Page 1313
ਗੋਵਿਦੁ ਗੋਵਿਦੁ ਗੋਵਿਦੁ ਜਪਿ ਮੁਖੁ ਊਜਲਾ ਪਰਧਾਨੁ ॥
ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଜପ କରିବା ଦ୍ଵାରା ମୁଖ ଉଜ୍ଜଳ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ତାହାଙ୍କୁ ହିଁ ପ୍ରମୁଖ ମାନା ଯାଇଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਗੁਰੁ ਗੋਵਿੰਦੁ ਹਰਿ ਜਿਤੁ ਮਿਲਿ ਹਰਿ ਪਾਇਆ ਨਾਮੁ ॥੨॥
ହେ ନାନକ! ଗୁରୁ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ରୂପ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କ ମିଳନ ହେଲେ ହରିନାମ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ||2||
ਪਉੜੀ ॥
ପଉଡୀ॥
ਤੂੰ ਆਪੇ ਹੀ ਸਿਧ ਸਾਧਿਕੋ ਤੂ ਆਪੇ ਹੀ ਜੁਗ ਜੋਗੀਆ ॥
ହେ ପରମେଶ୍ଵର! ତୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସିଦ୍ଧ ଏବଂ ସାଧକ ଅଟୁ ଆଉ ତୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଯୋଗ-ସାଧନା କରିବା ବାଲା ଯୋଗୀ ଅଟୁ।
ਤੂ ਆਪੇ ਹੀ ਰਸ ਰਸੀਅੜਾ ਤੂ ਆਪੇ ਹੀ ਭੋਗ ਭੋਗੀਆ ॥
ତୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ରସ ନେବା ବାଲା ରସିକ ଏବଂ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଭୋଗ କରିବା ବାଲା ଭୋଗୀ ଅଟୁ।
ਤੂ ਆਪੇ ਆਪਿ ਵਰਤਦਾ ਤੂ ਆਪੇ ਕਰਹਿ ਸੁ ਹੋਗੀਆ ॥
ତୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସକ୍ରିୟ ଅଟୁ ଏବଂ ଯାହା ତୁ କରିଥାଉ, ତାହା ହୋଇଥାଏ।
ਸਤਸੰਗਤਿ ਸਤਿਗੁਰ ਧੰਨੁ ਧਨੋੁ ਧੰਨ ਧੰਨ ਧਨੋ ਜਿਤੁ ਮਿਲਿ ਹਰਿ ਬੁਲਗ ਬੁਲੋਗੀਆ ॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସଚ୍ଚା ସଙ୍ଗତ ଧନ୍ୟ ଅଟେ, ଯେଉଁଠି ଜିଜ୍ଞାସୁ ଜନ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସଙ୍କୀର୍ତ୍ତନ କରିଥାନ୍ତି।
ਸਭਿ ਕਹਹੁ ਮੁਖਹੁ ਹਰਿ ਹਰਿ ਹਰੇ ਹਰਿ ਹਰਿ ਹਰੇ ਹਰਿ ਬੋਲਤ ਸਭਿ ਪਾਪ ਲਹੋਗੀਆ ॥੧॥
ସମସ୍ତେ ନିଜ ମୁଖରେ ହରି-ହରି ବୋଲ, ହରିଙ୍କ ପ୍ରଶଂସା କର, ଏହା ଦ୍ଵାରା ସବୁ ପାପ ଦୂର ହୋଇଯାଏ||1||
ਸਲੋਕ ਮਃ ੪ ॥
ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 4॥
ਹਰਿ ਹਰਿ ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਹੈ ਗੁਰਮੁਖਿ ਪਾਵੈ ਕੋਇ ॥
ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମ କେହି ବିରଳ ଗୁରୁମୁଖୀ ହିଁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ।
ਹਉਮੈ ਮਮਤਾ ਨਾਸੁ ਹੋਇ ਦੁਰਮਤਿ ਕਢੈ ਧੋਇ ॥
ଏହାଦ୍ୱାରା ଅହଂ ଓ ମମତ୍ଵ ନାଶ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ଦୁର୍ମତି ଦୂର ହୋଇଯାଏ।
ਨਾਨਕ ਅਨਦਿਨੁ ਗੁਣ ਉਚਰੈ ਜਿਨ ਕਉ ਧੁਰਿ ਲਿਖਿਆ ਹੋਇ ॥੧॥
ହେ ନାନକ! ଯାହାର ଭାଗ୍ୟରେ ଲେଖା ହୋଇଥାଏ, ସେ ଦିନ-ରାତି ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କରିଥାଏ||1||
ਮਃ ੪ ॥
ମହଲା 4॥
ਹਰਿ ਆਪੇ ਆਪਿ ਦਇਆਲੁ ਹਰਿ ਆਪੇ ਕਰੇ ਸੁ ਹੋਇ ॥
ଈଶ୍ଵର ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଦୟାର ଘର ଅଟନ୍ତି, ସଂସାରରେ ତାହା ହୋଇଥାଏ, ଯାହା ସେ ନିଜ ଇଛାରେ କରିଥାନ୍ତି।
ਹਰਿ ਆਪੇ ਆਪਿ ਵਰਤਦਾ ਹਰਿ ਜੇਵਡੁ ਅਵਰੁ ਨ ਕੋਇ ॥
ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁସବୁଠାରେ ସକ୍ରିୟ ଅଛନ୍ତି ଏବଂ ତାହାଙ୍କ ଭଳି ଆଉ କେହି ନାହାନ୍ତି।
ਹਰਿ ਪ੍ਰਭ ਭਾਵੈ ਸੋ ਥੀਐ ਜੋ ਹਰਿ ਪ੍ਰਭ ਕਰੇ ਸੁ ਹੋਇ ॥
ପ୍ରଭୁ ଯାହା ଚାହିଁ ଥାଆନ୍ତି, ତାହା ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ପ୍ରଭୁ ଯାହା କରିଥାନ୍ତି, ସଂସାରରେ ତାହା ହୋଇଥାଏ।
ਕੀਮਤਿ ਕਿਨੈ ਨ ਪਾਈਆ ਬੇਅੰਤੁ ਪ੍ਰਭੂ ਹਰਿ ਸੋਇ ॥
ପ୍ରଭୁ ଅନନ୍ତ ଅଟନ୍ତି, ତାହାଙ୍କ ମୂଲ୍ୟାଙ୍କନ କେହି ପାଇ ପାରି ନାହାନ୍ତି।
ਨਾਨਕ ਗੁਰਮੁਖਿ ਹਰਿ ਸਾਲਾਹਿਆ ਤਨੁ ਮਨੁ ਸੀਤਲੁ ਹੋਇ ॥੨॥
ହେ ନାନକ! ଗୁରୁଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ପ୍ରଶଂସା କର, ଏହାଦ୍ୱାରା ତନ ମନ ଶୀତଳ ହୋଇଯାଏ||2||
ਪਉੜੀ ॥
ପଉଡୀ॥
ਸਭ ਜੋਤਿ ਤੇਰੀ ਜਗਜੀਵਨਾ ਤੂ ਘਟਿ ਘਟਿ ਹਰਿ ਰੰਗ ਰੰਗਨਾ ॥
ହେ ସଂସାରର ଜୀବନ! ସବୁଠାରେ ତୋର ଜ୍ୟୋତି ବିଦ୍ୟମାନ ଅଛି, ତୁ ପ୍ରତି ଘଟରେ ବ୍ୟାପ୍ତ ଅଛୁ, ରଙ୍ଗରେ ରଙ୍ଗୀନ ହେବା ବାଲା ଅଟୁ।
ਸਭਿ ਧਿਆਵਹਿ ਤੁਧੁ ਮੇਰੇ ਪ੍ਰੀਤਮਾ ਤੂ ਸਤਿ ਸਤਿ ਪੁਰਖ ਨਿਰੰਜਨਾ ॥
ହେ ମୋର ପ୍ରିୟତମ! ସମସ୍ତେ ତୋର ଧ୍ୟାନ କରିଥାନ୍ତି, ତୁ ଶାଶ୍ଵତ ସ୍ୱରୂପ ଅଟୁ, ମାୟାର କାଳିମା ରହିତ ଅଟୁ।
ਇਕੁ ਦਾਤਾ ਸਭੁ ਜਗਤੁ ਭਿਖਾਰੀਆ ਹਰਿ ਜਾਚਹਿ ਸਭ ਮੰਗ ਮੰਗਨਾ ॥
ଏକମାତ୍ର ତୁ ହିଁ ଦାତା ଅଟୁ, ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଜଗତ ଭିକାରି ଅଟେ, ସମସ୍ତେ ତୋ' ଠାରୁ ମାଗିଥାନ୍ତି।
ਸੇਵਕੁ ਠਾਕੁਰੁ ਸਭੁ ਤੂਹੈ ਤੂਹੈ ਗੁਰਮਤੀ ਹਰਿ ਚੰਗ ਚੰਗਨਾ ॥
ମାଲିକ ଏବଂ ସେବକ ମଧ୍ୟ ତୁ ହିଁ ଅଟୁ ଏବଂ ଗୁରୁଙ୍କ ଶିକ୍ଷା ଦ୍ଵାରା ତୁ ହିଁ ଭଲ ଲାଗିଥାଉ।
ਸਭਿ ਕਹਹੁ ਮੁਖਹੁ ਰਿਖੀਕੇਸੁ ਹਰੇ ਰਿਖੀਕੇਸੁ ਹਰੇ ਜਿਤੁ ਪਾਵਹਿ ਸਭ ਫਲ ਫਲਨਾ ॥੨॥
ସମସ୍ତେ ମୁଖରେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଭଜନ କର, ଯାହାଦ୍ଵାରା ସବୁ ଫଳ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ||2||
ਸਲੋਕ ਮਃ ੪ ॥
ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 4॥
ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਧਿਆਇ ਮਨ ਹਰਿ ਦਰਗਹ ਪਾਵਹਿ ਮਾਨੁ ॥
ହେ ମନ! ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଧ୍ୟାନ କର, ଏହାଦ୍ୱାରା ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦରବାରରେ ସମ୍ମାନ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਜੋ ਇਛਹਿ ਸੋ ਫਲੁ ਪਾਇਸੀ ਗੁਰ ਸਬਦੀ ਲਗੈ ਧਿਆਨੁ ॥
ଯେତେବେଳେ ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ସହିତ ଧ୍ୟାନ ଲାଗିଥାଏ, ଯାହା କାମନା ହୋଇଥାଏ, ସେହି ଫଳ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਕਿਲਵਿਖ ਪਾਪ ਸਭਿ ਕਟੀਅਹਿ ਹਉਮੈ ਚੁਕੈ ਗੁਮਾਨੁ ॥
ସବୁ କ୍ଲେଶ-ପାପ ଦୂର ହୋଇଯାଏ ଏବଂ ଅହଂ ଦୂର ହୋଇଯାଏ।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਕਮਲੁ ਵਿਗਸਿਆ ਸਭੁ ਆਤਮ ਬ੍ਰਹਮੁ ਪਛਾਨੁ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ହୃଦୟ କମଳ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ଅନ୍ତର୍ମନରେ ତାହାଙ୍କ ପରିଚୟ ହୋଇଥାଏ।
ਹਰਿ ਹਰਿ ਕਿਰਪਾ ਧਾਰਿ ਪ੍ਰਭ ਜਨ ਨਾਨਕ ਜਪਿ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ॥੧॥
ନାନକଙ୍କ ବିନତି ଯେ ହେ ପ୍ରଭୁ! ଭକ୍ତଙ୍କ ଉପରେ କୃପା କର, ଯେପରି ସେମାନେ ତୋର ନାମ ଜପୁଥିବେ||1||
ਮਃ ੪ ॥
ମହଲା 4॥
ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਪਵਿਤੁ ਹੈ ਨਾਮੁ ਜਪਤ ਦੁਖੁ ਜਾਇ ॥
ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମ ପବିତ୍ର ଅଟେ ଏବଂ ନାମ ଜପିବା ଦ୍ଵାରା ସମସ୍ତ ଦୁଃଖ ଦୂର ହୋଇଯାଏ।
ਜਿਨ ਕਉ ਪੂਰਬਿ ਲਿਖਿਆ ਤਿਨ ਮਨਿ ਵਸਿਆ ਆਇ ॥
ଯାହାର ଭାଗ୍ୟରେ ଲେଖା ହୋଇଥାଏ, ତାହାର ମନରେ ବାସ କରିଥାନ୍ତି।
ਸਤਿਗੁਰ ਕੈ ਭਾਣੈ ਜੋ ਚਲੈ ਤਿਨ ਦਾਲਦੁ ਦੁਖੁ ਲਹਿ ਜਾਇ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଇଚ୍ଛା ଅନୁସାରେ ଚାଲିଥାଏ, ତାହାର ଦୁଃଖ-ଦାରିଦ୍ର୍ୟ ନିବୃତ୍ତ ହୋଇଯାଏ।
ਆਪਣੈ ਭਾਣੈ ਕਿਨੈ ਨ ਪਾਇਓ ਜਨ ਵੇਖਹੁ ਮਨਿ ਪਤੀਆਇ ॥
ହେ ଦୁନିଆ! ମନରେ ବିଚାର କର, ନିଜ ଇଚ୍ଛାରେ କେହି ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁ ପାଇ ପାରି ନାହାନ୍ତି।
ਜਨੁ ਨਾਨਕੁ ਦਾਸਨ ਦਾਸੁ ਹੈ ਜੋ ਸਤਿਗੁਰ ਲਾਗੇ ਪਾਇ ॥੨॥
ନାନକ ଦାସର ଦାସ ଅଟନ୍ତି, ଯିଏ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଚରଣରେ ଲୀନ ରହିଥାନ୍ତି||2||
ਪਉੜੀ ॥
ପଉଡୀ॥