Page 1346
ਪ੍ਰਭਾਤੀ ਮਹਲਾ ੩ ਬਿਭਾਸ
ପ୍ରଭାତୀ ମହଲା 3 ବିଭାସ
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଈଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ।
ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਵੇਖੁ ਤੂ ਹਰਿ ਮੰਦਰੁ ਤੇਰੈ ਨਾਲਿ ॥
ହେ ଜିଜ୍ଞାସୁ! ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ତୁ ଦେଖି ନିଅ, ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଘର ତୋ’ ସାଥିରେ ଅଛି।
ਹਰਿ ਮੰਦਰੁ ਸਬਦੇ ਖੋਜੀਐ ਹਰਿ ਨਾਮੋ ਲੇਹੁ ਸਮ੍ਹ੍ਹਾਲਿ ॥੧॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ଏହାର ସଂଧାନ ମିଳିଥାଏ, ଏଣୁ ହରିନାମର ଭଜନ କର||1||
ਮਨ ਮੇਰੇ ਸਬਦਿ ਰਪੈ ਰੰਗੁ ਹੋਇ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ଶବ୍ଦରେ ଲୀନ ହେବା ଦ୍ଵାରା ରଙ୍ଗ ଆସିଥାଏ।
ਸਚੀ ਭਗਤਿ ਸਚਾ ਹਰਿ ਮੰਦਰੁ ਪ੍ਰਗਟੀ ਸਾਚੀ ਸੋਇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସଚ୍ଚା ଭକ୍ତି ଦ୍ଵାରା ହରି-ମନ୍ଦିର ପ୍ରକଟ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ସଚ୍ଚା ଶୋଭା ମିଳିଥାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਹਰਿ ਮੰਦਰੁ ਏਹੁ ਸਰੀਰੁ ਹੈ ਗਿਆਨਿ ਰਤਨਿ ਪਰਗਟੁ ਹੋਇ ॥
ଆମ ଶରୀରରେ ପରମାତ୍ମା ବାସ କରିଛନ୍ତି, ଯିଏ ଜ୍ଞାନର ଆଲୋକ ଦ୍ଵାରା ପ୍ରକଟ ହୋଇଥାନ୍ତି।
ਮਨਮੁਖ ਮੂਲੁ ਨ ਜਾਣਨੀ ਮਾਣਸਿ ਹਰਿ ਮੰਦਰੁ ਨ ਹੋਇ ॥੨॥
ସ୍ଵେଚ୍ଛାଚାରୀ ଜନ୍ମ ଦେଇଥିବା ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁ ମାନେ ନାହିଁ ଏବଂ ତାହା ଅନୁସାରେ ଈଶ୍ଵର କେଉଁଠି ମଧ୍ୟ ନାହାନ୍ତି||2||
ਹਰਿ ਮੰਦਰੁ ਹਰਿ ਜੀਉ ਸਾਜਿਆ ਰਖਿਆ ਹੁਕਮਿ ਸਵਾਰਿ ॥
ଈଶ୍ଵର ହିଁ ହରି ମନ୍ଦିରର ରଚନା କରିଛନ୍ତି ଆଉ ନିଜ ହୁକୁମକୁ ସଫଳ କରାଇଛନ୍ତି।
ਧੁਰਿ ਲੇਖੁ ਲਿਖਿਆ ਸੁ ਕਮਾਵਣਾ ਕੋਇ ਨ ਮੇਟਣਹਾਰੁ ॥੩॥
ଯାହା ଭାଗ୍ୟରେ ଲେଖା ହୋଇଥାଏ, ତାହା କରିବାକୁ ପଡେ, ଏହାକୁ କେହି ବଦଳାଇ ପାରିବ ନାହିଁ ||3||
ਸਬਦੁ ਚੀਨ੍ਹ੍ਹਿ ਸੁਖੁ ਪਾਇਆ ਸਚੈ ਨਾਇ ਪਿਆਰ ॥
ଯଦି ସଚ୍ଚା ନାମ ସହିତ ପ୍ରେମ କରାଯାଏ, ଶବ୍ଦର ଭେଦକୁ ଜାଣି ହୁଏ, ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਹਰਿ ਮੰਦਰੁ ਸਬਦੇ ਸੋਹਣਾ ਕੰਚਨੁ ਕੋਟੁ ਅਪਾਰ ॥੪॥
ହରିମନ୍ଦିର ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ସୁନ୍ଦର ବନି ଯାଇଛି, ଯାହା ସ୍ଵର୍ଣ୍ଣ ସମାନ ଦୁର୍ଗ ଭଳି ଅଟେ||4||
ਹਰਿ ਮੰਦਰੁ ਏਹੁ ਜਗਤੁ ਹੈ ਗੁਰ ਬਿਨੁ ਘੋਰੰਧਾਰ ॥
ଏହି ଜଗତ ହରିମନ୍ଦିର ଅଟେ ଏବଂ ଗୁରୁଙ୍କ ବିନା ଚାରିଆଡେ ଘୋର ଅନ୍ଧକାର ରହିଥାଏ।
ਦੂਜਾ ਭਾਉ ਕਰਿ ਪੂਜਦੇ ਮਨਮੁਖ ਅੰਧ ਗਵਾਰ ॥੫॥
ଯେଉଁ ଲୋକ ଦୈତ୍ୟଭାବରେ ପୂଜା କରିଥାଏ, ସେ ମନମତି, ଅନ୍ଧ ଏବଂ ମୂର୍ଖ ଅଟେ||5||
ਜਿਥੈ ਲੇਖਾ ਮੰਗੀਐ ਤਿਥੈ ਦੇਹ ਜਾਤਿ ਨ ਜਾਇ ॥
ଯେଉଁଠି କର୍ମର ହିସାବ ମାଗାଯାଏ, ସେଠାକୁ ଶରୀର ଅଥବା ଜାତି ଯାଏ ନାହିଁ।
ਸਾਚਿ ਰਤੇ ਸੇ ਉਬਰੇ ਦੁਖੀਏ ਦੂਜੈ ਭਾਇ ॥੬॥
ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଠାରେ ଲିପ୍ତ ରହିବା ବାଲା ରକ୍ଷା ପାଇଯାଏ, ପରନ୍ତୁ ଦୈତ୍ୟଭାବରେ ଲିପ୍ତ ରହିବା ବାଲା ଦୁଃଖ ଭୋଗ କରିଥାଏ||6||
ਹਰਿ ਮੰਦਰ ਮਹਿ ਨਾਮੁ ਨਿਧਾਨੁ ਹੈ ਨਾ ਬੂਝਹਿ ਮੁਗਧ ਗਵਾਰ ॥
ହରିମନ୍ଦିରରେ ନାମ ରୂପୀ ସୁଖର ଭଣ୍ଡାର ଅଛି, କିନ୍ତୁ ମୂର୍ଖ ମନୁଷ୍ୟ ଏହାକୁ ବୁଝେ ନାହିଁ।
ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਚੀਨ੍ਹ੍ਹਿਆ ਹਰਿ ਰਾਖਿਆ ਉਰਿ ਧਾਰਿ ॥੭॥
ଯିଏ ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ତଥ୍ୟକୁ ଜାଣି ନେଇଥାଏ, ସେ ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁ ମନରେ ବାସ କରାଇ ଥାଏ||7||
ਗੁਰ ਕੀ ਬਾਣੀ ਗੁਰ ਤੇ ਜਾਤੀ ਜਿ ਸਬਦਿ ਰਤੇ ਰੰਗੁ ਲਾਇ ॥
ଯେତେବେଳେ ଶବ୍ଦରେ ଲୀନ ହୋଇ ପ୍ରେମ ରଙ୍ଗ ଲାଗି ଯାଇଥାଏ, ଗୁରୁଙ୍କ ବାଣୀ ଦ୍ଵାରା ଜ୍ଞାତ ହୋଇଯାଏ।
ਪਵਿਤੁ ਪਾਵਨ ਸੇ ਜਨ ਨਿਰਮਲ ਹਰਿ ਕੈ ਨਾਮਿ ਸਮਾਇ ॥੮॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମରେ ମଗ୍ନ ହୋଇଯାଏ, ସେ ହିଁ ପବିତ୍ର ଓ ନିର୍ମଳ ହୋଇଥାଏ||8||
ਹਰਿ ਮੰਦਰੁ ਹਰਿ ਕਾ ਹਾਟੁ ਹੈ ਰਖਿਆ ਸਬਦਿ ਸਵਾਰਿ ॥
ଶରୀର ରୂପୀ ହରିମନ୍ଦିରରେ ହରିଙ୍କ ଦୋକାନ ଅଛି, ଯେଉଁଠି ଶବ୍ଦକୁ ରଖାଯାଇ ଥାଏ।
ਤਿਸੁ ਵਿਚਿ ਸਉਦਾ ਏਕੁ ਨਾਮੁ ਗੁਰਮੁਖਿ ਲੈਨਿ ਸਵਾਰਿ ॥੯॥
ଏଥିରେ କେବଳ ନାମର ହିଁ ସଉଦା ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ଗୁରୁମୁଖୀ ଏହି ସଉଦା ନେଇ ଜୀବନ ସଫଳ କରି ନେଇଥାଏ||9||
ਹਰਿ ਮੰਦਰ ਮਹਿ ਮਨੁ ਲੋਹਟੁ ਹੈ ਮੋਹਿਆ ਦੂਜੈ ਭਾਇ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଘରେ ଲୁହା ସମାନ ମନ ମଧ୍ୟ ଅଛି, ଯାହା ଦୈତ୍ୟଭାବରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ।
ਪਾਰਸਿ ਭੇਟਿਐ ਕੰਚਨੁ ਭਇਆ ਕੀਮਤਿ ਕਹੀ ਨ ਜਾਇ ॥੧੦॥
ଯେତେବେଳେ ସେ ଗୁରୁ ପାରସ ସହିତ ଭେଟ କରିଥାଏ, ସ୍ଵର୍ଣ୍ଣ ସମାନ ଗୁଣବାନ ବନିଯାଏ, ଯାହାର ମୂଲ୍ୟ କୁହାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ||10||
ਹਰਿ ਮੰਦਰ ਮਹਿ ਹਰਿ ਵਸੈ ਸਰਬ ਨਿਰੰਤਰਿ ਸੋਇ ॥
ଶରୀର ରୂପୀ ହରିମନ୍ଦିରରେ ପରମାତ୍ମା ବାସ କରିଥାନ୍ତି, ସେ ସର୍ବବ୍ୟାପ୍ତ ଅଟନ୍ତି।
ਨਾਨਕ ਗੁਰਮੁਖਿ ਵਣਜੀਐ ਸਚਾ ਸਉਦਾ ਹੋਇ ॥੧੧॥੧॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ଯଦି ଗୁରୁମୁଖୀ ବନି ହରିନାମର ବ୍ୟାପାର କର, ତାହାହେଲେ ସଚ୍ଚା ବ୍ୟାପାର ହୋଇ ପାରିବ||11||1||
ਪ੍ਰਭਾਤੀ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ପ୍ରଭାତୀ ମହଲା 3॥
ਭੈ ਭਾਇ ਜਾਗੇ ਸੇ ਜਨ ਜਾਗ੍ਰਣ ਕਰਹਿ ਹਉਮੈ ਮੈਲੁ ਉਤਾਰਿ ॥
ଯିଏ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ପ୍ରେମ ଓ ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ଜାଗ୍ରତ ହୋଇଥାଏ, ସେହି ବ୍ୟକ୍ତି ଅଭିମାନର ମଇଳା ଦୂର କରିଥାଏ।
ਸਦਾ ਜਾਗਹਿ ਘਰੁ ਅਪਣਾ ਰਾਖਹਿ ਪੰਚ ਤਸਕਰ ਕਾਢਹਿ ਮਾਰਿ ॥੧॥
ସେ ସଦା ଜାଗ୍ରତ ରହି ନିଜ ଘରର ଯତ୍ନ ନେଇଥାଏ ଏବଂ କାମ-କ୍ରୋଧ ରୂପୀ ପାଞ୍ଚ ଲୁଟେରାକୁ ମାରି ବାହାର କରି ଦେଇଥାଏ||1||
ਮਨ ਮੇਰੇ ਗੁਰਮੁਖਿ ਨਾਮੁ ਧਿਆਇ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ଗୁରୁଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ଭଗବାନଙ୍କ ଧ୍ୟାନ କର,
ਜਿਤੁ ਮਾਰਗਿ ਹਰਿ ਪਾਈਐ ਮਨ ਸੇਈ ਕਰਮ ਕਮਾਇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସେହି କର୍ମ କରିବା ଉଚିତ, ଯାହାଦ୍ୱାରା ପରମାତ୍ମା ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାନ୍ତି॥1॥ରୁହ॥
ਗੁਰਮੁਖਿ ਸਹਜ ਧੁਨਿ ਊਪਜੈ ਦੁਖੁ ਹਉਮੈ ਵਿਚਹੁ ਜਾਇ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ସୁଖ-ଶାନ୍ତିର ଧ୍ୱନି ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ମନରୁ ଅଭିମାନ ଓ ଦୁଃଖ ନିବୃତ୍ତ ହୋଇଯାଏ।
ਹਰਿ ਨਾਮਾ ਹਰਿ ਮਨਿ ਵਸੈ ਸਹਜੇ ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਇ ॥੨॥
ହରିନାମର ଚିନ୍ତନ କରିବା ଦ୍ଵାରା ମନରେ ପରମାତ୍ମା ଅବସ୍ଥିତ ହୋଇଥାନ୍ତି ଏବଂ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ତାହାଙ୍କ ଗୁଣଗାନ ହୋଇଥାଏ||2||
ਗੁਰਮਤੀ ਮੁਖ ਸੋਹਣੇ ਹਰਿ ਰਾਖਿਆ ਉਰਿ ਧਾਰਿ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଶିକ୍ଷା ଦ୍ଵାରା ମନରେ ପରମେଶ୍ଵର ବାସ କରିଥାନ୍ତି ଏବଂ ଜୀବକୁ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਐਥੈ ਓਥੈ ਸੁਖੁ ਘਣਾ ਜਪਿ ਹਰਿ ਹਰਿ ਉਤਰੇ ਪਾਰਿ ॥੩॥
ଲୋକ-ପରଲୋକରେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ, ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଜପ କରିବା ଦ୍ଵାରା ଜୀବ ସଂସାର-ସାଗରରୁ ପାର ହୋଇଯାଏ||3||