Page 1000
ਮਾਰੂ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ମାରୁ ମହଲା 5॥
ਮਾਨ ਮੋਹ ਅਰੁ ਲੋਭ ਵਿਕਾਰਾ ਬੀਓ ਚੀਤਿ ਨ ਘਾਲਿਓ ॥
ମାନ-ମୋହ ଆଉ ଲୋଭ-ବିକାରକୁ ନିଜ ଚିତ୍ତରେ ଆସିବାକୁ ଦେଇନାହିଁ।
ਨਾਮ ਰਤਨੁ ਗੁਣਾ ਹਰਿ ਬਣਜੇ ਲਾਦਿ ਵਖਰੁ ਲੈ ਚਾਲਿਓ ॥੧॥
ନାମ-ରତ୍ନ ଓ ହରି-ଗୁଣର ବ୍ୟାପାର କରି ସେହି ସାମଗ୍ରୀ ଲଦି ଜଗତରୁ ଯାଇଛି||1||
ਸੇਵਕ ਕੀ ਓੜਕਿ ਨਿਬਹੀ ਪ੍ਰੀਤਿ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ସେବକର ପ୍ରୀତି ଅନ୍ତ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ରହି ଯାଇଛି।
ਜੀਵਤ ਸਾਹਿਬੁ ਸੇਵਿਓ ਅਪਨਾ ਚਲਤੇ ਰਾਖਿਓ ਚੀਤਿ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଜୀବିତ ରହି ମାଲିକଙ୍କ ଉପାସନା କରିଛି ଏବଂ ବର୍ତ୍ତମାନ ଜଗତରୁ ଚାଲିବା ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ମନରେ ତାହାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରିଛି॥1॥ରୁହ॥
ਜੈਸੀ ਆਗਿਆ ਕੀਨੀ ਠਾਕੁਰਿ ਤਿਸ ਤੇ ਮੁਖੁ ਨਹੀ ਮੋਰਿਓ ॥
ମୋର ଠାକୁର ଯେପରି ଆଜ୍ଞା କରିଛନ୍ତି, ତାହାଙ୍କ ଠାରୁ କେବେ ବିମୁଖ ହୋଇନାହିଁ।
ਸਹਜੁ ਅਨੰਦੁ ਰਖਿਓ ਗ੍ਰਿਹ ਭੀਤਰਿ ਉਠਿ ਉਆਹੂ ਕਉ ਦਉਰਿਓ ॥੨॥
ଯଦି ସେ ଘରେ ଘରେ ରଖିଥାନ୍ତି, ସ୍ଵାଭାବିକ ଆନନ୍ଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ, ଯଦି ସେ ଉଠିବା ପାଇଁ ଆଦେଶ ଦେଇଥାନ୍ତି, ମୁଁ ଧାଇଁ ଥାଏ॥2॥
ਆਗਿਆ ਮਹਿ ਭੂਖ ਸੋਈ ਕਰਿ ਸੂਖਾ ਸੋਗ ਹਰਖ ਨਹੀ ਜਾਨਿਓ ॥
ଯଦି କ୍ଷୁଧା ସମସ୍ୟା କରିଥାଏ, ତାହାଙ୍କ ଆଜ୍ଞାରେ ତାହାକୁ ସୁଖ ମାନିଥାଏ ଆଉ ପ୍ରସନ୍ନ ରହିଥାଏ।
ਜੋ ਜੋ ਹੁਕਮੁ ਭਇਓ ਸਾਹਿਬ ਕਾ ਸੋ ਮਾਥੈ ਲੇ ਮਾਨਿਓ ॥੩॥
ମାଲିକଙ୍କ ଯାହା ଯାହା ହୁକୁମ ହୋଇଥାଏ, ତାହାକୁ ସହର୍ଷ ସ୍ଵୀକାର କରିଥାଏ||3||
ਭਇਓ ਕ੍ਰਿਪਾਲੁ ਠਾਕੁਰੁ ਸੇਵਕ ਕਉ ਸਵਰੇ ਹਲਤ ਪਲਾਤਾ ॥
ଯେବେ ଠାକୁର ନିଜ ସେବକ ଉପରେ କୃପାଳୁ ହୋଇଛନ୍ତି, ତାହାର ଲୋକ-ପରଲୋକ ଦୁଇଟି ସଫଳ ହୋଇଥାଏ।
ਧੰਨੁ ਸੇਵਕੁ ਸਫਲੁ ਓਹੁ ਆਇਆ ਜਿਨਿ ਨਾਨਕ ਖਸਮੁ ਪਛਾਤਾ ॥੪॥੫॥
ହେ ନାନକ! ଯିଏ ନିଜ ମାଲିକଙ୍କୁ ଜାଣି ଦେଇଛନ୍ତି, ସେହି ସେବକ ଧନ୍ୟ ଅଟେ, ତାହାଙ୍କ ଜୀବନ ସଫଳ ହୋଇ ଯାଇଛି||4||5||
ਮਾਰੂ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ମାରୁ ମହଲା 5॥
ਖੁਲਿਆ ਕਰਮੁ ਕ੍ਰਿਪਾ ਭਈ ਠਾਕੁਰ ਕੀਰਤਨੁ ਹਰਿ ਹਰਿ ਗਾਈ ॥
ମୋର ଭାଗ୍ୟ ଖୋଲି ଯାଇଛି, ଠାକୁରଙ୍କ କୃପା ହୋଇ ଯାଇଛି, ତାହା ଫଳରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ କୀର୍ତ୍ତିଗାନ କରିଛି।
ਸ੍ਰਮੁ ਥਾਕਾ ਪਾਏ ਬਿਸ੍ਰਾਮਾ ਮਿਟਿ ਗਈ ਸਗਲੀ ਧਾਈ ॥੧॥
ଶ୍ରମର କ୍ଳାନ୍ତ ଦୂର ହୋଇ ଆରାମ ମିଳି ଯାଇଛି ଆଉ ସାରା ପଥଭ୍ରଷ୍ଟତା ଦୂର ହୋଇ ଯାଇଛି||1||
ਅਬ ਮੋਹਿ ਜੀਵਨ ਪਦਵੀ ਪਾਈ ॥
ବର୍ତ୍ତମାନ ମୋତେ ଜୀବନ-ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇ ଯାଇଛି।
ਚੀਤਿ ਆਇਓ ਮਨਿ ਪੁਰਖੁ ਬਿਧਾਤਾ ਸੰਤਨ ਕੀ ਸਰਣਾਈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ଶରଣରେ ଆସି ମନରେ ବିଧାତା ସ୍ମରଣରେ ଆସିଛନ୍ତି ॥1॥ରୁହ॥
ਕਾਮੁ ਕ੍ਰੋਧੁ ਲੋਭੁ ਮੋਹੁ ਨਿਵਾਰੇ ਨਿਵਰੇ ਸਗਲ ਬੈਰਾਈ ॥
କାମ, କ୍ରୋଧ, ଲୋଭ, ମୋହର ନିବାରଣ କରି ଦେଇଛି ଆଉ ସବୁ ଶତ୍ରୁ ନଷ୍ଟ ହୋଇ ଯାଇଛନ୍ତି।
ਸਦ ਹਜੂਰਿ ਹਾਜਰੁ ਹੈ ਨਾਜਰੁ ਕਤਹਿ ਨ ਭਇਓ ਦੂਰਾਈ ॥੨॥
ମୋତେ ଈଶ୍ଵର ସାକ୍ଷାତ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ହିଁ ଲାଗିଥାନ୍ତି, ସେ ଦୂର ଲାଗନ୍ତି ନାହିଁ। ||2||
ਸੁਖ ਸੀਤਲ ਸਰਧਾ ਸਭ ਪੂਰੀ ਹੋਏ ਸੰਤ ਸਹਾਈ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ସାହାଯ୍ୟ ଯୋଗୁଁ ସାରା ଶ୍ରଦ୍ଧା ପୁରା ହୋଇ ଯାଇଛି ଆଉ ମନରେ ସୁଖ-ଶାନ୍ତି ଆସି ଯାଇଛି।
ਪਾਵਨ ਪਤਿਤ ਕੀਏ ਖਿਨ ਭੀਤਰਿ ਮਹਿਮਾ ਕਥਨੁ ਨ ਜਾਈ ॥੩॥
ଯିଏ ଏକ କ୍ଷଣରେ ପତିତ ଜୀବକୁ ପବିତ୍ର କରି ଦେଇଛନ୍ତି, ତାହାଙ୍କ ମହିମା ବର୍ଣ୍ଣନା କରାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ||3||
ਨਿਰਭਉ ਭਏ ਸਗਲ ਭੈ ਖੋਏ ਗੋਬਿਦ ਚਰਣ ਓਟਾਈ ॥
ପ୍ରଭୁ-ଚରଣର ସାହାରା ନେବା ଦ୍ଵାରା ଭୟ ନିବୃତ୍ତ ହୋଇ ଯାଇଛି ଆଉ ମୁଁ ନିର୍ଭୀକ ହୋଇ ଯାଇଛି।
ਨਾਨਕੁ ਜਸੁ ਗਾਵੈ ਠਾਕੁਰ ਕਾ ਰੈਣਿ ਦਿਨਸੁ ਲਿਵ ਲਾਈ ॥੪॥੬॥
ହେ ନାନକ! ବର୍ତ୍ତମାନ ଲଗ୍ନ ଲଗାଇ ରାତି-ଦିନ ଠାକୁରଙ୍କ ଯଶୋଗାନ କରିଥାଏ||4||6||
ਮਾਰੂ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ମାରୁ ମହଲା 5॥
ਜੋ ਸਮਰਥੁ ਸਰਬ ਗੁਣ ਨਾਇਕੁ ਤਿਸ ਕਉ ਕਬਹੁ ਨ ਗਾਵਸਿ ਰੇ ॥
ହେ ଜୀବ! ଯିଏ ସର୍ବକଳା ସମର୍ଥ ଅଟନ୍ତି, ସର୍ବ ଗୁଣର ସ୍ଵାମୀ ଅଟନ୍ତି, ସେହି ଈଶ୍ବରଙ୍କ ସ୍ତୁତିଗାନ କେବେ କରି ନାହଁ।
ਛੋਡਿ ਜਾਇ ਖਿਨ ਭੀਤਰਿ ਤਾ ਕਉ ਉਆ ਕਉ ਫਿਰਿ ਫਿਰਿ ਧਾਵਸਿ ਰੇ ॥੧॥
ପରନ୍ତୁ ଯେଉଁ ମାୟାକୁ ସମସ୍ତେ ଏକ କ୍ଷଣରେ ତ୍ୟାଗ କରିବାକୁ ବାଧ୍ୟ ହୁଅନ୍ତି, ତାହା ପାଇଁ ବାରମ୍ବାର ଦଉଡୁ ଅଛ||1||
ਅਪੁਨੇ ਪ੍ਰਭ ਕਉ ਕਿਉ ਨ ਸਮਾਰਸਿ ਰੇ ॥
ହୀ ବିଚରା! ନିଜର ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ କାହିଁକି ସ୍ମରଣ କରୁ ନାହୁଁ?
ਬੈਰੀ ਸੰਗਿ ਰੰਗ ਰਸਿ ਰਚਿਆ ਤਿਸੁ ਸਿਉ ਜੀਅਰਾ ਜਾਰਸਿ ਰੇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
କାମ, କ୍ରୋଧ, ମୋହ ରୂପୀ ଶତ୍ରୁ ସାଥିରେ ଲୀନ ରହିଛୁ, ତାହାଙ୍କ ସାଥିରେ ନିଜ ହୃଦୟ ଲଗାଇଛୁ॥1॥ରୁହ॥
ਜਾ ਕੈ ਨਾਮਿ ਸੁਨਿਐ ਜਮੁ ਛੋਡੈ ਤਾ ਕੀ ਸਰਣਿ ਨ ਪਾਵਸਿ ਰੇ ॥
ହେ ଭୋଳା! ଯାହାଙ୍କ ନାମ ସୂନୀ ଯମ ମଧ୍ୟ ଛାଡି ଚାଲିଯାଏ, ତାହାଙ୍କ ଶରଣ କାହିଁକି ନେଉ ନାହୁଁ?
ਕਾਢਿ ਦੇਇ ਸਿਆਲ ਬਪੁਰੇ ਕਉ ਤਾ ਕੀ ਓਟ ਟਿਕਾਵਸਿ ਰੇ ॥੨॥
ନିଜ ମନରୁ ଭୟକୁ କାଢି ଦିଅ ଆଉ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସାହାରା ନିଅ||2||
ਜਿਸ ਕਾ ਜਾਸੁ ਸੁਨਤ ਭਵ ਤਰੀਐ ਤਾ ਸਿਉ ਰੰਗੁ ਨ ਲਾਵਸਿ ਰੇ ॥
ଯାହାଙ୍କ ଯଶ ଶୁଣି ସଂସାର-ସାଗରରୁ ମୁକ୍ତି ମିଳିଥାଏ, ତାହାଙ୍କ ସ୍ମରଣରେ ଲୀନ ହୋଇ ନାହୁଁ।
ਥੋਰੀ ਬਾਤ ਅਲਪ ਸੁਪਨੇ ਕੀ ਬਹੁਰਿ ਬਹੁਰਿ ਅਟਕਾਵਸਿ ਰੇ ॥੩॥
ଛୋଟ ସ୍ଵପ୍ନ ଭଳି (ମାୟାର ପ୍ରୀତି) କ୍ଷୀଣ ଅଟେ, କିନ୍ତୁ ପୁନଃ ପୁନଃ ସେଥିରେ ମନ ଫସାଇ ଦେଇଛୁ ||3||
ਭਇਓ ਪ੍ਰਸਾਦੁ ਕ੍ਰਿਪਾ ਨਿਧਿ ਠਾਕੁਰ ਸੰਤਸੰਗਿ ਪਤਿ ਪਾਈ ॥
କୃପାନିଧି ଠାକୁରଙ୍କ କୃପାରୁ ସନ୍ଥଙ୍କ ସଙ୍ଗ ପାଇ ଶୋଭା ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଛି।
ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਤ੍ਰੈ ਗੁਣ ਭ੍ਰਮੁ ਛੂਟਾ ਜਉ ਪ੍ਰਭ ਭਏ ਸਹਾਈ ॥੪॥੭॥
ହେ ନାନକ! ଯେତେବେଳେ ପ୍ରଭୁ ସହାୟକ ବନି ଯାଇଥାନ୍ତି, ତ୍ରିଗୁଣାତ୍ମକ ଭ୍ରମ ଦୂର ହୋଇଯାଏ||4||7||
ਮਾਰੂ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ମାରୁ ମହଲା 5॥
ਅੰਤਰਜਾਮੀ ਸਭ ਬਿਧਿ ਜਾਨੈ ਤਿਸ ਤੇ ਕਹਾ ਦੁਲਾਰਿਓ ॥
ଯେତେବେଳେ ଅନ୍ତର୍ଯାମୀ ଈଶ୍ଵର ସବୁ ଯୁକ୍ତି ଜାଣିଥାନ୍ତି, ତାହାଙ୍କ ଠାରୁ କଣ ଲୁଚା ଯାଇ ପାରିବ?
ਹਸਤ ਪਾਵ ਝਰੇ ਖਿਨ ਭੀਤਰਿ ਅਗਨਿ ਸੰਗਿ ਲੈ ਜਾਰਿਓ ॥੧॥
ମନୁଷ୍ୟର ହାତ ପାଦ ଇତ୍ୟାଦି ଅଙ୍ଗ ଏକ କ୍ଷଣରେ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ ଆଉ ତାହାକୁ ଅଗ୍ନିରେ ଜଳାଇ ଦିଆଯାଏ||1||