Page 145
ਜਾ ਤੁਧੁ ਭਾਵਹਿ ਤਾ ਕਰਹਿ ਬਿਭੂਤਾ ਸਿੰਙੀ ਨਾਦੁ ਵਜਾਵਹਿ ॥
ତୋତେ ଯେତେବେଳେ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ, ସେତେବେଳେ ପ୍ରାଣୀ ନିଜ ଶରୀରରେ ବିଭୁତି ବୋଲିଥାଏ ଆଉ ନାଦ କରିଥାଏ।
ਜਾ ਤੁਧੁ ਭਾਵੈ ਤਾ ਪੜਹਿ ਕਤੇਬਾ ਮੁਲਾ ਸੇਖ ਕਹਾਵਹਿ ॥
ତୋତେ ଯେତେବେଳେ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ, ସେତେବେଳେ ମନୁଷ୍ୟ କୋରାନ ପଢିଥାଏ ଆଉ ମୁଲ୍ଲା ଓ ଶେଖ କୁହାଇଥାଏ।
ਜਾ ਤੁਧੁ ਭਾਵੈ ਤਾ ਹੋਵਹਿ ਰਾਜੇ ਰਸ ਕਸ ਬਹੁਤੁ ਕਮਾਵਹਿ ॥
ହେ ନାଥ! ତୋତେ ଯେତେବେଳେ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ, ସେତେବେଳେ କିଛି ରାଜା ବନି ଯାଆନ୍ତି ଆଉ ଅଧିକ ସ୍ଵାଦର ଆନନ୍ଦ ନେଇଥାନ୍ତି।
ਜਾ ਤੁਧੁ ਭਾਵੈ ਤੇਗ ਵਗਾਵਹਿ ਸਿਰ ਮੁੰਡੀ ਕਟਿ ਜਾਵਹਿ ॥
ହେ ଠାକୁର! ତୋତେ ଯେତେବେଳେ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ, ସେତେବେଳେ ମନୁଷ୍ୟ ତଲବାର ଚଳାଇ ଥାଏ ଆଉ ଅନେକ ମୁଣ୍ଡ କାଟି ଫୋପାଡି ଥାଏ।
ਜਾ ਤੁਧੁ ਭਾਵੈ ਜਾਹਿ ਦਿਸੰਤਰਿ ਸੁਣਿ ਗਲਾ ਘਰਿ ਆਵਹਿ ॥
ହେ ସ୍ଵାମୀ! ତୋତେ ଯେତେବେଳେ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ, ସେତେବେଳେ ଲୋକ ଦେଶ ଦେଶାନ୍ତର ଯାଆନ୍ତି ଆଉ ଅନେକ ସୂଚନା ଶୁଣି ଘରକୁ ଆସନ୍ତି।
ਜਾ ਤੁਧੁ ਭਾਵੈ ਨਾਇ ਰਚਾਵਹਿ ਤੁਧੁ ਭਾਣੇ ਤੂੰ ਭਾਵਹਿ ॥
ହେ ପ୍ରାଣପତି! ତୋତେ ଯେତେବେଳେ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ, ସେତେବେଳେ ମନୁଷ୍ୟ ତୋର ନାମରେ ଲୀନ ହୋଇଯାଏ ଆଉ ତୋତେ ଯେତେବେଳେ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ, ସେତେବେଳେ ସେ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ।
ਨਾਨਕੁ ਏਕ ਕਹੈ ਬੇਨੰਤੀ ਹੋਰਿ ਸਗਲੇ ਕੂੜੁ ਕਮਾਵਹਿ ॥੧॥
ନାନକ ଏକ ପ୍ରାର୍ଥନା କରେ ଯେ ହେ ପ୍ରଭୁ! ତୋର ଇଚ୍ଛାରେ ଚାଲିବା ବିନା ଅନ୍ୟ ଜୀବ ମିଥ୍ୟା ହିଁ ଅର୍ଜନ କରିଥାନ୍ତି ॥1॥
ਮਃ ੧ ॥
ମହଲା 1 ॥
ਜਾ ਤੂੰ ਵਡਾ ਸਭਿ ਵਡਿਆਂਈਆ ਚੰਗੈ ਚੰਗਾ ਹੋਈ ॥
ହେ ଇଶ୍ଵର! ତୁ ମହାନ, ସବୁ ମହାନତା ତୋ ଠାରେ ହିଁ ପ୍ରକଟ ହୋଇଥାଏ, ତୁ ନିଜେ ଭଲ ଅଟୁ ଏବଂ ତୋ ଠାରୁ ଭଲ ହିଁ ବାହାରିଥାଏ।
ਜਾ ਤੂੰ ਸਚਾ ਤਾ ਸਭੁ ਕੋ ਸਚਾ ਕੂੜਾ ਕੋਇ ਨ ਕੋਈ ॥
ଯେବେ ତୁ ସ୍ଵୟଂ ସତ୍ୟ ଅଟୁ ତାହାହେଲେ ତୋର ପୂଜା ଯିଏ କରିଥାଏ , ସେ ସତ୍ୟବାଦୀ ବନିଯାଏ, ତୋର ସଚ୍ଚା ଭକ୍ତକୁ କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ ମିଥ୍ୟା ଦେଖା ଦିଏ ନାହିଁ।
ਆਖਣੁ ਵੇਖਣੁ ਬੋਲਣੁ ਚਲਣੁ ਜੀਵਣੁ ਮਰਣਾ ਧਾਤੁ ॥
ଜୀବର କହିବା, ଦେଖିବା, ବୋଲିବା, ଚାଲିବା ଏବଂ ମରିବା ଇତ୍ୟାଦି ଏହା ସବୁ ତୋର ମାୟା ଅଟେ।
ਹੁਕਮੁ ਸਾਜਿ ਹੁਕਮੈ ਵਿਚਿ ਰਖੈ ਨਾਨਕ ਸਚਾ ਆਪਿ ॥੨॥
ହେ ନାନକ! ସତ୍ୟସ୍ଵରୂପ ପରମାତ୍ମା ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ନିଜ ହୁକୁମ ଦ୍ଵାରା ସୃଷ୍ଟି ରଚନା କରିଛନ୍ତି ଆଉ ସମସ୍ତ ପ୍ରାଣୀଙ୍କୁ ନିଜ ହୁକୁମରେ ହିଁ ରଖିଛନ୍ତି। ॥2॥
ਪਉੜੀ ॥
ପଉଡି ॥
ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵਿ ਨਿਸੰਗੁ ਭਰਮੁ ਚੁਕਾਈਐ ॥
ଯଦି ଆମେ ସଦଗୁରୁଙ୍କୁ ନିସ୍ୱାର୍ଥପର ସେବା କରୁ, ତେବେ ଭ୍ରମ ଦୂର ହୁଏ |
ਸਤਿਗੁਰੁ ਆਖੈ ਕਾਰ ਸੁ ਕਾਰ ਕਮਾਈਐ ॥
ଆମେ ସେହି କାର୍ଯ୍ୟ କରିବା ଉଚିତ ଯାହା କରିବା ପାଇଁ ସଦଗୁରୁ କହନ୍ତି।
ਸਤਿਗੁਰੁ ਹੋਇ ਦਇਆਲੁ ਤ ਨਾਮੁ ਧਿਆਈਐ ॥
ଯଦି ସଦଗୁରୁ ଦୟାଳୁ ହୁଅନ୍ତି, ତାହାହେଲେ ହିଁ ଆମେ ନାମ ସ୍ମରଣ କରିପାରିବା।
ਲਾਹਾ ਭਗਤਿ ਸੁ ਸਾਰੁ ਗੁਰਮੁਖਿ ਪਾਈਐ ॥
ଭକ୍ତି ପୂଜାର ଲାଭ ଉତ୍କୃଷ୍ଟ ଅଟେ, ଏହା ଗୁରୁମୁଖୀ ଦ୍ଵାରା ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଏ।
ਮਨਮੁਖਿ ਕੂੜੁ ਗੁਬਾਰੁ ਕੂੜੁ ਕਮਾਈਐ ॥
ଅଜ୍ଞତାର ଅନ୍ଧକାର ମନମୁଖୀଙ୍କ ପାଇଁ ବନି ରହିଥାଏ ଏବଂ ସେ କେବଳ ମିଥ୍ୟା ଟଙ୍କା ରୋଜଗାର କରି ଚାଲିଥାଏ |
ਸਚੇ ਦੈ ਦਰਿ ਜਾਇ ਸਚੁ ਚਵਾਂਈਐ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ସତ୍ୟର ଦ୍ଵାରରେ ସତ୍ୟ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ସ୍ମରଣ କରିଥାଏ,
ਸਚੈ ਅੰਦਰਿ ਮਹਲਿ ਸਚਿ ਬੁਲਾਈਐ ॥
ଏପରି ସତ୍ୟବାଦୀକୁ ସତ୍ୟ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଆତ୍ମସ୍ଵରୂପ ବୋଲାଇଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਸਚੁ ਸਦਾ ਸਚਿਆਰੁ ਸਚਿ ਸਮਾਈਐ ॥੧੫॥
ହେ ନାନକ! ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ସର୍ବଦା ସତ୍ୟର ନାମ ଜପ କରି ଚାଲିଥାଏ, ସେ ଜଣେ ସତ୍ୟବାଦୀ ବ୍ୟକ୍ତି ଏବଂ ସେ କେବଳ ସତ୍ୟରେ ଲୀନ ହୁଏ ॥15॥
ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੧ ॥
ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 1 ॥
ਕਲਿ ਕਾਤੀ ਰਾਜੇ ਕਾਸਾਈ ਧਰਮੁ ਪੰਖ ਕਰਿ ਉਡਰਿਆ ॥
କଳିଯୁଗ ହେଉଛି ଛୁରୀ ଏବଂ ସମ୍ରାଟ ହେଉଛନ୍ତି କଂସେଇ | ଧର୍ମ ଡେଣା ସହିତ ଦୁନିଆରୁ ଉଡ଼ି ଯାଇଛି, ଅର୍ଥାତ୍ କଳି ଯୁଗରେ ଧର୍ମ ନଷ୍ଟ ହୋଇଯାଇଛି।
ਕੂੜੁ ਅਮਾਵਸ ਸਚੁ ਚੰਦ੍ਰਮਾ ਦੀਸੈ ਨਾਹੀ ਕਹ ਚੜਿਆ ॥
ମିଥ୍ୟା ର ଏହି ଅମାବାସ୍ୟା ରାତିରେ, ସତ୍ୟର ଚନ୍ଦ୍ର କୌଣସି ସ୍ଥାନରେ ଉଦୟ ହେବାର ଦୃଶ୍ୟମାନ ହୁଏ ନାହିଁ, ଅର୍ଥାତ୍ ମିଥ୍ୟା ସବୁଠାରେ ଉପସ୍ଥିତ ଏବଂ ସତ୍ୟ ନଷ୍ଟ ହୋଇ ଯାଇଛି।
ਹਉ ਭਾਲਿ ਵਿਕੁੰਨੀ ਹੋਈ ॥
ମୁଁ ସତ୍ୟର ସନ୍ଧାନ କରି କରି ପାଗଳ ହୋଇଯାଇଛି,
ਆਧੇਰੈ ਰਾਹੁ ਨ ਕੋਈ ॥
ଏହି ଅନ୍ଧାରରେ ମୋତେ ରାସ୍ତା ମିଳୁ ନାହିଁ।
ਵਿਚਿ ਹਉਮੈ ਕਰਿ ਦੁਖੁ ਰੋਈ ॥
ସାରା ଦୁନିଆ ହିଁ ମିଥ୍ୟାର ଅନ୍ଧାରରେ ଅହଂକାରବଶତଃ ଦୁଃଖୀ ହୋଇ ବିଳାପ କରୁଅଛି।
ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਕਿਨਿ ਬਿਧਿ ਗਤਿ ਹੋਈ ॥੧॥
ହେ ନାନକ! ଏହି ମିଥ୍ୟାରୁ କେଉଁ ବିଧି ଦ୍ଵାରା ଜୀବଙ୍କୁ ମୁକ୍ତି ହେବ ॥1॥
ਮਃ ੩ ॥
ମହଲା 3 ॥
ਕਲਿ ਕੀਰਤਿ ਪਰਗਟੁ ਚਾਨਣੁ ਸੰਸਾਰਿ ॥
କଳିଯୁଗରେ ଭଗବାନଙ୍କ ମହିମା ଦୁନିଆରେ ଜ୍ଞାନ ରୂପୀ ପ୍ରକାଶ ପ୍ରକଟ କରିଦେଇଥାଏ।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਕੋਈ ਉਤਰੈ ਪਾਰਿ ॥
କେହି ବିରଳ ଗୁରୁମୁଖୀ ହିଁ ଭବ ସାଗରକୁ ପାର କରିଥାଏ।
ਜਿਸ ਨੋ ਨਦਰਿ ਕਰੇ ਤਿਸੁ ਦੇਵੈ ॥
ହେ ନାନକ! ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କ ଉପରେ ପ୍ରଭୁ ତାଙ୍କ ଅନୁଗ୍ରହ ପ୍ରଦର୍ଶନ କରନ୍ତି, ସେ ତାଙ୍କୁ ହିଁ ମହିମାର ଦାନ ପ୍ରଦାନ କରନ୍ତି |
ਨਾਨਕ ਗੁਰਮੁਖਿ ਰਤਨੁ ਸੋ ਲੇਵੈ ॥੨॥
କିନ୍ତୁ ଗୁରୁମୁଖୀ ହିଁ ନାମ ରୂପୀ ରତ୍ନ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ ॥2॥
ਪਉੜੀ ॥
ପଉଡି ॥
ਭਗਤਾ ਤੈ ਸੈਸਾਰੀਆ ਜੋੜੁ ਕਦੇ ਨ ਆਇਆ ॥
ଭଗବାନଙ୍କ ଭକ୍ତ ଏବଂ ଦୁନିଆର ଜୀବଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ କେବେ ମଧ୍ୟ ମିଳନ ଯୋଗ୍ୟ ହୁଏନାହିଁ।
ਕਰਤਾ ਆਪਿ ਅਭੁਲੁ ਹੈ ਨ ਭੁਲੈ ਕਿਸੈ ਦਾ ਭੁਲਾਇਆ ॥
ଭଗବାନ ସ୍ଵୟଂ ନିର୍ଭୁଲ ଅଟନ୍ତି, ଅନ୍ୟ କେହି ଭୁଲାଇଲେ ମଧ୍ୟ ସେ ଭୁଲ କରନ୍ତି ନାହିଁ।
ਭਗਤ ਆਪੇ ਮੇਲਿਅਨੁ ਜਿਨੀ ਸਚੋ ਸਚੁ ਕਮਾਇਆ ॥
ସେହି ଭକ୍ତମାନେ ଯେଉଁମାନେ ସତ୍ୟବାଦୀ ହୋଇ ସତ୍ୟ ଅଭ୍ୟାସ କରିଛନ୍ତି, ଭଗବାନ ନିଜେ ଏହିପରି ଭକ୍ତମାନଙ୍କୁ ନିଜ ସହିତ ମିଳନ କରିଛନ୍ତି |
ਸੈਸਾਰੀ ਆਪਿ ਖੁਆਇਅਨੁ ਜਿਨੀ ਕੂੜੁ ਬੋਲਿ ਬੋਲਿ ਬਿਖੁ ਖਾਇਆ ॥
ଯେଉଁମାନେ ମିଥ୍ୟା କହି ମାୟାର ବିଷ ଖାଇଛନ୍ତି, ଏହିପରି ଲୋକମାନଙ୍କୁ ଭଗବାନ ନିଜେ ଭ୍ରମିତ କରିଛନ୍ତି |
ਚਲਣ ਸਾਰ ਨ ਜਾਣਨੀ ਕਾਮੁ ਕਰੋਧੁ ਵਿਸੁ ਵਧਾਇਆ ॥
ସେମାନେ ଚରମ ବାସ୍ତବତାକୁ ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ, ଯେ ଆମେ ସମସ୍ତେ ଦିନେ ଏହି ଦୁନିଆ ଛାଡିବୁ; ସେମାନେ ଲୋଭ ଏବଂ କ୍ରୋଧର ବିଷ ସୃଷ୍ଟି କରିବାରେ ଲାଗିଛନ୍ତି।
ਭਗਤ ਕਰਨਿ ਹਰਿ ਚਾਕਰੀ ਜਿਨੀ ਅਨਦਿਨੁ ਨਾਮੁ ਧਿਆਇਆ ॥
ଯେଉଁମାନେ ଦିନରାତି ନାମରେ ଧ୍ୟାନ କରିଛନ୍ତି, ଏହିପରି ଭକ୍ତମାନେ ଭଗବାନଙ୍କ ନିକଟରେ ଭକ୍ତି ଓ ସେବା ଜାରି ରଖିଛନ୍ତି |
ਦਾਸਨਿ ਦਾਸ ਹੋਇ ਕੈ ਜਿਨੀ ਵਿਚਹੁ ਆਪੁ ਗਵਾਇਆ ॥
ଯାହାଙ୍କୁ ପ୍ରଭୁ ଦାସର ଦାସ ବନାଇ ନିଜ ଅନ୍ତଃ ମନରୁ ଅହଂକାର ଦୂର କରିଛନ୍ତି,
ਓਨਾ ਖਸਮੈ ਕੈ ਦਰਿ ਮੁਖ ਉਜਲੇ ਸਚੈ ਸਬਦਿ ਸੁਹਾਇਆ ॥੧੬॥
ସେମାନଙ୍କର ମୁଖ ମାଲିକ-ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦରବାରରେ ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ଆଲୋକିତ ହୁଏ, ଏବଂ ସେମାନେ ସତ୍ୟ ନାମରେ ସତ୍ୟ ଦରବାରରେ ବହୁତ ଶୋଭା ପାଆନ୍ତି ॥16॥
ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੧ ॥
ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 1॥
ਸਬਾਹੀ ਸਾਲਾਹ ਜਿਨੀ ਧਿਆਇਆ ਇਕ ਮਨਿ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ପ୍ରାତଃ କାଳରେ ଏକାଗ୍ର ଚିତ୍ତ ହୋଇ ଈଶ୍ବରଙ୍କ ଯଶୋଗାନ କରିଥାଏ ଆଉ ତାହାକୁ ସ୍ମରଣ କରିଥାଏ,
ਸੇਈ ਪੂਰੇ ਸਾਹ ਵਖਤੈ ਉਪਰਿ ਲੜਿ ਮੁਏ ॥
ସେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ସମ୍ରାଟ ଅଟନ୍ତି ଆଉ ଠିକ ସମୟରେ ଲଢି ମୃତ୍ୟୁ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਦੂਜੈ ਬਹੁਤੇ ਰਾਹ ਮਨ ਕੀਆ ਮਤੀ ਖਿੰਡੀਆ ॥
ଦ୍ଵିତୀୟ ପ୍ରହରରେ ମନର ବୃତ୍ତି ବିଗିଡି ଯାଏ ଆଉ ମନ ତାହାର ଇଛା ଅନୁସାରେ ଦଉଡୁଥାଏ।
ਬਹੁਤੁ ਪਏ ਅਸਗਾਹ ਗੋਤੇ ਖਾਹਿ ਨ ਨਿਕਲਹਿ ॥
ମଣିଷ ଅନେକ ବାଣିଜ୍ୟର ଅତଳ ସମୁଦ୍ରରେ ପଡେ ଏବଂ ଏପରି ମାଡ ଖାଏ ଯେ ସେ ଏଥିରୁ ବାହାରି ପାରିବ ନାହିଁ |