରର ସଦସ୍ୟ ତଥା ଅନ୍ୟ ମହିଳା ଇତ୍ୟାଦି ଧନ-ଦୌଲତ ମୋହରେ ସମ୍ପର୍କ ରଖିଥାନ୍ତି।
ਅੰਤ ਕੀ ਬਾਰ ਕੋ ਖਰਾ ਨ ਹੋਸੀ ਸਭ ਮਿਥਿਆ ਅਸਨੇਹੀ ॥੧॥
ଜୀବନର ଅନ୍ତିମ କ୍ଷଣରେ ଏମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ କେହି ମଧ୍ୟ ସାଥି ଦିଅନ୍ତି ନାହିଁ, କାରଣ ସେମାନଙ୍କ ପ୍ରେମ ମିଥ୍ୟା ଅଟେ॥1॥
ਰੇ ਨਰ ਕਾਹੇ ਪਪੋਰਹੁ ਦੇਹੀ ॥
ହେ ମାନବ! ତୁମେ କାହିଁକି ଶରୀର ସହିତ ପ୍ରେମ କରୁଛ?
ਊਡਿ ਜਾਇਗੋ ਧੂਮੁ ਬਾਦਰੋ ਇਕੁ ਭਾਜਹੁ ਰਾਮੁ ਸਨੇਹੀ ॥ ਰਹਾਉ ॥
ଏହା ଧୂଆଁର ବାଦଲ ଭଳି ଉଡି ଯିବ, ଏଥିପାଇଁ ଏକ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ହିଁ ଭଜନ କର, ଯିଏ ତୋର ସଚ୍ଚା ମିତ୍ର ଅଟନ୍ତି॥ରୁହ॥
ਤੀਨਿ ਸੰਙਿਆ ਕਰਿ ਦੇਹੀ ਕੀਨੀ ਜਲ ਕੂਕਰ ਭਸਮੇਹੀ ॥
ସ୍ରଷ୍ଟା ଶରୀରର ନିର୍ମାଣ କରିବା ସମୟରେ ତାହାର ଅନ୍ତ ତିନି ପ୍ରକାର ନିୟତ କରିଥାନ୍ତି, 1. ଶରୀରକୁ ଜଳରେ ଭସାଇବା 2. ଶରୀରକୁ କୁକୁରକୁ ଦେବା 3. ଶରୀରକୁ ଜଳାଇ ଭସ୍ମ କରିବା।
ਹੋਇ ਆਮਰੋ ਗ੍ਰਿਹ ਮਹਿ ਬੈਠਾ ਕਰਣ ਕਾਰਣ ਬਿਸਰੋਹੀ ॥੨॥
ପରନ୍ତୁ ମନୁଷ୍ୟ ଶରୀରକୁ ଅମର ଭାବିଥାଏ ଆଉ ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ସେ ଭୁଲିଯାଇଛି॥2॥
ਅਨਿਕ ਭਾਤਿ ਕਰਿ ਮਣੀਏ ਸਾਜੇ ਕਾਚੈ ਤਾਗਿ ਪਰੋਹੀ ॥
ଭଗବାନ ଅନେକ ବିଧି ଦ୍ଵାରା ଜୀବ ରୂପୀ ମୋତି ବନାଇଛନ୍ତି ଆଉ ତାହାକୁ ଜୀବନ ରୂପୀ ଦୁର୍ବଳ ସୂତାରେ ଗୁନ୍ଥିଛନ୍ତି।
ਤੂਟਿ ਜਾਇਗੋ ਸੂਤੁ ਬਾਪੁਰੇ ਫਿਰਿ ਪਾਛੈ ਪਛੁਤੋਹੀ ॥੩॥
ହେ ବିଚରା ମନୁଷ୍ୟ! ସୂତା ଛିଣ୍ଡିଯିବ ଆଉ ତୁ ତାହାପରେ ପଶ୍ଚାତାପ କରିବୁ॥3॥
ਜਿਨਿ ਤੁਮ ਸਿਰਜੇ ਸਿਰਜਿ ਸਵਾਰੇ ਤਿਸੁ ਧਿਆਵਹੁ ਦਿਨੁ ਰੈਨੇਹੀ ॥
ହେ ମାନବ! ଯିଏ ତୋତେ ବନାଇଛନ୍ତି ଆଉ ବନାଇ ତୋତେ ପାଳନ କରନ୍ତି, ଦିନରାତି ତୁ ସେହି ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଧ୍ୟାନ କର।
ਜਨ ਨਾਨਕ ਪ੍ਰਭ ਕਿਰਪਾ ਧਾਰੀ ਮੈ ਸਤਿਗੁਰ ਓਟ ਗਹੇਹੀ ॥੪॥੪॥
ନାନକ ଉପରେ ପ୍ରଭୁ କୃପା କରିଛନ୍ତି ଆଉ ସେ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଆଶ୍ରୟ ନେଇଛନ୍ତି॥4॥4॥
ਸੋਰਠਿ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ସୋରଠି ମହଲା 5 ॥
ਗੁਰੁ ਪੂਰਾ ਭੇਟਿਓ ਵਡਭਾਗੀ ਮਨਹਿ ਭਇਆ ਪਰਗਾਸਾ ॥
ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାଗ୍ୟରୁ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ମୋର ଭେଟ ହୋଇ ଯାଇଛି, ଗୁରୁଙ୍କ ଦର୍ଶନ ଦ୍ଵାରା ମନରେ ଜ୍ଞାନର ପ୍ରକାଶ ହୋଇ ଯାଇଛି।
ਕੋਇ ਨ ਪਹੁਚਨਹਾਰਾ ਦੂਜਾ ਅਪੁਨੇ ਸਾਹਿਬ ਕਾ ਭਰਵਾਸਾ ॥੧॥
ମୁଁ ନିଜ ମାଲିକ ଉପରେ ହିଁ ଆଶ୍ଵସ୍ତ ଅଟେ, ଆଉ କେହି ତାହାଙ୍କ ସହିତ ସମାନ ହୋଇ ପାରିବ ନାହିଁ॥1॥
ਅਪੁਨੇ ਸਤਿਗੁਰ ਕੈ ਬਲਿਹਾਰੈ ॥
ମୁଁ ନିଜ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଅଟେ।
ਆਗੈ ਸੁਖੁ ਪਾਛੈ ਸੁਖ ਸਹਜਾ ਘਰਿ ਆਨੰਦੁ ਹਮਾਰੈ ॥ ਰਹਾਉ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ଲୋକ-ପରଲୋକରେ ମୋ’ ପାଇଁ ସୁଖ ହିଁ ସୁଖ ଅଛି ଏବଂ ଆମ ଘରେ ସ୍ଵାଭାବିକ ଆନନ୍ଦ ରହିଛି॥ରୁହ॥
ਅੰਤਰਜਾਮੀ ਕਰਣੈਹਾਰਾ ਸੋਈ ਖਸਮੁ ਹਮਾਰਾ ॥
ସେହି ଅନ୍ତର୍ଯାମୀ ପ୍ରଭୁ ସ୍ରଷ୍ଟା ହିଁ ଆମର ମାଲିକ ଅଟନ୍ତି।
ਨਿਰਭਉ ਭਏ ਗੁਰ ਚਰਣੀ ਲਾਗੇ ਇਕ ਰਾਮ ਨਾਮ ਆਧਾਰਾ ॥੨॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଚରଣରେ ଆସିବା ଦ୍ଵାରା ମୁଁ ନିର୍ଭୀକ ହୋଇ ଯାଇଛି ଆଉ ଏକ ରାମ ନାମ ହିଁ ଆମର ଆଧାର ବନି ଯାଇଛି॥2॥
ਸਫਲ ਦਰਸਨੁ ਅਕਾਲ ਮੂਰਤਿ ਪ੍ਰਭੁ ਹੈ ਭੀ ਹੋਵਨਹਾਰਾ ॥
ସେହି ଅକଳମୂର୍ତ୍ତି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦର୍ଶନ ଫଳଦାୟକ ଅଟେ, ସେ ବର୍ତ୍ତମାନ ସ୍ଥିତ ଓ ଭବିଷ୍ୟତରେ ମଧ୍ୟ ବିଦ୍ୟମାନ ରହିବେ।
ਕੰਠਿ ਲਗਾਇ ਅਪੁਨੇ ਜਨ ਰਾਖੇ ਅਪੁਨੀ ਪ੍ਰੀਤਿ ਪਿਆਰਾ ॥੩॥
ସେ ନିଜ ଭକ୍ତକୁ ନିଜ ପ୍ରୀତି ସହିତ ଗଳାରେ ଲଗାଇ ତାହାର ରକ୍ଷା କରିଥାନ୍ତି॥3॥
ਵਡੀ ਵਡਿਆਈ ਅਚਰਜ ਸੋਭਾ ਕਾਰਜੁ ਆਇਆ ਰਾਸੇ ॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ମହାନତା ଓ ଅଦ୍ଭୁତ ଶୋଭା ଅଛି, ଯାହା ଦ୍ଵାରା ସମସ୍ତ କାର୍ଯ୍ୟ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ଯାଇଛି।