Page 345
ਜਬ ਲਗੁ ਘਟ ਮਹਿ ਦੂਜੀ ਆਨ ॥
କିନ୍ତୁ ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମନୁଷ୍ୟର ହୃଦୟରେ ସାଂସାରିକ ମୋହର ବାସନା ଥାଏ,
ਤਉ ਲਉ ਮਹਲਿ ਨ ਲਾਭੈ ਜਾਨ ॥
ସେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସେ ପ୍ରଭୁ-ଚରଣର ଶରଣରେ ଲାଗିପାରେ ନାହିଁ।
ਰਮਤ ਰਾਮ ਸਿਉ ਲਾਗੋ ਰੰਗੁ ॥
କବୀର ଜୀ କହନ୍ତି ଯେ- ଯେବେ ରାମଙ୍କ ସ୍ମରଣ କରି କରି ମନୁଷ୍ୟର ପ୍ରେମ ରାମଙ୍କ ସହିତ ହୋଇଯାଏ, ସେତେବେଳେ
ਕਹਿ ਕਬੀਰ ਤਬ ਨਿਰਮਲ ਅੰਗ ॥੮॥੧॥
ତାହାର ହୃଦୟ ପବିତ୍ର ହୋଇଯାଏ ॥8॥1॥
ਰਾਗੁ ਗਉੜੀ ਚੇਤੀ ਬਾਣੀ ਨਾਮਦੇਉ ਜੀਉ ਕੀ
ରାଗ ଗଉଡି ଚେତି ବାଣୀ ନାମଦେବ ଜୀଙ୍କ
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଇଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପାଇହୁଏ।
ਦੇਵਾ ਪਾਹਨ ਤਾਰੀਅਲੇ ॥
ରାମ ସେହି ପଥରକୁ ମଧ୍ୟ ସାଗରରେ ପାର କରାଇ ଥିଲେ (ଯାହା ଉପରେ ରାମଙ୍କ ନାମ ଲେଖା ହୋଇଥିଲା)
ਰਾਮ ਕਹਤ ਜਨ ਕਸ ਨ ਤਰੇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ତୋର ନାମ ଜପ କରିବା ଦ୍ଵାରା, ମୁଁ ତୋର ସେବକ, କିପରି (ସଂସାର ସାଗରରୁ) ପାର ହେବି ନାହିଁ? ॥1॥ରୁହ॥
ਤਾਰੀਲੇ ਗਨਿਕਾ ਬਿਨੁ ਰੂਪ ਕੁਬਿਜਾ ਬਿਆਧਿ ਅਜਾਮਲੁ ਤਾਰੀਅਲੇ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ତୁମେ ଗଣିକା (ବେଶ୍ୟା)କୁ ବଞ୍ଚାଇଛ, ତୁମେ କୁରୁପ କୌବ୍ଜର ରକ୍ଷା କରିଛ ଆଉ ପାପଗ୍ରସ୍ତ ଅଜାମଲକୁ ପାର କରିଦେଇଛ,
ਚਰਨ ਬਧਿਕ ਜਨ ਤੇਊ ਮੁਕਤਿ ਭਏ ॥
(ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣର) ଚରଣରେ ନିଶାନା ଲଗାଇଥିବା ଶିକାରୀ ତଥା କେତେ ବିକାରୀ ବ୍ୟକ୍ତି ମୋକ୍ଷ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଛନ୍ତି।
ਹਉ ਬਲਿ ਬਲਿ ਜਿਨ ਰਾਮ ਕਹੇ ॥੧॥
ଯିଏ ରାମଙ୍କ ନାମ ସ୍ମରଣ କରିଅଛି, ମୁଁ ତାହା ପାଖରେ ତନ ମନରେ ସମର୍ପିତ ଅଟେ। ॥1॥
ਦਾਸੀ ਸੁਤ ਜਨੁ ਬਿਦਰੁ ਸੁਦਾਮਾ ਉਗ੍ਰਸੈਨ ਕਉ ਰਾਜ ਦੀਏ ॥
ହେ ପରମାତ୍ମା! ଦାସୀ ପୁତ୍ର ବିଦୁର ତୋର ଭକ୍ତ ଲୋକ ପ୍ରିୟ ହୋଇଛି, ସୁଦାମା (ଯାହାର ଦାରିଦ୍ର୍ୟ ତୁ ଦୂର କରିଛୁ), ଉଗ୍ରସେନକୁ ଶାସନ ପ୍ରଦାନ କରିଛୁ।
ਜਪ ਹੀਨ ਤਪ ਹੀਨ ਕੁਲ ਹੀਨ ਕ੍ਰਮ ਹੀਨ ਨਾਮੇ ਕੇ ਸੁਆਮੀ ਤੇਊ ਤਰੇ ॥੨॥੧॥
ହେ ନାମଦେବଙ୍କ ସ୍ଵାମୀ! ତୋର ଦୟାରୁ ସେ (ସଂସାର ସାଗରରୁ)ପାର ହୋଇଯାଇଛି, ଯିଏ କିଛି ଜପ କରିନାହି, କିଛି ତପସ୍ୟା କରି ନାହିଁ, ଯାହାର କୌଣସି ଉଚ୍ଚ ଜାତି ନଥାଏ ଆଉ ଯାହାର କର୍ମ ଶୁଭ ନଥାଏ ॥2॥1॥
ਰਾਗੁ ਗਉੜੀ ਰਵਿਦਾਸ ਜੀ ਕੇ ਪਦੇ ਗਉੜੀ ਗੁਆਰੇਰੀ
ରାଗ ଗଉଡି ରବିଦାସ ଜୀଙ୍କ ପଦ ଗଉଡି ଗୁଆରେରୀ
ੴ ਸਤਿਨਾਮੁ ਕਰਤਾ ਪੁਰਖੁ ਗੁਰਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଈଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ।
ਮੇਰੀ ਸੰਗਤਿ ਪੋਚ ਸੋਚ ਦਿਨੁ ਰਾਤੀ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ମୋତେ ଦିନ ରାତି ଏହି ଚିନ୍ତା ଲାଗି ରହିଥାଏ ଯେ ମୋର ସଙ୍ଗତି ମନ୍ଦ ଅଟେ (ଅର୍ଥାତ ନୀଚ ଲୋକ ସାଥିରେ ମୋର ରହଣି ଅଛି)
ਮੇਰਾ ਕਰਮੁ ਕੁਟਿਲਤਾ ਜਨਮੁ ਕੁਭਾਂਤੀ ॥੧॥
ମୋର କର୍ମ ମଧ୍ୟ କୁଟିଳ ଅଟେ ଆଉ ମୋର ଜନ୍ମ ମଧ୍ୟ ନୀଚ ଜାତିରେ ମଧ୍ୟ ଅଟେ ॥1॥
ਰਾਮ ਗੁਸਈਆ ਜੀਅ ਕੇ ਜੀਵਨਾ ॥
ହେ ମୋର ରାମ! ହେ ଗୋସାଇଁ! ହେ ମୋର ପ୍ରାଣର ସାହାରା!
ਮੋਹਿ ਨ ਬਿਸਾਰਹੁ ਮੈ ਜਨੁ ਤੇਰਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ମୋତେ ଭୁଲାଅ ନାହିଁ, ମୁଁ ତୋର ସେବକ ଅଟେ ॥1॥ରୁହ॥
ਮੇਰੀ ਹਰਹੁ ਬਿਪਤਿ ਜਨ ਕਰਹੁ ਸੁਭਾਈ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ମୋର ବିପତ୍ତି ଦୂର କର ଆଉ ମୁଁ , ସେବକକୁ, ନିଜର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପ୍ରୀତି ପ୍ରଦାନ କର।
ਚਰਣ ਨ ਛਾਡਉ ਸਰੀਰ ਕਲ ਜਾਈ ॥੨॥
ମୁଁ ତୋର ଚରଣ ଛାଡିବି ନାହିଁ, ମୋର ଶରୀରର ସବୁ ଶକ୍ତି ଚାଲିଗଲେ ମଧ୍ୟ ॥2॥
ਕਹੁ ਰਵਿਦਾਸ ਪਰਉ ਤੇਰੀ ਸਾਭਾ ॥
ହେ ରବିଦାସ! ମୁଁ ତୋର ଶରଣ ନେଇଛି, ହେ ପ୍ରଭୁ!
ਬੇਗਿ ਮਿਲਹੁ ਜਨ ਕਰਿ ਨ ਬਿਲਾਂਬਾ ॥੩॥੧॥
ନିଜ ସେବକକୁ ଶୀଘ୍ର ମିଳ ଏବଂ ବିଳମ୍ବ କର ନାହିଁ ॥3॥1॥
ਬੇਗਮ ਪੁਰਾ ਸਹਰ ਕੋ ਨਾਉ ॥
ବେଗମପୁରା (ସେହି) ସହରର ନାମ ଅଟେ।
ਦੂਖੁ ਅੰਦੋਹੁ ਨਹੀ ਤਿਹਿ ਠਾਉ ॥
ସେହି ସ୍ଥାନରେ କିଛି ଦୁଃଖ ଓ କ୍ଲେଶ ନଥାଏ।
ਨਾਂ ਤਸਵੀਸ ਖਿਰਾਜੁ ਨ ਮਾਲੁ ॥
ସେଠାରେ ସାଂସାରିକ ଧନ ନଥାଏ ଆଉ ନା ହିଁ ଧନକୁ ଟିକସ ଲାଗିବାର ଭୟ ଥାଏ।
ਖਉਫੁ ਨ ਖਤਾ ਨ ਤਰਸੁ ਜਵਾਲੁ ॥੧॥
ସେଠାରେ ନା କୌଣସି ପାପ, ନା ଭୁଲ, ନା ହିଁ ତୃଷ୍ଣା ଆଉ ନା ହିଁ ପତନ ଥାଏ ॥1॥
ਅਬ ਮੋਹਿ ਖੂਬ ਵਤਨ ਗਹ ਪਾਈ ॥
ହେ ମୋର ଭାଇ! ମୁଁ ରହିବା ପାଇଁ ସୁନ୍ଦର ସ୍ଥାନ ପାଇ ଯାଇଛି।
ਊਹਾਂ ਖੈਰਿ ਸਦਾ ਮੇਰੇ ਭਾਈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସେଠାରେ ସଦା ସୁଖ ମଙ୍ଗଳ ହିଁ ଅଛି॥1॥ରୁହ॥
ਕਾਇਮੁ ਦਾਇਮੁ ਸਦਾ ਪਾਤਿਸਾਹੀ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସତ୍ତା ଦୃଢ, ସ୍ଥିର ଏବଂ ସର୍ବଦା ହିଁ ଥାଆନ୍ତି।
ਦੋਮ ਨ ਸੇਮ ਏਕ ਸੋ ਆਹੀ ॥
ଦ୍ଵିତୀୟ ଅଥବା ତୃତୀୟ କେହି ନାହାନ୍ତି, ସବୁ ଏକ ଭଳି ଅଟନ୍ତି,
ਆਬਾਦਾਨੁ ਸਦਾ ਮਸਹੂਰ ॥
ଏହି ସହର ସର୍ବଦା ଗହଳ ଏବଂ ସମୃଦ୍ଧ ଅଟେ।
ਊਹਾਂ ਗਨੀ ਬਸਹਿ ਮਾਮੂਰ ॥੨॥
ସେଠାରେ ଧନବାନ ଏବଂ ତୃପ୍ତ ଲୋକ ରହିଥାନ୍ତି ॥2॥
ਤਿਉ ਤਿਉ ਸੈਲ ਕਰਹਿ ਜਿਉ ਭਾਵੈ ॥
ସେ ସେହି ମାଲିକର ମନ୍ଦିରକୁ ଜାଣିଥାଏ, ସେଥିପାଇଁ ତାହାକୁ କେହି ଅଟକାନ୍ତି ନାହିଁ।
ਮਹਰਮ ਮਹਲ ਨ ਕੋ ਅਟਕਾਵੈ ॥
ତାହାକୁ ଯେପରି ଭଲ ଲାଗିଥାଏ, ସେ ସେପରି ହିଁ ବିଚରଣ କରିଥାଏ।
ਕਹਿ ਰਵਿਦਾਸ ਖਲਾਸ ਚਮਾਰਾ ॥
ବନ୍ଧନରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇଥିବା ଚମାର ରବିଦାସ କହନ୍ତି-
ਜੋ ਹਮ ਸਹਰੀ ਸੁ ਮੀਤੁ ਹਮਾਰਾ ॥੩॥੨॥
ଯିଏ ମୋର ସହରର ବାସିନ୍ଦା ଅଟେ, ସେ ମୋର ମିତ୍ର ଅଟେ ॥3॥2॥
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଇଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପାଇହୁଏ।
ਗਉੜੀ ਬੈਰਾਗਣਿ ਰਵਿਦਾਸ ਜੀਉ ॥
ଗଉଡି ବଇରାଗଣି ରବିଦାସ ଜୀ ॥
ਘਟ ਅਵਘਟ ਡੂਗਰ ਘਣਾ ਇਕੁ ਨਿਰਗੁਣੁ ਬੈਲੁ ਹਮਾਰ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ମାର୍ଗ ବଡ ବିଷମ ଏବଂ ପାହାଡିଆ ଅଟେ ଆଉ ମୋର ବୃଷବ ସଦୃଶ ମନ ନିର୍ଗୁଣ (ଛୋଟ) ଅଟେ।
ਰਮਈਏ ਸਿਉ ਇਕ ਬੇਨਤੀ ਮੇਰੀ ਪੂੰਜੀ ਰਾਖੁ ਮੁਰਾਰਿ ॥੧॥
ପ୍ରିୟତମ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ମୋର ବନ୍ଦନା ଅଟେ- ହେ ମୁରାରୀ! ତୁମେ ସ୍ଵୟଂ ମୋର ପୁଞ୍ଜିର ରକ୍ଷା କର॥1॥
ਕੋ ਬਨਜਾਰੋ ਰਾਮ ਕੋ ਮੇਰਾ ਟਾਂਡਾ ਲਾਦਿਆ ਜਾਇ ਰੇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
କଣ କେହି ରାମଙ୍କ ବେପାରୀ ଅଛି, ଯିଏ ମୋର ସାଥିରେ ମିଶି ଚାଲିବ? ମୋର ମାଲ (ନାମ ଧନ) ମଧ୍ୟ ଲଦା ହୋଇଛି ॥1॥ରୁହ॥