Page 1083
ਮਿਰਤ ਲੋਕ ਪਇਆਲ ਸਮੀਪਤ ਅਸਥਿਰ ਥਾਨੁ ਜਿਸੁ ਹੈ ਅਭਗਾ ॥੧੨॥
ଯାହାଙ୍କ ନିବାସ ସ୍ଥାନ ସଦା ଅଟଳ ଅଟେ, ସେ ମୃତ୍ୟୁଲୋକ, ପାତଳଲୋକରେ ରହିବା ବାଲା ଜୀବଙ୍କ ପାଖରେ ହିଁ ରହିଥାନ୍ତି||12||
ਪਤਿਤ ਪਾਵਨ ਦੁਖ ਭੈ ਭੰਜਨੁ ॥
ସେହି ପତିତପାବନ ସାରା ଦୁଃଖ-ଭୟ ନାଶ କରିବା ବାଲା ଅଟନ୍ତି,
ਅਹੰਕਾਰ ਨਿਵਾਰਣੁ ਹੈ ਭਵ ਖੰਡਨੁ ॥
ସେ ହିଁ ଅହଂକାର ନିବାରଣ କରିବା ବାଲା ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ଜୀବଙ୍କ ଜନ୍ମ-ମରଣ ଚକ୍ରକୁ ଦୂର କରିଥାନ୍ତି।
ਭਗਤੀ ਤੋਖਿਤ ਦੀਨ ਕ੍ਰਿਪਾਲਾ ਗੁਣੇ ਨ ਕਿਤ ਹੀ ਹੈ ਭਿਗਾ ॥੧੩॥
ଦୀନ ଉପରେ କୃପା କରିବା ବାଲା ପ୍ରଭୁ ଭକ୍ତି ଦ୍ଵାରା ହି ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଥାନ୍ତି ଏବଂ ଅନ୍ୟ କେଉଁ ଗୁଣର ବଶରେ ରହନ୍ତି ନାହିଁ||13||
ਨਿਰੰਕਾਰੁ ਅਛਲ ਅਡੋਲੋ ॥
ସେହି ନିରାକାରଙ୍କ ଠାରେ କୌଣସି ଛଳ କରାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ, ସେ ସଦା ଅଟଳ ଅଟନ୍ତି,
ਜੋਤਿ ਸਰੂਪੀ ਸਭੁ ਜਗੁ ਮਉਲੋ ॥
ଜ୍ୟୋତିସ୍ଵରୂପ ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ତାହାଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଜଗତ ପ୍ରଫୁଲ୍ଲିତ ହୋଇଥାଏ।
ਸੋ ਮਿਲੈ ਜਿਸੁ ਆਪਿ ਮਿਲਾਏ ਆਪਹੁ ਕੋਇ ਨ ਪਾਵੈਗਾ ॥੧੪॥
ସେହି ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଶକ୍ତି ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ଠାରେ ହିଁ ମିଳିଥାଏ, ଯାହାକୁ ସେ ସ୍ଵୟଂ ନିଜ ସାଥିରେ ମିଳାଇ ଥାଆନ୍ତି, କେହି ନିଜେ ଆସି ମିଶି ପାରେ ନାହିଁ||14||
ਆਪੇ ਗੋਪੀ ਆਪੇ ਕਾਨਾ ॥
ରାଧା ଏବଂ କୃଷ୍ଣ-କହ୍ନେୟା ସ୍ଵୟଂ ପରମାତ୍ମା ହିଁ ଅଟନ୍ତି ଏବଂ
ਆਪੇ ਗਊ ਚਰਾਵੈ ਬਾਨਾ ॥
ବୃନ୍ଦାବନରେ ଗାଈ ଚରାଇବା ବାଲା ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଅଟନ୍ତି।
ਆਪਿ ਉਪਾਵਹਿ ਆਪਿ ਖਪਾਵਹਿ ਤੁਧੁ ਲੇਪੁ ਨਹੀ ਇਕੁ ਤਿਲੁ ਰੰਗਾ ॥੧੫॥
ହେ ପରମ-ପିତା! ତୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସୃଷ୍ଟି ଓ ଜୀବଙ୍କୁ ଉତ୍ପନ୍ନ କରିଛୁ ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ନାଶ ମଧ୍ୟ କରୁ, ତୋ' ପାଖରେ ସଂସାରର କୌଣସି ଲାଳସା ନାହିଁ||15||
ਏਕ ਜੀਹ ਗੁਣ ਕਵਨ ਬਖਾਨੈ ॥
ମୋର ଏକ ହିଁ ଜିହ୍ଵା ଅଛି, ଏହା କୋଣ କୋଣରୁ ତୋର ହିଁ ଗୁଣ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିପାରେ।
ਸਹਸ ਫਨੀ ਸੇਖ ਅੰਤੁ ਨ ਜਾਨੈ ॥
ହଜାର ହଜାର ଫଣା ବାଲା ଶେଷନାଗ ମଧ୍ୟ ତୋର ରହସ୍ୟ ଜାଣେ ନାହିଁ।
ਨਵਤਨ ਨਾਮ ਜਪੈ ਦਿਨੁ ਰਾਤੀ ਇਕੁ ਗੁਣੁ ਨਾਹੀ ਪ੍ਰਭ ਕਹਿ ਸੰਗਾ ॥੧੬॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ସେ ଦିନ-ରାତି ତୋର ନାମ ଜପ କରିଥାଏ, କିନ୍ତୁ ତୋର ଏକ ମଧ୍ୟ ଗୁଣ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିପାରେ ନାହିଁ||16||
ਓਟ ਗਹੀ ਜਗਤ ਪਿਤ ਸਰਣਾਇਆ ॥
ହେ ଜଗତ ପିତା! ମୁଁ ତୋର ସାହାରା ନେଇଛି, ତୋର ଶରଣରେ ଆସିଛି।
ਭੈ ਭਇਆਨਕ ਜਮਦੂਤ ਦੁਤਰ ਹੈ ਮਾਇਆ ॥
ଭୟାନକ ଯମଦୂତ ନିତ୍ୟ ଭୟଭୀତ କରିଥାଏ, ଏହି ମାୟା ଏପରି ସାଗର ଅଟେ, ଯେଉଁ ଠାରୁ ପାର ହେବା ବହୁତ କଠିନ ଅଟେ।
ਹੋਹੁ ਕ੍ਰਿਪਾਲ ਇਛਾ ਕਰਿ ਰਾਖਹੁ ਸਾਧ ਸੰਤਨ ਕੈ ਸੰਗਿ ਸੰਗਾ ॥੧੭॥
କୃପାଳୁ ହୁଅ ସ୍ଵେଛାରେ ସାଧୁ-ସନ୍ଥଙ୍କ ହିଁ ସଙ୍ଗ ରଖ||17||
ਦ੍ਰਿਸਟਿਮਾਨ ਹੈ ਸਗਲ ਮਿਥੇਨਾ ॥
ଦୃଷ୍ଟିମାନ ହେଉଥିବା ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଜଗତ-ପ୍ରସାର ମିଥ୍ୟା ଏବଂ ନଶ୍ଵର ଅଟନ୍ତି।
ਇਕੁ ਮਾਗਉ ਦਾਨੁ ਗੋਬਿਦ ਸੰਤ ਰੇਨਾ ॥
ହେ ଗୋବିନ୍ଦ! ମୁଁ ତୋ' ଠାରୁ ସନ୍ଥଙ୍କ ଚରଣ-ଧୂଳି ହିଁ ଦାନ ମାଗିଥାଏ,
ਮਸਤਕਿ ਲਾਇ ਪਰਮ ਪਦੁ ਪਾਵਉ ਜਿਸੁ ਪ੍ਰਾਪਤਿ ਸੋ ਪਾਵੈਗਾ ॥੧੮॥
ଯେପରି ମୁଁ ଏହାକୁ ନିଜ କପାଳରେ ଲଗାଇ ପରମ ପଦ (ମୋକ୍ଷ) ପାଇ ପାରିବି, କିନ୍ତୁ ଯାହାର ଭାଗ୍ୟରେ ଏହାର ଲବଧି ଲେଖା ହୋଇଥାଏ, ସେ ହିଁ ଏହାକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ||18||
ਜਿਨ ਕਉ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰੀ ਸੁਖਦਾਤੇ ॥
ଯାହା ଉପରେ ସୁଖଦାତା ପରମେଶ୍ଵର ନିଜ କୃପା କରିଛନ୍ତି,
ਤਿਨ ਸਾਧੂ ਚਰਣ ਲੈ ਰਿਦੈ ਪਰਾਤੇ ॥
ସେ ସାଧୁଙ୍କ ଚରଣ ଧୂଳି ନେଇ ହୃଦୟରେ ରଖିଥାଏ।
ਸਗਲ ਨਾਮ ਨਿਧਾਨੁ ਤਿਨ ਪਾਇਆ ਅਨਹਦ ਸਬਦ ਮਨਿ ਵਾਜੰਗਾ ॥੧੯॥
ସେ ପ୍ରଭୁ-ନାମର ସୁଖର ଭଣ୍ଡାର ପାଇଛି ଏବଂ ତାହାର ମନରେ ଅନାହତ ଶବ୍ଦ ଗୁଞ୍ଜନ କରିଥାଏ||19||
ਕਿਰਤਮ ਨਾਮ ਕਥੇ ਤੇਰੇ ਜਿਹਬਾ ॥
ଏହି ଜିହ୍ଵା ତୋର ମହିମା ଆଧାରରେ ନାମର ହିଁ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିଥାଏ,
ਸਤਿ ਨਾਮੁ ਤੇਰਾ ਪਰਾ ਪੂਰਬਲਾ ॥
ପରନ୍ତୁ ସୃଷ୍ଟି ରଚନା ପୂର୍ବରୁ ହିଁ 'ସତ୍ୟ-ନାମ' ତୋର ମୂଳ ପ୍ରାଚୀନ ନାମ ଅଟେ।
ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਭਗਤ ਪਏ ਸਰਣਾਈ ਦੇਹੁ ਦਰਸੁ ਮਨਿ ਰੰਗੁ ਲਗਾ ॥੨੦॥
ନାନକଙ୍କ ପ୍ରାର୍ଥନା ଯେ ହେ ସତ୍ୟସ୍ଵରୂପ ପରମେଶ୍ଵର! ଭକ୍ତ ତୋର ଶରଣରେ ପଡିଛି, ତାହାକୁ ଦର୍ଶନ ଦେଇ ପ୍ରସନ୍ନ କର, କାରଣ ତାହାର ମନ ତୋର ଲଗ୍ନରେ ଲୀନ ରହିଛି||20||
ਤੇਰੀ ਗਤਿ ਮਿਤਿ ਤੂਹੈ ਜਾਣਹਿ ॥
ତୋର ଗତି ଓ ବିସ୍ତାର ତୁ ହିଁ ଜାଣିଛୁ,
ਤੂ ਆਪੇ ਕਥਹਿ ਤੈ ਆਪਿ ਵਖਾਣਹਿ ॥
ତୁ ସ୍ଵୟଂ ହି କଥନ କରୁ ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ବ୍ୟାଖ୍ୟା କରୁ।
ਨਾਨਕ ਦਾਸੁ ਦਾਸਨ ਕੋ ਕਰੀਅਹੁ ਹਰਿ ਭਾਵੈ ਦਾਸਾ ਰਾਖੁ ਸੰਗਾ ॥੨੧॥੨॥੧੧॥
ନାନକଙ୍କ ବିନତି ଯେ ହେ ହରି! ଯଦି ତୋତେ ସ୍ଵୀକାର ହୋଇଥାଏ, ତାହାହେଲେ ମୋତେ ନିଜ ଦାସର ଦାସ ବନାଇ ତାହାଙ୍କ ରଙ୍ଗରେ ରଖ||21||2||11||
ਮਾਰੂ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ମାରୁ ମହଲା 5॥
ਅਲਹ ਅਗਮ ਖੁਦਾਈ ਬੰਦੇ ॥
ଆଲାହା ଅଗମ୍ୟ ଅଟନ୍ତି,
ਛੋਡਿ ਖਿਆਲ ਦੁਨੀਆ ਕੇ ਧੰਧੇ ॥
ଦୁନିଆର କାମ-ଧନ୍ଦାର ଖିଆଲ ତ୍ୟାଗ କର;
ਹੋਇ ਪੈ ਖਾਕ ਫਕੀਰ ਮੁਸਾਫਰੁ ਇਹੁ ਦਰਵੇਸੁ ਕਬੂਲੁ ਦਰਾ ॥੧॥
ଫକୀରଙ୍କ ଚରଣ ଧୂଳି ବନି ଏକ ଯାତ୍ରୀ ବନି ଯାଅ, ଏପରି ବ୍ୟକ୍ତି ହିଁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପାଖରେ ସ୍ଵୀକୃତ ହୋଇଥାଏ||1||
ਸਚੁ ਨਿਵਾਜ ਯਕੀਨ ਮੁਸਲਾ ॥
ସତ୍ୟକୁ ନିଜର ନମାଜ ଏବଂ ଖୁଦା ଠାରେ ବିଶ୍ଵାସକୁ ମୁସଲା ବନାଅ।
ਮਨਸਾ ਮਾਰਿ ਨਿਵਾਰਿਹੁ ਆਸਾ ॥
ନିଜ ବାସନାକୁ ମାରି ଆଶାକୁ ମନରୁ ନିବୃତ୍ତ କର।
ਦੇਹ ਮਸੀਤਿ ਮਨੁ ਮਉਲਾਣਾ ਕਲਮ ਖੁਦਾਈ ਪਾਕੁ ਖਰਾ ॥੨॥
ନିଜ ଶରୀରକୁ ମସଜିଦ ଏବଂ ମନକୁ ମୌଲବୀ ବନାଅ, ପବିତ୍ର ଏବଂ ନିର୍ମଳ ଜୀବନ ତୋ' ପାଇଁ ଖୁଦାଙ୍କ କଲମା ପଢିବା ଅଟେ||2||
ਸਰਾ ਸਰੀਅਤਿ ਲੇ ਕੰਮਾਵਹੁ ॥
ଖୁଦାଙ୍କ ନାମ ନେଇ ଧ୍ୟାନ କର, ଏହା ଶୁଭ କର୍ମ ଅଟେ।
ਤਰੀਕਤਿ ਤਰਕ ਖੋਜਿ ਟੋਲਾਵਹੁ ॥
ଅଭିମାନ ତ୍ୟାଗ କରି ନିଜ ହୃଦୟରେ ହିଁ ଖୁଦାଙ୍କୁ ସନ୍ଧାନ କର, ଏହା କରିବା ହିଁ ତୋ' ପାଇଁ ତରିକତ ଅଟେ।
ਮਾਰਫਤਿ ਮਨੁ ਮਾਰਹੁ ਅਬਦਾਲਾ ਮਿਲਹੁ ਹਕੀਕਤਿ ਜਿਤੁ ਫਿਰਿ ਨ ਮਰਾ ॥੩॥
ହେ ଅବଦୁଲ ଫକୀର! ମାର୍ଫତ ଏହା ଯେ ନିଜ ମନକୁ ମାର ଅର୍ଥାତ ନିଜକୁ ବଶରେ ରଖ; ଖୁଦାଙ୍କ ସହିତ ମିଳନ କର, ଏହା ବାସ୍ତବ ଅଟେ, ଯାହାଦ୍ୱାରା ପୁଣି ମୃତ୍ୟୁ ହୁଏନାହିଁ ||3||
ਕੁਰਾਣੁ ਕਤੇਬ ਦਿਲ ਮਾਹਿ ਕਮਾਹੀ ॥
କୋରାନ, ତଉରତ, ଜମ୍ବୁର ଏହା ପାଠ କରିବା ଏହା ଯେ ନିଜ ହୃଦୟରେ ଖୁଦାଙ୍କ ନାମ ଅର୍ଜନ କରିବା।
ਦਸ ਅਉਰਾਤ ਰਖਹੁ ਬਦ ਰਾਹੀ ॥
ନିଜର ଏହି ଇନ୍ଦ୍ରିୟକୁ ମନ୍ଦ ମାର୍ଗରେ ଯିବାରେ ବାଧା ଦିଅ।
ਪੰਚ ਮਰਦ ਸਿਦਕਿ ਲੇ ਬਾਧਹੁ ਖੈਰਿ ਸਬੂਰੀ ਕਬੂਲ ਪਰਾ ॥੪॥
ପାଞ୍ଚ ବିକାର କାମ, କ୍ରୋଧ, ଲୋଭ, ମୋହ ଏବଂ ଅହଂକାରକୁ ଧରି ବାନ୍ଧି ଦିଅ; ସନ୍ତୋଷ ଏବଂ ଦାନ ଦ୍ଵାରା ଆଲାହାଙ୍କ ସ୍ବୀକୃତି ମିଳି ପାରିବ||4||
ਮਕਾ ਮਿਹਰ ਰੋਜਾ ਪੈ ਖਾਕਾ ॥
ଜୀବ ଉପରେ ଦୟା କରିବା ହିଁ ମକାରେ ହଜ କରିବା ଆଉ ଅନ୍ୟର ପାଦର ଧୂଳି ବନିବା ହିଁ ରୋଜା ରଖିବା ଅଟେ।
ਭਿਸਤੁ ਪੀਰ ਲਫਜ ਕਮਾਇ ਅੰਦਾਜਾ ॥
ନିଜ ସନ୍ଥଙ୍କ ବଚନର ପୂର୍ଣ୍ଣ ପାଳନ ହିଁ ବିହିଷ୍ଟ ଅଟେ।
ਹੂਰ ਨੂਰ ਮੁਸਕੁ ਖੁਦਾਇਆ ਬੰਦਗੀ ਅਲਹ ਆਲਾ ਹੁਜਰਾ ॥੫॥
ନୂର ରୂପ ଆଲାହାଙ୍କ ଦର୍ଶନ କରିବା ହିଁ ପରୀର ସୁଖ ଭୋଗିବା ଅଟେ, ଖୁଦାଙ୍କ ଧ୍ୟାନ ହିଁ ଶରୀରରେ ସୁଗନ୍ଧି ଲଗାଇବା ଅଟେ, ଏହି ଦୁନିଆ ରୂପୀ ଖୁଦାଙ୍କ ଘର ହିଁ ଧ୍ୟାନ କରିବା ପାଇଁ ଉପଯୁକ୍ତ ସ୍ଥାନ ଅଟେ||5||