Page 232
ਨਾਮੁ ਨ ਚੇਤਹਿ ਉਪਾਵਣਹਾਰਾ ॥
ସେ ସୃଜନହାର ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମକୁ ସ୍ମରଣ କରେ ନାହିଁ।
ਮਰਿ ਜੰਮਹਿ ਫਿਰਿ ਵਾਰੋ ਵਾਰਾ ॥੨॥
ସେଥିପାଇଁ, ସେ ବାରମ୍ବାର ଜୀବନ ମୃତ୍ୟୁ ଚକ୍ରରେ ଫସିଥାଏ ॥2॥
ਅੰਧੇ ਗੁਰੂ ਤੇ ਭਰਮੁ ਨ ਜਾਈ ॥
ଅଜ୍ଞାନ ଗୁରୁ ଦ୍ଵାରା ଦ୍ଵିଧା ନିବୃତ୍ତ ହୁଏନାହିଁ।
ਮੂਲੁ ਛੋਡਿ ਲਾਗੇ ਦੂਜੈ ਭਾਈ ॥
ସଂସାରର ମୂଳ ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତାଙ୍କୁ ତ୍ୟାଗ କରି ପ୍ରାଣୀ ଦୈତ୍ୟବାଦରେ ଯୋଡି ହୋଇଥାଏ।
ਬਿਖੁ ਕਾ ਮਾਤਾ ਬਿਖੁ ਮਾਹਿ ਸਮਾਈ ॥੩॥
ମାୟାର ବିଷରେ ମଗ୍ନ ହୋଇ ଜୀବ ମାୟାର ବିଷରେ ହିଁ ରହିଥାଏ ॥3॥
ਮਾਇਆ ਕਰਿ ਮੂਲੁ ਜੰਤ੍ਰ ਭਰਮਾਏ ॥
ମାୟାକୁ ମୂଳ ସାହାରା ଭାବି ପ୍ରାଣୀ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇଥାଏ।
ਹਰਿ ਜੀਉ ਵਿਸਰਿਆ ਦੂਜੈ ਭਾਏ ॥
ମାୟାର ମୋହରେ ସେ ପୂଜ୍ୟ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କୁ ବିସ୍ମୃତ କରିଥାଏ।
ਜਿਸੁ ਨਦਰਿ ਕਰੇ ਸੋ ਪਰਮ ਗਤਿ ਪਾਏ ॥੪॥
ଇଶ୍ଵର ଯେଉଁ ପ୍ରାଣୀ ଉପରେ କୃପା ଦୃଷ୍ଟି କରିଥାନ୍ତି, ସେ ପରମ ଗତି ପ୍ରାପ୍ତ କରିନିଏ ॥4॥
ਅੰਤਰਿ ਸਾਚੁ ਬਾਹਰਿ ਸਾਚੁ ਵਰਤਾਏ ॥
ଯାହାର ହୃଦୟରେ ସତ୍ୟ ବିଦ୍ୟମାନ ଥାଏ, ସେ ବାହାରେ ମଧ୍ୟ ସତ୍ୟ ବାଣ୍ଟିଥାଏ।
ਸਾਚੁ ਨ ਛਪੈ ਜੇ ਕੋ ਰਖੈ ਛਪਾਏ ॥
ମନୁଷ୍ୟ ଯେତେ ଲୁଚାଲେ ମଧ୍ୟ ସତ୍ୟ ଲୁଚି ରହେ ନାହିଁ।
ਗਿਆਨੀ ਬੂਝਹਿ ਸਹਜਿ ਸੁਭਾਏ ॥੫॥
ଜ୍ଞାନୀ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ସତ୍ୟର ଜ୍ଞାନ ପ୍ରାପ୍ତ କରିନିଏ ॥5॥
ਗੁਰਮੁਖਿ ਸਾਚਿ ਰਹਿਆ ਲਿਵ ਲਾਏ ॥
ଗୁରୁମୁଖୀ ସତ୍ୟରେ ବୃତ୍ତି ଲାଗାଇ ରଖିଥାଏ।
ਹਉਮੈ ਮਾਇਆ ਸਬਦਿ ਜਲਾਏ ॥
ଏପରି ବ୍ୟକ୍ତି ଅହଂକାର ଏବଂ ମାୟାର ମୋହ ଈଶ୍ବରଙ୍କ ନାମରେ ଜଳାଇଦେଇଥାଏ।
ਮੇਰਾ ਪ੍ਰਭੁ ਸਾਚਾ ਮੇਲਿ ਮਿਲਾਏ ॥੬॥
ମୋର ସତ୍ୟସ୍ଵରୂପ ପରମେଶ୍ଵର ନିଜ ସାଥିରେ ମିଳନ କରାଇ ଦିଅନ୍ତି ॥6॥
ਸਤਿਗੁਰੁ ਦਾਤਾ ਸਬਦੁ ਸੁਣਾਏ ॥
ନାମ ଦେବା ବାଲା ସଦଗୁରୁ ନିଜ ଶବ୍ଦ ହିଁ ଶୁଣାଇଥାନ୍ତି,
ਧਾਵਤੁ ਰਾਖੈ ਠਾਕਿ ਰਹਾਏ ॥
ସେ ମାୟାର ପଛରେ ଦଉଡୁଥିବା ମନ ଉପରେ ବିରାମ ଲଗାଇ ତାହାକୁ ନିୟନ୍ତ୍ରିତ କରିଥାଏ।
ਪੂਰੇ ਗੁਰ ਤੇ ਸੋਝੀ ਪਾਏ ॥੭॥
ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁଙ୍କ ଠାରୁ ପ୍ରାଣୀ ଜ୍ଞାନ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ ॥7॥
ਆਪੇ ਕਰਤਾ ਸ੍ਰਿਸਟਿ ਸਿਰਜਿ ਜਿਨਿ ਗੋਈ ॥
ସୃଜନହାର ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵୟଂ ସୃଷ୍ଟିର ରଚନା କରିଛନ୍ତି ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ତାହାର ବିନାଶ କରିଥାନ୍ତି।
ਤਿਸੁ ਬਿਨੁ ਦੂਜਾ ਅਵਰੁ ਨ ਕੋਈ ॥
ସେହି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ବିନା ଅନ୍ୟ କେହି ନାହାନ୍ତି।
ਨਾਨਕ ਗੁਰਮੁਖਿ ਬੂਝੈ ਕੋਈ ॥੮॥੬॥
ହେ ନାନକ! କେହି ଗୁରୁମୁଖୀ ହିଁ ଏହି ସତ୍ୟକୁ ବୁଝିଥାଏ ॥8॥6॥
ਗਉੜੀ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ଗୌଡୀୟ ମହଲା 3 ॥
ਨਾਮੁ ਅਮੋਲਕੁ ਗੁਰਮੁਖਿ ਪਾਵੈ ॥
ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ଅମୃତ ନାମ ଗୁରୁମୁଖୀ ହିଁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ।
ਨਾਮੋ ਸੇਵੇ ਨਾਮਿ ਸਹਜਿ ਸਮਾਵੈ ॥
ସେ ନାମର ସେବା କରିଥାଏ ଆଉ ନାମରେ ହିଁ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ରହିଥାଏ।
ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਨਾਮੁ ਰਸਨਾ ਨਿਤ ਗਾਵੈ ॥
ସେ ନିତ୍ୟ ନିଜ ଜିହ୍ଵାରେ ଅମୃତମୟୀ ନାମର ଗୁଣାନୁବାଦ କରିଥାଏ।
ਜਿਸ ਨੋ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰੇ ਸੋ ਹਰਿ ਰਸੁ ਪਾਵੈ ॥੧॥
ଯାହା ଉପରେ ଭଗବାନ ନିଜ କୃପା ଦୃଷ୍ଟି କରିଥାନ୍ତି, ସେହି ବ୍ୟକ୍ତି ହରି ରସ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ ॥1॥
ਅਨਦਿਨੁ ਹਿਰਦੈ ਜਪਉ ਜਗਦੀਸਾ ॥
ହେ ଜିଜ୍ଞାସୁ! ନିଜ ମନରେ ଦିନ ରାତି ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତା ଜଗଦୀଶଙ୍କ ନାମ ଜପ କର।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਪਾਵਉ ਪਰਮ ਪਦੁ ਸੂਖਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ମାଧ୍ଯମରୁ ତୋତେ ପରମ ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ ହେବ ॥1॥ରୁହ॥
ਹਿਰਦੈ ਸੂਖੁ ਭਇਆ ਪਰਗਾਸੁ ॥
ସେହି ଗୁରୁମୁଖୀଙ୍କ ମନରେ ପ୍ରସନ୍ନତା ପ୍ରକଟ ହୋଇଯାଏ।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਗਾਵਹਿ ਸਚੁ ਗੁਣਤਾਸੁ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ଗୁଣର ଭଣ୍ଡାର ସତ୍ୟସ୍ଵରୂପ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ଭଜନ କରିଥାଏ,
ਦਾਸਨਿ ਦਾਸ ਨਿਤ ਹੋਵਹਿ ਦਾਸੁ ॥
ସେ ସଦା ନିଜ ଈଶ୍ବରଙ୍କ ସେବକର ସେବକର ସେବକ ବନିରହିଥାଏ।
ਗ੍ਰਿਹ ਕੁਟੰਬ ਮਹਿ ਸਦਾ ਉਦਾਸੁ ॥੨॥
ସେ ନିଜ ଗୃହ ଏବଂ ପରିବାରରେ ସଦା ନିର୍ଲିପ୍ତ ରହିଥାଏ ॥2॥
ਜੀਵਨ ਮੁਕਤੁ ਗੁਰਮੁਖਿ ਕੋ ਹੋਈ ॥
କେହି ବିରଳ ଗୁରୁମୁଖୀ ହିଁ ଜୀବନରେ ମୋହ-ମାୟାର ବନ୍ଧନରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਪਰਮ ਪਦਾਰਥੁ ਪਾਵੈ ਸੋਈ ॥
କେବଳ ସେ ହିଁ ନାମ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ।
ਤ੍ਰੈ ਗੁਣ ਮੇਟੇ ਨਿਰਮਲੁ ਹੋਈ ॥
ସେ ମାୟାର ତ୍ରିଗୁଣକୁ ଦୂର କରି ପବିତ୍ର ହୋଇଯାଏ।
ਸਹਜੇ ਸਾਚਿ ਮਿਲੈ ਪ੍ਰਭੁ ਸੋਈ ॥੩॥
ସେ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ସେହି ସତ୍ୟସ୍ଵରୂପ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ଠାରେ ଲୀନ ହୋଇଯାଏ ॥3॥
ਮੋਹ ਕੁਟੰਬ ਸਿਉ ਪ੍ਰੀਤਿ ਨ ਹੋਇ ॥
ତାହାର ନିଜ ପରିବାରରେ ମୋହ ଏବଂ ପ୍ରେମ ରହେ ନାହିଁ,
ਜਾ ਹਿਰਦੈ ਵਸਿਆ ਸਚੁ ਸੋਇ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତିର ହୃଦୟରେ ସତ୍ୟର ନିବାସ ହୋଇଥାଏ,”
ਗੁਰਮੁਖਿ ਮਨੁ ਬੇਧਿਆ ਅਸਥਿਰੁ ਹੋਇ ॥
ଗୁରୁମୁଖୀଙ୍କ ମନ ଭଗବାଙ୍କ ଭକ୍ତିରେ ଲାଗିଯାଏ ଆଉ ସେ ସ୍ଥିର ରହିଥାଏ।
ਹੁਕਮੁ ਪਛਾਣੈ ਬੂਝੈ ਸਚੁ ਸੋਇ ॥੪॥
ଯିଏ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ହୁକୁମକୁ ଜାଣିଥାଏ, ସେ ସତ୍ୟକୁ ବୁଝିନିଏ ॥4॥
ਤੂੰ ਕਰਤਾ ਮੈ ਅਵਰੁ ਨ ਕੋਇ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ତୁ ସ୍ରଷ୍ଟା ଅଟୁ, ମୁଁ ଅନ୍ୟ କାହାକୁ ଜାଣେ ନାହିଁ।
ਤੁਝੁ ਸੇਵੀ ਤੁਝ ਤੇ ਪਤਿ ਹੋਇ ॥
ହେ ନାଥ! ମୁଁ ତୋର ହିଁ ସେବା କରିଥାଏ ଆଉ ତୋ’ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ଶୋଭା ପାଇଥାଏ।
ਕਿਰਪਾ ਕਰਹਿ ਗਾਵਾ ਪ੍ਰਭੁ ਸੋਇ ॥
ଯଦି ସେହି ପ୍ରଭୁ ଦୟା କରନ୍ତି, ତାହାହେଲେ ମୁଁ ତାହାଙ୍କ ଯଶୋଗାନ କରିଥାଏ।
ਨਾਮ ਰਤਨੁ ਸਭ ਜਗ ਮਹਿ ਲੋਇ ॥੫॥
ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଜଗତରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ରତ୍ନ ହିଁ ପ୍ରକାଶ ହୋଇଥାଏ ॥5॥
ਗੁਰਮੁਖਿ ਬਾਣੀ ਮੀਠੀ ਲਾਗੀ ॥
ଗୁରୁମୁଖୀକୁ ବାଣୀ ବହୁତ ମିଠା ଲାଗିଥାଏ,
ਅੰਤਰੁ ਬਿਗਸੈ ਅਨਦਿਨੁ ਲਿਵ ਲਾਗੀ ॥
ତାହାର ହୃଦୟ ପ୍ରଫୁଲ୍ଲିତ ହୋଇଥାଏ ଆଉ ରାତି ଦିନ ତାହାର ବୃତ୍ତି ଏହା ଉପରେ କେନ୍ଦ୍ରିତ ହୋଇଥାଏ।
ਸਹਜੇ ਸਚੁ ਮਿਲਿਆ ਪਰਸਾਦੀ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ସତ୍ୟନାମ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ମିଳିଯାଏ।
ਸਤਿਗੁਰੁ ਪਾਇਆ ਪੂਰੈ ਵਡਭਾਗੀ ॥੬॥
ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାଗ୍ୟରୁ ପ୍ରାଣୀକୁ ସଦଗୁରୁ ମିଳିଯାନ୍ତି ॥6॥
ਹਉਮੈ ਮਮਤਾ ਦੁਰਮਤਿ ਦੁਖ ਨਾਸੁ ॥
ଅହଂକାର, ମୋହ, ଦୁର୍ବୁଦ୍ଧି ଏବଂ ଦୁଃଖ ନାଶ ହୋଇଯାଏ,”
ਜਬ ਹਿਰਦੈ ਰਾਮ ਨਾਮ ਗੁਣਤਾਸੁ ॥
ଯେତେବେଳେ ଗୁଣର ସାଗର ପ୍ରଭୁଙ୍କନାମ ହୃଦୟରେ ବାସ କରିଥାଏ,
ਗੁਰਮੁਖਿ ਬੁਧਿ ਪ੍ਰਗਟੀ ਪ੍ਰਭ ਜਾਸੁ ॥
ଯେତେବେଳେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଚରଣ ହୃଦୟରେ ବାସ କରେ
ਜਬ ਹਿਰਦੈ ਰਵਿਆ ਚਰਣ ਨਿਵਾਸੁ ॥੭॥
ଈଶ୍ବରଙ୍କ ଭଜନ ଏବଂ ତାହାଙ୍କ ଯଶ ଗାନ କରିଲେ ଗୁରୁମୁଖୀର ବୁଦ୍ଧି ଜାତ ହୋଇଥାଏ ॥7॥
ਜਿਸੁ ਨਾਮੁ ਦੇਇ ਸੋਈ ਜਨੁ ਪਾਏ ॥
ଯାହାକୁ ପ୍ରଭୁ ନାମ ପ୍ରଦାନ କରିଥାନ୍ତି, କେବଳ ସେ ହି ତାହା ପାଇଥାଏ।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਮੇਲੇ ਆਪੁ ਗਵਾਏ ॥
ଯିଏ ଗୁରୁଙ୍କ ମାଧ୍ୟମରୁ ନିଜ ଅହଂକାରକୁ ତ୍ୟାଗ ଦେଇଥାଏ, ତାହାକୁ ପ୍ରଭୁ ନିଜ ସାଥିରେ ଲୀନ କରାଇଥାନ୍ତି।
ਹਿਰਦੈ ਸਾਚਾ ਨਾਮੁ ਵਸਾਏ ॥
ନିଜ ହୃଦୟରେ ସେ ସତ୍ୟ ନାମକୁ ବସାଇଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਸਹਜੇ ਸਾਚਿ ਸਮਾਏ ॥੮॥੭॥
ହେ ନାନକ! ସେ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ସତ୍ୟନାମରେ ରହିଥାଏ ॥8॥7॥
ਗਉੜੀ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ଗଉଡି ମହଲା 3 ॥
ਮਨ ਹੀ ਮਨੁ ਸਵਾਰਿਆ ਭੈ ਸਹਜਿ ਸੁਭਾਇ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ଈଶ୍ବରଙ୍କ ଭୟରେ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ହିଁ ମନରେ ସଂସ୍କାର ଆଣିଥାଏ,