Page 1009
ਹਰਿ ਪੜੀਐ ਹਰਿ ਬੁਝੀਐ ਗੁਰਮਤੀ ਨਾਮਿ ਉਧਾਰਾ ॥
ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ପାଠ କର, ତାହାଙ୍କୁ ହିଁ ବୁଝ, ଗୁରୁ ମତାନୁସାରେ ହରିନାମର ଜପ କରିବା ଦ୍ଵାରା ହିଁ ଉଦ୍ଧାର ହୋଇଥାଏ,
ਗੁਰਿ ਪੂਰੈ ਪੂਰੀ ਮਤਿ ਹੈ ਪੂਰੈ ਸਬਦਿ ਬੀਚਾਰਾ ॥
ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁଙ୍କ ଉପଦେଶ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଟେ, ଯିଏ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଶବ୍ଦର ଚିନ୍ତନ କରିଥାନ୍ତି।
ਅਠਸਠਿ ਤੀਰਥ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਹੈ ਕਿਲਵਿਖ ਕਾਟਣਹਾਰਾ ॥੨॥
ହରିନାମ ହିଁ ଅଠଷଠି ତୀର୍ଥର ସ୍ନାନ ଅଟେ, ଯାହା ସବୁ ପାପକୁ ଦୂର କରିଥାଏ||2||
ਜਲੁ ਬਿਲੋਵੈ ਜਲੁ ਮਥੈ ਤਤੁ ਲੋੜੈ ਅੰਧੁ ਅਗਿਆਨਾ ॥
ଅନ୍ଧ ଅଜ୍ଞାନ ଜୀବ ଲହୁଣୀ ଲାଳସା କରିଥାଏ, କିନ୍ତୁ ସେ ଜଳର ମନ୍ଥନ କରିଥାଏ।
ਗੁਰਮਤੀ ਦਧਿ ਮਥੀਐ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਪਾਈਐ ਨਾਮੁ ਨਿਧਾਨਾ ॥
ଯଦି ଗୁରୁ ଉପଦେଶ ରୂପୀ ଦହିର ମନ୍ଥନ କରାଯାଏ, ସୁଖର ନିଧି ନାମାମୃତ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਮਨਮੁਖ ਤਤੁ ਨ ਜਾਣਨੀ ਪਸੂ ਮਾਹਿ ਸਮਾਨਾ ॥੩॥
ମନମୁଖୀ ଜୀବ ପଶୁ ସମାନ ଅଟେ, ଯିଏ ନାମ-ତତ୍ତ୍ଵ ସହିତ ଅନଭିଜ୍ଞ ଅଟେ||3||
ਹਉਮੈ ਮੇਰਾ ਮਰੀ ਮਰੁ ਮਰਿ ਜੰਮੈ ਵਾਰੋ ਵਾਰ ॥
ଅହଂକାରରେ ଲୀନ ରହିବା ବାଲା ଜନ୍ମ-ମରଣ ଚକ୍ରରେ ଫସି ରହିଥାଏ।
ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦੇ ਜੇ ਮਰੈ ਫਿਰਿ ਮਰੈ ਨ ਦੂਜੀ ਵਾਰ ॥
ଯଦି ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ମରିଥାଏ, ତାହାର ମୁକ୍ତି ହୋଇଯାଏ।
ਗੁਰਮਤੀ ਜਗਜੀਵਨੁ ਮਨਿ ਵਸੈ ਸਭਿ ਕੁਲ ਉਧਾਰਣਹਾਰ ॥੪॥
ଯଦି ଗୁରୁ-ମତାନୁସାରେ ଜଗତର ଜୀବନ ପରମେଶ୍ଵର ମନରେ ବାସ କରିଥାନ୍ତି, ତାହାହେଲେ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ବଂଶାବଳୀର ଉଦ୍ଧାର ହୋଇଯାଏ||4||
ਸਚਾ ਵਖਰੁ ਨਾਮੁ ਹੈ ਸਚਾ ਵਾਪਾਰਾ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ହିଁ ସଚ୍ଚା ସଉଦା ଅଟେ ଏବଂ ଏହି ସଉଦାର ବ୍ୟାପାର ମଧ୍ୟ ସଚ୍ଚା ଅଟେ,
ਲਾਹਾ ਨਾਮੁ ਸੰਸਾਰਿ ਹੈ ਗੁਰਮਤੀ ਵੀਚਾਰਾ ॥
ସଂସାରରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ସ୍ମରଣ ହିଁ ସଚ୍ଚା ଲାଭ ଅଟେ, ପରନ୍ତୁ ଏହି ତଥ୍ୟର ଜ୍ଞାନ ଗୁରୁ-ମତାନୁସାରେ ହିଁ ହୋଇଥାଏ।
ਦੂਜੈ ਭਾਇ ਕਾਰ ਕਮਾਵਣੀ ਨਿਤ ਤੋਟਾ ਸੈਸਾਰਾ ॥੫॥
କେହି ଦୈତ୍ୟଭାବରେ କୌଣସି କାର୍ଯ୍ୟ କରିବା ଦ୍ଵାରା ସଂସାରର ନିରନ୍ତର କ୍ଷତି ହୋଇଥାଏ||5||
ਸਾਚੀ ਸੰਗਤਿ ਥਾਨੁ ਸਚੁ ਸਚੇ ਘਰ ਬਾਰਾ ॥ ਸਚਾ ਭੋਜਨੁ ਭਾਉ ਸਚੁ ਸਚੁ ਨਾਮੁ ਅਧਾਰਾ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ନାମର ସାହାରା ନେଇଥାଏ, ତାହାର ସଙ୍ଗ ପବିତ୍ର, ତାହାର ଗୃହ ପବିତ୍ର ଏବଂ ତାହାର ଖାଦ୍ୟ ଓ ପ୍ରେମ ମଧ୍ୟ ସତ୍ୟ ଅଟେ।
ਸਚੀ ਬਾਣੀ ਸੰਤੋਖਿਆ ਸਚਾ ਸਬਦੁ ਵੀਚਾਰਾ ॥੬॥
ସଚ୍ଚା ବାଣୀ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ତାହାକୁ ସନ୍ତୋଷ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ସେ ସଚ୍ଚା ଶବ୍ଦର ଚିନ୍ତନ କରିଥାଏ||6||
ਰਸ ਭੋਗਣ ਪਾਤਿਸਾਹੀਆ ਦੁਖ ਸੁਖ ਸੰਘਾਰਾ ॥
ରାଜ-ଶାସନର ସୁଖ ଭୋଗ କରିବା ପରେ ମଧ୍ୟ ଦୁଃଖ-ସୁଖ ଜୀବକୁ ନଷ୍ଟ କରି ଦେଇଥାଏ।
ਮੋਟਾ ਨਾਉ ਧਰਾਈਐ ਗਲਿ ਅਉਗਣ ਭਾਰਾ ॥
ବଡ ନାମ ରଖିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିବା ଦ୍ଵାରା ମନୁଷ୍ୟର ଗଳାରେ ଅବଗୁଣର ଭାରି ପଥର ପଡିଯାଏ।
ਮਾਣਸ ਦਾਤਿ ਨ ਹੋਵਈ ਤੂ ਦਾਤਾ ਸਾਰਾ ॥੭॥
ହେ ଈଶ୍ଵର! ମନୁଷ୍ୟ ବିଚରା କଣ ଦେଇପାରିବ, କେବଳ ତୁ ହିଁ ଦାନ କରିବା ବାଲା ଅଟୁ||7||
ਅਗਮ ਅਗੋਚਰੁ ਤੂ ਧਣੀ ਅਵਿਗਤੁ ਅਪਾਰਾ ॥
ହେ ମାଲିକ! ତୁ ଅଗମ୍ୟ, ଅଗୋଚର ଏବଂ ଅପାର ଅଟୁ।
ਗੁਰ ਸਬਦੀ ਦਰੁ ਜੋਈਐ ਮੁਕਤੇ ਭੰਡਾਰਾ ॥
ଯଦି ଶବ୍ଦ ଗୁରୁ ଦ୍ଵାରା ତୋର ଦ୍ବାରର ତଲାସ କରାଯାଏ, ମୁକ୍ତିର ଭଣ୍ଡାର ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਮੇਲੁ ਨ ਚੂਕਈ ਸਾਚੇ ਵਾਪਾਰਾ ॥੮॥੧॥
ହେ ନାନକ! ସଚ୍ଚା ବ୍ୟାପାର କରିବା ଦ୍ଵାରା ମିଳନ କେବେ ଭାଙ୍ଗେ ନାହିଁ||8||1||
ਮਾਰੂ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ମାରୁ ମହଲା 1॥
ਬਿਖੁ ਬੋਹਿਥਾ ਲਾਦਿਆ ਦੀਆ ਸਮੁੰਦ ਮੰਝਾਰਿ ॥
ବିକାରର ଜାହାଜ ଲଦି ସଂସାର ସାଗରରେ ଛାଡି ଦିଆଯାଏ।
ਕੰਧੀ ਦਿਸਿ ਨ ਆਵਈ ਨਾ ਉਰਵਾਰੁ ਨ ਪਾਰੁ ॥
ଏହି ସଂସାର-ସମୁଦ୍ରରେ କୌଣସି କୁଳ ଦେଖାଯାଏ ନାହିଁ।
ਵੰਝੀ ਹਾਥਿ ਨ ਖੇਵਟੂ ਜਲੁ ਸਾਗਰੁ ਅਸਰਾਲੁ ॥੧॥
ହାତରେ ନା କୌଣସି ଆହୁଲା ଥାଏ ଆଉ ନା ଚଳାଇବା ବାଲା କେହି ନାବିକ ଥାଏ ଏବଂ ଏହି ଜଳ ବଡ ଭୟାନକ ଅଟେ||1||
ਬਾਬਾ ਜਗੁ ਫਾਥਾ ਮਹਾ ਜਾਲਿ ॥
ହେ ବାବା! ଏହି ଜଗତ ମହାଜଳରେ ଫସି ରହିଛି।
ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਉਬਰੇ ਸਚਾ ਨਾਮੁ ਸਮਾਲਿ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯଦି ଶାଶ୍ଵତ ହରିନାମର ସ୍ମରଣ କରାଯାଏ, ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ଏଥିରୁ ବାହାରି ପାରିବା॥1॥ରୁହ॥
ਸਤਿਗੁਰੂ ਹੈ ਬੋਹਿਥਾ ਸਬਦਿ ਲੰਘਾਵਣਹਾਰੁ ॥
ସଦଗୁରୁ ଜାହାଜ ଅଟନ୍ତି, ଶବ୍ଦ-ଗୁରୁ ପାର କରାଇବା ବାଲା ଅଟେ।
ਤਿਥੈ ਪਵਣੁ ਨ ਪਾਵਕੋ ਨਾ ਜਲੁ ਨਾ ਆਕਾਰੁ ॥
ଏହି ଜାହାଜରେ ପବନ, ଅଗ୍ନି, ଜଳ ନାହିଁ ଏବଂ ନା କୌଣସି ଆକାର ନାହିଁ।
ਤਿਥੈ ਸਚਾ ਸਚਿ ਨਾਇ ਭਵਜਲ ਤਾਰਣਹਾਰੁ ॥੨॥
ସେଠାରେ ଶାଶ୍ଵତ ହରି-ନାମ ହିଁ ଭବସାଗରରୁ ପାର କରାଇବା ବାଲା ଅଟନ୍ତି||2||
ਗੁਰਮੁਖਿ ਲੰਘੇ ਸੇ ਪਾਰਿ ਪਏ ਸਚੇ ਸਿਉ ਲਿਵ ਲਾਇ ॥
ଗୁରୁମୁଖୀ ସତ୍ୟ ସହିତ ହିଁ ଲଗ୍ନ ଲଗାଇ ପାର ହୋଇଯାଏ।
ਆਵਾ ਗਉਣੁ ਨਿਵਾਰਿਆ ਜੋਤੀ ਜੋਤਿ ਮਿਲਾਇ ॥
ତାହାର ଜନ୍ମ-ମରଣ ଦୂର ହୋଇଯାଏ ଏବଂ ତାହାର ଜ୍ୟୋତି ପରମ ଜ୍ୟୋତିରେ ବିଲୀନ ହୋଇଯାଏ।
ਗੁਰਮਤੀ ਸਹਜੁ ਊਪਜੈ ਸਚੇ ਰਹੈ ਸਮਾਇ ॥੩॥
ଗୁରୁ ମତାନୁସାରେ ସ୍ଵାଭାବିକ ଅବସ୍ଥା ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ସେ ସତ୍ୟରେ ହିଁ ବିଲୀନ ହୋଇଥାଏ||3||
ਸਪੁ ਪਿੜਾਈ ਪਾਈਐ ਬਿਖੁ ਅੰਤਰਿ ਮਨਿ ਰੋਸੁ ॥
ଯଦି କୌଣସି ସାପକୁ ଜନ୍ତା ମଧ୍ୟରେ ରଖାଯାଏ, ତାହାର ଭିତରେ ବିଷ ଏବଂ ମନରେ କ୍ରୋଧ ଭରି ରହିଥାଏ।
ਪੂਰਬਿ ਲਿਖਿਆ ਪਾਈਐ ਕਿਸ ਨੋ ਦੀਜੈ ਦੋਸੁ ॥
ଜୀବ ନିଜ କର୍ମର ଫଳ ହିଁ ଭୋଗ କରିଥାଏ, ଏଥିପାଇଁ ଅନ୍ୟ କାହାକୁ ଦୋଷ ଦେବା ଉଚିତ ନୁହେଁ।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਗਾਰੜੁ ਜੇ ਸੁਣੇ ਮੰਨੇ ਨਾਉ ਸੰਤੋਸੁ ॥੪॥
ଯଦି କେହି ଜୀବ ଗୁରୁଙ୍କ ଠାରୁ ଗରୁଡ ମନ୍ତ୍ର ଶୁଣିଥାଏ, ନାମର ମନନ କରିଥାଏ, ତାହାକୁ ସନ୍ତୋଷ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ||4||
ਮਾਗਰਮਛੁ ਫਹਾਈਐ ਕੁੰਡੀ ਜਾਲੁ ਵਤਾਇ ॥
ଯେପରି ପାଣିରେ ଜାଲ ଏବଂ ଥୋପ ଲଗାଇ କୁମ୍ଭୀରକୁ ଫସା ଯାଇଥାଏ,
ਦੁਰਮਤਿ ਫਾਥਾ ਫਾਹੀਐ ਫਿਰਿ ਫਿਰਿ ਪਛੋਤਾਇ ॥
ସେପରି ହିଁ ଦୁର୍ମତି କାରଣରୁ ଯମର ଫାଶିରେ ଫସିଥିବା ଜୀବ ପୁନଃ ପୁନଃ ପଶ୍ଚାତାପ କରିଥାଏ।
ਜੰਮਣ ਮਰਣੁ ਨ ਸੁਝਈ ਕਿਰਤੁ ਨ ਮੇਟਿਆ ਜਾਇ ॥੫॥
ଜୀବକୁ ଜନ୍ମ-ମରଣ ଚକ୍ରର କୌଣସି ଜ୍ଞାନ ହୋଇ ନଥାଏ ଏବଂ କରିଥିବା କର୍ମର ଫଳ କେବେ ଦୂର କରାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ||5||
ਹਉਮੈ ਬਿਖੁ ਪਾਇ ਜਗਤੁ ਉਪਾਇਆ ਸਬਦੁ ਵਸੈ ਬਿਖੁ ਜਾਇ ॥
ଈଶ୍ଵର ଅହଂ ରୂପୀ ବିଷ ଦେଇ ଜଗତର ଜାତ କରିଛନ୍ତି, ପରନ୍ତୁ ଯଦି ମନରେ ଶବ୍ଦ ସ୍ଥିତ ହୋଇଯାଏ, ଏହି ବିଷ ଦୂର ହୋଇଯାଏ।
ਜਰਾ ਜੋਹਿ ਨ ਸਕਈ ਸਚਿ ਰਹੈ ਲਿਵ ਲਾਇ ॥
ଯିଏ ପରମ-ସତ୍ୟ ଠାରେ ଧ୍ୟାନ ଲଗାଇ ରଖିଥାଏ, ତାହାକୁ ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ ପ୍ରଭାବିତ କରେନାହିଁ।
ਜੀਵਨ ਮੁਕਤੁ ਸੋ ਆਖੀਐ ਜਿਸੁ ਵਿਚਹੁ ਹਉਮੈ ਜਾਇ ॥੬॥
ଜୀବନ୍ମୁକ୍ତ ତାହାକୁ କୁହାଯାଏ, ଯାହାର ମନର ଅଭିମାନ ଦୂର ହୋଇଯାଏ||6||