Page 362
ਜੋ ਮਨਿ ਰਾਤੇ ਹਰਿ ਰੰਗੁ ਲਾਇ ॥
ଯାହାର ମନ ହରି ରଙ୍ଗରେ ରଙ୍ଗୀନ ହୋଇଯାଏ,
ਤਿਨ ਕਾ ਜਨਮ ਮਰਣ ਦੁਖੁ ਲਾਥਾ ਤੇ ਹਰਿ ਦਰਗਹ ਮਿਲੇ ਸੁਭਾਇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ତାହାର ଜନ୍ମ ମରଣ ଚକ୍ରର ଦୁଃଖ ଦୂର ହୋଇଯାଏ ଆଉ ସେ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ହିଁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦରବାରରେ ଲୀନ ହୁଏ ॥1॥ରୁହ॥
ਸਬਦੁ ਚਾਖੈ ਸਾਚਾ ਸਾਦੁ ਪਾਏ ॥
ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ଶବ୍ଦକୁ ଚାଖିଥାଏ, ସେ ସଚ୍ଚା ଶବ୍ଦକୁ ପାଇନିଏ ଆଉ
ਹਰਿ ਕਾ ਨਾਮੁ ਮੰਨਿ ਵਸਾਏ ॥
ହରିଙ୍କ ନାମକୁ ନିଜ ମନରେ ବସାଇ ନିଏ।
ਹਰਿ ਪ੍ਰਭੁ ਸਦਾ ਰਹਿਆ ਭਰਪੂਰਿ ॥
ହରି-ପ୍ରଭୁ ସଦା ହିଁ ସର୍ବବ୍ୟାପକ ଅଟନ୍ତି।
ਆਪੇ ਨੇੜੈ ਆਪੇ ਦੂਰਿ ॥੨॥
ସେ ସ୍ଵୟଂ ନିକଟ ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଦୂର ଅଟନ୍ତି ॥2॥
ਆਖਣਿ ਆਖੈ ਬਕੈ ਸਭੁ ਕੋਇ ॥
କଥାରେ ସମସ୍ତେ କହନ୍ତି ଆଉ ଶୁଣାଇଥାନ୍ତି ମଧ୍ୟ
ਆਪੇ ਬਖਸਿ ਮਿਲਾਏ ਸੋਇ ॥
ପରନ୍ତୁ ସେହି ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵୟଂ କ୍ଷମା କରିଥାନ୍ତି ଆଉ ନିଜ ସାଥିରେ ମିଳାଇ ଥାନ୍ତି।
ਕਹਣੈ ਕਥਨਿ ਨ ਪਾਇਆ ਜਾਇ ॥
କେବଳ କହିବା ଏବଂ ଉଚ୍ଚାରଣ କରିଲେ ପ୍ରଭୁ ପ୍ରାପ୍ତ ହୁଅନ୍ତି ନାହିଁ।
ਗੁਰ ਪਰਸਾਦਿ ਵਸੈ ਮਨਿ ਆਇ ॥੩॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଦୟାରୁ ପ୍ରଭୁ ଆସି ମନୁଷ୍ୟର ଚିତ୍ତରେ ବାସ କରିଥାନ୍ତି ॥3॥
ਗੁਰਮੁਖਿ ਵਿਚਹੁ ਆਪੁ ਗਵਾਇ ॥
ଗୁରୁମୁଖୀ ନିଜ ଭିତରୁ ଅହଂ ଭାବ ଦୂର କରି ଦେଇଥାଏ।
ਹਰਿ ਰੰਗਿ ਰਾਤੇ ਮੋਹੁ ਚੁਕਾਇ ॥
ସେ ମୋହ ମାୟାକୁ ଛାଡି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପ୍ରେମରେ ରଙ୍ଗୀନ ହୋଇଥାଏ।
ਅਤਿ ਨਿਰਮਲੁ ਗੁਰ ਸਬਦ ਵੀਚਾਰ ॥
ସେ ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ଚିନ୍ତନ କରିଥାଏ, ଯିଏ ବଡ ନିର୍ମଳ ହୋଇଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਨਾਮਿ ਸਵਾਰਣਹਾਰ ॥੪॥੪॥੪੩॥
ହେ ନାନକ! ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ମନୁଷ୍ୟର ଜୀବନ ପାଳନ କରିଥାଏ ॥4॥4॥43॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ଆଶା ମହଲା 3॥
ਦੂਜੈ ਭਾਇ ਲਗੇ ਦੁਖੁ ਪਾਇਆ ॥
ଯିଏ ଦୈତ୍ୟ ଭାବ ତଥା ମୋହ-ମାୟାରେ ଲୀନ ହୋଇଥାଏ, ସିଏ ଦୁଃଖ ହିଁ ପାଇଥାଏ।
ਬਿਨੁ ਸਬਦੈ ਬਿਰਥਾ ਜਨਮੁ ਗਵਾਇਆ ॥
ଶବ୍ଦ ବିନା ସିଏ ନିଜ ଜନ୍ମ ବ୍ୟର୍ଥ ଭାବରେ ହରାଇ ଦିଏ।
ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵੈ ਸੋਝੀ ਹੋਇ ॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସେବା କରିଲେ ଜ୍ଞାନ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ ଆଉ
ਦੂਜੈ ਭਾਇ ਨ ਲਾਗੈ ਕੋਇ ॥੧॥
ମନୁଷ୍ୟ ମୋହ-ମାୟା ଓ ଦୈତ୍ୟବାଦ ସାଥିରେ ଲାଗେ ନାହିଁ ॥1॥
ਮੂਲਿ ਲਾਗੇ ਸੇ ਜਨ ਪਰਵਾਣੁ ॥
ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିର ମୂଳ କର୍ତ୍ତା ସହିତ ଯୋଡି ରହିଥାଏ, ସେ ସ୍ଵୀକୃତ ହୋଇ ଯାଇଥାଏ।
ਅਨਦਿਨੁ ਰਾਮ ਨਾਮੁ ਜਪਿ ਹਿਰਦੈ ਗੁਰ ਸਬਦੀ ਹਰਿ ਏਕੋ ਜਾਣੁ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ନିଜ ହୃଦୟରେ ସର୍ବଦା ରାମଙ୍କ ନାମ ଜପ ଆଉ ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ଏକ ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ହିଁ ଭାବ ॥1॥ରୁହ॥
ਡਾਲੀ ਲਾਗੈ ਨਿਹਫਲੁ ਜਾਇ ॥
ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିର ମୂଳ କର୍ତ୍ତା ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କୁ ଛାଡି ମାୟା ସହିତ ରହିଥାଏ , ସେ ନିଷ୍ଫଳ ହୋଇଯାଏ।
ਅੰਧੀ ਕੰਮੀ ਅੰਧ ਸਜਾਇ ॥
ଜ୍ଞାନହୀନ କର୍ମ ପାଇଁ ଅଧିକ ଦଣ୍ଡ ହିଁ ପାଇଥାଏ।
ਮਨਮੁਖੁ ਅੰਧਾ ਠਉਰ ਨ ਪਾਇ ॥
ଅନ୍ଧ ସ୍ଵେଚ୍ଛାଚାରୀ ମନୁଷ୍ୟକୁ କୌଣସି ସ୍ଥାନ ମିଳେନାହିଁ।
ਬਿਸਟਾ ਕਾ ਕੀੜਾ ਬਿਸਟਾ ਮਾਹਿ ਪਚਾਇ ॥੨॥
ସେ ବିଷ୍ଟାର କୀଡା ଅଟେ ଆଉ ବିଷ୍ଟାରେ ହିଁ ସଢି ଥାଏ ॥2॥
ਗੁਰ ਕੀ ਸੇਵਾ ਸਦਾ ਸੁਖੁ ਪਾਏ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ସେବା କରିଲେ ମନୁଷ୍ୟକୁ ସର୍ବଦା ସୁଖ ମିଳିଥାଏ ଆଉ
ਸੰਤਸੰਗਤਿ ਮਿਲਿ ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਏ ॥
ସତସଙ୍ଗତିରେ ମିଶି ହରିଙ୍କ ଗୁଣସ୍ତୁତି କରିଥାଏ।
ਨਾਮੇ ਨਾਮਿ ਕਰੇ ਵੀਚਾਰੁ ॥
ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ସ୍ମରଣ କରିଥାଏ,
ਆਪਿ ਤਰੈ ਕੁਲ ਉਧਰਣਹਾਰੁ ॥੩॥
ସେ ସ୍ଵୟଂ ସଂସାର ସାଗରରୁ ପାର ହୋଇଯାଏ ଆଉ ନିଜ କୁଳକୁ ମଧ୍ୟ ଉଦ୍ଧାର କରିଥାଏ ॥3॥
ਗੁਰ ਕੀ ਬਾਣੀ ਨਾਮਿ ਵਜਾਏ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ବାଣୀ ଦ୍ଵାରା ମନରେ ପ୍ରଭୁ ନାମ ବାଜିଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਮਹਲੁ ਸਬਦਿ ਘਰੁ ਪਾਏ ॥
ହେ ନାନକ! ଗୁରୁଙ୍କ ବାଣୀ ଦ୍ଵାରା ମନୁଷ୍ୟ ନିଜ ହୃଦୟ ଘରେ ହିଁ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ।
ਗੁਰਮਤਿ ਸਤ ਸਰਿ ਹਰਿ ਜਲਿ ਨਾਇਆ ॥
ହେ ଭାଇ! ଗୁରୁଙ୍କ ବାଣୀ ଦ୍ଵାରା ତୁ ସତ୍ୟର ସରୋବରରେ ହରି ନାମ ରୂପୀ ଜଳରେ ସ୍ନାନ କର
ਦੁਰਮਤਿ ਮੈਲੁ ਸਭੁ ਦੁਰਤੁ ਗਵਾਇਆ ॥੪॥੫॥੪੪॥
ଏହିପରି ତୋର ଦୁର୍ମତି ଏବଂ ପାପର ସବୁ ମଇଳା ସଫା ହୋଇଯିବ ॥4॥5॥44॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ଆଶା ମହଲା 3॥
ਮਨਮੁਖ ਮਰਹਿ ਮਰਿ ਮਰਣੁ ਵਿਗਾੜਹਿ ॥
ସ୍ଵେଛାଚାରୀ ମାରିବା ସମୟରେ ଏକ ଭୟାନକ ମୃତ୍ୟୁ ନେଇଥାଏ,
ਦੂਜੈ ਭਾਇ ਆਤਮ ਸੰਘਾਰਹਿ ॥
କାରଣ ମୋହ-ମାୟା ଦ୍ଵାରା ସେ ନିଜ ଆତ୍ମ ସଂହାର କରିଥାଏ।
ਮੇਰਾ ਮੇਰਾ ਕਰਿ ਕਰਿ ਵਿਗੂਤਾ ॥
ଏହା ମୋର ପରିବାର ଅଟେ, ଏହା ମୋର ଧନ ଦୌଲତ ଅଟେ, କହିବା ବେଳେ ତାହା ନଷ୍ଟ ହୋଇଯାଏ।
ਆਤਮੁ ਨ ਚੀਨ੍ਹ੍ਹੈ ਭਰਮੈ ਵਿਚਿ ਸੂਤਾ ॥੧॥
ସେ ନିଜ ଆତ୍ମାକୁ ଚିହ୍ନି ପାରେ ନାହିଁ ଆଉ ଭ୍ରମରେ ଶୋଇଥାଏ ॥1॥
ਮਰੁ ਮੁਇਆ ਸਬਦੇ ਮਰਿ ਜਾਇ ॥
ଯିଏ ଶବ୍ଦ ସହିତ ମରିଥାଏ, ସେ ଯଥାର୍ଥ ମୃତ୍ୟୁ ମରିଥାଏ।
ਉਸਤਤਿ ਨਿੰਦਾ ਗੁਰਿ ਸਮ ਜਾਣਾਈ ਇਸੁ ਜੁਗ ਮਹਿ ਲਾਹਾ ਹਰਿ ਜਪਿ ਲੈ ਜਾਇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଗୁରୁ ଯାହାକୁ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଦେଇଛନ୍ତି ଯେ ସ୍ତୁତି ଓ ନିନ୍ଦା ଏକ ସମାନ ଅଟେ, ସେ ଏହି ଯୁଗରେ ହରିଙ୍କ ସ୍ମରଣ କରି ନାମ ରୂପୀ ଲାଭ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ ॥1॥ରୁହ॥
ਨਾਮ ਵਿਹੂਣ ਗਰਭ ਗਲਿ ਜਾਇ ॥
ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ନାମ ବିହୀନ ଅଟେ, ସେ ଗର୍ଭରେ ସଢିଥାଏ।
ਬਿਰਥਾ ਜਨਮੁ ਦੂਜੈ ਲੋਭਾਇ ॥
ତାହାର ଜନ୍ମ ନିରର୍ଥକ ଅଟେ, ଯିଏ ମୋହ ମାୟାରେ ଫସି ରହିଥାଏ।
ਨਾਮ ਬਿਹੂਣੀ ਦੁਖਿ ਜਲੈ ਸਬਾਈ ॥
ନାମ ବିନା ସାରା ଦୁନିଆ ଦୁଃଖରେ ଜଳିଥାଏ।
ਸਤਿਗੁਰਿ ਪੂਰੈ ਬੂਝ ਬੁਝਾਈ ॥੨॥
ପୂର୍ଣ୍ଣ ସଦଗୁରୁ ମୋତେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ପ୍ରଦାନ କରିଛନ୍ତି ॥2॥
ਮਨੁ ਚੰਚਲੁ ਬਹੁ ਚੋਟਾ ਖਾਇ ॥
ଚଞ୍ଚଳ ମନ ମୋହ ମାୟାରେ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇ ବହୁତ ମାଡ ଖାଇଥାଏ।
ਏਥਹੁ ਛੁੜਕਿਆ ਠਉਰ ਨ ਪਾਇ ॥
ମନୁଷ୍ୟ ଜନ୍ମର ଏହି ସୁନେଲି ଅବସର ହରାଇ ସୁଖର ସ୍ଥାନ ମିଳେନାହିଁ।
ਗਰਭ ਜੋਨਿ ਵਿਸਟਾ ਕਾ ਵਾਸੁ ॥
ଗର୍ଭଯୋନି (ଜନ୍ମ ମରଣ ଚକ୍ର) ବିଷ୍ଟାର ଘର ଭଳି ଅଟେ।
ਤਿਤੁ ਘਰਿ ਮਨਮੁਖੁ ਕਰੇ ਨਿਵਾਸੁ ॥੩॥
ଏପରି ଘରେ ସ୍ଵେଛାଚାରୀ ମନୁଷ୍ୟ ନିବାସ କରିଥାଏ ॥3॥
ਅਪੁਨੇ ਸਤਿਗੁਰ ਕਉ ਸਦਾ ਬਲਿ ਜਾਈ ॥
ମୁଁ ନିଜର ସଦଗୁରୁଙ୍କ ପ୍ରତି ସର୍ବଦା ସମର୍ପିତ ଅଟେ।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਜੋਤੀ ਜੋਤਿ ਮਿਲਾਈ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ପାଖରେ ରହି ଆତ୍ମ-ଜ୍ୟୋତି ପରମ ଜ୍ୟୋତିରେ ଲୀନ ହୋଇଯାଏ।
ਨਿਰਮਲ ਬਾਣੀ ਨਿਜ ਘਰਿ ਵਾਸਾ ॥
ନିର୍ମଳ ଗୁରୁବାଣୀ ଦ୍ଵାରା ମନୁଷ୍ୟ ଆତ୍ମସ୍ଵରୂପରେ ନିବାସ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਹਉਮੈ ਮਾਰੇ ਸਦਾ ਉਦਾਸਾ ॥੪॥੬॥੪੫॥
ହେ ନାନକ! ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ନିଜ ଅହଂ ସମାପ୍ତ କରିଦେଇଥାଏ, ସେ ସର୍ବଦା ନିର୍ଲିପ୍ତ ରହିଥାଏ ॥4॥6॥45॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ଆଶା ମହଲା 3॥
ਲਾਲੈ ਆਪਣੀ ਜਾਤਿ ਗਵਾਈ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସେବକ ନିଜ ଜାତି ହରାଇଥାଏ।