Page 149
ਸਚਾ ਸਬਦੁ ਬੀਚਾਰਿ ਕਾਲੁ ਵਿਧਉਸਿਆ ॥
ସତ୍ୟସ୍ଵରୂପ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଚିନ୍ତନ କରିବା ଦ୍ଵାରା ସିଏ କାଳ (ମୃତ୍ୟୁ)କୁ ନଷ୍ଟ କରିଦେଇଛି।
ਢਾਢੀ ਕਥੇ ਅਕਥੁ ਸਬਦਿ ਸਵਾਰਿਆ ॥
ପ୍ରଶଂସା ଗାନ କରୁଥିବା ଚାରଣ ଅବର୍ଣ୍ଣନୀୟ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ମହିମା ଗାନ କରେ ଏବଂ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମରେ ଶୃଙ୍ଗାର କରିଛି, ଅର୍ଥାତ୍ ତାଙ୍କ ଜନ୍ମ ସଫଳ ହୋଇଛି |
ਨਾਨਕ ਗੁਣ ਗਹਿ ਰਾਸਿ ਹਰਿ ਜੀਉ ਮਿਲੇ ਪਿਆਰਿਆ ॥੨੩॥
ହେ ନାନକ! ଶୁଭ ଗୁଣର ପୁଞ୍ଜି ଧରି ରଖିବା ଦ୍ଵାରା ସେ ପୂଜ୍ୟ ପରମେଶ୍ଵର ହରିଙ୍କ ସହିତ ଭେଟ କରିନିଏ। ॥23॥
ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੧ ॥
ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 1 ॥
ਖਤਿਅਹੁ ਜੰਮੇ ਖਤੇ ਕਰਨਿ ਤ ਖਤਿਆ ਵਿਚਿ ਪਾਹਿ ॥
ପୂର୍ବ ଜନ୍ମରେ କରାଯାଇଥିବା ପାପ ହେତୁ ଆମେ ଜନ୍ମ ହୋଇଛୁ | ଆମେ ପୁନର୍ବାର ଜନ୍ମ ନେଇ ପାପ କରୁଛୁ ଏବଂ ପରବର୍ତ୍ତୀ ଜୀବନରେ ମଧ୍ୟ ଆମେ ପାପପୂର୍ଣ୍ଣ କାର୍ଯ୍ୟରେ ପଡ଼ିବା |
ਧੋਤੇ ਮੂਲਿ ਨ ਉਤਰਹਿ ਜੇ ਸਉ ਧੋਵਣ ਪਾਹਿ ॥
ଆମର ଏହି ପାପ ଧାର୍ମିକ କାର୍ଯ୍ୟ କରିବା ଦ୍ଵାରା ନାଶ ହୁଏ ନାହିଁ, ଯଦିଓ ଆମେ ହଜାର ହଜାର ଥର ପବିତ୍ର ସ୍ନାନ କରି ଆମର ପାପ ଧୋଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁ |
ਨਾਨਕ ਬਖਸੇ ਬਖਸੀਅਹਿ ਨਾਹਿ ਤ ਪਾਹੀ ਪਾਹਿ ॥੧॥
ହେ ନାନକ! ଯଦି ପ୍ରଭୁ କ୍ଷମା ଦିଅନ୍ତି, ତେବେ ଏହି ପାପଗୁଡିକ କ୍ଷମା କରାଯାଇଥାଏ, ନଚେତ୍ ବହୁତ ଯନ୍ତ୍ରଣା ହୁଏ
ਮਃ ੧ ॥
ମହଲା 1 ॥
ਨਾਨਕ ਬੋਲਣੁ ਝਖਣਾ ਦੁਖ ਛਡਿ ਮੰਗੀਅਹਿ ਸੁਖ ॥
ହେ ନାନକ! ଯଦି ଆମେ ଭଗବାନଙ୍କ ଠାରୁ ଦୁଃଖ ଛାଡି ସୁଖ ହିଁ ମାଗିବା, ତାହାହେଲେ ଏହା କହିବା ବ୍ୟର୍ଥ ଅଟେ।
ਸੁਖੁ ਦੁਖੁ ਦੁਇ ਦਰਿ ਕਪੜੇ ਪਹਿਰਹਿ ਜਾਇ ਮਨੁਖ ॥
ଉଭୟ ସୁଖ ଏବଂ ଦୁଃଖ ହେଉଛି ଭଗବାନଙ୍କ ଦରବାରରୁ ପ୍ରାପ୍ତ ପୋଷାକ, ଯାହା ଜଗତକୁ ଆସିବା ପରେ ମଣିଷ ପିନ୍ଧିଥାଏ।
ਜਿਥੈ ਬੋਲਣਿ ਹਾਰੀਐ ਤਿਥੈ ਚੰਗੀ ਚੁਪ ॥੨॥
ଯେଉଁଠି ବୋଲିବା ଦ୍ଵାରା ପରାଜିତ ହିଁ ହେବ, ସେଠାରେ ଚୁପ ରହିବା ଭଲ ଅଟେ। ॥2॥
ਪਉੜੀ ॥
ପଉଡି ॥
ਚਾਰੇ ਕੁੰਡਾ ਦੇਖਿ ਅੰਦਰੁ ਭਾਲਿਆ ॥
ଚାରି ଦିଗରେ ସନ୍ଧାନ କରିବା ପରେ ମୁଁ ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ନିଜ ହୃଦୟରେ ଖୋଜିପାରିଛି।
ਸਚੈ ਪੁਰਖਿ ਅਲਖਿ ਸਿਰਜਿ ਨਿਹਾਲਿਆ ॥
ସେହି ଅଲକ୍ଷ୍ୟ, ସଦପୁରୁଷ ଏବଂ ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତାଙ୍କୁ ଦେଖି କୃତାର୍ଥ ହୋଇଯାଇଛି।
ਉਝੜਿ ਭੁਲੇ ਰਾਹ ਗੁਰਿ ਵੇਖਾਲਿਆ ॥
ମୁଁ ଭାଙ୍ଗିଥିବା ସଂସାରରେ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇଯାଇଛି କିନ୍ତୁ ଗୁରୁଦେବ ମୋତେ ସତମାର୍ଗ ଦେଖାଇଛନ୍ତି।
ਸਤਿਗੁਰ ਸਚੇ ਵਾਹੁ ਸਚੁ ਸਮਾਲਿਆ ॥
ସତ୍ୟର ଉତ୍ସ ସଦଗୁରୁ ଧନ୍ୟ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କ ଦୟାରୁ ମୁଁ ସତ୍ୟସ୍ଵରୂପ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଆରାଧନା କରିଅଛି।
ਪਾਇਆ ਰਤਨੁ ਘਰਾਹੁ ਦੀਵਾ ਬਾਲਿਆ ॥
ସତ୍ୟଗୁରୁ ମୋ ଭିତରର ଜ୍ଞାନର ପ୍ରଦୀପକୁ ପ୍ରଜ୍ୱଳିତ କରିଛନ୍ତି, ଯାହା ଦ୍ଵାରା ମୁଁ ମୋର ହୃଦୟ ଘରେ ନାମର ରତ୍ନ ପାଇଛି |
ਸਚੈ ਸਬਦਿ ਸਲਾਹਿ ਸੁਖੀਏ ਸਚ ਵਾਲਿਆ ॥
ମୁଁ ଗୁରୁଙ୍କ ବାକ୍ୟ ମାଧ୍ୟମରେ ସତ୍ୟ ରୂପରେ ସର୍ବୋପରି ଭଗବାନଙ୍କ ମହିମା ସ୍ତୁତି କରି ସତ୍ୟବାଦୀ ହୋଇଯାଇଛି।
ਨਿਡਰਿਆ ਡਰੁ ਲਗਿ ਗਰਬਿ ਸਿ ਗਾਲਿਆ ॥
ଯେଉଁ ଲୋକଙ୍କୁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଭୟ ନାହିଁ, ତାହାଙ୍କୁ ଯମର ଭୟ ଲାଗି ରହିଥାଏ ଆଉ ସେ ଅହଂକାରରେ ନଷ୍ଟ ହୋଇଯାଇଥାଏ।
ਨਾਵਹੁ ਭੁਲਾ ਜਗੁ ਫਿਰੈ ਬੇਤਾਲਿਆ ॥੨੪॥
ନାମକୁ ବିସ୍ମୃତ କରି ସଂସାରରେ ପ୍ରେତ ଭଳି ବୁଲୁଥାଏ। ॥24॥
ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੩ ॥
ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 3 ॥
ਭੈ ਵਿਚਿ ਜੰਮੈ ਭੈ ਮਰੈ ਭੀ ਭਉ ਮਨ ਮਹਿ ਹੋਇ ॥
ମଣିଷ ଭୟରେ ଜନ୍ମ ହୁଏ ଏବଂ ଭୟରେ ମରିଯାଏ | ଜନ୍ମ ଏବଂ ମୃତ୍ୟୁ ପରେ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କ ମନରେ ଭୟ ରହିଥାଏ
ਨਾਨਕ ਭੈ ਵਿਚਿ ਜੇ ਮਰੈ ਸਹਿਲਾ ਆਇਆ ਸੋਇ ॥੧॥
ହେ ନାନକ! ଯଦି ମାନବ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଭୟରେ ମରିଯାଏ, ଅର୍ଥାତ୍ , ମାନି ଥାଏ, ତେବେ ଦୁନିଆରେ ତାଙ୍କର ଆଗମନ ସଫଳ ଏବଂ ଆନନ୍ଦଦାୟକ ହୁଏ ॥ 1।
ਮਃ ੩ ॥
ମହଲା 3 ॥
ਭੈ ਵਿਣੁ ਜੀਵੈ ਬਹੁਤੁ ਬਹੁਤੁ ਖੁਸੀਆ ਖੁਸੀ ਕਮਾਇ ॥
ଈଶ୍ବରଙ୍କ ଭୟ ଧାରଣ କରିବା ବିନା ପ୍ରାଣୀ ବହୁତ ଦିନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବଞ୍ଚିଥାଏ ଆଉ ଆନନ୍ଦ ହିଁ ଆନନ୍ଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਭੈ ਵਿਣੁ ਜੇ ਮਰੈ ਮੁਹਿ ਕਾਲੈ ਉਠਿ ਜਾਇ ॥੨॥
ହେ ନାନକ! ଯଦି ସେ ଇଶ୍ବରଙ୍କୁ ଭୟ ନକରି ନିଜ ଜୀବନ ତ୍ୟାଗ କରନ୍ତି, ତେବେ ସେ ଦୁନିଆରୁ ମୁହଁରେ କାଳି ଲଗାଇ ଚାଲିଯାଆନ୍ତି ॥ 2॥
ਪਉੜੀ ॥
ପଉଡି ॥
ਸਤਿਗੁਰੁ ਹੋਇ ਦਇਆਲੁ ਤ ਸਰਧਾ ਪੂਰੀਐ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ଉପରେ ସଦଗୁରୁ ଦୟାଳୁ ହୋଇଯାନ୍ତି, ତାହାର ଶ୍ରଦ୍ଧା ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଯାଏ।
ਸਤਿਗੁਰੁ ਹੋਇ ਦਇਆਲੁ ਨ ਕਬਹੂੰ ਝੂਰੀਐ ॥
ଯେବେ ସଦଗୁରୁ ଦୟାଳୁ ହୋଇଯାନ୍ତି ତାହାହେଲେ ମନୁଷ୍ୟ କେବେ ପଶ୍ଚାତାପ କରି ନଥାଏ।
ਸਤਿਗੁਰੁ ਹੋਇ ਦਇਆਲੁ ਤਾ ਦੁਖੁ ਨ ਜਾਣੀਐ ॥
ଯେବେ ସଦଗୁରୁ ଦୟାଳୁ ହୋଇଯାନ୍ତି ତାହାହେଲେ ମନୁଷ୍ୟ ଦୁଃଖକୁ ଜାଣି ନଥାଏ।
ਸਤਿਗੁਰੁ ਹੋਇ ਦਇਆਲੁ ਤਾ ਹਰਿ ਰੰਗੁ ਮਾਣੀਐ ॥
ଯେତେବେଳେ ସତ୍ୟଗୁରୁ ଦୟାଳୁ ହୁଅନ୍ତି, ମନୁଷ୍ୟ ହରିଙ୍କ ପ୍ରେମକୁ ଉପଭୋଗ କରିଥାଏ।
ਸਤਿਗੁਰੁ ਹੋਇ ਦਇਆਲੁ ਤਾ ਜਮ ਕਾ ਡਰੁ ਕੇਹਾ ॥
ଯେବେ ସଦଗୁରୁ ଦୟାଳୁ ହୋଇଯାନ୍ତି ତାହାହେଲେ ମନୁଷ୍ୟକୁ ଯମର ଭୟ ରହେ ନାହିଁ।
ਸਤਿਗੁਰੁ ਹੋਇ ਦਇਆਲੁ ਤਾ ਸਦ ਹੀ ਸੁਖੁ ਦੇਹਾ ॥
ଯେବେ ସଦଗୁରୁ ଦୟାଳୁ ହୋଇଯାନ୍ତି ତାହାହେଲେ ତନକୁ ସଦା ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਸਤਿਗੁਰੁ ਹੋਇ ਦਇਆਲੁ ਤਾ ਨਵ ਨਿਧਿ ਪਾਈਐ ॥
ଯେବେ ସଦଗୁରୁ ଦୟାଳୁ ହୋଇଯାନ୍ତି ତାହାହେଲେ ନବନିଧି ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ।
ਸਤਿਗੁਰੁ ਹੋਇ ਦਇਆਲੁ ਤ ਸਚਿ ਸਮਾਈਐ ॥੨੫॥
ଯେବେ ସଦଗୁରୁ ଦୟାଳୁ ହୋଇଯାନ୍ତି ତାହାହେଲେ ମନୁଷ୍ୟ ସତ୍ଯରେ ହିଁ ଲୀନ ହୋଇଯାଏ । ॥25॥
ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੧ ॥
ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 1 ॥
ਸਿਰੁ ਖੋਹਾਇ ਪੀਅਹਿ ਮਲਵਾਣੀ ਜੂਠਾ ਮੰਗਿ ਮੰਗਿ ਖਾਹੀ ॥
ସେମାନେ ସେମାନଙ୍କର କେଶକୁ ଉପାଡି ଦିଅନ୍ତି, ଅପରିଷ୍କାର ପାଣି ପିଇଥାନ୍ତି ଏବଂ ବାରମ୍ବାର ମାଗିଥାନ୍ତି ଏବଂ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ଅବଶିଷ୍ଟ ଅଂଶ ଖାଇଥାନ୍ତି।
ਫੋਲਿ ਫਦੀਹਤਿ ਮੁਹਿ ਲੈਨਿ ਭੜਾਸਾ ਪਾਣੀ ਦੇਖਿ ਸਗਾਹੀ ॥
ସେମାନେ ଅପରିଷ୍କାର ଘାଣ୍ଟନ୍ତି, ନିଜ ମୁଖରେ ଅପରିଷ୍କାର ପବନ ନିଏ ଆଉ ଜଳ ଦେଖିଲେ ସଙ୍କୋଚ କରିଥାଏ।
ਭੇਡਾ ਵਾਗੀ ਸਿਰੁ ਖੋਹਾਇਨਿ ਭਰੀਅਨਿ ਹਥ ਸੁਆਹੀ ॥
ଭସ୍ମରେ ଘାଣ୍ଟି ହୁଏ ମେଣ୍ଢା ଭଳି ହାତରେ କେଶ ଉପାଡିଥାଏ।
ਮਾਊ ਪੀਊ ਕਿਰਤੁ ਗਵਾਇਨਿ ਟਬਰ ਰੋਵਨਿ ਧਾਹੀ ॥
ସେ ତାଙ୍କ ପିତାମାତାଙ୍କ ପ୍ରତି ଥିବା କର୍ମକୁ, ଅର୍ଥାତ୍ ସେମାନଙ୍କର ସେବାର ସମ୍ମାନ ତ୍ୟାଗ କରନ୍ତି, ଏବଂ ତାଙ୍କ ସମ୍ପର୍କୀୟମାନେ କାନ୍ଦିବାକୁ ଲାଗନ୍ତି।
ਓਨਾ ਪਿੰਡੁ ਨ ਪਤਲਿ ਕਿਰਿਆ ਨ ਦੀਵਾ ਮੁਏ ਕਿਥਾਊ ਪਾਹੀ ॥
କେହି ପିଣ୍ଡ ଦାନ, ପତ୍ର ରୀତିନୀତି କରନ୍ତି ନାହିଁ, କିମ୍ବା ଶେଷ ରୀତିନୀତି କରନ୍ତି ନାହିଁ କିମ୍ବା ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଏକ ମାଟି ଦୀପ ଜାଳନ୍ତି ନାହିଁ | ସେମାନଙ୍କୁ ମୃତ୍ୟୁ ପରେ କେଉଁଠାରେ ଫିଙ୍ଗି ଦିଆଯିବ?
ਅਠਸਠਿ ਤੀਰਥ ਦੇਨਿ ਨ ਢੋਈ ਬ੍ਰਹਮਣ ਅੰਨੁ ਨ ਖਾਹੀ ॥
ଅଠଷଠି ତୀର୍ଥ ସ୍ନାନ ମଧ୍ୟ ତାହାକୁ ଆଶ୍ରୟ ଦେଇ ନଥାଏ ଆଉ ବ୍ରାହ୍ମଣ ତାହାଙ୍କ ଭୋଜନ କରେ ନାହିଁ।
ਸਦਾ ਕੁਚੀਲ ਰਹਹਿ ਦਿਨੁ ਰਾਤੀ ਮਥੈ ਟਿਕੇ ਨਾਹੀ ॥
ସେ ସଦା ଦିନ ରାତି ମଳିନ ରହିଥାଏ ଆଉ ତାହାର କପାଳରେ ତିଳକ ମଧ୍ୟ ନଥାଏ।
ਝੁੰਡੀ ਪਾਇ ਬਹਨਿ ਨਿਤਿ ਮਰਣੈ ਦੜਿ ਦੀਬਾਣਿ ਨ ਜਾਹੀ ॥
ଶୋକକାରୀଙ୍କ ପରି ସେମାନେ ଦଳରେ ବସିଥାନ୍ତି । କିମ୍ବା ଯେପରି ମହିଳାମାନେ ମୃତ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କ ଘରେ କପଡା ଲଗାଇ ଶୋକ କରନ୍ତି ଏବଂ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଭକ୍ତଙ୍କ ସତସଙ୍ଗକୁ ଯାଆନ୍ତି ନାହିଁ |
ਲਕੀ ਕਾਸੇ ਹਥੀ ਫੁੰਮਣ ਅਗੋ ਪਿਛੀ ਜਾਹੀ ॥
ସେମାନେ ଅଣ୍ଟାରେ ଭିକ୍ଷା ପାତ୍ର ଟାଙ୍ଗି ଏବଂ ହାତରେ ସୂତା ଗୁଳା ସହିତ ସେମାନେ ଆଗକୁ ପଛକୁ ବୁଲନ୍ତି |
ਨਾ ਓਇ ਜੋਗੀ ਨਾ ਓਇ ਜੰਗਮ ਨਾ ਓਇ ਕਾਜੀ ਮੁੰਲਾ ॥
ନା ସେ ଯୋଗୀ, ନା ସେ ଶିବଙ୍କ ଉପାସକ, ନା ସେ କାଜି ଆଉ ନା ସେ ମୁଲ୍ଲା।