Page 1419
ਮਾਇਆ ਮੋਹੁ ਨ ਚੁਕਈ ਮਰਿ ਜੰਮਹਿ ਵਾਰੋ ਵਾਰ ॥
ତାହାର ମୋହ-ମାୟା ଦୂର ହୁଏନାହିଁ, ଯେଉଁ କାରଣରୁ ସେ ବାରମ୍ବାର ଜନ୍ମ ହୋଇ ମରିଥାଏ।
ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵਿ ਸੁਖੁ ਪਾਇਆ ਅਤਿ ਤਿਸਨਾ ਤਜਿ ਵਿਕਾਰ ॥
ଯଦି ତୃଷ୍ଣା ଓ ବିକାରକୁ ତ୍ୟାଗ କରି ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସେବା କରାଯାଏ, ତାହାହେଲେ ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ।
ਜਨਮ ਮਰਨ ਕਾ ਦੁਖੁ ਗਇਆ ਜਨ ਨਾਨਕ ਸਬਦੁ ਬੀਚਾਰਿ ॥੪੯॥
ଗୁରୁ ନାନକ କହନ୍ତି- ଯିଏ ଶବ୍ଦ-ଗୁରୁଙ୍କ ଗହନ ଚିନ୍ତନ କରିଛି, ତାହାର ଜନ୍ମ-ମରଣ ଦୁଃଖ ଦୂର ହୋଇ ଯାଇଛି||49||
ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਧਿਆਇ ਮਨ ਹਰਿ ਦਰਗਹ ਪਾਵਹਿ ਮਾਨੁ ॥
ହେ ସଜ୍ଜନ! ମନରେ ହରିନାମର ମନନ କର, ସେତେବେଳେ ହିଁ ପ୍ରଭୁ-ଦରବାରରେ ସମ୍ମାନ ପ୍ରାପ୍ତ ହେବ।
ਕਿਲਵਿਖ ਪਾਪ ਸਭਿ ਕਟੀਅਹਿ ਹਉਮੈ ਚੁਕੈ ਗੁਮਾਨੁ ॥
ହରିନାମ ଦ୍ଵାରା ପାପ-ଦୋଷ ସବୁ ଦୂର ହୋଇଯାଏ ଆଉ ଅହଂ-ଅଭିମାନ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਕਮਲੁ ਵਿਗਸਿਆ ਸਭੁ ਆਤਮ ਬ੍ਰਹਮੁ ਪਛਾਨੁ ॥
ଗୁରୁମୁଖୀର ହୃଦୟ-କମଳ ସଦା ପ୍ରସନ୍ନ ରହିଥାଏ ଆଉ ତାହାକୁ ସବୁଠାରେ ବ୍ରହ୍ମ ହିଁ ଦେଖାଯାନ୍ତି।
ਹਰਿ ਹਰਿ ਕਿਰਪਾ ਧਾਰਿ ਪ੍ਰਭ ਜਨ ਨਾਨਕ ਜਪਿ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ॥੫੦॥
ଗୁରୁ ନାନକ କହନ୍ତି- ଯେତେବେଳେ ପ୍ରଭୁ ନିଜ କୃପା ବର୍ଷା କରିଥାନ୍ତି, ସେତେବେଳେ ଜିଜ୍ଞାସୁ ଭକ୍ତଜନ ହରିନାମ ଜପ କରିଥାନ୍ତି||50||
ਧਨਾਸਰੀ ਧਨਵੰਤੀ ਜਾਣੀਐ ਭਾਈ ਜਾਂ ਸਤਿਗੁਰ ਕੀ ਕਾਰ ਕਮਾਇ ॥
ଧନାସରୀ ରାଗ ଦ୍ଵାରା ଗାନ କରିଥିବା ସେହି ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀକୁ ଧନବାନ କୁହାଯାଏ, ଯିଏ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସେବାରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ।
ਤਨੁ ਮਨੁ ਸਉਪੇ ਜੀਅ ਸਉ ਭਾਈ ਲਏ ਹੁਕਮਿ ਫਿਰਾਉ ॥
ସେ ନିଜ ତନ, ମନ, ପ୍ରାଣ ସବୁକିଛି ଗୁରୁଙ୍କୁ ସମର୍ପଣ କରି ଦେଇଥାଏ ଆଉ ଗୁରୁଙ୍କ ଆଜ୍ଞା ମାନିଥାଏ।
ਜਹ ਬੈਸਾਵਹਿ ਬੈਸਹ ਭਾਈ ਜਹ ਭੇਜਹਿ ਤਹ ਜਾਉ ॥
ଯେଉଁଠି ସଦଗୁରୁ ବସାଇ ଥାଆନ୍ତି, ବସିଯାଏ, ଯେଉଁଠିକୁ ପଠାଇ ଥାଆନ୍ତି, ଚାଲି ଯାଇଥାଏ।
ਏਵਡੁ ਧਨੁ ਹੋਰੁ ਕੋ ਨਹੀ ਭਾਈ ਜੇਵਡੁ ਸਚਾ ਨਾਉ ॥
ସଚ୍ଚା ନାମ ଭଳି ଧନ ଆଉ କିଛି ନାହିଁ।
ਸਦਾ ਸਚੇ ਕੇ ਗੁਣ ਗਾਵਾਂ ਭਾਈ ਸਦਾ ਸਚੇ ਕੈ ਸੰਗਿ ਰਹਾਉ ॥
ମୁଁ ସଦା ସଚ୍ଚା ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କରିଥାଏ ଆଉ ସର୍ବଦା ସଚ୍ଚା ସହିତ ହିଁ ରହିଥାଏ।
ਪੈਨਣੁ ਗੁਣ ਚੰਗਿਆਈਆ ਭਾਈ ਆਪਣੀ ਪਤਿ ਕੇ ਸਾਦ ਆਪੇ ਖਾਇ ॥
ଯିଏ ଉତ୍ତମ ଗୁଣ ଧାରଣ କରିଥାଏ, ସେ ସ୍ଵୟଂ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଆନନ୍ଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ।
ਤਿਸ ਕਾ ਕਿਆ ਸਾਲਾਹੀਐ ਭਾਈ ਦਰਸਨ ਕਉ ਬਲਿ ਜਾਇ ॥
ତାହାଙ୍କ ପ୍ରଶଂସା କିପରି କରାଯିବ, ତାହାଙ୍କ ଦର୍ଶନ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଯିବା ଉଚିତ।
ਸਤਿਗੁਰ ਵਿਚਿ ਵਡੀਆ ਵਡਿਆਈਆ ਭਾਈ ਕਰਮਿ ਮਿਲੈ ਤਾਂ ਪਾਇ ॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଠାରେ ଅନେକ ଉତ୍ତମ ଗୁଣ ଅଛି ଆଉ ସେ ପ୍ରଭୁ କୃପାରୁ ହିଁ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାନ୍ତି।
ਇਕਿ ਹੁਕਮੁ ਮੰਨਿ ਨ ਜਾਣਨੀ ਭਾਈ ਦੂਜੈ ਭਾਇ ਫਿਰਾਇ ॥
କାହାକୁ ହୁକୁମ ମାନିବା ଆସେ ନାହିଁ ଆଉ ସେ ଦୈତ୍ୟଭାବରେ ରହିଥାଏ।
ਸੰਗਤਿ ਢੋਈ ਨਾ ਮਿਲੈ ਭਾਈ ਬੈਸਣਿ ਮਿਲੈ ਨ ਥਾਉ ॥
ତାହାଙ୍କ ସଙ୍ଗ ମିଳିବା ଅନେକ ଦୂରର କଥା, ବସିବା ପାଇଁ ସ୍ଥାନ ପ୍ରାପ୍ତ ହୁଏନାହିଁ।
ਨਾਨਕ ਹੁਕਮੁ ਤਿਨਾ ਮਨਾਇਸੀ ਭਾਈ ਜਿਨਾ ਧੁਰੇ ਕਮਾਇਆ ਨਾਉ ॥
ଗୁରୁ ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ହୁକୁମ ସେ ହିଁ ମାନିଥାଏ, ଯିଏ ପ୍ରାରମ୍ଭରୁ ହରିନାମର ଅର୍ଜନ କରିଥାଏ।
ਤਿਨ੍ ਵਿਟਹੁ ਹਉ ਵਾਰਿਆ ਭਾਈ ਤਿਨ ਕਉ ਸਦ ਬਲਿਹਾਰੈ ਜਾਉ ॥੫੧॥
ମୁଁ ତାହାଙ୍କ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଅଟେ ଏବଂ ଏପରି ଲୋକଙ୍କ ପ୍ରତି ସଦା ସମର୍ପିତ ଅଟେ। ||51||
ਸੇ ਦਾੜੀਆਂ ਸਚੀਆ ਜਿ ਗੁਰ ਚਰਨੀ ਲਗੰਨ੍ਹ੍ਹਿ ॥
ସେହି ଦାଢି ସଚ୍ଚା ଅଟେ, ଯାହା ଗୁରୁଙ୍କ ଚରଣରେ ଲାଗିଥାଏ।
ਅਨਦਿਨੁ ਸੇਵਨਿ ਗੁਰੁ ਆਪਣਾ ਅਨਦਿਨੁ ਅਨਦਿ ਰਹੰਨ੍ਹ੍ਹਿ ॥
ଏପରି ଲୋକ ନିଜ ଗୁରୁଙ୍କ ସେବାରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ ଆଉ ସଦା ଖୁସି ରହିଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਸੇ ਮੁਹ ਸੋਹਣੇ ਸਚੈ ਦਰਿ ਦਿਸੰਨ੍ਹ੍ਹਿ ॥੫੨॥
ହେ ନାନକ! ସେହି ମୁଖ ସୁନ୍ଦର ଅଟେ, ଯାହା ସଚ୍ଚା ଦରବାରରେ ଦେଖା ଯାଇଥାଏ||52||
ਮੁਖ ਸਚੇ ਸਚੁ ਦਾੜੀਆ ਸਚੁ ਬੋਲਹਿ ਸਚੁ ਕਮਾਹਿ ॥
ଯାହାର ମୁଖ ସଚ୍ଚା ଆଉ ଦାଢି ମଧ୍ୟ ସଚ୍ଚା ଅଟେ, ସେ ସତ୍ୟ ବୋଲିଥାଏ ଆଉ ସତକର୍ମ କରିଥାଏ।
ਸਚਾ ਸਬਦੁ ਮਨਿ ਵਸਿਆ ਸਤਿਗੁਰ ਮਾਂਹਿ ਸਮਾਂਹਿ ॥
ତାହାର ମନରେ ସଚ୍ଚା ଉପଦେଶ ବାସ କରିଥାଏ ଆଉ ସେ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଠାରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ।
ਸਚੀ ਰਾਸੀ ਸਚੁ ਧਨੁ ਉਤਮ ਪਦਵੀ ਪਾਂਹਿ ॥
ତାହାର ଜୀବନ-ରାଶି ଏବଂ ଧନ ମଧ୍ୟ ସଚ୍ଚା ଅଟେ ଆଉ ଉତ୍ତମ ପଦବୀ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਸਚੁ ਸੁਣਹਿ ਸਚੁ ਮੰਨਿ ਲੈਨਿ ਸਚੀ ਕਾਰ ਕਮਾਹਿ ॥
ସେ ସତ୍ୟ ହିଁ ଶୁଣିଥାଏ ଆଉ ସତ୍ୟକୁ ମନରେ ସ୍ଥାପନ କରି ରଖିଥାଏ ଏବଂ ସତକର୍ମ ହିଁ କରିଥାଏ।
ਸਚੀ ਦਰਗਹ ਬੈਸਣਾ ਸਚੇ ਮਾਹਿ ਸਮਾਹਿ ॥
ସେ ସଚ୍ଚା ଦରବାରରେ ରହି ସତ୍ୟରେ ସମାହିତ ହୋଇଯାଏ।
ਨਾਨਕ ਵਿਣੁ ਸਤਿਗੁਰ ਸਚੁ ਨ ਪਾਈਐ ਮਨਮੁਖ ਭੂਲੇ ਜਾਂਹਿ ॥੫੩॥
ହେ ନାନକ! ସଦଗୁରୁଙ୍କ ବିନା ସତ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତ ହୁଏନାହିଁ ଆଉ ମନମୁଖୀ ଭ୍ରମରେ ରହିଥାଏ||53||
ਬਾਬੀਹਾ ਪ੍ਰਿਉ ਪ੍ਰਿਉ ਕਰੇ ਜਲਨਿਧਿ ਪ੍ਰੇਮ ਪਿਆਰਿ ॥
ଜିଜ୍ଞାସୁ ଚାତକ ପ୍ରେମ ସାଗରରେ ପ୍ରିୟ ପ୍ରିୟ କହିଥାଏ।
ਗੁਰ ਮਿਲੇ ਸੀਤਲ ਜਲੁ ਪਾਇਆ ਸਭਿ ਦੂਖ ਨਿਵਾਰਣਹਾਰੁ ॥
ଯେତେବେଳେ ଗୁରୁ ମିଳିଥାନ୍ତି, ତାହାକୁ ହରିନାମ ରୂପୀ ଶୀତଳ ଜଳ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ ଆଉ ତାହାର ସମସ୍ତ ଦୁଃଖ ନିବାରଣ ହୋଇଥାଏ।
ਤਿਸ ਚੁਕੈ ਸਹਜੁ ਊਪਜੈ ਚੁਕੈ ਕੂਕ ਪੁਕਾਰ ॥
ନାମ ଜଳ ଦ୍ଵାରା ତାହାର ଅନ୍ତର୍ମନରେ ସ୍ଵାଭାବିକ ସୁଖ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଥାଏ ଆଉ ତାହାର ସମସ୍ତ ରୋଦନ ଦୂର ହୋଇଯାଏ।
ਨਾਨਕ ਗੁਰਮੁਖਿ ਸਾਂਤਿ ਹੋਇ ਨਾਮੁ ਰਖਹੁ ਉਰਿ ਧਾਰਿ ॥੫੪॥
ଗୁରୁ ନାନକ କହନ୍ତି-ଗୁରୁମୁଖୀକୁ ହିଁ ଶାନ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ ଆଉ ସେ ନାମକୁ ହିଁ ହୃଦୟରେ ସ୍ଥାପନ କରିଥାଏ||54||
ਬਾਬੀਹਾ ਤੂੰ ਸਚੁ ਚਉ ਸਚੇ ਸਉ ਲਿਵ ਲਾਇ ॥
ହେ ଜିଜ୍ଞାସୁ ଚାତକ! ତୁ ସତ୍ୟ ବୋଲ, ମନକୁ ସତ୍ୟ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ଠାରେ ଲଗାଇ ରଖ।
ਬੋਲਿਆ ਤੇਰਾ ਥਾਇ ਪਵੈ ਗੁਰਮੁਖਿ ਹੋਇ ਅਲਾਇ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ସାନ୍ନିଧ୍ୟରେ ଗାନ କରିଲେ ତୁ କରିଥିବା ଗୁଣାନୁବାଦ ଫଳଦାୟକ ହେବ।
ਸਬਦੁ ਚੀਨਿ ਤਿਖ ਉਤਰੈ ਮੰਨਿ ਲੈ ਰਜਾਇ ॥
ଶବ୍ଦ-ଗୁରୁଙ୍କୁ ବୁଝି ପାରିଲେ ତୃଷ୍ଣା ଦୂର ହୋଇଯାଏ, ଇଚ୍ଛାକୁ ମାନିବା ଦ୍ଵାରା ହିଁ ସମ୍ଭବ ହୋଇଥାଏ।