Page 1016
ਕਲਰ ਖੇਤੀ ਤਰਵਰ ਕੰਠੇ ਬਾਗਾ ਪਹਿਰਹਿ ਕਜਲੁ ਝਰੈ ॥
ନାମ ବିନା ମନୁଷ୍ୟର ଜୀବନ ବ୍ୟର୍ଥ ଅଟେ, ଯେପରି ବଞ୍ଜର ଭୂମିରେ ବୁଣିଥିବା ଫସଲ ଅଟେ, ଦରିଆର ତଟରେ ଗଛ ଥାଏ ଏବଂ ସେଠାରେ ଧବଳ ବସ୍ତ୍ର ଧାରଣ କରିଥିଲେ ଯେଉଁଠି କାଳିମା ଉଡି ଉଡି ବସ୍ତ୍ର ଉପରେ ପଡିଥାଏ।
ਏਹੁ ਸੰਸਾਰੁ ਤਿਸੈ ਕੀ ਕੋਠੀ ਜੋ ਪੈਸੈ ਸੋ ਗਰਬਿ ਜਰੈ ॥੬॥
ଏହି ସଂସାର ତୃଷ୍ଣାର ଘର ଅଟେ, ଯିଏ ତାହାର ଭିତରେ ପ୍ରବେଶ କରିଥାଏ, ସେ ଗର୍ଭରେ ଜଳିଯାଏ||6||
ਰਯਤਿ ਰਾਜੇ ਕਹਾ ਸਬਾਏ ਦੁਹੁ ਅੰਤਰਿ ਸੋ ਜਾਸੀ ॥
ରାଜା ଓ ପ୍ରଜା ସବୁ କାହାନ୍ତି? ସମସ୍ତେ ନଶ୍ଵର ଅଟନ୍ତି।
ਕਹਤ ਨਾਨਕੁ ਗੁਰ ਸਚੇ ਕੀ ਪਉੜੀ ਰਹਸੀ ਅਲਖੁ ਨਿਵਾਸੀ ॥੭॥੩॥੧੧॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ଯିଏ ସଚ୍ଚା ଗୁରୁଙ୍କ ନାମ ରୂପୀ ସିଢି ପ୍ରାପ୍ତ କରିନିଏ, ସେ ପ୍ରଭୁ-ଚରଣରେ ରହିଥାଏ||7||3||11||
ਮਾਰੂ ਮਹਲਾ ੩ ਘਰੁ ੫ ਅਸਟਪਦੀ
ମାରୁ ମହଲା 3 ଘରୁ 5 ଅଷ୍ଟପଦୀ
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଈଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ।
ਜਿਸ ਨੋ ਪ੍ਰੇਮੁ ਮੰਨਿ ਵਸਾਏ ॥
ପ୍ରଭୁ ଯାହାର ମନରେ ପ୍ରେମ ବାସ କରାଇ ଥାଆନ୍ତି
ਸਾਚੈ ਸਬਦਿ ਸਹਜਿ ਸੁਭਾਏ ॥
ସେ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ସଚ୍ଚା ଶବ୍ଦରେ ରହିଥାଏ।
ਏਹਾ ਵੇਦਨ ਸੋਈ ਜਾਣੈ ਅਵਰੁ ਕਿ ਜਾਣੈ ਕਾਰੀ ਜੀਉ ॥੧॥
ଏହି ପ୍ରେମ-ବେଦନା ସେହି ଈଶ୍ଵର ଜାଣନ୍ତି, ଅନ୍ୟ କେହି ତାହାର ଉପଚାର ଜାଣନ୍ତିନାହିଁ||1||
ਆਪੇ ਮੇਲੇ ਆਪਿ ਮਿਲਾਏ ॥
ଈଶ୍ଵର ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସଂଗତିରେ ମିଳାଇ ସାଥିରେ ମିଳାଇ ନିଅନ୍ତି ଏବଂ
ਆਪਣਾ ਪਿਆਰੁ ਆਪੇ ਲਾਏ ॥
ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ନିଜ ପ୍ରେମ ଲଗାଇ ଥାଆନ୍ତି।
ਪ੍ਰੇਮ ਕੀ ਸਾਰ ਸੋਈ ਜਾਣੈ ਜਿਸ ਨੋ ਨਦਰਿ ਤੁਮਾਰੀ ਜੀਉ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ହେ ପରମେଶ୍ଵର! ପ୍ରେମର ମୂଲ୍ୟ ସେ ହିଁ ଜାଣିଥାନ୍ତି, ଯାହା ଉପରେ ତୁମର କୃପା-ଦୃଷ୍ଟି ହୋଇଯାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਦਿਬ ਦ੍ਰਿਸਟਿ ਜਾਗੈ ਭਰਮੁ ਚੁਕਾਏ ॥
ତାହାଙ୍କ ଭିତରେ ଦିବ୍ୟ-ଦୃଷ୍ଟି ଉଦୟ ହେବା ଦ୍ଵାରା ସବୁ ଭ୍ରମ ନିବୃତ୍ତ ହୋଇଯାଏ ଏବଂ
ਗੁਰ ਪਰਸਾਦਿ ਪਰਮ ਪਦੁ ਪਾਏ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ମୋକ୍ଷ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਸੋ ਜੋਗੀ ਇਹ ਜੁਗਤਿ ਪਛਾਣੈ ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਬੀਚਾਰੀ ਜੀਉ ॥੨॥
ଯିଏ ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦର ଚିନ୍ତନ କରିଥାଏ, ସେହି ଯୋଗୀ ଏହି ଯୁକ୍ତିକୁ ଜାଣି ନିଏ||2||
ਸੰਜੋਗੀ ਧਨ ਪਿਰ ਮੇਲਾ ਹੋਵੈ ॥
ସଂଯୋଗରୁ ହିଁ ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀ ଏବଂ ପତି-ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ମିଳନ ହୋଇଥାଏ।
ਗੁਰਮਤਿ ਵਿਚਹੁ ਦੁਰਮਤਿ ਖੋਵੈ ॥
ଗୁରୁ-ମତାନୁସାରେ ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀ ଅନ୍ତର୍ମନରୁ ଦୁର୍ମତିକୁ ଦୂର କରି ଦେଇଥାଏ ଏବଂ
ਰੰਗ ਸਿਉ ਨਿਤ ਰਲੀਆ ਮਾਣੈ ਅਪਣੇ ਕੰਤ ਪਿਆਰੀ ਜੀਉ ॥੩॥
ବଡ ପ୍ରେମରୁ ପତି-ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସଙ୍ଗରେ ରଙ୍ଗିଲା ମନାଇ ଥାଏ||3||
ਸਤਿਗੁਰ ਬਾਝਹੁ ਵੈਦੁ ਨ ਕੋਈ ॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ବିନା କେହି ବୈଦ୍ୟ ନାହାନ୍ତି ଏବଂ
ਆਪੇ ਆਪਿ ਨਿਰੰਜਨੁ ਸੋਈ ॥
ସେ ସ୍ଵୟଂ ପବିତ୍ର ସ୍ୱରୂପ ଅଟନ୍ତି।
ਸਤਿਗੁਰ ਮਿਲਿਐ ਮਰੈ ਮੰਦਾ ਹੋਵੈ ਗਿਆਨ ਬੀਚਾਰੀ ਜੀਉ ॥੪॥
ଯଦି ସଦଗୁରୁ ମିଳିଯାନ୍ତି, ମନର ମନ୍ଦ ଆଚରଣ ଦୂର ହୋଇଯାଏ ଏବଂ ଜୀବ ଜ୍ଞାନର ବିଚାରବାନ ବନିଯାଏ||4||
ਏਹੁ ਸਬਦੁ ਸਾਰੁ ਜਿਸ ਨੋ ਲਾਏ ॥
ଯେଉଁ ଶବ୍ଦ ଗୁରୁଙ୍କ ଠାରେ ପ୍ରବୃତ୍ତ କରିଥାଏ,
ਗੁਰਮੁਖਿ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਭੁਖ ਗਵਾਏ ॥
ସେ ହିଁ ଗୁରୁମୁଖୀ ବନି ତୃଷ୍ଣାର କ୍ଷୁଧା ଦୂର କରିଥାଏ।
ਆਪਣ ਲੀਆ ਕਿਛੂ ਨ ਪਾਈਐ ਕਰਿ ਕਿਰਪਾ ਕਲ ਧਾਰੀ ਜੀਉ ॥੫॥
ଭଗବାନଙ୍କ କୃପାରୁ ହିଁ କଲ୍ୟାଣ ହୋଇଥାଏ, ଅନ୍ୟଥା ନିଜେ କିଛି ମଧ୍ୟ କରି ହୁଏନାହିଁ||5||
ਅਗਮ ਨਿਗਮੁ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦਿਖਾਇਆ ॥
ଯେତେବେଳେ ସଦଗୁରୁ ବେଦ ଶାସ୍ତ୍ରର ରହସ୍ୟ ବତାଇଛନ୍ତି,
ਕਰਿ ਕਿਰਪਾ ਅਪਨੈ ਘਰਿ ਆਇਆ ॥
ଜୀବ ପ୍ରଭୁଙ୍କ କୃପାରୁ ନିଜର ସଚ୍ଚା ଘରକୁ ଆସିଥାଏ।
ਅੰਜਨ ਮਾਹਿ ਨਿਰੰਜਨੁ ਜਾਤਾ ਜਿਨ ਕਉ ਨਦਰਿ ਤੁਮਾਰੀ ਜੀਉ ॥੬॥
ହେ ଈଶ୍ଵର! ଯାହା ଉପରେ ତୁମର କୃପା-ଦୃଷ୍ଟି ହୋଇଥାଏ, ସେ କାଳିମାଯୁକ୍ତ ଜଗତରେ ରହି ପରମ ସତ୍ୟକୁ ଜାଣିନିଏ||6||
ਗੁਰਮੁਖਿ ਹੋਵੈ ਸੋ ਤਤੁ ਪਾਏ ॥
ଯିଏ ଗୁରୁମୁଖୀ ବନିଯାଏ, ସେ ତତ୍ତ୍ଵ ଜ୍ଞାନକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିନିଏ ଏବଂ
ਆਪਣਾ ਆਪੁ ਵਿਚਹੁ ਗਵਾਏ ॥
ନିଜ ମନରୁ ଆତ୍ମାଭିମାନକୁ ଦୂର କରିଥାଏ।
ਸਤਿਗੁਰ ਬਾਝਹੁ ਸਭੁ ਧੰਧੁ ਕਮਾਵੈ ਵੇਖਹੁ ਮਨਿ ਵੀਚਾਰੀ ਜੀਉ ॥੭॥
ନିଜ ମନରେ ବିଚାର କରି ଦେଖ, ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଶରଣ ବିନା ସବୁଲୋକ ଦୁନିଆର ଧନ୍ଦାରେ କବଳିତ ହୋଇଛନ୍ତି||7||
ਇਕਿ ਭ੍ਰਮਿ ਭੂਲੇ ਫਿਰਹਿ ਅਹੰਕਾਰੀ ॥
କିଛି ଅହଙ୍କାରୀ ବ୍ୟକ୍ତି ଭ୍ରମରେ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ରହିଥାନ୍ତି ଏବଂ
ਇਕਨਾ ਗੁਰਮੁਖਿ ਹਉਮੈ ਮਾਰੀ ॥
କେହି ଗୁରୁମୁଖୀ ବନି ଅହଂକୁ ଦୂର କରିଥାଏ।
ਸਚੈ ਸਬਦਿ ਰਤੇ ਬੈਰਾਗੀ ਹੋਰਿ ਭਰਮਿ ਭੁਲੇ ਗਾਵਾਰੀ ਜੀਉ ॥੮॥
ବୈରାଗୀ ସଚ୍ଚା ଶବ୍ଦରେ ହିଁ ପ୍ରବୃତ୍ତ ରହିଥାଏ, କିନ୍ତୁ ଅନ୍ୟ ମୂର୍ଖ ଲୋକ ଭ୍ରମରେ ହିଁ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ରହିଥାଏ||8||
ਗੁਰਮੁਖਿ ਜਿਨੀ ਨਾਮੁ ਨ ਪਾਇਆ ॥ ਮਨਮੁਖਿ ਬਿਰਥਾ ਜਨਮੁ ਗਵਾਇਆ ॥
ଯିଏ ଗୁରୁଙ୍କ ସାନ୍ନିଧ୍ୟରେ ନାମ ପ୍ରାପ୍ତ କରିନାହିଁ, ସେହି ମନମୁଖୀ ଜୀବନ ବ୍ୟର୍ଥରେ ହରାଇ ଥାଏ।
ਅਗੈ ਵਿਣੁ ਨਾਵੈ ਕੋ ਬੇਲੀ ਨਾਹੀ ਬੂਝੈ ਗੁਰ ਬੀਚਾਰੀ ਜੀਉ ॥੯॥
ପରଲୋକକୁ ନାମ ବିନା କେହି ମଧ୍ୟ ସାଥିରେ ଯାଆନ୍ତି ନାହିଁ, କିନ୍ତୁ ଏହାର ଜ୍ଞାନ ଗୁରୁ-ଉପଦେଶ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ହୋଇଥାଏ||9||
ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਨਾਮੁ ਸਦਾ ਸੁਖਦਾਤਾ ॥
ହରିଙ୍କ ନାମାମୃତ ସର୍ବଦା ସୁଖ ଦେବା ବାଲା ଅଟେ ଏବଂ ଚାରି
ਗੁਰਿ ਪੂਰੈ ਜੁਗ ਚਾਰੇ ਜਾਤਾ ॥
ଯୁଗରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁ ଦ୍ଵାରା ଏହି ତଥ୍ୟର ଜ୍ଞାନ ହୋଇପାରେ।
ਜਿਸੁ ਤੂ ਦੇਵਹਿ ਸੋਈ ਪਾਏ ਨਾਨਕ ਤਤੁ ਬੀਚਾਰੀ ਜੀਉ ॥੧੦॥੧॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ହେ ପ୍ରଭୁ! ଯାହାକୁ ତୁ ଦାନ କରୁ, ସେ ହିଁ ତୋର ନାମ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ, ମୁଁ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଚିନ୍ତନ କରିଛି||10||1||