Page 359
ਆਸਾ ਘਰੁ ੫ ਮਹਲਾ ੧
ହେ ନାନକ! ଅନ୍ତର୍ଯାମୀ ସ୍ଵାମୀଙ୍କ ଆରାଧନା କର; ଏକ ପ୍ରଭୁ ହିଁ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ଅଟନ୍ତି॥3॥
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ହରିଙ୍କ ନାମ ସ୍ମରଣ କରିବା ଦ୍ଵାରା ଦିନ ରାତି ସୁନ୍ଦର ହୋଇଯାଏ।
ਭੀਤਰਿ ਪੰਚ ਗੁਪਤ ਮਨਿ ਵਾਸੇ ॥
କାମ, କ୍ରୋଧ, ଲୋଭ, ମୋହ, ଅହଂକାର, ଏହି ପାଞ୍ଚଟି ହିଁ ବିକାର ମୋର ମନରେ ଲୁଚି ରହିଥାଏ ଆଉ
ਥਿਰੁ ਨ ਰਹਹਿ ਜੈਸੇ ਭਵਹਿ ਉਦਾਸੇ ॥੧॥
ସେମାନେ ସ୍ଥିର ଶାନ୍ତ ରହନ୍ତି ନାହିଁ ଆଉ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ରହି ଉଦାସୀନ ରହିଥାନ୍ତି ॥1॥
ਮਨੁ ਮੇਰਾ ਦਇਆਲ ਸੇਤੀ ਥਿਰੁ ਨ ਰਹੈ ॥
ମୋର ମନ ଦୟାଳୁ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ସ୍ମରଣ କରେ ନାହିଁ।
ਲੋਭੀ ਕਪਟੀ ਪਾਪੀ ਪਾਖੰਡੀ ਮਾਇਆ ਅਧਿਕ ਲਗੈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଏହି ମନ ଲୋଭୀ, କପଟୀ, ପାପୀ ଏବଂ ପ୍ରବଞ୍ଚକ ବନି ଯାଇଛି ଆଉ ମାୟାରେ ଲିପ୍ତ ରହିଛି ॥1॥ରୁହ॥
ਫੂਲ ਮਾਲਾ ਗਲਿ ਪਹਿਰਉਗੀ ਹਾਰੋ ॥
ମୁଁ ନିଜ କାନ୍ତ-ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଗଳାରେ ଫୁଲର ମାଳା ପିନ୍ଧାଇବି।
ਮਿਲੈਗਾ ਪ੍ਰੀਤਮੁ ਤਬ ਕਰਉਗੀ ਸੀਗਾਰੋ ॥੨॥
ଯେବେ ମୋର ପ୍ରିୟତମ ପ୍ରଭୁ ମିଳିବେ, ସେତେବେଳେ ମୁଁ ହାର-ଶୃଙ୍ଗାର କରିବି ॥2॥
ਪੰਚ ਸਖੀ ਹਮ ਏਕੁ ਭਤਾਰੋ ॥
ମୋର ପାଞ୍ଚ ସାଥି (ଜ୍ଞାନେନ୍ଦ୍ରିୟ) ଅଟେ ଆଉ ଜୀବାତ୍ମା ତାହାର ପତି ଅଟନ୍ତି।
ਪੇਡਿ ਲਗੀ ਹੈ ਜੀਅੜਾ ਚਾਲਣਹਾਰੋ ॥੩॥
ଏହି ଜ୍ଞାନେନ୍ଦ୍ରିୟ ଶରୀର ରୂପୀ ଗଛରେ ଥାଆନ୍ତି, ଜୀବାତ୍ମା ଅବଶ୍ୟ ଛାଡି ଚାଲି ଯାଆନ୍ତି ॥3॥
ਪੰਚ ਸਖੀ ਮਿਲਿ ਰੁਦਨੁ ਕਰੇਹਾ ॥
ବିଚ୍ଛେଦ ସମୟରେ ପାଞ୍ଚ ସାଥି ବିଳାପ କରିଥାନ୍ତି।
ਸਾਹੁ ਪਜੂਤਾ ਪ੍ਰਣਵਤਿ ਨਾਨਕ ਲੇਖਾ ਦੇਹਾ ॥੪॥੧॥੩੪॥
ନାନକ ବନ୍ଦନା କରନ୍ତି ଯେ ଯେବେ ଜୀବାତ୍ମା ଧରା ପଡିଯାଏ, ସେତେବେଳେ ତାହାକୁ କର୍ମର ଲେଖା ଦେବାକୁ ପଡିଥାଏ ॥4॥1॥34॥
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଇଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପାଇ ହୁଏ।
ਆਸਾ ਘਰੁ ੬ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ଆଶା ଘର 5 ମହଲା 1
ਮਨੁ ਮੋਤੀ ਜੇ ਗਹਣਾ ਹੋਵੈ ਪਉਣੁ ਹੋਵੈ ਸੂਤ ਧਾਰੀ ॥
ଯଦି ଜୀବାତ୍ମା ନିଜ ମନକୁ ମୋତି ସମାନ ଆଭୁଶନ କରିଥାଏ, ଯଦି ପ୍ରତ୍ୟେକ ଶ୍ଵାସ ସୂତା ବନାଇ ଥାଏ,
ਖਿਮਾ ਸੀਗਾਰੁ ਕਾਮਣਿ ਤਨਿ ਪਹਿਰੈ ਰਾਵੈ ਲਾਲ ਪਿਆਰੀ ॥੧॥
ଯଦି କ୍ଷମା ଅର୍ଥାତ ସହନଶୀଳତାକୁ ସେ ଶୃଙ୍ଗାର ବନାଇ ନିଜ ଦେହରେ ପିନ୍ଧିଥାଏ, ତାହାହେଲେ ପତି-ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ପ୍ରିୟତମା ହୋଇ ତାହାଙ୍କୁ ମିଳନ କରିପାରେ ॥1॥
ਲਾਲ ਬਹੁ ਗੁਣਿ ਕਾਮਣਿ ਮੋਹੀ ॥
ହେ ପ୍ରିୟତମ! ମୁଁ କାମିନୀ ତୋର ଗୁଣରେ ଆସକ୍ତ ହୋଇ ଯାଇଛି।
ਤੇਰੇ ਗੁਣ ਹੋਹਿ ਨ ਅਵਰੀ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ହେ ପ୍ରିୟତମ! ତୋର ଗୁଣ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଠାରେ ବିଦ୍ୟମାନ ନାହିଁ ॥1॥ରୁହ॥
ਹਰਿ ਹਰਿ ਹਾਰੁ ਕੰਠਿ ਲੇ ਪਹਿਰੈ ਦਾਮੋਦਰੁ ਦੰਤੁ ਲੇਈ ॥
ଯଦି ଜୀବାତ୍ମା ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ନାମର ମାଳା ନିଜ ଗଳାରେ ପିନ୍ଧି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସ୍ମରଣକୁ ନିଜ ଦାନ୍ତର ମଞ୍ଜନ କରିଥାଏ,
ਕਰ ਕਰਿ ਕਰਤਾ ਕੰਗਨ ਪਹਿਰੈ ਇਨ ਬਿਧਿ ਚਿਤੁ ਧਰੇਈ ॥੨॥
ଯଦି ସେହି ସୃଜନହାର ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଭକ୍ତି ସେବାକୁ ନିଜ ହାତରେ ଚୁଡି ବନାଇ ଧାରଣ କରି ନିଏ, ତାହାହେଲେ ଏହି ପ୍ରକାରେ ତାହାଙ୍କ ମନ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଚରଣରେ ଲାଖି ରହିଥାଏ ॥2॥
ਮਧੁਸੂਦਨੁ ਕਰ ਮੁੰਦਰੀ ਪਹਿਰੈ ਪਰਮੇਸਰੁ ਪਟੁ ਲੇਈ ॥
ଯଦି ଜୀବାତ୍ମା ମଧୁସୂଦନକୁ ମୁଦି ବନାଇ ହାତର ଆଙ୍ଗୁଠିରେ ପିନ୍ଧିଥାଏ ଆଉ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କୁ ରେଶମ ବସ୍ତ୍ର ଭଳି ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ,
ਧੀਰਜੁ ਧੜੀ ਬੰਧਾਵੈ ਕਾਮਣਿ ਸ੍ਰੀਰੰਗੁ ਸੁਰਮਾ ਦੇਈ ॥੩॥
କାମିନୀ ସହନଶୀଳତାର ପଟ୍ଟି ସଜାଇବା ପାଇଁ ପ୍ରୟୋଗ କରେ ଆଉ ଶ୍ରୀରଙ୍ଗ ନାମରେ ସୁରମା ଦିଏ ॥3॥
ਮਨ ਮੰਦਰਿ ਜੇ ਦੀਪਕੁ ਜਾਲੇ ਕਾਇਆ ਸੇਜ ਕਰੇਈ ॥
ଯଦି ସେ ମନ ରୂପୀ ମନ୍ଦିରରେ ଜ୍ଞାନର ଦୀପକକୁ ପ୍ରଜ୍ଜ୍ଵଳିତ କରେ ଆଉ ନିଜ କାୟାକୁ ଶେଯ ବନାଇ ଥାଏ, ତାହାହେଲେ
ਗਿਆਨ ਰਾਉ ਜਬ ਸੇਜੈ ਆਵੈ ਤ ਨਾਨਕ ਭੋਗੁ ਕਰੇਈ ॥੪॥੧॥੩੫॥
ହେ ନାନକ! ଏହି ଅବସ୍ଥାରେ ଯେବେ ଜ୍ଞାନଦାତା ଇଶ୍ଵର ତାହାର ହୃଦୟ-ଶେଯ ଉପରେ ପ୍ରକଟ ହୋଇଥାଏ, ତାହାହେଲେ ସେ ତାହା ସହିତ ରମଣ କରିଥାଏ॥4॥1॥35॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ଆଶା ମହଲା 1॥
ਕੀਤਾ ਹੋਵੈ ਕਰੇ ਕਰਾਇਆ ਤਿਸੁ ਕਿਆ ਕਹੀਐ ਭਾਈ ॥
ହେ ଭାଇ! ଜୀବ ତାହା କରିଥାଏ ଯାହା ପରମାତ୍ମା ତାହା ଦ୍ଵାରା କରାଇଥାନ୍ତି। ସେହି ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ କଣ କୁହାଯାଇ ପାରିବ?
ਜੋ ਕਿਛੁ ਕਰਣਾ ਸੋ ਕਰਿ ਰਹਿਆ ਕੀਤੇ ਕਿਆ ਚਤੁਰਾਈ ॥੧॥
ପ୍ରାଣୀଙ୍କ କୌଣସି ଚତୁରତା କାମରେ ଆସେ ନାହିଁ , ଯାହା କିଛି ପରମାତ୍ମା କରାଇବା ଚାହାନ୍ତି, ତାହା କରିଥାଏ ॥1॥
ਤੇਰਾ ਹੁਕਮੁ ਭਲਾ ਤੁਧੁ ਭਾਵੈ ॥
ହେ ପରମେଶ୍ଵର! ତୋର ଏହି ହୁକୁମ ମୋତେ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ, ଯାହା ତୋତେ ଉପଯୁକ୍ତ ଲାଗିଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਤਾ ਕਉ ਮਿਲੈ ਵਡਾਈ ਸਾਚੇ ਨਾਮਿ ਸਮਾਵੈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ହେ ନାନକ! କେବଳ ସେହି ପ୍ରାଣୀକୁ ଆଦର-ସମ୍ମାନ ମିଳିଥାଏ, ଯିଏ ସତ୍ୟନାମରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ ॥1॥ରୁହ॥
ਕਿਰਤੁ ਪਇਆ ਪਰਵਾਣਾ ਲਿਖਿਆ ਬਾਹੁੜਿ ਹੁਕਮੁ ਨ ਹੋਈ ॥
କୌଣସି ଜୀବର ଭାଗ୍ୟ ଯେପରି ଥାଏ, ପ୍ରଭୁ ସେପରି ହିଁ ହୁକୁମ ଲେଖିଥାନ୍ତି। ପରମାତ୍ମା ପୁନଃ ଅନ୍ୟ ହୁକୁମ କରନ୍ତି ନାହିଁ, ଅର୍ଥାତ ତାହାଙ୍କ ହୁକୁମକୁ କେହି ମଧ୍ୟ ଟାଳି ପାରନ୍ତି ନାହିଁ।
ਜੈਸਾ ਲਿਖਿਆ ਤੈਸਾ ਪੜਿਆ ਮੇਟਿ ਨ ਸਕੈ ਕੋਈ ॥੨॥
ପୁଣି ଯେପରି ଜୀବନ ଲେଖା ହୋଇଥାଏ, ତାହା ଅନୁସାରେ ଜୀବନ ଚାଲିଥାଏ, କେହି ମଧ୍ୟ ଏହାକୁ ବନ୍ଦ କରି ପାରିବେ ନାହିଁ ॥2॥
ਜੇ ਕੋ ਦਰਗਹ ਬਹੁਤਾ ਬੋਲੈ ਨਾਉ ਪਵੈ ਬਾਜਾਰੀ ॥
ଯଦି କେହି ସଭାରେ ଅତ୍ୟଧିକ ବୋଲିଥାଏ, ତାହାହେଲେ ତାହାକୁ କୁହାଳିଆ କୁହାଯାଏ।
ਸਤਰੰਜ ਬਾਜੀ ਪਕੈ ਨਾਹੀ ਕਚੀ ਆਵੈ ਸਾਰੀ ॥੩॥
ଜୀବନ ଏକ ସତରଞ୍ଜ ଖେଳ ଅଟେ, ଯିଏ ହାରିଯାଏ, କଚ୍ଚା ରହିଥାଏ।
ਨਾ ਕੋ ਪੜਿਆ ਪੰਡਿਤੁ ਬੀਨਾ ਨਾ ਕੋ ਮੂਰਖੁ ਮੰਦਾ ॥
ଏହି ମାର୍ଗରେ କାହାକୁ ବିଦ୍ଵାନ, ପଣ୍ଡିତ ଅଥବା ବୁଦ୍ଧିମାନ କୁହାଯାଇପାରେ, ନା କେହି ଅପାଠୁଆ ମୂର୍ଖ ଅଥବା ଦୁଷ୍ଟ ସ୍ଵୀକୃତ ହୁଏନାହିଁ।
ਬੰਦੀ ਅੰਦਰਿ ਸਿਫਤਿ ਕਰਾਏ ਤਾ ਕਉ ਕਹੀਐ ਬੰਦਾ ॥੪॥੨॥੩੬॥
ଯେବେ ସେ ଦାସ ଭାବରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଗୁଣସ୍ତୁତି କରିଥାଏ, କେବଳ ସେତେବେଳେ ତାହାକୁ ଠିକ ମନୁଷ୍ୟ କୁହାଯାଇ ପାରିବ ॥4॥2॥36॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ଆଶା ମହଲା 1॥
ਗੁਰ ਕਾ ਸਬਦੁ ਮਨੈ ਮਹਿ ਮੁੰਦ੍ਰਾ ਖਿੰਥਾ ਖਿਮਾ ਹਢਾਵਉ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ମୁଁ ନିଜ ମନରେ ବସାଇଛି, ଏହା ମୁଦ୍ରା ଅଟେ, ମୁଁ କ୍ଷମାର ସ୍ଵଭାବ ଅର୍ଥାତ ଛିନ୍ନ ଆବରଣ ପିନ୍ଧିଥାଏ।
ਜੋ ਕਿਛੁ ਕਰੈ ਭਲਾ ਕਰਿ ਮਾਨਉ ਸਹਜ ਜੋਗ ਨਿਧਿ ਪਾਵਉ ॥੧॥
ପରମାତ୍ମା ଯାହା କିଛି କରିଥାନ୍ତି, ତାହାକୁ ମୁଁ ଭଲ ମାନିଥାଏ, ଏହିପରି ମୁଁ ଯୋଗ ନିଧିକୁ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ ॥1॥