Page 426
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ଆଶା ମହଲା 3 ॥
ਆਪੈ ਆਪੁ ਪਛਾਣਿਆ ਸਾਦੁ ਮੀਠਾ ਭਾਈ ॥
ହେ ଭାଇ! ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ନିଜକୁ ନିଜେ ଚିହ୍ନି ଥାଏ, ତାହାକୁ ମିଠା ହରି ରସ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ।
ਹਰਿ ਰਸਿ ਚਾਖਿਐ ਮੁਕਤੁ ਭਏ ਜਿਨ੍ਹ੍ਹਾ ਸਾਚੋ ਭਾਈ ॥੧॥
ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ସତ୍ୟ ସହିତ ପ୍ରେମ କରିଥାଏ, ସେ ହରିବରସକୁ ଚାଖି ମୋକ୍ଷ ପ୍ରାପ୍ତ କରିନିଏ॥1॥
ਹਰਿ ਜੀਉ ਨਿਰਮਲ ਨਿਰਮਲਾ ਨਿਰਮਲ ਮਨਿ ਵਾਸਾ ॥
ପୂଜ୍ୟ ପରମେଶ୍ଵର ଅତ୍ୟନ୍ତ ନିର୍ମଳ ଅଟନ୍ତି, ସେହି ନିର୍ମଳ ପରମାତ୍ମା ନିର୍ମଳ ମନରେ ବାସ କରିଥାନ୍ତି।
ਗੁਰਮਤੀ ਸਾਲਾਹੀਐ ਬਿਖਿਆ ਮਾਹਿ ਉਦਾਸਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଶିକ୍ଷାରେ ଚାଲି ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କରି ମାୟା ଠାରୁ ନିର୍ଲିପ୍ତ ରହିଥାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਬਿਨੁ ਸਬਦੈ ਆਪੁ ਨ ਜਾਪਈ ਸਭ ਅੰਧੀ ਭਾਈ ॥
ହେ ଭାଇ! ବାଣୀ ବିନା ମନୁଷ୍ୟ ନିଜକୁ ନିଜେ ବୁଝେ ନାହିଁ, ତାହା ବିନା ସାରା ଦୁନିଆ ଜ୍ଞାନହୀନ ଅଟେ।
ਗੁਰਮਤੀ ਘਟਿ ਚਾਨਣਾ ਨਾਮੁ ਅੰਤਿ ਸਖਾਈ ॥੨॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଶିକ୍ଷା ଦ୍ଵାରା ହିଁ ମନରେ ପ୍ରକାଶ ହୋଇଥାଏ ଆଉ ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ହିଁ ମନୁଷ୍ୟର ସହାୟକ ହୋଇଥାଏ॥2॥
ਨਾਮੇ ਹੀ ਨਾਮਿ ਵਰਤਦੇ ਨਾਮੇ ਵਰਤਾਰਾ ॥
ଗୁରୁମୁଖୀ ମନୁଷ୍ୟ ସଦା ହରିଙ୍କ ନାମ ହିଁ ଜପିଥାଏ ଆଉ କେବଳ ନାମର ହିଁ ବ୍ୟାପାର କରିଥାଏ।
ਅੰਤਰਿ ਨਾਮੁ ਮੁਖਿ ਨਾਮੁ ਹੈ ਨਾਮੇ ਸਬਦਿ ਵੀਚਾਰਾ ॥੩॥
ତାହାର ଅନ୍ତର୍ମନରେ ନାମ ହିଁ ବାସ କରିଥାଏ, ତାହାର ମୁଖରୁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ହିଁ ବାହାରୁଥାଏ ଆଉ ଗୁରବାଣୀ ଦ୍ଵାରା ସେ ନାମ ହିଁ ଚିନ୍ତନ କରିଥାଏ॥3॥
ਨਾਮੁ ਸੁਣੀਐ ਨਾਮੁ ਮੰਨੀਐ ਨਾਮੇ ਵਡਿਆਈ ॥
ସେ ନାମ ଶୁଣିଥାଏ ଆଉ ନାମ ଉପରେ ହିଁ ଆସ୍ଥା ରଖିଥାଏ ଆଉ ନାମ ଦ୍ଵାରା ତାହାକୁ ଯଶ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਨਾਮੁ ਸਲਾਹੇ ਸਦਾ ਸਦਾ ਨਾਮੇ ਮਹਲੁ ਪਾਈ ॥੪॥
ସେ ସଦା ନାମର ସାହାରା ନେଇଥାଏ ଆଉ ନାମର ମାଧ୍ୟମରୁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ମନ୍ଦିରକୁ ସବୁଦିନ ପାଇଁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ॥4॥
ਨਾਮੇ ਹੀ ਘਟਿ ਚਾਨਣਾ ਨਾਮੇ ਸੋਭਾ ਪਾਈ ॥
ନାମ ଦ୍ଵାରା ତାହାର ମନରେ ପ୍ରଭୁ ଜ୍ୟୋତିର ପ୍ରକାଶ ହୋଇଯାଏ ଆଉ ନାମ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ସେ ଲୋକ-ପରଲୋକରେ ଶୋଭା ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਨਾਮੇ ਹੀ ਸੁਖੁ ਊਪਜੈ ਨਾਮੇ ਸਰਣਾਈ ॥੫॥
ନାମ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ତାହାକୁ ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ, ନାମ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଶରଣ ନେଇଥାଏ॥5॥
ਬਿਨੁ ਨਾਵੈ ਕੋਇ ਨ ਮੰਨੀਐ ਮਨਮੁਖਿ ਪਤਿ ਗਵਾਈ ॥
ନାମ ବିନା କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦରବାରରେ ମଞ୍ଜୁର ହୁଏନାହିଁ, ସ୍ଵେଚ୍ଛାଚାରୀ ମନୁଷ୍ୟ ନିଜର ମାନ-ସମ୍ମାନ ହରାଇ ଥାଏ।
ਜਮ ਪੁਰਿ ਬਾਧੇ ਮਾਰੀਅਹਿ ਬਿਰਥਾ ਜਨਮੁ ਗਵਾਈ ॥੬॥
ସେ ଯମପୁରୀରେ ଧରା ପଡି ମାଡ ଖାଇଥାଏ ଆଉ ନିଜ ଜନ୍ମ ବ୍ୟର୍ଥରେ ହରାଇ ଥାଏ॥6॥
ਨਾਮੈ ਕੀ ਸਭ ਸੇਵਾ ਕਰੈ ਗੁਰਮੁਖਿ ਨਾਮੁ ਬੁਝਾਈ ॥
ସାରା ସଂସାର ପ୍ରଭୁ-ନାମର ସେବା କରିଥାଏ ଆଉ ନାମ ସ୍ମରଣର ଜ୍ଞାନ ଗୁରୁଙ୍କ ଠାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਨਾਮਹੁ ਹੀ ਨਾਮੁ ਮੰਨੀਐ ਨਾਮੇ ਵਡਿਆਈ ॥੭॥
ହେ ଭାଇ! କେବଳ ପ୍ରଭୁ-ନାମ ହିଁ ଆରାଧନା କର, କାରଣ ନାମ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ଲୋକ-ପରଲୋକରେ ମାନ-ପ୍ରତିଷ୍ଠା ମିଳିଥାଏ॥7॥
ਜਿਸ ਨੋ ਦੇਵੈ ਤਿਸੁ ਮਿਲੈ ਗੁਰਮਤੀ ਨਾਮੁ ਬੁਝਾਈ ॥
କିନ୍ତୁ ନାମ ତାହାକୁ ହିଁ ମିଳିଥାଏ, ଯାହାକୁ ପରମାତ୍ମା ଦେଇଥାନ୍ତି, ଗୁରୁଙ୍କ ଶିକ୍ଷାରେ ହିଁ ନାମର ଜ୍ଞାନ ଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਸਭ ਕਿਛੁ ਨਾਵੈ ਕੈ ਵਸਿ ਹੈ ਪੂਰੈ ਭਾਗਿ ਕੋ ਪਾਈ ॥੮॥੭॥੨੯॥
ହେ ନାନକ! ସବୁ କିଛି ପ୍ରଭୁ ନାମର ବଶରେ ଅଛି, କେହି ବିରଳ ମନୁଷ୍ୟ ହିଁ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାଗ୍ୟରୁ ପ୍ରଭୁନାମକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ ॥8॥7॥29॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ଆଶା ମହଲା 3 ॥
ਦੋਹਾਗਣੀ ਮਹਲੁ ਨ ਪਾਇਨ੍ਹ੍ਹੀ ਨ ਜਾਣਨਿ ਪਿਰ ਕਾ ਸੁਆਉ ॥
ଦୁହାଗିନୀ ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀ ନିଜ ପତି-ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ମହଲକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିପାରେ ନାହିଁ ଆଉ ନା ହିଁ ସେ ତାହାର ମିଳନର ସ୍ଵାଦ ଜାଣିଥାଏ।
ਫਿਕਾ ਬੋਲਹਿ ਨਾ ਨਿਵਹਿ ਦੂਜਾ ਭਾਉ ਸੁਆਉ ॥੧॥
ସେ କଟୁ ବଚନ ବ୍ୟକ୍ତ କରିଥାଏ ଆଉ ନମ୍ରତା ଜାଣେ ନାହିଁ ଏବଂ ଦୈତ୍ୟଭାବର ହିଁ ସ୍ଵାଦ ନେଇଥାଏ॥1॥
ਇਹੁ ਮਨੂਆ ਕਿਉ ਕਰਿ ਵਸਿ ਆਵੈ ॥
ଏହି ମନ କିପରି ବଶରେ ଆସିପାରେ?
ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਠਾਕੀਐ ਗਿਆਨ ਮਤੀ ਘਰਿ ਆਵੈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ହିଁ ଏହା ଉପରେ ଅଙ୍କୁଶ ଲାଗାଇ ଯାଇପାରେ ଆଉ ଜ୍ଞାନର ସୁମତି ଦ୍ଵାରା ଏହା ଘରେ ପ୍ରବେଶ କରିନିଏ॥1॥ରୁହ॥
ਸੋਹਾਗਣੀ ਆਪਿ ਸਵਾਰੀਓਨੁ ਲਾਇ ਪ੍ਰੇਮ ਪਿਆਰੁ ॥
ସୁହାଗିନୀ ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀକୁ ପତି-ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ନିଜର ପ୍ରେମ ଲଗାଇ ଶୋଭାବାନ କରିଥାନ୍ତି।
ਸਤਿਗੁਰ ਕੈ ਭਾਣੈ ਚਲਦੀਆ ਨਾਮੇ ਸਹਜਿ ਸੀਗਾਰੁ ॥੨॥
ସେ ସଚ୍ଚା ଗୁରୁଙ୍କ ଇଚ୍ଛା ଅନୁସାରେ ଚାଲିଥାଏ ଆଉ ସେ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମର ଶୃଙ୍ଗାର କରିଥାଏ॥2॥
ਸਦਾ ਰਾਵਹਿ ਪਿਰੁ ਆਪਣਾ ਸਚੀ ਸੇਜ ਸੁਭਾਇ ॥
ସେ ସଦା ନିଜର ପ୍ରିୟତମ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ରମଣ କରିଥାଏ ଆଉ ତାହାର ଶେଯ ଶୋଭାବାନ ହୋଇଥାଏ।
ਪਿਰ ਕੈ ਪ੍ਰੇਮਿ ਮੋਹੀਆ ਮਿਲਿ ਪ੍ਰੀਤਮ ਸੁਖੁ ਪਾਇ ॥੩॥
ନିଜର ପ୍ରିୟତମଙ୍କ ସହିତ ମିଶି ସେ ଆତ୍ମିକ ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ॥3॥
ਗਿਆਨ ਅਪਾਰੁ ਸੀਗਾਰੁ ਹੈ ਸੋਭਾਵੰਤੀ ਨਾਰਿ ॥
ଅପାର ଜ୍ଞାନ ଶୋଭାବାନ ନାରୀର ଶୃଙ୍ଗାର ଅଟେ।
ਸਾ ਸਭਰਾਈ ਸੁੰਦਰੀ ਪਿਰ ਕੈ ਹੇਤਿ ਪਿਆਰਿ ॥੪॥
ନିଜର ପତି-ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ସ୍ନେହ ଏବଂ ପ୍ରେମ ଦ୍ଵାରା ସେ ସୁନ୍ଦରୀ ଏବଂ ପାଟରାଣୀ ଅଟେ॥4॥
ਸੋਹਾਗਣੀ ਵਿਚਿ ਰੰਗੁ ਰਖਿਓਨੁ ਸਚੈ ਅਲਖਿ ਅਪਾਰਿ ॥
ସୁହାଗିନୀ ଭିତରେ ସତ୍ୟସ୍ଵରୂପ, ଅଲକ୍ଷ୍ୟ ଏବଂ ଅପାର ପ୍ରଭୁ ନିଜ ପ୍ରେମ ଭରିଛନ୍ତି।
ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵਨਿ ਆਪਣਾ ਸਚੈ ਭਾਇ ਪਿਆਰਿ ॥੫॥
ସେ ସଚ୍ଚା ପ୍ରେମ ଦ୍ଵାରା ନିଜ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସେବା କରିଥାଏ॥5॥
ਸੋਹਾਗਣੀ ਸੀਗਾਰੁ ਬਣਾਇਆ ਗੁਣ ਕਾ ਗਲਿ ਹਾਰੁ ॥
ସୁହାଗିନୀ ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀ ଗୁଣର ମାଳା ନିଜ ଗଳାରେ ପିନ୍ଧି ନିଜେ ଶୃଙ୍ଗାର କରିଥାଏ।
ਪ੍ਰੇਮ ਪਿਰਮਲੁ ਤਨਿ ਲਾਵਣਾ ਅੰਤਰਿ ਰਤਨੁ ਵੀਚਾਰੁ ॥੬॥
ସେ ପ୍ରାଣନାଥଙ୍କ ପ୍ରେମର ସୁଗନ୍ଧି ନିଜ ତନ ଉପରେ ଲଗାଇ ଥାଏ ଆଉ ତାହାର ଅନ୍ତର୍ମନରେ ନାମ-ଚିନ୍ତନ ରୂପୀ ରତ୍ନ ଥାଏ॥6॥
ਭਗਤਿ ਰਤੇ ਸੇ ਊਤਮਾ ਜਤਿ ਪਤਿ ਸਬਦੇ ਹੋਇ ॥
ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ପ୍ରଭୁ-ଭକ୍ତିରେ ରଙ୍ଗୀନ ହୋଇଛି, ସେ ସର୍ବୋତ୍ତମ ଅଟେ, ବାଣୀରୁ ହିଁ ଜାତି ଏବଂ ସମ୍ମାନ ଜାତ ହୋଇଥାଏ।
ਬਿਨੁ ਨਾਵੈ ਸਭ ਨੀਚ ਜਾਤਿ ਹੈ ਬਿਸਟਾ ਕਾ ਕੀੜਾ ਹੋਇ ॥੭॥
ନାମ ବିନା ସମସ୍ତ ଜୀବ ନୀଚ ଜାତିର ଅଟନ୍ତି ଆଉ ବିଷ୍ଟାର କୀଡା ହୋଇଥାନ୍ତି॥7॥
ਹਉ ਹਉ ਕਰਦੀ ਸਭ ਫਿਰੈ ਬਿਨੁ ਸਬਦੈ ਹਉ ਨ ਜਾਇ ॥
ସାରା ଦୁନିଆ ‘ ମୁଁ-ମୋର’ର ଅହଂକାର କରିଥାଏ, ପରନ୍ତୁ ଗୁରୁବାଣୀ ଦ୍ଵାରା ଅଭିମାନ ଦୂର ହୁଏନାହିଁ।
ਨਾਨਕ ਨਾਮਿ ਰਤੇ ਤਿਨ ਹਉਮੈ ਗਈ ਸਚੈ ਰਹੇ ਸਮਾਇ ॥੮॥੮॥੩੦॥
ହେ ନାନକ! ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ପ୍ରଭୁନାମ ସହିତ ରଙ୍ଗୀନ ହୋଇଥାଏ, ତାହାର ଅଭିମାନ ଦୂର ହୋଇଯାଏ ଆଉ ସତ୍ୟରେ ରହିଥାଏ॥8॥8॥30॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ଆଶା ମହଲା 3 ॥
ਸਚੇ ਰਤੇ ਸੇ ਨਿਰਮਲੇ ਸਦਾ ਸਚੀ ਸੋਇ ॥
ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ସତ୍ୟରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ, ସେ ପବିତ୍ର ପାବନ ଅଟେ ଆଉ ଦୁନିଆରେ ତାହାର ସଦା ସଚ୍ଚା କୀର୍ତ୍ତି ରହି ଥାଏ।
ਐਥੈ ਘਰਿ ਘਰਿ ਜਾਪਦੇ ਆਗੈ ਜੁਗਿ ਜੁਗਿ ਪਰਗਟੁ ਹੋਇ ॥੧॥
ଏହି ଲୋକରେ ସେ ଘରେ ଘରେ ଜଣା ଯାଇଥାଏ ଆଉ ପରେ ସେ ସବୁ ଯୁଗ-ଯୁଗାନ୍ତରରେ ଲୋକପ୍ରିୟ ହୋଇଥାଏ॥1॥