Page 394
ਲਾਲ ਜਵੇਹਰ ਭਰੇ ਭੰਡਾਰ ॥
ହରି ରତ୍ନରେ ମୋର ଭଣ୍ଡାର ଭରି ରହିଛି।
ਤੋਟਿ ਨ ਆਵੈ ਜਪਿ ਨਿਰੰਕਾਰ ॥
ନିରଙ୍କାର ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଜପ କରିଲେ ତାହା କମେ ନାହିଁ।
ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਸਬਦੁ ਪੀਵੈ ਜਨੁ ਕੋਇ ॥
ହେ ନାନକ! କେହି ଭକ୍ତ ନାମ-ଅମୃତର ପାନ କରିଥାଏ
ਨਾਨਕ ਤਾ ਕੀ ਪਰਮ ਗਤਿ ਹੋਇ ॥੨॥੪੧॥੯੨॥
ତାହାର ପରମ ଗତି ହୋଇଯାଏ ॥2॥41॥62॥
ਆਸਾ ਘਰੁ ੭ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ଘର 7 ମହଲା 5॥
ਹਰਿ ਕਾ ਨਾਮੁ ਰਿਦੈ ਨਿਤ ਧਿਆਈ ॥
ମୁଁ ନିତ୍ୟ ନିଜ ହୃଦୟରେ ହରିଙ୍କ ନାମ ସ୍ମରଣ କରିଥାଏ।
ਸੰਗੀ ਸਾਥੀ ਸਗਲ ਤਰਾਂਈ ॥੧
ଏହିପରି ମୁଁ ମୋର ସମସ୍ତ ସାଙ୍ଗ ସାଥୀଙ୍କୁ ବଞ୍ଚାଇ ଦେଇଛି ॥1॥
ਗੁਰੁ ਮੇਰੈ ਸੰਗਿ ਸਦਾ ਹੈ ਨਾਲੇ ॥
ଗୁରୁ ସର୍ବଦା ହିଁ ମୋର ସାଥି ଏବଂ ନିକଟରେ ଅଛନ୍ତି।
ਸਿਮਰਿ ਸਿਮਰਿ ਤਿਸੁ ਸਦਾ ਸਮ੍ਹ੍ਹਾਲੇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ମୁଁ ସେହି ଭଗବାନଙ୍କୁ ସର୍ବଦା ସ୍ମରଣ କରି ହୃଦୟରେ ବସାଇ ରଖିଥାଏ ॥1॥ରୁହ॥
ਤੇਰਾ ਕੀਆ ਮੀਠਾ ਲਾਗੈ ॥
ହେ ଭଗବାନ! ତୁ କରିଥିବା ପ୍ରତି କାର୍ଯ୍ୟ ମୋତେ ମିଠା ଲାଗିଥାଏ।
ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਪਦਾਰਥੁ ਨਾਨਕੁ ਮਾਂਗੈ ॥੨॥੪੨॥੯੩॥
ନାନକ ତୋ’ ଠାରୁ ହରିନାମ ରୂପୀ ପଦାର୍ଥ ହିଁ ମାଗିଥାନ୍ତି ॥2॥42॥63॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5॥
ਸਾਧੂ ਸੰਗਤਿ ਤਰਿਆ ਸੰਸਾਰੁ ॥ ਹਰਿ ਕਾ ਨਾਮੁ ਮਨਹਿ ਆਧਾਰੁ ॥੧॥
ସାଧୁଙ୍କ ସଂଗତି କରି ସାରା ଦୁନିଆ ହିଁ ଭବସାଗରରୁ ପାର ହୋଇଯାଇଛି, ହରିଙ୍କ ନାମ ମନର ସାହାରା ଅଟେ। ॥1॥
ਚਰਨ ਕਮਲ ਗੁਰਦੇਵ ਪਿਆਰੇ ॥ ਪੂਜਹਿ ਸੰਤ ਹਰਿ ਪ੍ਰੀਤਿ ਪਿਆਰੇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ହେ ପ୍ରିୟ ଗୁରୁଦେବ! ତୋର ଚରଣ କମଳ ବଡ କୋମଳ ଅଟେ, ହରିଙ୍କ ଭକ୍ତ ବଡ ପ୍ରେମରେ ତୋର ଚରଣ ପୂଜା କରିଥାନ୍ତି ॥1॥ରୁହ॥
ਜਾ ਕੈ ਮਸਤਕਿ ਲਿਖਿਆ ਭਾਗੁ ॥
ହେ ନାନକ! ଯାହାର କପାଳରେ ସୌଭାଗ୍ୟ ଲେଖା ହୋଇଛି,
ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਤਾ ਕਾ ਥਿਰੁ ਸੋਹਾਗੁ ॥੨॥੪੩॥੯੪॥
ତାହାର ସୁହାଗ ଅଟଳ ଅଟେ ॥2॥43॥64॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5॥
ਮੀਠੀ ਆਗਿਆ ਪਿਰ ਕੀ ਲਾਗੀ ॥
ପ୍ରାଣନାଥ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଆଜ୍ଞା ମୋତେ ବହୁତ ମିଠା ଲାଗିଥାଏ।
ਸਉਕਨਿ ਘਰ ਕੀ ਕੰਤਿ ਤਿਆਗੀ ॥
ମୋର ପତି-ପରମେଶ୍ଵର ମୋର ସଉତୁଣୀ ମାୟାକୁ ହୃଦୟରୁ ବାହାରକୁ କାଢି ଦେଇଛନ୍ତି।
ਪ੍ਰਿਅ ਸੋਹਾਗਨਿ ਸੀਗਾਰਿ ਕਰੀ ॥
ମୋର ପ୍ରିୟବର ମୋତେ ସୁହାଗିନୀ ବନାଇ ସୁନ୍ଦର ବନାଇ ଦେଇଛନ୍ତି।
ਮਨ ਮੇਰੇ ਕੀ ਤਪਤਿ ਹਰੀ ॥੧॥
ସେ ମୋର ମନର ଜ୍ଵଳନକୁ ଶୀତଳ କରି ଦେଇଛନ୍ତି ॥1॥
ਭਲੋ ਭਇਓ ਪ੍ਰਿਅ ਕਹਿਆ ਮਾਨਿਆ ॥
ଭଲ ହୋଇଛି ଯେ ମୁଁ ନିଜ ପ୍ରିୟତମ ପ୍ରଭୁଙ୍କ କଥା ମାନିଛି।
ਸੂਖੁ ਸਹਜੁ ਇਸੁ ਘਰ ਕਾ ਜਾਨਿਆ ॥ ਰਹਾਉ ॥
ମୁଁ ଏହି ଘରେ ସ୍ଵାଭାବିକ ସୁଖର ଅନୁଭୂତି କରିଛି ॥ରୁହ॥
ਹਉ ਬੰਦੀ ਪ੍ਰਿਅ ਖਿਜਮਤਦਾਰ ॥
ମୁଁ ନିଜ ପ୍ରିୟ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦାସୀ ଏବଂ ସେବିକା ଅଟେ।
ਓਹੁ ਅਬਿਨਾਸੀ ਅਗਮ ਅਪਾਰ ॥
ସେ ଅବିନାଶୀ, ଅଗମ୍ୟ ଏବଂ ଅପାର ଅଟନ୍ତି।
ਲੇ ਪਖਾ ਪ੍ਰਿਅ ਝਲਉ ਪਾਏ ॥
ମୁଁ ନିଜ ହାତରେ ପଙ୍ଖା ନେଇ ତାହାଙ୍କ ଚରଣରେ ବସି ପ୍ରିୟତମ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ପଙ୍ଖା କରିଥାଏ।
ਭਾਗਿ ਗਏ ਪੰਚ ਦੂਤ ਲਾਵੇ ॥੨॥
ମୋର ପାଞ୍ଚ ଶତ୍ରୁ କାମ, କ୍ରୋଧ, ଲୋଭ, ମୋହ, ଅଭିମାନ ଦୂର ହୋଇ ଯାଇଛି ॥2॥
ਨਾ ਮੈ ਕੁਲੁ ਨਾ ਸੋਭਾਵੰਤ ॥
ନା ହିଁ ମୁଁ ଉଚ୍ଚ ବଂଶରୁ ଆସିଛି ଆଉ ନା ହିଁ ଶୋଭାବାନ ଅଟେ।
ਕਿਆ ਜਾਨਾ ਕਿਉ ਭਾਨੀ ਕੰਤ ॥
ମୁଁ କଣ ଜାଣିଛି ଯେ ମୁଁ ନିଜ ପ୍ରାଣନାଥଙ୍କୁ କାହିଁକି ଭଲ ଲାଗିଛି।
ਮੋਹਿ ਅਨਾਥ ਗਰੀਬ ਨਿਮਾਨੀ ॥ ਕੰਤ ਪਕਰਿ ਹਮ ਕੀਨੀ ਰਾਨੀ ॥੩॥
ମୁଁ ଅନାଥ, ଗରିବ ଏବଂ ମାନହୀନ ଅଟେ, କିନ୍ତୁ ମୋତେ ମୋ’ ସ୍ଵାମୀ ନିଜର ରାଣୀ ବନାଇଛନ୍ତି ॥3॥
ਜਬ ਮੁਖਿ ਪ੍ਰੀਤਮੁ ਸਾਜਨੁ ਲਾਗਾ ॥
ଯେବେ ଠାରୁ ମୋର ସାଜନ ପ୍ରୀତମ ମିଳିଛନ୍ତି,
ਸੂਖ ਸਹਜ ਮੇਰਾ ਧਨੁ ਸੋਹਾਗਾ ॥
ମୋତେ ସ୍ଵାଭାବିକ ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇ ଯାଇଛି ଆଉ ମୋର ସୁହାଗ ଧନ୍ୟ ହୋଇଯାଇଛି।
ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਮੋਰੀ ਪੂਰਨ ਆਸਾ ॥
ହେ ନାନକ! ମୋର ଅଭିଲାଷ ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ଯାଇଛି,
ਸਤਿਗੁਰ ਮੇਲੀ ਪ੍ਰਭ ਗੁਣਤਾਸਾ ॥੪॥੧॥੯੫॥
ସଦଗୁରୁ ମୋତେ ଗୁଣର ଭଣ୍ଡାର ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ମିଳାଇ ଦେଇଛନ୍ତି ॥4॥1॥65॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5 ॥
ਮਾਥੈ ਤ੍ਰਿਕੁਟੀ ਦ੍ਰਿਸਟਿ ਕਰੂਰਿ ॥
ତାହା କପାଳରେ ତ୍ରିକୁଟୀ ଆଉ ଦୃଷ୍ଟି ମଧ୍ୟ କଟୁ ଅଟେ।
ਬੋਲੈ ਕਉੜਾ ਜਿਹਬਾ ਕੀ ਫੂੜਿ ॥
ତାହାର ବାଣୀ ମଧ୍ୟ କଡା ଅଟେ ଆଉ ଜିହ୍ଵା ମଧ୍ୟ କଟୁ ଅଟେ।
ਸਦਾ ਭੂਖੀ ਪਿਰੁ ਜਾਨੈ ਦੂਰਿ ॥੧॥
ସେ ସର୍ବଦା ଭୋକିଲା ରହିଥାଏ ଆଉ ନିଜ ପ୍ରିୟା ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଦୂର ଭାବିଥାଏ ॥1॥
ਐਸੀ ਇਸਤ੍ਰੀ ਇਕ ਰਾਮਿ ਉਪਾਈ ॥
ହେ ମୋର ଭାଇ! ରାମ ଏକ ଏପରି ମାୟା ରୂପୀ ସ୍ତ୍ରୀ ସୃଷ୍ଟିରେ ଉତ୍ପନ୍ନ କରିଛନ୍ତି।
ਉਨਿ ਸਭੁ ਜਗੁ ਖਾਇਆ ਹਮ ਗੁਰਿ ਰਾਖੇ ਮੇਰੇ ਭਾਈ ॥ ਰਹਾਉ ॥
ସେ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଜଗତ ଗ୍ରାସ କରିଛି, କିନ୍ତୁ ଗୁରୁ ମୋତେ ରକ୍ଷା କରିଛନ୍ତି ॥ରୁହ॥
ਪਾਇ ਠਗਉਲੀ ਸਭੁ ਜਗੁ ਜੋਹਿਆ ॥
ସେହି ମାୟା ସ୍ତ୍ରୀ ସାରା ଦୁନିଆକୁ ବଶ କରି ନେଇଛି।
ਬ੍ਰਹਮਾ ਬਿਸਨੁ ਮਹਾਦੇਉ ਮੋਹਿਆ ॥
ସେ ବ୍ରହ୍ମା, ବିଷ୍ଣୁ ଏବଂ ମହାଦେବଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ନିଜ ମୋହରେ ଫସାଇ ମୋହିତ କରି ନେଇଛି।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਨਾਮਿ ਲਗੇ ਸੇ ਸੋਹਿਆ ॥੨॥
ଯେଉଁ ଗୁରୁମୁଖୀ ପ୍ରଭୁନାମରେ ସଂଲଗ୍ନ ହୋଇଛି, ସେ ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ଦେଖା ଦିଏ ॥2॥
ਵਰਤ ਨੇਮ ਕਰਿ ਥਾਕੇ ਪੁਨਹਚਰਨਾ ॥
ମନୁଷ୍ୟ ବ୍ରତ, ନିୟମ ଏବଂ ପ୍ରାୟଶ୍ଚିତ କର୍ମ କରି ଥକି ଯାଇଛି।
ਤਟ ਤੀਰਥ ਭਵੇ ਸਭ ਧਰਨਾ ॥
ସେ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଜଗତର ପବିତ୍ର ତୀର୍ଥ ଏବଂ ତଟରେ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ରହିଥାଏ।
ਸੇ ਉਬਰੇ ਜਿ ਸਤਿਗੁਰ ਕੀ ਸਰਨਾ ॥੩॥
ଯିଏ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଶରଣରେ ଆସିଛି, ସେ ଭବସାଗର ପାର ହୋଇ ଯାଇଛି ॥3॥
ਮਾਇਆ ਮੋਹਿ ਸਭੋ ਜਗੁ ਬਾਧਾ ॥
ମାୟାର ମୋହରେ ସାରା ଜଗତ ଫସି ରହିଛି।
ਹਉਮੈ ਪਚੈ ਮਨਮੁਖ ਮੂਰਾਖਾ ॥
ମନମୁଖୀ ମୂର୍ଖ ମନୁଷ୍ୟ ଅହଂକାରରେ ଦୁଃଖୀ ହୋଇଥାଏ।
ਗੁਰ ਨਾਨਕ ਬਾਹ ਪਕਰਿ ਹਮ ਰਾਖਾ ॥੪॥੨॥੯੬॥
ହେ ନାନକ! ଗୁରୁ ବାହୁ ଧରି ମୋର ରକ୍ଷା କରିଛନ୍ତି ॥4॥2॥96॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5 ॥
ਸਰਬ ਦੂਖ ਜਬ ਬਿਸਰਹਿ ਸੁਆਮੀ ॥
ଯେବେ ମନୁଷ୍ୟକୁ ପରମାତ୍ମା ଭୁଲି ଯାଆନ୍ତି, ସେତେବେଳେ ସବୁ ପ୍ରକାର ଦୁଃଖ ଆସିଥାଏ।
ਈਹਾ ਊਹਾ ਕਾਮਿ ਨ ਪ੍ਰਾਨੀ ॥੧॥
ଏପରି ପ୍ରାଣୀ ଲୋକ-ପରଲୋକରେ କୌଣସି କାମରେ ଆସେ ନାହିଁ ॥1॥
ਸੰਤ ਤ੍ਰਿਪਤਾਸੇ ਹਰਿ ਹਰਿ ਧ੍ਯ੍ਯਾਇ ॥
ହରି-ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ଧ୍ୟାନ କରି ସନ୍ଥଜନ ତୃପ୍ତ ହୋଇଥାନ୍ତି ॥1॥