Page 1248
ਪਾਪ ਬਿਕਾਰ ਮਨੂਰ ਸਭਿ ਲਦੇ ਬਹੁ ਭਾਰੀ ॥
ସେ ପାପ-ବିକାରରେ ସଢି ଲୁହାର ଭାରି ବୋଝ ଲଦି ବୁଲୁଥାଏ।
ਮਾਰਗੁ ਬਿਖਮੁ ਡਰਾਵਣਾ ਕਿਉ ਤਰੀਐ ਤਾਰੀ ॥
ସଂସାର-ସମୁଦ୍ରର ରାସ୍ତା ବହୁତ ଭୟାନକ ଏବଂ କଷ୍ଟକର ଅଟେ। ଏଥିରୁ କିପରି ପାର କରାଯାଇ ପାରିବ?
ਨਾਨਕ ਗੁਰਿ ਰਾਖੇ ਸੇ ਉਬਰੇ ਹਰਿ ਨਾਮਿ ਉਧਾਰੀ ॥੨੭॥
ଗୁରୁ ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ହିଁ ଉଦ୍ଧାର କରିବା ବାଲା ଅଟେ ଏବଂ ଗୁରୁ ତାହାଦ୍ୱାରା ହିଁ ରକ୍ଷା କରିଥାନ୍ତି||27||
ਸਲੋਕ ਮਃ ੩ ॥
ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 3॥
ਵਿਣੁ ਸਤਿਗੁਰ ਸੇਵੇ ਸੁਖੁ ਨਹੀ ਮਰਿ ਜੰਮਹਿ ਵਾਰੋ ਵਾਰ ॥
ସଚ୍ଚା ଗୁରୁଙ୍କ ସେବା ବିନା ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ ହୁଏନାହିଁ ଏବଂ ଜୀବ ବାରମ୍ବାର ଜନ୍ମ-ମରଣରେ ପଡିଥାଏ।
ਮੋਹ ਠਗਉਲੀ ਪਾਈਅਨੁ ਬਹੁ ਦੂਜੈ ਭਾਇ ਵਿਕਾਰ ॥
ମୋହର ଜଡିବୁଟି ଦ୍ଵାରା ଦୈତ୍ୟଭାବ ଏବଂ ବିକାରରେ ଲିପ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਇਕਿ ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਉਬਰੇ ਤਿਸੁ ਜਨ ਕਉ ਕਰਹਿ ਸਭਿ ਨਮਸਕਾਰ ॥
କିଛି ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ମୁକ୍ତି ପାଇଯାନ୍ତି, ଏପରି ବ୍ୟକ୍ତିକୁ ସମସ୍ତେ ନମସ୍କାର କରିଥାନ୍ତି।
ਨਾਨਕ ਅਨਦਿਨੁ ਨਾਮੁ ਧਿਆਇ ਤੂ ਅੰਤਰਿ ਜਿਤੁ ਪਾਵਹਿ ਮੋਖ ਦੁਆਰ ॥੧॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ହେ ବନ୍ଧୁ! ତୁ ଅନ୍ତର୍ମନରେ ପ୍ରତିଦିନ ହରିନାମର ଧ୍ୟାନ କର, ଯାହାଦ୍ୱାରା ତୋତେ ମୋକ୍ଷ ଦ୍ଵାର ପ୍ରାପ୍ତ ହେବ||1||
ਮਃ ੩ ॥
ମହଲା 3॥
ਮਾਇਆ ਮੋਹਿ ਵਿਸਾਰਿਆ ਸਚੁ ਮਰਣਾ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ॥
ମାୟାର ମୋହରେ ଲୋକମାନେ ସତ୍ୟ, ହରିନାମ ଏବଂ ମୃତ୍ୟୁ ମଧ୍ୟ ଭୁଲିଯାନ୍ତି।
ਧੰਧਾ ਕਰਤਿਆ ਜਨਮੁ ਗਇਆ ਅੰਦਰਿ ਦੁਖੁ ਸਹਾਮੁ ॥
ସଂସାରର କାମ-ଧନ୍ଦାରେ ଫସି ତାହାର ଜୀବନ ଅତିବାହିତ ହୋଇଯାଏ ଏବଂ ଅନ୍ତର୍ମନରେ ଦୁଃଖ ସହିଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵਿ ਸੁਖੁ ਪਾਇਆ ਜਿਨ੍ਹ੍ਹ ਪੂਰਬਿ ਲਿਖਿਆ ਕਰਾਮੁ ॥੨॥
ହେ ନାନକ! ଯାହାର ଭାଗ୍ୟରେ ପୂର୍ବରୁ ଲେଖା ହୋଇଥାଏ, ସେ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସେବା କରି ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ||2||
ਪਉੜੀ ॥
ପଉଡୀ॥
ਲੇਖਾ ਪੜੀਐ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਫਿਰਿ ਲੇਖੁ ਨ ਹੋਈ ॥
ହରିନାମର ଚିନ୍ତନ କରିବା ଦ୍ଵାରା ପୁନଃ କର୍ମ ଲେଖା ହୁଏନାହିଁ।
ਪੁਛਿ ਨ ਸਕੈ ਕੋਇ ਹਰਿ ਦਰਿ ਸਦ ਢੋਈ ॥
ପୁଣି କେହି କିଛି ପଚାରନ୍ତି ନାହିଁ ଏବଂ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଘରେ ସର୍ବଦା ଶରଣ ମିଳିଥାଏ।
ਜਮਕਾਲੁ ਮਿਲੈ ਦੇ ਭੇਟ ਸੇਵਕੁ ਨਿਤ ਹੋਈ ॥
ଯମରାଜ ଆଦର କରିଥାନ୍ତି ଏବଂ ନିତ୍ୟ ସେବା ହୋଇଥାଏ।
ਪੂਰੇ ਗੁਰ ਤੇ ਮਹਲੁ ਪਾਇਆ ਪਤਿ ਪਰਗਟੁ ਲੋਈ ॥
ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ଲକ୍ଷ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ସଂସାରରେ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ପ୍ରସାରିତ ହୋଇଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਅਨਹਦ ਧੁਨੀ ਦਰਿ ਵਜਦੇ ਮਿਲਿਆ ਹਰਿ ਸੋਈ ॥੨੮॥
ହେ ନାନକ! ତାହାର ଘରେ ଅନାହତ ସଙ୍ଗୀତ ଗୁଞ୍ଜନ କରିଥାଏ ଏବଂ ପ୍ରଭୁ ମିଳିଥାନ୍ତି||28||
ਸਲੋਕ ਮਃ ੩ ॥
ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 3॥
ਗੁਰ ਕਾ ਕਹਿਆ ਜੇ ਕਰੇ ਸੁਖੀ ਹੂ ਸੁਖੁ ਸਾਰੁ ॥
ଯଦି ଗୁରୁଙ୍କ ଉପଦେଶ ଅନୁସାରେ କାର୍ଯ୍ୟ କରାଯାଏ, ତାହେଲେ ସୁଖ ହିଁ ସୁଖ ମିଳିଥାଏ।
ਗੁਰ ਕੀ ਕਰਣੀ ਭਉ ਕਟੀਐ ਨਾਨਕ ਪਾਵਹਿ ਪਾਰੁ ॥੧॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ଗୁରୁଙ୍କ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଅନୁସାରେ ଜୀବନ ଆଚରଣ ଆପଣାଇବା ଦ୍ଵାରା ସଂସାର ସାଗରର ଭୟ ଦୂର ହୋଇଯାଏ||1||
ਮਃ ੩ ॥
ମହଲା 3॥
ਸਚੁ ਪੁਰਾਣਾ ਨਾ ਥੀਐ ਨਾਮੁ ਨ ਮੈਲਾ ਹੋਇ ॥
ସତ୍ୟ କଦାପି ପୁରୁଣା ହୁଏନାହିଁ ଏବଂ ନା ହରିନାମ ମଇଳା ହୋଇଥାଏ।
ਗੁਰ ਕੈ ਭਾਣੈ ਜੇ ਚਲੈ ਬਹੁੜਿ ਨ ਆਵਣੁ ਹੋਇ ॥
ଯଦି ଗୁରୁଙ୍କ ଇଚ୍ଛା ଅନୁସାରେ ଚାଲୁ, ପୁନଃ ଜନ୍ମ-ମରଣ ହୁଏନାହିଁ।
ਨਾਨਕ ਨਾਮਿ ਵਿਸਾਰਿਐ ਆਵਣ ਜਾਣਾ ਦੋਇ ॥੨॥
ହେ ନାନକ! ହରିନାମକୁ ବିସ୍ମରଣ କରିବା ଦ୍ଵାରା ଦୁନିଆରେ ଜନ୍ମ-ମୃତ୍ୟୁ ହୋଇଥାଏ||2||
ਪਉੜੀ ॥
ପଉଡୀ॥
ਮੰਗਤ ਜਨੁ ਜਾਚੈ ਦਾਨੁ ਹਰਿ ਦੇਹੁ ਸੁਭਾਇ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ଏହି ଭିକାରି ତୋ’ ଠାରୁ ଦାନ ମାଗିଥାଏ, ପ୍ରେମପୂର୍ବକ ପ୍ରଦାନ କର।
ਹਰਿ ਦਰਸਨ ਕੀ ਪਿਆਸ ਹੈ ਦਰਸਨਿ ਤ੍ਰਿਪਤਾਇ ॥
ମୋତେ ହରି-ଦର୍ଶନର ତୃଷ୍ଣା ଅଛି ଏବଂ ଦର୍ଶନ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ତୃପ୍ତି ହୋଇଥାଏ।
ਖਿਨੁ ਪਲੁ ਘੜੀ ਨ ਜੀਵਊ ਬਿਨੁ ਦੇਖੇ ਮਰਾਂ ਮਾਇ ॥
ହେ ମା’ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଦେଖିବା ବିନା ଏକ କ୍ଷଣ ମଧ୍ୟ ବଞ୍ଚିବା ଅସମ୍ଭବ ଅଟେ।
ਸਤਿਗੁਰਿ ਨਾਲਿ ਦਿਖਾਲਿਆ ਰਵਿ ਰਹਿਆ ਸਭ ਥਾਇ ॥
ସଦଗୁରୁ ତାହାଙ୍କୁ ପାଖରେ ହିଁ ଦେଖାଇ ଦେଇଛନ୍ତି, ସେ ସବୁ ସ୍ଥାନରେ ବିଦ୍ୟମାନ ଅଛନ୍ତି।
ਸੁਤਿਆ ਆਪਿ ਉਠਾਲਿ ਦੇਇ ਨਾਨਕ ਲਿਵ ਲਾਇ ॥੨੯॥
ହେ ନାନକ! ସେ ସୁପ୍ତ ଲୋକଙ୍କୁ ଜାଗ୍ରତ କରାଇ ଲଗ୍ନରେ ଲଗାଇ ଦେଇଥାନ୍ତି||29||
ਸਲੋਕ ਮਃ ੩ ॥
ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 3॥
ਮਨਮੁਖ ਬੋਲਿ ਨ ਜਾਣਨ੍ਹ੍ਹੀ ਓਨਾ ਅੰਦਰਿ ਕਾਮੁ ਕ੍ਰੋਧੁ ਅਹੰਕਾਰੁ ॥
ସ୍ଵେଚ୍ଛାଚାରୀ ଠିକ ଭାବରେ ବୋଲିପାରେ ନାହିଁ, ତାହା ଭିତରେ କାମ, କ୍ରୋଧ ଓ ଅହଂକାର ଭରି ରହିଥାଏ।
ਥਾਉ ਕੁਥਾਉ ਨ ਜਾਣਨੀ ਸਦਾ ਚਿਤਵਹਿ ਬਿਕਾਰ ॥
ସେ ଭଲ-ମନ୍ଦ ଜାଣେ ନାହିଁ ଏବଂ ସଦା ବିକାରଗ୍ରସ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਦਰਗਹ ਲੇਖਾ ਮੰਗੀਐ ਓਥੈ ਹੋਹਿ ਕੂੜਿਆਰ ॥
ଯେତେବେଳେ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଅଦାଲତରେ କର୍ମର ହିସାବ ମଗାଯାଏ, ସେଠାରେ ଏହା ମିଥ୍ୟା ସିଦ୍ଧ ହୋଇଥାଏ।
ਆਪੇ ਸ੍ਰਿਸਟਿ ਉਪਾਈਅਨੁ ਆਪਿ ਕਰੇ ਬੀਚਾਰੁ ॥
ଈଶ୍ଵର ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସୃଷ୍ଟିକୁ ଉତ୍ପନ୍ନ କରିବା ବାଲା ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ବିଚାର କରିଥାନ୍ତି।
ਨਾਨਕ ਕਿਸ ਨੋ ਆਖੀਐ ਸਭੁ ਵਰਤੈ ਆਪਿ ਸਚਿਆਰੁ ॥੧॥
ହେ ନାନକ! ସବୁଠାରେ ସେହି ସତ୍ୟ-ସ୍ୱରୂପ ହିଁ ସକ୍ରିୟ ରହିଥାନ୍ତି, ତାହାଙ୍କ ବିନା କାହା ପାଖରେ ପ୍ରାର୍ଥନା କରାଯିବ?||1||
ਮਃ ੩ ॥
ମହଲା 3॥
ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖਿ ਤਿਨ੍ਹ੍ਹੀ ਅਰਾਧਿਆ ਜਿਨ੍ਹ੍ਹ ਕਰਮਿ ਪਰਾਪਤਿ ਹੋਇ ॥
ସେହି ଗୁରୁମୁଖୀ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଆରାଧନା କରିଥାନ୍ତି, ଯାହାର ଭାଗ୍ୟରେ ପ୍ରାପ୍ତି ଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਹਉ ਬਲਿਹਾਰੀ ਤਿਨ੍ਹ੍ਹ ਕਉ ਜਿਨ੍ਹ੍ਹ ਹਰਿ ਮਨਿ ਵਸਿਆ ਸੋਇ ॥੨॥
ହେ ନାନକ! ମୁଁ ତାହାଙ୍କ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଯାଇଥାଏ, ଯିଏ ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁ ମନରେ ସ୍ଥାପନ କରିଥାଏ||2||
ਪਉੜੀ ॥
ପଉଡୀ॥
ਆਸ ਕਰੇ ਸਭੁ ਲੋਕੁ ਬਹੁ ਜੀਵਣੁ ਜਾਣਿਆ ॥
ଜୀବନକୁ ଦୀର୍ଘ ଭାବି ସମସ୍ତେ ଅନେକ ଆଶା କରିଥାନ୍ତି।
ਨਿਤ ਜੀਵਣ ਕਉ ਚਿਤੁ ਗੜ੍ਹ੍ਹ ਮੰਡਪ ਸਵਾਰਿਆ ॥
ନିତ୍ୟ ବଞ୍ଚିବା ଇଛାରେ ନିଜ ଘର-ଦ୍ଵାର ସୁନ୍ଦର ବନାଇ ଥାଆନ୍ତି।
ਵਲਵੰਚ ਕਰਿ ਉਪਾਵ ਮਾਇਆ ਹਿਰਿ ਆਣਿਆ ॥
ସେ ପ୍ରବଞ୍ଚନା ଦ୍ଵାରା ଧନ-ଦୌଲତ ଚୋରାଇ ଥାଏ।
ਜਮਕਾਲੁ ਨਿਹਾਲੇ ਸਾਸ ਆਵ ਘਟੈ ਬੇਤਾਲਿਆ ॥
ଯମରାଜ ତାହାର ଜୀବନ ଶ୍ଵାସ ଗଣିଥାନ୍ତି ଏବଂ ଭୂତ-ରୂପୀ ମନୁଷ୍ୟର ଜୀବନ ଅବଧି କମ ହୋଇଯାଏ।