Page 1232
                    ਬਿਖਿਆਸਕਤ ਰਹਿਓ ਨਿਸਿ ਬਾਸੁਰ ਕੀਨੋ ਅਪਨੋ ਭਾਇਓ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
                   
                    
                                          
                        ଦିନରାତି ବିକାରରେ ଆସକ୍ତ ରହି ଥାଏ॥1॥ରୁହ॥
                                            
                    
                    
                
                                   
                    ਗੁਰ ਉਪਦੇਸੁ ਸੁਨਿਓ ਨਹਿ ਕਾਨਨਿ ਪਰ ਦਾਰਾ ਲਪਟਾਇਓ ॥
                   
                    
                                          
                        ଗୁରୁଙ୍କ ଉପଦେଶକୁ କାନ ଲଗାଇ ଶୁଣି ନାହିଁ ଏବଂ ପର ନାରୀ ସହିତ ଲିପ୍ତ ରହିଛି।
                                            
                    
                    
                
                                   
                    ਪਰ ਨਿੰਦਾ ਕਾਰਨਿ ਬਹੁ ਧਾਵਤ ਸਮਝਿਓ ਨਹ ਸਮਝਾਇਓ ॥੧॥
                   
                    
                                          
                        ପରନିନ୍ଦା ପାଇଁ ବହୁତ ଦୌଡି ଥାଏ, କିନ୍ତୁ ଉତ୍ତମ କଥା ବୁଝେ ନାହିଁ||1||
                                            
                    
                    
                
                                   
                    ਕਹਾ ਕਹਉ ਮੈ ਅਪੁਨੀ ਕਰਨੀ ਜਿਹ ਬਿਧਿ ਜਨਮੁ ਗਵਾਇਓ ॥
                   
                    
                                          
                        ମୁଁ ନିଜ କର୍ମ କିପରି କହିବି ଯେ ଏହି ଜୀବନ କିପରି ହରାଇ ଦେଇଛି।
                                            
                    
                    
                
                                   
                    ਕਹਿ ਨਾਨਕ ਸਭ ਅਉਗਨ ਮੋ ਮਹਿ ਰਾਖਿ ਲੇਹੁ ਸਰਨਾਇਓ ॥੨॥੪॥੩॥੧੩॥੧੩੯॥੪॥੧੫੯॥
                   
                    
                                          
                        ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ହେ ଈଶ୍ଵର! ମୋ’ ଠାରେ ଅବଗୁଣ ହିଁ ଅବଗୁଣ ଭରି ରହିଛି, ନିଜ ଶରଣରେ ରଖ||2||4||3||13||139||4||159||
                                            
                    
                    
                
                                   
                    ਰਾਗੁ ਸਾਰਗ ਅਸਟਪਦੀਆ ਮਹਲਾ ੧ ਘਰੁ ੧
                   
                    
                                          
                        ରାଗ ସାରଗ ଅଷ୍ଟପଦୀ ମହଲା 1 ଘର 1
                                            
                    
                    
                
                                   
                    ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
                   
                    
                                          
                        ଈଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ।
                                            
                    
                    
                
                                   
                    ਹਰਿ ਬਿਨੁ ਕਿਉ ਜੀਵਾ ਮੇਰੀ ਮਾਈ ॥
                   
                    
                                          
                        ହେ ମା’ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ବିନା ମୋର ବଞ୍ଚିବା ସମ୍ଭବ ନୁହେଁ।
                                            
                    
                    
                
                                   
                    ਜੈ ਜਗਦੀਸ ਤੇਰਾ ਜਸੁ ਜਾਚਉ ਮੈ ਹਰਿ ਬਿਨੁ ਰਹਨੁ ਨ ਜਾਈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
                   
                    
                                          
                        ହେ ଜଗଦୀଶ୍ଵର! ତୋର ଜୟ ହେଉ, ତୋର ଯଶ ଚାହିଁ ଥାଏ, ତୋ ବିନା ମୁଁ ରହି ପାରୁନାହିଁ॥1॥ରୁହ॥ 
                                            
                    
                    
                
                                   
                    ਹਰਿ ਕੀ ਪਿਆਸ ਪਿਆਸੀ ਕਾਮਨਿ ਦੇਖਉ ਰੈਨਿ ਸਬਾਈ ॥
                   
                    
                                          
                        ପ୍ରଭୁ-ମିଳନର ତୃଷ୍ଣାରେ ମୁଁ ତୃଷ୍ଣାର୍ତ୍ତ କାମିନୀ ସାରା ରାତି ତାହାଙ୍କ ରାସ୍ତା ଦେଖିଥାଏ।
                                            
                    
                    
                
                                   
                    ਸ੍ਰੀਧਰ ਨਾਥ ਮੇਰਾ ਮਨੁ ਲੀਨਾ ਪ੍ਰਭੁ ਜਾਨੈ ਪੀਰ ਪਰਾਈ ॥੧॥
                   
                    
                                          
                        ସେହି ନାଥ ମୋର ମନକୁ ବଶ କରିଛନ୍ତି ଏବଂ ସେହି ପ୍ରଭୁ ହି ମୋର ହୃଦୟର ଯନ୍ତ୍ରଣା ଜାଣିଥାନ୍ତି||1||
                                            
                    
                    
                
                                   
                    ਗਣਤ ਸਰੀਰਿ ਪੀਰ ਹੈ ਹਰਿ ਬਿਨੁ ਗੁਰ ਸਬਦੀ ਹਰਿ ਪਾਂਈ ॥
                   
                    
                                          
                        ପ୍ରଭୁଙ୍କ ବିନା ଏହି ଶରୀର ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ଭରି ରହିଥାଏ ଏବଂ ଗୁରୁଙ୍କ ଉପଦେଶ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ।
                                            
                    
                    
                
                                   
                    ਹੋਹੁ ਦਇਆਲ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰਿ ਹਰਿ ਜੀਉ ਹਰਿ ਸਿਉ ਰਹਾਂ ਸਮਾਈ ॥੨॥
                   
                    
                                          
                        ହେ ପ୍ରଭୁ! ଦୟାଳୁ ହୋଇ ମୋ’ ଉପରେ କୃପା କର, ଯେପରି ତୋ’ ଠାରେ ହିଁ ବିଲୀନ ହୋଇଯିବି||2||
                                            
                    
                    
                
                                   
                    ਐਸੀ ਰਵਤ ਰਵਹੁ ਮਨ ਮੇਰੇ ਹਰਿ ਚਰਣੀ ਚਿਤੁ ਲਾਈ ॥
                   
                    
                                          
                        ହେ ମୋର ମନ! ଏହି କାର୍ଯ୍ୟ କର ଯେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଚରଣରେ ଚିତ୍ତ ଲଗାଇ ରହିବି।
                                            
                    
                    
                
                                   
                    ਬਿਸਮ ਭਏ ਗੁਣ ਗਾਇ ਮਨੋਹਰ ਨਿਰਭਉ ਸਹਜਿ ਸਮਾਈ ॥੩॥
                   
                    
                                          
                        ତାହାଙ୍କ ମନୋହର ଗୁଣଗାନ କରି ଆମେ ଆନନ୍ଦିତ ହୋଇଛୁ ଏବଂ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ଲୀନ ହୋଇ ଯାଇଛୁ॥3॥
                                            
                    
                    
                
                                   
                    ਹਿਰਦੈ ਨਾਮੁ ਸਦਾ ਧੁਨਿ ਨਿਹਚਲ ਘਟੈ ਨ ਕੀਮਤਿ ਪਾਈ ॥
                   
                    
                                          
                        ଏହି ହୃଦୟରେ ସଦା ହରିନାମର ନିଶ୍ଚଳ ଧ୍ୱନି ଗୁଞ୍ଜନ କରିଥାଏ, ଯାହା ନା କମିଥାଏ ଏବଂ ତାହାର ମହିମା ଅବର୍ଣ୍ଣନୀୟ ଅଟେ। 
                                            
                    
                    
                
                                   
                    ਬਿਨੁ ਨਾਵੈ ਸਭੁ ਕੋਈ ਨਿਰਧਨੁ ਸਤਿਗੁਰਿ ਬੂਝ ਬੁਝਾਈ ॥੪॥
                   
                    
                                          
                        ସଚ୍ଚା ଗୁରୁ ରହସ୍ୟ ବତାଇଛନ୍ତି ଯେ ହରିନାମ ବିନା ପ୍ରତ୍ୟେକ ବ୍ୟକ୍ତି ନିର୍ଦ୍ଧନ ଅଟେ||4||
                                            
                    
                    
                
                                   
                    ਪ੍ਰੀਤਮ ਪ੍ਰਾਨ ਭਏ ਸੁਨਿ ਸਜਨੀ ਦੂਤ ਮੁਏ ਬਿਖੁ ਖਾਈ ॥
                   
                    
                                          
                        ହେ ବନ୍ଧୁ! ଶୁଣ; ପ୍ରିୟତମ ପ୍ରାଣ ମୋ’ ନିଜର ହୋଇ ଯାଇଛି ଏବଂ କାମୁକ ବିକାର ବିଷ ଖାଇ ସମାପ୍ତ ହୋଇ ଯାଇଛି।
                                            
                    
                    
                
                                   
                    ਜਬ ਕੀ ਉਪਜੀ ਤਬ ਕੀ ਤੈਸੀ ਰੰਗੁਲ ਭਈ ਮਨਿ ਭਾਈ ॥੫॥
                   
                    
                                          
                        ଯେବେ ଠାରୁ ପ୍ରେମ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଛି, ମୋର ମନ ତାହାଙ୍କ ପ୍ରେମରେ ଆସକ୍ତ ହୋଇଛି||5||
                                            
                    
                    
                
                                   
                    ਸਹਜ ਸਮਾਧਿ ਸਦਾ ਲਿਵ ਹਰਿ ਸਿਉ ਜੀਵਾਂ ਹਰਿ ਗੁਨ ਗਾਈ ॥
                   
                    
                                          
                        ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ମୋର ପ୍ରେମ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଲଗ୍ନରେ ଲାଗି ଯାଇଛି ଏବଂ ତାହାଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କରି ଜୀବିତ ରହିଛି।
                                            
                    
                    
                
                                   
                    ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਰਤਾ ਬੈਰਾਗੀ ਨਿਜ ਘਰਿ ਤਾੜੀ ਲਾਈ ॥੬॥
                   
                    
                                          
                        ଗୁରୁଙ୍କ ଉପଦେଶରେ ଲୀନ ହୋଇ ବୈରାଗୀ ହୋଇ ଯାଇଛି ଏବଂ ସଚ୍ଚା ଘରେ ହିଁ ଧ୍ୟାନ ଲଗାଇଛି||6||
                                            
                    
                    
                
                                   
                    ਸੁਧ ਰਸ ਨਾਮੁ ਮਹਾ ਰਸੁ ਮੀਠਾ ਨਿਜ ਘਰਿ ਤਤੁ ਗੁਸਾਂਈਂ ॥
                   
                    
                                          
                        ଅମୃତମୟ ହରିନାମ ହିଁ ମୋତେ ମିଠା ମହାରସ ଲଗାଇ ଦେଇଛି ଏବଂ ଅନ୍ତର୍ମନରେ ହିଁ ମାଲିକ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇ ଯାଇଛନ୍ତି।
                                            
                    
                    
                
                                   
                    ਤਹ ਹੀ ਮਨੁ ਜਹ ਹੀ ਤੈ ਰਾਖਿਆ ਐਸੀ ਗੁਰਮਤਿ ਪਾਈ ॥੭॥
                   
                    
                                          
                        ଗୁରୁଙ୍କ ଏପରି ଶିକ୍ଷା ପ୍ରାପ୍ତ କରିଛି ଯେ ଯେଉଁଠି ମନ ମଗ୍ନ ଥିଲା, ସେଠାରେ ହିଁ ମଗ୍ନ ରହିଛି||7||
                                            
                    
                    
                
                                   
                    ਸਨਕ ਸਨਾਦਿ ਬ੍ਰਹਮਾਦਿ ਇੰਦ੍ਰਾਦਿਕ ਭਗਤਿ ਰਤੇ ਬਨਿ ਆਈ ॥
                   
                    
                                          
                        ସନକ, ସନନ୍ଦନ, ବ୍ରହ୍ମା, ଇନ୍ଦ୍ର ଇତ୍ୟାଦି ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଭକ୍ତିରେ ଲୀନ ରହି ସଫଳ ହୋଇଛନ୍ତି।
                                            
                    
                    
                
                                   
                    ਨਾਨਕ ਹਰਿ ਬਿਨੁ ਘਰੀ ਨ ਜੀਵਾਂ ਹਰਿ ਕਾ ਨਾਮੁ ਵਡਾਈ ॥੮॥੧॥
                   
                    
                                          
                        ଗୁରୁ ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ବିନା ଏକ କ୍ଷଣ ମଧ୍ୟ ବଞ୍ଚିବା ଅସମ୍ଭବ ଅଟେ, କାରଣ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ନାମ ହିଁ ସବୁଠାରୁ ବଡ ଅଟେ||8||1||
                                            
                    
                    
                
                                   
                    ਸਾਰਗ ਮਹਲਾ ੧ ॥
                   
                    
                                          
                        ସାରଗ ମହଲା 1॥
                                            
                    
                    
                
                                   
                    ਹਰਿ ਬਿਨੁ ਕਿਉ ਧੀਰੈ ਮਨੁ ਮੇਰਾ ॥
                   
                    
                                          
                        ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ବିନା ମୋର ମନରେ ଧୈର୍ଯ୍ୟ କିପରି ଆସି ପାରିବ?
                                            
                    
                    
                
                                   
                    ਕੋਟਿ ਕਲਪ ਕੇ ਦੂਖ ਬਿਨਾਸਨ ਸਾਚੁ ਦ੍ਰਿੜਾਇ ਨਿਬੇਰਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
                   
                    
                                          
                        ସେ କୋଟି କୋଟି କଳ୍ପର ଦୁଃଖ ଦୂର କରିବା ବାଲା ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ସତ୍ୟରେ ବିଶ୍ୱାସ ରଖି ଚିନ୍ତା କରିଥାନ୍ତି॥1॥ରୁହ॥
                                            
                    
                    
                
                                   
                    ਕ੍ਰੋਧੁ ਨਿਵਾਰਿ ਜਲੇ ਹਉ ਮਮਤਾ ਪ੍ਰੇਮੁ ਸਦਾ ਨਉ ਰੰਗੀ ॥
                   
                    
                                          
                        କ୍ରୋଧର ନିବାରଣ ହେଲେ ଅହଂ ଭାବନା ଜଳି ଯାଇଥାଏ ଏବଂ ମନରେ ନବରଙ୍ଗର ପ୍ରେମ ବାସ କରିଥାଏ।
                                            
                    
                    
                
                                   
                    ਅਨਭਉ ਬਿਸਰਿ ਗਏ ਪ੍ਰਭੁ ਜਾਚਿਆ ਹਰਿ ਨਿਰਮਾਇਲੁ ਸੰਗੀ ॥੧॥
                   
                    
                                          
                        ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନିକଟରେ ପ୍ରାର୍ଥନା ଯେ ସବୁ ଭୟ ଦୂର ହୋଇଯାଉ, ବର୍ତ୍ତମାନ ନିର୍ମଳ ପ୍ରଭୁ ହିଁ ସାଥିରେ ରହିଥାନ୍ତି||1||
                                            
                    
                    
                
                                   
                    ਚੰਚਲ ਮਤਿ ਤਿਆਗਿ ਭਉ ਭੰਜਨੁ ਪਾਇਆ ਏਕ ਸਬਦਿ ਲਿਵ ਲਾਗੀ ॥
                   
                    
                                          
                        ଏକ ଶବ୍ଦରେ ଲଗ୍ନ ଲଗାଇଛି, ଚଞ୍ଚଳ ବୁଦ୍ଧି ତ୍ୟାଗ କରି ଦେଇଛି, ଏହିପରି ଭୟନାଶକ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ପାଇଛି। 
                                            
                    
                    
                
                                   
                    ਹਰਿ ਰਸੁ ਚਾਖਿ ਤ੍ਰਿਖਾ ਨਿਵਾਰੀ ਹਰਿ ਮੇਲਿ ਲਏ ਬਡਭਾਗੀ ॥੨॥
                   
                    
                                          
                        ହରିନାମ ରସକୁ ଚାଖି ନିଜ ତୃଷ୍ଣା ମେଣ୍ଟାଇଛି ଏବଂ ଅହୋଭାଗ୍ୟରୁ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସହିତ ମିଳନ ହୋଇ ଯାଇଛି||2||
                                            
                    
                    
                
                                   
                    ਅਭਰਤ ਸਿੰਚਿ ਭਏ ਸੁਭਰ ਸਰ ਗੁਰਮਤਿ ਸਾਚੁ ਨਿਹਾਲਾ ॥
                   
                    
                                          
                        ଶୂନ୍ୟ ଥିବା ମନ ରୂପୀ ସରୋବର ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ଯାଇଛି ଏବଂ ଗୁରୁଙ୍କ ଶିକ୍ଷା ଦ୍ଵାରା ପରମ ସତ୍ୟକୁ ଦେଖି ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇ ଯାଇଛି।