Page 731
ਮੇਰੇ ਲਾਲ ਜੀਉ ਤੇਰਾ ਅੰਤੁ ਨ ਜਾਣਾ ॥
ହେ ମୋର ପ୍ରିୟ ପ୍ରଭୁ! ମୁଁ ତୋର ରହସ୍ୟ ଜାଣେ ନାହିଁ।
ਤੂੰ ਜਲਿ ਥਲਿ ਮਹੀਅਲਿ ਭਰਿਪੁਰਿ ਲੀਣਾ ਤੂੰ ਆਪੇ ਸਰਬ ਸਮਾਣਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ତୁ ଜଳ, ପୃଥିବୀ ଏବଂ ଆକାଶରେ ଭରପୁର ଅଛୁ ଏବଂ ତୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସାବୁନ ଠାରେ ରହିଛୁ॥1॥ରୁହ॥
ਮਨੁ ਤਾਰਾਜੀ ਚਿਤੁ ਤੁਲਾ ਤੇਰੀ ਸੇਵ ਸਰਾਫੁ ਕਮਾਵਾ ॥
ହେ ପରମାତ୍ମା! ମୋର ମନ ହିଁ ତରାଜୁ ଅଟେ ଆଉ ମୋର ଚିତ୍ତ ହିଁ ତୁଳା ଅଟେ, ମୁଁ ତୋର ଉପାସନା କରିବି, ଏହା ହିଁ ହେଉ।
ਘਟ ਹੀ ਭੀਤਰਿ ਸੋ ਸਹੁ ਤੋਲੀ ਇਨ ਬਿਧਿ ਚਿਤੁ ਰਹਾਵਾ ॥੨॥
ନିଜ ମାଲିକଙ୍କୁ ମୁଁ ନିଜ ହୃଦୟରେ ହିଁ ତଉଲିଥାଏ ତଥା ଏହି ବିଧି ଦ୍ଵାରା ମୁଁ ନିଜ ଚିତ୍ତ ସେଥିରେ ଲଗାଇ ରଖିଥାଏ॥2॥
ਆਪੇ ਕੰਡਾ ਤੋਲੁ ਤਰਾਜੀ ਆਪੇ ਤੋਲਣਹਾਰਾ ॥
ପରମାତ୍ମା ସ୍ଵୟଂ ହିଁ କଣ୍ଟା, ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ତୁଳା, ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ତରାଜୁ ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ତୁଳିବା ବାଲା ଅଟନ୍ତି।
ਆਪੇ ਦੇਖੈ ਆਪੇ ਬੂਝੈ ਆਪੇ ਹੈ ਵਣਜਾਰਾ ॥੩॥
ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଦେଖିଥାନ୍ତି, ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ବୁଝିଥାନ୍ତି ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ବ୍ୟାପାରୀ ଅଟନ୍ତି॥3॥
ਅੰਧੁਲਾ ਨੀਚ ਜਾਤਿ ਪਰਦੇਸੀ ਖਿਨੁ ਆਵੈ ਤਿਲੁ ਜਾਵੈ ॥
ମୋର ଏହି ମନ ଅନ୍ଧ ଅଟେ, ନୀଚ ଜାତି ଓ ପରଦେଶୀ ଅଟେ, ଏହା ଏକ କ୍ଷଣରେ ହିଁ କେଉଁଠାରୁ ଲେଉଟି ଆସିଥାଏ ଆଉ ତିଳେ ମାତ୍ର ସମୟରେ ପୁଣି କେଉଁଠାକୁ ଚାଲିଯାଏ ଅର୍ଥାତ ପ୍ରତି ସମୟରେ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ରହିଥାଏ।
ਤਾ ਕੀ ਸੰਗਤਿ ਨਾਨਕੁ ਰਹਦਾ ਕਿਉ ਕਰਿ ਮੂੜਾ ਪਾਵੈ ॥੪॥੨॥੯॥
ହେ ଇଶ୍ଵର! ନାନକ ଏହି ମନର ସଙ୍ଗତିରେ ରହିଥାଏ, ଏଥିପାଇଁ ସେହି ମୂର୍ଖ ତୋତେ କିପରି ପ୍ରାପ୍ତ କରିବ?||4||2||9||
ਰਾਗੁ ਸੂਹੀ ਮਹਲਾ ੪ ਘਰੁ ੧
ସୁହୀ ମହଲା 4 ଘର 1
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଇଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ।
ਮਨਿ ਰਾਮ ਨਾਮੁ ਆਰਾਧਿਆ ਗੁਰ ਸਬਦਿ ਗੁਰੂ ਗੁਰ ਕੇ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଗୁରୁ, ଗୁରୁ-ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ମନରେ ରାମ ନାମର ଆରାଧନା କରିଛନ୍ତି,
ਸਭਿ ਇਛਾ ਮਨਿ ਤਨਿ ਪੂਰੀਆ ਸਭੁ ਚੂਕਾ ਡਰੁ ਜਮ ਕੇ ॥੧॥
ଯାହା ଦ୍ଵାରା ମନ ଓ ତନର ସବୁ ଇଛା ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ଯାଇଛି ଏବଂ ମୃତ୍ୟୁର ଭୟ ମଧ୍ୟ ଦୂର ହୋଇ ଯାଇଛି॥1॥
ਮੇਰੇ ਮਨ ਗੁਣ ਗਾਵਹੁ ਰਾਮ ਨਾਮ ਹਰਿ ਕੇ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ରାମନାମର ଗୁଣଗାନ କର।
ਗੁਰਿ ਤੁਠੈ ਮਨੁ ਪਰਬੋਧਿਆ ਹਰਿ ਪੀਆ ਰਸੁ ਗਟਕੇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯେବେ ଗୁରୁ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇ ମୋର ମନକୁ ଉପଦେଶ ଦେଇଛନ୍ତି, ମନ ଇଛା ସେହି ରସକୁ ପାନ କରିଛି ॥1॥ରୁହ॥
ਸਤਸੰਗਤਿ ਊਤਮ ਸਤਿਗੁਰ ਕੇਰੀ ਗੁਨ ਗਾਵੈ ਹਰਿ ਪ੍ਰਭ ਕੇ ॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସତସଙ୍ଗତି ସବୁଠାରୁ ଉତ୍ତମ ଅଟେ, ଯାହା ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଗୁଣାନୁବାଦ କରିଥାଏ।
ਹਰਿ ਕਿਰਪਾ ਧਾਰਿ ਮੇਲਹੁ ਸਤਸੰਗਤਿ ਹਮ ਧੋਵਹ ਪਗ ਜਨ ਕੇ ॥੨॥
ହେ ହରି! କୃପା କରି ମୋତେ ସତସଙ୍ଗତିରେ ମିଳନ କରାଅ, ଯାହା ଫଳରେ ମୁଁ ଭକ୍ତଜନଙ୍କ ପାଦ ଧୋଇବି॥2॥
ਰਾਮ ਨਾਮੁ ਸਭੁ ਹੈ ਰਾਮ ਨਾਮਾ ਰਸੁ ਗੁਰਮਤਿ ਰਸੁ ਰਸਕੇ ॥
ରାମ ନାମ ସବୁଠାରେ ବିଦ୍ୟମାନ ଅଛି ଏବଂ ଗୁରୁଙ୍କ ଉପଦେଶ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ରାମନମ ରୂପୀ ରସର ସ୍ଵାଦ ନେଇ ପାନ କରାଯାଇ ଥାଏ।
ਹਰਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਹਰਿ ਜਲੁ ਪਾਇਆ ਸਭ ਲਾਥੀ ਤਿਸ ਤਿਸ ਕੇ ॥੩॥
ଯିଏ ହରିନାମ ରୂପୀ ଅମୃତ ଜଳ ପାନ କରିଛି, ତାହାର ସାରା ତୃଷ୍ଣା ଦୂର ହୋଇ ଯାଇଛି॥3॥
ਹਮਰੀ ਜਾਤਿ ਪਾਤਿ ਗੁਰੁ ਸਤਿਗੁਰੁ ਹਮ ਵੇਚਿਓ ਸਿਰੁ ਗੁਰ ਕੇ ॥
ଗୁରୁ ସଦଗୁରୁ ହିଁ ମୋର ଜାତି ଗୋତ୍ର ଅଟନ୍ତି ଆଉ ମୁଁ ନିଜ ମସ୍ତକ ଗୁରୁଙ୍କ ପାଖରେ ବିକ୍ରୟ କରି ଦେଇଛି।
ਜਨ ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਪਰਿਓ ਗੁਰ ਚੇਲਾ ਗੁਰ ਰਾਖਹੁ ਲਾਜ ਜਨ ਕੇ ॥੪॥੧॥
ନାନକ କହନ୍ତି, ' ମୋର ନାମ 'ଗୁରୁଙ୍କ ଚେଲା' ହୋଇ ଯାଇଛି, ହେ ମୋର ଗୁରୁ! ନିଜ ଦାସର ସମ୍ମାନ ରଖ॥4॥1॥10॥
ਸੂਹੀ ਮਹਲਾ ੪ ॥
ସୁହୀ ମହଲା 4॥
ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਭਜਿਓ ਪੁਰਖੋਤਮੁ ਸਭਿ ਬਿਨਸੇ ਦਾਲਦ ਦਲਘਾ ॥3
ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ନାମ ଭଜନ କରିଛି, ଯାହା ଦ୍ଵାରା ସାରା ଦରିଦ୍ରତା ଦୂର ହୋଇ ଯାଇଛି।
ਭਉ ਜਨਮ ਮਰਣਾ ਮੇਟਿਓ ਗੁਰ ਸਬਦੀ ਹਰਿ ਅਸਥਿਰੁ ਸੇਵਿ ਸੁਖਿ ਸਮਘਾ ॥੧॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ମୁଁ ଜନ୍ମ-ମରଣର ଭୟ ଦୂର କରି ଦେଇଛି ଏବଂ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସେବା କରି ସୁଖରେ ଲୀନ ହୋଇ ଯାଇଛି॥1॥
ਮੇਰੇ ਮਨ ਭਜੁ ਰਾਮ ਨਾਮ ਅਤਿ ਪਿਰਘਾ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ଅତି ପ୍ରିୟ ରାମନାମର ଭଜନ କର।
ਮੈ ਮਨੁ ਤਨੁ ਅਰਪਿ ਧਰਿਓ ਗੁਰ ਆਗੈ ਸਿਰੁ ਵੇਚਿ ਲੀਓ ਮੁਲਿ ਮਹਘਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ମୁଁ ନିଜ ମନ ଓ ତନ ଅର୍ପଣ କରି ଗୁରୁଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ରଖି ଦେଇଛି ଏବଂ ମୁଁ ନିଜ ମସ୍ତକ ବିକ୍ରି କରି ମୁଁ ରମାନମ୍ର ବହୁତ ମହଙ୍ଗା ମୂଲ୍ୟ ନେଇଛି॥1॥ରୁହ॥
ਨਰਪਤਿ ਰਾਜੇ ਰੰਗ ਰਸ ਮਾਣਹਿ ਬਿਨੁ ਨਾਵੈ ਪਕੜਿ ਖੜੇ ਸਭਿ ਕਲਘਾ ॥
ନରପତି ରାଜା ମାୟାର ରଙ୍ଗରେ ମଗ୍ନ ହୋଇ ସୁଖ ଭୋଗ କରିଥାଏ, ପରନ୍ତୁ ନାମ ବିନା ସେମାନଙ୍କୁ ଯମ ଧରି ନେଇଥାଏ।
ਧਰਮ ਰਾਇ ਸਿਰਿ ਡੰਡੁ ਲਗਾਨਾ ਫਿਰਿ ਪਛੁਤਾਨੇ ਹਥ ਫਲਘਾ ॥੨॥
ଯେତେବେଳେ ଯମରାଜ ତାହାଙ୍କ ମସ୍ତକରେ ଦଣ୍ଡା ଲଗାଇ ଥାଆନ୍ତି, ସେ ପଶ୍ଚାତାପ କରିଥାଏ, ଏହିପରି ତାହାକୁ ନିଜ କର୍ମର ଫଳ ମିଳିଥାଏ॥2॥
ਹਰਿ ਰਾਖੁ ਰਾਖੁ ਜਨ ਕਿਰਮ ਤੁਮਾਰੇ ਸਰਣਾਗਤਿ ਪੁਰਖ ਪ੍ਰਤਿਪਲਘਾ ॥
ହେ ହରି! ମୋର ରକ୍ଷା କର, ମୁଁ ତୋର ତୁଚ୍ଛ ସେବକ ଅଟେ, ମୁଁ ତୋର ଶରଣରେ ଆସିଛି।
ਦਰਸਨੁ ਸੰਤ ਦੇਹੁ ਸੁਖੁ ਪਾਵੈ ਪ੍ਰਭ ਲੋਚ ਪੂਰਿ ਜਨੁ ਤੁਮਘਾ ॥੩॥
ମୋତେ ନିଜ ସନ୍ଥଙ୍କ ଦର୍ଶନ କରାଅ, ଯାହା ଫଳରେ ମୁଁ ସୁଖ ପାଇବି, ହେ ପାଳନହାର ପ୍ରଭୁ! ମୋର ଅଭିଳାଷ ପୁରା କର, ମୁଁ ତୁମର ହିଁ ସେବକ ଅଟେ॥3॥
ਤੁਮ ਸਮਰਥ ਪੁਰਖ ਵਡੇ ਪ੍ਰਭ ਸੁਆਮੀ ਮੋ ਕਉ ਕੀਜੈ ਦਾਨੁ ਹਰਿ ਨਿਮਘਾ ॥q
ହେ ମୋର ସ୍ଵାମୀ ପ୍ରଭୁ! ତୁ ସର୍ବକଳା ସମର୍ଥ ଓ ମହାନ ପୁରୁଷ ଅଟୁ, ମୋତେ ନିମିଷକ ପାଇଁ ହରିନାମର ଦାନ ଦିଅ।
ਜਨ ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਮਿਲੈ ਸੁਖੁ ਪਾਵੈ ਹਮ ਨਾਮ ਵਿਟਹੁ ਸਦ ਘੁਮਘਾ ॥੪॥੨॥
ହେ ନାନକ! ଯଦି ନାମ ମିଳିଯାଏ, ତାହାହେଲେ ମୁଁ ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବି, ମୁଁ ସର୍ବଦା ହିଁ ନାମ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଅଟେ॥4॥2॥
ਸੂਹੀ ਮਹਲਾ ੪ ॥
ସୁହୀ ମହଲା 4॥
ਹਰਿ ਨਾਮਾ ਹਰਿ ਰੰਙੁ ਹੈ ਹਰਿ ਰੰਙੁ ਮਜੀਠੈ ਰੰਙੁ ॥
ହରିଙ୍କ ନାମ ପ୍ରେମ-ରଙ୍ଗ ଅଟେ ଏବେମ ତାହାଙ୍କ ପ୍ରେମ-ରଙ୍ଗ ମଜିଠ ଭଳି ପକ୍କା ରଙ୍ଗ ଅଟେ।
ਗੁਰਿ ਤੁਠੈ ਹਰਿ ਰੰਗੁ ਚਾੜਿਆ ਫਿਰਿ ਬਹੁੜਿ ਨ ਹੋਵੀ ਭੰਙੁ ॥੧॥
ଗୁରୁ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇ ଯାହାର ମନରେ ଏହି ପ୍ରେମ-ରଙ୍ଗ ଚଢାଇଛନ୍ତି, ତାହା ପୁନର୍ବାର ଛାଡେ ନାହିଁ॥1॥