Page 457
ਚਮਤਕਾਰ ਪ੍ਰਗਾਸੁ ਦਹ ਦਿਸ ਏਕੁ ਤਹ ਦ੍ਰਿਸਟਾਇਆ ॥
ଏକ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଚମତ୍କାର ଏବଂ ପ୍ରକାଶ ସେ ଦଶ ଦିଗରେ ଦେଖିଥାଏ।
ਨਾਨਕੁ ਪਇਅੰਪੈ ਚਰਣ ਜੰਪੈ ਭਗਤਿ ਵਛਲੁ ਹਰਿ ਬਿਰਦੁ ਆਪਿ ਬਨਾਇਆ ॥੪॥੩॥੬॥
ନାନକ ବନ୍ଦନା କରନ୍ତି ଯେ ମୁଁ ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଚରଣରେ ଆରାଧନା କରିଥାନ୍ତି, ପ୍ରଭୁ ଭକ୍ତବତ୍ସଳ ହେବା ପ୍ରକୃତି ନିଜେ ବନାଇଛନ୍ତି॥4॥3॥6॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5 ॥
ਥਿਰੁ ਸੰਤਨ ਸੋਹਾਗੁ ਮਰੈ ਨ ਜਾਵਏ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ସୋହାଗ ଇଶ୍ଵର ସର୍ବଦା ସ୍ଥିର ଅଟନ୍ତି, କାରଣ ସେ ନା ହିଁ ମୃତ୍ୟୁ ବରଣ କରିଥାନ୍ତି ଆଉ ନା ହିଁ କେଉଁ ଆଡେ ଯାଆନ୍ତି।
ਜਾ ਕੈ ਗ੍ਰਿਹਿ ਹਰਿ ਨਾਹੁ ਸੁ ਸਦ ਹੀ ਰਾਵਏ ॥
ଯାହାର ହୃଦୟ-ଘରେ ପ୍ରଭୁ-ପତି ବାସ କରିଥାନ୍ତି, ସେ ସଦା ତାହାଙ୍କ ସାଥିରେ ରମଣ କରିଥାନ୍ତି।
ਅਵਿਨਾਸੀ ਅਵਿਗਤੁ ਸੋ ਪ੍ਰਭੁ ਸਦਾ ਨਵਤਨੁ ਨਿਰਮਲਾ ॥
ସେହି ପ୍ରଭୁ ଅବିନାଶୀ ଏବଂ ଅବିଗତ ଅଟନ୍ତି ଆଉ ସେ ସଦା ନୂତନ ଏବଂ ନିର୍ମଳ ଅଟନ୍ତି।
ਨਹ ਦੂਰਿ ਸਦਾ ਹਦੂਰਿ ਠਾਕੁਰੁ ਦਹ ਦਿਸ ਪੂਰਨੁ ਸਦ ਸਦਾ ॥
ଠାକୁର ଦୂରରେ ନାହାନ୍ତି, ତେଣୁ ସଦା ନିକଟରେ ଅଛନ୍ତି ଆଉ ସେ ସର୍ବଦା ଦଶ ଦିଗରେ ବିଦ୍ୟମାନ ଅଛନ୍ତି।
ਪ੍ਰਾਨਪਤਿ ਗਤਿ ਮਤਿ ਜਾ ਤੇ ਪ੍ਰਿਅ ਪ੍ਰੀਤਿ ਪ੍ਰੀਤਮੁ ਭਾਵਏ ॥
ସେହି ପ୍ରାଣପତିଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ମୁକ୍ତି ଏବଂ ସୁମତି ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ, ମୋତେ ପ୍ରିୟତମଙ୍କ ପ୍ରୀତି ପ୍ରିୟ ଲାଗିଥାଏ।
ਨਾਨਕੁ ਵਖਾਣੈ ਗੁਰ ਬਚਨਿ ਜਾਣੈ ਥਿਰੁ ਸੰਤਨ ਸੋਹਾਗੁ ਮਰੈ ਨ ਜਾਵਏ ॥੧॥
ନାନକ ତାହା ବର୍ଣ୍ଣନା କରନ୍ତି ଯାହା ଗୁରୁଙ୍କ ବଚନରୁ ବୁଝିଥାନ୍ତି, ସନ୍ଥଙ୍କ ସୋହାଗ ପ୍ରଭୁ ଅଟଳ ଅଟନ୍ତି, କାରଣ ସେ ନା ହିଁ ମୃତ୍ୟୁ ବରଣ କରିଥାନ୍ତି ଆଉ ନା ହିଁ କେଉଁ ଆଡେ ଯାଆନ୍ତି।॥1॥
ਜਾ ਕਉ ਰਾਮ ਭਤਾਰੁ ਤਾ ਕੈ ਅਨਦੁ ਘਣਾ ॥
ଯାହାର ପତି ରାମତନ୍ତି, ସେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଆନନ୍ଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ।
ਸੁਖਵੰਤੀ ਸਾ ਨਾਰਿ ਸੋਭਾ ਪੂਰਿ ਬਣਾ ॥
ସେହି ନାରୀ ଖୁସି ଅଟେ ଆଉ ତାହାର ଶୋଭା ପୁରା ହୋଇଥାଏ।
ਮਾਣੁ ਮਹਤੁ ਕਲਿਆਣੁ ਹਰਿ ਜਸੁ ਸੰਗਿ ਸੁਰਜਨੁ ਸੋ ਪ੍ਰਭੂ ॥
ହରିଙ୍କ ଯଶୋଗାନ କରି ସେ ଆଦର, ସୁଖ ଏବଂ କଲ୍ୟାଣ ପ୍ରାପ୍ତ କରିନିଏ, ସେହି ଚତୁର ପ୍ରଭୁ ସଦା ତାହାଙ୍କ ସାଥିରେ ଅଛନ୍ତି।
ਸਰਬ ਸਿਧਿ ਨਵ ਨਿਧਿ ਤਿਤੁ ਗ੍ਰਿਹਿ ਨਹੀ ਊਨਾ ਸਭੁ ਕਛੂ ॥
ସର୍ବସିଦ୍ଧି ଏବଂ ନବନିଧି ତାହାଙ୍କ ପାଖରେ ଥାଏ, ତାହାଙ୍କ ଘରେ କିଛି ଅଭାବ ନଥାଏ।
ਮਧੁਰ ਬਾਨੀ ਪਿਰਹਿ ਮਾਨੀ ਥਿਰੁ ਸੋਹਾਗੁ ਤਾ ਕਾ ਬਣਾ ॥
ପ୍ରିୟତମ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ଆଦର ଦେବା କାରଣରୁ ତାହାଙ୍କ ମଧୁରବାଣୀ ହୋଇଥାଏ ଆଉ ତାହାର ସୋହାଗ ମଧ୍ୟ ସ୍ଥିର ରହିଥାଏ।
ਨਾਨਕੁ ਵਖਾਣੈ ਗੁਰ ਬਚਨਿ ਜਾਣੈ ਜਾ ਕੋ ਰਾਮੁ ਭਤਾਰੁ ਤਾ ਕੈ ਅਨਦੁ ਘਣਾ ॥੨॥
ନାନକ ତାହା ବର୍ଣ୍ଣନା କରିଥାନ୍ତି ଯାହା କିଛି ସେ ଗୁରୁଙ୍କ ବଚନ ଦ୍ଵାରା ଜାଣିଥାନ୍ତି ଯେ ଯାହାର ପତି ରାମ ଅଟନ୍ତି, ସେ ବଡ ଆନନ୍ଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ॥2॥
ਆਉ ਸਖੀ ਸੰਤ ਪਾਸਿ ਸੇਵਾ ਲਾਗੀਐ ॥
ହେ ସଖୀ! ଆସ ସନ୍ଥଙ୍କ ସେବାରେ ଲାଗିବା।
ਪੀਸਉ ਚਰਣ ਪਖਾਰਿ ਆਪੁ ਤਿਆਗੀਐ ॥
ଆସ, ଆମେ ତାହାଙ୍କ ଦାନ ନେବା, ତାହାଙ୍କ ଚରଣ ଧୋଇବା ଆଉ ନିଜ ଅହଂକାର ତ୍ୟାଗ କରିବା।
ਤਜਿ ਆਪੁ ਮਿਟੈ ਸੰਤਾਪੁ ਆਪੁ ਨਹ ਜਾਣਾਈਐ ॥
ନିଜ ଅହଂକାର ତ୍ୟାଗ କଲେ ଦୁଃଖ-ସନ୍ତାପ ଦୂର ହୋଇଯାଏ, ନିଜକୁ ନିଜେ ପ୍ରଦର୍ଶନ କରିବା ଉଚିତ ନୁହେଁ।
ਸਰਣਿ ਗਹੀਜੈ ਮਾਨਿ ਲੀਜੈ ਕਰੇ ਸੋ ਸੁਖੁ ਪਾਈਐ ॥
ହେ ସଖୀ! ଆସ ଆମେ ସନ୍ଥଙ୍କ ଶରଣ ନେବା, ତାହାଙ୍କ ଆଜ୍ଞା ପାଳନ କରିବା ଆଉ ଯାହା କିଛି ସେ କରିଥାନ୍ତି, ସେଥିରେ ଖୁସି ରହିବା।
ਕਰਿ ਦਾਸ ਦਾਸੀ ਤਜਿ ਉਦਾਸੀ ਕਰ ਜੋੜਿ ਦਿਨੁ ਰੈਣਿ ਜਾਗੀਐ ॥
ଆମେ ନିଜକୁ ଦାସର ଦାସ ବନାଇ ମନର ଚିନ୍ତା ଦୂର କରି ଦୁଇ ହାତ ଯୋଡି ଦିନ ରାତି ତାହାଙ୍କ ସେବା କରିବା ଉଚିତ।
ਨਾਨਕੁ ਵਖਾਣੈ ਗੁਰ ਬਚਨਿ ਜਾਣੈ ਆਉ ਸਖੀ ਸੰਤ ਪਾਸਿ ਸੇਵਾ ਲਾਗੀਐ ॥੩॥
ନାନକ ତାହା ବର୍ଣ୍ଣନା କରିଥାନ୍ତି ଯାହା କିଛି ସେ ଗୁରୁଙ୍କ ବଚନ ଦ୍ଵାରା ଜାଣିଥାନ୍ତି, ହେ ସଖୀ! ଆସ ସନ୍ଥଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଇ ତାହାଙ୍କ ସେବା କରିବା॥3॥
ਜਾ ਕੈ ਮਸਤਕਿ ਭਾਗ ਸਿ ਸੇਵਾ ਲਾਇਆ ॥
ଯାହାର କପାଳରେ ଭାଗ୍ୟ ଲେଖା ହୋଇଛି, ତାହାକୁ ହିଁ ପ୍ରଭୁ ନିଜ ସେବାରେ ଲଗାଇଛନ୍ତି।
ਤਾ ਕੀ ਪੂਰਨ ਆਸ ਜਿਨ੍ਹ੍ਹ ਸਾਧਸੰਗੁ ਪਾਇਆ ॥
ଯାହାକୁ ସତସଙ୍ଗତିର ପ୍ରାପ୍ତି ଥାଏ, ତାହାର ଆଶା ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଯାଏ।
ਸਾਧਸੰਗਿ ਹਰਿ ਕੈ ਰੰਗਿ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿਮਰਣ ਲਾਗਿਆ ॥
ସତସଙ୍ଗତିରେ ଜୀବ ହରିଙ୍କ ରଙ୍ଗରେ ଲୀନ ହୋଇଯାଏ ଆଉ ଗୋବିନ୍ଦଙ୍କ ସ୍ମରଣ କରିବାରେ ଲାଗିଥାଏ।
ਭਰਮੁ ਮੋਹੁ ਵਿਕਾਰੁ ਦੂਜਾ ਸਗਲ ਤਿਨਹਿ ਤਿਆਗਿਆ ॥
ଭ୍ରମ, ମୋହ, ବିକାର ଏବଂ ଦୈତ୍ୟବାଦ ସେହି ସବୁକୁ ତ୍ୟାଗ କରିଥାଏ।
ਮਨਿ ਸਾਂਤਿ ਸਹਜੁ ਸੁਭਾਉ ਵੂਠਾ ਅਨਦ ਮੰਗਲ ਗੁਣ ਗਾਇਆ ॥
ଯେବେ ସେ ଆନନ୍ଦ ସହିତ ହରିଙ୍କ ମଙ୍ଗଳ ଗାନ କରିଥାଏ, ସେତେବେଳେ ତାହାର ମନରେ ସ୍ଵାଭାବିକ ଶାନ୍ତି ଆସିଥାଏ।
ਨਾਨਕੁ ਵਖਾਣੈ ਗੁਰ ਬਚਨਿ ਜਾਣੈ ਜਾ ਕੈ ਮਸਤਕਿ ਭਾਗ ਸਿ ਸੇਵਾ ਲਾਇਆ ॥੪॥੪॥੭॥
ନାନକ ତାହା ବର୍ଣ୍ଣନା କରିଥାନ୍ତି ଯାହା କିଛି ସେ ଗୁରୁଙ୍କ ବଚନ ଦ୍ଵାରା ଜାଣିଥାନ୍ତି, ଯାହାର କପାଳରେ ଭାଗ୍ୟ ଲେଖା ହୋଇଛି, ସେ ସେବାରେ ଲାଗିଥାଏ॥4॥4॥7॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5 ॥
ਸਲੋਕੁ ॥
ଶ୍ଳୋକ ॥
ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਜਪੰਤਿਆ ਕਛੁ ਨ ਕਹੈ ਜਮਕਾਲੁ ॥
ହରି-ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ଜପିଲେ ଯମଦୂତ ଜୀବକୁ କିଛି ମଧ୍ୟ କହେ ନାହିଁ।
ਨਾਨਕ ਮਨੁ ਤਨੁ ਸੁਖੀ ਹੋਇ ਅੰਤੇ ਮਿਲੈ ਗੋਪਾਲੁ ॥੧॥
ହେ ନାନକ! ମନ-ତନ ସୁଖୀ ହୋଇଯାଏ ଆଉ ଅନ୍ତରେ ଗୋପାଳ ପ୍ରଭୁ ମିଳିଯାନ୍ତି॥1॥
ਛੰਤ ॥
ଛନ୍ଦ ॥
ਮਿਲਉ ਸੰਤਨ ਕੈ ਸੰਗਿ ਮੋਹਿ ਉਧਾਰਿ ਲੇਹੁ ॥
ହେ ହରି! ସନ୍ଥଙ୍କ ସଙ୍ଗତିରେ ମୋ’ ସହିତ ମିଶ ଆଉ ମୋର ଉଦ୍ଧାର କର।
ਬਿਨਉ ਕਰਉ ਕਰ ਜੋੜਿ ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਦੇਹੁ ॥
ମୁଁ ଦୁଇ ହାତ ଯୋଡି ବିନତି କରିଥାଏ ଯେ ତୁମେ ମୋତେ ନିଜ ଅମୂଲ୍ୟ ହରିନାମ ପ୍ରଦାନ କର।
ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਮਾਗਉ ਚਰਣ ਲਾਗਉ ਮਾਨੁ ਤਿਆਗਉ ਤੁਮ੍ਹ੍ਹ ਦਇਆ ॥
ହେ ହରି! ମୁଁ ତୋର ନାମ ମାଗୁଅଛି ଆଉ ତୋର ଚରଣରେ ଲାଗିଥାଏ ଯଦି ତୁମେ ଦୟା କର, ତାହାହେଲେ ନିଜ ଅହଂକାର ଦୂର କରିଥାଏ।
ਕਤਹੂੰ ਨ ਧਾਵਉ ਸਰਣਿ ਪਾਵਉ ਕਰੁਣਾ ਮੈ ਪ੍ਰਭ ਕਰਿ ਮਇਆ ॥
ହେ କରୁଣାମୟ ପ୍ରଭୁ! ମୋ’ ଉପରେ କୃପା କର, ଯାହା ଫଳରେ ମୁଁ ତୋର ଶରଣରେ ପଡି ରହିବି, ଆଉ କୁଆଡେ ଯିବି ନାହିଁ।
ਸਮਰਥ ਅਗਥ ਅਪਾਰ ਨਿਰਮਲ ਸੁਣਹੁ ਸੁਆਮੀ ਬਿਨਉ ਏਹੁ ॥
ହେ ସମର୍ଥ! ଅବର୍ଣ୍ଣନୀୟ, ଅପାର ଏବଂ ନିର୍ମଳ ସ୍ଵାମୀ! ମୋର ଏହି ବିନତି ଶୁଣ।
ਕਰ ਜੋੜਿ ਨਾਨਕ ਦਾਨੁ ਮਾਗੈ ਜਨਮ ਮਰਣ ਨਿਵਾਰਿ ਲੇਹੁ ॥੧॥
ନାନକ ଦୁଇ ହାତ ଯୋଡି ଏହି ଦାନ ମାଗିଥାନ୍ତି, କୃପା-ଦୃଷ୍ଟି କରି ମୋର ଜନ୍ମ ମରଣର ଚକ୍ର ସମାପ୍ତ କରି ଦିଅ॥1॥